Let's begin with a story. Once upon a time -- well actually less than two years ago -- in a kingdom not so very far away, there was a man who traveled many miles to come to work at the jewel in the kingdom's crown -- an internationally famous company. Let's call it Island Networks. Now this kingdom had many resources and mighty ambitions, but the one thing it lacked was people. And so it invited workers from around the world to come and help it build the nation. But in order to enter and to stay these migrants had to pass a few tests. And so it was, our man presented himself to authorities in the kingdom, looking forward to settling into his new life.
Laten we beginnen met een verhaal. Er was eens -- minder dan twee jaar geleden -- in een koninkrijk niet zo heel ver weg, een man die vele mijlen reisde om te gaan werken bij het kroonjuweel van dat koninkrijk-- een internationaal bekend bedrijf. Laten we het Netwerk Eiland noemen. Nu was dit koninkrijk erg rijk en had het machtige ambities, maar ze hadden een tekort aan mensen. Dus nodigde het werknemers van over de hele wereld uit om de natie te helpen opbouwen. Maar deze migranten moesten een paar tests doorstaan. Onze man presenteerde zichzelf dus aan de autoriteiten in het koninkrijk, vol verwachting over zijn nieuwe leven.
But then something unexpected happened. The medical personnel who took blood samples from the man never actually told him what they were testing for. He wasn't offered counseling before or after the test, which is best medical practice. He was never informed of the results of the test. And yet, a couple of weeks later, he was picked up and taken to prison where he was subjected to a medical exam, including a full-body search in full view of the others in the cell. He was released, but then a day or two later, he was taken to the airport and he was deported. What on earth did this man do to merit this treatment? What was his terrible crime? He was infected with HIV.
Maar dan gebeurde er iets onverwachts. Het medische personeel dat bloed afnam, vertelde de man nooit echt waarvoor ze hem gingen testen. Niet het minste overleg vóór of na de test, wat de beste medische praktijk is. Hij werd nooit op de hoogte gebracht van de resultaten van de test. Een paar weken later werd hij opgepikt en naar de gevangenis gebracht waar hij een medisch onderzoek onderging, inclusief een lichaamsonderzoek, in het zicht van iedereen in de cel. Hij werd vrijgelaten, maar enkele dagen later werd hij meegenomen naar de luchthaven en gedeporteerd. Wat had deze man gedaan om deze behandeling te verdienen? Welke verschrikkelijke misdaad? Hij was besmet met hiv.
Now the kingdom is one of about 50 countries that imposes restrictions on the entry or stay of people living with HIV. The kingdom argues that its laws allow it to detain or deport foreigners who pose a risk to the economy or the security or the public health or the morals of the state. But these laws, when applied to people living with HIV, are a violation of international human rights agreements to which these countries are signatories. But you know what? Matters of principle aside, practically speaking, these laws drive HIV underground. People are less likely to come forth to be tested or treated or to disclose their condition, none of which helps these individuals or the communities these laws purport to protect.
Het koninkrijk is een van ongeveer 50 landen die beperkingen opleggen aan de binnenkomst of het verblijf van mensen met hiv. Het koninkrijk beweert dat zijn wetten hen toelaten buitenlanders vast te houden of te deporteren als ze een risico vormen voor de economie, de veiligheid, de volksgezondheid of de moraal van de staat. Maar deze wetten, toegepast op mensen met hiv, zijn een schending van de internationale mensenrechtenverdragen die deze landen hebben ondertekend. Maar weet je wat? Principes terzijde gelaten, drijven deze wetten, in de praktijk, hiv ondergronds. Mensen zullen minder geneigd zijn om zich te laten onderzoeken, behandelen of hun toestand bekend te maken. Daar zijn noch deze personen mee gediend, noch de gemeenschappen die deze wetten zogezegd beschermen.
Today we can prevent the transmission of HIV. And with treatment, it is a manageable condition. We are very far from the days when the only practical response to dread disease was to have banished the afflicted -- like this, "The Exile of the Leper." So you tell me why, in our age of science, we still have laws and policies which come from an age of superstition.
Vandaag kunnen we de overdracht van hiv voorkomen. De behandeling maakt dat er mee te leven valt. Het is allang niet meer zo dat de enige praktische reactie op ziekte is om de zieken te verbannen, zoals hier, 'De Ballingschap van de Melaatse'. Waarom gelden dan in ons tijdperk van wetenschap nog steeds wetten en beleid die komen uit een tijdperk van bijgeloof?
Time for a quick show of hands. Who here has been touched by HIV -- either because you yourself have the virus or you have a family member or a friend or a colleague who is living with HIV? Hands up. Wow. Wow. That's a significant number of us.
Steek eens de hand op, wie al te maken heeft gehad met hiv - hetzij omdat je zelf het virus hebt of een familielid, vriend of collega hebt die leeft met hiv. Handen omhoog. Wow. Wow. Dat zijn er veel.
You know better than anyone that HIV brings out the best and the worst in humanity. And the laws reflect these attitudes. I'm not just talking about laws on the books, but laws as they are enforced on the streets and laws as they are decided in the courts. And I'm not just talking about laws as they relate to people living with HIV, but people who are at greatest risk of infection -- people such as those who inject drugs or sex workers or men who have sex with men or transgendered persons or migrants or prisoners. And in many parts of the world that includes women and children who are especially vulnerable.
Jullie weten beter dan wie ook dat hiv het beste en het slechtste in de mens tevoorschijn roept. De wetgevingen weerspiegelen deze houding. Ik spreek niet alleen over de wetten in de boeken, maar de wetten zoals ze op straat en in de rechtbanken worden toegepast. Niet alleen over wetten die betrekking hebben op mensen met hiv, maar voor mensen die het grootste risico op infectie lopen -- zoals drugsspuiters, prostituees, mannen die seks met mannen hebben, transseksuelen, migranten of gevangenen. In vele delen van de wereld lopen vooral vrouwen en kinderen gevaar.
Now there are laws in many parts of the world which reflect the best of human nature. These laws treat people touched by HIV with compassion and acceptance. These laws respect universal human rights and they are grounded in evidence. These laws ensure that people living with HIV and those at greatest risk are protected from violence and discrimination and that they get access to prevention and to treatment. Unfortunately, these good laws are counter-balanced by a mass of really bad law -- law which is grounded in moral judgement and in fear and in misinformation, laws which specifically punish people living with HIV or those at greatest risk. These laws fly in the face of science, and they are grounded in prejudice and in ignorance and in a rewriting of tradition and a selective reading of religion.
In vele delen van de wereld weerspiegelen de wetten het beste van de menselijke natuur. Deze wetten behandelen met hiv besmette mensen met mededogen en aanvaarding. Deze wetten respecteren de universele mensenrechten en ze zijn gebaseerd op bewijs. Deze wetten zorgen dat mensen met hiv en degenen die het grootste risico lopen, beschermd worden tegen geweld en discriminatie en dat ze toegang tot preventie en behandeling krijgen. Helaas, deze goede wetten worden tegengegaan door een massa echt slechte wetgeving. Wetten die gebaseerd zijn op moreel oordeel, op angst en op verkeerde informatie, wetten die mensen met hiv bestraffen of die met het grootste risico. Deze wetten gaan lijnrecht in tegen de wetenschap. Ze wortelen in vooroordelen, in onwetendheid, in een herschrijven van tradities en in een selectieve interpretatie van religie.
But you know what? You don't have to take my word for it. We're going to hear from two people who are on the sharp end of the law. The first is Nick Rhoades. He's an American. And he was convicted under the U.S. State of Iowa's law on HIV transmission and exposure -- neither of which offense he actually committed.
Je hoeft me niet op mijn woord te geloven. We gaan naar twee mensen luisteren die het aan den lijve hebben ondervonden. De eerste is Nick Rhoades, een Amerikaan. Hij werd in de Amerikaanse staat Iowa veroordeeld op basis van de wet op hiv-overdracht en blootstelling. Aan geen van beiden is hij schuldig.
(Video) Nick Rhoades: If something is against the law then that is telling society that is unacceptable, that's bad behavior. And I think the severity of that punishment tells you how bad you are as a person. You're a class B felon, lifetime sex offender. You are a very, very, very bad person. And you did a very, very, very bad thing. And so that's just programmed into you. And you go through the correctional system and everyone's telling you the same thing. And you're just like, I'm a very bad person.
(Video) Nick Rhoades: Als iets tegen de wet is, dan is dat de samenleving vertellen dat het onaanvaardbaar is, dat het slecht gedrag is. Ik denk dat de ernst van die straf je zegt wat een slecht mens je wel bent. Je bent een klasse B-misdadiger, levenslang een zedendelinquent. Je bent doorslecht. Je hebt iets heel ergs gedaan. Zo word je geprogrammeerd. Doorheen heel het penitentiaire systeem vertelt iedereen je hetzelfde: dat je inslecht bent.
Shereen El-Feki: It's not just a question of unfair or ineffective laws. Some countries have good laws, laws which could stem the tide of HIV. The problem is that these laws are flouted. Because stigma gives unofficial license to treat people living with HIV or those at greatest risk unlike other citizens. And this is exactly what happened to Helma and Dongo from Namibia.
Shereen El-Feki: het is niet alleen een kwestie van oneerlijke of ineffectieve wetten. Sommige landen hebben goede wetten, die de hiv-golf kunnen indammen. Het probleem is dat deze wetten met voeten worden getreden. Omdat het stigma de onofficiële licentie geeft om mensen met hiv of degenen met het grootste risico anders te gaan behandelen. Dit is precies wat er gebeurd is met Helma en Dongo uit Namibië.
(Video) Hilma: I found out when I went to the hospital for a pregnancy check-up. The nurse announced that every pregnant woman must also be tested for HIV that day. I took the test and the result showed I was positive. That's the day I found out. The nurse said to me, "Why should you people bcome pregnant when you know you are HIV positive? Why are you pregnant when you are living positive?" I am sure now that is the reason they sterilized me. Because I am HIV positive. They didn't give the forms to me or explain what was in the form. The nurse just came with it already marked where I had to sign. And with the labor pain, I didn't have the strength to ask them to read it to me. I just signed.
(Video) Hilma: Ik ontdekte dat ik hiv had tijdens een zwangerschapsonderzoek in het ziekenhuis. De verpleegster vertelde dat elke zwangere vrouw die dag ook getest moest worden op hiv. Ik onderging de test en het resultaat was positief. Zo kwam ik het te weten. De verpleegster zei tegen me: "Waarom word je zwanger als je weet dat je hiv-positief bent?" Ik weet zeker dat dat de reden is dat ze me hebben gesteriliseerd. Ze hebben me de formulieren niet getoond of uitgelegd wat erin stond. De verpleegster wees enkel op het formulier aan waar ik moest ondertekenen. Omdat ik pijn had, had ik niet de kracht om te vragen dat ze het me voorlazen. Ik tekende maar.
SE: Hilma and Nick and our man in the kingdom are among the 34 million people living with HIV according to recent estimates. They're the lucky ones because they're still alive. According to those same estimates, in 2010 1.8 million people died of AIDS related causes. These are terrible and tragic figures. But if we look a little more broadly into the statistics, we actually see some reason for hope.
SE: Hilma, Nick en onze man in het koninkrijk behoren tot de 34 miljoen mensen met hiv volgens recente schattingen. Ze horen bij de gelukkigen omdat ze nog leven. Volgens dezelfde schattingen zijn in 2010 1,8 miljoen mensen gestorven door oorzaken gerelateerd aan aids. Dit zijn vreselijke en tragische cijfers. Maar als we de statistieken een beetje nader bekijken, zien we redenen voor hoop.
Looking globally, the number of new infections of HIV is declining. And looking globally as well, deaths are also starting to fall. There are many reasons for these positive developments, but one of the most remarkable is in the increase in the number of people around the world on anti-retroviral therapy, the medicines they need to keep their HIV in check.
Wereldwijd neemt het aantal nieuwe besmettingen van hiv af. Ook het aantal sterfgevallen begint te dalen. Er zijn vele redenen voor deze positieve ontwikkelingen, maar een van de meest opmerkelijke is de toename van het aantal mensen over de hele wereld die anti-retrovirale therapie volgen om hun hiv onder controle te houden.
Now there are still many problems. Only about half of the people who need treatment are currently receiving it. In some parts of the world -- like here in the Middle East and North Africa -- new infections are rising and so are deaths. And the money, the money we need for the global response to HIV, that is shrinking. But for the first time in three decades into this epidemic we have a real chance to come to grips with HIV. But in order to do that we need to tackle an epidemic of really bad law.
Er zijn nog vele problemen. Slechts ongeveer de helft van de mensen die behandeling nodig hebben, krijgen ze. In sommige delen van de wereld -- zoals hier in het Midden-Oosten en Noord-Afrika -- stijgt het aantal nieuwe infecties en dus ook het aantal sterfgevallen. Terwijl er steeds minder geld voor de wereldwijde reactie op hiv wordt vrijgemaakt. Voor de eerste keer in de drie decennia van deze epidemie hebben we een echte kans om hiv aan te pakken. Maar om dat te doen, moeten we een epidemie van slechte wetgeving aanpakken.
It's for this reason that the Global Commission on HIV and the Law, of which I'm a member, was established by the agencies of the United Nations -- to look at the ways that legal environments are affecting people living with HIV and those at greatest risk, and to recommend what should be done to make the law an ally, not an enemy, of the global response to HIV.
Om die reden werd de Wereldcommissie voor hiv en de wet opgericht door de agentschappen van de Verenigde Naties. Ik ben er lid van. Ze kijken naar de manieren waarop juridische omkadering van invloed is op mensen die leven met hiv en die het grootste risico lopen. Ze doen aanbevelingen om de wet tot bondgenoot, niet tot vijand van de wereldwijde reactie op hiv te maken.
Let me give you just one example of the way a legal environment can make a positive difference. People who inject drugs are one of those groups I mentioned. They're at high risk of HIV through contaminated injection equipment and other risk-related behaviors. In fact, one in every 10 new infections of HIV is among people who inject drugs. Now drug use or possession is illegal in almost every country. But some countries take a harder line on this than others.
Ik noem slechts één voorbeeld van de manier waarop een juridische omgeving een positief verschil kan maken. Drugsspuiters horen daarbij. Ze lopen een hoog risico op hiv via besmette spuiten en andere risico-gerelateerde problemen. Eén op elke 10 nieuwe infecties van hiv is bij mensen die drugs injecteren. Bezit en/of gebruik van drugs is in bijna alle landen onwettig. Maar sommige landen pakken dit harder aan dan anderen.
In Thailand people who use drugs, or are merely suspected of using drugs, are placed in detention centers, like the one you see here, where they are supposed to clean up. There is absolutely no evidence to show that throwing people into detention cures their drug dependence. There is, however, ample evidence to show that incarcerating people increases their risk of HIV and other infections.
In Thailand worden mensen die drugs gebruiken, of alleen maar verdacht worden van het gebruik van drugs, geplaatst in detentiecentra, zoals je hier ziet, waar zij 'clean' zouden moeten worden. Er is absoluut geen bewijs dat mensen opsluiten hen van hun drugsverslaving zou afhelpen. Er is echter voldoende bewijs om te laten zien dat mensen opsluiten hun risico op hiv en andere infecties verhoogt.
We know how to reduce HIV transmission and other risks in people who inject drugs. It's called harm reduction, and it involves, among other things, providing clean needles and syringes, offering opioid substitution therapy and other evidence-based treatments to reduce drug dependence. It involves providing information and education and condoms to reduce HIV transmission, and also providing HIV testing and counseling and treatment should people become infected. Where the legal environment allows for harm reduction the results are striking.
We weten hoe we hiv-overdracht en andere risico's kunnen verminderen bij mensen die drugs spuiten. Het wordt schadebeperking genoemd, door bijvoorbeeld schone naalden en spuiten te verstrekken, substitutietherapie aan te bieden en andere op bewijsmateriaal gesteunde behandelingen tegen drugsverslaving. Het gaat om het verstrekken van informatie, onderwijs en condooms om hiv-besmetting terug te dringen. Ook het leveren van hiv-tests, raadgeving en behandeling voor besmette mensen. Waar het rechtskader in schadebeperking voorziet, zijn de resultaten opvallend.
Australia and Switzerland were two countries which introduced harm reduction very early on in their HIV epidemics, and they have a very low rate of HIV among injecting drug users. The U.S. and Malaysia came to harm reduction a little later, and they have higher rates of HIV in these populations. Thailand and Russia, however, have resisted harm reduction and have stringent laws which punish drug use. And hey, surprise, very high rates of HIV among people who are injecting drugs.
Australië en Zwitserland zijn twee landen die dat zeer vroeg in hun hiv-epidemieën hebben gedaan en het aantal besmette drugsgebruikers is daar zeer laag. De VS en Maleisië gingen het wat later zo aanpakken met als gevolg in verhouding meer hiv-gevallen. Thailand en Rusland hebben geen schadebeperking willen toepassen. Ze hebben strenge wetten die drugsgebruik bestraffen. Is het te verwonderen dat daar heel veel hiv voorkomt bij drugsspuiters?
At the Global Commission we have studied the evidence, and we've heard the experiences of over 700 people from 140 countries. And the trend? Well the trend is clear. Where you criminalize people living with HIV or those at greatest risk, you fuel the epidemic. Now coming up with a vaccine for HIV or a cure for AIDS -- now that's rocket science. But changing the law isn't. And in fact, a number of countries are starting to make progress on a number of points. To begin, countries need to review their legislation as it touches HIV and vulnerable groups. On the back of those reviews, governments should repeal laws that punish or discriminate against people living with HIV or those at greatest risk.
We hebben het bewijsmateriaal bij de Wereldcommissie bestudeerd en we hebben geluisterd naar de ervaringen van meer dan 700 mensen uit 140 landen. De trend is duidelijk. Waar je mensen met hiv of die met het grootste risico criminaliseert, wakker je de epidemie aan. Een vaccin voor hiv of een remedie voor aids vinden, dat is aartsmoeilijk. Maar de wet kunnen we veranderen. Een aantal landen boeken al vooruitgang op een aantal punten. Landen moeten hun wetgeving herzien waar het gaat over hiv en kwetsbare groepen. Uit dit overzicht blijkt dat regeringen wetten moeten intrekken die mensen met hiv of met het grootste risico bestraffen of discrimineren.
Repealing a law isn't easy, and it's particularly difficult when it relates to touchy subjects like drugs and sex. But there's plenty you can do while that process is underway. One of the key points is to reform the police so that they have better practices on the ground. So for example, outreach workers who are distributing condoms to vulnerable populations are not themselves subject to police harassment or abuse or arbitrary arrest. We can also train judges so that they find flexibilities in the law and so that they rule on the side of tolerance rather than prejudice. We can retool prisons so that HIV prevention and harm reduction is available to prisoners.
Een wet herroepen is niet gemakkelijk, zeker niet als het gaat om gevoelige onderwerpen zoals drugs en seks. Maar er is veel dat je ondertussen al kan doen. Vooral het hervormen van de politie om ze een betere aanpak aan te leren. Ervoor zorgen dat gezondheidswerkers die condooms uitdelen aan kwetsbare bevolkingsgroepen, zelf niet te lijden hebben van politie-intimidatie, geweld of willekeurige arrestaties. Wij kunnen rechters ook zo opleiden dat ze de wet flexibel gaan toepassen, tolerant zijn in plaats van vol vooroordelen. We kunnen gevangenissen zo inrichten dat hiv-preventie en schadebeperking beschikbaar is voor de gevangenen.
The key to all this is reinforcing civil society. Because civil society is key to raising awareness among vulnerable groups of their legal rights. But awareness needs action. And so we need to ensure that these people who are living with HIV or at greatest risk of HIV have access to legal services and they have equal access to the courts. And also important is talking to communities so that we change interpretations of religious or customary law, which is too often used to justify punishment and fuel stigma.
De sleutel ligt in de versterking van de burgermaatschappij. Dat is bij kwetsbare groepen de sleutel tot een verdere bewustwording van hun wettelijke rechten. Maar voor bewustwording is actie nodig. Dus moeten we ervoor zorgen dat mensen met hiv of met het grootste risico op hiv, toegang hebben tot juridische diensten en tot de rechter, op voet van gelijkheid. Ook overleg met de gemeenschappen is belangrijk om de interpretaties van het religieuze of gewoonterecht te veranderen. Die worden maar al te vaak gebruikt om straffen te verrechtvaardigen en mensen te stigmatiseren.
For many of us here HIV is not an abstract threat. It hits very close to home. The law, on the other hand, can seem remote, arcane, the stuff of specialists, but it isn't. Because for those of us who live in democracies, or in aspiring democracies, the law begins with us.
Voor velen van ons hier is hiv geen abstracte bedreiging. Het raakt ons allemaal. De wet echter kan een ver-van-mijn-bedshow en voer voor specialisten lijken, maar is het niet. Voor wie in een democratie of aankomende democratie leeft, zijn wij de bron van de wet.
Laws that treat people living with HIV or those at greatest risk with respect start with the way that we treat them ourselves: as equals. If we are going to stop the spread of HIV in our lifetime, then that is the change we need to spread.
Wetten die mensen met hiv of die met het grootste risico respectvol behandelen, zijn een gevolg van hoe wij ze zelf behandelen: als gelijken. Als we de verspreiding van hiv binnen afzienbare tijd willen stoppen, dan moet deze verandering algemeen worden.
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)