(Singing) I am an endangered species
♪ Ik ben een bedreigde soort. ♪
(Applause and cheers)
(Applaus en gejuich)
But I sing no victim song.
♪ Maar ik zing geen levenslied. ♪
I am a woman.
♪ Ik ben een vrouw. ♪
I am an artist.
♪ Ik ben een artiest. ♪
And I know where my voice ... belongs.
♪ En ik weet ... ♪ ♪ waar mijn stem ... ♪ ♪ thuishoort. ♪
(Applause and cheers)
(Applaus en gejuich)
Now, you might have heard me sing that song. It was September 12th, 2022, right after Amy Poehler and Seth Meyers said, "And the winner is, Sheryl Lee Ralph!" What!? I had just won the Emmy Award for Best Supporting Actress in a comedy for my role as Mrs. Barbara Howard on your favorite TV show, "Abbott Elementary."
Misschien heb je mij dit lied horen zingen. Het was 12 september 2022 toen Amy Poehler en Seth Meyers zeiden: “En de winnares is ... Sheryl Lee Ralph!” Wat!? Ik had zojuist een Emmy Award gewonnen voor beste ondersteunende actrice in een comedy voor mijn rol als mevrouw Barbara Howard uit je favoriete tv-serie ‘Abbott Elementary.’
(Cheers)
(Applaus en gejuich)
Oh, yes. And I was shocked. As the children would say, shooketh into disbelief. Oh, my goodness, it was my first time at the Emmys and I won. Yes! And I got to tell you, in that moment, I was so stunned into disbelief that I don't know how I got up on the stage. There I was, just listening to that roar of applause. Mm mm mm. And my whole career flashed right there in front of me. Starting with 19-year-old Sheryl Lee in her first movie being directed by the great Sidney Poitier. Oh, yeah, you can clap that.
Ja, hoor. Ik reageerde geschrokken. Zoals de kinderen zouden zeggen, shockerend in ongeloof. O, mijn hemel. Het was mijn eerste keer bij de Emmy’s en ik had gewonnen. Jaaaa! Ik moet je vertellen, op dat moment, was ik verbijsterd en vol ongeloof dat ik niet weet hoe ik op het podium kwam. Daar stond ik dan, luisterend naar dat oorverdovende applaus. Mm mm mm. Ik zag mijn hele carrière in een flits voorbij komen. Het begon allemaal met de 19-jarige Sheryl Lee in haar eerste film die geregisseerd werd door de grote Sidney Poitier. Ja, hoor, dat is een applaus waard.
(Applause)
(Applaus)
Followed by ten years of “no” after “no” after “no.” Before the next film role came about. But I filled in that time with TV and more "nos" and more rejection until I made it big on Broadway in what has become the iconic musical of the '80s, because I say so,
En vervolgens tien jaar lang steeds weer nee te horen krijgen. Voordat de volgende filmrol tot stand kwam. In de tussentijd verscheen ik wel eens op tv en kreeg ik nog meer nee’s te horen en nog meer afwijzingen totdat ik het zo ver schopte op Broadway in de iconische musical uit de jaren tachtig, vind ik zelf,
(Laughter)
(Gelach)
"Dreamgirls."
‘Dreamgirls’.
(Applause)
(Applaus en gejuich)
And boy, did I learn a lot of life lessons there. And I mean, after so many moments of doubt, disbelief, there I was, on that Emmy stage, with this huge sign in front of me flashing "Stop now," "Stop now," "Stop now." And I started to think, “My God, what if I had stopped after all of those ‘nos?’ What if I had stopped after all of those moments of feeling defeated? What if I had stopped?" I wouldn't be standing there for that golden moment.
O jeetje, wat had ik veel levenslessen geleerd. Ik bedoel, na zoveel twijfelmomenten, ongeloof, stond ik daar op het podium van de Emmy Awards, met dat grote, knipperende bord vlak voor mij, met de tekst: ‘Stop ermee,’ Stop ermee,’ ‘Stop ermee,’ En ik dacht bij mezelf: jeetje, wat als ik ermee was gestopt na al die nee’s? Wat als ik ermee was gestopt na al die momenten van verslagenheid? Stel dat ik was gestopt. Dan zou ik daar niet hebben gestaan voor dat gouden moment.
But right now, many of us, we are feeling ... deeply challenged trying to hold on and believe in ourselves, and I do not mean in a toxic way. I am talking about a way that comes from confidence, the kind of confidence that can keep us moving forward when we are feeling like we are carrying the weight of the pandemic, trying to figure out all of this political division, fighting all of the mental, physical, social violence in our homes, in our communities, to climate change, social media. It's a lot. Making it hard to believe in the goodness in the world. And harder still to believe in the goodness of ourselves. This is a rough time, people, and our mental health is suffering. We all need a checkup from the neck up.
Maar nu, voelen velen van ons ... zich op de proef gesteld en we proberen ons vast te klampen aan het geloof in onszelf, en ik bedoel het niet op een toxische manier. Ik bedoel het op een manier die voortvloeit uit zelfvertrouwen, het soort zelfvertrouwen dat ons staande houdt zodra we voelen alsof we de last van de pandemie dragen, en deze gehele politieke verdeeldheid proberen te begrijpen. Al vechtend tegen het mentale, fysieke, sociale geweld in huis, in onze gemeenschappen, de klimaatverandering en sociale media. Het is nogal veel. Dat maakt het moeilijk te geloven in de goedheid van de wereld. En nog moeilijker om te geloven in de goedheid van onszelf. Dit is een zware tijd mensen en onze mentale gezondheid lijdt eronder. Wat we nodig hebben is een onderhoudsbeurt,
(Laughter)
die ons hoofd keurt.
(Gelach)
And I don't mean -- yeah, it's OK. You feel me, thank you.
Ik heb het niet alleen over — ja, het is oké. Je snapt mij, dank je wel.
(Applause)
(Applaus)
And I don't mean just medicine. I actually mean reframing our thinking of our ability to believe in ourselves.
En ik heb het niet alleen over medicijnen. Ik heb het over het herdefiniëren van onze denkwijze over het vermogen om in onszelf te geloven.
Now I know, you see me on TV, in magazines, on movie screens, and you might be thinking to yourself, "What does she know about struggling to believe in herself?" Well, let me tell you something. I do not look like my journey.
Nu weet ik dat je mij op tv ziet, in tijdschriften en op het witte doek, en wellicht denk je: wat weet zij nou over het worstelen met zelfvertrouwen? Nou, laat mij jou een ding vertellen. Mijn uiterlijk weerspiegelt niet mijn levenspad.
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
Oh, I've been through a few things. And the struggle is real. But I have learned something in my life. That there are three things that we all must do in order to believe in ourselves.
O, ik heb het een en ander meegemaakt. Het is écht een strijd. Maar ik heb een levensles geleerd. Er zijn drie dingen die we allemaal zouden moeten doen om in onszelf te geloven.
Number one. First, we need to see ourselves. I mean, really, truly, deeply see ourselves for who and what we are in order to believe in ourselves. I’m a child of the ’60s, and that was hard. Oh. In the third grade, I tested out of public school into a fancy private school where the only Black person I saw every day was the one who looked back at me in the mirror. I was by myself, and I was all alone. And the things that were said to me, and I'm not talking about just the kids, but the adults, too. And when I would come home from school crying the ugly cry, my immigrant Jamaican mother would sit me down in front of the mirror and ask me, "Do you see an N-word? Do you see a liar? Do you see a big-lip monkey? No! So dry your eyes. And when you go back to school, remember, you are rubber, they are glue. And every ignorant thing they say about you bounces off of you and sticks to them."
Nummer één. Eerst moeten we naar onszelf kijken. Ik bedoel, echt, daadwerkelijk ons ware zelf bekijken om te zien wie en wat we zijn, om vervolgens in onszelf te geloven. Ik ben een 60′s-kind en dat was pittig. Oef. In de derde klas, stapte ik over van een openbare school naar een dure privéschool waar de enige zwarte persoon die ik elke dag zag degene was die me aankeek in de spiegel. Ik was in mijn eentje en ik voelde me alleen. De dingen die toen tegen mij gezegd werden, en ik heb het niet alleen over de kinderen, maar ook de volwassenen. Als ik thuiskwam van school en een lelijk huilgezicht trok, zette mijn Jamaicaanse migrantenmoeder mij op een stoel voor de spiegel en vroeg mij dan: “Zie jij een n-woord? Zie jij een leugenaar? Zie jij een aap met dikke lippen? Nee! Droog je tranen. En als je teruggaat naar school, onthoud dan goed dat jij rubber bent en zij zijn lijm. En elke ontwetende opmerking die ze over jou maken glijdt van je af en blijft aan hen plakken.”
(Applause)
(Applaus)
And I believed her. And it didn't hurt. So much. Because I believed.
En ik geloofde haar. En het deed geen pijn. Niet zo erg als voorheen. Want ik geloofde.
Number two. We've got to think. Think about ourselves in order to believe in ourselves. Growing up, my dad had a sign on his desk. And it said, "Think." "Think." Oh, I did not know how valuable and powerful the simple act of thinking was until I came back to Hollywood from my triumphant run on Broadway, and I had this meeting with a big studio Hollywood casting director. Oh, I was so excited. I walked in and he looked at me and he said, "Hm. Everybody knows you're a beautiful, talented Black girl. But what do I do with a beautiful, talented Black girl? Do I put you in a movie with Tom Cruise? Does he kiss you? Ugh. Who goes to see that movie?"
Nummer twee. We moeten nadenken. Nadenken over onszelf om te geloven in onszelf. Toen ik opgroeide, stond er een bordje op mijn vaders bureau. En daarop stond: Denk na. Denk na. O, ik wist niet hoe waardevol en krachtig de simpele handeling van het denken was, totdat ik terugkeerde naar Hollywood na mijn triomfantelijk vertrek uit Broadway, voor een meeting met een casting director van een grote Hollywoodstudio. O, ik was zo enthousiast. Ik liep naar binnen en hij keek naar mij en zei: “Hm. Iedereen weet dat je een prachtige, talentvolle zwarte meid bent. Maar wat moet ik nou met een prachtige, talentvolle zwarte meid? Laat ik je in een film spelen met Tom Cruise? Gaat hij je kussen? Bah. Wie wilt die film nou zien?”
(Laughs)
(Gelach)
I could not believe that that man had just said that to me, to my face. And he hurt me. He hurt me so deeply, I was actually thinking about quitting. Until ... I started to think. And I thought about what he said. He said that everybody knew that I was a beautiful, talented Black girl.
Ik kon niet geloven dat hij dat recht in mijn gezicht had gezegd. Hij deed me pijn. Hij deed me zoveel pijn, dat ik erover dacht om te stoppen. Totdat ... ik erover nadacht. En ik dacht na over wat hij zei. Hij zei dat iedereen wist dat ik een prachtige, talentvolle zwarte meid ben.
(Laughter)
(Gelach)
(Cheers and applause)
(Gejuich en applaus)
And that I deserve to be cast in movies with the likes of Tom Cruise, and he should kiss me.
En dat ik het verdiende om in een film te spelen met acteurs als Tom Cruise, en dat hij mij zou moeten kussen.
(Applause)
(Applaus)
(Laughs)
(Gelach)
So what was meant to break me did not break me, it built me up. I believed that man, I believed what he said. And I walked out of there giving myself permission to take up space in Hollywood, knowing that I belonged there no matter what anybody thought about me.
Deze kwetsende opmerking brak mij niet, het maakte mij weerbaarder. Ik geloofde die man, ik geloofde wat hij zei. Ik liep weg en gaf mezelf toestemming om een plek te bemachtigen in Hollywood, wetende dat ik daar thuishoor, ongeacht hoe anderen over mij dachten.
(Cheers and applause)
(Gejuich en applaus)
Thirdly. We've got to act like we believe in ourselves. Oh, yeah. Because when we believe in ourselves and act on it, we create possibilities that never would have been possible had we not just believed. OK, so I will tell you another story. I will never forget walking into one of those crowded Hollywood rooms, and I see Harry Thomason, producer Harry Thomason, who is married to Linda Bloodworth-Thomason, writer, creator of the series "Designing Women." I walk right up to Harry and I say, "How can it be, that after all of these years Anthony has not had a relationship with a Black woman? After all, the show takes place in Atlanta, Georgia."
Ten derde. We moeten ervoor zorgen dat we in onszelf geloven. O, ja. Want als we in onszelf geloven en ernaar handelen, creëren we mogelijkheden die totaal onmogelijk zouden zijn als we dat niet deden. Oké, ik zal je een ander verhaal vertellen. Ik zal nooit vergeten dat ik in een van die drukke Hollywood ruimtes binnenliep, en daar producent Harry Thomason zag, die getrouwd is met Linda Bloodworth-Thomason, schrijfster en bedenkster van de tv-serie ‘Designing Women.’ Ik liep recht op Harry af en zei: “Hoe kan het dat Anthony na al die jaren nog geen relatie heeft gehad met een zwarte vrouw? De tv-serie vindt immers plaats in Atlanta, Georgia.”
(Laughter)
(Gelach)
He looked at me, took a step back and said, "Who are you?" I said, "I'm Sheryl Lee Ralph." And he said, "OK. Have your people call my people and we will see what we can do."
Hij keek mij aan, dacht na en zei: “Wie ben jij?” Ik zei: “Ik ben Sheryl Lee Ralph.” En hij zei: “Oké. Laat jouw managementteam mijn managementteam bellen en dan kijken we wat we kunnen doen.”
And guess what happened?
Raad eens wat er toen gebeurde?
(Laughter)
(Gelach)
I got cast as Etienne Toussaint Bouvier, Las Vegas showgirl turned Anthony's wife for the final season of "Designing Women."
Ik was gecast als Etienne Toussaint Bouvier, Las Vegas showgirl en later vrouw van Anthony in het laatste seizoen van ‘Designing Women’.
(Cheers and applause)
(Gejuich en applaus)
Oh, yeah.
Ja, hoor.
Against all odds, once again, I gave myself permission to take up space, believing that I belonged. I believed that if Sheryl Lee did the work of honing her craft, building solid relationships and stayed ready so she didn't have to get ready, anything was possible. Heck, winning an Emmy. A Grammy. An Oscar. A Tony. EGOT it, baby.
Tegen alle verwachting in, gaf ik nogmaals mezelf toestemming om een plek te bemachtigen, in de overtuiging dat ik er thuishoorde. Ik geloofde dat als Sheryl Lee haar vaardigheden zou verfijnen, hechte relaties op zou bouwen en er startklaar voor was, zodat ze zich niet hoeft voor te bereiden, alles mogelijk zou zijn. Het winnen van een Emmy, in vredesnaam. Een Grammy. Een Oscar. Een Tony. En het bereiken van de EGOT-status, baby.
(Cheering)
(Gejuich en applaus)
So ... When you leave this room today, I challenge all of you to start a meaningful practice of looking in the mirror and loving what you see. Believe in what you see.
Dus ... Wanneer je vandaag deze ruimte verlaat, daag ik jullie allemaal uit om aan een zinvolle oefening te beginnen door in de spiegel te kijken en te houden van wat je ziet. Geloof in wat je ziet.
If you can't love it, then respect it. And if you can't respect it, then encourage it. If you can't encourage it, empower it. And if you can't empower it, please be kind to it.
Als je niet van jezelf kan houden, respecteer jezelf dan. En als je jezelf niet kan respecteren, moedig jezelf aan. Als je jezelf niet kan aanmoedigen, maak het dan mogelijk. En als het niet mogelijk is, wees dan lief voor jezelf.
(Applause)
(Applaus)
The greatest relationship, the greatest one you will ever have is with yourself. Believe me. Have faith in yourself. Believing that faith can make broken wings fly. And we deserve to soar. Remember, maybe one of these days when you pass the mirror and you catch a glimpse of yourself, remember, I told you this. That is what believing looks like. And don't you ever, ever, ever give up on you.
De beste relatie, de geweldigste die je ooit zal hebben is met jezelf. Geloof mij nou maar. Heb vertrouwen in jezelf. Geloof dat vertrouwen kapotte vleugels kunnen laten vliegen. We verdienen het om te stijgen. Onthoud, dat als je misschien een dezer dagen langs een spiegel loopt en een glimp van jezelf opvangt, dat ik je dit heb verteld. Zo ziet geloof hebben eruit. Gooi nooit, maar dan ook echt nooit de handdoek in de ring.
I am Sheryl Lee Ralph, and I love you just the way you are.
Ik ben Sheryl Lee Ralph en ik houd van je zoals je bent.
(Singing) Believe in yourself
♪ Geloof in jezelf ♪
As I believe in you
♪ zoals ik in jou geloof. ♪
Thank you.
Dank je wel.
(Cheers and applause)
(Gejuich en applaus)