So a while ago, I tried an experiment. For one year, I would say yes to all the things that scared me. Anything that made me nervous, took me out of my comfort zone, I forced myself to say yes to. Did I want to speak in public? No, but yes. Did I want to be on live TV? No, but yes. Did I want to try acting? No, no, no, but yes, yes, yes.
Pak kohë më parë bëra një eksperiment. Për një vit do të thoja "po" për çdo gjë që do të më frikësonte. Çdo gjëje që do të më tensiononte, që do të ma prishte rehatinë, do i thoja 'po' edhe kundër dëshirës. A doja të flisja në publik? Jo, por "po". A doja të isha drejtpërsëdrejti në TV? Jo, por "po". A doja të provoja aktrimin? Jo, jo, jo, por "po, po, po".
And a crazy thing happened: the very act of doing the thing that scared me undid the fear, made it not scary. My fear of public speaking, my social anxiety, poof, gone. It's amazing, the power of one word. "Yes" changed my life. "Yes" changed me. But there was one particular yes that affected my life in the most profound way, in a way I never imagined, and it started with a question from my toddler.
Dhe çmenduria ndodhi: thjesht veprimi i të bërit të asaj që më frikësonte e çbëri frikën, e bëri jo të frikshme. Frika ime për të folur në publik, ndrojta para njerëzve, pufff, iku. Është e pabesueshme, fuqia e një fjale. 'Po'-ja më ndryshoi jetën. 'Po'-ja më ndryshoi mua. Por ishte një 'po' në veçanti që e preku aq thellë jetën time, sa nuk do ta imagjinoja kurrë, dhe kjo nisi me një pyetje nga vogelushja ime.
I have these three amazing daughters, Harper, Beckett and Emerson, and Emerson is a toddler who inexplicably refers to everyone as "honey." as though she's a Southern waitress.
Unë kam tre vajza të mrekullueshme, Harper, Beckett dhe Emerson, dhe Emerson është një vogëlushe që për çudi çdokujt i thërret "zemër" sikur të ishte një kamarjere nga jugu.
(Laughter)
(të qeshura)
"Honey, I'm gonna need some milk for my sippy cup."
"Zemër, më duhet pak qumësht për gotën time me sqep."
(Laughter)
(të qeshura)
The Southern waitress asked me to play with her one evening when I was on my way somewhere, and I said, "Yes." And that yes was the beginning of a new way of life for my family. I made a vow that from now on, every time one of my children asks me to play, no matter what I'm doing or where I'm going, I say yes, every single time. Almost. I'm not perfect at it, but I try hard to practice it. And it's had a magical effect on me, on my children, on our family. But it's also had a stunning side effect, and it wasn't until recently that I fully understood it, that I understood that saying yes to playing with my children likely saved my career.
Kamarjerja nga jugu më kerkoi të luaja me të një mbrëmje, ndërsa isha nisur për diku, dhe unë thashë: "Po". Dhe ky 'po' ishte fillimi i një jete të re për familjen time. Unë u betova se që nga ai çast, sa herë që njëri nga fëmijët e mi më kërkon të luaj, pavarësisht se çfarë jam duke bërë a për ku jam nisur, une do të them 'po', pa asnjë përjashtim. Pothuajse. Une s'ia dal gjithmonë, por po përpiqem shumë për t'u ushtruar. Dhe kjo ka patur nje efekt magjik tek unë, tek femijët e mi, tek familja jonë. Por ka patur edhe një efek anësor të habitshëm, të cilin vetëm së fundmi kam arritur ta kuptoj me të vërtetë, të kuptoj se 'po'-ja për të luajtur me fëmijët e mi, ndoshta ka shpëtuar karrierën time.
See, I have what most people would call a dream job. I'm a writer. I imagine. I make stuff up for a living. Dream job. No. I'm a titan. Dream job. I create television. I executive produce television. I make television, a great deal of television. In one way or another, this TV season, I'm responsible for bringing about 70 hours of programming to the world. Four television programs, 70 hours of TV --
Shikoni, unë kam një punë që shumica do ta quanin puna e ëndrrave. Unë jam shkrimtare. Imagjinoj. Unë trilloj për të jetuar. Puna e ëndrrave. Jo. Unë jam një titan. Puna e ëndrrave. Unë krijoj TV. Unë drejtoj, prodhoj TV. Unë bëj televizion, një mal me televizion. Kështu, këtë sezon televiziv, unë mbaj përgjegjësinë që t'i paraqes botës rreth 70 orë program. Katër programe televizive, 70 orë TV --
(Applause)
(duartrokitje)
Three shows in production at a time, sometimes four. Each show creates hundreds of jobs that didn't exist before. The budget for one episode of network television can be anywhere from three to six million dollars. Let's just say five. A new episode made every nine days times four shows, so every nine days that's 20 million dollars worth of television, four television programs, 70 hours of TV, three shows in production at a time, sometimes four, 16 episodes going on at all times: 24 episodes of "Grey's," 21 episodes of "Scandal," 15 episodes of "How To Get Away With Murder," 10 episodes of "The Catch," that's 70 hours of TV, that's 350 million dollars for a season. In America, my television shows are back to back to back on Thursday night. Around the world, my shows air in 256 territories in 67 languages for an audience of 30 million people. My brain is global, and 45 hours of that 70 hours of TV are shows I personally created and not just produced, so on top of everything else, I need to find time, real quiet, creative time, to gather my fans around the campfire and tell my stories. Four television programs, 70 hours of TV, three shows in production at a time, sometimes four, 350 million dollars, campfires burning all over the world. You know who else is doing that? Nobody, so like I said, I'm a titan. Dream job.
Prodhimi i 3 programeve njëkohësisht, nganjëherë 4. Secili program krijon qindra vende pune, që nuk ekzistonin më parë. Buxheti për një episod në një rrjet televiziv mund të jetë diku midis 3 dhe 6 milionë dollarëve. Le të themi 5. Një episod i ri për çdo 9 ditë herë 4 emisione, pra çdo 9 ditë ky televizion kap vlerën e 20 milionë dollarëve, 4 programe televizive, 70 orë TV, prodhimi i 3 programeve njëkohësisht, nganjëherë 4, 16 episode që ecin pa ndërprerje: 24 episode të "Grey-it", 21 episode të "Scandal-it", 15 episode të "Si t'i lejosh vetes çdo gjë", 10 episode të "Kurthit", këto janë 70 orë TV, këto janë 350 milionë dollarë në sezon. Në Amerikë, programet e mia jepen njëra pas tjetrës të enjteve mbrëma. Nëpër botë, programet e mia transmetohen në 256 rajone, në 67 gjuhë për një audiencë prej 30 milionë vetësh. Truri im është global, dhe 45 orë të këtyre 70 orëve TV janë programe që i kam krijuar vetë, dhe jo thjesht si producente, pra para së gjithash, më duhet të gjej kohë, kohë të vërtetë qetësie dhe krijimtarie, që të mbledh fansat rreth zjarrit të kampit e t'u rrëfej historitë e mia. Katër programe televizive, 70 orë TV, prodhimi i 3 programeve njëherësh, nganjëherë 4, 350 milionë dollarë, zjarre kampesh që digjen anembanë botës. E dini kush tjetër i bën këto? Askush, pra siç thashë, unë jam një titan. Puna e ëndrrave.
(Applause)
(duartrokitje)
Now, I don't tell you this to impress you. I tell you this because I know what you think of when you hear the word "writer." I tell you this so that all of you out there who work so hard, whether you run a company or a country or a classroom or a store or a home, take me seriously when I talk about working, so you'll get that I don't peck at a computer and imagine all day, so you'll hear me when I say that I understand that a dream job is not about dreaming. It's all job, all work, all reality, all blood, all sweat, no tears. I work a lot, very hard, and I love it.
Por nuk e them këtë për t'ju impresionuar. Jua them këtë, sepse e di se çfarë mendoni, kur dëgjoni fjalën "shkrimtare". Jua them këtë, që të gjithë ju, që punoni aq shumë, që drejtoni një firmë, një vend apo një klasë, një dyqan apo shtëpi, të më merrni seriozisht, kur flas për punë, që të kuptoni, se unë nuk i rri ngjitur kompjuterit duke imagjinuar tërë ditën, që të më dëgjoni, kur them, se unë e kuptoj, se puna e ëndrrave nuk do të thotë të ëndërrosh. Gjithçka është punë, vetëm punë, realitet, gjak, djersë, asnjë lot. Unë punoj shumë, lodhem, dhe e dashuroj këtë.
When I'm hard at work, when I'm deep in it, there is no other feeling. For me, my work is at all times building a nation out of thin air. It is manning the troops. It is painting a canvas. It is hitting every high note. It is running a marathon. It is being Beyoncé. And it is all of those things at the same time. I love working. It is creative and mechanical and exhausting and exhilarating and hilarious and disturbing and clinical and maternal and cruel and judicious, and what makes it all so good is the hum. There is some kind of shift inside me when the work gets good. A hum begins in my brain, and it grows and it grows and that hum sounds like the open road, and I could drive it forever. And a lot of people, when I try to explain the hum, they assume that I'm talking about the writing, that my writing brings me joy. And don't get me wrong, it does. But the hum -- it wasn't until I started making television that I started working, working and making and building and creating and collaborating, that I discovered this thing, this buzz, this rush, this hum. The hum is more than writing. The hum is action and activity. The hum is a drug. The hum is music. The hum is light and air. The hum is God's whisper right in my ear. And when you have a hum like that, you can't help but strive for greatness. That feeling, you can't help but strive for greatness at any cost. That's called the hum. Or, maybe it's called being a workaholic.
Kur puna rëndohet, kur jam e zhytur në punë, asnjë ndjesi tjetër nuk ekziston. Për mua, puna ime është përherë të krijoj një komb nga hiçi. Të ngre trupat ushtarake. Të pikturoj një kanavacë. Të kap një notë të lartë. Të vrapoj në një maratonë. Të jem Beyoncé. Dhe janë të gjitha këto njëkohësisht. Unë e dashuroj punën. Ajo është krijuese dhe mekanike dhe rraskapitëse dhe marramendëse dhe zbavitëse dhe shqetësuese dhe klinike dhe mëmësore dhe mizore dhe e matur, dhe çka e bën të gjithën kaq të mirë është gumëzhima. Kur puna ecën mirë, diçka ndodh brenda meje. Një gumëzhimë fillon të ndihet në trurin tim, dhe ajo rritet e rritet, dhe ajo ngjan me një rrugë të gjerë, në të cilën do të udhëtoja pafundësisht. Shumë njerëz, kur dua t'iu shpjegoj gumëzhimën, mendojnë se po flas për të shkruarit, se kjo më jep kënaqësi. Dhe mos më keqkuptoni, kështu është. Por gumëzhima --- Ishte vetëm kur fillova të bëj televizion, kur fillova të punoja, të punoja, të bëja, të ndërtoja, të krijoja e të bashkëpunoja, që e zbulova këtë gjë, këtë zukatje, këtë furi, këtë gumëzhimë. Gumëzhima është më shumë se të shkruash. Gumëzhima është veprim dhe veprimtari. Gumëzhima është drogë. Gumëzhima është muzikë. Gumëzhima është dritë dhe ajër. Gumëzhima është pëshpërima e Zotit mu në veshin tim. Kur të mbërthen një gumëzhimë e tillë, ti s'ke rrugë tjetër veç asaj drejt madhështisë. Ajo ndjesia që ti s'ke rrugë tjetër veç asaj drejt madhështisë me çdo kusht. Kësaj i thonë gumëzhimë. Apo ndoshta i thonë të jesh i varur nga puna.
(Laughter)
(Të qeshura)
Maybe it's called genius. Maybe it's called ego. Maybe it's just fear of failure. I don't know. I just know that I'm not built for failure, and I just know that I love the hum. I just know that I want to tell you I'm a titan, and I know that I don't want to question it.
Ndoshta i thonë gjenialitet. Ndoshta i thonë ego. Ndoshta është thjesht frikë nga të dështuarit. Nuk e di. Unë di vetëm, që unë nuk jam bërë për të dështuar, dhe thjesht e di se e dua gumëzhimën. Thjesht di, se dua t'ju them se jam një titan, dhe unë di, që këtë s'dua ta vë në diskutim.
But here's the thing: the more successful I become, the more shows, the more episodes, the more barriers broken, the more work there is to do, the more balls in the air, the more eyes on me, the more history stares, the more expectations there are. The more I work to be successful, the more I need to work. And what did I say about work? I love working, right? The nation I'm building, the marathon I'm running, the troops, the canvas, the high note, the hum, the hum, the hum. I like that hum. I love that hum. I need that hum. I am that hum. Am I nothing but that hum?
Por çështja është kjo: sa më e suksesshme të bëhem, sa më shumë programe, episode, sa më shumë barriera të thyera, sa më shumë punë për të bërë, sa më shumë toptha në ajër, sa më shumë sy drejt meje, sa më shumë që vëzhgon historia, aq më shumë pritshmëri ka. Sa më shumë punoj, që të jem e suksesshme, aq më shumë më duhet të punoj. Dhe çfarë thashë për punën? Unë e dashuroj atë, apo jo? Kombi që po krijoj, maratona në të cilën po vrapoj, trupat, kanavaca, nota e lartë, gumëzhima, gumëzhima, gumëzhima. Më pëlqen ajo gumëzhimë. E dashuroj atë. Unë kam nevojë për të. Unë jam ajo gumëzhimë. S'jam asgjë tjetër veç asaj?
And then the hum stopped. Overworked, overused, overdone, burned out. The hum stopped.
Dhe dikur gumëzhima pushoi. E mbingarkuar me punë, e tejpërdorur, e çbërë , e rraskapitur. Gumëzhima pushoi.
Now, my three daughters are used to the truth that their mother is a single working titan. Harper tells people, "My mom won't be there, but you can text my nanny." And Emerson says, "Honey, I'm wanting to go to ShondaLand." They're children of a titan. They're baby titans. They were 12, 3, and 1 when the hum stopped. The hum of the engine died. I stopped loving work. I couldn't restart the engine. The hum would not come back. My hum was broken. I was doing the same things I always did, all the same titan work, 15-hour days, working straight through the weekends, no regrets, never surrender, a titan never sleeps, a titan never quits, full hearts, clear eyes, yada, whatever. But there was no hum. Inside me was silence. Four television programs, 70 hours of TV, three shows in production at a time, sometimes four. Four television programs, 70 hours of TV, three shows in production at a time ... I was the perfect titan. I was a titan you could take home to your mother. All the colors were the same, and I was no longer having any fun. And it was my life. It was all I did. I was the hum, and the hum was me. So what do you do when the thing you do, the work you love, starts to taste like dust?
Tre vajzat e mia janë mësuar me faktin që e ëma e tyre është një titan pune. Harper u thotë njerëzve: "Mami im nuk do të jetë, por mund t'i çosh SMS dados". Dhe Emerson thotë: "Zemër, unë po pres të shkoj në ShondaLand". Ato janë fëmijë titani. Ato janë titanë të vegjël. Ato ishin 12, 3 dhe 1 vjeç, kur gumëzhima pushoi. Gumëzhima e motorit vdiq. Unë s'e doja më punën. S'e ndizja dot më motorin. Gumëzhima nuk po rikthehej. Gumëzhima ishte prishur. Unë po bëja të njëjtat gjëra si gjithmonë, të njëjtën punë prej titani, ditë 15-orëshe, punë pa rreshtur edhe fundjavave, asnjë pendim, pa u dorëzuar kurrë, një titan nuk fle, ai nuk ndalet kurrë, me gjithë shpirt, sy-kthjellët, etj., etj. Por nuk kishte gumëzhimë. Brenda meje vetëm heshtje. Katër programe televizive, 70 orë TV, prodhimi i tre programeve njëherësh, nganjëherë katër. Katër programe televizive, 70 orë TV, prodhimi i tre programeve njëherësh ... Unë isha një titan i përkryer. Unë isha titani që do ia çonit nënës në shtëpi. Të gjitha ngjyrat ishin po ato, por unë nuk po argëtohesha më. Dhe kjo ishte jeta ime. Gjithçka çka unë bëja. Unë isha gumëzhima e gumëzhima ishte unë. Por çfarë bën ti, kur ajo që ti bën, puna që ti dashuron, fillon të ketë shijen e pluhurit?
Now, I know somebody's out there thinking, "Cry me a river, stupid writer titan lady."
Tani, unë e di se dikush nga ju po mendon: "Aq më bën, zonja shkrimtare titane budallaqe".
(Laughter)
(Të qeshura)
But you know, you do, if you make, if you work, if you love what you do, being a teacher, being a banker, being a mother, being a painter, being Bill Gates, if you simply love another person and that gives you the hum, if you know the hum, if you know what the hum feels like, if you have been to the hum, when the hum stops, who are you? What are you? What am I? Am I still a titan? If the song of my heart ceases to play, can I survive in the silence?
Por ju e dini, po, e dini, nëse ju bëni, nëse ju punoni, nëse e dashuroni atë që bëni, qofshi mësues, qofshi bankier, qofshi një nënë, qofshi piktor, qofshi Bill Gates, nëse thjesht dashuroni një njeri tjetër dhe kjo ju sjell gumëzhimën, nëse ju e njihni gumëzhimën, nëse e njihni ndjesinë e saj, nëse e keni provuar, kur gumëzhima pushon, kush je ti? Çfarë je ti? Çfarë jam unë? A jam ende një titan? Nëse kënga e zemrës sime nuk dëgjohet më, a mundem unë të mbijetoj në heshtje?
And then my Southern waitress toddler asks me a question. I'm on my way out the door, I'm late, and she says, "Momma, wanna play?"
Dhe atëherë vogëlushja ime, kamarjerja nga jugu, më bën një pyetje. Unë jam tek dera, gati për të dalë, jam vonë, dhe ajo thotë: "Mama, luajmë bashkë?"
And I'm just about to say no, when I realize two things. One, I'm supposed to say yes to everything, and two, my Southern waitress didn't call me "honey." She's not calling everyone "honey" anymore. When did that happen? I'm missing it, being a titan and mourning my hum, and here she is changing right before my eyes. And so she says, "Momma, wanna play?" And I say, "Yes." There's nothing special about it. We play, and we're joined by her sisters, and there's a lot of laughing, and I give a dramatic reading from the book Everybody Poops. Nothing out of the ordinary.
Dhe unë jam gati të them 'jo', kur më bien ndër mend dy gjëra. E para, unë duhet të them 'po'për çdo gjë, dhe, e dyta, kamarjerja ime nga jugu nuk më thirri 'zemër'. Ajo nuk i thërret askujt më 'zemër'. Kur ndodhi kjo? Të qenurit titan më mungon, më qan zemra për gumuëzhimën time, dhe ja ku ajo po ndryshon mu para syve të mi. Kështu ajo thotë: "Mama, luajmë bashkë?" Dhe unë them: "Po". Asgjë e veçantë deri këtu. Ne lujamë, motrat e saj na bashkohen, dhe ne qeshim aq shumë, dhe unë interpretoj duke lexuar nga libri "Të gjithë e bëjnë kakën". Asgjë përtej të zakonshmes.
(Laughter)
(Të qeshura)
And yet, it is extraordinary, because in my pain and my panic, in the homelessness of my humlessness, I have nothing to do but pay attention. I focus. I am still. The nation I'm building, the marathon I'm running, the troops, the canvas, the high note does not exist. All that exists are sticky fingers and gooey kisses and tiny voices and crayons and that song about letting go of whatever it is that Frozen girl needs to let go of.
E megjithatë është e jashtëzakonshme, sepse në dhimbjen dhe panikun tim, e pastrehë nga mungesa e gumuzhimës sime, unë s'duhet të bëj gjë tjetër, veçse të jem e vëmendshme. Unë jam e përqendruar. Unë jam e qetë. Kombi që po ndërtoj, maratona ku po vrapoj, trupat, kanavaca, nota e lartë, nuk ekzistojnë. Ekzistojnë vetëm gishta ngjitës, puthje me dashuri, zëra të vegjël e lapsa me ngjyra, dhe ajo kënga për atë gjënë, që vajza e "Mbretëreshës së dëborës" duhet ta lërë të iki, çfarëdo qoftë ajo.
(Laughter)
(Të qeshura)
It's all peace and simplicity. The air is so rare in this place for me that I can barely breathe. I can barely believe I'm breathing. Play is the opposite of work. And I am happy. Something in me loosens. A door in my brain swings open, and a rush of energy comes. And it's not instantaneous, but it happens, it does happen. I feel it. A hum creeps back. Not at full volume, barely there, it's quiet, and I have to stay very still to hear it, but it is there. Not the hum, but a hum.
Gjithçka është paqe dhe thjeshtësi. Këtu ajri është kaq i rrallë sa mezi mbushem me frymë. Unë pothuajse s'e besoj se po marr frymë. Loja është e kundërta e punës. Dhe unë jam e lumtur. Diçka brenda meje çlirohet. Një derë hapet në trurin tim, dhe futet një furi energjie. Dhe kjo nuk është diçka e çastit, por ndodh, po, ndodh. Unë e ndjej. Një gumëzhimë po kthehet duke u zvarritur. Jo e plotë, mezi ndihet, është e lehtë e unë s'duhet të bëj zhurmë që ta dëgjoj, por është aty. Jo gumëzhima, por një gumëzhimë.
And now I feel like I know a very magical secret. Well, let's not get carried away. It's just love. That's all it is. No magic. No secret. It's just love. It's just something we forgot. The hum, the work hum, the hum of the titan, that's just a replacement. If I have to ask you who I am, if I have to tell you who I am, if I describe myself in terms of shows and hours of television and how globally badass my brain is, I have forgotten what the real hum is. The hum is not power and the hum is not work-specific. The hum is joy-specific. The real hum is love-specific. The hum is the electricity that comes from being excited by life. The real hum is confidence and peace. The real hum ignores the stare of history, and the balls in the air, and the expectation, and the pressure. The real hum is singular and original. The real hum is God's whisper in my ear, but maybe God was whispering the wrong words, because which one of the gods was telling me I was the titan?
Dhe tani unë ndihem sikur di një sekret vërtetë magjik. Por të mos entuziazmohemi shumë. Është thjesht dashuri. Vetëm kaq. Asnjë magji. Asnjë sekret. Është thjesht dashuri. Thjesht diçka që kishim harruar. Gumëzhima, gumëzhima e punës, gumëzhima e titanit, është thjesht zëvendësim. Nëse do t'ju pyesja se kush jam unë, nëse do më duhej t'ju rrëfeja se kush jam, nëse e përshkruaj veten përmes programeve, orëve televizive dhe asaj se çfarë koçe truri ndërkombëtar kam, unë kam harruar se kush është gumëzhima e vërtetë. Gumëzhima nuk është pushtet dhe nuk lidhet vetëm me punën. Gumëzhima lidhet me gëzimin. Gumëzhima e vërtetë lidhet me dashurinë. Gumëzhima është elektriciteti që vjen nga entuziazmi i jetës. Gumëzhima e vërtetë është besim dhe paqe. Gumëzhima nuk merret me vëzhgimin e historisë, topthat në ajër, pritshmëritë dhe presionin. Gumëzhima e vërtetë është një dhe origjinale. Gumëzhima e vërtetë është pëshpërima e Zotit në veshin tim, por mbase Zoti po pëshpëriste fjalët e gabuara, sepse cili nga zotët po më thoshte se unë jam një titan?
It's just love. We could all use a little more love, a lot more love. Any time my child asks me to play, I will say yes. I make it a firm rule for one reason, to give myself permission, to free me from all of my workaholic guilt. It's a law, so I don't have a choice, and I don't have a choice, not if I want to feel the hum.
Është thjesht dashuri. Të gjithë ne mund të përdorim më shumë dashuri, shumë më tepër dashuri. Sa herë që fëmija im do më kërkojë të luajmë, unë do them 'po'. Unë po e kthej në rregull të hekurt për një arsye: për t'i lejuar vetes, që ta çliroj veten nga i gjithë faji për teprimin me punën. Është ligj, pra unë s'kam zgjedhje tjetër, dhe unë nuk kam zgjedhje tjetër - jo nëse dua ta ndjej gumëzhimën.
I wish it were that easy, but I'm not good at playing. I don't like it. I'm not interested in doing it the way I'm interested in doing work. The truth is incredibly humbling and humiliating to face. I don't like playing. I work all the time because I like working. I like working more than I like being at home. Facing that fact is incredibly difficult to handle, because what kind of person likes working more than being at home?
Sa do të doja të ishte kaq e lehtë, por unë nuk jam aq e zonja në lojë. Mua s'më pëlqen të luaj. Interesi që kam unë për lojën, nuk është njëlloj si ai që kam për punën. Të përballesh me të vërtetën është tepër poshtëruese dhe e turpshme. Mua nuk më pëlqen të luaj. Unë punoj gjithë kohës, sepse më pëlqen të punoj. Të punoj më pëlqen më shumë se sa të jem në shtëpi. Qasja është tepër e vështirë, kur përballesh me këtë fakt, sepse ç'lloj njeriu është ai, të cilit më shumë i pëlqen të punojë
Well, me.
sesa të jetë në shtëpi?
I mean, let's be honest, I call myself a titan. I've got issues.
Epo, unë. Dua të them, të jemi të sinqertë, unë e quaj veten titan. Unë kam probleme.
(Laughter)
(Të qeshura)
And one of those issues isn't that I am too relaxed.
Dhe një nga këto probleme nuk është se unë jam shumë e qetë.
(Laughter)
(Të qeshura)
We run around the yard, up and back and up and back. We have 30-second dance parties. We sing show tunes. We play with balls. I blow bubbles and they pop them. And I feel stiff and delirious and confused most of the time. I itch for my cell phone always. But it is OK. My tiny humans show me how to live and the hum of the universe fills me up. I play and I play until I begin to wonder why we ever stop playing in the first place.
Ne vrapojmë nëpër kopësht, sa nga njëra anë e sa nga tjetra. Ne bëjmë mbrëmje kërcimi 30-sekondëshe. Ne këndojmë sigla programesh. Luajmë me topa. Unë bëj flluska dhe ato i shpojnë. Dhe në pjesën më të madhe të kohës unë ndihem e tendosur, e krisur dhe e hutuar. Gjithmonë dua të kap celularin. Megjithatë mirë. Njerëzit e mi të vegjël më tregojnë si të jetoj dhe unë mbushem me gumëzhimën e universit. Unë luaj e luaj derisa filloj të pyes veten, vallë, pse pushojmë së luajturi.
You can do it too, say yes every time your child asks you to play. Are you thinking that maybe I'm an idiot in diamond shoes? You're right, but you can still do this. You have time. You know why? Because you're not Rihanna and you're not a Muppet. Your child does not think you're that interesting.
Edhe ju mund ta bëni këtë, të thoni 'po' çdoherë që fëmija juaj ju kërkon të luani bashkë. Mos po mendoni se unë jam një idiote me këpucë me diamante? Keni të drejtë, por prapë mund ta bëni këtë. Kohën e keni. Dhe e dini pse? Sepse ju nuk jeni Rihanna dhe nuk jeni një Mapet (Muppet-Show). Fëmija juaj nuk mendon se jeni dhe aq interesant.
(Laughter)
(Të qeshura)
You only need 15 minutes. My two- and four-year-old only ever want to play with me for about 15 minutes or so before they think to themselves they want to do something else. It's an amazing 15 minutes, but it's 15 minutes. If I'm not a ladybug or a piece of candy, I'm invisible after 15 minutes.
Ju duhen vetëm 15 minuta. Vajzat e mia 2- dhe 4-vjeçare duan të luajnë me mua vetëm për nja 15 minuta, para se të mendojnë me vete se duan të bëjnë diçka tjetër. Janë 15 minuta të hatashme, por janë vetëm 15 minuta. Nëse nuk jam një nuselalë apo një bonbone, pas 15 minutash unë jam e padukshme.
(Laughter)
(Të qeshura)
And my 13-year-old, if I can get a 13-year-old to talk to me for 15 minutes I'm Parent of the Year.
Dhe 13-vjeçarja ime, nëse ia dal ta bëj një 13-vjeçare të flasë me mua për 15 min unë jam Prindi i Vitit.
(Laughter)
(Të qeshura)
15 minutes is all you need. I can totally pull off 15 minutes of uninterrupted time on my worst day. Uninterrupted is the key. No cell phone, no laundry, no anything. You have a busy life. You have to get dinner on the table. You have to force them to bathe. But you can do 15 minutes. My kids are my happy place, they're my world, but it doesn't have to be your kids, the fuel that feeds your hum, the place where life feels more good than not good. It's not about playing with your kids, it's about joy. It's about playing in general. Give yourself the 15 minutes. Find what makes you feel good. Just figure it out and play in that arena.
Gjithçka ju duhet, janë 15 minuta. Unë mund t'i gjej pa dyshim 15 min kohë të pandërprerë në ditën time më të keqe. 'Të pandërprerë' është çelësi. S'ka celular, s'ka larje rrobash, s'ka asnjë prej gjëje. Ju keni një jetë të zënë me punë. Ju duhet të vini darkën mbi tavolinë. Ju duhet t'i bindni që të bëjnë banjo. Por 15 minuta i gjeni. Fëmijët e mi janë vendi im i lumturisë, bota ime, por s'duhet të jenë fëmijët tuaj, karburanti që furnizon gumëzhimën tuaj, vendi ku jeta shijon më shumë mirë sesa jo mirë. S'është fjala që të luash me fëmijët, bëhet fjalë për gëzimin. Bëhet fjalë për të luajturit në përgjithësi. Jepini vetes 15 minuta. Gjeni atë që ju bën të ndiheni mirë. Thjeshtë përfytyrojeni dhe luani në atë arenë.
I'm not perfect at it. In fact, I fail as often as I succeed, seeing friends, reading books, staring into space. "Wanna play?" starts to become shorthand for indulging myself in ways I'd given up on right around the time I got my first TV show, right around the time I became a titan-in-training, right around the time I started competing with myself for ways unknown. 15 minutes? What could be wrong with giving myself my full attention for 15 minutes? Turns out, nothing. The very act of not working has made it possible for the hum to return, as if the hum's engine could only refuel while I was away. Work doesn't work without play.
Unë nuk ia dal gjithmonë. Në fakt, unë dështoj po aq sa kam sukses, duke takuar miq e lexuar libra, duke ngulur shikimin në ajër. "Luajmë?" ka filluar të jetë stenografia e vetëllastimit, sic nuk kam bërë që nga koha, kur mora programin tim të parë televiziv, pikërisht rreth asaj kohe, kur u bëra një titan në trajnim, pikërisht rreth asaj kohe kur fillova të konkuroj me veten për arsye të panjohura. 15 minuta? Pse duhet të jetë gabim, nëse i jap vetes të gjithë vëmendjen për 15 minuta? Me sa duket, asgjë. Pikërisht akti i të mos-punuarit bëri të mundur, që gumëzhima të rikthehej, sikur motori i gumëzhimës do të rimbushej, vetëm ndërsa unë s'do të isha aty. Puna nuk ecën pa lojën.
It takes a little time, but after a few months, one day the floodgates open and there's a rush, and I find myself standing in my office filled with an unfamiliar melody, full on groove inside me, and around me, and it sends me spinning with ideas, and the humming road is open, and I can drive it and drive it, and I love working again. But now, I like that hum, but I don't love that hum. I don't need that hum. I am not that hum. That hum is not me, not anymore. I am bubbles and sticky fingers and dinners with friends. I am that hum. Life's hum. Love's hum. Work's hum is still a piece of me, it is just no longer all of me, and I am so grateful. And I don't give a crap about being a titan, because I have never once seen a titan play Red Rover, Red Rover.
Duhet pak kohë, por pas disa muajsh, një ditë porta e digës hapet dhe ka një rrymë, dhe unë e gjej veten duke qëndruar në zyrën time, e mbushur me një melodi jo-familjare, e mbushur me gaz jete brenda meje dhe rreth meje, ajo më shpie drejt ideve të reja, rruga gumëzhuese është e gjerë e unë mund të udhëtoj në të pa u ndalur, dhe unë përsëri e dashuroj punën. Tani, unë e pëlqej këtë gumëzhimë, por nuk e dashuroj atë. Unë nuk kam nevojë për të. Unë nuk jam ajo. Ajo gumëzhimë s'është unë - jo më. Unë jam flluska, gishta ngjitës dhe darka me miqtë. Kjo gumëzhimë jam unë. Gumëzhima e jetës. Gumëzhima e dashurisë. Gumëzhima e punës është ende pjesë e imja, por nuk është më gjithçka unë jam, dhe unë ndihem kaq mirënjohëse. E nuk më plas fare nëse jam apo jo një titan, sepse unë kurrë s'kam parë titan të luajë "ne leshkemi pepeshkemi".
I said yes to less work and more play, and somehow I still run my world.
Thashë 'po' për më pak punë e më shumë lojë,
My brain is still global. My campfires still burn. The more I play, the happier I am, and the happier my kids are. The more I play, the more I feel like a good mother. The more I play, the freer my mind becomes. The more I play, the better I work. The more I play, the more I feel the hum, the nation I'm building, the marathon I'm running, the troops, the canvas, the high note, the hum, the hum, the other hum, the real hum, life's hum. The more I feel that hum, the more this strange, quivering, uncocooned, awkward, brand new, alive non-titan feels like me. The more I feel that hum, the more I know who I am. I'm a writer, I make stuff up, I imagine. That part of the job, that's living the dream. That's the dream of the job. Because a dream job should be a little bit dreamy.
dhe në një farë mënyre bota ime është po ajo. Truri im vazhdon të jetë global. Zjarret e kampeve ende rrinë ndezur. Sa më shumë luaj, aq më e lumtur jam, aq më të lumtur janë fëmijët e mi. Sa më shumë që luaj, aq më shumë ndihem një nënë e mirë. Sa më shumë që luaj, aq më e lirë është mendja ime. Sa më shumë që luaj, aq më mirë punoj. Sa më shumë që luaj, aq më shumë e ndjej gumëzhimën, kombin që po ndërtoj, maratonën ku po vrapoj, trupat, kanavacën, notën e lartë, gumëzhimën, gumëzhimën, gumëzhimën tjetër, gumëzhimën e vërtetë, gumuëzhimën e jetës. Sa më shumë e ndjej atë gumëzhimë, aq më shumë ky jo-titan i gjallë, i çuditshëm, që dridhet, i pambrojtur, i ndrojtur, fringo i ri, njësohet me mua. Sa më shumë e ndjej atë gumëzhimë, aq më shumë e di se kush jam. Unë jam shkrimtare, unë trilloj, imagjinoj. Kjo pjesë e punës, kjo është të jetosh ëndrrën. Kjo është ëndrra për punën. Sepse puna e ëndrrave duhet të jetë pak ëndërrimtare.
I said yes to less work and more play. Titans need not apply.
Thashë 'po' për më pak punë dhe më shumë lojë. Titanët s'kanë punë këtu.
Wanna play?
Do të luash?
Thank you.
Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)