Όσες είμαστε εδώ σήμερα, ας ξεκινήσουμε με το να παραδεχθούμε ότι είμαστε τυχερές. Δεν ζούμε στον κόσμο που έζησαν οι μητέρες μας, οι γιαγιάδες μας, όπου οι επιλογές καριέρας για τις γυναίκες ήταν τόσο περιορισμένες. Αν είστε σε αυτή την αίθουσα σήμερα, οι περισσότερες από εμάς μεγαλώσαμε σε έναν κόσμο όπου είχαμε βασικά ατομικά δικαιώματα. Και παραδόξως, ακόμα ζούμε σε έναν κόσμο όπου κάποιες γυναίκες δεν τα έχουν. Αλλά πέρα όλων αυτών, ακόμα έχουμε ένα πρόβλημα και είναι ένα αληθινό πρόβλημα. Και το πρόβλημα είναι το εξής: οι γυναίκες δεν καταφέρνουν να φτάσουν στην κορυφή κανενός επαγγέλματος πουθενά στον κόσμο. Οι αριθμοί είναι σαφέστατοι. 190 αρχηγοί κράτους -- οι εννέα είναι γυναίκες. Από όλους τους βουλευτές παγκοσμίως το 13% είναι γυναίκες. Στον τομέα των επιχειρήσεων, οι γυναίκες σε κορυφαίες θέσεις, θέσεις ανώτατων στελεχών, θέσεις σε διοικητικά συμβούλια -- φτάνουν μέχρι το 15, 16%. Οι αριθμοί δεν έχουν αλλάξει από το 2002 και πηγαίνουν προς την λάθος κατεύθυνση. Και ακόμα και στον μη κερδοσκοπικό κόσμο, έναν κόσμο που μερικές φορές νομίζουμε ότι κυβερνάται από περισσότερες γυναίκες, οι γυναίκες στην κορυφή: 20%.
So for any of us in this room today, let's start out by admitting we're lucky. We don't live in the world our mothers lived in, our grandmothers lived in, where career choices for women were so limited. And if you're in this room today, most of us grew up in a world where we have basic civil rights, and amazingly, we still live in a world where some women don't have them. But all that aside, we still have a problem, and it's a real problem. And the problem is this: Women are not making it to the top of any profession anywhere in the world. The numbers tell the story quite clearly. 190 heads of state -- nine are women. Of all the people in parliament in the world, 13 percent are women. In the corporate sector, women at the top, C-level jobs, board seats -- tops out at 15, 16 percent. The numbers have not moved since 2002 and are going in the wrong direction. And even in the non-profit world, a world we sometimes think of as being led by more women, women at the top: 20 percent.
Επίσης έχουμε ένα άλλο πρόβλημα, το οποίο είναι ότι οι γυναίκες αντιμετωπίζουν δυσκολότερες επιλογές ανάμεσα στην επαγγελματική επιτυχία και στην προσωπική τους ολοκλήρωση. Μια πρόσφατη μελέτη στις Η.Π.Α. έδειξε ότι, από τα παντρεμένα ανώτερα στελέχη, τα 2/3 των παντρεμένων ανδρών είχαν παιδιά και μόνο το 1/3 των παντρεμένων γυναικών είχε παιδιά. Πριν κάνα δυο χρόνια ήμουν στη Νέα Υόρκη και προωθούσα μια συμφωνία, και ήμουν σε ένα από αυτά τα ωραία νεοϋρκέζικα γραφεία ιδιωτικών επενδύσεων μπορείτε να φανταστείτε την εικόνα. Και είμαι στη συνάντηση -- είναι περίπου τρίωρη -- και μετά από δύο ώρες, πρέπει να κάνουμε ένα διάλειμμα για φυσικές ανάγκες, και όλοι σηκώνονται από τις θέσεις τους, και ο συνεργάτης που συντονίζει τη συνάντηση αρχίζει να φαίνεται πραγματικά αμήχανος. Συνειδητοποιώ ότι δεν ξέρει πού βρίσκεται η τουαλέτα των γυναικών στο γραφείο του. Έτσι αρχίζω να ψάχνω τριγύρω για κουτιά μετακόμισης, υποθέτοντας ότι μόλις μετακόμισαν αλλά δεν βλέπω τίποτα. Και έτσι λέω, «Ώστε μόλις μετακομίσατε σε αυτό το γραφείο;» Και απάντησε, «Όχι, είμαστε εδώ περίπου ένα χρόνο». Και είπα, «Μου λέτε πως είμαι η μόνη γυναίκα που έχει προωθήσει μια συμφωνία σε αυτό το γραφείο μέσα σε ένα χρόνο;» Και με κοίταξε και είπε «Ναι. Ή μπορεί να είσαι η μόνη που έπρεπε να πάει στην τουαλέτα».
We also have another problem, which is that women face harder choices between professional success and personal fulfillment. A recent study in the U.S. showed that, of married senior managers, two-thirds of the married men had children and only one-third of the married women had children. A couple of years ago, I was in New York, and I was pitching a deal, and I was in one of those fancy New York private equity offices you can picture. And I'm in the meeting -- it's about a three-hour meeting -- and two hours in, there needs to be that bio break, and everyone stands up, and the partner running the meeting starts looking really embarrassed. And I realized he doesn't know where the women's room is in his office. So I start looking around for moving boxes, figuring they just moved in, but I don't see any. And so I said, "Did you just move into this office?" And he said, "No, we've been here about a year." And I said, "Are you telling me that I am the only woman to have pitched a deal in this office in a year?" And he looked at me, and he said, "Yeah. Or maybe you're the only one who had to go to the bathroom."
(Γέλια)
(Laughter)
Επομένως η ερώτηση είναι, πώς θα το διορθώσουμε αυτό; Πώς αλλάζουμε αυτά τα νούμερα στην κορυφή; Πώς θα φέρουμε την αλλαγή; Θέλω να ξεκινήσω λέγοντας, μιλάω για αυτό -- για την παραμονή των γυναικών στο εργατικό δυναμικό -- διότι πραγματικά πιστεύω ότι αυτή είναι η απάντηση. Στο μέρος του εργατικού δυναμικού μας με τα υψηλά εισοδήματα, στους ανθρώπους που καταλήγουν στην κορυφή -- στις 500 θέσεις CEO σύμφωνα με το Fortune, ή στις αντίστοιχες σε άλλες βιομηχανίες -- το πρόβλημα, είμαι σίγουρη, είναι ότι γυναίκες τα παρατάνε. Τώρα γίνεται πολλή συζήτηση γι' αυτό και για πράγματα όπως το ευέλικτο ωράριο και η καθοδήγηση και τα προγράμματα εκπαίδευσης γυναικών που θα έπρεπε να έχουν οι εταιρείες. Δε θέλω να μιλήσω για τίποτα από αυτά σήμερα -- αν και όλα είναι πράγματι σημαντικά. Σήμερα θέλω να εστιάσω στο τι μπορούμε να κάνουμε ως άτομα. Ποια είναι τα μηνύματα που χρειάζεται να πάρουμε; Τι μηνύματα δίνουμε στις γυναίκες που εργάζονται μαζί μας και για εμάς; Ποια είναι τα μηνύματα που δίνουμε στις κόρες μας;
So the question is, how are we going to fix this? How do we change these numbers at the top? How do we make this different? I want to start out by saying, I talk about this -- about keeping women in the workforce -- because I really think that's the answer. In the high-income part of our workforce, in the people who end up at the top -- Fortune 500 CEO jobs, or the equivalent in other industries -- the problem, I am convinced, is that women are dropping out. Now people talk about this a lot, and they talk about things like flextime and mentoring and programs companies should have to train women. I want to talk about none of that today, even though that's all really important. Today I want to focus on what we can do as individuals. What are the messages we need to tell ourselves? What are the messages we tell the women that work with and for us? What are the messages we tell our daughters?
Ξεκινώντας θέλω να είμαι πολύ σαφής ότι αυτή η ομιλία δεν περιλαμβάνει καμία κριτική. Δεν έχω τη σωστή απάντηση, δεν την έχω καν για μένα την ίδια. Άφησα το Σαν Φρανσίσκο, όπου μένω, τη Δευτέρα, και πήγαινα προς το αεροπλάνο για αυτό το συνέδριο. Και η κόρη μου, που είναι τριών, όταν την άφησα στον παιδικό σταθμό, κρεμάστηκε από το πόδι μου, και έκλαιγε «Μαμά, μην πας στο αεροπλάνο». Είναι δύσκολο. Νιώθω ένοχη μερικές φορές. Δεν ξέρω καμία γυναίκα, είτε είναι στο σπίτι, ή στο εργατικό δυναμικό, που δεν αισθάνεται έτσι μερικές φορές. Επομένως δε λέω ότι το να μένεις στο εργατικό δυναμικό είναι το σωστό για όλες.
Now, at the outset, I want to be very clear that this speech comes with no judgments. I don't have the right answer. I don't even have it for myself. I left San Francisco, where I live, on Monday, and I was getting on the plane for this conference. And my daughter, who's three, when I dropped her off at preschool, did that whole hugging-the-leg, crying, "Mommy, don't get on the plane" thing. This is hard. I feel guilty sometimes. I know no women, whether they're at home or whether they're in the workforce, who don't feel that sometimes. So I'm not saying that staying in the workforce is the right thing for everyone.
Η ομιλία μου σήμερα είναι γύρω από το ποια είναι τα μηνύματα αν πράγματι θέλεις να παραμείνεις στο εργατικό δυναμικό. Και νομίζω υπάρχουν τρία. Ένα, κάθησε στο τραπέζι. Δύο, κάνε τον σύντροφό σου αληθινό σύντροφο. Και τρία - για κοιτάξτε -- μη φύγεις πριν φύγεις. Νούμερο ένα: κάθησε στο τραπέζι. Μόλις πριν δυο εβδομάδες στο Facebook, υποδεχτήκαμε έναν ανώτατο κυβερνητικό αξιωματούχο και ήρθε για να συναντηθεί με ανώτερα διευθυντικά στελέχη από όλο το Silicon Valley. Και όλοι κάθησαν στο τραπέζι. Και είχε αυτές τις δυο γυναίκες που ταξίδευαν μαζί του που είχαν αρκετά υψηλή θέση στο τμήμα του. Και τους είπα, «Καθήστε στο τραπέζι. Ελάτε, καθήστε στο τραπέζι». Και κάθησαν στην άκρη της αίθουσας. Όταν ήμουν στο κολέγιο το τελευταίο έτος, πήρα ένα μάθημα που λεγόταν Ιστορία της Ευρωπαϊκής Διανόησης. Δεν σας αρέσουν όλα αυτά από το κολέγιο; Εύχομαι να μπορούσα να τα έκανα τώρα. Και το πήρα με τη συγκάτοικό μου, την Κάρι, που τότε ήταν μια λαμπρή φοιτήτρια λογοτεχνίας -- και αργότερα έγινε μια λαμπρή μελετητής λογοτεχνίας -- και τον αδερφό μου -- έξυπνο παιδί, αλλά ένας αθλητής της υδατοσφαίρισης που προετοιμαζόταν για την Ιατρική, που ήταν δευτεροετής.
My talk today is about what the messages are if you do want to stay in the workforce, and I think there are three. One, sit at the table. Two, make your partner a real partner. And three, don't leave before you leave. Number one: sit at the table. Just a couple weeks ago at Facebook, we hosted a very senior government official, and he came in to meet with senior execs from around Silicon Valley. And everyone kind of sat at the table. He had these two women who were traveling with him pretty senior in his department, and I kind of said to them, "Sit at the table. Come on, sit at the table," and they sat on the side of the room. When I was in college, my senior year, I took a course called European Intellectual History. Don't you love that kind of thing from college? I wish I could do that now. And I took it with my roommate, Carrie, who was then a brilliant literary student -- and went on to be a brilliant literary scholar -- and my brother -- smart guy, but a water-polo-playing pre-med, who was a sophomore.
Οι τρεις μας πήραμε μαζί το μάθημα. Η Κάρι διαβάζει όλα τα βιβλία στο πρωτότυπο Ελληνικό και Λατινικό κείμενο -- πηγαίνει σε όλες τις διαλέξεις -- εγώ διαβάζω όλα τα βιβλία στα Αγγλικά και πηγαίνω στις περισσότερες διαλέξεις. Ο αδελφός μου είναι κάπως απασχολημένος, διαβάζει ένα από τα 12 βιβλία και πηγαίνει σε κάνα δύο διαλέξεις, εισβάλλει στο δωμάτιό μας κάνα δυο μέρες πριν τις εξετάσεις για φροντιστήριο. Οι τρεις μας πάμε μαζί στις εξετάσεις και καθόμαστε. Και καθόμαστε εκεί για τρεις ώρες -- με τα μικρά μας μπλε τετράδια -- ναι, είμαι τόσο μεγάλη. Και βγαίνουμε έξω και κοιταζόμαστε και λέμε «Πώς τα πήγες;» Η Κάρι λέει, «Θεέ μου, έχω την αίσθηση ότι δεν ερμήνευσα σαφώς το κύριο σημείο της διαλεκτικής του Χέγκελ». Και εγώ λέω, «Θεέ μου, μακάρι να είχα πράγματι συσχετίσει τη θεωρία της ιδιοκτησίας του Τζον Λοκ με τους μεταγενέστερους φιλοσόφους». Και ο αδελφός μου λέει, «Πήρα τον μεγαλύτερο βαθμό στην τάξη».
The three of us take this class together. And then Carrie reads all the books in the original Greek and Latin, goes to all the lectures. I read all the books in English and go to most of the lectures. My brother is kind of busy. He reads one book of 12 and goes to a couple of lectures, marches himself up to our room a couple days before the exam to get himself tutored. The three of us go to the exam together, and we sit down. And we sit there for three hours -- and our little blue notebooks -- yes, I'm that old. We walk out, we look at each other, and we say, "How did you do?" And Carrie says, "Boy, I feel like I didn't really draw out the main point on the Hegelian dialectic." And I say, "God, I really wish I had really connected John Locke's theory of property with the philosophers that follow." And my brother says, "I got the top grade in the class."
(Γέλια)
(Laughter)
«Πήρες το μεγαλύτερο βαθμό στην τάξη; Αφού δεν ξέρεις τίποτα».
"You got the top grade in the class? You don't know anything."
(Γέλια)
(Laughter)
Το πρόβλημα με αυτές τις ιστορίες είναι ότι δείχνουν ό,τι και τα στοιχεία: οι γυναίκες συστηματικά υποτιμούν τις δικές τους ικανότητες. Αν εξετάσεις άνδρες και γυναίκες, και τους κάνεις ερωτήσεις με τελείως αντικειμενικά κριτήρια όπως ο γενικός Μ.Ο. οι άνδρες κάνουν ελαφρώς περισσότερα λάθη και οι γυναίκες κάνουν ελαφρώς λιγότερα λάθη. Οι γυναίκες δεν διαπραγματεύονται για τις ίδιες στο εργατικό δυναμικό. Μια μελέτη τα τελευταία δυο χρόνια για ανθρώπους που μπαίνουν στο εργατικό δυναμικό μετά το κολλέγιο έδειξε ότι το 57% των αγοριών -- ή ανδρών, υποθέτω -- διαπραγματεύονται τον πρώτο τους μισθό, και μόνο το 7% των γυναικών κάνει το ίδιο. Και το πιο σημαντικό είναι ότι οι άνδρες αποδίδουν την επιτυχία τους στους ίδιους και οι γυναίκες σε άλλους εξωτερικούς παράγοντες. Αν ρωτήσεις τους άνδρες γιατί έκαναν καλή δουλειά, όλοι θα πουν, «Είμαι καταπληκτικός. Προφανώς. Γιατί ρωτάς καν;» Αν ρωτήσεις τις γυναίκες γιατί έκαναν καλή δουλειά, αυτό που θα πουν είναι ότι κάποιος τις βοήθησε, ήταν τυχερές, δούλεψαν πολύ σκληρά. Γιατί έχει σημασία αυτό; Θεέ μου, έχει μεγάλη σημασία διότι κανείς δεν παίρνει το γωνιακό γραφείο με το να κάθεται στην άκρη κι όχι στο τραπέζι. Και κανείς δεν παίρνει την προαγωγή αν δε νομίζει ότι αξίζει την επιτυχία του ή αν δεν καταλαβαίνει καν την ίδια την επιτυχία του.
The problem with these stories is that they show what the data shows: women systematically underestimate their own abilities. If you test men and women, and you ask them questions on totally objective criteria like GPAs, men get it wrong slightly high, and women get it wrong slightly low. Women do not negotiate for themselves in the workforce. A study in the last two years of people entering the workforce out of college showed that 57 percent of boys entering, or men, I guess, are negotiating their first salary, and only seven percent of women. And most importantly, men attribute their success to themselves, and women attribute it to other external factors. If you ask men why they did a good job, they'll say, "I'm awesome. Obviously. Why are you even asking?" If you ask women why they did a good job, what they'll say is someone helped them, they got lucky, they worked really hard. Why does this matter? Boy, it matters a lot. Because no one gets to the corner office by sitting on the side, not at the table, and no one gets the promotion if they don't think they deserve their success, or they don't even understand their own success.
Μακάρι η απάντηση να ήταν εύκολη. Μακάρι να μπορούσα να πω σε όλες τις νέες γυναίκες με τις οποίες δουλεύω, όλες αυτές τις φανταστικές γυναίκες, «Πίστεψε στον εαυτό σου και διαπραγματέψου για σένα. Να σου ανήκει η επιτυχία σου». Μακάρι να μπορούσα να το πω στην κόρη μου. Αλλά δεν είναι τόσο απλό. Διότι αυτό που δείχνουν τα στοιχεία, πάνω από όλα τα άλλα, είναι ένα πράγμα, ότι η επιτυχία και το να είσαι συμπαθής συσχετίζονται θετικά για τους άνδρες και συσχετίζονται αρνητικά για τις γυναίκες. Και όλες γνέφετε καταφατικά διότι όλοι ξέρουμε ότι αυτό είναι αλήθεια.
I wish the answer were easy. I wish I could go tell all the young women I work for, these fabulous women, "Believe in yourself and negotiate for yourself. Own your own success." I wish I could tell that to my daughter. But it's not that simple. Because what the data shows, above all else, is one thing, which is that success and likeability are positively correlated for men and negatively correlated for women. And everyone's nodding, because we all know this to be true.
Υπάρχει μια πολύ καλή μελέτη που το δείχνει πραγματικά καλά. Υπάρχει μια διάσημη μελέτη του Harvard Business School για μια γυναίκα με το όνομα Χάιντι Ρόιζεν. Και είναι ιδιοκτήτρια μιας εταιρείας στη Σίλικον Βάλεϊ, και χρησιμοποιεί τις επαφές της για να γίνει μια πολύ επιτυχημένη επενδύτρια. Το 2002 -- όχι και τόσο παλιά -- ένας καθηγητής που τότε ήταν στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια πήρε αυτή την περίπτωση και την ονόμασε Χάιντι Ρόιζεν. Και έδωσε την περίπτωση-- και τις δύο -- σε δυο ομάδες φοιτητών. Άλλαξε μόνο μια λέξη: το Χάιντι σε Χάουαρντ. Αλλά αυτή η μία λέξη έκανε μεγάλη διαφορά. Μετά έκανε μια δημοσκόπηση στους φοιτητές. Και τα καλά νέα ήταν ότι οι φοιτητές, άνδρες και γυναίκες, θεώρησαν τους Χάιντι και Χάουαρντ ομοίως ικανούς, και αυτό είναι καλό. Τα κακά νέα ήταν ότι όλοι συμπάθησαν τον Χάουαρντ. Είναι σπουδαίος τύπος, θέλεις να δουλέψεις για αυτόν, θέλεις να περάσεις τη μέρα ψαρεύοντας μαζί του. Αλλά τη Χάιντι; Όχι τόσο. Είναι λίγο συμφεροντολόγα. Είναι λίγο "πολιτικάντισσα". Δεν είσαι σίγουρος ότι θα ήθελες να δουλέψεις για αυτή. Εκεί είναι το μπέρδεμα. Πρέπει να πούμε στις κόρες μας και στους συνεργάτες μας, πρέπει να πούμε στους εαυτούς μας να πιστέψουν ότι πήραν Άριστα, να επιδιώξουν την προαγωγή, να καθήσουν στο τραπέζι. Και πρέπει να το κάνουμε σε έναν κόσμο όπου, για αυτές, υπάρχουν θυσίες που θα κάνουν για το σκοπό αυτό, αν και δεν θα υπάρχουν για τους αδελφούς τους.
There's a really good study that shows this really well. There's a famous Harvard Business School study on a woman named Heidi Roizen. And she's an operator in a company in Silicon Valley, and she uses her contacts to become a very successful venture capitalist. In 2002 -- not so long ago -- a professor who was then at Columbia University took that case and made it [Howard] Roizen. And he gave the case out, both of them, to two groups of students. He changed exactly one word: "Heidi" to "Howard." But that one word made a really big difference. He then surveyed the students, and the good news was the students, both men and women, thought Heidi and Howard were equally competent, and that's good. The bad news was that everyone liked Howard. He's a great guy. You want to work for him. You want to spend the day fishing with him. But Heidi? Not so sure. She's a little out for herself. She's a little political. You're not sure you'd want to work for her. This is the complication. We have to tell our daughters and our colleagues, we have to tell ourselves to believe we got the A, to reach for the promotion, to sit at the table, and we have to do it in a world where, for them, there are sacrifices they will make for that, even though for their brothers, there are not.
Το πιο λυπηρό πράγμα με όλα αυτά είναι ότι είναι δύσκολο να το θυμόμαστε. Και θα σας πω μια ιστορία, που είναι πραγματικά ενοχλητική για μένα, αλλά νομίζω σημαντική. Έδωσα αυτή την ομιλία στο Facebook πριν λίγο καιρό σε περίπου 100 εργαζομένους. Και κάνα δυο ώρες μετά, μια νέα γυναίκα που δουλεύει εκεί στεκόταν έξω από το γραφειάκι μου, και ήθελε να μου μιλήσει. Είπα εντάξει και κάθησε και μιλήσαμε. Και είπε, «Έμαθα κάτι σήμερα. Έμαθα ότι χρειάζεται να έχω συνέχεια το χέρι μου σηκωμένο». «Τι εννοείς;» Είπε, «Λοιπόν, δίνεις αυτή την ομιλία και είπες ότι θα δεχθείς δύο ακόμα ερωτήσεις. Και είχα σηκώσει το χέρι μου μαζί με πολλούς ανθρώπους, και δέχτηκες δύο ακόμα ερωτήσεις. Και κατέβασα το χέρι μου και παρατήρησα όλες οι γυναίκες κατέβασαν το χέρι τους, και μετά δέχτηκες περισσότερες ερωτήσεις, μόνο από τους άνδρες». Και σκέφτηκα, «Αν εγώ -- που νοιάζομαι για αυτό, προφανώς -- δίνοντας αυτή την ομιλία -- κατά τη διάρκειά της δεν παρατηρώ ότι τα χέρια των ανδρών είναι ακόμα σηκωμένα και τα χέρια των γυναικών είναι ακόμα σηκωμένα, πόσο καλοί είμαστε ως μάνατζερς στις εταιρείες μας και στους οργανισμούς μας στο να βλέπουμε ότι οι άνδρες κυνηγούν τις ευκαιρίες περισσότερο από ότι οι γυναίκες;» Πρέπει να κάνουμε τις γυναίκες να καθήσουν στο τραπέζι.
The saddest thing about all of this is that it's really hard to remember this. And I'm about to tell a story which is truly embarrassing for me, but I think important. I gave this talk at Facebook not so long ago to about 100 employees, and a couple hours later, there was a young woman who works there sitting outside my little desk, and she wanted to talk to me. I said, okay, and she sat down, and we talked. And she said, "I learned something today. I learned that I need to keep my hand up." "What do you mean?" She said, "You're giving this talk, and you said you would take two more questions. I had my hand up with many other people, and you took two more questions. I put my hand down, and I noticed all the women did the same, and then you took more questions, only from the men." And I thought to myself, "Wow, if it's me -- who cares about this, obviously -- giving this talk -- and during this talk, I can't even notice that the men's hands are still raised, and the women's hands are still raised, how good are we as managers of our companies and our organizations at seeing that the men are reaching for opportunities more than women?" We've got to get women to sit at the table.
(Επευφημίες)
(Cheers)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Μήνυμα αριθμός δύο: κάνε τον συνεργάτη σου αληθινό συνεργάτη. Έχω πειστεί ότι έχουμε σημειώσει μεγαλύτερη πρόοδο στο εργατικό δυναμικό από ό,τι στο σπίτι. Τα στοιχεία το δείχνουν πολύ καθαρά. Αν μια γυναίκα και ένας άνδρας εργάζονται με πλήρες ωράριο και έχουν ένα παιδί, η γυναίκα κάνει δυο φορές περισσότερες δουλειές στο σπίτι από τον άνδρα, και η γυναίκα φροντίζει τρεις φορές περισσότερο το παιδί από ό,τι ο άνδρας. Επομένως αυτή έχει τρεις δουλειές ή δυο δουλειές και αυτός έχει μία. Ποιος νομίζετε παραιτείται αν κάποιος χρειάζεται να είναι στο σπίτι περισσότερο; Τα αίτια για αυτό είναι πολύ περίπλοκα και δεν έχω χρόνο να μπω σε αυτά. Δε νομίζω ότι το κυριακάτικο ποδόσφαιρο και η τεμπελιά γενικά είναι η αιτία.
Message number two: Make your partner a real partner. I've become convinced that we've made more progress in the workforce than we have in the home. The data shows this very clearly. If a woman and a man work full-time and have a child, the woman does twice the amount of housework the man does, and the woman does three times the amount of childcare the man does. So she's got three jobs or two jobs, and he's got one. Who do you think drops out when someone needs to be home more? The causes of this are really complicated, and I don't have time to go into them. And I don't think Sunday football-watching and general laziness is the cause.
Νομίζω η αιτία είναι πιο περίπλοκη. Νομίζω, ως κοινωνία, ασκούμε περισσότερη πίεση στα αγόρια μας να επιτύχουν από όση ασκούμε στα κορίτσια μας. Γνωρίζω άνδρες που μένουν σπίτι και εργάζονται στο σπίτι για να στηρίξουν συζύγους με καριέρες. Και είναι δύσκολο. Όταν πηγαίνω σε εκδηλώσεις τύπου Η Μαμά Κι Εγώ και βλέπω τον πατέρα εκεί, παρατηρώ ότι οι άλλες μαμάδες δεν τον παίζουν. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα, διότι πρέπει να το θεωρούμε το ίδιο σημαντικό με ένα επάγγελμα, διότι είναι το δυσκολότερο επάγγελμα στον κόσμο να εργάζεσαι μέσα στο σπίτι για ανθρώπους και των δύο φύλων, αν εξισορροπήσουμε τα πράγματα και επιτρέψουμε στις γυναίκες να δουλεύουν.
I think the cause is more complicated. I think, as a society, we put more pressure on our boys to succeed than we do on our girls. I know men that stay home and work in the home to support wives with careers, and it's hard. When I go to the Mommy-and-Me stuff and I see the father there, I notice that the other mommies don't play with him. And that's a problem, because we have to make it as important a job, because it's the hardest job in the world to work inside the home, for people of both genders, if we're going to even things out and let women stay in the workforce.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Μελέτες δείχνουν ότι σε νοικοκυριά με παρόμοια εισοδήματα και παρόμοιες ευθύνες υπάρχουν 50% λιγότερα διαζύγια. Και αν αυτό δεν είναι αρκετά καλό κίνητρο για όλους εκεί έξω, έχουν επίσης περισσότερο -- πώς να το πω αυτό εδώ πάνω; γνωρίζουν ο ένας τον άλλον περισσότερο με τη βιβλική έννοια επίσης.
Studies show that households with equal earning and equal responsibility also have half the divorce rate. And if that wasn't good enough motivation for everyone out there, they also have more -- how shall I say this on this stage? They know each other more in the biblical sense as well.
(Επευφημίες)
(Cheers)
Μήνυμα αριθμός τρία: μη φύγεις πριν φύγεις. Νομίζω ότι υπάρχει μια πραγματικά βαθιά ειρωνεία στο γεγονός ότι πράγματα που κάνουν οι γυναίκες -- και το βλέπω αυτό όλη την ώρα -- με τον αντικειμενικό στόχο να μείνουν στο εργατικό δυναμικό, στην πραγματικότητα τις οδηγεί τελικά να φύγουν. Να τι συμβαίνει: Είμαστε όλοι απασχολημένοι, μια γυναίκα είναι απασχολημένη. Και αυτή αρχίζει να σκέφτεται να κάνει ένα παιδί. Και από τη στιγμή που αρχίζει να σκέφτεται να κάνει ένα παιδί, αρχίζει να σκέφτεται να κάνει χώρο για αυτό το παιδί. «Πώς θα το ταιριάξω με όλα τα άλλα που κάνω;» Και κυριολεκτικά από εκείνη τη στιγμή, δεν σηκώνει το χέρι της πια, δεν επιδιώκει μια προαγωγή, δεν αναλαμβάνει το νέο πρότζεκτ, δεν λέει, «Εγώ, εγώ θέλω να το κάνω». Αρχίζει να κάνει πίσω. Το πρόβλημα είναι ότι -- ας πούμε αυτή έμεινε έγκυος εκείνη τη μέρα, εκείνη τη μέρα -- εννέα μήνες εγκυμοσύνης, τρεις μήνες άδεια λοχείας, έξι μήνες μέχρι να πάρεις ανάσα -- γρήγορα γρήγορα περνούν δυο χρόνια, όλο και πιο συχνά -- και όπως το έχω δει -- οι γυναίκες αρχίζουν να το σκέφτονται πολύ νωρίτερα -- όταν αρραβωνιάζονται, όταν παντρεύονται, όταν αρχίζουν να σκέφτονται να προσπαθήσουν να κάνουν παιδί, πράγμα που μπορεί να πάρει πολύ καιρό. Μια γυναίκα ήρθε να με δει σχετικά με αυτό, και την κοίταζα -- φαινόταν λίγο μικρή. Και είπα,«Άρα εσύ και ο άνδρας σου σκέφτεστε να κάνετε ένα μωρό;» Και αυτή είπε. «Α, όχι, δεν είμαι παντρεμένη». Δεν είχε καν δεσμό.
Message number three: Don't leave before you leave. I think there's a really deep irony to the fact that actions women are taking -- and I see this all the time -- with the objective of staying in the workforce actually lead to their eventually leaving. Here's what happens: We're all busy. Everyone's busy. A woman's busy. And she starts thinking about having a child, and from the moment she starts thinking about having a child, she starts thinking about making room for that child. "How am I going to fit this into everything else I'm doing?" And literally from that moment, she doesn't raise her hand anymore, she doesn't look for a promotion, she doesn't take on the new project, she doesn't say, "Me. I want to do that." She starts leaning back. The problem is that -- let's say she got pregnant that day, that day -- nine months of pregnancy, three months of maternity leave, six months to catch your breath -- Fast-forward two years, more often -- and as I've seen it -- women start thinking about this way earlier -- when they get engaged, or married, when they start thinking about having a child, which can take a long time. One woman came to see me about this. She looked a little young. And I said, "So are you and your husband thinking about having a baby?" And she said, "Oh no, I'm not married." She didn't even have a boyfriend.
(Γέλια)
(Laughter)
Είπα, «Το σκέφτεσαι υπερβολικά νωρίς».
I said, "You're thinking about this just way too early."
Αλλά το ζήτημα είναι τι συμβαίνει από τη στιγμή που αρχίζεις κάπως αθόρυβα να κάνεις πίσω; Καθεμία που το έχει περάσει -- και είμαι εδώ για να σας πω, από τη στιγμή που έχετε ένα παιδί στο σπίτι, η δουλειά σας καλό είναι να είναι πραγματικά καλή για να επιστρέψεις. διότι είναι δύσκολο να αφήσεις αυτό το παιδί στο σπίτι -- η δουλειά σου πρέπει να είναι ενδιαφέρουσα. Πρέπει να είναι ικανοποιητική. Πρέπει να αισθάνεσαι ότι κάνεις τη διαφορά. Και αν πριν δυο χρόνια δεν πήρες μια προαγωγή και κάποιος τύπος δίπλα σου πήρε, αν πριν τρία χρόνια σταμάτησες να ψάχνεις για νέες ευκαιρίες, θα βαρεθείς, διότι θα έπρεπε να είχες συνεχώς το πόδι σου στο γκάζι. Μη φύγεις πριν φύγεις. Μείνε. Συνέχισε να πατάς το γκάζι, μέχρι τη μέρα που χρειάζεται να φύγεις για να κάνεις διάλειμμα για ένα παιδί -- και τότε πάρε τις αποφάσεις σου. Μην πάρεις αποφάσεις υπερβολικά νωρίς, ειδικά αυτές που δεν τις παίρνεις συνειδητά.
But the point is that what happens once you start kind of quietly leaning back? Everyone who's been through this -- and I'm here to tell you, once you have a child at home, your job better be really good to go back, because it's hard to leave that kid at home. Your job needs to be challenging. It needs to be rewarding. You need to feel like you're making a difference. And if two years ago you didn't take a promotion and some guy next to you did, if three years ago you stopped looking for new opportunities, you're going to be bored because you should have kept your foot on the gas pedal. Don't leave before you leave. Stay in. Keep your foot on the gas pedal, until the very day you need to leave to take a break for a child -- and then make your decisions. Don't make decisions too far in advance, particularly ones you're not even conscious you're making.
Η γενιά μου πράγματι, δυστυχώς, δεν θα αλλάξει τα νούμερα στην κορυφή. Αυτά απλά δεν αλλάζουν. Και δεν θα φτάσουμε εκεί που το 50% του πληθυσμού -- στη γενιά μου, δεν θα είναι το 50% των [γυναικών] στην κορυφή κάθε βιομηχανίας. Αλλά ελπίζω ότι οι μελλοντικές γενιές θα μπορούν. Νομίζω ο κόσμος με τις μισές από χώρες και τις μισές από τις εταιρείες μας να διοικούνται από γυναίκες, θα ήταν ένας καλύτερος κόσμος. Και όχι επειδή οι άνθρωποι θα ξέρουν πού είναι η τουαλέτα των γυναικών, ακόμα και αν αυτό θα βοηθούσε πολύ. Νομίζω θα ήταν ένας καλύτερος κόσμος. Έχω δυο παιδιά. Έχω ένα γιο πέντε ετών και μια κόρη δύο ετών. Θέλω ο γιός μου να έχει επιλογή να συνεισφέρει πλήρως στο εργατικό δυναμικό ή στο σπίτι, και θέλω η κόρη μου να έχει την επιλογή όχι απλώς να επιτύχει, αλλά να είναι αρεστή για τα επιτεύγματά της.
My generation really, sadly, is not going to change the numbers at the top. They're just not moving. We are not going to get to where 50 percent of the population -- in my generation, there will not be 50 percent of [women] at the top of any industry. But I'm hopeful that future generations can. I think a world where half of our countries and our companies were run by women, would be a better world. It's not just because people would know where the women's bathrooms are, even though that would be very helpful. I think it would be a better world. I have two children. I have a five-year-old son and a two-year-old daughter. I want my son to have a choice to contribute fully in the workforce or at home, and I want my daughter to have the choice to not just succeed, but to be liked for her accomplishments.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)