Η παγκόσμια πρόκληση για την οποία θέλω να σας μιλήσω σήμερα σπάνια εμφανίζεται στα πρωτοσέλιδα. Παρόλα αυτά είναι μεγάλης κλίμακας και σημασίας. Όλοι σας είστε πολυταξιδεμένοι, άλλωστε βρισκόμαστε στο ΤEDGlobal. Ελπίζω όμως να σας δείξω κάποια μέρη τα οποία δεν έχετε ξαναδεί.
The global challenge that I want to talk to you about today rarely makes the front pages. It, however, is enormous in both scale and importance. Look, you all are very well traveled; this is TEDGlobal after all. But I do hope to take you to some places you've never been to before.
Ας αρχίσουμε με την Κίνα. Αυτή τραβήχτηκε πριν δυο εβδομάδες. Βασικά, ένδειξη αυτού είναι ότι το μικρό αγόρι στους ώμους του συζύγου μου μόλις αποφοίτησε από το λύκειο. (Γέλιο) Αυτή είναι η πλατεία Τιάνανμεν. Πολλοί από εσάς έχετε πάει. Δεν είναι η αληθινή Κίνα. Θα σας πάω στην αληθινή Κίνα. Αυτό είναι στα βουνά Νταμπιάν στην απόμακρη πλευρά της επαρχίας Χουμπέι στην κεντρική Κίνα. Η Ντάι Μάντζου είναι δεκατριών όταν ξεκινά η ιστορία. Μένει με τους γονείς της, δυο αδερφούς και την αδερφή της γιαγιάς της. Έχουν μια καλύβα η οποία δεν έχει ηλεκτρικό, τρεχούμενο νερό, δεν έχει ρολόι χειρός ή ποδήλατο. Και μοιράζονται αυτό το μεγάλο θέλγητρο με ένα πολύ μεγάλο γουρούνι. Η Ντάι Μάντζου πήγαινε δημοτικό όταν οι γονείς της είπαν, "Θα σε σταματήσουμε από το σχολείο καθώς τα έξοδα του σχολείου, 13 δολάρια, είναι πολλά για εμάς. Για την υπόλοιπη ζωή σου θα δουλεύεις στις φυτείες ρυζιού. Γιατί να ξοδέψουμε αυτά τα λεφτά για σένα;" Αυτό συμβαίνει στα κορίτσια των απομονωμένων περιοχών.
So, let's start off in China. This photo was taken two weeks ago. Actually, one indication is that little boy on my husband's shoulders has just graduated from high school. (Laughter) But this is Tiananmen Square. Many of you have been there. It's not the real China. Let me take you to the real China. This is in the Dabian Mountains in the remote part of Hubei province in central China. Dai Manju is 13 years old at the time the story starts. She lives with her parents, her two brothers and her great-aunt. They have a hut that has no electricity, no running water, no wristwatch, no bicycle. And they share this great splendor with a very large pig. Dai Manju was in sixth grade when her parents said, "We're going to pull you out of school because the 13-dollar school fees are too much for us. You're going to be spending the rest of your life in the rice paddies. Why would we waste this money on you?" This is what happens to girls in remote areas.
Φαίνεται πως η Ντάι Μάντζου ήταν η καλύτερη μαθήτρια στην τάξη της. Παρόλα αυτά έκανε δυο ώρες πεζοπορία για το σχολείο της και προσπαθούσε να απορροφήσει κάθε πληροφορία που διέρρεε έξω από τις πόρτες. Γράψαμε για εκείνη στους Νιου Υόρκ Τάιμς. Λάβαμε μια πληθώρα δωρεών , κυρίως επιταγές των 13 δολαρίων, γιατί οι αναγνώστες της Νιου Υόρκ Τάιμς είναι πολύ γενναιόδωροι σε μικρά ποσά. (Γέλια) Μετά όμως λάβαμε μια κατάθεση 10.000 δολαρίων από έναν πολύ καλό κύριο. Δώσαμε τα χρήματα στον κύριο εκεί, τον διευθυντή του σχολείου. Χάρηκε πολύ. Σκέφτηκε, "Α, μπορώ να ανακαινίσω το σχολείο. Να δώσω υποτροφίες σε όλα τα κορίτσια". Εάν δουλέψουν σκληρά και μείνουν στο σχολείο. Οπότε η Ντάι Μάντζου τελείωσε βασικά το γυμνάσιο. Πήγε λύκειο. Πήγε σε εξειδικευμένη σχολή λογιστικής. Έψαξε για δουλειά στην επαρχεία Γκουανγκντόνγκ στον νότο. Βρήκε δουλειά, έψαχνε για δουλειές για τους συμμαθητές της και τους φίλους της. Έστειλε λεφτά στην οικογένειά της. Έχτισαν ένα νέο σπίτι, αυτή τη φορά με τρεχούμενο νερό, ηλεκτρικό, ένα ποδήλατο, και κανένα γουρούνι.
Turns out that Dai Manju was the best pupil in her grade. She still made the two-hour trek to the schoolhouse and tried to catch every little bit of information that seeped out of the doors. We wrote about her in The New York Times. We got a flood of donations -- mostly 13-dollar checks because New York Times readers are very generous in tiny amounts (Laughter) but then, we got a money transfer for $10,000 -- really nice guy. We turned the money over to that man there, the principal of the school. He was delighted. He thought, "Oh, I can renovate the school. I can give scholarships to all the girls, you know, if they work hard and stay in school. So Dai Manju basically finished out middle school. She went to high school. She went to vocational school for accounting. She scouted for jobs down in Guangdong province in the south. She found a job, she scouted for jobs for her classmates and her friends. She sent money back to her family. They built a new house, this time with running water, electricity, a bicycle, no pig.
Αυτό που είδαμε ήταν ένα φυσικό πείραμα. Είναι σπάνιο να παίρνεις μια εξωγενή επένδυση για τη μόρφωση ενός κοριτσιού. Και ανά τα χρόνια, παρακολουθώντας την Ντάι Μάντζου, είδαμε ότι ήταν ικανή να βγει από τον κακοπροαίρετο κύκλο και να μπει στον καλοπροαίρετο κύκλο. Δεν άλλαξε μόνο τη δυναμική της, άλλαξε το σπιτικό της, την οικογένειά της, το χωριό της. Το χωριό αμέσως ξεχώρισε. Φυσικά η Κίνα βρισκόταν στην ακμή της εκείνη την περίοδο, αλλά μπορούσαν να χτίσουν ένα δρόμο που να τους συνδέει με την υπόλοιπη Κίνα.
What we saw was a natural experiment. It is rare to get an exogenous investment in girls' education. And over the years, as we followed Dai Manju, we were able to see that she was able to move out of a vicious cycle and into a virtuous cycle. She not only changed her own dynamic, she changed her household, she changed her family, her village. The village became a real standout. Of course, most of China was flourishing at the time, but they were able to get a road built to link them up to the rest of China.
Και αυτό με φέρνει στην πρώτη από τις δυο αρχές του "Half the Sky". Και αυτή είναι ότι η κεντρική ηθική πρόκληση του αιώνα είναι η ανισότητα των φύλων. Τον 19ο αιώνα ήταν η δουλεία. Τον 20ο αιώνα ήταν ο ολοκληρωτισμός. Ο σκοπός της εποχής μας είναι η σκληρότητα που πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν στον κόσμο εξαιτίας του φύλου τους. Μπορεί κάποιοι από εσάς να σκεφτούν, "Ωχ θεέ μου αυτό είναι υπερβολή. Τα μεγαλοποιεί". Να σας κάνω λοιπόν την εξής ερώτηση. Πόσοι από εσάς πιστεύουν ότι υπάρχουν περισσότεροι άντρες ή γυναίκες στον κόσμο; Ας κάνω μια έρευνα. Πόσοι από εσάς πιστεύουν ότι υπάρχουν περισσότεροι άντρες στον κόσμο; Σηκώστε χέρια παρακαλώ. Πόσοι από εσάς πιστεύουν, λίγοι, ότι υπάρχουν περισσότερες γυναίκες στον κόσμο; Εντάξει οι περισσότεροι από εσάς. Λοιπόν ξέρετε οι τελευταίοι κάνετε λάθος. Πράγματι υπάρχουν στην Ευρώπη και στη Δύση όπου οι άντρες και οι γυναίκες έχουν ίση πρόσβαση στο φαγητό και στην ιατρική φροντίδα, υπάρχουν περισσότερες γυναίκες, ζούμε περισσότερο. Αλλά στο μεγαλύτερο υπόλοιπο του κόσμου δεν είναι έτσι. Για την ακρίβεια, δημογράφοι έχουν δείξει πως υπάρχουν κάπου ανάμεσα σε 60 με 100 εκατομμύρια θηλυκά που αγνοούνται στον τρέχοντα πληθυσμό.
And that brings me to my first major of two tenets of "Half the Sky." And that is that the central moral challenge of this century is gender inequity. In the 19th century, it was slavery. In the 20th century, it was totalitarianism. The cause of our time is the brutality that so many people face around the world because of their gender. So some of you may be thinking, "Gosh, that's hyperbole. She's exaggerating." Well, let me ask you this question. How many of you think there are more males or more females in the world? Let me take a poll. How many of you think there are more males in the world? Hands up, please. How many of you think -- a few -- how many of you there are more females in the world? Okay, most of you. Well, you know this latter group, you're wrong. There are, true enough, in Europe and the West, when women and men have equal access to food and health care, there are more women, we live longer. But in most of the rest of the world, that's not the case. In fact, demographers have shown that there are anywhere between 60 million and 100 million missing females in the current population.
Και ξέρετε, αυτό συμβαίνει για αρκετούς λόγους. Για παράδειγμα, τα τελευταία πενήντα χρόνια, περισσότερα κορίτσια υπέστησαν διακρίσεις μέχρι θανάτου από όλους τους ανθρώπους που έχουν σκοτωθεί σε όλα τα πεδία μάχης στον 20ο αιώνα. Κάποιες φορές φταίει το ηχογράφημα. Κάνουν εκτρώσεις στα κορίτσια προτού καν γεννηθούν όποτε υπάρχουν δυσεύρετοι πόροι. Αυτό το κορίτσι εδώ για παράδειγμα, είναι σε ένα κέντρο σίτισης στην Αιθιοπία. Όλο το κέντρο ήταν γεμάτο με κορίτσια σαν και εκείνη. Το αξιοπερίεργο είναι ότι τα αδέρφια της, στην ίδια οικογένεια, ήταν μια χαρά. Στην Ινδία, τον πρώτο χρόνο ζωής τους από το μηδέν στο ένα, τα μωράκια, αγόρια και κορίτσια, επιβιώνουν στο ίδιο ποσοστό επειδή στηρίζονται στο στήθος, και το στήθος δεν κάνει διακρίσεις στο φύλο. Από ηλικία ενός ως και πέντε, τα κορίτσια έχουν ένα ποσοστό θνησιμότητας 50 τοις εκατό μεγαλύτερο από τα αγόρια, σε όλη την Ινδία.
And, you know, it happens for several reasons. For instance, in the last half-century, more girls were discriminated to death than all the people killed on all the battlefields in the 20th century. Sometimes it's also because of the sonogram. Girls get aborted before they're even born when there are scarce resources. This girl here, for instance, is in a feeding center in Ethiopia. The entire center was filled with girls like her. What's remarkable is that her brothers, in the same family, were totally fine. In India, in the first year of life, from zero to one, boy and girl babies basically survive at the same rate because they depend upon the breast, and the breast shows no son preference. From one to five, girls die at a 50 percent higher mortality rate than boys, in all of India.
Η δεύτερη αρχή του "Half the Sky" είναι αυτή, ας βάλουμε στην άκρη το ηθικό ζήτημα του λάθους και του σωστού. Σε ένα καθαρά πρακτικό επίπεδο, πιστεύουμε ότι ένας από τους καλύτερους τρόπους να καταπολεμήσουμε τη φτώχεια και την τρομοκρατία είναι να μορφώσουμε τα κορίτσια και να βάλουμε γυναίκες στο επίσημο εργατικό δυναμικό. Η φτώχεια για παράδειγμα. Υπάρχουν τρεις παράγοντες για αυτήν. Πρώτον, ο υπερπληθυσμός είναι ένας από τους κυριότερους λόγους της φτώχειας. Και ξέρετε, όταν μορφώνεις ένα αγόρι, η οικογένειά του τείνει να έχει λιγότερα παιδιά, αλλά η μείωση είναι μικρή. Όταν μορφώνεις ένα κορίτσι, τείνει να γεννάει σημαντικά λιγότερα παιδιά. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τα έξοδα. Είναι σαν το μικρό βρώμικο μυστικό της φτώχειας, το οποίο είναι ότι οι φτωχοί άνθρωποι δεν έχουν μόνο πολύ μικρό εισόδημα, αλλά επίσης, το εισόδημα που παίρνουν, δεν το ξοδεύουν πολύ έξυπνα. Και δυστυχώς οι περισσότερες σπατάλες γίνονται από άντρες. Η έρευνα έχει δείξει λοιπόν, ότι αν δεις τους ανθρώπους που ζουν με λιγότερα από δύο δολάρια τη μέρα, μια παράμετρο της φτώχειας, δύο τοις εκατό αυτών των εισοδημάτων πάει σε αυτό το καλάθι, της εκπαίδευσης. 20 τοις εκατό πάει στο καλάθι ενός συνδυασμού αλκοόλ, τσιγάρων, ζαχαρούχων ποτών, πορνείας και εκδηλώσεων. Εάν πάρεις απλά τέσσερις μονάδες του ποσοστού και τις βάλεις σε αυτό το καλάθι, θα έχεις δραστικά αποτελέσματα.
The second tenet of "Half the Sky" is that, let's put aside the morality of all the right and wrong of it all, and just on a purely practical level, we think that one of the best ways to fight poverty and to fight terrorism is to educate girls and to bring women into the formal labor force. Poverty, for instance. There are three reasons why this is the case. For one, overpopulation is one of the persistent causes of poverty. And you know, when you educate a boy, his family tends to have fewer kids, but only slightly. When you educate a girl, she tends to have significantly fewer kids. The second reason is it has to do with spending. It's kind of like the dirty, little secret of poverty, which is that, not only do poor people take in very little income, but also, the income that they take in, they don't spend it very wisely, and unfortunately, most of that spending is done by men. So research has shown, if you look at people who live under two dollars a day -- one metric of poverty -- two percent of that take-home pay goes to this basket here, in education. 20 percent goes to a basket that is a combination of alcohol, tobacco, sugary drinks -- and prostitution and festivals. If you just take four percentage points and put it into this basket, you would have a transformative effect.
Ο τελευταίος λόγος έχει να κάνει με τις γυναίκες ως μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος. Πρέπει να χρησιμοποιήσεις δυσεύρετους πόρους. Είναι σπατάλη των πόρων εάν δεν χρησιμοποιήσεις κάποιον σαν την Ντάι Μαντζού. Ο Μπιλ Γκέιτς το έθεσε πολύ καλά όταν ταξίδευε στη Σαουδική Αραβία. Μιλούσε σε ένα κοινό σαν και εσάς. Με τη διαφορά ότι μεταξύ των δυο τρίτων του χώρου υπήρχε εμπόδιο. Στη μια πλευρά ήταν οι άντρες, και πίσω από το εμπόδιο ήταν οι γυναίκες. Και κάποιος από αυτή την πλευρά του δωματίου σηκώθηκε και είπε, "Κύριε Γκέιτς, έχουμε ως στόχο στη Σαουδική Αραβία να γίνουμε μια από τις 10 καλύτερες χώρες όσον αφορά την τεχνολογία. Πιστεύετε ότι θα τα καταφέρουμε;" Και έτσι ο Μπιλ Γκέιτς, καθώς κοιτούσε το κοινό είπε, "Εάν δεν αξιοποιήσετε πλήρως τους μισούς πόρους της χώρας σας, δεν υπάρχει τρόπος να φτάσετε κοντά στις πρώτες 10". Νάτος ο Μπιλ της Αραβίας.
The last reason has to do with women being part of the solution, not the problem. You need to use scarce resources. It's a waste of resources if you don't use someone like Dai Manju. Bill Gates put it very well when he was traveling through Saudi Arabia. He was speaking to an audience much like yourselves. However, two-thirds of the way there was a barrier. On this side was men, and then the barrier, and this side was women. And someone from this side of the room got up and said, "Mr. Gates, we have here as our goal in Saudi Arabia to be one of the top 10 countries when it comes to technology. Do you think we'll make it?" So Bill Gates, as he was staring out at the audience, he said, "If you're not fully utilizing half the resources in your country, there is no way you will get anywhere near the top 10." So here is Bill of Arabia.
(Γέλια)
(Laughter)
Ποιες θα ήταν οι συγκεκριμένες προκλήσεις λοιπόν; Θα έλεγα, πρώτη από όλες η σεξουαλική δουλεία. Και θα πω δυο πράγματα μόνο για αυτό. Η δουλεία στο απόγειο του εμπορίου σκλάβων το 1780: μετρούσε περίπου 80.000 σκλάβους που είχαν μεταφερθεί από την Αφρική στον Νέο Κόσμο. Τώρα με τη μοντέρνα δουλεία: σύμφωνα με τις πρόχειρες στατιστικές του υπουργείου Εξωτερικών, υπάρχουν γύρω στις 800.000, 10 φορές ο αριθμός, που είναι θύματα του εμπορίου διεθνώς. Και αυτό δεν συμπεριλαμβάνει καν αυτές που είναι θύματα εμπορίου εντός των συνόρων, που είναι σημαντικό ποσοστό. Και αν παρατηρήσετε κάποιον άλλον παράγοντα, άλλη αντίθεση ένας σκλάβος τότε άξιζε περίπου $40.000 σε σημερινές τιμές. Σήμερα, μπορείς να αγοράσεις ένα κορίτσι, θύμα τράφικινγκ για λίγες εκατοντάδες δολάρια, το οποίο σημαίνει ότι είναι περισσότερο αναλώσιμη. Ξέρετε όμως, γίνεται πρόοδος σε μέρη όπως η Καμπότζη και η Ταϊλάνδη. Δεν χρειάζεται να αναμένουμε έναν κόσμο όπου γίνεται εμπόριο κοριτσιών ή τα σκοτώνουν.
So what would some of the specific challenges look like? I would say, on the top of the agenda is sex trafficking. And I'll just say two things about this. The slavery at the peak of the slave trade in the 1780s: there were about 80,000 slaves transported from Africa to the New World. Now, modern slavery: according to State Department rough statistics, there are about 800,000 -- 10 times the number -- that are trafficked across international borders. And that does not even include those that are trafficked within country borders, which is a substantial portion. And if you look at another factor, another contrast, a slave back then is worth about $40,000 in today's money. Today, you can buy a girl trafficked for a few hundred dollars, which means she's actually more disposable. But you know, there is progress being made in places like Cambodia and Thailand. We don't have to expect a world where girls are bought and sold or killed.
Αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσουμε μετά είναι η μητρική θνησιμότητα. Σε αυτό το κομμάτι του κόσμου όταν ένα παιδί γεννιέται είναι κάτι το υπέροχο. Στη Νιγηρία, μια στις εφτά γυναίκες είναι αναμενόμενο πως θα πεθάνει στη γέννα. Σε όλο τον κόσμο, ανά ενάμιση λεπτό μια γυναίκα πεθαίνει στη γέννα. Δεν είναι ότι δεν έχουμε την τεχνολογική λύση, αλλά αυτές οι γυναίκες πλήττονται από τρία πράγματα: είναι φτωχές, ζουν στην επαρχία και είναι γυναίκες. Για κάθε γυναίκα που πεθαίνει, υπάρχουν 20 που επιβιώνουν αλλά τελικά τραυματίζονται. Το πιο καταστρεπτικό τραύμα είναι το μαιευτικό συρίγγιο. Πρόκειται για ένα σχίσιμο κατά τη διάρκεια του τοκετού με επιπλοκές και προκαλεί στη γυναίκα ακράτεια.
The second item on the agenda is maternal mortality. You know, childbirth in this part of the world is a wonderful event. In Niger, one in seven women can expect to die during childbirth. Around the world, one woman dies every minute and a half from childbirth. You know, it's not as though we don't have the technological solution, but these women have three strikes against them: they are poor, they are rural and they are female. You know, for every woman who does die, there are 20 who survive but end up with an injury. And the most devastating injury is obstetric fistula. It's a tearing during obstructed labor that leaves a woman incontinent.
Θα σας πω για τη Μαχαμπούμπα. Ζει στην Αιθιοπία. Παντρεύτηκε ενάντια στη θέλησή της στα 13. Έμεινε έγκυος, έτρεξε σε ένα θάμνο για να γεννήσει, αλλά επειδή το σώμα της δεν είχε αναπτυχθεί ακόμη, η γέννα της είχε επιπλοκές. Το μωρό πέθανε και κατέληξε με συρίγγιο. Αυτό σήμαινε ότι είχε ακράτεια, δεν μπορούσε να ελέγξει τα κόπρανά της. Με μια λέξη, βρομούσε. Οι χωρικοί νόμιζαν πως ήταν καταραμένη, δεν ήξεραν τι να την κάνουν. Τελικά, την έβαλαν στην άκρη του χωριού σε μια καλύβα. Έβγαλαν την πόρτα για να τη φάνε οι ύαινες το βράδυ. Εκείνο το βράδυ υπήρχε ένα κλαδί στην καλύβα. Πολέμησε τις ύαινες με αυτό το κλαδί. Και το επόμενο πρωί ήξερε πως αν φτάσει στο κοντινό χωριό όπου ήταν ένας ξένος ιεραπόστολος, θα σωζόταν. Επειδή είχε κάποια ζημία νευρών, μπουσούλησε όλο το δρόμο, 30 μίλια, μέχρι εκείνη την πόρτα μισοπεθαμένη. Ο ξένος ιεραπόστολος άνοιξε την πόρτα και ήξερε ακριβώς τι είχε συμβεί, την πήγε σε ένα κοντινό νοσοκομείο ειδικευόμενο στα συρίγγια στην Αντίς Αμπέμπα, και έγινε καλά με μια επέμβαση 350 δολαρίων. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες εκεί πρόσεξαν πως δεν είχε απλά επιβιώσει, ήταν επίσης πολύ έξυπνη και την έκαναν νοσοκόμα. Τώρα η Μαχαμπούμπα σώζει ζωές εκατοντάδων, χιλιάδων γυναικών. Έχει γίνει κομμάτι της λύσης, όχι του προβλήματος. Βγήκε από τον κακοπροαίρετο κύκλο και μπήκε στον καλοπροαίρετο κύκλο.
Let me tell you about Mahabuba. She lives in Ethiopia. She was married against her will at age 13. She got pregnant, ran to the bush to have the baby, but you know, her body was very immature, and she ended up having obstructed labor. The baby died, and she ended up with a fistula. So that meant she was incontinent; she couldn't control her wastes. In a word, she stank. The villagers thought she was cursed; they didn't know what to do with her. So finally, they put her at the edge of the village in a hut. They ripped off the door so that the hyenas would get her at night. That night, there was a stick in the hut. She fought off the hyenas with that stick. And the next morning, she knew if she could get to a nearby village where there was a foreign missionary, she would be saved. Because she had some damage to her nerves, she crawled all the way -- 30 miles -- to that doorstep, half dead. The foreign missionary opened the door, knew exactly what had happened, took her to a nearby fistula hospital in Addis Ababa, and she was repaired with a 350-dollar operation. The doctors and nurses there noticed that she was not only a survivor, she was really clever, and they made her a nurse. So now, Mahabuba, she is saving the lives of hundreds, thousands, of women. She has become part of the solution, not the problem. She's moved out of a vicious cycle and into a virtuous cycle.
Έχω μιλήσει για κάποιες από τις προκλήσεις, αφήστε με να σας πω για κάποιες από τις λύσεις και είναι προβλέψιμες λύσεις. Έχω ήδη κάνει νύξεις για αυτές: μόρφωση και επίσης οι οικονομικές ευκαιρίες. Φυσικά όταν μορφώνεις ένα κορίτσι, τείνει να παντρεύεται αργότερα, να κάνει παιδιά αργότερα, να κάνει λιγότερα παιδιά, και αυτά τα παιδιά τα οποία κάνει τα μορφώνει με μια πιο ανοιχτόμυαλη μόδα. Με την οικονομική ευκαιρία μπορεί να μεταμορφωθεί.
I've talked about some of the challenges, let me talk about some of the solutions, and there are predictable solutions. I've hinted at them: education and also economic opportunity. So of course, when you educate a girl, she tends to get married later on in life, she tends to have kids later on in life, she tends to have fewer kids, and those kids that she does have, she educates them in a more enlightened fashion. With economic opportunity, it can be transformative.
Θα σας πω για τη Σάιμα. Μένει σε ένα μικρό χωριό έξω από τη Λαχόρη στο Πακιστάν. Εκείνη την περίοδο ήταν δυστυχισμένη. Κάθε μέρα την έδερνε ο σύζυγός της που ήταν άνεργος. Ήταν τζογαδόρος και άνεργος οπότε έβγαζε τα προβλήματά του πάνω της. Όταν λοιπόν έκανε τη δεύτερή της κόρη, η πεθερά της είπε στο γιο της, "Καλύτερα να πάρεις δεύτερη γυναίκα. η Σάιμα δεν θα σου κάνει γιο". Αυτό συνέβη όταν έκανε τη δεύτερη κόρη της. Εκείνη την εποχή υπήρχε μια ομάδα που χορηγούσε μικρά δάνεια στο χωριό και της έδωσε ένα δάνειο 65 δολαρίων. Η Σάιμα πήρε τα λεφτά και ξεκίνησε μια επιχείρηση κεντημάτων. Τα κεντήματά της άρεσαν στους εμπόρους, ήταν κερδοφόρα, και συνεχώς ζητούσαν και άλλα. Και όταν δεν μπορούσε να παράγει αρκετά, προσέλαβε άλλες γυναίκες στο χωριό. Αρκετά σύντομα 30 γυναίκες στο χωριό δούλευαν για τη επιχείρησή της με τα κεντήματα. Και τότε όταν έπρεπε να μεταφέρει όλα τα κεντήματα από το χωριό στην αγορά, χρειαζόταν κάποιον να τη βοηθήσει με τη μεταφορά, και προσέλαβε τον άντρα της. Και τώρα δουλεύουν από κοινού. Αυτός κάνει τη μεταφορά και τη διανομή και εκείνη έχει αναλάβει την παραγωγή και τις προμήθειες. Τώρα έχουν και τρίτη κόρη, και οι κόρες, όλες τους, μορφώνονται επειδή η Σάιμα ξέρει τι είναι πιο σημαντικό.
Let me tell you about Saima. She lives in a small village outside Lahore, Pakistan. And at the time, she was miserable. She was beaten every single day by her husband, who was unemployed. He was kind of a gambler type -- and unemployable, therefore -- and took his frustrations out on her. Well, when she had her second daughter, her mother in-law told her son, "I think you'd better get a second wife. Saima's not going to produce you a son." This is when she had her second daughter. At the time, there was a microlending group in the village that gave her a 65-dollar loan. Saima took that money, and she started an embroidery business. The merchants liked her embroidery; it sold very well, and they kept asking for more. And when she couldn't produce enough, she hired other women in the village. Pretty soon she had 30 women in the village working for her embroidery business. And then, when she had to transport all of the embroidery goods from the village to the marketplace, she needed someone to help her do the transport, so she hired her husband. So now they're in it together. He does the transportation and distribution, and she does the production and sourcing. And now they have a third daughter, and the daughters, all of them, are being tutored in education because Saima knows what's really important.
Το οποίο με φέρνει στο τελευταίο στοιχείο, το οποίο είναι η μόρφωση. Ο Λάρι Σάμερς όταν ήταν διευθυντής οικονομικών στην Παγκόσμια Τράπεζα κάποτε είπε, "Μπορεί η μεγαλύτερη απόδοση στις επενδύσεις του αναπτυσσόμενου κόσμου να είναι η μόρφωση των κοριτσιών". Θα σας πω για την Μπεατρίς Μπίιρα. Η Μπεατρίς ζούσε στην Ουγκάντα κοντά στα σύνορα του Κονγκό, και όπως η Ντάι Μαντζού δεν πήγε στο σχολείο. Για την ακρίβεια δεν είχε πάει ποτέ στο σχολείο ούτε για μια ημέρα. Οι γονείς της πάλι είχαν πει, "Γιατί να ξοδέψουμε λεφτά για εκείνη; Θα περάσει την περισσότερη ζωή της κουβαλώντας νερό μπρος και πίσω". Εκείνη την περίοδο έτυχε να υπάρχει μια ομάδα στο Κονέκτικατ που λεγόταν Εκκλησιαστική Κοινοτική Ομάδα Νιάντικ στο Κονέκτικατ. Έκαναν μια δωρεά σε έναν οργανισμό με βάση το Αρκάνσας, τον Διεθνή Χέιφερ. Ο Χέιφερ έστειλε δυο κατσίκες στην Αφρική. Μια από αυτές κατέληξε στους γονείς της Μπεατρίς. Και αυτή η κατσίκα έκανε δίδυμα. Τα δίδυμα άρχισαν να παράγουν γάλα. Πούλησαν το γάλα έναντι χρημάτων. Τα χρήματα άρχισαν να συγκεντρώνονται, και πολύ σύντομα οι γονείς είπαν, "Έχουμε αρκετά χρήματα. Ας στείλουμε την Μπεατρίς στο σχολείο". Έτσι στην ηλικία των εννέα, η Μπεατρίς ξεκίνησε στην πρώτη δημοτικού , εξάλλου δεν είχε πάει ποτέ σχολείο με ένα εξάχρονο. Όπως και να έχει ήταν χαρούμενη που ήταν στο σχολείο. Έγινε από τις καλύτερες μαθήτριες. Παρέμεινε από τις καλύτερες της τάξης της στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, και έπειτα στο λύκειο, τα πήγε περίφημα στις εθνικές εξετάσεις, και έγινε το πρώτο άτομο στο χωριό της που ήρθε στις ΗΠΑ με υποτροφία. Πριν από δυο χρόνια, αποφοίτησε από το Κολέγιο του Κονέκτικατ. Την ημέρα της αποφοίτησής της είπε "Είμαι το πιο τυχερό κορίτσι που υπάρχει εξαιτίας μιας κατσίκας". (Γέλια) Και αυτή η κατσίκα άξιζε $120.
Which brings me to the final element, which is education. Larry Summers, when he was chief economist at the World Bank, once said that, "It may well be that the highest return on investment in the developing world is in girls' education." Let me tell you about Beatrice Biira. Beatrice was living in Uganda near the Congo border, and like Dai Manju, she didn't go to school. Actually, she had never been to school, not to a lick, one day. Her parents, again, said, "Why should we spend the money on her? She's going to spend most of her life lugging water back and forth." Well, it just so happens, at that time, there was a group in Connecticut called the Niantic Community Church Group in Connecticut. They made a donation to an organization based in Arkansas called Heifer International. Heifer sent two goats to Africa. One of them ended up with Beatrice's parents, and that goat had twins. The twins started producing milk. They sold the milk for cash. The cash started accumulating, and pretty soon the parents said, "You know, we've got enough money. Let's send Beatrice to school." So at nine years of age, Beatrice started in first grade -- after all, she'd never been to a lick of school -- with a six year-old. No matter, she was just delighted to be in school. She rocketed to the top of her class. She stayed at the top of her class through elementary school, middle school, and then in high school, she scored brilliantly on the national examinations so that she became the first person in her village, ever, to come to the United States on scholarship. Two years ago, she graduated from Connecticut College. On the day of her graduation, she said, "I am the luckiest girl alive because of a goat." (Laughter) And that goat was $120.
Βλέπετε πόσο μπορούν να μεταμορφώσουν αυτά τα μικρά κομμάτια βοήθειας. Αλλά θέλω να σας δώσω μια δόση ρεαλισμού. Η βοήθεια των ΗΠΑ, η βοήθεια των ανθρώπων δεν είναι εύκολη. Και έχουν εκδοθεί βιβλία που κατακρίνουν τη βοήθεια των ΗΠΑ. Υπάρχει το βιβλίο του Μπιλ Ίστερλι. Υπάρχει ένα βιβλίο που λέγεται "Νεκρή βοήθεια". Ξέρετε η κριτική είναι δίκαιο πράγμα, δεν είναι εύκολο. Οι άνθρωποι ρωτούν πώς τα μισά καλά σχέδια ύδρευσης, απέτυχαν ένα χρόνο μετά. Όταν βρισκόμουν στη Ζιμπάμπουε, μας ξεναγούσαν σε ένα μέρος με τον αρχηγό του χωριού -- ήθελε να συγκεντρώσει χρήματα για ένα γυμνάσιο-λύκειο και υπήρχε κάποια οικοδομή λίγα μέτρα πιο κει, και ρώτησα "Τι είναι αυτό;" Και κάπως μουρμούρισε. Αποδείχτηκε ότι ήταν ένα αποτυχημένο σχέδιο άρδευσης. Λίγα μέτρα πιο κει υπήρχε ένα αποτυχημένο κοτέτσι. Μια χρονιά, όλα τα κοτόπουλα πέθαναν και κανένας δεν ήθελε να βάλει τα κοτόπουλα εκεί μέσα. Είναι αλήθεια αλλά πιστεύουμε πως δεν τα παρατάς στη μέση, αλλά βελτιώνεσαι. Μαθαίνεις από τα λάθη σου και συνεχώς βελτιώνεσαι.
So you see how transformative little bits of help can be. But I want to give you a reality check. Look: U.S. aid, helping people is not easy, and there have been books that have criticized U.S. aid. There's Bill Easterly's book. There's a book called "Dead Aid." You know, the criticism is fair; it isn't easy. You know, people say how half of all water well projects, a year later, are failed. When I was in Zimbabwe, we were touring a place with the village chief -- he wanted to raise money for a secondary school -- and there was some construction a few yards away, and I said, "What's that?" He sort of mumbled. Turns out that it's a failed irrigation project. A few yards away was a failed chicken coop. One year, all the chickens died, and no one wanted to put the chickens in there. It's true, but we think that you don't through the baby out with the bathwater; you actually improve. You learn from your mistakes, and you continuously improve.
Επίσης πιστεύουμε ότι ο καθένας μπορεί να κάνει τη διαφορά και θα έπρεπε γιατί όλοι μαζί, μπορούμε να βοηθήσουμε στη δημιουργία ενός κινήματος. Ένα κίνημα αντρών και γυναικών είναι αυτό που χρειάζεται για να επιφέρει κοινωνικές αλλαγές, αλλαγές που θα αντιμετωπίζουν αυτό το μεγάλο ηθικό δίλημμα. Οπότε σας ρωτώ, τι κερδίζετε εσείς από αυτό; Πιθανώς να το αναρωτιέστε. Γιατί να ενδιαφερθείτε; Θα σας αφήσω με δύο σκέψεις. Η μια είναι ότι έρευνες δείχνουν ότι αφού έχεις φροντίσει όλες τις υλικές σου ανάγκες οι περισσότεροι από εμάς, όλοι μας σε αυτό το δωμάτιο τις έχουμε φροντίσει, οι έρευνες δείχνουν ότι υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα στη ζωή που μπορούν να ανυψώσουν το επίπεδο της ευτυχίας. Ένα από αυτά τα πράγματα είναι να συμβάλλεις σε κάτι μεγαλύτερο από σένα.
We also think that individuals can make a difference, and they should, because individuals, together, we can all help create a movement. And a movement of men and women is what's needed to bring about social change, change that will address this great moral challenge. So then, I ask, what's in it for you? You're probably asking that. Why should you care? I will just leave you with two things. One is that research shows that once you have all of your material needs taken care of -- which most of us, all of us, here in this room do -- research shows that there are very few things in life that can actually elevate your level of happiness. One of those things is contributing to a cause larger than yourself.
Και το δεύτερο είναι ένα ανέκδοτο με το οποίο θα σας αφήσω. Και αυτή είναι η ιστορία μιας εθελόντριας στο Νταρφούρ. Ήταν μια γυναίκα που είχε δουλέψει στο Νταρφούρ, και είχε δει πράγματα που κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να δει. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της εκεί, ήταν δυνατή, ήταν ακλόνητη. Ποτέ δεν κατέρρευσε. Μετά επέστρεψε στις ΗΠΑ είχε άδεια, τα Χριστούγεννα. Βρισκόταν στην πίσω αυλή της γιαγιάς της και είδε κάτι που την έκανε να βάλει τα κλάματα. Αυτό που την έκανε να κλάψει ήταν μια ταΐστρα πουλιών. Και συνειδητοποίησε ότι είχε καλύτερη τύχη που γεννήθηκε σε μια χώρα όπου έχουμε την ασφάλεια δεδομένη, όπου όχι μόνο μπορούμε να μας ταΐσουμε, ντύσουμε και να μας στεγάσουμε αλλά και να τα παρέχουμε για τα άγρια πτηνά ώστε να μην πεινάσουν το χειμώνα. Και συνειδητοποίησε ότι με αυτή τη μεγάλη καλοτυχία έρχεται και μεγάλη ευθύνη. Και έτσι όπως εκείνη, εσείς, εγώ, εμείς έχουμε κερδίσει το λαχείο της ζωής. Έτσι δημιουργείται το εξής ερώτημα: Πώς χειριζόμαστε αυτή την ευθύνη;
And the second thing, it's an anecdote that I'll leave you with. And that is the story of an aid worker in Darfur. Here was a woman who had worked in Darfur, seeing things that no human being should see. Throughout her time there, she was strong, she was steadfast. She never broke down. And then she came back to the United States and was on break, Christmas break. She was in her grandmother's backyard, and she saw something that made her break down in tears. What that was was a bird feeder. And she realized that she had the great fortune to be born in a country where we take security for granted, where we not only can feed, clothe and house ourselves, but also provide for wild birds so they don't go hungry in the winter. And she realized that with that great fortune comes great responsibility. And so, like her, you, me, we have all won the lottery of life. And so the question becomes: how do we discharge that responsibility?
Ορίστε ο τρόπος. Πάρτε μέρος στο κίνημα. Αισθανθείτε πιο χαρούμενοι και βοηθήστε στη σωτηρία του κόσμου.
So, here's the cause. Join the movement. Feel happier and help save the world.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)