Εγώ και ο αδερφός μου ανήκουμε στη δημογραφική ομάδα κάτω των 30, η οποία όπως είπε η Πατ αποτελεί το 70 τοις εκατό, αλλά σύμφωνα με τις στατιστικές μας αποτελεί το 60 τοις εκατό του πληθυσμού της περιοχής. Το Κατάρ δεν είναι εξαίρεση στην περιοχή. Είναι ένα πολύ νέο έθνος που κυβερνάται από νέους ανθρώπους. Αναπολούμε τις τελευταίες τεχνολογίες και τα iPods, και εγώ την αμπάγια, το παραδοσιακό μου ένδυμα που φοράω σημερα.
Both myself and my brother belong to the under 30 demographic, which Pat said makes 70 percent, but according to our statistics it makes 60 percent of the region's population. Qatar is no exception to the region. It's a very young nation led by young people. We have been reminiscing about the latest technologies and the iPods, and for me the abaya, my traditional dress that I'm wearing today.
Αυτό λοιπόν δεν είναι ένα θρησκευτικό ένδυμα, ούτε είναι μια θρησκευτική δήλωση. Αντίθετα, είναι μια διαφορετική πολιτιστική δήλωση που επιλέγουμε να φοράμε. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια, ένας δημοσιογράφος ρώτησε τη Δρ Σέκχα, που είναι εδώ σήμερα, πρόεδρος του Πανεπιστημίου του Κατάρ -- η οποία, παρεμπιπτόντως, είναι γυναίκα -- τη ρώτησε εάν πίστευε ότι η αμπάγια εμπόδιζε ή παραβίαζε την ελευθερία της με κάποιο τρόπο. Η απάντησή της ήταν το αντίθετο μάλιστα. Αντιθέτως, ένιωθε πιο ελεύθερη, πιο ελεύθερη γιατί μπορούσε να φορά οτιδήποτε ήθελε κάτω από την αμπάγια. Μπορούσε να έρθει στη δουλειά με τις πυζάμες της χωρίς κανένας να δώσει σημασία. (Γέλια) Όχι ότι το έκανες, απλά λέω.
Now this is not a religious garment, nor is it a religious statement. Instead, it's a diverse cultural statement that we choose to wear. Now I remember a few years ago, a journalist asked Dr. Sheikha, who's sitting here, president of Qatar University -- who, by the way, is a woman -- he asked her whether she thought the abaya hindered or infringed her freedom in any way. Her answer was quite the contrary. Instead, she felt more free, more free because she could wear whatever she wanted under the abaya. She could come to work in her pajamas and nobody would care. (Laughter) Not that you do; I'm just saying.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτό που θέλω να πω είναι πως οι άνθρωποι έχουν επιλογή -- όπως μια Ινδή θα μπορούσε να φορά το σάρι της ή μια Γιαπωνέζα θα μπορούσε να φορά το κιμονό της. Αλλάζουμε τον πολιτισμό μας εκ των έσω, αλλά ταυτόχρονα επανασυνδεόμαστε με τις παραδόσεις μας. Γνωρίζουμε ότι ο εκσυγχρονισμός λαμβάνει χώρα. Και ναι, το Κατάρ θέλει να γίνει ένα σύγχρονο έθνος. Όμως παράλληλα επανασυνδεόμαστε και επαναεπιβεβαιώνουμε την αραβική μας κληρονομιά. Είναι σημαντικό για μας να μεγαλώνουμε οργανικά. Και συνεχώς παίρνουμε τη συνειδητή απόφαση να επιτύχουμε αυτή την ισορροπία.
My point is here, people have a choice -- just like the Indian lady could wear her sari or the Japanese woman could wear her kimono. We are changing our culture from within, but at the same time we are reconnecting with our traditions. We know that modernization is happening. And yes, Qatar wants to be a modern nation. But at the same time we are reconnecting and reasserting our Arab heritage. It's important for us to grow organically. And we continuously make the conscious decision to reach that balance.
Στην πραγματικότητα, έρευνες έχουν δείξει ότι όσο πιο επίπεδος είναι ο κόσμος, αν χρησιμοποιήσω την αναλογία του Τομ Φρίντμαν, ή παγκόσμιος, τόσο περισσότερο θα θέλουν οι άνθρωποι να είναι διαφορετικοί. Και για μας τους νέους ανθρώπους, αναζητάμε να γίνουμε ξεχωριστές μονάδες και να βρουμε τις διαφορές ανάμεσά μας. Για το λόγο αυτό προτιμώ την αναλογία του Ρίτσαρντ Γουίλκ της παγκοσμιοποίησης του τοπικού και της τοπικοποίησης του παγκόσμιου. Δεν θέλουμε να είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά θέλουμε να σεβόμαστε και να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο. Και ως εκ τούτου η παράδοση γίνεται πιο σημαντική, όχι λιγότερο σημαντική.
In fact, research has shown that the more the world is flat, if I use Tom Friedman's analogy, or global, the more and more people are wanting to be different. And for us young people, they're looking to become individuals and find their differences amongst themselves. Which is why I prefer the Richard Wilk analogy of globalizing the local and localizing the global. We don't want to be all the same, but we want to respect each other and understand each other. And therefore tradition becomes more important, not less important.
Η ζωή απαιτεί έναν καθολικό κόσμο, ωστόσο, εμείς πιστεύουμε στην ασφάλεια του να έχεις μια τοπική ταυτότητα. Και αυτό προσπαθούν να κάνουν οι ηγέτες αυτής της περιοχής. Προσπαθούμε να είμαστε μέρος αυτού του παγκόσμιου χωριού, αλλά παράλληλα αναθεωρούμε τον εαυτό μας μέσω των πολιτιστικών μας ιδρυμάτων και της πολιτιστικής μας ανάπτυξης. Είμαι ένα παράδειγμα αυτού του φαινομένου. Και πιστεύω ότι πολλά άτομα σε αυτή την αίθουσα, βλέπω ότι πολλοί από εσάς είστε στην ίδια θέση με μένα. Και είμαι σίγουρη, αν και δε μπορούμε να δούμε τους ανθρώπους στην Ουάσιγκτον, ότι και αυτοί βρίσκονται στην ίδια θέση. Προσπαθούμε συνεχώς να διασκελίζουμε διαφορετικούς κόσμους, διαφορετικούς πολιτισμούς και προσπαθούμε να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις μια διαφορετικής προσδοκίας του εαυτού μας και των άλλων.
Life necessitates a universal world, however, we believe in the security of having a local identity. And this is what the leaders of this region are trying to do. We're trying to be part of this global village, but at the same time we're revising ourselves through our cultural institutions and cultural development. I'm a representation of that phenomenon. And I think a lot of people in this room, I can see a lot of you are in the same position as myself. And I'm sure, although we can't see the people in Washington, they are in the same position. We're continuously trying to straddle different worlds, different cultures and trying to meet the challenges of a different expectation from ourselves and from others.
Οπότε θέλω να κάνω μια ερώτηση: Πως θα πρέπει να είναι ο πολιτισμός τον 21ο αιώνα; Σε μια εποχή που ο κόσμος γίνεται πιο εξατομικευμένος όταν το κινητό τηλέφωνο, το μπέργκερ, το τηλέφωνο, όλα έχουν τη δική τους προσωπική ταυτότητα, πως θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και πως θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τους άλλους; Πως αυτό επηρεάζει τον πολιτισμό μας της ερήμου;
So I want to ask a question: What should culture in the 21st century look like? In a time where the world is becoming personalized, when the mobile phone, the burger, the telephone, everything has its own personal identity, how should we perceive ourselves and how should we perceive others? How does that impact our desert culture?
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς στην Ουάσιγκτον είστε ενήμεροι για τις πολιτιστικές εξελίξεις που συμβαίνουν στην περιοχή και το πιο πρόσφατο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης που άνοιξε στο Κατάρ το 2008. Εγώ προσωποποιώ αυτές τις εξελίξεις, όμως επίσης καταλαβαίνω ότι αυτό πρέπει να γίνει οργανικά. Ναι, έχουμε όλους τους πόρους που χρειαζόμαστε ώστε να αναπτύξουμε νέα πολιτιστικά ιδρύματα, όμως πιστεύω πως είναι πιο σημαντικό το ότι είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε οραματιστές ηγέτες που αντιλαμβάνονται ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί απ' έξω, πρέπει να έρθει εκ των έσω. Και μαντέψτε. Μπορεί να ξαφνιαστείτε αν μάθετε ότι τα περισσότερα άτομα στον Κόλπο που ηγούνται τέτοιων πολιτιστικών πρωτοβουλιών τυγχάνει να είναι γυναίκες.
I'm not sure of how many of you in Washington are aware of the cultural developments happening in the region and, the more recent, Museum of Islamic Art opened in Qatar in 2008. I myself am personalizing these cultural developments, but I also understand that this has to be done organically. Yes, we do have all the resources that we need in order to develop new cultural institutions, but what I think is more important is that we are very fortunate to have visionary leaders who understand that this can't happen from outside, it has to come from within. And guess what? You might be surprised to know that most people in the Gulf who are leading these cultural initiatives happen to be women.
Θέλω να σας ρωτήσω, γιατί πιστεύεται ότι συμβαίνει αυτό; Είναι επειδή είναι μια εύκολη λύση, δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε; Όχι, δεν το νομίζω. Πιστεύω πως οι γυναίκες σε αυτό το μέρος του πλανήτη συνειδητοποιούν πως ο πολιτισμός είναι ένα σημαντικό συστατικό που ενώνει τους ανθρώπους τόσο τοπικά όσο και περιφερειακά. Είναι ένα φυσικό συστατικό που φέρνει τους ανθρώπους κοντά για να συζητήσουν ιδέες -- με τον ίδιο τρόπο που το κάνουμε εδώ στο TED. Είμαστε εδώ, είμαστε μέρος μιας κοινότητας, μοιραζόμαστε ιδέες και τις συζητάμε. Η τέχνη γίνεται ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της εθνικής μας ταυτότητας. Ο υπαρξιακός και κοινωνικός και πολιτικός αντίκτυπος που έχει ένας καλλιτέχνης στην ανάπτυξη της πολιτιστικής ταυτότητας του έθνους του είναι πολύ σημαντικός.
I want to ask you, why do you think this is? Is it because it's a soft option; we have nothing else to do? No, I don't think so. I think that women in this part of the world realize that culture is an important component to connect people both locally and regionally. It's a natural component for bringing people together, discussing ideas -- in the same way we're doing here at TED. We're here, we're part of a community, sharing out ideas and discussing them. Art becomes a very important part of our national identity. The existential and social and political impact an artist has on his nation's development of cultural identity is very important.
Ξέρετε, η τέχνη και ο πολιτισμός είναι μια μεγάλη επιχείρηση. Ρωτήστε εμένα. Ρωτήστε τους προέδρους και τους διευθύνοντες συμβούλους των εταιρειών Sotheby's και Christie's. Ρωτήστε τον Τσαρλς Σαάτσι για την υψηλή τέχνη. Βγάζουν πολλά λεφτά. Έτσι, πιστεύω πως οι γυναίκες στην κοινωνία μας γίνονται ηγέτες, γιατί συνειδητοποιούν ότι για τις μελλοντικές γενιές, είναι πολύ σημαντικό να διατηρήσουμε τις πολιτιστικές μας ταυτότητες. Για ποιό λόγο άλλωστε οι Έλληνες απαιτούν την επιστροφή των Ελγινείων Μαρμάρων; Και γιατί υπάρχει τόση αναστάτωση όταν ένας ιδιωτικός συλλέκτης προσπαθεί να πουλήσει τη συλλογή του σε ένα ξένο μουσείο; Και γιατί μου παίρνει ατελείωτους μήνες να βγάλω μια άδεια εξαγωγής από το Λονδίνο ή τη Νέα Υόρκη ώστε να φέρω κάποια κομμάτια στη χώρα μου;
You know, art and culture is big business. Ask me. Ask the chairpersons and CEOs of Sotheby's and Christie's. Ask Charles Saatchi about great art. They make a lot of money. So I think women in our society are becoming leaders, because they realize that for their future generations, it's very important to maintain our cultural identities. Why else do Greeks demand the return of the Elgin Marbles? And why is there an uproar when a private collector tries to sell his collection to a foreign museum? Why does it take me months on end to get an export license from London or New York in order to get pieces into my country?
Σε μερικές ώρες, η Σιρίν Νέσατ, η φίλη μου από το Ιράν που είναι μια πολύ σημαντική καλλιτέχνιδα για μας θα σας μιλήσει. Ζει στη πόλη της Νέας Υόρκης αλλά δεν προσπαθεί να γίνει μια Δυτική καλλιτέχνιδα. Αντίθετα, προσπαθεί να συμμετέχει σε έναν πολύ σημαντικό διάλογο για τον πολιτισμό, το έθνος και την κληρονομιά της. Το κάνει αυτό μέσω σημαντικών οπτικών μορφών φωτογραφίας και βίντεο.
In few hours, Shirin Neshat, my friend from Iran who's a very important artist for us will be talking to you. She lives in New York City, but she doesn't try to be a Western artist. Instead, she tries to engage in a very important dialogue about her culture, nation and heritage. She does that through important visual forms of photography and film.
Με τον ίδιο τρόπο, το Κατάρ προσπαθεί να αναπτύξει τα εθνικά του μουσεία μέσω μιας οργανικής διεργασίας εκ των έσω. Η αποστολή μας είναι η καλλιτεχνική ολοκλήρωση και ανεξαρτησία. Δεν θέλουμε να έχουμε ό,τι υπάρχει στη Δύση. Δεν θέλουμε τις συλλογές τους. Θέλουμε να χτίσουμε τις δικές μας ταυτότητες, το δικό μας υλικό, να δημιουργήσουμε έναν ανοιχτό διάλογο έτσι ώστε να μοιραστούμε τις ιδέες μας και να μοιραστείτε τις δικές σας μαζί μας. Σε μερικές μέρες, θα ανοίξουμε το Αραβικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Έχουμε κάνει εντατική έρευνα ώστε να εξασφαλίσουμε ότι Άραβες και Μουσουλμάνοι καλλιτέχνες, και Άραβες που δεν είναι Μουσουλμάνοι -- δεν είναι όλοι οι Άραβες Μουσουλμάνοι, παρεμπιπτόντως -- να βεβαιώσουμε ότι όλοι αυτοί εκπροσωπούνται στο νέο αυτό ίδρυμα. Το ίδρυμα υποστηρίζεται από την κυβέρνηση και αυτό συμβαίνει τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Θα ανοίξουμε το μουσείο σε μερικές μέρες, και σας προσκαλώ όλους να πάρετε τις αερογραμμές Κατάρ και να έρθετε και να συμμετάσχετε.
In the same way, Qatar is trying to grow its national museums through an organic process from within. Our mission is of cultural integration and independence. We don't want to have what there is in the West. We don't want their collections. We want to build our own identities, our own fabric, create an open dialogue so that we share our ideas and share yours with us. In a few days, we will be opening the Arab Museum of Modern Art. We have done extensive research to ensure that Arab and Muslim artists, and Arabs who are not Muslims -- not all Arabs are Muslims, by the way -- but we make sure that they are represented in this new institution. This institution is government-backed and it has been the case for the past three decades. We will open the museum in a few days, and I welcome all of you to get on Qatar Airways and come and join us.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτό το μουσείο είναι τόσο σημαντικό για μας όσο και για τη Δύση. Μερικοί μπορεί να έχετε ακουστά την Αλγερινή καλλιτέχνιδα Μπάγια Μαχιεντίν, αλλά αμφιβάλλω αν πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν ότι αυτή η καλλιτέχνιδα δούλευε στο στούντιο του Πικάσσο στο Παρίσι τη δεκαετία του 1930. Για μένα ήταν μια νέα ανακάλυψη. Και πιστεύω ότι με τον καιρό, στα επόμενα χρόνια θα μάθουμε πολλά για του δικούς μας Πικάσσο, του δικούς μας Λεζέρ και τους δικούς μας Σεζάν. Γιατί έχουμε καλλιτέχνες, αλλά δυστυχώς δεν τους έχουμε ανακαλύψει ακόμα.
Now this museum is just as important to us as the West. Some of you might have heard of the Algerian artist Baya Mahieddine, but I doubt a lot of people know that this artist worked in Picasso's studio in Paris in the 1930s. For me it was a new discovery. And I think with time, in the years to come we'll be learning a lot about our Picassos, our Legers and our Cezannes. We do have artists, but unfortunately we have not discovered them yet.
Η οπτική έκφραση είναι μία μόνο μορφή της πολιτιστικής ένταξης. Έχουμε αντιληφθεί ότι πρόσφατα όλο και περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν το YouTube και τα κοινωνικά δίκτυα για να εκφράσουν τις ιστορίες τους, να μοιραστούν τις φωτογραφίες τους και να πουν τις ιστορίες τους μέσω της δικής τους φωνής. Με παρόμοιο τρόπο, δημιουργήσαμε το Μουσείο Κινηματογράφου της Ντόχα. Το Μουσείο Κινηματογράφου της Ντόχα είναι ένας οργανισμός με σκοπό να διδάξει στους ανθρώπους για τις ταινίες και για την κινηματογραφική δημιουργία. Πέρυσι δεν είχαμε ούτε μια γυναίκα κινηματογραφικό δημιουργό από το Κατάρ. Σήμερα δηλώνω με υπερηφάνεια πως εκπαιδεύσαμε και μορφώσαμε πάνω από 66 γυναίκες δημιουργούς από το Κατάρ να επεξεργάζονται, να λένε τις δικές τους ιστορίες με τη δική τους φωνή.
Now visual expression is just one form of culture integration. We have realized that recently more and more people are using the means of YouTube and social networking to express their stories, share their photos and tell their own stories through their own voices. In a similar way, we have created the Doha Film Institute. Now the Doha Film Institute is an organization to teach people about film and filmmaking. Last year we didn't have one Qatari woman filmmaker. Today I am proud to say we have trained and educated over 66 Qatari women filmmakers to edit, tell their own stories in their own voices.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Τώρα, αν μου επιτρέπετε, θα ήθελα να μοιραστώ μια ταινία ενός λεπτού που αποδεικνυεί ότι ένα φιλμ 60 δευτερολέπτων μπορεί να είναι εξίσου δυνατό όσο ένα χαικού στο να διηγείται μια μεγάλη ιστορία. Και αυτό είναι προιόν ενός κινηματογραφικού δημιουργού μας.
Now if you'll allow me, I would love to share a one-minute film that has proven to show that a 60-sec film can be as powerful as a haiku in telling a big picture. And this is one of our filmmakers' products.
(Βίντεο) Αγόρι: Εϊ άκου! Έμαθες ότι οι μετοχές ανέβηκαν; Ποιόν παριστάνεις; Κορίτσι: Τον θείο Κάλεντ. Έλα, φόρα τη μαντίλα. Κάλεντ: Γιατί να θέλω να τη φορέσω; Κορίτσι: Κάνε αυτό που σου λέω, νεαρή. Αγόρι: Όχι, εσύ να παίξεις τη μαμά κι εγώ τον μπαμπά (Κορίτσι: Μα είναι δικό μου παιχνίδι.) Παίξε μόνη σου τότε. Κορίτσι: Γυναίκες! Μια λέξη και αναστατώνονται. Άχρηστες. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ!
(Video) Boy: Hey listen! Did you know that the stocks are up? Who are you playing? Girl: Uncle Khaled. Here, put on the headscarf. Khaled: Why would I want to put it on? Girl: Do as you're told, young girl. Boy: No, you play mom and I play dad. (Girl: But it's my game.) Play by yourself then. Girl: Women! One word and they get upset. Useless. Thank you. Thank you!
(Χειροκρότημα)
(Applause)
ΣΜ: Επιστρέφοντας στο διασκελισμό μεταξύ Ανατολής και Δύσης, τον προηγούμενο μήνα είχαμε το δεύτερο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ντόχα Τραϊμπέκα εδώ στη Ντόχα. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ντόχα Τραϊμπέκα έλαβε χώρα στον καινούριο μας πολιτιστικό κόμβο, την Κατάρα. Προσέλκυσε 42,000 άτομα, και προβάλαμε 51 ταινίες. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ντόχα Τραϊμπέκα δεν είναι εισαγόμενο φεστιβάλ, αλλά ένα σημαντικό φεστιβάλ ανάμεσα στις πόλεις της Νέας Υόρκης και της Ντόχα. Είναι σημαντικό για δύο λόγους. Πρώτον, μας επιτρέπει να προβάλλουμε τους Άραβες κινηματογραφικούς δημιουργούς μας και αραβικές φωνές σε μια από τις πιο κοσμοπολίτικες πόλεις του κόσμου, τη Νέα Υόρκη. Ενώ παράλληλα τους προσκαλούμε να έρθουν και να εξερευνήσουν τη δική μας μεριά του κόσμου. Μαθαίνουν για τον πολιτισμό μας, τη γλώσσα μας, την κληρονομιά μας και συνειδητοποιούν ότι είμαστε τόσο διαφορετικοί και όμως τόσο ίδιοι μεταξύ μας.
SM: Going back to straddling between East and West, last month we had our second Doha Tribeca Film Festival here in Doha. The Doha Tribeca Film Festival was held at our new cultural hub, Katara. It attracted 42,000 people, and we showcased 51 films. Now the Doha Tribeca Film Festival is not an imported festival, but rather an important festival between the cities of New York and Doha. It's important for two things. First, it allows us to showcase our Arab filmmakers and voices to one of the most cosmopolitan cities in the world, New York City. At the same time, we are inviting them to come and explore our part of the world. They're learning our culture, our language, our heritage and realizing we're just as different and just the same as each other.
Τώρα ξανά και ξανά, οι άνθρωποι λένε, "Ας χτίσουμε γέφυρες," και ειλικρινά, θέλω να κάνω κάτι παραπάνω από αυτό. Θέλω να γκρεμίσω τα τείχη της άγνοιας μεταξύ Ανατολής και Δύσης -- όχι, όχι την εύκολη λύση που συζητήσαμε πριν, αλλά μάλλον την ήπια δύναμη για την οποία μίλησε πριν ο Τζόσεφ Νάι. Ο πολιτισμός είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο για να φέρουμε τους ανθρώπους κοντά. Δεν πρέπει να τον υποτιμάμε.
Now over and over again, people have said, "Let's build bridges," and frankly, I want to do more than that. I would like break the walls of ignorance between East and West -- no, not the soft option that we have discussed before, but rather the soft power that Joseph Nye has spoken about before. Culture's a very important tool to bring people together. We should not underestimate it.
"Γνώθι σαυτόν" αυτό είναι το ταξίδι προς την αυτοέκφραση και την αυτογνωσία που διανύουμε. Δεν ισχυρίζομαι ότι έχω όλες τις απαντήσεις αλλά ξέρω πως εγώ ως άτομο και εμείς ως έθνος καλωσορίζουμε αυτή την κοινότητα των ιδεών που αξίζουν να διαδοθούν. Αυτό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι. Σας προσκαλώ να λάβετε μέρος για να συναντηθούμε και να συζητήσουμε νέες ιδέες για το πως να φέρουμε κοντά τους ανθρώπους μέσω πολιτιστικών πρωτοβουλιών και συζητήσεων. Η εξοικείωση καταστρέφει και νικά το φόβο. Δοκιμάστε το.
"Know thyself," that is the journey of self-expression and self-realization that we are traveling. Now I don't pretend to have all the answers, but I know that me as an individual and we as a nation welcome this community of ideas worth spreading. This is a very interesting journey. I welcome you on board for us to engage and discuss new ideas of how to bring people together through cultural initiatives and discussions. Familiarity destroys and trumps fear. Try it.
Κυρίες και κύριοι, σας ευχαριστώ πολύ. Σόκραν (Ευχαριστώ)
Ladies and gentlemen, thank you very much. Shokran.
(Χειροκρότημα)
(Applause)