Μου ζητήθηκε να γυρίσω ένα έργο με τον τίτλο "Ελισάβετ". Και μιλάμε για αυτό το σπουδαίο αγγλικό είδωλο και λέμε: "Είναι μια υπέροχη γυναίκα, κάνει τα πάντα. Πώς θα τη συστήσουμε στο κοινό;" Έτσι κάναμε σύσκεψη με το στούντιο, τους παραγωγούς και τον συγγραφέα και ήρθαν και μου είπαν: "Σεκάρ, τι πιστεύεις;"
So, I was just asked to go and shoot this film called "Elizabeth." And we're all talking about this great English icon and saying, "She's a fantastic woman, she does everything. How are we going to introduce her?" So we went around the table with the studio and the producers and the writer, and they came to me and said, "Shekhar, what do you think?"
Κι εγώ είπα: 'Νομίζω ότι χορεύει."
And I said, "I think she's dancing."
Και είδα ότι όλοι με κοίταξαν και κάποιος είπε: "Μπόλιγουντ."
And I could see everybody looked at me, somebody said, "Bollywood."
Ένας άλλος είπε: "Πόσο τον πληρώνουμε;"
The other said, "How much did we hire him for?"
Και ένας τρίτος είπε: "Ας βρούμε άλλον σκηνοθέτη."
And the third said, "Let's find another director."
Σκέφτηκα ότι έπρεπε να αλλάξω γνώμη. Έτσι κάναμε πολλές συζητήσεις για το πως θα συστήσουμε την Ελισάβετ και είπα "Εντάξει, ίσως παραείμαι του Μπόλιγουντ. Μήπως η Ελισάβετ, αυτό το σπουδαίο είδωλο, να χορεύει; Τι είναι αυτά που λέτε;" Έτσι το ξανασκέφτηκα και όλοι καταλήξαμε σε ομοφωνία. Και αυτή είναι η εισαγωγή αυτού του σπουδαίου βρετανικού ειδώλου που λεγόταν Ελισάβετ.
I thought I had better change. So we had a lot of discussion on how to introduce Elizabeth, and I said, "OK, maybe I am too Bollywood. Maybe Elizabeth, this great icon, dancing? What are you talking about?" So I rethought the whole thing, and then we all came to a consensus. And here was the introduction of this great British icon called "Elizabeth."
Λέστερ: Μπορώ να σας συνοδεύσω, κυρία μου;
Leicester: May I join you, my lady?
Ελισάβετ: Αν σας ευχαριστεί, κύριε. (Μουσική)
Elizabeth: If it please you, sir. (Music)
Σεκάρ Καπούρ: Κι έτσι χόρευε. Πόσοι από όσους είδαν την ταινία δεν κατάλαβαν ότι ήταν μια γυναίκα ερωτευμένη, ότι ήταν εντελώς αθώα και είδαν μεγάλη χαρά στη ζωή της και ήταν γεμάτη ζωή; Και πόσοι από εσάς δεν το καταλάβατε; Αυτή είναι η δύναμη της οπτικής αφήγησης, αυτή είναι η δύναμη του χορού, αυτή είναι η δύναμη της μουσικής, η δύναμη της άγνοιας.
Shekhar Kapur: So she was dancing. So how many people who saw the film did not get that here was a woman in love, that she was completely innocent and saw great joy in her life, and she was youthful? And how many of you did not get that? That's the power of visual storytelling, that's the power of dance, that's the power of music: the power of not knowing.
Όταν ξεκινώ να σκηνοθετώ ένα έργο, κάθε μέρα προετοιμαζόμαστε υπερβολικά, σκεπτόμαστε υπερβολικά. Η γνώση υπερνικά τη σοφία. Ξέρετε, οι απλές λέξεις χάνονται στην άβυσσο της εμπειρίας. Έτσι σκέφτομαι και λέω, "Τι θα κάνω σήμερα;" Δεν πρόκειται να κάνω αυτό που έχω σχεδιάσει και βάζω τον εαυτό μου σε απόλυτο πανικό. Είναι ο τρόπος μου να διώξω τη σκέψη, να διώξω αυτή τη σκέψη που λέει "Ε! Ξέρεις τι κάνεις. Ξέρεις ακριβώς τι κάνεις. Είσαι σκηνοθέτης, αυτό το κάνεις χρόνια ολόκληρα." Έτσι πρέπει να φτάσω εκεί και να αισθανθώ απόλυτο πανικό. Είναι μια συμβολική κίνηση. Σκίζω το σενάριο πανικοβάλλομαι, τρομοκρατούμαι. Το κάνω και τώρα, μπορείτε να με δείτε. Αρχίζω να έχω άγχος, δεν ξέρω τι να πω, δεν ξέρω τι κάνω, δεν θέλω να πάω εκεί.
When I go out to direct a film, every day we prepare too much, we think too much. Knowledge becomes a weight upon wisdom. You know, simple words lost in the quicksand of experience. So I come up, and I say, "What am I going to do today?" I'm not going to do what I planned to do, and I put myself into absolute panic. It's my one way of getting rid of my mind, getting rid of this mind that says, "Hey, you know what you're doing. You know exactly what you're doing. You're a director, you've done it for years." So I've got to get there and be in complete panic. It's a symbolic gesture. I tear up the script, I go and I panic myself, I get scared. I'm doing it right now; you can watch me. I'm getting nervous, I don't know what to say, I don't know what I'm doing, I don't want to go there.
Και καθώς πηγαίνω εκεί, φυσικά, ο βοηθός σκηνοθέτη μου λέει: "Ξέρετε τι πάτε να κάνετε, κύριε." και απαντώ "Και βέβαια ξέρω."
And as I go there, of course, my A.D. says, "You know what you're going to do, sir." I say, "Of course I do."
Και οι παραγωγοί θα λένε "Κοιτάξτε τον Σεκάρ. Είναι τόσο προετοιμασμένος." Και μέσα μου ακούω τον Νουσράτ Φατέχ Αλί Καν επειδή είναι χαοτικός. Επιτρέπω στον εαυτό μου να βυθιστεί στο χάος επειδή από το χάος ελπίζω να έρθουν κάποιες στιγμές αλήθειας. Η προετοιμασία είναι προετοιμασία. Δεν ξέρω καν αν είναι τίμιο. Δεν ξέρω καν αν είναι ειλικρινές. Η αλήθεια έρχεται εκείνη τη στιγμή, οργανικά και αν πετύχεις πέντε σπουδαίες στιγμές σπουδαίου, οργανικού υλικού στην αφήγησή σου, στην ταινία σου, την ταινία σου θα την καταλάβει το κοινό. Έτσι ψάχνω εκείνες τις στιγμές και στέκομαι εκεί και λέω "Δεν ξέρω τι να πω."
And the studio executives, they would say, "Hey, look at Shekhar. He's so prepared." And inside I've just been listening to Nusrat Fateh Ali Khan because he's chaotic. I'm allowing myself to go into chaos because out of chaos, I'm hoping some moments of truth will come. All preparation is preparation. I don't even know if it's honest. I don't even know if it's truthful. The truth of it all comes on the moment, organically, and if you get five great moments of great, organic stuff in your storytelling, in your film, your film, audiences will get it. So I'm looking for those moments, and I'm standing there and saying, "I don't know what to say."
Και στο τέλος, σε κοιτάζουν όλοι, 200 άτομα στις επτά το πρωί οι οποίοι έφτασαν εκεί στις επτά παρά τέταρτο κι εσύ έφτασες στις επτά και όλοι λένε: "Ποιο είναι το πρώτο πράγμα; Τι θα γίνει;" Και βάζεις τον εαυτό σου σε μια κατάσταση πανικού, όπου δεν ξέρεις και έτσι δεν ξέρεις. Και έτσι, επειδή δεν ξέρεις προσεύχεσαι στο σύμπαν, επειδή προσεύχεσαι στο σύμπαν ότι κάτι - θα προσπαθήσω να πλησιάσω το σύμπαν με τον ίδιο τρόπο που ο Αϊνστάιν - να πω μια προσευχή - πλησίαζε τις εξισώσεις του, την ίδια πηγή. Ψάχνω για την ίδια πηγή επειδή η δημιουργικότητα εκπορεύεται από την ίδια ακριβώς πηγή που διαλογίζεσαι έξω από τον εαυτό σου, έξω από το σύμπαν. Ψάχνεις για κάτι που έρχεται και σε χτυπάει. Μέχρι να σε χτυπήσει, δεν μπορείς να δώσεις εσύ το πρώτο χτύπημα. Τότε τι κάνεις;
So, ultimately, everybody's looking at you, 200 people at seven in the morning who got there at quarter to seven, and you arrived at seven, and everybody's saying, "Hey. What's the first thing? What's going to happen?" And you put yourself into a state of panic where you don't know, and so you don't know. And so, because you don't know, you're praying to the universe because you're praying to the universe that something -- I'm going to try and access the universe the way Einstein -- say a prayer -- accessed his equations, the same source. I'm looking for the same source because creativity comes from absolutely the same source that you meditate somewhere outside yourself, outside the universe. You're looking for something that comes and hits you. Until that hits you, you're not going to do the first shot. So what do you do?
Τότε η Κέιτ λέει "Σεκάρ, τι θέλεις να κάνω;"
So Cate says, "Shekhar, what do you want me to do?"
Και λέω: "Κέιτ τι θέλεις να κάνεις;" (Γέλια) "Είσαι σπουδαία ηθοποιός και θέλω να δίνω στους ηθοποιούς μου - γιατί δεν μου δείχνεις τι θέλεις να κάνεις;" (Γέλια) Τι κάνω; Προσπαθώ να κερδίσω χρόνο. Προσπαθώ να κερδίσω χρόνο.
And I say, "Cate, what do you want to do?" (Laughter) "You're a great actor, and I like to give to my actors -- why don't you show me what you want to do?" (Laughter) What am I doing? I'm trying to buy time. I'm trying to buy time.
Το πρώτο πράγμα που έμαθα για την αφήγηση και το ακολουθώ πάντα είναι: ο Πανικός. Ο πανικός είναι η μεγάλη πρόσβαση στη δημιουργικότητα επειδή είναι ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθείς τη σκέψη σου. Ξεφορτωθείτε τη σκέψη σας. Διώξτε την, πετάξτε την. Και πάμε στο σύμπαν γιατί υπάρχει κάτι εκεί έξω που είναι πιο αληθινό από τη σκέψη σας, που είναι πιο αληθινό από το σύμπαν σας. [ασαφές] που το είπατε αυτό χθες. Απλά το επαναλαμβάνω γιατί το ακολουθώ συνεχώς για να βρω κάπου τη "σούνιατα", την κενότητα. Από την κενότητα πηγάζει μια στιγμή δημιουργικότητας. Αυτό κάνω λοιπόν.
So the first thing about storytelling that I learned, and I follow all the time is: Panic. Panic is the great access of creativity because that's the only way to get rid of your mind. Get rid of your mind. Get out of it, get it out. And let's go to the universe because there's something out there that is more truthful than your mind, that is more truthful than your universe. [unclear], you said that yesterday. I'm just repeating it because that's what I follow constantly to find the shunyata somewhere, the emptiness. Out of the emptiness comes a moment of creativity. So that's what I do.
Όταν ήμουν παιδί - ήμουν γύρω στα οχτώ. Θυμάστε πως ήταν η Ινδία. Δεν υπήρχε ρύπανση. Στο Δελχί, που ζούσαμε - το λέγαμε τσατ ή κχότα. Η λέξη κχότα τώρα έγινε κακιά λέξη. Σημαίνει "η ταράτσα τους" -- και κοιμόμασταν έξω τα βράδια. Στο σχολείο μαθαίναμε φυσική και μου είπανε ότι αν υπάρχει κάτι, τότε αυτό μπορεί να μετρηθεί. Αν δεν μπορεί να μετρηθεί, τότε δεν υπάρχει. Και τη νύχτα ξάπλωνα έξω, κοιτάζοντας τον καθαρό ουρανό, όπως ήταν το Δελχί όταν ήμουν παιδί, και κοιτούσα το σύμπαν και έλεγα, "Πόσο μακριά φτάνει αυτό το σύμπαν;"
When I was a kid -- I was about eight years old. You remember how India was. There was no pollution. In Delhi, we used to live -- we used to call it a chhat or the khota. Khota's now become a bad word. It means their terrace -- and we used to sleep out at night. At school I was being just taught about physics, and I was told that if there is something that exists, then it is measurable. If it is not measurable, it does not exist. And at night I would lie out, looking at the unpolluted sky, as Delhi used to be at that time when I was a kid, and I used to stare at the universe and say, "How far does this universe go?"
Ο πατέρας μου ήταν γιατρός. Και σκεφτόμουν: "Μπαμπά, πόσο μακριά φτάνει το σύμπαν;"
My father was a doctor. And I would think, "Daddy, how far does the universe go?"
Και είπε "Γιε μου, φτάνει στο άπειρο."
And he said, "Son, it goes on forever."
Τότε είπα "Σε παρακαλώ, μέτρησέ μου το άπειρο γιατί στο σχολείο μου διδάσκουν ότι αν δεν μπορώ να το μετρήσω, δεν υπάρχει. Δεν είναι μέσα στο πλαίσιο αναφοράς μου." Λοιπόν, πόσο μακριά φτάνει η αιωνιότητα; Τι σημαίνει το άπειρο; Και καθόμουν εκεί και έκλαιγα τα βράδια επειδή η φαντασία μου δεν έφτανε εκείνη τη δημιουργικότητα.
So I said, "Please measure forever because in school they're teaching me that if I cannot measure it, it does not exist. It doesn't come into my frame of reference." So, how far does eternity go? What does forever mean? And I would lie there crying at night because my imagination could not touch creativity.
Τι έκανα λοιπόν; Εκείνη την περίοδο, στην τρυφερή ηλικία των επτά, δημιούργησα μια ιστορία. Ποια ήταν η ιστορία μου; Και δεν ξέρω γιατί, αλλά τη θυμάμαι εκείνη την ιστορία. Είναι ένας ξυλοκόπος ο οποίος είναι έτοιμος να πάρει το τσεκούρι του και να κόψει ένα κομμάτι ξύλο, και ολόκληρος ο γαλαξίας είναι ένα άτομο από εκείνο το τσεκούρι. Και όταν εκείνο το τσεκούρι κόψει εκείνο το κομμάτι ξύλο, θα καταστραφούν όλα και η Μεγάλη Έκρηξη θα γίνει ξανά. Αλλά πριν από όλα αυτά υπήρχε ένας ξυλοκόπος. Και μετά όταν θα μου τελείωνε εκείνη η ιστορία, θα φανταζόμουν ότι το σύμπαν του ξυλοκόπου είναι ένα άτομο στο τσεκούρι ενός άλλου ξυλοκόπου. Επομένως, κάθε φορά θα έλεγα την ιστορία μου ξανά και ξανά και θα ξεπερνούσα το πρόβλημα, και έτσι ξεπέρασα το πρόβλημα.
So what did I do? At that time, at the tender age of seven, I created a story. What was my story? And I don't know why, but I remember the story. There was a woodcutter who's about to take his ax and chop a piece of wood, and the whole galaxy is one atom of that ax. And when that ax hits that piece of wood, that's when everything will destroy and the Big Bang will happen again. But all before that there was a woodcutter. And then when I would run out of that story, I would imagine that woodcutter's universe is one atom in the ax of another woodcutter. So every time, I could tell my story again and again and get over this problem, and so I got over the problem.
Πώς το έκανα; Πείτε μια ιστορία. Τι είναι η ιστορία; Η ιστορία είναι δική μας - όλων μας - είμαστε οι ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας. Σε αυτό το σύμπαν και σε αυτή την ύπαρξη, όπου ζούμε με αυτή τη διττότητα του αν υπάρχουμε ή όχι και του ποιοι είμαστε, οι ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας είναι οι ιστορίες που καθορίζουν τις προοπτικές της ύπαρξής μας. Είμαστε οι ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας. Κι αυτό είναι τόσο ευρύ όσο κοιτάμε τις ιστορίες. Η ιστορία είναι η σχέση που αναπτύσσεις μεταξύ του ποιος είσαι ή ποιος είσαι δυνητικά και του άπειρου κόσμου, και αυτή είναι η μυθολογία μας.
How did I do it? Tell a story. So what is a story? A story is our -- all of us -- we are the stories we tell ourselves. In this universe, and this existence, where we live with this duality of whether we exist or not and who are we, the stories we tell ourselves are the stories that define the potentialities of our existence. We are the stories we tell ourselves. So that's as wide as we look at stories. A story is the relationship that you develop between who you are, or who you potentially are, and the infinite world, and that's our mythology.
Λέμε τις ιστορίες μας και ένα άτομο χωρίς ιστορία δεν υπάρχει. Έτσι ο Αϊνστάιν είπε μια ιστορία και ακολούθησε τις ιστορίες του και ανακάλυψε θεωρίες και ανακάλυψε αυτές τις θεωρίες και μετά ανακάλυψε τις εξισώσεις του. Ο Μ. Αλέξανδρος είχε μια ιστορία που του έλεγε η μητέρα του και πήγε να κατακτήσει τον κόσμο. Όλοι μας, οι πάντες, έχουμε μια ιστορία που ακολουθούμε. Λέμε στον εαυτό μας ιστορίες. Έτσι, πηγαίνω ένα βήμα παραπέρα και λέω: "Λέω μια ιστορία, άρα υπάρχω." Υπάρχω επειδή υπάρχουν ιστορίες και αν δεν υπάρχουν ιστορίες, δεν υπάρχουμε. Δημιουργούμε ιστορίες για να ορίσουμε την ύπαρξή μας. Αν δεν δημιουργήσουμε τις ιστορίες, πιθανώς να τρελαθούμε. Δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος, αλλά αυτό έκανα πάντα.
We tell our stories, and a person without a story does not exist. So Einstein told a story and followed his stories and came up with theories and came up with theories and then came up with his equations. Alexander had a story that his mother used to tell him, and he went out to conquer the world. We all, everybody, has a story that they follow. We tell ourselves stories. So, I will go further, and I say, "I tell a story, and therefore I exist." I exist because there are stories, and if there are no stories, we don't exist. We create stories to define our existence. If we do not create the stories, we probably go mad. I don't know; I'm not sure, but that's what I've done all the time.
Τώρα, μια ταινία. Μια ταινία διηγείται μια ιστορία. Συχνά αναρωτιέμαι όταν γυρίζω μια ταινία - σκέφτομαι να κάνω μια ταινία για τον Βούδα και συχνά αναρωτιέμαι: αν ο Βούδας είχε όλα τα στοιχεία που δίνονται σε έναν σκηνοθέτη - αν είχε μουσική, αν είχε οπτικά εφέ, αν είχε κάμερα - θα καταλαβαίναμε καλύτερα το Βουδισμό; Αλλά αυτό μου προσθέτει ένα βάρος. Πρέπει να πω μια ιστορία με πιο περίτεχνο τρόπο, αλλά έχω τις δυνατότητες. Λέγεται λανθάνον νόημα. Όταν πρωτοπήγα στο Χόλιγουντ, είπαν - μιλούσα για το λανθάνον νόημα και ο ατζέντης μου είπε: "Θα μπορούσες να μη μιλάς για το λανθάνον νόημα;" Και είπα: "Γιατί;" και είπε: "Επειδή κανείς δεν θα σου δώσει ταινία αν μιλάς για λανθάνον κείμενο. Μίλα απλά για πλοκή και λέγε πόσο υπέροχα θα γυρίσεις την ταινία, ποια θα είναι τα οπτικά εφέ."
Now, a film. A film tells a story. I often wonder when I make a film -- I'm thinking of making a film of the Buddha -- and I often wonder: If Buddha had all the elements that are given to a director -- if he had music, if he had visuals, if he had a video camera -- would we get Buddhism better? But that puts some kind of burden on me. I have to tell a story in a much more elaborate way, but I have the potential. It's called subtext. When I first went to Hollywood, they said -- I used to talk about subtext, and my agent came to me, "Would you kindly not talk about subtext?" And I said, "Why?" He said, "Because nobody is going to give you a film if you talk about subtext. Just talk about plot and say how wonderful you'll shoot the film, what the visuals will be."
Όποτε βλέπω μια ταινία ψάχνουμε αυτό: Ψάχνουμε μια ιστορία σε επίπεδο πλοκής, μετά ψάχνουμε μια ιστορία σε ψυχολογικό επίπεδο, μετά ψάχνουμε μια ιστορία σε πολιτικό επίπεδο, μετά ψάχνουμε μια ιστορία σε μυθολογικό επίπεδο. Και ψάχνω ιστορίες σε κάθε επίπεδο. Τώρα, δεν είναι απαραίτητο αυτές οι ιστορίες να συμφωνούν μεταξύ τους. Το υπέροχο είναι, πολλές φορές, ότι οι ιστορίες αντικρούουν η μία την άλλη, Έτσι, όταν δουλεύω με τον Ραμάν, που είναι σπουδαίος μουσικός, του λέω συχνά: "Μην ακολουθείς αυτό που λέει ήδη το σενάριο. Βρες τι δεν λέει. Βρες την αλήθεια για τον εαυτό σου και όταν βρεις την αλήθεια για τον εαυτό σου, θα υπάρχει μια αλήθεια σε αυτή, αλλά μπορεί να αντικρούει την πλοκή αλλά μην ανησυχείς για αυτό."
So when I look at a film, here's what we look for: We look for a story on the plot level, then we look for a story on the psychological level, then we look for a story on the political level, then we look at a story on a mythological level. And I look for stories on each level. Now, it is not necessary that these stories agree with each other. What is wonderful is, at many times, the stories will contradict with each other. So when I work with Rahman who's a great musician, I often tell him, "Don't follow what the script already says. Find that which is not. Find the truth for yourself, and when you find the truth for yourself, there will be a truth in it, but it may contradict the plot, but don't worry about it."
Τώρα, η συνέχεια της "Ελισάβετ," η "Χρυσή Εποχή". Όταν έκανα τη συνέχεια για την "Ελισάβετ", αυτή ήταν η ιστορία που έλεγε ο συγγραφέας: Μια γυναίκα που απειλούνταν από τον Φίλιππο Β' και πήγαινε στον πόλεμο, και πήγαινε στον πόλεμο, ερωτεύτηκε τον Γουόλτερ Ράλεϊ. Επειδή ερωτεύτηκε τον Γουόλτερ Ράλεϊ, εγκατέλειπε τους λόγους που ήταν βασίλισσα, και μετά ο Γουόλτερ Ράλεϊ ερωτεύτηκε την κυρία επί των τιμών, και έπρεπε να αποφασίσει αν θα ήταν μια βασίλισσα που θα πήγαινε στον πόλεμο ή ήθελε...
So, the sequel to "Elizabeth," "Golden Age." When I made the sequel to "Elizabeth," here was a story that the writer was telling: A woman who was threatened by Philip II and was going to war, and was going to war, fell in love with Walter Raleigh. Because she fell in love with Walter Raleigh, she was giving up the reasons she was a queen, and then Walter Raleigh fell in love with her lady in waiting, and she had to decide whether she was a queen going to war or she wanted...
Αυτή είναι η ιστορία που έλεγα εγώ: Οι θεοί εκεί πάνω, ήταν δύο άνθρωποι. Ήταν ο Φίλιππος Β', ο οποίος είχε θεϊκή υπόσταση επειδή προσευχόταν συνεχώς και ήταν και η Ελισάβετ, η οποία είχε θεϊκή υπόσταση αλλά όχι εντελώς θεϊκή, επειδή πίστευε ότι είχε θεϊκή υπόσταση, αλλά μέσα της έρεε θνητό αίμα. Αλλά αυτός με τη θεϊκή υπόσταση ήταν άδικος, επομένως οι θεοί είπαν: "Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να βοηθήσουμε τον δίκαιο." Και έτσι βοήθησαν μόνο τον δίκαιο. Και αυτό που έκαναν ήταν ότι έστειλαν στη Γη τον Γουόλτερ Ράλεϊ για να χωρίσει σωματικά το θνητό από τον πνευματικό εαυτό της. Και ο θνητός εαυτός της ήταν το κορίτσι για το οποίο στάλθηκε ο Γουόλτερ Ράλεϊ και σταδιακά τη χώρισε, κι έτσι ήταν έτοιμη να αποκτήσει θεϊκή υπόσταση. Και οι δύο άνθρωποι με τη θεϊκή υπόσταση πολέμησαν, και οι θεοί ήταν με την πλευρά της θείας φύσης.
Here's the story I was telling: The gods up there, there were two people. There was Philip II, who was divine because he was always praying, and there was Elizabeth, who was divine, but not quite divine because she thought she was divine, but the blood of being mortal flowed in her. But the divine one was unjust, so the gods said, "OK, what we need to do is help the just one." And so they helped the just one. And what they did was, they sent Walter Raleigh down to physically separate her mortal self from her spirit self. And the mortal self was the girl that Walter Raleigh was sent, and gradually he separated her so she was free to be divine. And the two divine people fought, and the gods were on the side of divinity.
Φυσικά, ο Βρετανικός τύπος αναστατώθηκε. Είπανε: "Νικήσαμε την Αρμάδα."
Of course, all the British press got really upset. They said, "We won the Armada."
Αλλά εγώ είπα: "Αλλά η καταιγίδα νίκησε την Αρμάδα." Οι θεοί έστειλαν την καταιγίδα."
But I said, "But the storm won the Armada. The gods sent the storm."
Τι έκανα τότε; Προσπαθούσα να βρω ένα μυθικό λόγο για να κάνω την ταινία. Φυσικά όταν ρώτησα την Κέιτ Μπλάνσετ, είπα "Τι πραγματεύεται η ταινία;" Και εκείνη απάντησε: "Η ταινία είναι για μια γυναίκα που συμβιβάζεται με το γεγονός ότι μεγαλώνει." Ψυχολογικό. Ο συγγραφέας είπε: "Πρόκειται για ιστορία, πλοκή". Εγώ είπα: "Πρόκειται για μυθολογία, για τους θεούς."
So what was I doing? I was trying to find a mythic reason to make the film. Of course, when I asked Cate Blanchett, I said, "What's the film about?" She said, "The film's about a woman coming to terms with growing older." Psychological. The writer said "It's about history, plot." I said "It's about mythology, the gods."
Θα σας δείξω μια ταινία - ένα απόσπασμα από εκείνη την ταινία - και πως μια κάμερα - αυτή είναι μια σκηνή, όπου στο μυαλό μου ήταν στα βάθη της θνητότητας. Ανακάλυπτε τι σημαίνει πραγματικά η θνητότητα και αν είναι στα βάθη της θνητότητας, τι πραγματικά συμβαίνει. Και αναγνωρίζει τους φόβους της θνητότητας και γιατί πρέπει να απομακρυνθεί από τη θνητότητα. Θυμηθείτε, στην ταινία, για εμένα αυτή και η κυρία επί των τιμών ήταν μέρη του ίδιου σώματος, του θνητού εαυτού και του πνευματικού εαυτού.
So let me show you a film -- a piece from that film -- and how a camera also -- so this is a scene, where in my mind, she was at the depths of mortality. She was discovering what mortality actually means, and if she is at the depths of mortality, what really happens. And she's recognizing the dangers of mortality and why she should break away from mortality. Remember, in the film, to me, both her and her lady in waiting were parts of the same body, one the mortal self and one the spirit self.
Μπορούμε λοιπόν να έχουμε το απόσπασμα;
So can we have that second?
(Μουσική)
(Music)
Ελισάβετ: Μπες; Μπες; Μπες Θροκμόρτον;
Elizabeth: Bess? Bess? Bess Throckmorton?
Μπες: Εδώ είμαι κυρία μου.
Bess: Here, my lady.
Ελισάβετ: Πες μου, είναι αλήθεια; Περιμένεις παιδί; Περιμένεις παιδί;
Elizabeth: Tell me, is it true? Are you with child? Are you with child?
Μπες: Ναι, κυρία μου.
Bess: Yes, my lady.
Ελισάβετ: Προδότρια. Τολμάς να κρατάς μυστικά από μένα; Ζητάς την άδειά μου πριν ζευγαρώσεις, πριν γεννήσεις. Οι σκύλες μου φοράνε τα κολάρα μου. Με ακούς; Με ακούς;
Elizabeth: Traitorous. You dare to keep secrets from me? You ask my permission before you rut, before you breed. My bitches wear my collars. Do you hear me? Do you hear me?
Γουόλσινχαμ: Μεγαλειοτάτη. Σας παρακαλώ, αξιοπρέπεια. Έλεος.
Walsingham: Majesty. Please, dignity. Mercy.
Ελισάβετ: Δεν είναι ώρα για έλεος, Γουόλσινχαμ. Πήγαινε στον αδελφό σου τον προδότη και άσε με ήσυχη. Είναι δικό του; Πες μου. Πες το. Το παιδί είναι δικό του; Είναι δικό του;
Elizabeth: This is no time for mercy, Walsingham. You go to your traitor brother and leave me to my business. Is it his? Tell me. Say it. Is the child his? Is it his?
Μπες: Ναι. Κυρία μου, είναι το παιδί του συζύγου μου. Ελισάβετ: Σκύλα (Φωνές)
Bess: Yes. My lady, it is my husband's child. Elizabeth: Bitch! (Cries)
Ράλεϊ: Μεγαλειοτάτη. Αυτή δεν είναι η βασίλισσα που αγαπώ και υπηρετώ.
Raleigh: Majesty. This is not the queen I love and serve.
Ελισάβετ: Αυτός ο άνδρας ξελόγιασε μια προστατευόμενη της βασίλισσας και την παντρεύτηκε χωρίς βασιλική έγκριση. Αυτές οι προσβολές τιμωρούνται από το νόμο. Συλλάβετέ τον. Πηγαίνετε. Δεν έχεις πλέον την προστασία της βασίλισσας.
Elizabeth: This man has seduced a ward of the queen, and she has married without royal consent. These offenses are punishable by law. Arrest him. Go. You no longer have the queen's protection.
Μπες: Όπως επιθυμείτε, Μεγαλειοτάτη.
Bess: As you wish, Majesty.
Ελισάβετ: Βγες έξω! Βγες έξω! Βγες έξω! Βγες έξω.
Elizabeth: Get out! Get out! Get out! Get out.
(Μουσική)
(Music)
Σεκάρ Καπούρ: Τι προσπαθώ να κάνω εδώ; Η Ελισάβετ συνειδητοποίησε και έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με το αίσθημα της ζήλιας της, το αίσθημα της θνητότητάς της. Τι κάνω με την αρχιτεκτονική; Η αρχιτεκτονική λέει μια ιστορία. Η αρχιτεκτονική λέει μια ιστορία για το πώς, παρόλο που είναι η πιο ισχυρή γυναίκα στον κόσμο εκείνη τη στιγμή, υπάρχει κάτι άλλο, η αρχιτεκτονική είναι μεγαλύτερη. Η πέτρα είναι μεγαλύτερη από αυτή επειδή η πέτρα είναι οργανική. Θα ζήσει περισσότερο από αυτήν. Επομένως σας λέει, για μένα, η πέτρα είναι μέρος του πεπρωμένου της. Όχι μόνο αυτό, γιατί η κάμερα κοιτάζει χαμηλά; Η κάμερα κοιτάζει χαμηλά επειδή είναι στον πάτο. Είναι στον απόλυτο πάτο του αισθήματος ότι είναι θνητή. Εκεί είναι που πρέπει να βγάλει τον εαυτό της από τα βάθη της θνητότητας, να έρθει, να απελευθερώσει το πνεύμα της. Και τότε είναι η στιγμή που, στο μυαλό μου, η Ελισάβετ και η Μπες είναι το ίδιο πρόσωπο. Αλλά εκείνη είναι η στιγμή που αφαιρεί χειρουργικά τον εαυτό της από αυτό. Επομένως η ταινία λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα σε εκείνη τη σκηνή. Και το πως διηγούμαστε ιστορίες οπτικά, με μουσική, με ηθοποιούς και σε κάθε επίπεδο είναι διαφορετική αίσθηση και μερικές φορές αντικρούονται το ένα με το άλλο. Πώς τα ξεκινώ όλα αυτά; Ποιά είναι η διαδικασία αφήγησης μιας ιστορίας;
Shekhar Kapur: So, what am I trying to do here? Elizabeth has realized, and she's coming face-to-face with her own sense of jealousy, her own sense of mortality. What am I doing with the architecture? The architecture is telling a story. The architecture is telling a story about how, even though she's the most powerful woman in the world at that time, there is the other, the architecture's bigger. The stone is bigger than her because stone is an organic. It'll survive her. So it's telling you, to me, stone is part of her destiny. Not only that, why is the camera looking down? The camera's looking down at her because she's in the well. She's in the absolute well of her own sense of being mortal. That's where she has to pull herself out from the depths of mortality, come in, release her spirit. And that's the moment where, in my mind, both Elizabeth and Bess are the same person. But that's the moment she's surgically removing herself from that. So the film is operating on many many levels in that scene. And how we tell stories visually, with music, with actors, and at each level it's a different sense and sometimes contradictory to each other. So how do I start all this? What's the process of telling a story?
Πριν από περίπου 10 χρόνια άκουσα κάτι από έναν πολιτικό, και όχι πολιτικό που έχαιρε μεγάλου σεβασμού στην Ινδία. Και είπε ότι οι άνθρωποι στις πόλεις, με ένα τράβηγμα στο καζανάκι, καταναλώνουν τόσο νερό όσο εσείς, οι άνθρωποι σε αγροτικές περιοχές, δεν παίρνετε για την οικογένειά σας για δύο μέρες. Αυτό με άγγιξε και είπα: "Είναι αλήθεια." Πήγα να δω ένα φίλο μου και με ανάγκασε να περιμένω στο διαμέρισμά του στο λόφο Μαλαμπάρ στον εικοστό όροφο, η οποία είναι μια πραγματικά, πραγματικά ακριβή περιοχή στο Μουμπάι. Και έκανε ντους για 20 λεπτά. Βαρέθηκα και έφυγα και καθώς οδηγούσα πέρασα από τις τις φτωχογειτονιές της Βομβάης, όπως κάνετε πάντα, και είδα ουρές και ουρές στον καυτό μεσημεριανό ήλιο γυναικών και παιδιών με κουβάδες που περίμεναν το βυτιοφόρο να έρθει και να τους δώσει νερό. Και μια ιδέα άρχισε να αναπτύσσεται. Πώς λοιπόν αυτό γίνεται ιστορία; Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι οδεύουμε στην καταστροφή.
About ten years ago, I heard this little thing from a politician, not a politician that was very well respected in India. And he said that these people in the cities, in one flush, expend as much water as you people in the rural areas don't get for your family for two days. That struck a chord, and I said, "That's true." I went to see a friend of mine, and he made me wait in his apartment in Malabar Hill on the twentieth floor, which is a really, really upmarket area in Mumbai. And he was having a shower for 20 minutes. I got bored and left, and as I drove out, I drove past the slums of Bombay, as you always do, and I saw lines and lines in the hot midday sun of women and children with buckets waiting for a tanker to come and give them water. And an idea started to develop. So how does that become a story? I suddenly realized that we are heading towards disaster.
Έτσι η επόμενη ταινία μου ονομάστηκε "Παανί" που σημαίνει νερό. Και τώρα, πέρα από τη μυθολογία του, ξεκινώ να δημιουργώ έναν κόσμο. Τι είδους κόσμο δημιουργώ και από που έρχεται η ιδέα, ο σχεδιασμός της; Έτσι, στο μυαλό μου, στο μέλλον, άρχισαν να δημιουργούνται "γέφυρες". Καταλαβαίνετε τη σημαίνει "γέφυρες"; Ναι; Άρχισαν να δημιουργούνται γέφυρες για να φτάσω από το Α στο Β γρηγορότερα, αλλά ουσιαστικά πήγαιναν από μια περιοχή με σχετικό πλούτο σε μια άλλη περιοχή με σχετικό πλούτο. Και μετά αυτό που έκαναν ήταν να δημιουργήσουν μια πόλη πάνω από τις γέφυρες. Και οι πλούσιοι μεταφέρθηκαν στην πάνω πόλη και άφησαν τους φτωχότερους στις χαμηλότερες πόλεις, περίπου το 10 με 12 τοις εκατό των ανθρώπων είχε μετακινηθεί στην πάνω πόλη.
So my next film is called "Paani" which means water. And now, out of the mythology of that, I'm starting to create a world. What kind of world do I create, and where does the idea, the design of that come? So, in my mind, in the future, they started to build flyovers. You understand flyovers? Yeah? They started to build flyovers to get from A to B faster, but they effectively went from one area of relative wealth to another area of relative wealth. And then what they did was they created a city above the flyovers. And the rich people moved to the upper city and left the poorer people in the lower cities, about 10 to 12 percent of the people have moved to the upper city.
Τώρα, από που έρχεται η πάνω και η κάτω πόλη; Υπάρχει μια μυθολογία στην Ινδία για - όπου λένε, και θα το πω στα Χίντι, [Χίντι] Σωστά. Τι σημαίνει αυτό; Λέει ότι οι πλούσιοι πάντα κάθονται στους ώμους και επιβιώνουν στους ώμους των φτωχών. Άρα η πάνω και η κάτω πόλη προέρχονται από εκείνη τη μυθολογία. Άρα ο σχεδιασμός έχει μια ιστορία.
Now, where does this upper city and lower city come? There's a mythology in India about -- where they say, and I'll say it in Hindi, [Hindi] Right. What does that mean? It says that the rich are always sitting on the shoulders and survive on the shoulders of the poor. So, from that mythology, the upper city and lower city come. So the design has a story.
Και τώρα, αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι άνθρωποι της πάνω πόλης "ρουφάνε" όλο το νερό. Θυμηθείτε τι λέξη είπα, "ρουφάνε". Ρουφάνε όλο το νερό, το κρατάνε για τον εαυτό τους και δίνουν σταγόνες στην κάτω πόλη. Και αν προκύψει καμία επανάσταση, κόβουν το νερό. Και επειδή η δημοκρατία ακόμα υπάρχει υπάρχει δημοκρατικός τρόπος να πεις: "Λοιπόν, αν μας δώσεις ό,τι θέλουμε, θα σου δώσουμε νερό."
And now, what happens is that the people of the upper city, they suck up all the water. Remember the word I said, suck up. They suck up all the water, keep to themselves, and they drip feed the lower city. And if there's any revolution, they cut off the water. And, because democracy still exists, there's a democratic way in which you say "Well, if you give us what [we want], we'll give you water."
Ωραία, ο χρόνος μου τελείωσε. Αλλά μπορώ να συνεχίσω να σας λέω πώς εξελίσσουμε τις ιστορίες και πώς οι ιστορίες είναι στην ουσία αυτοί που είμαστε και πώς μεταφράζονται στο συγκεκριμένο αντικείμενο που ακολουθώ, που είναι οι ταινίες. Αλλά τελικά, τι είναι η ιστορία; Είναι μια αντίθεση. Τα πάντα είναι μια αντίθεση, Το σύμπαν είναι μια αντίθεση. Και όλοι μας διαρκώς αναζητούμε την αρμονία. Όταν ξυπνάτε, η νύχτα και η μέρα είναι μια αντίθεση. Αλλά ξυπνήστε στις 4 π.μ. Αυτή η πρώτη απόχρωση του μπλε είναι όπου η νύχτα και η μέρα προσπαθούν να βρουν την αρμονία μεταξύ τους. Η αρμονία είναι οι νότες που ο Μότσαρτ δεν σας έδωσε, αλλά με κάποιο τρόπο η αντίθεση των νοτών συνιστά αυτό. Όλες οι αντιθέσεις των νοτών του συνιστούν την αρμονία. Είναι το αποτέλεσμα της αναζήτησης της αρμονίας στην αντίθεση που υπάρχει στο μυαλό ενός ποιητή, μια αντίθεση που υπάρχει στο μυαλό ενός αφηγητή. Στο μυαλό ενός αφηγητή, είναι μια αντίθεση ηθών. Στο μυαλό ενός ποιητή, είναι μια σύγκρουση λέξεων, στο μυαλό του σύμπαντος, μεταξύ μέρας και νύχτας. Στο μυαλό ενός άνδρα και μιας γυναίκας, κοιτάμε συνεχώς την αντίθεση μεταξύ αρσενικού και θηλυκού, ψάχνουμε για την αρμονία μέσα τους.
So, okay my time is up. But I can go on about telling you how we evolve stories, and how stories effectively are who we are and how these get translated into the particular discipline that I am in, which is film. But ultimately, what is a story? It's a contradiction. Everything's a contradiction. The universe is a contradiction. And all of us are constantly looking for harmony. When you get up, the night and day is a contradiction. But you get up at 4 a.m. That first blush of blue is where the night and day are trying to find harmony with each other. Harmony is the notes that Mozart didn't give you, but somehow the contradiction of his notes suggest that. All contradictions of his notes suggest the harmony. It's the effect of looking for harmony in the contradiction that exists in a poet's mind, a contradiction that exists in a storyteller's mind. In a storyteller's mind, it's a contradiction of moralities. In a poet's mind, it's a conflict of words, in the universe's mind, between day and night. In the mind of a man and a woman, we're looking constantly at the contradiction between male and female, we're looking for harmony within each other.
Όλη η ιδέα της αντίθεσης, αλλά η παραδοχή της αντίθεσης είναι η αφήγηση της ιστορίας, όχι η επίλυση. Το πρόβλημα με μεγάλο μέρος της αφήγησης στο Χόλιγουντ και πολλών έργων, και καθώς [ασαφές] έλεγε αυτό, ότι προσπαθούμε να επιλύσουμε την αντίθεση. Η αρμονία δεν είναι επίλυση. Η αρμονία είναι η ένδειξη ενός πράγματος που είναι πολύ μεγαλύτερο από την επίλυση. Η αρμονία είναι η ένδειξη ενός πράγματος το οποίο είναι και οικείο και οικουμενικό που ανήκει στην αιωνιότητα και στη στιγμή. Η επίλυση είναι κάτι πολύ πιο περιορισμένο. Είναι πεπερασμένη; η αρμονία είναι άπειρη. Έτσι, η αφήγηση, όπως και όλες οι αντιθέσεις στο σύμπαν, αναζητά την αρμονία και το άπειρο σε ηθικά ζητήματα, επιλύοντας το ένα, αλλά αφήνοντας το άλλο, αφήνοντας το άλλο και δημιουργώντας ένα πολύ σημαντικό ερώτημα.
The whole idea of contradiction, but the acceptance of contradiction is the telling of a story, not the resolution. The problem with a lot of the storytelling in Hollywood and many films, and as [unclear] was saying in his, that we try to resolve the contradiction. Harmony is not resolution. Harmony is the suggestion of a thing that is much larger than resolution. Harmony is the suggestion of something that is embracing and universal and of eternity and of the moment. Resolution is something that is far more limited. It is finite; harmony is infinite. So that storytelling, like all other contradictions in the universe, is looking for harmony and infinity in moral resolutions, resolving one, but letting another go, letting another go and creating a question that is really important.
Σας ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)
Thank you very much. (Applause)