The school of architecture that I studied at some 30 years ago happened to be across the street from the wonderful art gallery designed by the great architect Louis Kahn. I love the building, and I used to visit it quite often. One day, I saw the security guard run his hand across the concrete wall. And it was the way he did it, the expression on his face -- something touched me. I could see that the security guard was moved by the building and that architecture has that capacity to move you. I could see it, and I remember thinking, "Wow. How does architecture do that?"
בית הספר לארכיטקטורה בו למדתי לפני בערך 30 שנה היה במקרה מול גלריה נפלאה לאומנות שתוכננה על ידי הארכיטקט הגדול לואיס קאן. אהבתי את המבנה ונהגתי לבקרו לעיתים קרובות. ויום אחד, יום אחד ראיתי את איש הביטחון מעביר את ידו על קיר הבטון. וזו היתה הדרך בה עשה זאת, ההבעה על פניו -- משהוא נגע בי. יכולתי לראות שהמבנה נגע לליבו של איש הביטחון ושלארכיטקטורה יש את היכולת הזו, לגעת בך. יכולתי לראות זאת, ואני זוכר שחשבתי, ״וואו. איך ארכיטקטורה עושה את זה?״
At school, I was learning to design, but here -- here was a reaction of the heart. And it touched me to the core.
בבית הספר למדתי לעצב, אבל פה - פה הייתה תגובה של הלב. וזה נגע בי עד לבסיס.
You know, you aspire for beauty, for sensuousness, for atmosphere, the emotional response. That's the realm of the ineffable and the immeasurable. And that's what you live for: a chance to try.
אתם יודעים, אתם שואפים ליופי, לחושניות, לאטמוספירה, לתגובה רגשית. זו המציאות של הנשגב ושל מה שאינו ניתן למדידה. וזה הדבר שלמענו אתה חי: סיכוי לנסות.
So in 2003, there was an open call for designs for the Bahá'í Temple for South America. This was the first temple in all of South America. It's a continental temple, a hugely important milestone for the Bahá'í community, because this would be the last of the continental temples and would open the door for national and local temples to be built around the world.
ב 2003 הייתה קריאה פתוחה לעיצובים עבור המקדש הבהאי בדרום אמריקה. זה היה המקדש הראשון בכל דרום אמריקה. זה מקדש יבשתי, ומהווה אבן דרך משמעותית עבור הקהילה הבהאית. כיוון שזה יהיה האחרון מבין המקדשים היבשתיים ויפתח את הדלת לבנית מקדשים ארציים ומקומיים ברחבי העולם.
And the brief was deceptively simple and unique in the annals of religion: a circular room, nine sides, nine entrances, nine paths, allowing you to come to the temple from all directions, nine symbolizing completeness, perfection. No pulpit, no sermons, as there are no clergy in the Bahá'í faith. And in a world which is putting up walls, the design needed to express in form the very opposite. It had to be open, welcoming to people of all faiths, walks of life, backgrounds, or no faith at all; a new form of sacred space with no pattern or models to draw from. It was like designing one of the first churches for Christianity or one of the first mosques for Islam.
והתקציר היה פשוט באופן מטעה וייחודי בקו הזמן של הדת: חדר עגול, בעל תשעה צדדים, תשע כניסות, תשע דרכים, המאפשרות לך להגיע למקדש מכל הכיוונים, המספר תשע מסמל שלמות, מושלמות. ללא דוכן, ללא דרשות, כיוון שאין כמורה באמונה הבהאית. ובעולם בו שמים חומות, העיצוב היה צריך לבטא בצורתו את ההפך הגמור. זה היה צריך להיות פתוח, מזמין לאנשים מכל האמונות, מכל צורות החיים, והרקעים השונים, או אפילו ללא אמונה כללֿ; צורה חדשה למקום קדוש בלי תבנית או מודלים לחיקוי. זה היה כמו לתכנן אחת מהכנסיות הראשונות עבור הנצרות או אחד המסגדים הראשונים לאסלם.
So we live in a secular world. How do you design sacred space today? And how do you even define what's sacred today?
אנו חיים בעולם חילוני. איך מתכננים מקום קדוש בימינו? ואיך אפילו מגדירים מה קדוש היום?
I stumbled across this beautiful quote from the Bahá'í writings, and it speaks to prayer. It says that if you reach out in prayer, and if your prayer is answered -- which is already very interesting -- that the pillars of your heart will become ashine.
נתקלתי בציטוט יפה מהכתבים הבהאים, והוא מדבר על תפילה. הציטוט אומר שאם אתה מנסה להגיע למשהו דרך תפילה, ואם התפילה נענית -- שזה כבר מאוד מעניין -- אז עמודי התווך של ליבך יבריקו.
And I loved this idea of the inner and the outer, like when you see someone and you say, "That person is radiant." And I was thinking, "My gosh, how could we make something architectural out of that, where you create a building and it becomes alive with light? Like alabaster, if you kiss it with light, it becomes alive. And I drew this sketch, something with two layers, translucent with structure in between capturing light. Maybe a pure form, a single form of emanation that you could imagine would be all dome and everything we kept making was looking too much like an egg.
ואהבתי את הרעיון של הפנים והחוץ, כמו שאתם רואה מישהו ואומרים ״האיש הזה קורן.״ וחשבתי לעצמי, ״בחיי, איך נוכל לעשות משהוא ארכיטקטוני מהרעיון הזה, שאתם יוצרים מבנה והוא נהיה חי ומאיר? כמו בהט, אם אתה נושק לו עם אור, הוא נהיה חי. וציירתי טיוטא, משהוא בעל שתי שכבות, שקוף למחצה עם מבנה פנימי שילכוד את האור. אולי צורה טהורה, צורה אחת של האצלה שאפשר לדמיין היא כיפה וכל מה שעשינו נראה יותר מידי כמו ביצה.
(Laughter)
(צחוק)
A blob.
בועה.
So you search. You all know this crazy search, letting the process take you, and you live for the surprises. And I remember quite by accident I saw this little video of a plant moving in light, and it made me think of movement, reach, this idea that the temple could have reach, like this reach for the divine. You can imagine also that movement within a circle could mean movement and stillness, like the cosmos, something you see in many places.
אז אתם מחפשים. אתם מכירים את החיפוש המשוגע, כשאתם נותנים לתהליך לקחת אתכם, ואתם חיים בשביל ההפתעות. ואני זוכר שדי במקרה ראיתי סרטון קצר על צמח שזז באור, וזה גרם לי לחשוב על תנועה, הגעה, הרעיון שלמקדש תהיה יכולת הגעה, כמו ההגעה לנשגב. אתם יכולים לדמיין גם שתנועה בתוך מעגל יכולה להביע תנועה וקפאון, כמו היקום, דבר שאתם רואים במקומות רבים.
(Laughter)
(צחוק)
But rotation was not enough, because we needed a form. In the Bahá'í writings, it talks about the temples being as perfect as is humanly possible, and we kept thinking, well, what is perfection? And I remember I stumbled into this image of this Japanese basket and thinking our Western notions of perfection need to be challenged, that this wonderful silhouette of this basket, this wonkiness, and that it has the kind of dimple of what you might imagine a shoulder or the cheekbone, and that kind of organic form. And so we drew and made models, these lines that merge at the top, soft lines, which became like drapery and translucent veils and folding, and the idea of not only folding but torquing -- you remember the plant and the way it was reaching. And this started to become an interesting form, carving the base, making the entrances.
אבל סיבוב לא היה מספיק, כיוון שהיינו זקוקים לצורה. בכתבים הבהאים, מדובר על מקדשים כמשהוא מושלם ככל שאפשר מבחינה אנושית, וחשבנו לעצמינו, אז מהי שלמות? ואני זוכר שנתקלתי בתמונה של סל יפני וחשבתי שהרעיון של שלמות בעולם המערבי צריך להיות מאותגר, והצללית הנפלאה של הסל, חוסר היציבות הזו, ויש לו סוג של שקע שאפשר לדמיין ככתף או עצמות הלחיים, וסוג זה של צורה אורגנית. וכך שרטטנו ויצרנו מודלים, הקווים הללו שמתאחדים למעלה, קווים רכים, שנהיים כמו בד ווילונות שקופים למחצה ומתקפלים, והרעיון לא רק של קיפול אלא גם סיבוב -- אתם זוכרים את הצמח והדרך בה הוא נע. וזה התחיל לקבל צורה מעניינת, מעיצוב הבסיס, יצירת הכניסות.
And then we ended up with this. This is this temple with two layers, nine luminous veils, embodied light, soft-flowing lines like luminescent drapery. 180 submissions were received from 80 countries, and this was selected.
ולבסוף הגענו לזה. זה מקדש בעל שתי שכבות, תשעה וילונות מוארים, אור מוטמע, קווים זורמים ברכות כמו בד מואר. 180 הצעות התקבלו מ 80 מדינות, וזה מה שנבחר.
So we went to the next stage of how to build it. We had submitted alabaster. But alabaster was too soft, and we were experimenting, many experiments with materials, trying to think how we could have this kind of shimmer, and we ended up with borosilicate. And borosilicate glass, as you know, is very strong, and if you break borosilicate rods just so and melt them at just the right temperature, we ended up with this new material, this new cast glass which took us about two years to make. And it had this quality that we loved, this idea of the embodied light, but on the inside, we wanted something with a soft light, like the inner lining of a jacket. On the outside you have protection, but on the inside you touch it. So we found this tiny vein in a huge quarry in Portugal with this beautiful stone, which the owner had kept for seven generations in his family, waiting for the right project, if you can believe it. Look at this material, it's beautiful. And the way it lights up; it has that translucent quality.
אז עברנו לשלב הבא, של איך לבנות את זה. רצינו בהט. אבל בהט היה רך מדי, ועשינו ניסויים רבים עם חומרים שונים, מנסים לחשוב איך נקבל את הזוהר הזה, ולבסוף הגענו לזכוכית בורוסיליקט. וזכוכית בורוסיליקט כפי שאתם יודעים היא מאוד חזקה, ואם אתם שוברים מוטות בורוסיליקט ומתיכים אותם בטמפרטורה הנכונה, מגיעים לחומר חדש, הזכוכית החדשה הזו שלקח לנו שנתיים לייצר. והיה לזה את התכונה שאהבנו, הרעיון של אור מוטמע, אבל בפנים, רצינו אור רך, כמו החלק הפנימי של ג׳קט. בחוץ יש לך הגנה אבל בפנים אתה נוגע בזה. אז מצאנו ערוץ קטן בתוך מחצבה ענקית בפורטוגל עם האבן היפה הזאת, שהבעלים שמר במשך שבעה דורות במשפחתו, וחיכה לפרוייקט הנכון, לא יאומן. התבוננו בחומר הזה, הוא יפהפה. והדרך בה הוא מאיר, יש לזה את תכונת השקיפות למחצה.
So here you see the structure. It lets the light through. And looking down, the nine wings are bound, structurally but symbolically strong, a great symbol of unity: pure geometry, a perfect circle, 30 meters in section and in plan, perfectly symmetrical, like the idea of sacredness and geometry. And here you see the building going up, 2,000 steel nodes, 9,000 pieces of steel, 7,800 stone pieces, 10,000 cast glass pieces, all individual shapes, the entire superstructure all described, engineered, fabricated with aerospace technology, prefabricated machine to machine, robotically, a huge team effort, you can imagine, of literally hundreds, and within three percent of our $30 million budget set in 2006.
פה אתם יכולים לראות את המבנה. הוא נותן לאור להיכנס. ואם מתבוננים למטה, תשעת הצדדים מחוברים, באופן מבני אבל חזקים באופן סימבולי, סמל נהדר לאחדות: גאומטריה טהורה, מעגל מושלם, 30 מטר בחתך ובמרחב, סימטריה מושלמת, כמו הרעיון של קדושה וגאומטריה. ופה אתם רואים את המבנה מתרומם, 2000 צמתים מפלדה, 9000 יחידות פלדה, 7800 יחידות אבן, 10,000 יחידות של זכוכית יצוקה, כל יחידה בצורה יחודית, כל המבנה הסופר מורכב הזה, הונדס, ויוצר בעזרת טכנולוגית חלל, ייוצר ממכונה למכונה, בצורה רובוטית, עבודת צוות אדירה, כפי שאתם מדמיינים, של מאות אנשים , תוך שימוש בשלושה אחוזים מהתקציב שלנו של 30 מליון דולר שקיבלנו ב 2006.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Nine wings bound together forming a nine-pointed star, and the star shape moving in space, tracking the sun.
תשעה צדדים מחוברים ביחד היוצרים כוכב בעל תשע פינות, וצורת הכוכב נעה במרחב, עוקבת אחר השמש.
So here it is.
אז הנה זה.
Audience: Wow!
קהל: וואו!
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Hopefully, a befitting response to that beautiful quote, "a prayer answered," open in all directions, capturing the blue light of dawn, tent-like white light of day, the gold light of the afternoon, and of course, at night, the reversal: sensuous, catching the light in all kinds of mysterious ways.
בתקווה שזו תגובה יאה לציטוט היפהפה, ״תפילה שנענתה״, פתוח בכל הכיוונים, תופס את האור הכחול של השחר, אור לבן דמוי אוהל של היום, האור הזהוב של אחר הצהריים, וכמובן, בלילה, ההפך: חושני, תופס את האור בכל מיני דרכים מסתוריות.
And the site: it's interesting; 14 years ago when we made the submission, we showed the temple set against the Andes. We didn't have the Andes as our site, but after nine years, that's exactly where we ended up, the lines of the temple set against nothing but pure nature, and you turn around and you get nothing but the city below you, and inside, a view in all directions, radiating gardens from each of the alcoves, radiating paths.
והאתר: זה מעניין; לפני 14 שנים כשהגשנו את ההצעה, הראינו את המקדש לצד הרי האנדים. לא היה לנו את האנדים באתר, אבל אחרי תשע שנים, זה בדיוק לאן שהגענו, קווי המקדש כשברקע רק טבע טהור, וכשאתם מסתובבים אתם רואים רק את העיר תחתכם, ומבפנים, מראה לכל הכיוונים, גנים קורנים מכל אחד מהציפורנים, דרכים קורנות.
Last October, the opening ceremonies -- a beautiful, sacred event, 5,000 people from 80 countries, a continuous river of visitors, indigenous people from all over South America, some who had never left their villages. And of course, that this temple belongs to people, the collective, of many cultures and walks of life, many beliefs, and for me, what's most important is what it feels like on the inside; that it feel intimate, sacred, and that everyone is welcome. And if even a few who come have the same reaction as that security guard, then it truly would be their temple. And I would love that.
באוקטובר האחרון, טקסי הפתיחה-- ארוע יפהפה, קדוש, 5000 אנשים מ 80 מדינות, נהר מתמשך של מבקרים, אנשים ילידים מרחבי דרום אמריקה, חלקם מעולם לא עזבו את כפריהם. וכמובן, מקדש זה שייך לאנשים, הקולקטיב, מהרבה תרבויות ודרכי חיים, ואמונות רבות, ובשבילי, הדבר החשוב הוא איך מרגיש מבפנים; זה מרגיש אינטימי, קדוש, ושכל אחד מוזמן. ואפילו אם רק לחלק קטן מהבאים תהיה אותה הרגשה כמו לאיש הביטחון, אז זה באמת יהיה המקדש שלהם. ואני אוהב את זה.
Thank you.
תודה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)