Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ για να σας μιλήσω για το πώς μπορούμε να διορθώσουμε τον τραυματισμένο εγκέφαλο. Ο τομέας αυτός με συναρπάζει, γιατί σαν νευρολόγος, πιστεύω οτι με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να προσφέρουμε ελπίδα σε ασθενείς που σήμερα ζουν με καταστροφικές και αθεράπευτες ασθένειες του εγκεφάλου.
I'm very pleased to be here today to talk to you all about how we might repair the damaged brain, and I'm particularly excited by this field, because as a neurologist myself, I believe that this offers one of the great ways that we might be able to offer hope for patients who today live with devastating and yet untreatable diseases of the brain.
Ας δούμε το πρόβλημα. Εδώ βλέπετε τον εγκέφαλο ενός ατόμου που έχει Αλτζχάιμερ δίπλα σε έναν υγιή εγκέφαλο. Είναι φανερή, στον εγκέφαλο με το Αλτζχάιμερ, κυκλωμένη με κόκκινο, η ατροφία και οι ουλές. Θα μπορούσα να σας δείξω φωτογραφίες από άλλες ασθένεις: σκλήρυνση κατά πλάκας, ασθένεια των κινητικών νευρώνων, Πάρκινσον ακόμα και της νόσου Χάντικτον και θα σας έλεγαν παρόμοιες ιστορίες. Συλλογικά αυτές οι ασθένειες αντιπροσωπεύουν έναν από τους μεγαλύτερους κινδύνους της εποχής μας. Είναι πραγματικά συγκλονιστικά τα νούμερα. Υπάρχουν 35 εκατομμύρια άνθρωποι σήμερα που ζούν με μια από αυτές τις ασθένειες με ετήσιο κόστος παγκοσμίως 700 δισεκατομμύρια δολάρια. Απλά σκεφτείτε το. Αυτό είναι πάνω από το 1% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Και γίνεται χειρότερο, καθώς αυτά τα νούμερα αυξάνονται λόγω της αύξησης των ασθενειών αυτών αναλογικά με την ηλικία, και ζούμε περισσότερο. Θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί, παρά τις τρομακτικές συνέπειες των ασθενειών στο άτομο, ας αφήσουμε στην άκρη το κοινωνικό πρόβλημα, γιατί δεν υπάρχουν αποτελεσματικές θεραπείες;
So here's the problem. You can see here the picture of somebody's brain with Alzheimer's disease next to a healthy brain, and what's obvious is, in the Alzheimer's brain, ringed red, there's obvious damage -- atrophy, scarring. And I could show you equivalent pictures from other disease: multiple sclerosis, motor neuron disease, Parkinson's disease, even Huntington's disease, and they would all tell a similar story. And collectively these brain disorders represent one of the major public health threats of our time. And the numbers here are really rather staggering. At any one time, there are 35 million people today living with one of these brain diseases, and the annual cost globally is 700 billion dollars. I mean, just think about that. That's greater than one percent of the global GDP. And it gets worse, because all these numbers are rising because these are by and large age-related diseases, and we're living longer. So the question we really need to ask ourselves is, why, given the devastating impact of these diseases to the individual, never mind the scale of the societal problem, why are there no effective treatments?
Για να το σκεφτούμε αυτό καλύτερα θα κάνουμε πρώτα ένα εντατικό μάθημα για το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος. Με άλλα λόγια, θα σας πω όλα όσα έμαθα στην ιατρική. (Γέλια) Αλλά πιστέψτε με, δεν θα μας πάρει πολλή ώρα, εντάξει; (Γέλια) Ο εγκέφαλος λοιπόν είναι εξαιρετικά απλός: αποτελείται από τέσσερα κύτταρα και δύο απο αυτά φαίνονται εδώ. Εδώ είναι το κυτταρρικό νεύρο και εδώ είναι το μυελινωτικό κύτταρο, ή το μονωτικό κύτταρο. Λέγεται ολιγοδενδροκύτταρο. Όταν αυτά τα τέσσερα κύτταρα δουλεύουν μαζί με υγεία και αρμονία, δημιουργούν μια εκπληκτική συμφωνία ηλεκτρικής δραστηριότητας, και είναι αυτή η ηλεκτρική δραστηριότητα που θεμελιώνει την ικανότητά μας να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε, να θυμόμαστε, να μαθαίνουμε, να κινούμαστε, και πάει λέγοντας. Αλλά επίσης, κάθε ένα από αυτά τα κύτταρα μόνο του ή με κάποιο άλλο, μπορεί να χαλάσει ή να πεθάνει και όταν συμβαίνει αυτό, υπάρχει βλάβη. Χαλάει η 'καλωδίωση'. Οι συνδέσεις διαταράσσονται. Κι αυτό φαίνεται εδώ με τη χαμηλότερη μεταβίβαση. Αλλά τελικά, αυτή η βλάβη θα εκδηλωθεί σαν ασθένεια, σαφώς. Και αν το νεύρο που ξεκινάει να πεθαίνει είναι ένα κινητικό νεύρο, για παράδειγμα, εκδηλώνεται νόσος του κινητικού νευρώνα.
Now in order to consider this, I first need to give you a crash course in how the brain works. So in other words, I need to tell you everything I learned at medical school. (Laughter) But believe me, this isn't going to take very long. Okay? (Laughter) So the brain is terribly simple: it's made up of four cells, and two of them are shown here. There's the nerve cell, and then there's the myelinating cell, or the insulating cell. It's called oligodendrocyte. And when these four cells work together in health and harmony, they create an extraordinary symphony of electrical activity, and it is this electrical activity that underpins our ability to think, to emote, to remember, to learn, move, feel and so on. But equally, each of these individual four cells alone or together, can go rogue or die, and when that happens, you get damage. You get damaged wiring. You get disrupted connections. And that's evident here with the slower conduction. But ultimately, this damage will manifest as disease, clearly. And if the starting dying nerve cell is a motor nerve, for example, you'll get motor neuron disease.
Θα ήθελα να σας δείξω μέσα από την πραγματική ζωή, τι συμβαίνει στη νόσο του κινητικού νευρώνα. Αυτός είναι ένας ασθενής μου, ο Τζον. Τον είδα την προηγούμενη εβδομάδα στην κλινική. Και του ζήτησα να μας πει ποια προβλήματα τον οδήγησαν στην αρχική διάγνωση της νόσου του κινητικού νευρώνα.
So I'd like to give you a real-life illustration of what happens with motor neuron disease. So this is a patient of mine called John. John I saw just last week in the clinic. And I've asked John to tell us something about what were his problems that led to the initial diagnosis of motor neuron disease.
«Διαγνώστηκα τον Οκτώβρη του 2011, και το κύριο πρόβλημά μου ήταν αναπνευστικό, δυσκολευόμουν να αναπνεύσω».
John: I was diagnosed in October in 2011, and the main problem was a breathing problem, difficulty breathing.
Δεν ξέρω αν το πιάσατε, αλλά αυτό που είπε ο Τζον ήταν ότι η δυσκολία του αναπνευστικού οδήγησε στη διάγνωση της νόσου του κινητικού νευρώνα.
Siddharthan Chandran: I don't know if you caught all of that, but what John was telling us was that difficulty with breathing led eventually to the diagnosis of motor neuron disease.
Ο Τζον λοιπόν τώρα, μετά από 18 μήνες, θα μας πει κάτι για την τωρινή του κατάσταση.
So John's now 18 months further down in that journey, and I've now asked him to tell us something about
«Η αναπνοή μου έχει γίνει δυσκολότερη. Έχω αδυναμία στα χέρια και στα πόδια. Οπότε βασικά είμαι σε αναπηρική καρέκλα την περισσότερη ώρα».
his current predicament. John: What I've got now is the breathing's gotten worse. I've got weakness in my hands, my arms and my legs. So basically I'm in a wheelchair most of the time.
Ο Τζον μας είπε ότι είναι σε αναπηρική καρέκλα τον περισσότερο χρόνο.
SC: John's just told us he's in a wheelchair most of the time.
Άρα αυτό που δείχνουν αυτά τα βίντεο δεν είναι μόνο οι καταστροφικές συνέπειες της ασθένειας, αλλά μας λένε επίσης κάτι για την ραγδαία ταχύτητα της ασθένειας, γιατί μέσα σε 18 μήνες μόνο, ένας υγιής ενήλικος άντρας έχει καταστεί εξαρτώμενος από αναπηρική καρέκλα και αναπνευστικό βοήθημα. Και ο Τζον θα μπορούσε να είναι ο πατέρας, αδερφός ή φίλος του καθένα μας.
So what these two clips show is not just the devastating consequence of the disease, but they also tell us something about the shocking pace of the disease, because in just 18 months, a fit adult man has been rendered wheelchair- and respirator-dependent. And let's face it, John could be anybody's father, brother or friend.
Άρα αυτό συμβαίνει όταν το κινητικό κύτταρο πεθαίνει. Αλλά τι συμβαίνει όταν πεθαίνει το μυελινωτικό κύτταρο; Εκδηλώνεται σκλήρυνση κατά πλάκας. Η σάρωση στα αριστερά είναι μια αποτύπωση του εγκεφάλου, και είναι ένας χάρτης των συνδέσεων του εγκεφάλου, και επάνω του φαίνονται οι περιοχές με βλάβη. Τις ονομάζουμε εστίες απομυελίνωσης. Αλλά είναι αλλοιώσεις και είναι άσπρες.
So that's what happens when the motor nerve dies. But what happens when that myelin cell dies? You get multiple sclerosis. So the scan on your left is an illustration of the brain, and it's a map of the connections of the brain, and superimposed upon which are areas of damage. We call them lesions of demyelination. But they're damage, and they're white.
Ξέρω τι σκέφτεστε τώρα. Σκέφτεστε, «Ω, Θεέ μου, αυτός ο τύπος ήρθε και είπε ότι θα μιλούσε για ελπίδα, και το μόνο που έκανε ήταν να μας πει μια ζοφερή και καταθλιπτική ιστορία». Είπα ότι αυτές οι ασθένειες είναι τρομερές. Είναι καταστροφικές, τα νούμερα αυξάνονται, τα κόστη είναι τεράστια, και το χειρότερο απ'όλα, δεν υπάρχει θεραπεία. Πού είναι η ελπίδα;
So I know what you're thinking here. You're thinking, "My God, this bloke came up and said he's going to talk about hope, and all he's done is give a really rather bleak and depressing tale." I've told you these diseases are terrible. They're devastating, numbers are rising, the costs are ridiculous, and worst of all, we have no treatment. Where's the hope?
Ε, λοιπόν, ξέρετε τι; Νομίζω ότι υπάρχει ελπίδα. Και υπάρχει ελπίδα σε αυτό το κομμάτι, το μέρος του εγκεφάλου, κάποιου άλλου με ΣΚΠ, γιατί αυτό που δείχνει είναι το καταπληκτικό, ότι το μυαλό μπορεί να αυτοεπιδιορθωθεί. Απλά δεν το κάνει αρκετά καλά. Οπότε ξανά, θα σας δείξω δύο πράγματα. Πρώτα απ' όλα είναι η ζημιά σε αυτόν τον ασθενή με ΣΚΠ. Και ξανά, είναι μια από αυτές τις άσπρες μάζες. Αλλά η περιοχή που είναι κυκλωμένη με κόκκινο δίνει έμφαση σε μια περιοχή που είναι μπλε. Αλλά αυτή η περιοχή που είναι μπλε, κάποτε ήταν άσπρη. Άρα ήταν κατεστραμμένη. Τώρα είναι επιδιορθωμένη. Για να είμαστε ξεκάθαροι: Δεν είναι λόγω των ιατρών. Είναι παρά τους ιατρούς, όχι λόγω αυτών. Είναι αυθόρμητη επιδιόρθωση, Είναι καταπληκτικό και συνέβη επειδή υπάρχουν βλαστοκύτταρα στον εγκέφαλο που μπορούν να ενεργοποιήσουν νέα μυελίνη, νέα μόνωση, που τοποθετείται πάνω στις κατεστραμμένες περιοχές. Κι αυτή η παρατήρηση είναι σημαντική για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι αμφισβητεί κάποιες ιδέες που θεωρούσαμε δεδομένες στο Πανεπιστήμιο, ή τουλάχιστον εγώ θεωρούσα δεδομένες, συγκεκριμένα τον προηγούμενο αιώνα, δηλαδή ότι το μυαλό δεν μπορεί να αυτοεπιδιορθωθεί, σε αντίθεση με το κόκκαλο ή το συκώτι. Αλλά στην πραγματικότητα μπορεί, απλά όχι αρκετά καλά. Και το δεύτερο πράγμα που κάνει είναι, ότι μας οδηγεί ξεκάθαρα σε νέες θεραπείες -- Δε χρειάζεται να είσαι πυρηνικός φυσικός για να βρεις τι να κάνεις εδώ. Απλά πρέπει να βρεις ένα τρόπο να προωθήσεις τις ενδογενείς, αυθόρμητες επιδιορθώσεις που γίνονται έτσι κι αλλιώς.
Well, you know what? I think there is hope. And there's hope in this next section, of this brain section of somebody else with M.S., because what it illustrates is, amazingly, the brain can repair itself. It just doesn't do it well enough. And so again, there are two things I want to show you. First of all is the damage of this patient with M.S. And again, it's another one of these white masses. But crucially, the area that's ringed red highlights an area that is pale blue. But that area that is pale blue was once white. So it was damaged. It's now repaired. Just to be clear: It's not because of doctors. It's in spite of doctors, not because of doctors. This is spontaneous repair. It's amazing and it's occurred because there are stem cells in the brain, even, which can enable new myelin, new insulation, to be laid down over the damaged nerves. And this observation is important for two reasons. The first is it challenges one of the orthodoxies that we learnt at medical school, or at least I did, admittedly last century, which is that the brain doesn't repair itself, unlike, say, the bone or the liver. But actually it does, but it just doesn't do it well enough. And the second thing it does, and it gives us a very clear direction of travel for new therapies -- I mean, you don't need to be a rocket scientist to know what to do here. You simply need to find ways of promoting the endogenous, spontaneous repair that occurs anyway.
Άρα το ερώτημα είναι, γιατί ενώ το γνωρίζουμε αυτό για κάμποσο καιρό, γιατί δεν έχουμε τέτοιες θεραπείες; Και αυτό εν μέρει αντικατοπτρίζει την πολυπλοκότητα της ανάπτυξης νέων φαρμάκων. Η ανάπτυξη φαρμάκων μπορεί να σας φαίνεται σαν ακριβό και επικίνδυνο στοίχημα, και οι πιθανότητες αυτού του στοιχήματος είναι αυτές: 10.000 προς μία, γιατί πρέπει να εξετάσεις περίπου 10.000 ενώσεις, για να βρεις αυτή τη μία νικητήρια. Και μετά πρέπει να ξοδέψεις 15 χρόνια και πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια και ακόμα και τότε, μπορεί να μην τη βρεις.
So the question is, why, if we've known that for some time, as we have, why do we not have those treatments? And that in part reflects the complexity of drug development. Now, drug development you might think of as a rather expensive but risky bet, and the odds of this bet are roughly this: they're 10,000 to one against, because you need to screen about 10,000 compounds to find that one potential winner. And then you need to spend 15 years and spend over a billion dollars, and even then, you may not have a winner.
Οπότε η ερώτηση για εμάς είναι, μπορείς να αλλάξεις τους κανόνες και να αυξήσεις τις πιθανότητες; Και για να το κάνεις αυτό, πρέπει να αναρωτηθεις, που βρίσκεται η συμφόρηση στην ανακάλυψη ενός φαρμάκου; Και η πρώτη συμφόρηση εμφανίζεται νωρίς. Όλη αυτή η έρευνα γίνεται πάνω σε ζώα. Αλλά ξέρουμε ότι «η σωστή μελέτη του ανθρώπου γίνεται στον άνθρωπο». Το είπε ο Αλεξάντερ Πόουπ. Το ερώτημα είναι, μπορούμε να ερευνήσουμε ασθένειες χρησιμοποιώντας ανθρώπινο υλικό; Φυσικά και μπορούμε. Συγκεκριμένα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ανθρώπινα βλαστοκύτταρα. Τα ανθρώπινα βλαστοκύτταρα είναι καταπληκτικά, απλά κύτταρα που μπορούν να κάνουν δύο πράγματα: μπορούν να αυτο-ανανεωθούν, ή να αναπαράγουν τον εαυτό τους, αλλά μπορούν επίσης να ειδικευτούν στο να φτιάχνουν κόκκαλο, συκώτι, νευρικά κύτταρα, μπορεί ακόμα και κινητικά νευρικά κύτταρα ή μυελινωτικά κύτταρα. Και η πρόκληση είναι, μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τη δύναμη, την αναμφισβήτητη δύναμη των βλαστοκυττάρων έτσι ώστε να αντιληφθούμε την υπόσχεσή τους για αναγεννητική νευρολογία;
So the question for us is, can you change the rules of the game and can you shorten the odds? And in order to do that, you have to think, where is the bottleneck in this drug discovery? And one of the bottlenecks is early in drug discovery. All that screening occurs in animal models. But we know that the proper study of mankind is man, to borrow from Alexander Pope. So the question is, can we study these diseases using human material? And of course, absolutely we can. We can use stem cells, and specifically we can use human stem cells. And human stem cells are these extraordinary but simple cells that can do two things: they can self-renew or make more of themselves, but they can also become specialized to make bone, liver or, crucially, nerve cells, maybe even the motor nerve cell or the myelin cell. And the challenge has long been, can we harness the power, the undoubted power of these stem cells in order to realize their promise for regenerative neurology?
Και νομίζω ότι πλέον μπορούμε, και ο λόγος είναι ότι έχουν γίνει πολλές μεγάλες ανακαλύψεις μέσα στα τελευταία 10-20 χρόνια. Μία από αυτές έγινε εδώ στο Εδιμβούργο, και πρέπει να είναι το μόνο διάσημο πρόβατο, η Ντόλι. Η Ντόλι φτιάχτηκε στο Εδιμβούργο, και ήταν ένα παράδειγμα της πρώτης κλωνοποίησης θηλαστικού από ένα ενήλικο κύτταρο. Αλλά νομίζω ότι μια ακόμα πιο σημαντική ανακάλυψη σχετικά με τη σημερινή συζήτηση μας έγινε το 2006 από έναν Ιάπωνα επιστήμονα τον Γιαμανάκα. Αυτό που έκανε, σε ένα φανταστικό είδος επιστημονικής μαγειρικής ήταν ότι έδειξε ότι τέσσερα συστατικά, μόνο τέσσερα συστατικά, μπορούσαν να μετατρέψουν αποτελεσματικά οποιοδήποτε ενήλικο κύτταρο, σε ένα αυθεντικό βλαστοκύτταρο. Είναι δύσκολο να υπερβάλλουμε τη σημασία αυτού του γεγονότος, γιατί σημαίνει ότι από οποιονδήποτε εδώ μέσα αλλά και ειδικότερα από ασθενείς, θα μπορούσες να παράγεις μια αποκλειστικη, εξατομικευμένη εργαλειοθήκη επιδιόρθωσης ιστού. Να μετατρέψεις ένα δερματικό κύτταρο σε πολυδύναμο κύτταρο για να μπορέσεις να φτιάξεις τα κύτταρα που έχουν να κάνουν με την πάθησή τους, και για να τα ερευνήσεις αλλά και για να τον θεραπεύσεις. Αυτή η ιδέα, στην Ιατρική Σχολή --επαναλαμβανόμενο θέμα, έτσι; Εγώ και η Ιατρική Σχολή;-- θα ήταν γελοία, αλλά σήμερα είναι πραγματικότητα. Και την θεωρώ τον ακρογωνιαίο λίθο της αναγέννησης, της επιδιόρθωσης και της ελπίδας.
And I think we can now, and the reason we can is because there have been several major discoveries in the last 10, 20 years. One of them was here in Edinburgh, and it must be the only celebrity sheep, Dolly. So Dolly was made in Edinburgh, and Dolly was an example of the first cloning of a mammal from an adult cell. But I think the even more significant breakthrough for the purposes of our discussion today was made in 2006 by a Japanese scientist called Yamanaka. And what Yamaka did, in a fantastic form of scientific cookery, was he showed that four ingredients, just four ingredients, could effectively convert any cell, adult cell, into a master stem cell. And the significance of this is difficult to exaggerate, because what it means that from anybody in this room, but particularly patients, you could now generate a bespoke, personalized tissue repair kit. Take a skin cell, make it a master pluripotent cell, so you could then make those cells that are relevant to their disease, both to study but potentially to treat. Now, the idea of that at medical school -- this is a recurring theme, isn't it, me and medical school? — would have been ridiculous, but it's an absolute reality today. And I see this as the cornerstone of regeneration, repair and hope.
Και μιας που μιλάμε για ελπίδα, για όσους από εσάς απέτυχαν στο σχολείο, υπάρχει ελπίδα και για σας, γιατί αυτή είναι μια αναφορά σχολικής επίδοσης του Τζον Γκέρντον. [«Νομίζω ότι θέλει να γίνει επιστήμονας. Για την ώρα αυτό ακούγεται γελοίο».] Δεν τον εκτιμούσαν ιδιαίτερα. Αλλά ίσως να μην ξέρετε ότι πήρε Νόμπελ Ιατρικής μόλις πριν από τρεις μήνες.
And whilst we're on the theme of hope, for those of you who might have failed at school, there's hope for you as well, because this is the school report of John Gerdon. ["I believe he has ideas about becoming a scientist; on his present showing this is quite ridiculous."] So they didn't think much of him then. But what you may not know is that he got the Nobel Prize for medicine just three months ago.
Έτσι, για να γυρίσουμε στο αρχικό πρόβλημα, τι δυνατότητες προσφέρουν τα βλαστοκύτταρα, αυτή η επαναστατική τεχνολογία στην επιδιόρθωση του εγκεφάλου, που ονομάζεται αναγεννητική νευρολογία; Υπάρχουν δύο τρόποι να το δεις: σαν ένα καταπληκτικό εργαλείο για την ανακάλυψη νέων φαρμάκων στον 21ο αιώνα, ή και σαν μορφή θεραπείας. Και θέλω να σας μιλήσω λίγο και για τα δύο στα επόμενα λεπτά.
So to return to the original problem, what is the opportunity of these stem cells, or this disruptive technology, for repairing the damaged brain, which we call regenerative neurology? I think there are two ways you can think about this: as a fantastic 21st-century drug discovery tool, and/or as a form of therapy. So I want to tell you a little bit about both of those
Μερικοί το αποκαλούν "ανακάλυψη φαρμάκων στο πιάτο".
in the next few moments.
Είναι πολύ απλό: Παίρνεις έναν ασθενή με μια ασθένεια, για παράδειγμα τη νόσο του κινητικού νευρώνα, παίρνεις ένα δερματικό δείγμα, κάνεις τον πολυδυναμικό επαναπρογραμματισμό, όπως σας είπα ξανά, και παράγεις ζωντανά κύτταρα κινητικών νεύρων. Είναι τόσο ξεκάθαρο, γιατί ακριβώς αυτό κάνουν τα πολυδύναμα κύτταρα Αλλά επίσης, μπορείς τότε να συγκρίνεις τη συμπεριφορά τους με τα ισοδύναμα αλλά υγιή αντίστοιχα κύτταρα, ιδανικά από κάποιον συγγενή που δεν νοσεί. Με αυτό τον τρόπο, αντιπαραβάλλεις την γεννετική διαφορά.
Drug discovery in a dish is how people often talk about this. It's very simple: You take a patient with a disease, let's say motor neuron disease, you take a skin sample, you do the pluripotent reprogramming, as I've already told you, and you generate live motor nerve cells. That's straightforward, because that's what pluripotent cells can do. But crucially, you can then compare their behavior to their equivalent but healthy counterparts, ideally from an unaffected relative. That way, you're matching for genetic variation.
Και αυτό ακριβώς κάναμε εδώ. Αυτό ήταν μια συνεργασία με συναδέλφους στο Λονδίνο - τον Κρις Σο, και στις ΗΠΑ - τον Στιβ Φινκμπάινερ και τον Τομ Μανιάτις. Και αυτό που βλέπετε, και είναι καταπληκτικό, είναι ζωντανά, αναπτυσσόμενα κύτταρα κινητικών νεύρων από έναν ασθενή με νόσο κινητικού νευρώνα. Τυχαίνει να είναι κληρονομική. Απλά φανταστείτε το. Αυτό ήταν αδιανόητο πριν από 10 χρόνια. Έτσι εκτός από το να αναπτύσσονται και να εκπληρώνουν διαδικασίες, μπορούμε να τα κατασκευάζουμε έτσι ώστε να φθορίζουν, και μπορούμε έτσι να παρακολουθούμε την υγεία του καθενός από αυτά και να συγκρίνουμε τα άρρωστα κύτταρα των κινητικών νεύρων με τα υγιή κύτταρα. Και όταν τα κάνεις αυτά και τα βάλεις όλα μαζί, παρατηρείς ότι τα άρρωστα κύτταρα, που αντιπροσωπευεί η κόκκινη γραμμή, είναι δύο φορές πιθανότερο να πεθάνουν από τα αντίστοιχα υγιή. Και το σημαντικό σε αυτό είναι ότι τότε έχεις μια φανταστική χημική ανάλυση για να ανακαλύψεις φάρμακα, γιατί αυτό που θα ζητούσες από τα φάρμακα, και θα γινόταν μέσω ενός αυτοματοποιημένου συστήματος ελέγχου υψηλής απόδοσης θα τους ζητούσες ένα πράγμα: βρες μου ένα φάρμακο που θα φέρει την κόκκινη γραμμή πιο κοντά στην μπλε γραμμή, επειδή αυτό το φάρμακο θα είναι ένας αξιόλογος υποψήφιος που θα μπορούσες μάλλον να εφαρμόσεις απευθείας σε δοκιμές σε ανθρώπους και σχεδόν να προσπεράσεις τη συμφόρηση στην ανακάλυψη φαρμάκων για την οποία σας μίλησα πάνω σε μοντέλα ζώων, αν βγάζει νόημα αυτό. Είναι καταπληκτικό.
And that's exactly what we did here. This was a collaboration with colleagues: in London, Chris Shaw; in the U.S., Steve Finkbeiner and Tom Maniatis. And what you're looking at, and this is amazing, these are living, growing, motor nerve cells from a patient with motor neuron disease. It happens to be an inherited form. I mean, just imagine that. This would have been unimaginable 10 years ago. So apart from seeing them grow and put out processes, we can also engineer them so that they fluoresce, but crucially, we can then track their individual health and compare the diseased motor nerve cells to the healthy ones. And when you do all that and put it together, you realize that the diseased ones, which is represented in the red line, are two and a half times more likely to die than the healthy counterpart. And the crucial point about this is that you then have a fantastic assay to discover drugs, because what would you ask of the drugs, and you could do this through a high-throughput automated screening system, you'd ask the drugs, give me one thing: find me a drug that will bring the red line closer to the blue line, because that drug will be a high-value candidate that you could probably take direct to human trial and almost bypass that bottleneck that I've told you about in drug discovery with the animal models, if that makes sense. It's fantastic.
Θέλω να επιστρέψω στον τρόπο να επιδιορθώσεις μια βλάβη απευθείας με βλαστοκύτταρα. Και πάλι υπάρχουν δύο τρόποι να σκεφτείς, και ο ένας δεν αποκλείει τον άλλο. Ο πρώτος, και νομίζω ότι μακροπρόθεσμα αυτός που θα μας δώσει το μεγαλύτερο μέρισμα, αλλά δεν το σκεφτόμαστε έτσι ακόμα, είναι να σκεφτούμε αυτά τα βλαστοκύτταρα που είναι ήδη στον εγκέφαλό σας, σας το είπα αυτό. Όλοι έχουμε βλαστοκύτταρα στον εγκέφαλο, ακόμα και αν ο εγκέφαλος νοσεί, και ο έξυπνος τρόπος να προχωρήσουμε είναι να βρούμε τρόπους να προωθήσουμε και να ενεργοποιήσουμε αυτά τα βλαστοκύτταρα στον εγκέφαλό σας ώστε να αντιδράσουν και να ανταποκριθούν κατάλληλα σε μια βλάβη για να την επιδιορθώσουν. Αυτό είναι το μέλλον. Θα βγουν φάρμακα που θα μπορούν να το κάνουν αυτό.
But I want to come back to how you might use stem cells directly to repair damage. And again there are two ways to think about this, and they're not mutually exclusive. The first, and I think in the long run the one that will give us the biggest dividend, but it's not thought of that way just yet, is to think about those stem cells that are already in your brain, and I've told you that. All of us have stem cells in the brain, even the diseased brain, and surely the smart way forward is to find ways that you can promote and activate those stem cells in your brain already to react and respond appropriately to damage to repair it. That will be the future.
Ο άλλος τρόπος είναι να χρησιμοποιήσουμε κύτταρα, να τα μεταμοσχεύσουμε, για να αντικαταστήσουμε ετοιμοθάνατα ή χαμένα κύτταρα, ακόμα και στον εγκέφαλο. Και θέλω να σας πω για ένα πείραμα, είναι μια ιατρική δοκιμή που κάναμε, που ολοκληρώθηκε πρόσφατα, με συναδέλφους από το UCL, συγκεκριμένα τον Ντέιβιντ Μίλερ. Αυτή η έρευνα λοιπόν ήταν πολύ απλή. Πήραμε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας και διερωτηθήκαμε: Μπορούν τα κύτταρα του μυελού των οστών να προστατέψουν τα νεύρα τους; Αυτό που κάναμε λοιπόν ήταν ότι πήραμε αυτόν τον μυελό των οστών, αναπτύξαμε βλαστοκύτταρα στο εργαστήριο, και τα βάλαμε πίσω στη φλέβα με ένεση. Το κάνω να φαίνεται πολύ απλό. Πήρε 5 χρόνια ζωής πολλών ανθρώπων. Και με έκανε να βγάλω άσπρες τρίχες και προκάλεσε πολλά προβλήματα. Αλλά η θεωρία του είναι πολύ απλή. Τα έχουμε βάλει πίσω στη φλέβα, έτσι; Έτσι, προκειμένου να εκτιμήσουμε αν αυτό ήταν επιτυχές ή όχι, μετρήσαμε το οπτικό νεύρο ως μέτρο έκβασης. Αυτό είναι καλό μέτρο για την ΣΚΠ, γιατί οι ασθενείς με ΣΚΠ υποφέρουν από προβλήματα όρασης -- απώλεια όρασης, θολή όραση. Κι έτσι μετρήσαμε το μέγεθος του οπτικού νεύρου χρησιμοποιώντας σαρώσεις με τον Ντ. Μίλλερ τρεις φορές --12 μήνες, 6 μήνες, και πριν την έγχυση-- και μπορείτε να δείτε την ήπια μείωση της κόκκινης γραμμής. Κι αυτό λέει ότι το οπτικό νεύρο συρρικνώνεται, που βγάζει νόημα, επειδή τα νεύρα του πεθαίνουν. Αφού κάναμε την έγχυση βλαστοκυττάρων επαναλάβαμε την μέτρηση δύο φορές --στους τρεις και τους έξι μήνες-- προς έκπληξή μας, σχεδόν, η γραμμή είχε ανεβεί. Αυτό υποδηλώνει ότι η παρέμβαση ήταν προστατευτική. Δε νομίζω πως αυτά τα βλαστικά κύτταρα έφτιαξαν νέα μυελίνη ή νέα νεύρα. Νομίζω ότι παρακίνησαν τα ενδογενή βλαστικά κύτταρα, τα πρόδρομα κύτταρα, να κάνουν τη δουλειά τους, να ξυπνήσουν και να φτιάξουν νέα μυελίνη. Αυτή λοιπόν είναι η απόδειξη της ιδέας μας. Είμαι ενθουσιασμένος με αυτό.
There will be drugs that will do that. But the other way is to effectively parachute in cells, transplant them in, to replace dying or lost cells, even in the brain. And I want to tell you now an experiment, it's a clinical trial that we did, which recently completed, which is with colleagues in UCL, David Miller in particular. So this study was very simple. We took patients with multiple sclerosis and asked a simple question: Would stem cells from the bone marrow be protective of their nerves? So what we did was we took this bone marrow, grew up the stem cells in the lab, and then injected them back into the vein. I'm making this sound really simple. It took five years off a lot of people, okay? And it put gray hair on me and caused all kinds of issues. But conceptually, it's essentially simple. So we've given them into the vein, right? So in order to measure whether this was successful or not, we measured the optic nerve as our outcome measure. And that's a good thing to measure in M.S., because patients with M.S. sadly suffer with problems with vision -- loss of vision, unclear vision. And so we measured the size of the optic nerve using the scans with David Miller three times -- 12 months, six months, and before the infusion -- and you can see the gently declining red line. And that's telling you that the optic nerve is shrinking, which makes sense, because their nerves are dying. We then gave the stem cell infusion and repeated the measurement twice -- three months and six months -- and to our surprise, almost, the line's gone up. That suggests that the intervention has been protective. I don't think myself that what's happened is that those stem cells have made new myelin or new nerves. What I think they've done is they've promoted the endogenous stem cells, or precursor cells, to do their job, wake up, lay down new myelin. So this is a proof of concept. I'm very excited about that.
Γι' αυτό θέλω να τελειώσω με το θέμα που άρχισα, που ήταν η αναγέννηση και η ελπίδα. Εδώ ζήτησα από τον Τζον να μας πει τι ελπίζει για το μέλλον.
So I just want to end with the theme I began on, which was regeneration and hope. So here I've asked John what his hopes are for the future.
«Ελπίζω ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, μέσα από την έρευνα που κάνετε, να βρεθεί μια θεραπεία έτσι ώστε άνθρωποι σαν εμένα να έχουν μια κανονική ζωή».
John: I would hope that sometime in the future through the research that you people are doing, we can come up with a cure so that people like me can lead a normal life.
Αυτή η κουβέντα έχει βάρος.
SC: I mean, that speaks volumes.
Αλλά θέλω να κλείσω πρώτα ευχαριστώντας τον Τζον που μοιράστηκε τις ιδέες του και αυτά τα βίντεο μαζί σας. Θέλω όμως επίσης να προσθέσω σε αυτά ότι προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα για το μέλλον. Πιστεύω ότι οι επαναστατικές τεχνολογίες, όπως τα βλαστοκύτταρα που προσπάθησα να εξηγήσω προσφέρουν πραγματική ελπίδα. Πιστεύω ότι η μέρα που θα μπορούμε να επιδιορθώσουμε τον τραυματισμένο εγκέφαλο, είναι πολύ κοντά. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
But I'd like to close by first of all thanking John -- thanking John for allowing me to share his insights and these clips with you all. But I'd also like to add to John and to others that my own view is, I'm hopeful for the future. I do believe that the disruptive technologies like stem cells that I've tried to explain to you do offer very real hope. And I do think that the day that we might be able to repair the damaged brain is sooner than we think. Thank you. (Applause)