Mountain biking in Israel is something that I do with great passion and commitment. And when I'm on my bike, I feel that I connect with the profound beauty of Israel, and I feel that I'm united with this country's history and biblical law. And also, for me, biking is a matter of empowerment. When I reach the summit of a steep mountain in the middle of nowhere, I feel young, invincible, eternal. It's as if I'm connecting with some legacy or with some energy far greater than myself. You can see my fellow riders at the end of the picture, looking at me with some concern. And here is another picture of them. Unfortunately, I cannot show their faces, neither can I disclose their true names, and that's because my fellow riders are juvenile inmates, offenders spending time in a correction facility about 20 minutes' ride from here -- well, like everything in Israel. And I've been riding with these kids once a week, every Tuesday, rain or shine, for the last four years and by now, they've become a very big part of my life.
Ciklizmi malor në Israel është diçka qe unë e bëj me pasion të madh dhe me angazhim. Dhe kur jam me biçikletë, Unë ndjej që lidhem me bukurinë e thellë të Izraelit, dhe ndjej që lidhem me historinë e këtij vendi dhe ligjet biblike. Dhe gjithashtu, për mua, çiklizmi është një diçka fuqizuese. Kur unë arrij majen e malit te rrëpirë në mesin e humbëtires, Unë ndihem i ri, i pamposhtur, i përjetshëm. Është sikur të jem lidhur me ndonjë te kaluar ose me nje lloj energjie më të madhe sesa vetja ime. Ju mund të shihni biçiklistat e mi tek fundi i fotos, që më shikojnë me një fare shqetësimi. Dhe këtu eshte një tjeter foto e tyre. Per fat te keq, Unë nuk mund t'ju tregoj fytyrat e tyre, as të zbuloj emrat e tyre te vërtetë, dhe kjo sespe biçiklistat e mi janë të burgosurit e rinj, te denuar qe po kryejne denimin në burgje rreth 20 minuta me bicikletë prej këtu -- ok, si çdo gjë në Israel. I kemi i dhene biçikletës më këta te rinj një herë në javë, çdo te Martë, shi apo djell, për kater vitet e fundit dhe nga ky moment, ata jane bërë nje pjesë e madhe e jetes time.
This story began four years ago. The correction facility where they are locked up happens to be right in the middle of one of my usual trips, and it's surrounded by barbed wires and electric gates and armed guards. So on one of these rides, I talked my way into the compound and went to see the warden. I told the warden that I wanted to start a mountain biking club in this place and that basically I wanted to take the kids from here to there. And I told him, "Let's find a way in which I'll be able to take out 10 kids once a week to ride with in the summer in the country." And the warden was quite amused, and he told me he thought that I was a nut and he told me, "This place is a correction facility. These guys are serious offenders. They are supposed to be locked up. They aren't supposed to be out at large." And yet, we began to talk about it, and one thing led to another. And I can't see myself going into a state prison in New Jersey and making such a proposition, but this being Israel, the warden somehow made it happen. And so two months later, we found ourselves "at large" -- myself, 10 juvenile inmates and a wonderful fellow named Russ, who became a very good friend of mine and my partner in this project.
Historia fillon para katër vjetësh. Qendra e burgut ku jane ata është përkatesisht në mesin e një nga udhëtimeve të mia te zakonshme, dhe është e rrethuar me tela me gjëmba dhe dyer elektrike dhe roje të armatosur. Pra në një nga këto udhëtime, Arrita te hyj brenda në kompleks dhe shkova për të parë drejtorin. I tregova drejtorit qe doja të hapja një klub biçikletash malore në këtë vënd dhe në parim doja te merrja të rinjte nga këtu atje. Dhe i thashë ," Te gjejmë një mënyrë qe te bëjmë të mundur ti nxjerrim 10 fëmijë një herë në javë me biciklete gjatë verës në qytet." Dhe drejtori ishte i kënaqur , dhe ai tha qe mendonte për mua që isha pak i shkarë dhe ai më tha, " Ky vënd është një burg. Keta djem janë kriminele. Këta duhet të qëndrojnë të mbyllur. Nuk duhet të dalin jashtë." Dhe prapseprape, ne filluam te flasim rreth kësaj, dhe një gje solli tjetrën. Dhe unë nuk mund ta imagjinoj vehten te shkoj në një burg shtetëror në New Jersey e të bëj këtë propozim, por duke qënë se jemi në Izrael, drejtori në nje fare mënyre e bëri të mundur. Dhe kështu dy muaj më vonë, ne e gjetëm vehten tonë"në hapsirë"-- unë, dhe 10 të rinjt e burgosur dhe një djalosh i mrekullueshëm i quajtur Russ, që më vonë u bë miku im i mirë dhe partneri im në këtë projekt.
And in the next few weeks, I had the tremendous pleasure of introducing these kids to the world of total freedom, a world consisting of magnificent vistas like these -- everything you see here is obviously in Israel -- as well as close encounters with all sorts of small creatures coming in all sorts of sizes, colors, shapes, forms and so on. In spite of all this splendor, the beginning was extremely frustrating. Every small obstacle, every slight uphill, would cause these fellows to stop in their tracks and give up. So we had a lot of this going on. I found out that they had a very hard time dealing with frustration and difficulties -- not because they were physically unfit. But that's one reason why they ended up where they were. And I became increasingly more and more agitated, because I was there not only to be with them, but also to ride and create a team and I didn't know what to do.
Dhe gjate disa javësh, unë kisha një kënaqësi të pa masë që t'i tregoja këtyre djemve botën e lirisë së plotë, një botë që konsiston në pamje perallore si këto -- dhe cdo gje qe ju shihni është pa dyshim në Izrael -- po ashtu hasëm me të gjitha llojet e krijesave të të gjitha llojeve te madhesisë, ngjyrave,formave, etj. Pavarësisht nga kjo bukuri, fillimi ishte jashtë mase i sikletshem. Çdo pengesë e vogël çdo e përpjetë e vogel do ti shkatonte djemve të ndalojnë ne shteg e te dorezohen. Kështu që patem shumë të tilla gjëra. Unë zbulova që ata kishin kaluar një kohe të veshtirë duke u perballuar me pengesa dhe vështirësi-- jo për shkak se nuk ishin mirë fizikisht. Por për vet faktin se pse ata përfunduan aty . Dhe u bëra shumë e më shumë i shqetësuar, sepse une isha aty jo vetem qe te isha aty me ta, por gjithashtu per te cikluar e krijuar nje skuader dhe nuk dija cfare te beja.
Now, let me give you an example. We're going downhill in some rocky terrain, and the front tire of Alex gets caught in one of these crevasses here. So he crashes down, and he gets slightly injured, but this does not prevent him from jumping up and then starting to jump up and down on his bike and curse violently. Then he throws his helmet in the air. His backpack goes ballistic in some other direction. And then he runs to the nearest tree and starts to break branches and throw rocks and curse like I've never heard. And I'm just standing there, watching this scene with a complete disbelief, not knowing what to do. I'm used to algorithms and data structures and super motivated students, and nothing in my background prepared me to deal with a raging, violent adolescent in the middle of nowhere. And you have to realize that these incidents did not happen in convenient locations. They happened in places like this, in the Judean Desert, 20 kilometers away from the nearest road. And what you don't see in this picture is that somewhere between these riders there, there's a teenager sitting on a rock, saying, "I'm not moving from here. Forget it. I've had it." Well, that's a problem because one way or another, you have to get this guy moving because it's getting dark soon and dangerous.
Tani, me lejoni t'ju jap nje shembull. Ne jemi duke shkuar poshte kodres ne nje terren shkembor dhe Alex-it i ngec rrota e parë në një nga këto te çarat këtu. Kështu që ai rrëxohet, dhe vritet lehtë, por kjo nuk e ndalon atë për tu ngritur prapë dhe fillon te hidhet lartë e poshtë mbi biçikletën e tij dhe te shaje keqas. Më pas ai hedh helmetën e tij në ajer. Çanta e shpinës se tij bie në një tjetër vënd. Dhe më pas ai vrapon te pema më e afërt dhe fillon të thyeje degët dhe të gjuaje me gurë dhe të mallkonte në mënyrë që nuk e kisha dëgjuar ndonjeherë. Dhe unë që qëndroj atje, duke parë këtë skenë me nje mosbesim te plote, duke mos ditur cfare te bej. Une jam mesuar me algoritma dhe struktura te dhenash dhe studente shume te motivuar, dhe asgje ne pervojen time nuk kishte të bënte me një nje adoshent të nxehur dhe dhunues në mes të humbëtires. Dhe ju duhet të kuptoni që këto incidente nuk ndodhën ne vënde të përshatshme. Ato ndodhën në vënde si këto, në shkretëtiren Judease, 20 larg rrugës më të afërt. Dhe ajo ç'fare ju nuk shikoni në këtë pikturë është që diku aty në mes këtyre djemëve është një adoleshent që është ulur në një shkëmb, duke thënë, "Unë nuk do të lëviz qe këtej. Harrojeni këtë. Boll." Hë pra, ky është një problem sepse në një menyrë apo tjetrën, ti duhet ta bësh këtë djalë të lëvizë, sepse së shpejti bie nata dhe është e rrezikshme.
It took me several such incidents to figure out what I was supposed to do. At the beginning, it was a disaster. I tried harsh words and threats and they took me nowhere. That's what they had all their lives. And at some point I found out, when a kid like this gets into a fit, the best thing that you can possibly do is stay as close as possible to this kid, which is difficult, because what you really want to do is go away. But that's what he had all his life, people walking away from him. So what you have to do is stay close and try to reach in and pet his shoulder or give him a piece of chocolate. So I would say, "Alex, I know that it's terribly difficult. Why don't you rest for a few minutes and then we'll go on." "Go away you maniac-psychopath. Why would you bring us to this goddamn place?" And I would say, "Relax, Alex. Here's a piece of chocolate." And Alex would go, "Arrrrggg!" Because you have to understand that on these rides we are constantly hungry -- and after the rides also.
Mu deshën disa incidente të tilla që të gjeja zgjidhjen se çfare duhet të bëja. Në fillim , ishte një tmerr. U përpoqa me fjalë të serta dhe kërcenuese por nuk pati asnjë rezultat. Kjo është ajo ç'ka ata kanë kaluar gjatë jetës së tyre. Dhe ne nje moment unë kuptova që kur një fëmijë si ky është në këtë gjëndje, gjëja më e mirë që ti mund të bësh është te rrish sa me afër tij qe të jetë e mundur , gjë që është e vështirë sepse ajo që ti do është që të ikësh. Por kjo është ajo që ai ka përjetuar gjatë gjjithë jets së tij, njerëz që i largohen atij . Kështu që ajo që ti duhet te bësh është ti rrish afër atij dhe ti afrohesh dhe duke e ledhatuar tek shpatullat ose ti japësh një copë çokollate. Pra do ti thoja, " Alex, Unë e di që është tmerësisht e vështirë. Pse nuk pushon për disa minuta dhe pastaj vazhdojmë." " Largohu ti maniak-psikopat. Pse na solle në këte vend të mallkuar?" Dhe unë që i thosha, "Qetësohu Alex. Merre këtë copë çokollatë." Dhe Alex që bënte "Arrrrggg!" Sepse duke të kuptoni që në këto udhëtime ne jemi vazhdimisht të uritur -- dhe mbas saj po ashtu.
And who is this guy, Alex, to begin with? He's a 17-year-old. When he was eight, someone put him on a boat in Odessa and sent him, shipped him to Israel on his own. And he ended up in south Tel Aviv and did not have the good luck to be picked up by a [unclear] and roamed the streets and became a prominent gang member. And he spent the last 10 years of his life in two places only, the slums and the state prison, where he spent the last two years before he ended up sitting on this rock there. And so this kid was probably abused, abandoned, ignored, betrayed by almost every adult along the way. So, for such a kid, when an adult that he learns to respect stays close to him and doesn't walk away from him in any situation, irrespective of how he behaves, it's a tremendous healing experience. It's an act of unconditional acceptance, something that he never had.
Po kush është Alexi, për të filluar ? Ai është 17 vjeç. Kur ai ishte 8-vjeç, dikush e e nisi me anije për në Odessa dhe e dërgoi atë në Israel për hesap të tij. Dhe ai përfundoi në jug të Tel Aviv-it dhe nuk pati fat te sistemohej diku dhe bridhte rrugëve dhe ai u bë një anëtar gangsterash i spikatur. Dhe ai kaloi 10 vjetë të jetës së tij në vetëm dy vënde, në lagje të varfra dhe në burgun e shtetit, kur ai bëri dy vitet e fundit përpara se te mbaronte së uluri në atë shkëmb aty. Dhe kështu që me këtë djalë ishte abuzuar , i braktisur, i injoruar, i tradhtuar pothuajse nga çdo i rritur që takonte. Kështu që për këtë djalë, kur një i rritur që mëson ta respektoje qëndron afër tij dhe nuk largohet prej tij në çdo situatë, pavarsisht se si ai sillet, është një experiencë e forte sheruese. Ishte nje akt i pranimit te pakushtezuar, dicka qe ai nuk e ka pasur kurre.
I want to say a few words about vision. When I started this program four years ago, I had this original plan of creating a team of winning underdogs. I had an image of Lance Armstrong in my mind. And it took me exactly two months of complete frustration to realize that this vision was misplaced, and that there was another vision supremely more important and more readily available. It all of a sudden dawned on me, in this project, that the purpose of these rides should actually be to expose the kids to one thing only: love. Love to the country, to the uphill and the downhill, to all the incredible creatures that surround us -- the animals, the plants, the insects -- love and respect to other fellow members in your team, in your biking team, and most importantly, love and respect to yourself, which is something that they badly miss.
Dua te them disa fjale rreth ketij vizioni. Kur une filova kete program kater vite me pare, Kisha nje plan origjinal qe te krijoja nje skuader me fitues te dores se dyte. Kisha nje pamje te Lance Armstrong ne mendjen time. Dhe kjo me mori saktësisht dy muaj me një stermundim të madh për të kuptuar që ky vizion s'kishte vend, dhe që atje ishte një vizion tjeter shume me i rëndësishëm dhe akoma me i përshtatshëm. Dhe e gjitha filoi të më qartësohej mua në këtë projekt, që qëllimi i këtyre udhëtimeve duhet aktualisht të ekspozojë fëmijët në një gjë vetëm:dashuria. Për të dashuruar vëndin, kodrat e larta dhe ato poshtë, për të gjtha krijesat e cuditëshme që na rrethojnë ne -- kafshët, bimët, insektet -- dashuri dhe respekt për djemtë e tjerë në skuadrën tënde, në skuadrën e biçikletave, dhe më e rëndësishmja, dashuri dhe respekt për veten tënde, që është diçka që atyre vërtet i mungon.
Together with the kids, I also went through a remarkable transformation. Now, I come from a cutthroat world of science and high technology. I used to think that reason and logic and relentless drive were the only ways to make things happen. And before I worked with the kids, anything that I did with them, or anything that I did with myself, was supposed to be perfect, ideal, optimal, but after working with them for some time, I discovered the great virtues of empathy and flexibility and being able to start with some vision, and if the vision doesn't work, well nothing happened. All you have to do is play with it, change it a little bit, and come up with something that does help, that does work. So right now, I feel more like these are my principles, and if you don't like them, I have others.
Sëbashku me djemtë, Unë gjithashtu kalova përmes nje transformimi te çuditshëm. unë vij nga një botë e pamëshirshme e shkencës dhe teknologjisë së lartë. Unë mendoja që arsyeja dhe logjika dhe udhëtimi i papërkulshëm ishin rrugët e vetme që i bëne të mundura gjerat. Dhe përpara se të punoja me fëmijët, cdo gjë që bëra me ta, ose çdo gjë që unë e bëra vetë ishte e imagjinuar të bëhej perfekt, ideale, optimale, por pasi punova me ta për disa kohë, Unë zbulova virtutet e mëdha të ndjeshmërisë dhe përkulshmërisë dhe duke qënë i aftë për të filluar me disa vizione, dhe nqse vizioni nuk do të funksiononte, asgje s'do të ndodhte. E gjitha ajo që duhet të bëni është të luani me atë, ta ndryshoni pak atë dhe te sajoni diçka që të ndihmojë, që funksionon. Kështu që tani, unë ndiej që këto janë principet e mia , dhe nqs juve nuk do i pëlqeni ato, Unë kam të tjera.
(Laughter)
( Të qeshura )
(Applause)
( Duartrokitje )
And one of these principles is focus. Before each ride we sit together with the kids, and we give them one word to think about during the ride. You have to focus their attention on something because so many things happen. So these are words like "teamwork" or "endurance" or even complicated concepts like "resource allocation" or "perspective," a word that they don't understand. You know, perspective is one of these critically important life-coping strategies that mountain biking can really teach you. I tell kids when they struggle through some uphill and feel like they cannot take it anymore, it really helps to ignore the immediate obstacles and raise your head and look around and see how the vista around you grows. It literally propels you upwards. That's what perspective is all about. Or you can also look back in time and realize that you've already conquered steeper mountains before. And that's how they develop self-esteem.
Dhe një nga këto principe është fokusimi. Përpara cdo udhëtimi ne uleshim bashkë me djemtë, dhe u jepnim atyre një fjalë për të menduar gjatë udhëtimit. Ti duhet të fokusoje vëmëdjen e tyre mbi diçka sepse shumë gjëra ndodhin. Kështu që janë fjalë si "puna në grup" ose "përballim" ose madje koncepte më te komplikuara si " burim shpërndarje" ose " perspektiva" një fjalë që ata nuk e kupojnë. Ju e dini, perspektiva është një gjë shumë e rëndësishme strategji jetike që udhëtimi në mal mund të mësojë ty. Unë i them fëmijëve kur ata mundohen të ngjisin ndonjë kodër dhe une e ndjej që ata nuk mund t'ia dalin dot, vërtetë të ndihmon të injorosh pengesat e menjëhershme dhe ngrin kokën dhe hedh sytë vërdallë dhe shikon pamjen rreth teje qe rritet. Fjalë për fjalë të shtyn ty përpara. Kjo është se cfare eshte perspektiva. Ose ju mund gjithashtu të shikoni mbrapa ne kohë dhe të kuptosh që ti ke tashmë mposhtur male më të larte perpara . Dhe ja se si ata zhvillojnë vetë-vlerësim.
Now, let me give you an example of how it works. You stand with your bike at the beginning of February. It's very cold, and you're standing in one of these rainy days, and it's drizzling and cold and chilly, and you're standing in, let's say, Yokneam. And you look up at the sky through a hole in the clouds you see the monastery at the top of the Muhraka -- that's where you're supposed to climb now -- and you say, "There's no way that I could possibly get there." And yet, two hours later you find yourself standing on the roof of this monastery, smeared with mud, blood and sweat. And you look down at Yokneam; everything is so small and tiny. And you say, "Hey, Alex. Look at this parking lot where we started. It's that big. I can't believe that I did it." And that's the point when you start loving yourself.
Tani, më lejoni t'ju japë një shembull se si ajo funksionon, Ti je me biçikletëm tënde nga fillimi i Shkurtit. Ështe shumë ftohtë, dhe ti je duke qëndruar në një nga këto ditë me shi, dhe është shi i imët i ftohtë dhe i freskët, dhe ti je duke qëndruar, le të themi, ne Yokneam. Dhe ti sheh lart ne qiell përmes një vrime tek retë ti sheh manastirin aty tek maja e Muhraka -- aty ishe supozuar të ngjiteshe tani -- dhe ti thua, "Nuk ka asnje menyre qe të arrij atje." Dhe ende, dy orë më vonë ti e gjen veten tënde duke qëndruar në majën e këtij manastiri, i njollosur me baltë, gjak dhe i djersitur. Dhe ti shikon poshtë tek Yokneam; çdo gjë është kaq e vogël dhe mikroskopike. Dhe ti thua, " hej, Alex. Shikoje atë fushë parkingu ku ne filuam. Ështe kaq e madhe. Unë nuk mund ta besoj që ja dola." Dhe kjo është pika kur ti fillon ta duash veten tënde.
And so we talked about these special words that we teach them. And at the end of each ride, we sit together and share moments in which those special words of the day popped up and made a difference, and these discussions can be extremely inspiring. In one of them, one of the kids once said, "When we were riding on this ridge overlooking the Dead Sea -- and he's talking about this spot here -- "I was reminded of the day when I left my village in Ethiopia and went away together with my brother. We walked 120 kilometers until we reached Sudan. This was the first place where we got some water and supplies." And he goes on saying, and everyone looks at him like a hero, probably for the first time in his life. And he says -- because I also have volunteers riding with me, adults, who are sitting there listening to him -- and he says, "And this was just the beginning of our ordeal until we ended up in Israel. And only now," he says, "I'm beginning to understand where I am, and I actually like it." Now I remember, when he said it, I felt goosebumps on my body, because he said it overlooking the Moab Mountains here in the background. That's where Joshua descended and crossed the Jordan and led the people of Israel into the land of Canaan 3,000 years ago in this final leg of the journey from Africa.
Dhe kështu ne folëm rreth atyre fjalëve speciale që ne i mësuam atyre. Dhe tek fundi i çdo udhëtimi, ne ulemi sëbashku dhe ndajmë momentet në të cilat ato fjalë speciale të ditës i shtynë dhe bënë një ndryshim dhe këto bisedime mund të jenë shumë frymëzuese. Në një nga ato ditë, një nga djemtë njherë tha, "Kur ne kalojmë mbi këtë vargmal duke e parë nga lart Detin e vdekur -- dhe ai e ka fjalën për këtë vënd këtu -- " Mua mu kujtua dita që unë lashë fshatin tim në Etiopi dhe u larguam bashkë me vëllanë tim. Ne ecëm 120 kilometra derisa arritëm në Sudan. Ky ishte i vetmi vënd ku për herë te parë gjetëm disa furnizime me ujë. Dhe ai vazhdon te tregoje, dhe cdonjeri e shikon atë si një hero, ndoshta për herë të parë në jetën e tij. Dhe ai thotë -- sepse unë gjithashtu kam biçiklista vullnetarë me mua, të rritur, te cilët janë ulur atje duke e dëgjuar atë -- dhe ai që thotë, "Dhe kjo ishte vetëm filimi i një prove të rëndë derisa ne përfunduam në Israel. Dhe vetëm tani, " ai thotë, "Unë po filloj të kuptoj ku ndodhem, dhe aktualisht më pëlqen." Tani më kujtohet, kur ai e tha atë, Une ndjeva mornica mbi trupin tim sepse ai tha që duke parë nga lart Malet Moab këtu mbrapa. Ky është vëndi ku nga e ka prejardhjen Joshua dhe kaloi Jordaninë dhe udhëhoqi njerit e Izraelit ne tokën e Kanna-it 3,000 vjet më parë në këtë pjesë e fundit të udhëtimit nga Afrika.
And so, perspective and context and history play key roles in the way I plan my rides with the kids. We visit Kibbutzim that were established by Holocaust survivors. We explore ruins of Palestinian villages, and we discuss how they became ruins. And we go through numerous remnants of Jewish settlements, Nabatic settlements, Canaanite settlements -- three-, four, five-thousand years old. And through this tapestry, which is the history of this country, the kids acquire what is probably the most important value in education, and that is the understanding that life is complex, and there's no black and white. And by appreciating complexity, they become more tolerant, and tolerance leads to hope.
Dhe kështu, perspektiva dhe konteksti dhe historia luajnë momente kyc nga mënyra se si Unë planifikoj udhëtimet me djemtë e mi. Ne vizituam Kibbutzim që ishte themeluar nga të mbijetuarit e Holocaustit. Ne eksploruam gërmadhat e fshatrave të Palestinës, dhe diskutuam se si ato kishin përfunduar në gërmadha. Dhe ne kalum përmes shumë germadhave te vëndbanimeve Hebraike, atyre Nabatike, vëndbanime Cannanite -- tree-, katër, pesë mijë vjetë te vjetra. Dhe përmes këtij përshkrimi që është historia e këtij shteti, djemtë morën atë që është ndoshta më e rëndësishme vlerën ne edukatë, dhe ajo është kuptimi që jeta është komplekse, dhe s'ka as të zezë dhe të bardhë. Dhe duke vlerësuar kopmleksitetin, ata bëhen më tolerant, dhe toleranca të çon tek shpresa.
I ride with these kids once a week, every Tuesday. Here's a picture I took last Tuesday -- less than a week ago -- and I ride with them tomorrow also. In every one of these rides I always end up standing in one of these incredible locations, taking in this incredible landscape around me, and I feel blessed and fortunate that I'm alive, and that I sense every fiber in my aching body. And I feel blessed and fortunate that 15 years ago I had the courage to resign my tenured position at NYU and return to my home country where I can do these incredible rides with this group of troubled kids coming from Ethiopia and Morocco and Russia. And I feel blessed and fortunate that every week, every Tuesday -- and actually every Friday also -- I can once again celebrate in the marrow of my bones the very essence of living in Israel on the edge.
Unë dal me këta djem njëherë ne javë, çdo të Martë. Këtu është nje fotografi që bëra të Martën -- më pak se një javë më parë -- unë do dal me ta nesër gjithashtu. Në çdo udhëtim Unë gjithmonë mbaroj duke ndaluar tek nje nga këto vënde te pabesueshëm, duke marrë këtë pejzazh rreth meje, dhe unë ndihem i bekuar dhe me fat që jam gjallë, dhe që ndjej çdo fibër të trupit që me dhemb. Dhe unë ndihem i bekuar dhe me fat që 15 vjet më parë Unë kisha kurajon të hiqja dorë nga poziciononi permanent tek universitetin e NY dhe të kthehesha ne qytetin mëmë ku unë mund të bëjë këto udhëtime të pabesueshme me këtë grup djemsh fatkeq që vijnë nga Etiopia nga Marroku dhe nga Russia. Dhe unë ndihem i bekuar dhe me fat që çdo javë, çdo të Martë -- dhe aktualisht çdo të Premte gjithashtu -- Unë mundem perseri të festoj palcën e kockave te mia esencën e të jetuarit ne majë te Izraelit.
Thank you.
Falemiderit
(Applause)
( Duartrokitje )