Μελετώ τους τρόπους που ο εγκέφαλος επεξεργάζεται πληροφορίες. Δηλαδή, πως προσλαμβάνει πληροφορίες απο τον έξωτερικό κόσμο,και τις μετατρέπει σε μοτίβα ηλεκτρικής δραστηριότητας, και μετά πώς χρησιμοποιεί αυτά τα μοτίβα για να μας επιτρέψει να κάνουμε πράγματα-- να δούμε, να ακούσουμε, να φτάσουμε ένα αντικείμενο. Είμαι, λοιπόν, επιστήμονας της βασικής έρευνας, και όχι κλινικός, αλλά εδώ και ενάμισι χρόνο άρχισα να επεκτείνομαι,να χρησιμοποιώ τις γνώσεις που έχουμε αποκτήσει σχετικά με αυτά τα μοτίβα δραστηριότητας για να αναπτύξουμε προσθετικά εργαλεία, και αυτό που ήθελα να κάνω σήμερα είναι να σας δώσω ενα παράδειγμα. Είναι πράγματι η πρώτη μας έρευνα για το θέμα. Το θέμα είναι η ανάπτυξη ενός προσθετικού εργαλείου για τη θεραπεία της τύφλωσης.
I study how the brain processes information. That is, how it takes information in from the outside world, and converts it into patterns of electrical activity, and then how it uses those patterns to allow you to do things -- to see, hear, to reach for an object. So I'm really a basic scientist, not a clinician, but in the last year and a half I've started to switch over, to use what we've been learning about these patterns of activity to develop prosthetic devices, and what I wanted to do today is show you an example of this. It's really our first foray into this. It's the development of a prosthetic device for treating blindness.
Ξεκινώ, λοιπόν, αναφερόμενη στο πρόβλημα. Υπάρχουν 10 εκατομμύρια άνθρωποι στις Ηνωμένες πολιτείες και πολλοί περισσότεροι παγκοσμίως που είναι τυφλοί ή κοντά στην τύφλωση εξαιτίας κάποιων ασθενειών του αμφιβληστροειδούς,ασθένειες όπως ο εκφυλισμός της ωχράς κηλίδας, και δε μπορεί κανείς να κάνει πολλά πράγματα γι΄ αυτούς. Υπάρχουν κάποιες φαρμακευτικές θεραπείες,αλλά είναι αποτελεσματικές μόνο σε ένα μικρό μέρος του πληθυσμού. Και έτσι, για τη μεγαλύτερη πλειοψηφία των ασθενών η καλύτερη ελπίδα να επανακτήσουν την όρασή τους είναι διαμέσου τα τεχνητών εργαλείων. Το πρόβλημα είναι ότι τα προσθετικά που έχουμε στη διάθεσή μας δε λειτουργούν και πολύ καλά. Η δυνατότητα όρασης που προσφέρουν είναι περιορισμένη. Και για παράδειγμα, με τη χρήση αυτών των εργαλείων οι ασθενείς μπορούν να δουν απλά πράγματα όπως έντονο φως και περιγράμματα με έντονες αντιθέσεις, όχι πολλά περισσότερα,κι έτσι δεν έχει καταστεί δυνατό να πλησιάσουμε την φυσιολογική όραση.
So let me start in on that problem. There are 10 million people in the U.S. and many more worldwide who are blind or are facing blindness due to diseases of the retina, diseases like macular degeneration, and there's little that can be done for them. There are some drug treatments, but they're only effective on a small fraction of the population. And so, for the vast majority of patients, their best hope for regaining sight is through prosthetic devices. The problem is that current prosthetics don't work very well. They're still very limited in the vision that they can provide. And so, you know, for example, with these devices, patients can see simple things like bright lights and high contrast edges, not very much more, so nothing close to normal vision has been possible.
Αυτό, λοιπόν, για το οποίο θα σας μιλήσω σήμερα είναι ένα εργαλείο πάνω στο οποίο εργαζόμαστε που νομίζω οτι έχει τη δυνατότητα να κάνει τη διαφορά, να είναι περισσότερο αποτελεσματικό, και θα ήθελα να σας δείξω πώς λειτουργεί. Εντάξει, ας κάνω μια μικρή αναδρομή για να σας δείξω πως λειτουργεί ενας φυσιολογικός αμφιβληστροειδής πρώτα, για να μπορείτε να δείτε το πρόβλημα που προσπαθούμε να λύσουμε. Αυτός είναι ο αμφιβληστροειδής. Έχουμε λοιπόν μια εικόνα, εναν αμφιβληστροειδή, και εναν εγκέφαλο. Ετσι, όταν κοιτάμε κάτι, όπως αυτή εδώ η εικόνα του προσώπου του μωρού, έρχεται στο μάτι μας και προσγειώνεται στον αμφιβληστροειδή, στα κύταρα του εμπρόσθιου άκρου εδώ, στους φωτοϋποδοχείς. Και αυτό που συμβαίνει είναι οτι το κύκλωμα του αμφιβληστροειδούς το μεσαίο τμήμα, πηγαίνει και δουλεύει στην εικόνα, και αυτό που κάνει είναι να εκτελεί λειτουργίες στην εικόνα να αποσπά πληροφορίες απ΄αυτήν και να τις μετατρέπει, αυτές τις πληροφορίες, σε εναν κώδικα. Και αυτός ο κώδικας έχει τη μορφή αυτών των μοτίβων ηλεκτρικών παλμών που αποστέλλονται στον εγκέφαλο, και ετσι το κλειδί είναι οτι η εικόνα τελικά μετατρέπεται σε εναν κώδικα.Και όταν λεω κώδικα εννοώ στην κυριολεξία κώδικα. Όπως αυτη η συστοιχία των παλμών εδω σημαίνει " πρόσωπο μωρού", και έτσι όταν ο εγκέφαλος δέχεται αυτη τη συστοιχία παλμών , ξέρει οτι αυτό που βρισκόταν εκεί ήταν το πρόσωπο ενός μωρού, και αν είχε ενα διαφορετικό μοτίβο θα γνώριζε οτι αυτό που ήταν εκει, ήταν ενας σκύλος, για παράδειγμα, ή ενα άλλο μοτίβο θα ήταν ενα σπίτι. Εν πάσει περιπτώσει, αντιλαμβάνεστε την ιδέα.
So what I'm going to tell you about today is a device that we've been working on that I think has the potential to make a difference, to be much more effective, and what I wanted to do is show you how it works. Okay, so let me back up a little bit and show you how a normal retina works first so you can see the problem that we were trying to solve. Here you have a retina. So you have an image, a retina, and a brain. So when you look at something, like this image of this baby's face, it goes into your eye and it lands on your retina, on the front-end cells here, the photoreceptors. Then what happens is the retinal circuitry, the middle part, goes to work on it, and what it does is it performs operations on it, it extracts information from it, and it converts that information into a code. And the code is in the form of these patterns of electrical pulses that get sent up to the brain, and so the key thing is that the image ultimately gets converted into a code. And when I say code, I do literally mean code. Like this pattern of pulses here actually means "baby's face," and so when the brain gets this pattern of pulses, it knows that what was out there was a baby's face, and if it got a different pattern it would know that what was out there was, say, a dog, or another pattern would be a house. Anyway, you get the idea.
Και ασφαλώς στην πραγματικότητα όλα έχουν δυναμική με την έννοια ότι αλλάζουν διαρκώς και έτσι τα μοτίβα των παλμών αλλάζουν διαρκώς επειδή ο κόσμος που βλέπουμε αλλάζει διαρκώς. Είναι, ξέρετε, ενα κάπως πολύπλοκο πράγμα. ¨Εχουμε αυτά τα μοτίβα των παλμών που εκπέμπονται από τα μάτια μας κάθε χιλιοστό του δευτερολέπτου πληροφορώντας τον εγκέφαλό μας τι είναι αυτό που βλέπουμε. Τι συμβαίνει,λοιπόν, όταν κάποιος έχει μια ασθένεια εκφυλισμού του αμφιβληστροειδούς όπως ο εκφυλισμός ωχράς κηλίδας; Αυτό που συμβαίνει είναι οτι τα κύτταρα του εμπροσθίου άκρου πεθαίνουν, και οι φωτοϋποδοχείς πεθαίνουν, και με τον καιρό όλα τα κύτταρα και τα κυκλώματα που είναι συνδεδεμένα μαζί τους, πεθαίνουν κι αυτά. Μέχρι στο σημείο που τα μόνα κύτταρα που απομένουν είναι αυτά εδω, τα κύτταρα εξόδου, αυτά που στέλνουν τα μηνύματα στον εγκέφαλο, αλλά εξαιτίας αυτού του εκφυλισμού δε στέλνουν πλέον μηνύματα. Δεν υπάρχει πρόσληψη και έτσι ο εγκέφαλος αυτού του ανθρώπου δε λαμβάνει πλέον κάποιες οπτικές πληροφορίες- δηλαδή είναι τυφλός ή τυφλή.
And, of course, in real life, it's all dynamic, meaning that it's changing all the time, so the patterns of pulses are changing all the time because the world you're looking at is changing all the time too. So, you know, it's sort of a complicated thing. You have these patterns of pulses coming out of your eye every millisecond telling your brain what it is that you're seeing. So what happens when a person gets a retinal degenerative disease like macular degeneration? What happens is is that, the front-end cells die, the photoreceptors die, and over time, all the cells and the circuits that are connected to them, they die too. Until the only things that you have left are these cells here, the output cells, the ones that send the signals to the brain, but because of all that degeneration they aren't sending any signals anymore. They aren't getting any input, so the person's brain no longer gets any visual information -- that is, he or she is blind.
Μια λύση, επομένως, στο πρόβλημα θα ήταν να διαμορφωθεί ένα εργαλείο που θα μπορούσε να μιμηθεί τις δράσεις του κυκλώματος του εμπρόσθιου άκρου και να στέλνει σήματα στα κύτταρα εξόδου του αμφιβληστροειδούς, και αυτά να επιστρέφουν και να κάνουν την κανονική τους δουλειά που είναι η αποστολή μηνυμάτων στον εγκέφαλο. Πάνω σ' αυτό δουλεύουμε, λοιπόν, και αυτό είναι που κάνει η δική μας προσθετική. Αποτελείται απο δυο μέρη, αυτό που αποκαλούμε εναν κωδικοποιητή και εναν μορφομετατροπέα. Ο κωδικοποιητής, λοιπόν,κάνει αυτό ακριβώς που σας έλεγα: μιμείται τις λειτουργίες του κυκλώματος του εμπροσθίου άκρου- έτσι προσλαμβάνει εικόνες και τις μετατρέπει μέσα στον κώδικα του αμφιβληστροειδούς. Και, στη συνέχεια, ο μορφομετατροπέας κάνει τα κύτταρα εξόδου να στέλνουν τον κώδικα προς τον εγκέφαλο, και το αποτέλεσμα είναι ένας τεχνητός αμφιβληστροειδής που μπορεί να παράγει αποτελέσματα φυσιολογικού αμφιβληστροειδούς. Επομένως, ένας εντελώς τυφλός αμφιβληστροειδής, ακόμα και αυτός που στερείται κύκλωμα εμπροσθίου άκρου, και δεν έχει φωτοϋποδοχείς, μπορεί τώρα να στέλνει φυσιολογικά σήματα, σήματα που είναι κατανοητά απο τον εγκέφαλο. Έτσι, κανένα άλλο εργαλείο δε στάθηκε ικανό να κάνει τέτοιο πράγμα.
So, a solution to the problem, then, would be to build a device that could mimic the actions of that front-end circuitry and send signals to the retina's output cells, and they can go back to doing their normal job of sending signals to the brain. So this is what we've been working on, and this is what our prosthetic does. So it consists of two parts, what we call an encoder and a transducer. And so the encoder does just what I was saying: it mimics the actions of the front-end circuitry -- so it takes images in and converts them into the retina's code. And then the transducer then makes the output cells send the code on up to the brain, and the result is a retinal prosthetic that can produce normal retinal output. So a completely blind retina, even one with no front-end circuitry at all, no photoreceptors, can now send out normal signals, signals that the brain can understand. So no other device has been able to do this.
Ωραία, θα ήθελα με δυο κουβέντες, να πω κάτι σχετικά με τον κωδικοποιητή και τι κάνει, διότι είναι πράγματι το κλειδί και έχει ενδιαφέρον και είναι εκπληκτικό. Δεν είμαι σίγουρη πως "εκπληκτικό" είναι η σωστή λέξη αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αυτό,λοιπόν, που κάνει είναι να αντικαθιστά το κύκλωμα του αμφιβληστροειδούς, στην πραγματικότητα την καρδιά του κυκλώματος, με,μια σειρά από εξισώσεις, εξισώσεις που μπορούμε να εφαρμόσουμε σ'ένα τσιπάκι. Είναι απλώς μαθηματικά. Με άλλα λόγια,δεν αντικαθιστούμε στην κυριολεξία τα συστατικά του αμφιβληστροειδούς. Δεν είναι σα να κάνουμε ενα μίνι εργαλείο για καθε κατηγορία των διαφορετικών κυττάρων. Εχουμε αποσπάσει αυτό που κάνει ο αμφιβληστροειδής με μια σειρά εξισώσεων. Και, έτσι, κατά κάποιον τρόπο,οι εξισώσεις λειτουργούν σαν ένα είδος βιβλίου κωδίκων. Μια εικόνα εισέρχεται, περνά μέσα απο τις εξισώσεις, και στην έξοδο έχουμε ρεύματα ηλεκτρικών παλμών, ακριβώς όπως θα έκανε ο αμφιβληστροειδής.
Okay, so I just want to take a sentence or two to say something about the encoder and what it's doing, because it's really the key part and it's sort of interesting and kind of cool. I'm not sure "cool" is really the right word, but you know what I mean. So what it's doing is, it's replacing the retinal circuitry, really the guts of the retinal circuitry, with a set of equations, a set of equations that we can implement on a chip. So it's just math. In other words, we're not literally replacing the components of the retina. It's not like we're making a little mini-device for each of the different cell types. We've just abstracted what the retina's doing with a set of equations. And so, in a way, the equations are serving as sort of a codebook. An image comes in, goes through the set of equations, and out comes streams of electrical pulses, just like a normal retina would produce.
Τώρα θα σας αποδείξω έμπρακτα πως μπορούμε στην πραγματικότητα να παράγουμε φυσιολογικά αποτελέσματα και ποιά είναι η σημασία αυτής της διαδικασίας. Έχουμε εδω τρία σετ μοτίβων διέγερσης.Το επάνω είναι από ένα φυσιολογικό ζώο, το μεσαίο απο ένα τυφλό ζώο που του δόθηκε θεραπεία με αυτό το εργαλείο κωδικοποιητή-μορφομετατροπέα,και το τελευταίο είναι από ένα τυφλό ζώο που η θεραπεία που του δόθηκε ήταν η κλασική προσθετική. Έτσι, το τελευταίο είναι το πιο σύγχρονο εργαλείο ,που έχουμε στη διάθεσή μας και που βασικά αποτελείται απο ανιχνευτές φωτός χωρίς όμως κωδικοποιητή. Αυτό που κάναμε ,λοιπόν, ήταν να παρουσιάσουμε εικόνες από καθημερινά πράγματα- ανθρώπους,μωρά,παγκάκια πάρκων, ξέρετε,πράγματα που συμβαίνουν καθημερινά-και καταγράψαμε τις αντιδράσεις του αμφιβληστροειδούς αυτών των τριών ομάδων ζώων. Τώρα, για να προσανατολιστείτε, κάθε κουτί δείχνει το μοτίβα διέγερσης πολλών κυττάρων, και όπως ακριβώς και στα προηγούμενα σλάιτ, κάθε σειρά αποτελείται απο διαφορετικό κύτταρο, και έκανα τους παλμούς λίγο μικρότερους και λεπτότερους για να μπορέσω να σας δείξω μια μεγάλη γκάμα δεδομένων.
Now let me put my money where my mouth is and show you that we can actually produce normal output, and what the implications of this are. Here are three sets of firing patterns. The top one is from a normal animal, the middle one is from a blind animal that's been treated with this encoder-transducer device, and the bottom one is from a blind animal treated with a standard prosthetic. So the bottom one is the state-of-the-art device that's out there right now, which is basically made up of light detectors, but no encoder. So what we did was we presented movies of everyday things -- people, babies, park benches, you know, regular things happening -- and we recorded the responses from the retinas of these three groups of animals. Now just to orient you, each box is showing the firing patterns of several cells, and just as in the previous slides, each row is a different cell, and I just made the pulses a little bit smaller and thinner so I could show you a long stretch of data.
Οπως βλέπετε, λοιπόν, τα μοτίβα διέγερσης του τυφλού ζώου που ακολούθησε θεραπεία με τον κωδικοποιητή-μορφομετατροπέα ταιριάζουν αρκετά με τα φυσιολογικά μοτίβα διέγερσης-- και δεν είναι τέλειο,αλλά είναι αρκετά καλό- και του τυφλού ζώου που ακολούθησε θεραπεία με την κλασική προσθετική, οι αντιδράσεις δεν ταιριάζουν. Ετσι,λοιπόν, με την κλασική μέθοδο τα κύτταρα διεγείρονται, αλλά δε διεγείρονται στα κλασικά μοτίβα διέγερσης επειδή δεν έχουν τον σωστό κώδικα. Πόσο σημαντικό είναι αυτό; Ποια είναι η δυνατή επίδραση στη δυνατότητα του ασθενούς να δει; Θα σας δείξω λοιπόν, ενα στοιχειώδες πείραμα που απαντά στο ερώτημα, και ασφαλώς έχω στη διάθεσή μου και πολλά άλλα δεδομένα, και αν ενδιαφέρεστε θα χαιρόμουν να σας τα δείξω. Έτσι λοιπόν, το πείραμα λέγεται πείραμα αναπαράστασης. Ετσι,στη διάρκεια αυτών των καταγραφών,ασχοληθήκαμε λίγο με το ερώτημα ,που είναι τι μπορούσε να δει ο αμφιβληστροειδής εκείνη τη στιγμή; Μπορούμε να αναπαραστήσουμε αυτό που έβλεπε ο αμφιβληστροειδής απο τις αντιδράσεις των διεγερμένων μοτίβων;
So as you can see, the firing patterns from the blind animal treated with the encoder-transducer really do very closely match the normal firing patterns -- and it's not perfect, but it's pretty good -- and the blind animal treated with the standard prosthetic, the responses really don't. And so with the standard method, the cells do fire, they just don't fire in the normal firing patterns because they don't have the right code. How important is this? What's the potential impact on a patient's ability to see? So I'm just going to show you one bottom-line experiment that answers this, and of course I've got a lot of other data, so if you're interested I'm happy to show more. So the experiment is called a reconstruction experiment. So what we did is we took a moment in time from these recordings and asked, what was the retina seeing at that moment? Can we reconstruct what the retina was seeing from the responses from the firing patterns?
Οταν,λοιπόν, το κάναμε αυτό αναμένοντας αντιδράσεις απο την παραδοσιακή μέθοδο και από τον κωδικοποίητή μας και μορφομετατροπέα. Θα σας δείξω λοιπόν,και θα ξεκινήσω με την κλασική μέθοδο . Οπως βλέπετε αυτή η μέθοδος έχει περιορισμένες δυνατότητες, και επειδή τα μοτίβα διέγερσης δε βρίσκονται στον σωστό κώδικα, είναι πολύ περιορισμένα στις πληροφορίες που μας δίνουν σχετικά με το τι υπάρχει εκει πέρα. Έτσι, βλέπουμε οτι υπάρχει κάτι εκεί αλλά δεν είναι τόσο καθαρό τι είναι αυτό το κάτι, και επανερχόμαστε σ' αυτό που σας έλεγα στην αρχή οτι δηλαδή με την κλασική μέθοδο, οι ασθενείς μπορούν να δουν περιγράμματα με έντονες αντιθέσεις, μπορούν να δουν φως αλλά πέρα απ' αυτό δεν είναι εύκολα τα πράγματα.Ποιά ήταν λοιπόν, η εικόνα;Ηταν το πρόσωπο ενός μωρού. Πως θα ήταν τα πράγματα με την δική μας προσέγγιση και την προσθήκη του κώδικα;Και βλέπετε οτι είναι πολύ καλύτερα. Οχι μόνο διακρίνεται οτι είναι πρόσωπο μωρού αλλά διακρίνεται οτι είναι το πρόσωπο συγκεκριμένου μωρού που πράγματι αξίζει την προσπάθεια. Έτσι, λοιπόν, αριστερά είναι ο αποκωδικοποιητής μόνο, και στα δεξιά απο εναν πραγματικά τυφλό αμφιβληστροειδή, ο κωδικοποιητής και ο μορφομετατροπέας. Αλλά το κλειδί βρίσκεται στον αποκωδικοποιητή και μόνο, επειδή μπορούμε να βάλουμε τον αποκωδικοποιητή με διαφορετικό μορφομετατροπέα.
So, when we did this for responses from the standard method and from our encoder and transducer. So let me show you, and I'm going to start with the standard method first. So you can see that it's pretty limited, and because the firing patterns aren't in the right code, they're very limited in what they can tell you about what's out there. So you can see that there's something there, but it's not so clear what that something is, and this just sort of circles back to what I was saying in the beginning, that with the standard method, patients can see high-contrast edges, they can see light, but it doesn't easily go further than that. So what was the image? It was a baby's face. So what about with our approach, adding the code? And you can see that it's much better. Not only can you tell that it's a baby's face, but you can tell that it's this baby's face, which is a really challenging task. So on the left is the encoder alone, and on the right is from an actual blind retina, so the encoder and the transducer. But the key one really is the encoder alone, because we can team up the encoder with the different transducer.
Αυτή είναι στην πραγματικότητα η πρώτη μας προσπάθεια. Θα ήθελα να προσθέσω κάτι για την παραδοσιακή μέθοδο. Οταν πρωτοεμφανίστηκε, ήταν πράγματι εντυπωσιακή, η ιδέα να μπορείς να κάνεις εναν τυφλό αμφιβληστροειδή να ανταποκρίνεται. Ωστόσο, υπήρχε ενας περιοριστικός παράγοντας, το θέμα του κώδικα ,και πως να κάνουμε τα κύτταρα να ανταποκρίνονται καλύτερα, να παράγουν φυσιολογικές αντιδράσεις, και έτσι αυτή ήταν η δική μας συμβολή. Τώρα θα ήθελα να συνοψίσω, και όπως ανέφερα νωρίτερα έχω στη διάθεση μου πολλά δεδομένα εάν ενδιαφέρεστε, αλλά ήθελα απλώς να σας δώσω αυτή την βασική ιδέα του να μπορεί κάποιος να επικοινωνεί με τον εγκέφαλο στη γλώσσα του, και τη δυνατότητα να είναι ικανός να το κάνει. Με την έννοια αυτή διαφέρει απο την προσθετική μελών όπου επικοινωνείς απο τον εγκεφαλο με ένα εργαλείο. Εδω επικοινωνούμε απο τον έξω κόσμο προς τον εγκέφαλο και γινόμαστε κατανοητοί, απο τον εγκεφαλο.
This is just actually the first one that we tried. I just wanted to say something about the standard method. When this first came out, it was just a really exciting thing, the idea that you even make a blind retina respond at all. But there was this limiting factor, the issue of the code, and how to make the cells respond better, produce normal responses, and so this was our contribution. Now I just want to wrap up, and as I was mentioning earlier of course I have a lot of other data if you're interested, but I just wanted to give this sort of basic idea of being able to communicate with the brain in its language, and the potential power of being able to do that. So it's different from the motor prosthetics where you're communicating from the brain to a device. Here we have to communicate from the outside world into the brain and be understood, and be understood by the brain.
Και το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να πω, είναι να δώσω έμφαση στην ιδέα της γενικοποίησης. Ετσι την ίδια στρατηγική που χρησιμοποιήσαμε για να βρούμε τον κώδικα του αμφιβληστροειδούς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να βρούμε τον κώδικα και για άλλα συστήματα, για παράδειγμα, το σύστημα ακοής,και το κινητικό σύστημα,για τη θεραπεία της κώφωσης και για κινητικά προβλήματα. Ετσι,λοιπόν, με τον ίδιο τρόπο που μπορέσαμε να υπερπηδήσουμε το κατεστραμμένο κύκλωμα του αμφιβληστροειδούς για να φτάσουμε στα κύτταρα εξόδου του αμφιβληστροειδούς, μπορούμε να υπερπηδήσουμε το κατεστραμμένο κύκλωμα στον κοχλία και να φτάσουμε στο ακουστικό νεύρο, η να υπερπηδήσουμε κατεστραμμένες περιοχές του φλοιού στο κινητικό φλοιό,για να γεφυρώσουμε το χάσμα που προκαλείται απο ένα εγκεφαλικό.
And then the last thing I wanted to say, really, is to emphasize that the idea generalizes. So the same strategy that we used to find the code for the retina we can also use to find the code for other areas, for example, the auditory system and the motor system, so for treating deafness and for motor disorders. So just the same way that we were able to jump over the damaged circuitry in the retina to get to the retina's output cells, we can jump over the damaged circuitry in the cochlea to get the auditory nerve, or jump over damaged areas in the cortex, in the motor cortex, to bridge the gap produced by a stroke.
Θα ήθελα να κλείσω με ένα απλό μήνυμα, οτι η κατανόηση του κώδικα είναι πολύ ,παρα πολυ σημαντική, και εάν μπορούμε να κατανοήσουμε τον κώδικα, τη γλώσσα του εγκεφάλου, διαμορφώνονται δυνατότητες, που δεν υπήρχαν πριν. Ευχαριστώ.
I just want to end with a simple message that understanding the code is really, really important, and if we can understand the code, the language of the brain, things become possible that didn't seem obviously possible before. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)