The global challenge that I want to talk to you about today rarely makes the front pages. It, however, is enormous in both scale and importance. Look, you all are very well traveled; this is TEDGlobal after all. But I do hope to take you to some places you've never been to before.
De globale uitdaging waar ik jullie vandaag over wil spreken haalt zelden de voorpagina. Ze is nochtans enorm, zowel qua omvang als qua belang. Jullie hebben allemaal al veel gereisd. Dit is per slot van rekening TEDGlobal. Ik hoop jullie toch naar een paar plaatsen te brengen waar jullie nog nooit zijn geweest.
So, let's start off in China. This photo was taken two weeks ago. Actually, one indication is that little boy on my husband's shoulders has just graduated from high school. (Laughter) But this is Tiananmen Square. Many of you have been there. It's not the real China. Let me take you to the real China. This is in the Dabian Mountains in the remote part of Hubei province in central China. Dai Manju is 13 years old at the time the story starts. She lives with her parents, her two brothers and her great-aunt. They have a hut that has no electricity, no running water, no wristwatch, no bicycle. And they share this great splendor with a very large pig. Dai Manju was in sixth grade when her parents said, "We're going to pull you out of school because the 13-dollar school fees are too much for us. You're going to be spending the rest of your life in the rice paddies. Why would we waste this money on you?" This is what happens to girls in remote areas.
Laten we beginnen in China. Deze foto is twee weken geleden genomen. Eén indicatie is de kleine jongen op de schouders van mijn man, net van de middelbare school. (Gelach) Maar dit is op het Tiananmenplein. Velen van jullie zijn daar geweest. Het is niet het echte China. Laat me jullie naar het echte China brengen. Dit is in het Dabiangebergte, in het afgelegen deel van de provincie Hubei in Centraal-China. Dai Manju is 13 als het verhaal begint. Ze woont samen met haar ouders, haar twee broers en haar oudtante. Ze hebben een hut zonder elektriciteit, zonder stromend water, geen horloge, geen fiets. En ze delen deze grote weelde met een heel dik varken. Dai Manju zat in de zesde klas toen haar ouders zeiden: "We halen je van school af omdat het schoolgeld van 13 dollar te veel is voor ons. Je zal de rest van je leven doorbrengen in de rijstvelden. Waarom zouden we geld verspillen aan jou?" Dit is wat gebeurt met meisjes in afgelegen gebieden.
Turns out that Dai Manju was the best pupil in her grade. She still made the two-hour trek to the schoolhouse and tried to catch every little bit of information that seeped out of the doors. We wrote about her in The New York Times. We got a flood of donations -- mostly 13-dollar checks because New York Times readers are very generous in tiny amounts (Laughter) but then, we got a money transfer for $10,000 -- really nice guy. We turned the money over to that man there, the principal of the school. He was delighted. He thought, "Oh, I can renovate the school. I can give scholarships to all the girls, you know, if they work hard and stay in school. So Dai Manju basically finished out middle school. She went to high school. She went to vocational school for accounting. She scouted for jobs down in Guangdong province in the south. She found a job, she scouted for jobs for her classmates and her friends. She sent money back to her family. They built a new house, this time with running water, electricity, a bicycle, no pig.
Maar Dai Manju was de beste leerlinge van haar klas. Ze maakte nog steeds de tocht van twee uur naar het schoolhuis en probeerde elk stukje informatie te pakken te krijgen dat door de deuren sijpelde. We schreven over haar in de New York Times. We kregen een stortvloed aan schenkingen, vooral cheques van 13 dollar, want lezers van de New York Times zijn heel gul met kleine bedragen. (Gelach) Maar toen kregen we een overschrijving van 10.000 dollar -- echt een leuke kerel. We gaven het geld aan die man daar, het schoolhoofd. Hij was in de wolken. Hij dacht: "Oh, ik kan de school renoveren. Ik kan studiebeurzen geven aan alle meisjes." Weet je, als ze hard werken en op school blijven. Dus voltooide Dai Manju de middenschool. Ze ging naar de secundaire school. Ze volgde een beroepsopleiding in boekhouding. Ze zocht werk in de provincie Guangdong in het zuiden. Ze vond werk. Ze zocht werk voor haar klasgenoten en vrienden. Ze stuurde geld naar haar familie. Ze bouwden een nieuw huis, deze keer met stromend water, elektriciteit, een fiets, geen varken.
What we saw was a natural experiment. It is rare to get an exogenous investment in girls' education. And over the years, as we followed Dai Manju, we were able to see that she was able to move out of a vicious cycle and into a virtuous cycle. She not only changed her own dynamic, she changed her household, she changed her family, her village. The village became a real standout. Of course, most of China was flourishing at the time, but they were able to get a road built to link them up to the rest of China.
Wat we zagen was een spontaan experiment. Je krijgt zelden een externe investering in de opleiding van meisjes. Door de jaren heen, terwijl we Dai Manju volgden, konden we zien dat ze vanuit een vicieuze cyclus naar een positieve cyclus wist te bewegen. Ze veranderde niet alleen haar eigen dynamiek, ze veranderde haar gezin, haar familie, haar dorp. Het dorp werd echt een voorbeeld. Natuurlijk deed het grootste deel van China het toen goed, maar ze slaagden erin een weg te bouwen om ze met de rest van China te verbinden.
And that brings me to my first major of two tenets of "Half the Sky." And that is that the central moral challenge of this century is gender inequity. In the 19th century, it was slavery. In the 20th century, it was totalitarianism. The cause of our time is the brutality that so many people face around the world because of their gender. So some of you may be thinking, "Gosh, that's hyperbole. She's exaggerating." Well, let me ask you this question. How many of you think there are more males or more females in the world? Let me take a poll. How many of you think there are more males in the world? Hands up, please. How many of you think -- a few -- how many of you there are more females in the world? Okay, most of you. Well, you know this latter group, you're wrong. There are, true enough, in Europe and the West, when women and men have equal access to food and health care, there are more women, we live longer. But in most of the rest of the world, that's not the case. In fact, demographers have shown that there are anywhere between 60 million and 100 million missing females in the current population.
Dat brengt me bij mijn eerste grote stelling van twee uit "De halve hemel". Die is dat de centrale morele uitdaging van deze eeuw ongelijkheid tussen de geslachten is. In de 19de eeuw was het slavernij. In de 20ste eeuw was het totalitarisme. De kwestie van onze tijd is het geweld waarmee zoveel mensen te maken krijgen over heel de wereld omwille van hun geslacht. Sommigen van jullie denken wellicht: "Tja, dat is al te sterk. Ze overdrijft." Sta me toe je deze vraag te stellen. Hoeveel van jullie denken dat er meer mannen of vrouwen in de wereld zijn? Ik doe even een enquête. Hoeveel denken er dat er meer mannen zijn? Handen omhoog, alsjeblieft. Hoeveel denken dat er meer vrouwen in de wereld zijn? OK, de meesten van jullie. Wel, deze laatste groep, jullie vergissen je. Er zijn, dat is waar, in Europa en in het Westen, waar vrouwen en mannen gelijke toegang hebben tot eten en gezondheidszorg, meer vrouwen, we leven langer. Maar in het grootste deel van de rest van de wereld is dat niet waar. Demografen hebben zelfs aangetoond dat er ergens tussen 60 miljoen en 100 miljoen ontbrekende vrouwen zijn in de huidige bevolking.
And, you know, it happens for several reasons. For instance, in the last half-century, more girls were discriminated to death than all the people killed on all the battlefields in the 20th century. Sometimes it's also because of the sonogram. Girls get aborted before they're even born when there are scarce resources. This girl here, for instance, is in a feeding center in Ethiopia. The entire center was filled with girls like her. What's remarkable is that her brothers, in the same family, were totally fine. In India, in the first year of life, from zero to one, boy and girl babies basically survive at the same rate because they depend upon the breast, and the breast shows no son preference. From one to five, girls die at a 50 percent higher mortality rate than boys, in all of India.
Weet je, het gebeurt om verschillende redenen. In de laatste halve eeuw werden er bijvoorbeeld meer meisjes de dood in gediscrimineerd dan alle mensen die werden gedood op alle slagvelden in de 20ste eeuw. Soms is het ook omwille van de echografie. Meisjes worden geaborteerd voor ze geboren worden als de middelen schaars zijn. Dit meisje bijvoorbeeld bevindt zich in een voedingscentrum in Ethiopië. Het hele centrum zat vol met meisjes zoals zij. Het opvallende is dat haar broers, uit hetzelfde gezin, helemaal OK waren. In India is het zo dat tijdens het eerste levensjaar, van nul tot één, het overlevingspercentage van jongens en meisjes even hoog is omdat ze van de borst afhangen, en de borst heeft geen voorkeur voor zonen. Van één tot vijf sterven meisjes met een sterftepercentage dat 50 procent hoger is dan dat van jongens, over heel India.
The second tenet of "Half the Sky" is that, let's put aside the morality of all the right and wrong of it all, and just on a purely practical level, we think that one of the best ways to fight poverty and to fight terrorism is to educate girls and to bring women into the formal labor force. Poverty, for instance. There are three reasons why this is the case. For one, overpopulation is one of the persistent causes of poverty. And you know, when you educate a boy, his family tends to have fewer kids, but only slightly. When you educate a girl, she tends to have significantly fewer kids. The second reason is it has to do with spending. It's kind of like the dirty, little secret of poverty, which is that, not only do poor people take in very little income, but also, the income that they take in, they don't spend it very wisely, and unfortunately, most of that spending is done by men. So research has shown, if you look at people who live under two dollars a day -- one metric of poverty -- two percent of that take-home pay goes to this basket here, in education. 20 percent goes to a basket that is a combination of alcohol, tobacco, sugary drinks -- and prostitution and festivals. If you just take four percentage points and put it into this basket, you would have a transformative effect.
De tweede stelling in "Half de hemel" is: laten we de moraliteit van wat goed en fout is even opzij zetten. Op een puur praktisch niveau denken we dat één van de beste manieren om armoede en terrorisme te bestrijden erin bestaat meisjes op te leiden en vrouwen in het formele arbeidscircuit te brengen. Armoede bijvoorbeeld. Er zijn drie redenen waarom dat zo is. Eén: overbevolking is één van de blijvende oorzaken van armoede. Als je een jongen onderwijs geeft, dan daalt het aantal kinderen in zijn gezin meestal, maar slechts een beetje. Als je een meisje onderwijs geeft, dan heeft ze meestal beduidend minder kinderen. De tweede reden heeft te maken met geld uitgeven. Het is zowat het vuile kleine geheimpje van de armoede, namelijk dat arme mensen niet alleen heel weinig inkomen hebben, maar dat ze het inkomen dat ze krijgen ook niet zo slim besteden. Jammer genoeg wordt het meeste geld uitgegeven door mannen. Onderzoek heeft uitgewezen, dat als je kijkt naar mensen die het met minder dan twee dollar per dag doen -- één maatstaf van armoede -- twee procent van het loon dat je meebrengt naar dit mandje gaat, onderwijs. 20 procent gaat naar een mandje dat een combinatie is van alcohol, tabak, zoete drankjes, prostitutie en festivals. Als je maar vier procentpunten neemt en ze in dit mandje legt, dan zou dat tot een transformatie leiden.
The last reason has to do with women being part of the solution, not the problem. You need to use scarce resources. It's a waste of resources if you don't use someone like Dai Manju. Bill Gates put it very well when he was traveling through Saudi Arabia. He was speaking to an audience much like yourselves. However, two-thirds of the way there was a barrier. On this side was men, and then the barrier, and this side was women. And someone from this side of the room got up and said, "Mr. Gates, we have here as our goal in Saudi Arabia to be one of the top 10 countries when it comes to technology. Do you think we'll make it?" So Bill Gates, as he was staring out at the audience, he said, "If you're not fully utilizing half the resources in your country, there is no way you will get anywhere near the top 10." So here is Bill of Arabia.
De laatste reden heeft te maken met het feit dat vrouwen deel zijn van de oplossing, niet van het probleem. Je moet schaarse middelen gebruiken. Het is verspilling van middelen als je iemand als Dai Manju niet gebruikt. Bill Gates verwoordde het heel goed toen hij op reis was door Saudi-Arabië. Hij sprak tot een publiek zoals jullie. Maar op twee-derde van de zaal stond een barrière. Aan deze kant zaten mannen, dan de barrière, en deze kant waren vrouwen. En iemand van deze kant van de zaal stond op en zei: "Mijnheer Gates, we stellen ons hier in Saudi-Arabië tot doel om in de top 10 van de landen te staan als het op technologie aankomt. Denkt u dat het ons zal lukken?" En Bill Gates staarde naar het publiek en zei: "Als je de helft van de middelen in je land niet helemaal gebruikt, dan is er geen enkele manier waarop je zelfs maar in de buurt van de top 10 komt. Dus hier is Bill van Arabië.
(Laughter)
(Gelach)
So what would some of the specific challenges look like? I would say, on the top of the agenda is sex trafficking. And I'll just say two things about this. The slavery at the peak of the slave trade in the 1780s: there were about 80,000 slaves transported from Africa to the New World. Now, modern slavery: according to State Department rough statistics, there are about 800,000 -- 10 times the number -- that are trafficked across international borders. And that does not even include those that are trafficked within country borders, which is a substantial portion. And if you look at another factor, another contrast, a slave back then is worth about $40,000 in today's money. Today, you can buy a girl trafficked for a few hundred dollars, which means she's actually more disposable. But you know, there is progress being made in places like Cambodia and Thailand. We don't have to expect a world where girls are bought and sold or killed.
Dus hoe zouden sommige van de specifieke uitdagingen eruit zien? Ik zou zeggen dat bovenaan de agenda de vrouwenhandel staat. Ik zal er twee dingen over zeggen. Op het piekmoment van de slavenhandel, in de jaren 1780, werden er ongeveer 80.000 slaven getransporteerd van Afrika naar de Nieuwe Wereld. Nu, moderne slavernij: volgens ruwe statistieken van het Ministerie van Buitenlandse Zaken zijn er ongeveer 800.000 -- 10 keer zoveel -- die worden verhandeld over de internationale grenzen heen. Dat houdt niet eens rekening met diegenen die binnen het land worden verhandeld, wat een fors deel is. Als je kijkt naar een andere factor, een ander contrast: een slaaf was toen ongeveer 40.000 dollar waard, omgerekend naar vandaag. Vandaag kan je een meisje kopen voor een paar honderd dollar, wat betekent dat ze meer een wegwerpvoorwerp is. Maar er is vooruitgang in landen als Cambodja en Thailand. We moeten geen wereld verwachten waarin meisjes gekocht en verkocht of gedood worden.
The second item on the agenda is maternal mortality. You know, childbirth in this part of the world is a wonderful event. In Niger, one in seven women can expect to die during childbirth. Around the world, one woman dies every minute and a half from childbirth. You know, it's not as though we don't have the technological solution, but these women have three strikes against them: they are poor, they are rural and they are female. You know, for every woman who does die, there are 20 who survive but end up with an injury. And the most devastating injury is obstetric fistula. It's a tearing during obstructed labor that leaves a woman incontinent.
Het tweede item op de agenda is kraamsterfte. In dit deel van de wereld is de geboorte van een kind een fantastische gebeurtenis. In Niger kan één op zeven vrouwen verwachten dat ze sterft in het kraambed. Over de hele wereld sterft er elke anderhalve minuut een vrouw in het kraambed. Het is niet dat we geen technologische oplossing hebben, maar deze vrouwen hebben drie elementen tegen: ze zijn arm, ze wonen op 't land en ze zijn vrouwelijk. Weet je, voor elke vrouw die sterft zijn er twintig die overleven maar met een letsel blijven zitten. Het meest verwoestende letsel is een obstetrische fistel. Het is een scheur tijdens een bevalling met obstructie die een vrouw incontinent maakt.
Let me tell you about Mahabuba. She lives in Ethiopia. She was married against her will at age 13. She got pregnant, ran to the bush to have the baby, but you know, her body was very immature, and she ended up having obstructed labor. The baby died, and she ended up with a fistula. So that meant she was incontinent; she couldn't control her wastes. In a word, she stank. The villagers thought she was cursed; they didn't know what to do with her. So finally, they put her at the edge of the village in a hut. They ripped off the door so that the hyenas would get her at night. That night, there was a stick in the hut. She fought off the hyenas with that stick. And the next morning, she knew if she could get to a nearby village where there was a foreign missionary, she would be saved. Because she had some damage to her nerves, she crawled all the way -- 30 miles -- to that doorstep, half dead. The foreign missionary opened the door, knew exactly what had happened, took her to a nearby fistula hospital in Addis Ababa, and she was repaired with a 350-dollar operation. The doctors and nurses there noticed that she was not only a survivor, she was really clever, and they made her a nurse. So now, Mahabuba, she is saving the lives of hundreds, thousands, of women. She has become part of the solution, not the problem. She's moved out of a vicious cycle and into a virtuous cycle.
Laat me jullie vertellen over Mahabuba. Ze woont in Ethiopië. Ze werd tegen haar wil uitgehuwelijkt op haar dertiende. Ze werd zwanger, liep het bos in om het kind te baren, maar omdat haar lichaam zo onvolwassen was had ze een bevalling met obstructie. Het kindje stierf en zij kreeg een fistel. Dat betekende dat ze incontinent was. Ze kon haar uitwerpselen niet onder controle houden. In één woord: ze stonk. De dorpelingen dachten dat ze vervloekt was. Ze wisten niet wat te doen met haar. Daarom stopten ze haar uiteindelijk in een hut op het einde van het dorp; Ze rukten de deur eraf zodat de hyena's haar zouden pakken 's nachts. Die nacht was er een stok in de hut. Ze verjaagde de hyena's met die stok. De volgende ochtend wist ze dat als ze een naburig dorp kon bereiken waar een buitenlandse missionaris was, ze gered zou zijn. Omdat ze een zenuwletsel had legde ze de afstand - 30 mijl - kruipend af, tot aan de deur, half dood. De buitenlandse missionaris opende de deur, wist precies wat er gebeurd was, bracht haar naar een naburig fistelziekenhuis in Addis Abeba en ze werd hersteld met een operatie van 350 dollar. De dokters en verpleegsters merkten dat ze niet alleen een overlever was, ze was echt slim, en ze maakten haar verpleegster. En nu redt Mahabuba de levens van honderden, duizenden vrouwen. Ze is deel geworden van de oplossing, niet van het probleem. Ze is vanuit een vicieuze cyclus in een positieve cyclus terechtgekomen.
I've talked about some of the challenges, let me talk about some of the solutions, and there are predictable solutions. I've hinted at them: education and also economic opportunity. So of course, when you educate a girl, she tends to get married later on in life, she tends to have kids later on in life, she tends to have fewer kids, and those kids that she does have, she educates them in a more enlightened fashion. With economic opportunity, it can be transformative.
Ik heb het gehad over een aantal uitdagingen, ik zal het nu hebben over een aantal oplossingen. Er zijn voorspelbare oplossingen. Ik heb er al naar verwezen: onderwijs, en ook economische kansen. Als je een meisje opleidt trouwt ze meestal later, heeft ze meestal later kinderen, heeft ze meestal minder kinderen, en de kinderen die ze heeft voedt ze op een meer verlichte manier op. Economische kansen kunnen tot transformatie leiden.
Let me tell you about Saima. She lives in a small village outside Lahore, Pakistan. And at the time, she was miserable. She was beaten every single day by her husband, who was unemployed. He was kind of a gambler type -- and unemployable, therefore -- and took his frustrations out on her. Well, when she had her second daughter, her mother in-law told her son, "I think you'd better get a second wife. Saima's not going to produce you a son." This is when she had her second daughter. At the time, there was a microlending group in the village that gave her a 65-dollar loan. Saima took that money, and she started an embroidery business. The merchants liked her embroidery; it sold very well, and they kept asking for more. And when she couldn't produce enough, she hired other women in the village. Pretty soon she had 30 women in the village working for her embroidery business. And then, when she had to transport all of the embroidery goods from the village to the marketplace, she needed someone to help her do the transport, so she hired her husband. So now they're in it together. He does the transportation and distribution, and she does the production and sourcing. And now they have a third daughter, and the daughters, all of them, are being tutored in education because Saima knows what's really important.
Laat me jullie vertellen over Saima. Ze woont in een klein dorp buiten Lahore, Pakistan. Op dat ogenblik was ze er ellendig aan toe. Ze werd elke dag geslagen door haar man, die werkloos was. Hij was een gokverslaafde -- en raakte daardoor niet aan werk -- en hij reageerde zijn frustraties op haar af. Toen ze haar tweede dochter kreeg, zei haar schoonmoeder tegen haar zoon: "Ik denk dat je beter een tweede vrouw zou nemen. Saima zal je geen zoon geven." Dat was toen ze haar tweede dochter kreeg. In die tijd was er een microkredietgroep in het dorp die haar een lening van 65 dollar gaf. Saima nam dat geld en ze startte een borduurbedrijf. De handelaars hielden van haar borduurwerk. Het verkocht heel goed. Ze bleven om meer vragen. Toen ze niet genoeg kon produceren, wierf ze andere vrouwen uit het dorp aan. Al snel waren er 30 vrouwen uit het dorp die voor haar borduurbedrijf werkten. En toen, toen ze al dat borduurwerk van het dorp naar de markt moest transporteren, had ze iemand nodig om haar te helpen met het transport, en dus huurde ze haar man in. Nu zitten ze dus samen in de zaak. Hij doet het transport en de distributie, zij doet de productie en de rekrutering. Ze hebben nu een derde dochter, en al hun dochters krijgen privéles omdat Saima weet wat echt belangrijk is.
Which brings me to the final element, which is education. Larry Summers, when he was chief economist at the World Bank, once said that, "It may well be that the highest return on investment in the developing world is in girls' education." Let me tell you about Beatrice Biira. Beatrice was living in Uganda near the Congo border, and like Dai Manju, she didn't go to school. Actually, she had never been to school, not to a lick, one day. Her parents, again, said, "Why should we spend the money on her? She's going to spend most of her life lugging water back and forth." Well, it just so happens, at that time, there was a group in Connecticut called the Niantic Community Church Group in Connecticut. They made a donation to an organization based in Arkansas called Heifer International. Heifer sent two goats to Africa. One of them ended up with Beatrice's parents, and that goat had twins. The twins started producing milk. They sold the milk for cash. The cash started accumulating, and pretty soon the parents said, "You know, we've got enough money. Let's send Beatrice to school." So at nine years of age, Beatrice started in first grade -- after all, she'd never been to a lick of school -- with a six year-old. No matter, she was just delighted to be in school. She rocketed to the top of her class. She stayed at the top of her class through elementary school, middle school, and then in high school, she scored brilliantly on the national examinations so that she became the first person in her village, ever, to come to the United States on scholarship. Two years ago, she graduated from Connecticut College. On the day of her graduation, she said, "I am the luckiest girl alive because of a goat." (Laughter) And that goat was $120.
En dat brengt mij bij het laatste element, onderwijs. Toen Larry Summers hoofdeconoom was bij de Wereldbank zei hij eens: "Het is goed mogelijk dat in de ontwikkelingslanden het beste rendement op een investering in onderwijs voor meisjes ligt." Laat me jullie vertellen over Beatrice Biira. Beatrice woonde in Oeganda, nabij de grens met Congo, en net als Dai Manju ging ze niet naar school. Ze was zelfs nooit naar school gegaan, geen klein beetje, geen dag. Ook háár ouders zeiden: "Waarom zouden we geld aan haar besteden? Ze zal het grootste deel van haar leven doorbrengen met water af- en aanzeulen." Toevallig was er op dat moment een groep in Connecticut, namelijk de Niantic Community Church Group. Ze gaven geld aan een organisatie met thuisbasis in Arkansas, genaamd Heifer International. Heifer stuurde twee geiten naar Afrika. Eén ervan kwam terecht bij de ouders van Beatrice. Die geit kreeg een tweeling. De tweeling begon melk te produceren. Ze verkochten de melk voor cash. De cashvoorraad werd groter, en al snel zeiden de ouders: "Weet je, we hebben genoeg geld. Laten we Beatrice naar school sturen." En dus, toen ze negen jaar was, startte Beatrice in het eerste leerjaar -- ze had immers nooit school gelopen -- samen met een zesjarige. Dat maakte niet uit, ze was in de wolken dat ze op school was. Ze steeg pijlsnel naar de top van de klas. Ze bleef aan de top van de klas tijdens de lagere school, de middenschool, en in het secundair onderwijs. Ze haalde een briljante score op de nationale examens, zodat ze de eerste persoon van haar dorp werd die ooit naar de Verenigde Staten kwam met een studiebeurs. Twee jaar geleden studeerde ze af aan Connecticut College. Op de dag van haar afstuderen zei ze: "Ik ben het gelukkigste meisje ter wereld dankzij een geit." (Gelach) En die geit kostte 120 dollar.
So you see how transformative little bits of help can be. But I want to give you a reality check. Look: U.S. aid, helping people is not easy, and there have been books that have criticized U.S. aid. There's Bill Easterly's book. There's a book called "Dead Aid." You know, the criticism is fair; it isn't easy. You know, people say how half of all water well projects, a year later, are failed. When I was in Zimbabwe, we were touring a place with the village chief -- he wanted to raise money for a secondary school -- and there was some construction a few yards away, and I said, "What's that?" He sort of mumbled. Turns out that it's a failed irrigation project. A few yards away was a failed chicken coop. One year, all the chickens died, and no one wanted to put the chickens in there. It's true, but we think that you don't through the baby out with the bathwater; you actually improve. You learn from your mistakes, and you continuously improve.
Zo zie je hoe kleine beetjes hulp alles kunnen veranderen. Ik wil jullie graag een reality check geven. Kijk, hulp uit de VS, mensen helpen, het is niet eenvoudig. Er zijn boeken geweest die kritiek hadden op de hulp uit de VS. Er is het boek van Bill Easterly. Er is een boek dat "Dode hulp" heet. De kritiek is terecht, het is niet eenvoudig. Mensen zeggen dat de helft van alle waterputprojecten na een jaar om zeep zijn. Toen ik in Zimbabwe was bezochten we een plek met het dorpshoofd -- hij wilde geld verzamelen voor een secundaire school -- en er stond een constructie een paar meter verder. Ik vroeg: "Wat is dat?" Hij mompelde wat. Bleek dat het een mislukt irrigatieproject was. Een paar meter verder was er een mislukt kippenhok. Tijdens een bepaald jaar stierven alle kippen, en niemand wilde er kippen in zetten. Het is waar, maar wij denken dat je het kind niet met het badwater weggooit. Je verbetert. Je leert uit je fouten, en je verbetert continu.
We also think that individuals can make a difference, and they should, because individuals, together, we can all help create a movement. And a movement of men and women is what's needed to bring about social change, change that will address this great moral challenge. So then, I ask, what's in it for you? You're probably asking that. Why should you care? I will just leave you with two things. One is that research shows that once you have all of your material needs taken care of -- which most of us, all of us, here in this room do -- research shows that there are very few things in life that can actually elevate your level of happiness. One of those things is contributing to a cause larger than yourself.
Wij denken ook dat individuen verschil kunnen maken, en dat ze dat zouden moeten doen, want wij individuen kunnen samen een beweging uit de grond stampen. En een beweging van mannen en vrouwen is wat we nodig hebben om sociale verandering te brengen, verandering die een antwoord biedt op deze grote morele uitdaging. En dus vraag ik: wat zit erin voor jullie? Jullie zullen dat waarschijnlijk vragen. Waarom zouden jullie erom moeten geven? Ik sluit af met twee dingen. Het eerste is dat onderzoek aantoont dat op het moment dat er gezorgd is voor al je materiële noden, wat het geval is voor de meesten, voor iedereen in deze zaal, onderzoek toont aan dat er maar weinig dingen in het leven zijn die je geluksniveau kunnen optillen. Eén van die dingen is bijdragen tot een zaak die groter is dan jijzelf.
And the second thing, it's an anecdote that I'll leave you with. And that is the story of an aid worker in Darfur. Here was a woman who had worked in Darfur, seeing things that no human being should see. Throughout her time there, she was strong, she was steadfast. She never broke down. And then she came back to the United States and was on break, Christmas break. She was in her grandmother's backyard, and she saw something that made her break down in tears. What that was was a bird feeder. And she realized that she had the great fortune to be born in a country where we take security for granted, where we not only can feed, clothe and house ourselves, but also provide for wild birds so they don't go hungry in the winter. And she realized that with that great fortune comes great responsibility. And so, like her, you, me, we have all won the lottery of life. And so the question becomes: how do we discharge that responsibility?
En dan het tweede ding. Het is een anekdote waar ik mee zal afsluiten. Het is het verhaal van een hulpverlener in Darfur. Dit was een vrouw die in Darfur had gewerkt en dingen had gezien die geen mens zou moeten zien. Gedurende de hele tijd dat ze er was, was ze sterk en standvastig. Ze stortte nooit in. Toen kwam ze terug naar de Verenigde Staten en was ze met kerstvakantie; Ze was in de tuin van haar grootmoeder en ze zag iets dat haar in tranen deed uitbarsten. Dat was een bol vogelvoer. Ze beseft dat ze het grote geluk had om geboren te zijn in een land waar veiligheid vanzelfsprekend is, waar we niet alleen onszelf kunnen voeden, kleden en een huis geven, maar waar we ook voor de vogels in het wild zorgen zodat ze geen honger lijden in de winter. Ze besefte dat met dat grote geluk een grote verantwoordelijkheid gepaard gaat. Net als zij hebben jij en ik de levensloterij gewonnen. De vraag wordt dus: hoe kwijten we ons van die verantwoordelijkheid?
So, here's the cause. Join the movement. Feel happier and help save the world.
Hier is dus de zaak. Sluit je aan bij de beweging. Voel je gelukkiger en help de wereld redden.
Thank you very much.
Ik dank jullie zeer.
(Applause)
(Applaus)