Βρίσκομαι σήμερα εδώ μπροστά σας με κάθε μετριοφροσύνη, θέλοντας να μοιραστώ μαζί σας το ταξίδι που κάνω τα τελευταία έξι χρόνια στον χώρο της προσφοράς και της εκπαίδευσης. Δεν έχω σπουδάσει εκπαιδευτικός. Ούτε έχω εμπειρία ως κοινωνική λειτουργός. Επί 26 χρόνια εργαζόμουν σε εταιρείες, προσπαθώντας να κάνω τους οργανισμούς επικερδείς. Και το 2003 ξεκίνησα την οργάνωση Ίδρυμα Ανθρωπιάς Παρίκρμα από το τραπέζι της κουζίνας μου.
I'm standing in front of you today in all humility, wanting to share with you my journey of the last six years in the field of service and education. And I'm not a trained academic. Neither am I a veteran social worker. I was 26 years in the corporate world, trying to make organizations profitable. And then in 2003 I started Parikrma Humanity Foundation from my kitchen table.
Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να πάμε στις παραγκουπόλεις. Ξέρετε, αλήθεια, υπάρχουν δύο εκατομμύρια άνθρωποι στη Μπάνγκαλορ, που ζουν σε 800 παραγκουπόλεις. Δεν μπορούσαμε να τις επισκεφτούμε όλες, αλλά προσπαθήσαμε να πάμε σε όσο το δυνατόν περισσότερες. Περπατήσαμε στις παραγκουπόλεις, εντοπίσαμε σπίτια με παιδιά που κανονικά δεν θα πήγαιναν ποτέ σχολείο. Μιλήσαμε με τους γονείς, προσπαθήσαμε να τους πείσουμε να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Παίξαμε με τα παιδιά και επιστρέψαμε στα σπίτια μας πολύ κουρασμένοι και εξαντλημένοι αλλά με εικόνες φωτεινών προσώπων, λαμπερών ματιών και ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε.
The first thing that we did was walk through the slums. You know, by the way, there are two million people in Bangalore, who live in 800 slums. We couldn't go to all the slums, but we tried to cover as much as we could. We walked through these slums, identified houses where children would never go to school. We talked to the parents, tried to convince them about sending their children to school. We played with the children, and came back home really tired, exhausted, but with images of bright faces, twinkling eyes, and went to sleep.
Ανυπομονούσαμε όλοι να ξεκινήσουμε. Και τότε συνειδητοποιήσαμε τους αριθμούς. 200 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας 4 έως 14 ετών που θα έπρεπε να πηγαίνουν σχολείο αλλά δεν πηγαίνουν. 100 εκατομμύρια παιδιά που πηγαίνουν σχολείο αλλά δεν ξέρουν να διαβάζουν, 125 εκατομμύρια που δεν μπορούν να κάνουν απλές αριθμητικές πράξεις. Ακούσαμε επίσης ότι 250 δισεκατομμύρια ινδικές ρουπίες ήταν το κονδύλι για τη δημόσια σχολική φοίτηση. 90% του ποσού αντιστοιχούσε στους μισθούς των δασκάλων και τους μισθούς των διοικητικών υπαλλήλων. Και παρόλα αυτά, η Ινδία έχει σχεδόν την υψηλότερη αποχή δασκάλων παγκοσμίως, με έναν στους τέσσερις δασκάλους να μην παρουσιάζεται καθόλου στο σχολείο ολόκληρο το ακαδημαϊκό έτος.
We were all excited to start, but the numbers hit us then: 200 million children between four to 14 that should be going to school, but do not; 100 million children who go to school but cannot read; 125 million who cannot do basic maths. We also heard that 250 billion Indian rupees was dedicated for government schooling. Ninety percent of it was spent on teachers' salary and administrators' salary. And yet, India has nearly the highest teacher absenteeism in the world, with one out of four teachers not going to school at all the entire academic year.
Οι αριθμοί μας ζάλιζαν, μας πίεζαν, ενώ μας ρωτούσαν συνέχεια "Πότε θα ξεκινήσετε; Πόσα σχολεία θα κάνετε; Πόσα παιδιά θα πάρετε; Πώς θα επεκταθείτε; Πώς θα οργανωθείτε;" Ήταν πολύ δύσκολο να μη φοβηθούμε, να μην τρομάξουμε. Το βάλαμε, όμως, πείσμα και είπαμε, "Δεν θα παίξουμε το παιχνίδι των αριθμών". Θέλουμε να παίρνουμε το κάθε παιδί ξεχωριστά και να το πηγαίνουμε στο σχολείο, να το στέλνουμε στο πανεπιστήμιο και να το προετοιμάζουμε για μια καλύτερη ζωή, για μια καλή δουλειά.
Those numbers were absolutely mind-boggling, overwhelming, and we were constantly asked, "When will you start? How many schools will you start? How many children will you get? How are you going to scale? How are you going to replicate?" It was very difficult not to get scared, not to get daunted. But we dug our heels and said, "We're not in the number game. We want to take one child at a time and take the child right through school, sent to college, and get them prepared for better living, a high value job."
Έτσι, ξεκινήσαμε την Παρίκρμα, το πρώτο σχολείο της Παρίκρμα ξεκίνησε σε μια παραγκούπολη με 70.000 ανθρώπους να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Όταν ξεκινήσαμε, το πρώτο σχολείο μας ήταν στην ταράτσα ενός κτιρίου μέσα στην παραγκούπολη, ενός κτιρίου με ισόγειο και πρώτο όροφο μέσα στην παραγκούπολη. Και η ταράτσα δεν είχε κάποιο σκέπαστρο, μονάχα μισή λαμαρίνα. Αυτό ήταν το πρώτο μας σχολείο. 165 παιδιά. Το ακαδημαϊκό έτος στην Ινδία ξεκινάει τον Ιούνιο. Και τον Ιούνιο βρέχει, έτσι πολλές φορές στριμωχνόμασταν όλοι κάτω από τη λαμαρίνα, περιμένοντας να σταματήσει η βροχή. Ήταν απίστευτο πόσο μας έδεσε αυτή η εμπειρία. Και όλοι όσοι ήμασταν κάτω από εκείνο το σκέπαστρο, είμαστε μαζί ακόμα και σήμερα. Ύστερα ήρθε το δεύτερο σχολείο, το τρίτο σχολείο, το τέταρτο σχολείο και ένα προπαρασκευαστικό τμήμα για το πανεπιστήμιο. Μέσα σε έξι χρόνια έχουμε τέσσερα σχολεία, ένα προπαρασκευαστικό τμήμα για το πανεπιστήμιο, 1.100 παιδιά που προέρχονται από 28 παραγκουπόλεις και τέσσερα ορφανοτροφεία. (Χειροκρότημα)
So, we started Parikrma. The first Parikrma school started in a slum where there were 70,000 people living below the poverty line. Our first school was on a rooftop of a building inside the slums, a second story building, the only second story building inside the slums. And that rooftop did not have any ceiling, only half a tin sheet. That was our first school. One hundred sixty-five children. Indian academic year begins in June. So, June it rains, so many a times all of us would be huddled under the tin roof, waiting for the rain to stop. My God! What a bonding exercise that was. And all of us that were under that roof are still here together today. Then came the second school, the third school, the fourth school and a junior college. In six years now, we have four schools, one junior college, 1,100 children coming from 28 slums and four orphanages. (Applause)
Το όνειρό μας είναι πολύ απλό, να στείλουμε καθένα από τα παιδιά, να το προετοιμάσουμε για να ζήσει, να μορφωθεί αλλά και να ζήσει ειρηνικά και χαρούμενο σε αυτόν τον ανάστατο χαοτικό κόσμο της παγκοσμιοποίησης. Βέβαια, όταν μιλάμε για παγκοσμιοποίηση πρέπει να μιλάμε αγγλικά. Και έτσι όλα τα σχολεία μας είναι αγγλόφωνα σχολεία. Λένε ότι υπάρχει ένας μύθος, ότι τα παιδιά από τις παραγκουπόλεις δεν μπορούν να μιλήσουν καλά αγγλικά. Κανείς στην οικογένειά τους δεν έχει μιλήσει αγγλικά. Κανείς στη γενιά τους δεν έχει μιλήσει αγγλικά. Πόσο λάθος είναι όμως αυτό.
Our dream is very simple: to send each of these kids, get them prepared to be educated but also to live peacefully, contented in this conflict-ridden chaotic globalized world. Now, when you talk global you have to talk English. And so all our schools are English medium schools. But they know there is this myth that children from the slums cannot speak English well. No one in their family has spoken English. No one in their generation has spoken English. But how wrong it is.
Βίντεο: Κορίτσι: Μου αρέσουν τα βιβλία με περιπέτειες, είναι από τ' αγαπημένα μου. Μου αρέσει ο Άλφρεντ Χίτσκοκ και [ασαφές] και τ' Αδέρφια Χάρντι. Και τα τρία μοιάζουν, αν και έχουν διαφορετική υπόθεση, το ένα είναι πιο μαγικό, τα άλλα δύο είναι πιο αστυνομικά, μου αρέσουν αυτά τα βιβλία επειδή έχουν κάτι το ιδιαίτερο, το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται σε αυτά τα βιβλία και ο τρόπος, το ύφος της γραφής. Μόλις πιάσω ένα βιβλίο δεν μπορώ να το αφήσω μέχρι να το τελειώσω όλο. Ακόμα και αν μου πάρει τεσσερισήμισι ώρες ή τρεισήμισι ώρες για να τελειώσω το βιβλίο μου, θα το κάνω.
Girl: I like adventurous books, and some of my favorites are Alfred Hitchcock and [unclear] and Hardy Boys. Although they are like in different contexts, one is magical, the other two are like investigation, I like those books because they have something special in them. The vocabulary used in those books and the style of writing. I mean like once I pick up one book I cannot put it down until I finish the whole book. Even if it takes me four and a half hours, or three and half hours to finish my book, I do it.
Αγόρι: Έκανα μια μεγάλη έρευνα και βρήκα πληροφορίες για τα πιο γρήγορα αυτοκίνητα στον κόσμο. Μου αρέσει η Ducati ZZ143 επειδή είναι η πιο γρήγορη μηχανή στον κόσμο. Και μου αρέσει και η Pulsar 220 DTSI επειδή είναι η πιο γρήγορη μηχανή στην Ινδία.
Boy: I did good research and I got the information [on the] world's fastest cars. I like Ducati ZZ143, because it is the fastest, the world's fastest bike, and I like Pulsar 220 DTSI because it is India's fastest bike. (Laughter)
Λοιπόν, το κορίτσι που είδατε, ο πατέρας της πουλάει λουλούδια στον δρόμο. Και το αγοράκι έρχεται στο σχολείο εδώ και πέντε χρόνια. Δεν είναι περίεργο που σε όλα τ' αγόρια σε όλον τον κόσμο αρέσουν οι γρήγορες μηχανές; Δεν έχει δει ποτέ του μία. Ούτε έχει ανεβεί σε καμία φυσικά, αλλά έκανε μια μεγάλη έρευνα με τη μηχανή αναζήτησης της Google. Ξέρετε, όταν ξεκινήσαμε τα αγγλόφωνα σχολεία μας αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε το καλύτερο δυνατό πρόγραμμα σπουδών, του ινδικού απολυτηρίου μέσης εκπαίδευσης ICSE. Και πάλι υπήρξαν πολλοί που με ειρωνεύτηκαν και είπαν, "Τρελάθηκες, επιλέγεις ένα τόσο δύσκολο πρόγραμμα γι' αυτούς τους μαθητές; Δεν πρόκειται να τα καταφέρουν". Τα παιδιά μας όχι μόνο τα καταφέρνουν πολύ καλά, αριστεύουν κιόλας. Πρέπει να έρθετε να δείτε πόσο καλά τα καταφέρνουν τα παιδιά μας.
Shukla Bose: Well, that girl that you saw, her father sells flowers on the roadside. And this little boy has been coming to school for five years. But isn't it strange that little boys all over the world love fast bikes? (Laughter) He hasn't seen one, he hasn't ridden one, of course, but he has done a lot of research through Google search. You know, when we started with our English medium schools we also decided to adopt the best curriculum possible, the ICSE curriculum. And again, there were people who laughed at me and said, "Don't be crazy choosing such a tough curriculum for these students. They'll never be able to cope." Not only do our children cope very well, but they excel in it. You should just come across to see how well our children do.
Υπάρχει επίσης ο μύθος ότι οι γονείς στις παραγκουπόλεις δεν ενδιαφέρονται να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, προτιμούν να τα στείλουν να δουλέψουν. Αυτά είναι ανοησίες. Όλοι οι γονείς σε όλον τον κόσμο θέλουν τα παιδιά τους να ζήσουν καλύτερη ζωή από τη δική τους. Πρέπει, όμως, να πιστέψουν ότι αυτή η αλλαγή είναι εφικτή.
There is also this myth that parents from the slums are not interested in their children going to school; they'd much rather put them to work. That's absolute hogwash. All parents all over the world want their children to lead a better life than themselves, but they need to believe that change is possible.
Βίντεο: (Χίντι)
Video: (Hindi)
Σούκλα Μπόουζ: Έχουμε συμμετοχή 80% σε όλες τις συναντήσεις γονέων και δασκάλων. Μερικές φορές ακόμα και 100%, πολύ μεγαλύτερη από πολλά προνομιακά σχολεία. Έχουν αρχίσει να έρχονται και οι πατέρες. Είναι πολύ ενδιαφέρον. Όταν ξεκινήσαμε το σχολείο μας οι γονείς δήλωναν παρουσία με το δακτυλικό τους αποτύπωμα. Τώρα έχουν αρχίσει να βάζουν την υπογραφή τους. Τους έμαθαν τα παιδιά. Είναι εκπληκτικό πόσα μπορούν να διδάξουν τα παιδιά.
SB: We have 80 percent attendance for all our parents-teachers meeting. Sometimes it's even 100 percent, much more than many privileged schools. Fathers have started to attend. It's very interesting. When we started our school the parents would give thumbprints in the attendance register. Now they have started writing their signature. The children have taught them. It's amazing how much children can teach.
Πριν λίγους μήνες, πριν έναν χρόνο στην ουσία, ήρθαν μερικές μητέρες και μας είπαν, "Ξέρετε, θέλουμε να μάθουμε να διαβάζουμε και να γράφουμε. Μπορείτε να μας δείξετε;" Και έτσι ξεκινήσαμε ένα απογευματινό σχολείο για τους γονείς, για τις μητέρες. Είχαμε 25 μητέρες που έρχονταν τακτικά μετά τα μαθήματα για να μάθουν. Θέλουμε να συνεχίσουμε το πρόγραμμα και να το επεκτείνουμε σε όλα τα υπόλοιπα σχολεία μας.
We have, a few months ago, actually late last year, we had a few mothers who came to us and said, "You know, we want to learn how to read and write. Can you teach us?" So, we started an afterschool for our parents, for our mothers. We had 25 mothers who came regularly after school to study. We want to continue with this program and extend it to all our other schools.
98% των πατέρων είναι αλκοολικοί. Έτσι μπορείτε να φανταστείτε πόσο τραυματικές και δυσλειτουργικές είναι οι εμπειρίες των παιδιών από τα σπίτια τους. Πρέπει να στέλνουμε τους πατέρες σε προγράμματα αποτοξίνωσης και όταν επιστρέφουν τις περισσότερες φορές νηφάλιοι, πρέπει να τους βρίσκουμε δουλειά για να μην υποτροπιάζουν. Έχουμε τρεις πατέρες που έμαθαν μαγειρική. Τους μιλήσαμε για τη διατροφή, την υγιεινή. Τους βοηθήσαμε να στήσουν την κουζίνα και τώρα προμηθεύουν φαγητό σε όλα τα παιδιά μας. Κάνουν πολύ καλή δουλειά επειδή τα παιδιά τους τρώνε το φαγητό τους αλλά κυρίως επειδή είναι η πρώτη φορά που εισπράττουν σεβασμό και νιώθουν ότι αυτό που κάνουν αξίζει.
Ninety-eight percent of our fathers are alcoholics. So, you can imagine how traumatized and how dysfunctional the houses are where our children come from. We have to send the fathers to de-addiction labs and when they come back, most times sober, we have to find a job for them so that they don't regress. We have about three fathers who have been trained to cook. We have taught them nutrition, hygiene. We have helped them set up the kitchen and now they are supplying food to all our children. They do a very good job because their children are eating their food, but most importantly this is the first time they have got respect, and they feel that they are doing something worthwhile.
Πάνω από 90% του μη διδακτικού προσωπικού μας είναι γονείς και συγγενείς. Ξεκινήσαμε πολλά προγράμματα για να βεβαιωθούμε ότι τα παιδιά θα έρχονται στο σχολείο. Πρόγραμμα επαγγελματικών δεξιοτήτων για τα μεγαλύτερα αδέλφια για να μην σταματήσουν τα μικρότερα να έρχονται στο σχολείο.
More than 90 percent of our non-teaching staff are all parents and extended families. We've started many programs just to make sure that the child comes to school. Vocational skill program for the older siblings so the younger ones are not stopped from coming to school.
Υπάρχει επίσης ο μύθος ότι τα παιδιά από τις παραγκουπόλεις δεν μπορούν να ενσωματωθούν σε ένα μέσο περιβάλλον. Δείτε αυτό το κορίτσι που ήταν ένα από τα 28 παιδιά από όλα τα προνομιακά σχολεία, τα καλύτερα σχολεία της χώρας που επιλέχτηκε από το πρόγραμμα ταλέντων του πανεπιστημίου Ντιουκ για να παρακολουθήσει μαθήματα στο Ινστιτούτο Διοίκησης του Αμενταμπάντ.
There is also this myth that children from the slums cannot integrate with mainstream. Take a look at this little girl who was one of the 28 children from all privileged schools, best schools in the country that was selected for the Duke University talent identification program and was sent to IIM Ahmedabad.
Βίντεο: Κορίτσι: Πρόγραμμα Ντιουκ του Ινστιτούτου Διοίκησης του Αμενταμπάντ. Ήμασταν τόσο περήφανοι που συμμετείχαμε στο πρόγραμμα. Ήμασταν εκεί. Όλοι ήταν πολύ φιλικοί, έκανα πολλούς φίλους. Και νιώθω ότι βελτίωσα πολύ τα αγγλικά μου καθώς ήμουν εκεί και μιλούσα με τους φίλους μου. Γνώρισα παιδιά με διαφορετικό τρόπο ζωής, διαφορετικό τρόπο σκέψης, μια εντελώς διαφορετική κοινωνία. Έκανα παρέα σχεδόν με όλους. Ήταν πολύ φιλικοί. Έκανα πολύ καλούς φίλους εκεί, που είναι από το Δελχί, από το Μουμπάι. Είμαστε και τώρα σε επαφή μέσω Facebook.
Video: Girl: Duke IIMA Camp. Whenever we see that IIMA, it was such a pride for us to go to that camp. Everybody was very friendly, especially I got a lot of friends. And I felt that my English has improved a lot going there and chatting with friends. There they met children who are with a different standard and a different mindset, a totally different society. I mingled with almost everyone. They were very friendly. I had very good friends there, who are from Delhi, who are from Mumbai. Even now we are in touch through Facebook.
Μετά από το ταξίδι στο Αμενταμπάντ είμαι εντελώς διαφορετική στην επαφή μου με τον κόσμο. Νομίζω ότι δεν ήμουν έτσι πριν. Δεν έκανα πολλές παρέες ούτε έπιανα κουβέντα με κάποιον τόσο γρήγορα. Η προφορά μου στα αγγλικά βελτιώθηκε πολύ. Και έμαθα ποδόσφαιρο, βόλεϊ, φρίσμπι, πολλά παιχνίδια. Και δεν ήθελα να γυρίσω στη Μπάνγκαλορ. Ας με άφηναν να μείνω εκεί. Το φαγητό ήταν τέλειο. Μου άρεσε. Ήταν φοβερό. Μου άρεσε να τρώω [ασαφές] όταν έρχονταν και με ρωτούσαν, "Παρακαλώ, τι θα πάρετε;" Ήταν τόσο ωραίο να το ακούς!
After this Ahmedabad trip I've been like a totally different mingling with people and all of those. Before that I feel like I wasn't like this. I don't even mingle, or start speaking with someone so quickly. My accent with English improved a lot. And I learned football, volleyball, Frisbee, lots of games. And I wouldn't want to go to Bangalore. Let me stay here. Such beautiful food, I enjoyed it. It was so beautiful. I enjoyed eating food like [unclear] would come and ask me, "Yes ma'am, what you want?" It was so good to hear!
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
(Laughter) (Applause)
Το κορίτσι αυτό δούλευε ως καμαριέρα πριν να έρθει στο σχολείο. Και σήμερα θέλει να γίνει νευρολόγος.
SB: This girl was working as a maid before she came to school. And today she wants to be a neurologist.
Τα παιδιά μας είναι σπουδαία και στον αθλητισμό. Έχουν πραγματικά πρωτιές. Γίνονται σχολικοί αθλητικοί αγώνες κάθε χρόνο στη Μπάνγκαλορ και συμμετέχουν 5.000 παιδιά από τα 140 καλύτερα σχολεία της πόλης. Παίρνουμε το βραβείο καλύτερου σχολείου επί τρία χρόνια στη σειρά. Και τα παιδιά μας επιστρέφουν με τις τσάντες τους γεμάτες μετάλλια, με πολλούς θαυμαστές και φίλους. Πέρσι ήρθαν μερικά παιδιά από πολύ γνωστά σχολεία και ζήτησαν να γραφτούν στο δικό μας σχολείο. Έχουμε και τη δική μας dream team.
Our children are doing brilliantly in sports. They are really excelling. There is an inter-school athletic competition that is held every year in Bangalore, where 5,000 children participate from 140 best schools in the city. We've got the best school award for three years successively. And our children are coming back home with bags full of medals, with lots of admirers and friends. Last year there were a couple of kids from elite schools that came to ask for admissions in our school. We also have our very own dream team.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί αυτή η εμπιστοσύνη; Μήπως λόγω της προβολής; Έχουμε καθηγητές από το ΜΙΤ, το Μπέρκλεϊ, το Στάνφορντ, το Ινδικό Ινστιτούτο Επιστημών οι οποίοι έρχονται και διδάσκουν στα παιδιά μας φυσική, πειράματα, πιο προχωρημένα από τα μαθήματα. Η τέχνη και η μουσική θεωρούνται θεραπευτικά και εκφραστικά μέσα. Πιστεύουμε επίσης ότι μεγαλύτερη σημασία έχει η ουσία. Όχι η υποδομή, όχι οι τουαλέτες, ούτε οι βιβλιοθήκες αλλά αυτό που πραγματικά συμβαίνει μέσα στο σχολείο είναι το πιο σπουδαίο. Η δημιουργία ενός περιβάλλοντος για μάθηση, για έρευνα, για εξερεύνηση αυτό είναι αληθινή εκπαίδευση.
Why is this happening? Why this confidence? Is it the exposure? We have professors from MIT, Berkeley, Stanford, Indian Institute of Science who come and teach our children lots of scientific formulas, experiments, much beyond the classroom. Art, music are considered therapy and mediums of expression. We also believe that it's the content that is more important. It is not the infrastructure, not the toilets, not the libraries, but it is what actually happens in this school that is more important. Creating an environment of learning, of inquiry, of exploration is what is true education.
Όταν ξεκινήσαμε την Παρίκρμα δεν είχαμε ιδέα πού οδηγούμασταν. Δεν προσλάβαμε τη Μακένζι να κάνει επιχειρηματικό σχέδιο. Γνωρίζουμε, όμως, με σιγουριά ότι αυτό που θέλουμε να κάνουμε σήμερα, είναι να πάρουμε κάθε παιδί ξεχωριστά, να μην τελματώσουμε στους αριθμούς και να δούμε το παιδί να ολοκληρώνει τον κύκλο της ζωής και να ξεδιπλώνει το σύνολο των δυνατοτήτων του. Δεν πιστεύουμε στην επέκταση επειδή πιστεύουμε στην ποιότητα και η επέκταση και οι αριθμοί θα ακολουθήσουν αυτόματα. Έχουμε εταιρείες που έχουν σταθεί δίπλα μας και μπορούμε πλέον να ανοίξουμε περισσότερα σχολεία. Αλλά ξεκινήσαμε με την ιδέα του κάθε παιδιού ξεχωριστά.
When we started Parikrma we had no idea which direction we were taking. We didn't hire McKinsey to do a business plan. But we know for sure that what we want to do today is take one child at a time, not get bogged with numbers, and actually see the child complete the circle of life, and unleash his total potential. We do not believe in scale because we believe in quality, and scale and numbers will automatically happen. We have corporates that have stood behind us, and we are able to, now, open more schools. But we began with the idea of one child at a time.
Αυτός είναι ο πεντάχρονος Παρουσαράμ. Ζητιάνευε στη στάση του λεωφορείου λίγα χρόνια πριν, τον πήραν και τον έβαλαν σε ορφανοτροφείο, και έρχεται στο σχολείο εδώ και τεσσερισήμισι μήνες. Είναι στο νηπιαγωγείο. Έμαθε να μιλάει αγγλικά. Έχουμε ένα σύστημα με το οποίο τα παιδιά μιλάνε αγγλικά και καταλαβαίνουν αγγλικά μέσα σε τρεις μήνες. Μπορεί να σας πει παραμύθια, στα αγγλικά, για το διψασμένο κοράκι, τον κροκόδειλο, και για την καμηλοπάρδαλη. Και αν τον ρωτήσετε τι του αρέσει να κάνει θα πει, "Μου αρέσει να κοιμάμαι. Μου αρέσει να τρώω. Μου αρέσει να παίζω". Και αν τον ρωτήσετε τι θέλει να κάνει θα πει, "Θέλω να ιππασίζω". Και εννοεί να κάνει ιππασία. Έτσι, ο Παρουσαράμ έρχεται κάθε μέρα στο γραφείο μου. Έρχεται για να του τρίψω την κοιλίτσα επειδή έτσι πιστεύει ότι θα μου φέρει γούρι.
This is five-year-old Parusharam. He was begging by a bus stop a few years ago, got picked up and is now in an orphanage, has been coming to school for the last four and a half months. He's in kindergarten. He has learned how to speak English. We have a model by which kids can speak English and understand English in three month's time. He can tell you stories in English of the thirsty crow, of the crocodile and of the giraffe. And if you ask him what he likes to do he will say, "I like sleeping. I like eating. I like playing." And if you ask him what he wants to do, he will say, "I want to horsing." Now, "horsing" is going for a horse ride. So, Parusharam comes to my office every day. He comes for a tummy rub, because he believes that will give me luck. (Laughter)
Όταν ξεκίνησα την Παρίκρμα ξεκίνησα με αρκετή αλαζονεία, ν' αλλάξω τον κόσμο. Σήμερα πια, έχω αλλάξει εγώ. Άλλαξα με τα παιδιά μου. Έχω μάθει τόσα πολλά απ' αυτά, αγάπη, συμπόνια, φαντασία και τόση δημιουργικότητα. Ο Παρουσαράμ είναι η Παρίκρμα, με ένα απλό ξεκίνημα αλλά με έναν μεγάλο δρόμο μπροστά. Σας υπόσχομαι ότι ο Παρουσαράμ θα μιλήσει σε συνέδριο του TED σε μερικά χρόνια από τώρα. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
When I started Parikrma I began with a great deal of arrogance of transforming the world. But today I have been transformed. I have been changed with my children. I've learned so much from them: love, compassion, imagination and such creativity. Parusharam is Parikrma with a simple beginning but a long way to go. I promise you, Parusharam will speak in the TED conference a few years from now. Thank you. (Applause)