Λοιπόν, πριν λίγο καιρό έκανα ένα πείραμα. Για ένα χρόνο, θα έλεγα ναι σε όλα αυτά που με φόβιζαν. Οτιδήποτε με άγχωνε, με έφερνε σε δύσκολη θέση, ζοριζόμουν να λέω ναι σε αυτό. Ήθελα να μιλήσω δημόσια; Όχι, αλλά ναι. Ήθελα να βγω ζωντανά στην τηλεόραση; Όχι, αλλά ναι. Ήθελα να δοκιμάσω την υποκριτική; Όχι, όχι, όχι, αλλά ναι, ναι, ναι.
So a while ago, I tried an experiment. For one year, I would say yes to all the things that scared me. Anything that made me nervous, took me out of my comfort zone, I forced myself to say yes to. Did I want to speak in public? No, but yes. Did I want to be on live TV? No, but yes. Did I want to try acting? No, no, no, but yes, yes, yes.
Και ένα τρελό πράγμα συνέβη: Η ίδια η πράξη του να κάνω αυτό που με φόβιζε έδιωχνε το φόβο, τον έκανε μη τρομακτικό. Ο φόβος της δημόσιας ομιλίας, το κοινωνικό μου άγχος, εξαφανίστηκαν. Είναι απίστευτη η δύναμη μιας λέξης. Το «Ναι» μου άλλαξε τη ζωή. Το «Ναι» άλλαξε εμένα. Αλλά ήταν ένα συγκεκριμένο ναι που επηρέασε τη ζωή μου με τον πιο έντονο τρόπο, που ποτέ δεν είχα φανταστεί, και ξεκίνησε με μια ερώτηση από το μικρό μου παιδί.
And a crazy thing happened: the very act of doing the thing that scared me undid the fear, made it not scary. My fear of public speaking, my social anxiety, poof, gone. It's amazing, the power of one word. "Yes" changed my life. "Yes" changed me. But there was one particular yes that affected my life in the most profound way, in a way I never imagined, and it started with a question from my toddler.
Έχω τρεις απίθανες κόρες, τις Χάρπερ, Μπέκετ και Έμερσον. Η Έμερσον είναι ένα πιτσιρίκι που απευθύνεται σε όλους ως «γλύκα μου», λες κι είναι Νοτιοαμερικάνα σερβιτόρα.
I have these three amazing daughters, Harper, Beckett and Emerson, and Emerson is a toddler who inexplicably refers to everyone as "honey." as though she's a Southern waitress.
(Γέλια)
(Laughter)
«Γλύκα, θα χρειαστώ λίγο γάλα στο παγούρι μου».
"Honey, I'm gonna need some milk for my sippy cup."
(Γέλια)
(Laughter)
Η Νοτιοαμερικανίδα σερβιτόρα μου ζήτησε να παίξουμε μαζί ένα απόγευμα όταν ήμουν έτοιμη να πάω κάπου, και είπα «Ναι». Και αυτό το ναι ήταν η αρχή ενός νέου τρόπου ζωής για την οικογένειά μου. Ορκίστηκα ότι από εδώ και πέρα, όταν κάποιο παιδί μου μου ζητάει να παίξουμε, ό,τι και να κάνω, όπου κι αν πηγαίνω, θα λέω πάντα ναι, κάθε φορά. Σχεδόν. Δεν είμαι τέλεια σε αυτό, αλλά προσπαθώ σκληρά να το τηρώ. Eίχε μια μαγική επίδραση πάνω μου, στα παιδιά μου, στην οικογένειά μας. Αλλά είχε επίσης μια συγκλονιστική παρενέργεια, που μόλις πρόσφατα συνειδητοποίησα πλήρως, ότι λέγοντας ναι στο παιχνίδι με τα παιδιά μου, ουσιαστικά έσωσα την καριέρα μου.
The Southern waitress asked me to play with her one evening when I was on my way somewhere, and I said, "Yes." And that yes was the beginning of a new way of life for my family. I made a vow that from now on, every time one of my children asks me to play, no matter what I'm doing or where I'm going, I say yes, every single time. Almost. I'm not perfect at it, but I try hard to practice it. And it's had a magical effect on me, on my children, on our family. But it's also had a stunning side effect, and it wasn't until recently that I fully understood it, that I understood that saying yes to playing with my children likely saved my career.
Βλέπετε, έχω αυτό που όλοι αποκαλούν ονειρεμένη δουλειά. Είμαι συγγραφέας, φαντάζομαι. Πληρώνομαι για να φαντάζομαι. Ονειρεμένη δουλειά. Όχι. Είμαι ένας τιτάνας. Ονειρεμένη δουλειά. Δημιουργώ τηλεόραση. Κάνω τηλεοπτικές παραγωγές. Κάνω τηλεόραση, πάρα πολύ τηλεόραση. Με διάφορους τρόπους φέτος, είμαι υπεύθυνη για 70 ώρες τηλεοπτικού προγράμματος. 4 τηλεοπτικά προγράμματα, 70 ώρες τηλεόρασης --
See, I have what most people would call a dream job. I'm a writer. I imagine. I make stuff up for a living. Dream job. No. I'm a titan. Dream job. I create television. I executive produce television. I make television, a great deal of television. In one way or another, this TV season, I'm responsible for bringing about 70 hours of programming to the world. Four television programs, 70 hours of TV --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
3 εκπομπές κάθε φορά, μερικές φορές 4. Κάθε εκπομπή δημιουργεί εκατοντάδες δουλειές που δεν υπήρχαν. Ο προϋπολογισμός κάθε τηλεοπτικού επεισοδίου κυμαίνεται από τρία έως έξι εκατομμύρια δολάρια. Ας πούμε πέντε. Ένα νέο επεισόδιο ανά 9 μέρες επί 4 εκπομπές, μας κάνει 20 εκατομμύρια δολλάρια κάθε 9 μέρες, 4 προγράμματα, 70 ώρες τηλεόρασης, 3 εκπομπές στην παραγωγή κάθε φορά, κάποιες φορές 4, 16 επεισόδια είναι πάντα σε εξέλιξη: 24 επεισόδια «Grey's», 21 επεισόδια «Scandal», 15 επεισόδια «How To Get Away With Murder», 10 επεισόδια «The Catch», μας κάνουν 70 ώρες, άρα 350 εκατομμύρια δολάρια κάθε σεζόν. Στην Αμερική, οι εκπομπές μου παίζονται συνεχόμενα κάθε Πέμπτη βράδυ. Ανά τον κόσμο, εκπέμπονται σε 256 περιοχές σε 67 γλώσσες σε ένα κοινό 30 εκατομμυρίων ανθρώπων. Το μυαλό μου είναι παγκόσμιο, και 45 από τις 70 ώρες είναι εκπομπές που δημιούργησα προσωπικά, όχι απλά σκηνοθέτησα, όποτε μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να βρω χρόνο, αληθινά ήσυχο, δημιουργικό χρόνο, να μαζέψω τους θαυμαστές μου και να πω τις ιστορίες. 4 προγράμματα, 70 ώρες τηλεόραση, 3 με 4 εκπομπές ταυτόχρονα σε παραγωγή, 350 εκατομμύρια δολάρια, θαυμαστές σε όλο τον κόσμο. Ξέρετε ποιος άλλος το κάνει; Κανείς, οπότε όπως σας λέω, είμαι τιτάνας. Ονειρεμένη δουλειά.
Three shows in production at a time, sometimes four. Each show creates hundreds of jobs that didn't exist before. The budget for one episode of network television can be anywhere from three to six million dollars. Let's just say five. A new episode made every nine days times four shows, so every nine days that's 20 million dollars worth of television, four television programs, 70 hours of TV, three shows in production at a time, sometimes four, 16 episodes going on at all times: 24 episodes of "Grey's," 21 episodes of "Scandal," 15 episodes of "How To Get Away With Murder," 10 episodes of "The Catch," that's 70 hours of TV, that's 350 million dollars for a season. In America, my television shows are back to back to back on Thursday night. Around the world, my shows air in 256 territories in 67 languages for an audience of 30 million people. My brain is global, and 45 hours of that 70 hours of TV are shows I personally created and not just produced, so on top of everything else, I need to find time, real quiet, creative time, to gather my fans around the campfire and tell my stories. Four television programs, 70 hours of TV, three shows in production at a time, sometimes four, 350 million dollars, campfires burning all over the world. You know who else is doing that? Nobody, so like I said, I'm a titan. Dream job.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Δεν σας τα λέω όλα αυτά για να σας εντυπωσιάσω. Σας τα λέω επειδή ξέρω τι σκέφτεστε όταν ακούτε τη λέξη «συγγραφέας». Σας το λέω ώστε όσοι από εσάς δουλεύετε τόσο σκληρά, είτε διευθύνοντας μια εταιρία ή μια χώρα ή μια τάξη ή ένα κατάστημα ή ένα σπίτι, να με πάρετε στα σοβαρά όταν μιλάω για τη δουλειά, ώστε να καταλάβετε ότι δεν κάθομαι στον υπολογιστή και φαντάζομαι όλη μέρα, και θα με ακούσετε όταν λέω ότι καταλαβαίνω πως η ονειρεμένη δουλειά δεν έχει να κάνει με το όνειρο. Είναι δουλειά, είναι πραγματικότητα, με αίμα, με ιδρώτα, χωρίς δάκρυα. Δουλεύω πολύ, πολύ σκληρά, και το λατρεύω.
Now, I don't tell you this to impress you. I tell you this because I know what you think of when you hear the word "writer." I tell you this so that all of you out there who work so hard, whether you run a company or a country or a classroom or a store or a home, take me seriously when I talk about working, so you'll get that I don't peck at a computer and imagine all day, so you'll hear me when I say that I understand that a dream job is not about dreaming. It's all job, all work, all reality, all blood, all sweat, no tears. I work a lot, very hard, and I love it.
Όταν πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά, δεν υπάρχει κανένα άλλο συναίσθημα. Για μένα, η δουλειά μου είναι πάντα να χτίζεις ένα έθνος από το τίποτα. Να επανδρώνεις τα στρατεύματα. Να ζωγραφίζεις σε καμβά. Ναι πιάνεις υψηλές νότες. Να τρέχεις μαραθώνιο. Να είσαι η Μπιγιονσέ. Και είναι όλα αυτά ταυτόχρονα. Λατρεύω να δουλεύω. Είναι δημιουργικό και μηχανικό και εξουθενωτικό και συναρπαστικό και ξεκαρδιστικό και ενοχλητικό και κλινικό και μητρικό και σκληρό και συνετό, και αυτό που τα κάνει όλα τόσο καλά είναι το βουητό. Υπάρχει ένα είδος αλλαγής μέσα μου όταν η δουλειά γίνεται καλή. Ένα βουητό ξεκινά στο μυαλό μου, και μεγαλώνει και μεγαλώνει και ακούγεται σαν ανοιχτός δρόμος, και θα μπορούσα να τον οδηγώ για πάντα. Πολλοί άνθρωποι, όταν προσπαθώ να εξηγήσω το βουητό, υποθέτουν ότι μιλώ για το γράψιμο, ότι το γράψιμο φέρνει χαρά. Μη με παρεξηγείτε, μου φέρνει. Αλλά το βουητό δεν υπήρχε μέχρι που έκανα τηλεόραση, που άρχισα να δουλεύω και να φτιάχνω και να χτίζω και να δημιουργώ και να συνεργάζομαι, που ανακάλυψα αυτό το πράγμα, το ζουζούνισμα, τη βιασύνη, το βουητό. Το βουητό είναι κάτι παραπάνω από γράψιμο. Το βουητό είναι δράση και δραστηριότητα. Είναι ναρκωτικό. Το βουητό είναι μουσική. Είναι ελαφρύ και αέρινο. Το βουητό είναι ο Θεός που μου ψιθυρίζει στο αυτί. Και όταν έχεις ένα τέτοιο βουητό, δεν μπορείς παρά να πασχίζεις για μεγαλεία. Αυτό το συναίσθημα σε κάνει να πασχίζεις για μεγαλεία με κάθε κόστος. Αυτό ονομάζεται βουητό. Ή ίσως να λέγεται το να είσαι εργασιομανής.
When I'm hard at work, when I'm deep in it, there is no other feeling. For me, my work is at all times building a nation out of thin air. It is manning the troops. It is painting a canvas. It is hitting every high note. It is running a marathon. It is being Beyoncé. And it is all of those things at the same time. I love working. It is creative and mechanical and exhausting and exhilarating and hilarious and disturbing and clinical and maternal and cruel and judicious, and what makes it all so good is the hum. There is some kind of shift inside me when the work gets good. A hum begins in my brain, and it grows and it grows and that hum sounds like the open road, and I could drive it forever. And a lot of people, when I try to explain the hum, they assume that I'm talking about the writing, that my writing brings me joy. And don't get me wrong, it does. But the hum -- it wasn't until I started making television that I started working, working and making and building and creating and collaborating, that I discovered this thing, this buzz, this rush, this hum. The hum is more than writing. The hum is action and activity. The hum is a drug. The hum is music. The hum is light and air. The hum is God's whisper right in my ear. And when you have a hum like that, you can't help but strive for greatness. That feeling, you can't help but strive for greatness at any cost. That's called the hum. Or, maybe it's called being a workaholic.
(Γέλια)
(Laughter)
Ίσως να ονομάζεται ευφυία. Ίσως να ονομάζεται εγωισμός. Ίσως να ονομάζεται φόβος αποτυχίας. Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν είμαι γεννημένη για αποτυχία, και απλά ξέρω ότι λατρεύω το βουητό. Απλά ξέρω ότι θέλω να σας πω ότι είμαι τιτάνας, και ξέρω ότι δεν θέλω να το αμφισβητήσω.
Maybe it's called genius. Maybe it's called ego. Maybe it's just fear of failure. I don't know. I just know that I'm not built for failure, and I just know that I love the hum. I just know that I want to tell you I'm a titan, and I know that I don't want to question it.
Αλλά το θέμα είναι: όσο πιο επιτυχημένη γίνομαι, τόσες περισσότερες εκπομπές, επεισόδια, περισσότερα εμπόδια να ξεπεραστούν, τόσο περισσότερη δουλειά να γίνει, περισσότερες εκκρεμότητες, περισσότερα μάτια πάνω μου, η ιστορία με κοιτάει επίμονα, υπάρχουν περισσότερες προσδοκίες. Όσο περισσότερο δουλεύω για να πετύχω, τόσο περισσότερο πρέπει να δουλεύω. Και τι είπα για τη δουλειά; Λατρεύω να δουλεύω, σωστά; Το έθνος που χτίζω, ο μαραθώνιος που τρέχω, τα στρατεύματα, ο καμβάς, η νότα, το βουητό, το βουητό, το βουητό. Μου αρέσει αυτό το βουητό. Το λατρεύω. Χρειάζομαι το βουητό. Είμαι αυτό το βουητό. Είμαι κάτι άλλο εκτός από αυτό το βουητό;
But here's the thing: the more successful I become, the more shows, the more episodes, the more barriers broken, the more work there is to do, the more balls in the air, the more eyes on me, the more history stares, the more expectations there are. The more I work to be successful, the more I need to work. And what did I say about work? I love working, right? The nation I'm building, the marathon I'm running, the troops, the canvas, the high note, the hum, the hum, the hum. I like that hum. I love that hum. I need that hum. I am that hum. Am I nothing but that hum?
Και μετά το βουητό σταμάτησε. Έπαθε υπερκόπωση, υπερχρησιμοποιήθηκε, πέρασε τα όριά του, εξουθενώθηκε. Το βουητό σταμάτησε.
And then the hum stopped. Overworked, overused, overdone, burned out. The hum stopped.
Τώρα, οι κόρες μου το έχουν συνηθίσει, η μαμά τους είναι μόνη εργαζόμενη τιτάνας. Η Χάρπερ λέει στον κόσμο, «Η μαμά μου δεν θα είναι εκεί, αλλά μιλήστε στη νταντά μου». Και η Έμερσον λέει, «Γλύκα, θέλω να πάω στη ShondaLand». Είναι τα παιδιά ενός τιτάνα, εκκολαπτόμενοι τιτάνες. Ήταν ηλικίας 12, 3 και 1 έτους όταν σταμάτησε το βουητό. Το βουητό της μηχανής πέθανε. Σταμάτησα να λατρεύω τη δουλειά, δεν έπαιρνα μπρος. Το βουητό δεν επέστρεφε. Το βουητό μου ήταν χαλασμένο. Έκανα τα ίδια πράγματα όπως πάντα, την ίδια τιτάνια εργασία, 15 ώρες δουλειάς καθημερινά, και τα σαββατοκύριακα, χωρίς τύψεις, χωρίς να ενδίδω, ο τιτάνας δεν κοιμάται, δεν τα παρατάει, με γεμάτη καρδιά, καθαρά μάτια, οτιδήποτε. Αλλά δεν υπήρχε το βουητό. Μέσα μου υπήρχε σιωπή. 4 προγράμματα, 70 ώρες τηλεόραση, 3 με 4 εκπομπές στην παραγωγή κάθε φορά, 4 προγράμματα, 70 ώρες τηλεόραση, 3 εκπομπές στην παραγωγή κάθε φορά ... Ήμουν ο τέλειος τιτάνας. Ήμουν ο τιτάνας που όλοι αναζητούν. Όλα τα χρώματα ήταν ίδια, δεν διασκέδαζα πια. Ηταν η ζωή μου. Ήταν όλα όσα έκανα. Ήμουν το βουητό και το βουητό ήμουν εγω. Οπότε τι γίνεται όταν αυτό που κάνετε, η δουλειά που λατρεύετε, αρχίζει να έχει γεύση σκόνης;
Now, my three daughters are used to the truth that their mother is a single working titan. Harper tells people, "My mom won't be there, but you can text my nanny." And Emerson says, "Honey, I'm wanting to go to ShondaLand." They're children of a titan. They're baby titans. They were 12, 3, and 1 when the hum stopped. The hum of the engine died. I stopped loving work. I couldn't restart the engine. The hum would not come back. My hum was broken. I was doing the same things I always did, all the same titan work, 15-hour days, working straight through the weekends, no regrets, never surrender, a titan never sleeps, a titan never quits, full hearts, clear eyes, yada, whatever. But there was no hum. Inside me was silence. Four television programs, 70 hours of TV, three shows in production at a time, sometimes four. Four television programs, 70 hours of TV, three shows in production at a time ... I was the perfect titan. I was a titan you could take home to your mother. All the colors were the same, and I was no longer having any fun. And it was my life. It was all I did. I was the hum, and the hum was me. So what do you do when the thing you do, the work you love, starts to taste like dust?
Τώρα, ξέρω κάποιος εκεί έξω σκέφτεται, «Άσε την κλάψα, χαζοσυγγραφέα τιτάνα κυρά μου».
Now, I know somebody's out there thinking, "Cry me a river, stupid writer titan lady."
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά ξέρετε, εάν κάνετε, εάν δουλεύετε, εάν λατρεύετε αυτό που κάνετε, όντας δάσκαλοι, τραπεζίτες, μητέρες, ζωγράφοι, όντας ο Μπιλ Γκέιτς, εάν απλά αγαπάτε κάποιον άλλο και αυτό σας δίνει το βουητό, εάν ξέρετε το βουητό, εάν ξέρετε πως είναι το βουητό, εάν έχετε νοιώσει το βουητό, όταν το βουητό σταματήσει, ποιος είστε; Τι είστε; Τι είμαι εγώ; Είμαι ακόμα τιτάνας; Εάν το τραγούδι της καρδιάς μου σταματήσει μπορώ να επιβιώσω στη σιωπή;
But you know, you do, if you make, if you work, if you love what you do, being a teacher, being a banker, being a mother, being a painter, being Bill Gates, if you simply love another person and that gives you the hum, if you know the hum, if you know what the hum feels like, if you have been to the hum, when the hum stops, who are you? What are you? What am I? Am I still a titan? If the song of my heart ceases to play, can I survive in the silence?
Τότε η Νοτιοαμερικάνα μικρή σερβιτόρα μου κάνει μια ερώτηση. Είμαι στην πόρτα έτοιμη να φύγω, αργοπορημένη, και μου λέει: «Μανούλα, θες να παίξουμε»;
And then my Southern waitress toddler asks me a question. I'm on my way out the door, I'm late, and she says, "Momma, wanna play?"
Πάνω που είμαι έτοιμη να πω όχι, συνειδητοποιώ δύο πραγματα. Πρώτον, υποτίθεται ότι πρέπει να λέω ναι σε όλα, και δεύτερον, η Νοτιοαμερικανή μου σερβιτόρα δεν με είπε «Γλύκα». Δεν αποκαλεί κανέναν «γλύκα» πια. Πότε συνέβη αυτό; Το έχασα, όντας τιτάνας και θρηνώντας το βουητό μου, και ορίστε αλλάζει ακριβώς μπροστά στα μάτια μου. Και έτσι λέει, «Μανούλα, θες να παίξουμε»; Και λέω: «Ναι». Δεν υπήρξε κάτι ιδιαίτερο σε αυτό. Παίξαμε, ήρθαν και οι αδερφές της, και γελάσαμε πολύ, και τους διάβασα δραματικά ένα κομμάτι απο το βιβλίο Everybody Poops. Τίποτα ασυνήθιστο.
And I'm just about to say no, when I realize two things. One, I'm supposed to say yes to everything, and two, my Southern waitress didn't call me "honey." She's not calling everyone "honey" anymore. When did that happen? I'm missing it, being a titan and mourning my hum, and here she is changing right before my eyes. And so she says, "Momma, wanna play?" And I say, "Yes." There's nothing special about it. We play, and we're joined by her sisters, and there's a lot of laughing, and I give a dramatic reading from the book Everybody Poops. Nothing out of the ordinary.
(Γέλια)
(Laughter)
Και όμως, είναι απίστευτο, γιατί μέσα στον πόνο και τον πανικό μου, στην μοναξιά και την έλλειψη βουητού, δεν έχω να κάνω κάτι άλλο από το να δώσω σημασία. Συγκεντρώνομαι. Είμαι ακίνητη. Το έθνος που χτίζω, ο μαραθώνιος που τρέχω, τα στρατεύματα, ο καμβάς, η υψηλή νότα, δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο δαχτυλάκια που κολλάνε και υγρά φιλάκια και μικροσκοπικές φωνές και μαρκαδόροι και αυτό το τραγουδι «Και Ξεχνώ» για οτιδήποτε αυτό το κορίτσι του «Ψυχρά και Ανάποδα» πρέπει να ξεχάσει.
And yet, it is extraordinary, because in my pain and my panic, in the homelessness of my humlessness, I have nothing to do but pay attention. I focus. I am still. The nation I'm building, the marathon I'm running, the troops, the canvas, the high note does not exist. All that exists are sticky fingers and gooey kisses and tiny voices and crayons and that song about letting go of whatever it is that Frozen girl needs to let go of.
(Γέλια)
(Laughter)
Είναι όλα γαλήνια και απλά. Ο αέρας είναι τόσο αραιός εκεί για μένα που με το ζόρι αναπνέω. Σχεδόν δεν πιστεύω ότι αναπνέω. Το παιχνίδι είναι το αντίθετο της δουλειάς. Και είμαι χαρούμενη. Κάτι μέσα μου χαλαρώνει. Μια πόρτα στο μυαλό μου ανοίγει διάπλατα, και μια δόση ενέργειας μπαίνει. Δεν είναι στιγμιαίο, αλλά πραγματικά συμβαίνει. Το νοιώθω. Ένα βουητό έρχεται αργά. Όχι σε πλήρη ένταση, σχεδόν αδιόρατα, είναι ήσυχο, πρέπει να μείνω ακίνητη να το ακούσω, αλλά είναι εκεί. Όχι το βουητό, αλλά ένα βουητό.
It's all peace and simplicity. The air is so rare in this place for me that I can barely breathe. I can barely believe I'm breathing. Play is the opposite of work. And I am happy. Something in me loosens. A door in my brain swings open, and a rush of energy comes. And it's not instantaneous, but it happens, it does happen. I feel it. A hum creeps back. Not at full volume, barely there, it's quiet, and I have to stay very still to hear it, but it is there. Not the hum, but a hum.
Τώρα νοιώθω ότι ξέρω ένα πολύ μαγικό μυστικό. Λοιπόν, ας μην παρασυρόμαστε. Είναι απλά η αγάπη. Αυτό είναι μόνο. Καμία μαγεία. Κανένα μυστικό. Απλά αγάπη. Είναι απλά κάτι που ξεχάσαμε. Το βουητό, το βουητό της δουλειάς, το βουητό του τιτάνα, είναι απλά υποκατάστατα. Εάν πρέπει να σας ρωτήσω ποια είμαι, εάν πρέπει να σας πω ποια είμαι, εάν περιγράψω τον εαυτό μου με βάση τις εκπομπές και τις ώρες τηλεόρασης και το πόσο επιτυχημένο παγκοσμίως είναι το μυαλό μου, τότε έχω ξεχάσει ποιο είναι το πραγματικό βουητό. Το βουητό δεν είναι δύναμη, δεν σχετίζεται αποκλειστικά με τη δουλειά. Είναι σχετικό με τη χαρά. Το αληθινό βουητό είναι σχετικό με την αγάπη. Το βουητό είναι ο ηλεκτρισμός που έρχεται όταν χαίρεσαι τη ζωή. Το αληθινό βουητό είναι αυτοπεποίθηση και ειρήνη. Το αληθινό βουητό αγνοεί την ιστορία που κοιτά, και τις εκκρεμότητες, και την προσδοκία, και την πίεση. Το αληθινό βουητό είναι μοναδικό και γνήσιο. Είναι το ψιθύρισμα του Θεού στο αυτί μου, αλλά ίσως ο Θεός ψιθύριζε λάθος λόγια, γιατί ποιος θεός από αυτούς μου έλεγε ότι είμαι τιτάνας;
And now I feel like I know a very magical secret. Well, let's not get carried away. It's just love. That's all it is. No magic. No secret. It's just love. It's just something we forgot. The hum, the work hum, the hum of the titan, that's just a replacement. If I have to ask you who I am, if I have to tell you who I am, if I describe myself in terms of shows and hours of television and how globally badass my brain is, I have forgotten what the real hum is. The hum is not power and the hum is not work-specific. The hum is joy-specific. The real hum is love-specific. The hum is the electricity that comes from being excited by life. The real hum is confidence and peace. The real hum ignores the stare of history, and the balls in the air, and the expectation, and the pressure. The real hum is singular and original. The real hum is God's whisper in my ear, but maybe God was whispering the wrong words, because which one of the gods was telling me I was the titan?
Είναι απλά αγάπη. Όλοι χρειαζόμαστε περισσότερη αγάπη, πολύ περισσότερη αγάπη. Όποτε το παιδί μου θα μου ζητά να παίξουμε, θα λέω ναι. Το κάνω απαράβατο κανόνα για ένα λόγο, για να μου δώσω την άδεια, να ελευθερωθώ από τις εργασιομανείς μου τύψεις. Είναι ένας νόμος, οπότε δεν έχω άλλη επιλογή, και δεν έχω άλλη επιλογή, όχι αν θέλω να νοιώσω το βουητό.
It's just love. We could all use a little more love, a lot more love. Any time my child asks me to play, I will say yes. I make it a firm rule for one reason, to give myself permission, to free me from all of my workaholic guilt. It's a law, so I don't have a choice, and I don't have a choice, not if I want to feel the hum.
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο, αλλά δεν είμαι καλή στο να παίζω. Δεν μου αρέσει. Δεν με ενδιαφέρει όπως με ενδιαφέρει η δουλειά μου. Η αλήθεια είναι απίστευτα ταπεινωτική και εξευτελιστική. Δεν μου αρέσει να παίζω. Δουλεύω συνέχεια γιατί μου αρέσει να δουλεύω. Μου αρέσει περισσότερο να δουλεύω παρά να είμαι σπίτι. Αναγνωρίζοντας αυτό το γεγονός είναι απίστευτα δύσκολο να το διαχειριστώ, γιατί ποιανού του αρέσει περισσότερο να δουλεύει παρά να είναι σπίτι;
I wish it were that easy, but I'm not good at playing. I don't like it. I'm not interested in doing it the way I'm interested in doing work. The truth is incredibly humbling and humiliating to face. I don't like playing. I work all the time because I like working. I like working more than I like being at home. Facing that fact is incredibly difficult to handle, because what kind of person likes working more than being at home?
Λοιπόν, σε εμένα. Ας είμαστε ειλικρινείς, αυτοαποκαλούμαι τιτάνας. Έχω θέματα.
Well, me. I mean, let's be honest, I call myself a titan. I've got issues.
(Γέλια)
(Laughter)
Ένα από αυτά τα θέματα δεν είναι ότι είμαι πολύ χαλαρή.
And one of those issues isn't that I am too relaxed.
(Γέλια)
(Laughter)
Τρέχουμε γύρω από την αυλή, πάνω και κάτω και πάνω και κάτω. Έχουμε πάρτυ χορού των 30 δευτερολέπτων. Τραγουδάμε μελωδίες εκπομπών. Παίζουμε με μπάλες. Φυσάω σαπουνόφουσκες και τις σκάνε. Nοιώθω δύσκαμπτη και παραληρώ και είμαι σε σύγχυση τις περισσότερες φορές. Έχω συνεχή φαγούρα για το κινητό μου τηλέφωνο. Αλλά δεν πειράζει. Τα παιδιά μου μου έδειξαν πως να ζω και το βουητό του σύμπαντος με γεμίζει. Παίζω και παίζω μέχρι που αρχίζω να αναρωτιέμαι γιατί εξαρχής σταματήσαμε να παίζουμε.
We run around the yard, up and back and up and back. We have 30-second dance parties. We sing show tunes. We play with balls. I blow bubbles and they pop them. And I feel stiff and delirious and confused most of the time. I itch for my cell phone always. But it is OK. My tiny humans show me how to live and the hum of the universe fills me up. I play and I play until I begin to wonder why we ever stop playing in the first place.
Μπορείτε κι εσείς, Nα λέτε ναι κάθε φορά που το παιδί σας σας ζητά να παίξετε. Σκέφτεστε ότι δείχνετε χαζοί φορώντας διαμαντένια παπούτσια; Έχετε δίκιο, αλλά μπορείτε να το κάνετε. Έχετε χρόνο. Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν είστε ούτε η Ριάνα, ούτε ένα Μάπετ. Το παιδί σας δεν σας θεωρεί τόσο ενδιαφέροντες.
You can do it too, say yes every time your child asks you to play. Are you thinking that maybe I'm an idiot in diamond shoes? You're right, but you can still do this. You have time. You know why? Because you're not Rihanna and you're not a Muppet. Your child does not think you're that interesting. (Laughter)
(Γέλια)
Χρειάζεστε μόνο 15 λεπτά. Το δίχρονο και το τετράχρονό μου θέλουν να παίξουν μαζί μου μόνο για περίπου 15 λεπτά πριν σκεφτούν ότι θέλουν να κάνουν κάτι άλλο. Και είναι 15 απίθανα λεπτά, αλλά είναι 15 λεπτά. Εάν δεν είμαι πασχαλίτσα ή καραμέλα, είμαι αόρατη μετά από 15 λεπτά.
You only need 15 minutes. My two- and four-year-old only ever want to play with me for about 15 minutes or so before they think to themselves they want to do something else. It's an amazing 15 minutes, but it's 15 minutes. If I'm not a ladybug or a piece of candy, I'm invisible after 15 minutes.
(Γέλια)
(Laughter)
Και η 13χρονη μου, αν μπορέσω να κάνω ένα 13χρονο να μου μιλήσει για 15 λεπτά, είμαι ο Γονιός της Χρονιάς.
And my 13-year-old, if I can get a 13-year-old to talk to me for 15 minutes I'm Parent of the Year.
(Γέλια)
(Laughter)
Χρειάζεστε μόνο 15 λεπτά. Στην χειρότερη μου μέρα μπορώ σαφώς να βρω 15 λεπτά μη διακεκομμένου χρόνου. Το μη διακεκομμένο είναι η λέξη κλειδί. Χωρίς κινητό, χωρίς πλυντήριο, χωρίς τίποτα. Έχετε πολυάσχολη ζωή. Πρέπει να μαγειρέψετε, να τα κάνετε μπάνιο. Αλλά μπορείτε να βρείτε 15 λεπτά. Τα παιδιά μου με χαροποιούν, είναι ο κόσμος μου, αλλά δεν χρειάζεται να είναι τα παιδιά σας που τρέφουν το βουητό σας, το μέρος όπου η ζωή νοιώθει καλύτερα παρά χειρότερα. Δεν είναι το να παίζετε με τα παιδιά σας, έχει να κάνει με τη χαρά. Έχει να κάνει γενικά με το παιχνίδι. Δώστε στον εαυτό σας 15 λεπτά. Βρείτε τι σας κάνει να νοιώθετε καλά. Απλά συνειδητοποιήστε το και παίξτε με αυτό.
15 minutes is all you need. I can totally pull off 15 minutes of uninterrupted time on my worst day. Uninterrupted is the key. No cell phone, no laundry, no anything. You have a busy life. You have to get dinner on the table. You have to force them to bathe. But you can do 15 minutes. My kids are my happy place, they're my world, but it doesn't have to be your kids, the fuel that feeds your hum, the place where life feels more good than not good. It's not about playing with your kids, it's about joy. It's about playing in general. Give yourself the 15 minutes. Find what makes you feel good. Just figure it out and play in that arena.
Δεν είμαι τέλεια σε αυτό. Βασικά, τις μισές φορές αποτυγχάνω, να βλέπω φίλους, να διαβάζω βιβλία, να χαζεύω στο πουθενά. Το «Θες να παίξουμε;» έχει γίνει συντόμευση για να ικανοποιούμαι με τέτοιο τρόπο τον οποίο απέρριπτα όταν πήρα την πρώτη μου εκπομπή, τότε που έγινα εκπαιδευόμενος τιτάνας, όταν ξεκίνησα να ανταγωνίζομαι τον εαυτό μου για άγνωστους λόγους. 15 λεπτά; Τι μπορεί να πάει στραβά δίνοντας την αμέριστη προσοχή μου για 15 λεπτά; Από ότι φαίνεται, τίποτα. Η πράξη του να μην δουλεύω επέτρεψε στο βουητό να επιστρέψει, λες και η μηχανή του βουητού μπορούσε να γεμίσει μόνο όταν έλειπα. Η δουλειά δεν έχει αποτέλεσμα χωρίς παιχνίδι.
I'm not perfect at it. In fact, I fail as often as I succeed, seeing friends, reading books, staring into space. "Wanna play?" starts to become shorthand for indulging myself in ways I'd given up on right around the time I got my first TV show, right around the time I became a titan-in-training, right around the time I started competing with myself for ways unknown. 15 minutes? What could be wrong with giving myself my full attention for 15 minutes? Turns out, nothing. The very act of not working has made it possible for the hum to return, as if the hum's engine could only refuel while I was away. Work doesn't work without play.
Θέλει λίγο χρόνο, αλλά μετά από μερικούς μήνες, μια μέρα οι πύλες ανοίγουν και υπάρχει μια βιασύνη, και βρίσκομαι στο γραφείο με μια ασυνήθιστη μελωδία, γεμάτη ρυθμό μέσα μου, και γύρω μου, και με κατακλύζει με ιδέες, και ο δρόμος του βουητού ανοίγει, και μπορώ να τον οδηγήσω, και λατρεύω να δουλεύω ξανά. Αλλά τώρα, μου αρέσει αυτό το βουητό, αλλά δεν το αγαπώ. Δεν το χρειάζομαι. Δεν είμαι αυτό το βουητό. Το βουητό δεν είναι εγώ, όχι πια. Είμαι σαπουνόφουσκες και χεράκια που κολλάνε και δείπνα με φίλους. Αυτό το βουητό είμαι. Το βουητό της ζωής. Το βουητό της αγάπης. Το βουητό της δουλειάς παραμένει μέρος μου, αλλά δεν είναι πια τα πάντα, και είμαι τόσο ευγνώμων. Δεν δίνω δεκάρα αν είμαι τιτάνας, γιατί δεν έχετε δει ποτέ τιτάνα να παίζει Αμπάριζα.
It takes a little time, but after a few months, one day the floodgates open and there's a rush, and I find myself standing in my office filled with an unfamiliar melody, full on groove inside me, and around me, and it sends me spinning with ideas, and the humming road is open, and I can drive it and drive it, and I love working again. But now, I like that hum, but I don't love that hum. I don't need that hum. I am not that hum. That hum is not me, not anymore. I am bubbles and sticky fingers and dinners with friends. I am that hum. Life's hum. Love's hum. Work's hum is still a piece of me, it is just no longer all of me, and I am so grateful. And I don't give a crap about being a titan, because I have never once seen a titan play Red Rover, Red Rover.
Είπα ναι σε λιγότερη δουλειά και πιο πολύ παιχνίδι και ακόμα τα καταφέρνω. Το μυαλό μου παραμένει παγκόσμιο. Το κοινό μου υπάρχει ακόμα. Όσο πιο πολύ παίζω, τόσο πιο χαρούμενη είμαι εγώ και τα παιδιά μου. Όσο περισσότερο παίζω, τόσο νοιώθω καλή μητέρα. Τόσο ελευθερώνεται το μυαλό. Τόσο καλύτερα δουλεύω. Τόσο περισσότερο νοιώθω το βουητό, το έθνος που χτίζω, το μαραθώνιο που τρέχω, τα στρατεύματα, τον καμβά, την υψηλή νότα, το βουητό, το άλλο βουητό, το αληθινό βουητό, το βουητό της ζωής. Όσο περισσότερο το νοιώθω, τόσο αυτός ο παράξενος, τρεμουλιαστός, νεογέννητος, αδέξιος, ολοκαίνουριος, ζωντανός μη τιτάνας νοιώθω ότι είμαι εγώ. Όσο περισσότερο νοιώθω αυτό το βουητό, τόσο ξέρω ποια είμαι. Είμαι συγγραφέας, επινοώ πράγματα, φαντάζομαι. Αυτό το κομμάτι της δουλειάς, αυτό είναι να ζεις το όνειρο. Αυτό είναι το όνειρο της δουλειάς. Γιατί η δουλειά των ονείρων, πρέπει να είναι λίγο ονειρεμένη.
I said yes to less work and more play, and somehow I still run my world. My brain is still global. My campfires still burn. The more I play, the happier I am, and the happier my kids are. The more I play, the more I feel like a good mother. The more I play, the freer my mind becomes. The more I play, the better I work. The more I play, the more I feel the hum, the nation I'm building, the marathon I'm running, the troops, the canvas, the high note, the hum, the hum, the other hum, the real hum, life's hum. The more I feel that hum, the more this strange, quivering, uncocooned, awkward, brand new, alive non-titan feels like me. The more I feel that hum, the more I know who I am. I'm a writer, I make stuff up, I imagine. That part of the job, that's living the dream. That's the dream of the job. Because a dream job should be a little bit dreamy.
Είπα ναι σε λιγότερη δουλειά και περισσότερο παιχνίδι. Οι τιτάνες δεν χρειάζεται να ρωτήσουν.
I said yes to less work and more play. Titans need not apply.
Θες να παίξουμε;
Wanna play?
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)