Mountain biking in Israel is something that I do with great passion and commitment. And when I'm on my bike, I feel that I connect with the profound beauty of Israel, and I feel that I'm united with this country's history and biblical law. And also, for me, biking is a matter of empowerment. When I reach the summit of a steep mountain in the middle of nowhere, I feel young, invincible, eternal. It's as if I'm connecting with some legacy or with some energy far greater than myself. You can see my fellow riders at the end of the picture, looking at me with some concern. And here is another picture of them. Unfortunately, I cannot show their faces, neither can I disclose their true names, and that's because my fellow riders are juvenile inmates, offenders spending time in a correction facility about 20 minutes' ride from here -- well, like everything in Israel. And I've been riding with these kids once a week, every Tuesday, rain or shine, for the last four years and by now, they've become a very big part of my life.
Mountainbiken in Israël is iets dat ik met grote passie en betrokkenheid doe. Op mijn fiets voel ik verbinding met de diepe schoonheid van Israël en ik voel mij verenigd met de geschiedenis van dit land en de Bijbelse wet. Voor mij is fietsen een kwestie van empowerment. Als ik de top van een steile berg bereik in het midden van nergens, voel ik me jong, onoverwinnelijk, eeuwig. Het is alsof ik verbinding maak met een erfenis of met energie veel groter dan mijzelf. Je kunt mederijders zien aan het eind van het beeld, die met enige bezorgdheid naar me kijken. Hier is nog een andere foto van hen. Helaas kan ik hun gezichten niet tonen, noch kan ik hun ware namen onthullen. Dat is omdat mijn mederijders jeugdige gedetineerden zijn, overtreders, die hun straf uitzitten in een jeugdgevangenis op ongeveer 20 minuten rijden van hier. Nou ja, zoals alles in Israël. Ik rijd een keer per week met deze kinderen, elke dinsdag, weer of geen weer, gedurende de laatste vier jaar. Ze zijn een zeer groot deel van mijn leven geworden.
This story began four years ago. The correction facility where they are locked up happens to be right in the middle of one of my usual trips, and it's surrounded by barbed wires and electric gates and armed guards. So on one of these rides, I talked my way into the compound and went to see the warden. I told the warden that I wanted to start a mountain biking club in this place and that basically I wanted to take the kids from here to there. And I told him, "Let's find a way in which I'll be able to take out 10 kids once a week to ride with in the summer in the country." And the warden was quite amused, and he told me he thought that I was a nut and he told me, "This place is a correction facility. These guys are serious offenders. They are supposed to be locked up. They aren't supposed to be out at large." And yet, we began to talk about it, and one thing led to another. And I can't see myself going into a state prison in New Jersey and making such a proposition, but this being Israel, the warden somehow made it happen. And so two months later, we found ourselves "at large" -- myself, 10 juvenile inmates and a wonderful fellow named Russ, who became a very good friend of mine and my partner in this project.
Dit verhaal begon vier jaar geleden. De jeugdgevangenis waar ze opgesloten zitten, bevindt zich toevallig precies in het midden van een van mijn gebruikelijke trips. Ze is omgeven door prikkeldraad, elektrische hekken en gewapende bewakers. Dus op een van deze ritten, geraakte ik in de instelling en ging op bezoek bij de directeur. Ik vertelde de directeur dat ik een mountainbikeclub wilde oprichten in deze plaats en dat ik de kinderen wilde meenemen van hier naar daar. Ik vroeg hem: "Laten we een manier zoeken waarbij ik 10 kinderen een keer per week zou kunnen meenemen om samen te fietsen in de zomer op het platteland." De directeur was heel geamuseerd. Hij vertelde me dat hij dacht dat ik gek was. Hij vertelde me: "Deze plaats is een jeugdgevangenis. Deze jongens zijn zware overtreders. Ze worden verondersteld opgesloten te zitten. Het is niet de bedoeling dat ze naar buiten gaan." Toch begonnen we erover te praten, en van het een kwam het ander. Ik zie mezelf niet binnenstappen in een staatsgevangenis in New Jersey en een dergelijk voorstel doen, maar omdat we hier in Israël zijn, zorgde de directeur ervoor dat het kon gebeuren. Twee maanden later bevonden we ons daarbuiten - ik, 10 jeugdige gedetineerden en Russ, een prachtige kerel die een zeer goede vriend werd van mij en mijn partner in dit project.
And in the next few weeks, I had the tremendous pleasure of introducing these kids to the world of total freedom, a world consisting of magnificent vistas like these -- everything you see here is obviously in Israel -- as well as close encounters with all sorts of small creatures coming in all sorts of sizes, colors, shapes, forms and so on. In spite of all this splendor, the beginning was extremely frustrating. Every small obstacle, every slight uphill, would cause these fellows to stop in their tracks and give up. So we had a lot of this going on. I found out that they had a very hard time dealing with frustration and difficulties -- not because they were physically unfit. But that's one reason why they ended up where they were. And I became increasingly more and more agitated, because I was there not only to be with them, but also to ride and create a team and I didn't know what to do.
In de weken die volgden, had ik het enorme plezier om deze kinderen te laten kennismaken met de wereld van totale vrijheid, een wereld die bestaat uit prachtige vergezichten zoals deze - Alles wat je hier ziet, is uiteraard in Israël - ook ontmoetingen van dichtbij met allerlei kleine dieren in allerlei maten, kleuren en vormen en ga zo maar door. Ondanks al deze pracht, was het begin zeer frustrerend. Elke kleine hindernis, iedere kleine heuvel, deed die kerels in hun sporen stoppen en opgeven Dat soort dingen gebeurde veel. Ik kwam erachter dat ze het zeer moeilijk hadden met het omgaan met frustratie en moeilijkheden - niet omdat ze lichamelijk ongeschikt waren. Dat is één reden waarom ze hier terecht waren gekomen. Ik werd steeds meer en meer opgewonden, want ik was er, niet alleen met hen, maar ook om te rijden en een team te vormen. Ik wist niet wat te doen.
Now, let me give you an example. We're going downhill in some rocky terrain, and the front tire of Alex gets caught in one of these crevasses here. So he crashes down, and he gets slightly injured, but this does not prevent him from jumping up and then starting to jump up and down on his bike and curse violently. Then he throws his helmet in the air. His backpack goes ballistic in some other direction. And then he runs to the nearest tree and starts to break branches and throw rocks and curse like I've never heard. And I'm just standing there, watching this scene with a complete disbelief, not knowing what to do. I'm used to algorithms and data structures and super motivated students, and nothing in my background prepared me to deal with a raging, violent adolescent in the middle of nowhere. And you have to realize that these incidents did not happen in convenient locations. They happened in places like this, in the Judean Desert, 20 kilometers away from the nearest road. And what you don't see in this picture is that somewhere between these riders there, there's a teenager sitting on a rock, saying, "I'm not moving from here. Forget it. I've had it." Well, that's a problem because one way or another, you have to get this guy moving because it's getting dark soon and dangerous.
Laat me jullie een voorbeeld geven. We gaan bergafwaarts in rotsachtig terrein en de voorband van Alex geraakt geklemd in een van deze gletsjerspleten hier. Dus hij valt en hij raakt lichtgewond. Dat verhindert echter niet dat hij opspringt en op en neer begint te springen op zijn fiets en heftig vloekt. Hij gooit zijn helm in de lucht. Zijn rugzak vliegt in een andere richting. Dan rent hij naar de dichtstbijzijnde boom en begint takken af te breken en stenen te gooien en te vloeken zoals ik nog nooit gehoord heb. Ik sta daar gewoon, te kijken naar deze scène met compleet ongeloof, niet wetend wat te doen. Ik ben gewend aan algoritmen en datastructuren en supergemotiveerde studenten. Niets in mijn achtergrond heeft me voorbereid op omgaan met een razende, gewelddadige adolescent in het midden van nergens. Je moet beseffen dat deze incidenten niet gebeurden op handige locaties. Ze gebeurden op plaatsen zoals deze, in de woestijn van Judea op 20 km afstand van de dichtstbijzijnde weg. Wat je niet ziet in deze foto is dat ergens tussen deze fietsers daar, er een tiener op een rots zit, die zegt: "Ik ben niet van plan verder te gaan. Vergeet het maar. Ik heb het gehad." Nou, dat is een probleem op de een of andere manier moet je deze kerel in beweging krijgen want het wordt snel donker en gevaarlijk.
It took me several such incidents to figure out what I was supposed to do. At the beginning, it was a disaster. I tried harsh words and threats and they took me nowhere. That's what they had all their lives. And at some point I found out, when a kid like this gets into a fit, the best thing that you can possibly do is stay as close as possible to this kid, which is difficult, because what you really want to do is go away. But that's what he had all his life, people walking away from him. So what you have to do is stay close and try to reach in and pet his shoulder or give him a piece of chocolate. So I would say, "Alex, I know that it's terribly difficult. Why don't you rest for a few minutes and then we'll go on." "Go away you maniac-psychopath. Why would you bring us to this goddamn place?" And I would say, "Relax, Alex. Here's a piece of chocolate." And Alex would go, "Arrrrggg!" Because you have to understand that on these rides we are constantly hungry -- and after the rides also.
Het kostte me een aantal van dergelijke incidenten om erachter te komen wat ik moest doen. In het begin was het een ramp. Ik probeerde harde woorden en bedreigingen en die brachten me nergens. Dat is wat ze hun hele leven al gewend waren. Op een gegeven moment ontdekte ik, wanneer een kind als dit zo'n bui heeft, je best zo dicht mogelijk bij deze jongen blijft. Dat is moeilijk, want wat je echt wilt doen, is weggaan. Maar dat is wat hij gewend is, mensen lopen weg van hem. Je moet dichtbij blijven, uitreiken en schouderklopjes geven of hem een stuk chocolade geven. Ik zei: "Alex, ik weet dat het verschrikkelijk moeilijk is. Rust een paar minuten en dan gaan we door. " "Ga weg jij maniak, psychopaat. Waarom breng je ons naar deze verdomde plek? " Ik zeg: 'Rustig, Alex. Hier is een stukje chocolade." Alex zegt: "Arrrrggg!" Je moet begrijpen dat we op deze ritten voortdurend honger hebben - en na de ritten ook.
And who is this guy, Alex, to begin with? He's a 17-year-old. When he was eight, someone put him on a boat in Odessa and sent him, shipped him to Israel on his own. And he ended up in south Tel Aviv and did not have the good luck to be picked up by a [unclear] and roamed the streets and became a prominent gang member. And he spent the last 10 years of his life in two places only, the slums and the state prison, where he spent the last two years before he ended up sitting on this rock there. And so this kid was probably abused, abandoned, ignored, betrayed by almost every adult along the way. So, for such a kid, when an adult that he learns to respect stays close to him and doesn't walk away from him in any situation, irrespective of how he behaves, it's a tremendous healing experience. It's an act of unconditional acceptance, something that he never had.
Wie is Alex eigenlijk? Hij is 17 jaar. Toen hij acht was, zette iemand hem op een boot in Odessa en verscheepte hem naar Israël helemaal alleen. Hij belandde in het zuiden van Tel Aviv en had niet het geluk om opgehaald te worden door een [onduidelijk]. Hij zwierf door de straten en werd een prominent bendelid. Hij bracht de laatste 10 jaar van zijn leven door op twee plaatsen - de sloppenwijken en de staatsgevangenis, waar hij de laatste twee jaar doorbracht voordat hij uiteindelijk op deze rots daar zat. Deze jongen was waarschijnlijk misbruikt, verlaten, genegeerd, verraden door bijna elke volwassene die zijn pad kruiste. Voor zo'n kind, als een volwassene die hij leert te respecteren, dichtbij hem blijft en niet van hem wegloopt in welke situatie dan ook, ongeacht hoe hij zich gedraagt, is dat een enorme helende ervaring. Het is een daad van onvoorwaardelijke acceptatie, iets dat hij nooit meegemaakt heeft.
I want to say a few words about vision. When I started this program four years ago, I had this original plan of creating a team of winning underdogs. I had an image of Lance Armstrong in my mind. And it took me exactly two months of complete frustration to realize that this vision was misplaced, and that there was another vision supremely more important and more readily available. It all of a sudden dawned on me, in this project, that the purpose of these rides should actually be to expose the kids to one thing only: love. Love to the country, to the uphill and the downhill, to all the incredible creatures that surround us -- the animals, the plants, the insects -- love and respect to other fellow members in your team, in your biking team, and most importantly, love and respect to yourself, which is something that they badly miss.
Ik wil een paar woorden zeggen over visie. Toen ik vier jaar geleden dit programma begon, had ik dit oorspronkelijke plan om een team te creëren van winnende underdogs. Ik had een beeld van Lance Armstrong in mijn hoofd. Het kostte me precies twee maanden van complete frustratie om te beseffen dat deze visie misplaatst was. Er is een andere visie veel meer belangrijk en meer voor de hand liggend. Het drong plotseling tot me door dat het doel van deze ritten het volgende moest zijn: de kinderen blootstellen aan slechts een ding: liefde, liefde voor het land, voor de heuvel en de afdaling, voor alle ongelooflijke wezens die ons omringen - de dieren, de planten, De insecten, liefde en respect voor andere leden in je team, in je fietsteam, en vooral liefde en respect voor jezelf. Dat is iets wat ze verschrikkelijk misten.
Together with the kids, I also went through a remarkable transformation. Now, I come from a cutthroat world of science and high technology. I used to think that reason and logic and relentless drive were the only ways to make things happen. And before I worked with the kids, anything that I did with them, or anything that I did with myself, was supposed to be perfect, ideal, optimal, but after working with them for some time, I discovered the great virtues of empathy and flexibility and being able to start with some vision, and if the vision doesn't work, well nothing happened. All you have to do is play with it, change it a little bit, and come up with something that does help, that does work. So right now, I feel more like these are my principles, and if you don't like them, I have others.
Samen met de kinderen ging ik ook door een opmerkelijke transformatie. Ik kom uit een meedogenloze wereld van wetenschap en hoogwaardige technologie. Ik dacht dat redeneren en logisch denken en onophoudelijke drive de enige manieren waren om dingen te laten gebeuren. Voordat ik ging werken met de kinderen, moest alles wat ik deed met hen of iets dat ik met mezelf deed, perfect zijn, ideaal, optimaal. Na enige tijd met hen gewerkt te hebben, ontdekte ik de grote deugd van empathie en flexibiliteit. Ik was in staat om te starten vanuit een bepaalde visie en als die visie niet werkte, gebeurde er niets. Ik moest er enkel mee spelen, een beetje aanpassen en met iets komen dat helpt, iets dat werkt. Nu voelt dit meer aan als: dit zijn mijn principes, en als je er niet van houdt, ik heb er andere.
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
And one of these principles is focus. Before each ride we sit together with the kids, and we give them one word to think about during the ride. You have to focus their attention on something because so many things happen. So these are words like "teamwork" or "endurance" or even complicated concepts like "resource allocation" or "perspective," a word that they don't understand. You know, perspective is one of these critically important life-coping strategies that mountain biking can really teach you. I tell kids when they struggle through some uphill and feel like they cannot take it anymore, it really helps to ignore the immediate obstacles and raise your head and look around and see how the vista around you grows. It literally propels you upwards. That's what perspective is all about. Or you can also look back in time and realize that you've already conquered steeper mountains before. And that's how they develop self-esteem.
Een van deze principes is focus. Voor elke rit zitten we samen met de kinderen, en geven we ze een woord om over na te denken tijdens de rit. Je moet hun aandacht richten op iets omdat er zoveel dingen gebeuren. Deze woorden zijn 'teamwerk' of 'uithoudingsvermogen' of zelfs ingewikkelde concepten zoals 'toewijzing van middelen' of 'perspectief', een woord dat ze niet begrijpen. Je weet wel, perspectief, een cruciaal belangrijke levensstrategie die mountainbiken je echt kan leren. Ik vertel kinderen als ze worstelen met een klim en het gevoel hebben dat ze het niet meer aankunnen, dat het echt helpt om de nabije obstakels te negeren en je hoofd op te heffen en rond te kijken en te zien hoe het uitzicht zich om je heen ontplooit. Het stuwt je letterlijk naar boven. Dat draait perspectief om. Je kunt ook terugkijken in de tijd en beseffen dat je al steilere bergen hebt veroverd. Dat is hoe ze het gevoel van eigenwaarde ontwikkelen.
Now, let me give you an example of how it works. You stand with your bike at the beginning of February. It's very cold, and you're standing in one of these rainy days, and it's drizzling and cold and chilly, and you're standing in, let's say, Yokneam. And you look up at the sky through a hole in the clouds you see the monastery at the top of the Muhraka -- that's where you're supposed to climb now -- and you say, "There's no way that I could possibly get there." And yet, two hours later you find yourself standing on the roof of this monastery, smeared with mud, blood and sweat. And you look down at Yokneam; everything is so small and tiny. And you say, "Hey, Alex. Look at this parking lot where we started. It's that big. I can't believe that I did it." And that's the point when you start loving yourself.
Laat me jullie een voorbeeld geven van hoe het werkt. Je staat met je fiets en het is begin februari. Het is erg koud, het is een regenachtige dag, het motregent het is koud en kil en je staat in, laten we zeggen, Yokneam. Je kijkt naar de lucht en door de wolken zie je het klooster op de top van de Muhraka. Daar moet je naartoe klimmen en je zegt: "Ik geraak daar onmogelijk." En toch, twee uur later sta je op het dak van een klooster, besmeurd met modder, bloed en zweet. En je kijkt neer op Yokneam, alles is zo klein. En je zegt: "He, Alex. Kijk eens naar deze parkeerplaats waar we begonnen zijn. Het is zo groot. Ik kan niet geloven dat ik het deed. Dat is het punt waarop je begint te houden van jezelf.
And so we talked about these special words that we teach them. And at the end of each ride, we sit together and share moments in which those special words of the day popped up and made a difference, and these discussions can be extremely inspiring. In one of them, one of the kids once said, "When we were riding on this ridge overlooking the Dead Sea -- and he's talking about this spot here -- "I was reminded of the day when I left my village in Ethiopia and went away together with my brother. We walked 120 kilometers until we reached Sudan. This was the first place where we got some water and supplies." And he goes on saying, and everyone looks at him like a hero, probably for the first time in his life. And he says -- because I also have volunteers riding with me, adults, who are sitting there listening to him -- and he says, "And this was just the beginning of our ordeal until we ended up in Israel. And only now," he says, "I'm beginning to understand where I am, and I actually like it." Now I remember, when he said it, I felt goosebumps on my body, because he said it overlooking the Moab Mountains here in the background. That's where Joshua descended and crossed the Jordan and led the people of Israel into the land of Canaan 3,000 years ago in this final leg of the journey from Africa.
We spraken over deze speciale woorden die we hen leerden. Aan het eind van elke rit, zitten we samen en delen momenten waarin die speciale woorden van de dag opdoken en een verschil maakten. Deze discussies kunnen zeer inspirerend zijn. In een van hen, zei een van de kinderen ooit: "Toen we aan het rijden waren op deze bergkam met uitzicht op de Dode Zee - hij heeft het over deze plek hier - werd ik herinnerd aan de dag, toen ik mijn dorp verliet in Ethiopië en samen met mijn broer wegging. We liepen 120 km totdat we Soedan bereikten. Dit was de eerste plaats waar we water en voorraden konden krijgen." Hij vertelt verder en iedereen kijkt naar hem als een held, waarschijnlijk voor de eerste keer in zijn leven. Hij zegt: - want ik heb ook vrijwilligers die met mij meerijden, volwassenen, die daar zitten en naar hem luisteren. Hij zegt: "En dit was nog maar het begin van onze beproeving totdat we uiteindelijk in Israël uitkwamen. En pas nu," zegt hij: "begin ik te begrijpen waar ik ben, en ik vind het eigenlijk leuk." Ik herinner mij dat toen hij dat zei, ik kippenvel voelde op mijn lichaam omdat hij het zei met op de achtergrond het Moab-gebergte. Dat is waar Joshua naar beneden kwam en de Jordaan overstak en het volk van Israël leidde naar het land Kanaän 3000 jaar geleden in dit laatste gedeelte van de reis uit Afrika.
And so, perspective and context and history play key roles in the way I plan my rides with the kids. We visit Kibbutzim that were established by Holocaust survivors. We explore ruins of Palestinian villages, and we discuss how they became ruins. And we go through numerous remnants of Jewish settlements, Nabatic settlements, Canaanite settlements -- three-, four, five-thousand years old. And through this tapestry, which is the history of this country, the kids acquire what is probably the most important value in education, and that is the understanding that life is complex, and there's no black and white. And by appreciating complexity, they become more tolerant, and tolerance leads to hope.
Dus het perspectief, context en geschiedenis spelen een belangrijke rol in de manier waarop ik mijn ritten met de kinderen plan. We bezoeken kibboetsen die werden opgericht door overlevenden van de Holocaust. We verkennen ruïnes van Palestijnse dorpen en we bespreken hoe ze ruïnes werden. We gaan door de vele overblijfselen van de joodse nederzettingen, zoals Nabatic, en Kanaänitische nederzettingen - drie, vier, vijfduizend jaar oud. En door deze wandtapijten, die de geschiedenis van dit land voorstellen, krijgen de kinderen, wat waarschijnlijk het belangrijkste van waarde is in het onderwijs: het inzicht dat het leven complex is. Er is geen zwart-wit. Door het waarderen van de complexiteit, worden ze meer tolerant, en tolerantie leidt tot hoop.
I ride with these kids once a week, every Tuesday. Here's a picture I took last Tuesday -- less than a week ago -- and I ride with them tomorrow also. In every one of these rides I always end up standing in one of these incredible locations, taking in this incredible landscape around me, and I feel blessed and fortunate that I'm alive, and that I sense every fiber in my aching body. And I feel blessed and fortunate that 15 years ago I had the courage to resign my tenured position at NYU and return to my home country where I can do these incredible rides with this group of troubled kids coming from Ethiopia and Morocco and Russia. And I feel blessed and fortunate that every week, every Tuesday -- and actually every Friday also -- I can once again celebrate in the marrow of my bones the very essence of living in Israel on the edge.
Ik rijd met deze kinderen een keer per week, elke dinsdag. Hier is een foto van vorige week dinsdag - minder dan een week geleden - en ik rijd morgen ook met hen. In ieder van deze ritten eindig ik altijd op een van deze ongelooflijke locaties om het prachtige landschap in mij op te nemen. Ik voel me gezegend en gelukkig dat ik leef. Ik voel elke vezel in mijn pijnlijke lichaam. Ik voel me gezegend en gelukkig dat ik 15 jaar geleden de moed had om af te treden van mijn vaste aanstelling aan de New York Universiteit en terug te keren naar mijn land waar ik deze ongelooflijke ritten kan maken met deze groep van problematische kinderen afkomstig uit Ethiopië, Marokko en Rusland. Ik voel me gezegend en gelukkig dat elke week, elke dinsdag en eigenlijk elke vrijdag, ik nog eens in het merg van mijn botten de essentie van het leven in Israël op de rand, kan vieren.
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)