As a doctor in the field of pain management, I work in a world where you bring us your pain and we treat it. We ask questions, we take the symptoms you present, we decide what tests to run. We listen with compassion and wisdom and choose the best course of action based on our knowledge and experience combined with science. And sometimes in a very small window of time. As physicians, we took a sacred oath to do no harm. And the system has gone to great lengths to teach us and set up guidelines to make sure that we treat every patient equally and without judgment. As we stand there in your moment of pain, we run your situation through every filter we have to give you the best care. And for most of us, this is more than just a job. It's a calling.
כרופאה בתחום של טיפול בכאב, אני עובדת בעולם שאליו אתם מביאים את הכאב שלכם ואנחנו מטפלים בזה. אנחנו שואלים שאלות, אנחנו לוקחים את התסמינים שאתם מציגים, אנחנו מחליטים אילו בדיקות לעשות. אנו מקשיבים בחמלה ובתבונה ובוחרים את דרך הפעולה הטובה ביותר על סמך הידע והניסיון שלנו בשילוב עם מדע. ולפעמים במסגרת חלון זמן קטן מאוד. כרופאים, נשבענו שבועה קדושה לא לגרום נזק. והמערכת עשתה מאמצים רבים כדי ללמד אותנו ולהגדיר הנחיות כדי לוודא שנתייחס לכל מטופל באופן שווה וללא שיפוט. כשאנחנו עומדים שם ברגע הכאב שלכם, אנחנו מנהלים את המצב שלכם דרך כל פילטר שיש לנו כדי לתת לכם את הטיפול הטוב ביותר. ועבור רובנו, זו יותר מסתם עבודה. זוהי שליחות.
But as we stand there in your moment, looking at your story from all the different angles and all the different rational voices in our head run through the decision making process, there's another voice in the mix. And this voice, well, it isn't rational or informed. Yet, it often dictates our decisions. And we don't give it a second thought because you see, this voice existed long before we began studying medicine. And so we accept it as truth. And this voice sometimes calls the shots. It's what I refer to as the undiagnosed bias. And it's causing suffering and death for many with chronic pain.
אבל כשאנחנו עומדים שם מולכם, מסתכלים על הסיפור שלכם מכל הזוויות השונות וכל הקולות הרציונליים בראש שלנו רצים דרך תהליך קבלת ההחלטות, יש עוד קול במיקס. והקול הזה, ובכן, הוא לא רציונלי או מושכל. עם זאת, לעתים קרובות הוא מכתיב את ההחלטות שלנו. ואנחנו לא מקדישים לזה מחשבה שנייה כי אתם רואים, הקול הזה היה קיים הרבה לפני שהתחלנו ללמוד רפואה. ולכן אנחנו מקבלים אותו כאמת. והקול הזה לפעמים הוא זה שמחליט. לזה אני קוראת ההטיה הלא מאובחנת. וזה גורם לסבל ולמוות עבור רבים עם כאב כרוני.
I have spent the last 15 years studying pain. Its cause, its treatment and its management. But it wasn't until I found myself sitting on the other side of the exam room that I noticed the crack in the foundation of pain management. When I discovered that hidden voice that exists in all of us. That hidden voice, which I termed the undiagnosed bias, is more commonly known as implicit bias, which is a bias that exists based on our unconscious beliefs and associations. Implicit bias in health care was brought to light in 2003, when the Institute of Medicine published a report titled "Unequal Treatment." They found that regardless of insurance and income status, racial and ethnic minorities received worse care. And when it comes to pain, research shows that bias extends beyond minorities to also include women and even children.
ביליתי את 15 השנים האחרונות בלמידה של הכאב. הסיבה לכאב, הטיפול בו והניהול שלו. אבל רק כשמצאתי את עצמי יושבת בצד השני של חדר האבחנות הבחנתי בסדק שבבסיס הטיפול בכאב. כשגיליתי את הקול הנסתר הזה שקיים בכולנו. הקול הנסתר הזה, שכיניתי ההטיה הלא מאובחנת, ידוע יותר בשם הטיה מרומזת, שזו הטיה שמתבססת על אמונות ואסוציאציות לא מודעות שלנו. הטיה מרומזת בתחום הבריאות הוצאה לאור בשנת 2003, כאשר המכון לרפואה פרסם דו“ח שכותרתו “טיפול לא שוויוני“. הם מצאו שבלי קשר לביטוח ולרמת הכנסה, מיעוטים גזעיים ואתניים קיבלו טיפול גרוע יותר. וכשזה מגיע לכאב, מחקר מראה שההטיה הזו משתרעת אל מעבר למיעוטים וכוללת גם נשים ואפילו ילדים.
Dr. Susan Moore was a Black female physician whose story was heard around the world in 2020. The story of a doctor who struggled to receive the care she knew she needed. Her pain was due to a health issue that she fully understood and described in medical lingo to her doctors. Yet her pain was dismissed. When she posted her experience to a group of thousands of fellow physicians, there was an uproar of support. I mean, no one could accept that a doctor would treat a patient, let alone a fellow colleague like this, simply based on how they look.
ד“ר סוזן מור הייתה רופאה שחורה שסיפורה נשמע מסביב לעולם בשנת 2020. סיפורה של רופאה שנאבקה לקבל את הטיפול שהיא ידעה שהיא צריכה. הכאב שלה נבע מבעיה בריאותית שהיא הבינה לגמרי ותיארה בשפה רפואית לרופאים שלה. ובכל זאת לא התייחסו לכאב שלה. כשהיא פרסמה את החוויה שלה לקבוצה של אלפי רופאים עמיתים, הייתה מהומה של תמיכה. כלומר, אף אחד לא יכול היה לקבל שרופא יטפל בחולה, שלא לדבר על עמיתה, ככה, פשוט על סמך המראה שלהם.
But that's the problem with implicit bias. Most of the time you are unaware you even have it. I remember the year I went from doctor to patient. It started off as a small pain in my foot that just wouldn't go away. Well, it grew worse, to the point that it overshadowed my life. It was this constant companion affecting my work and my family life. I finally went to go see a foot surgeon and was told, "Source not clear. Probably tendons were inflamed," he said. And he prescribed a boot and some physical therapy. But the pain worsened, and it spread to my hip and my back. I sought out more medical specialists, even holistic practitioners, all with different theories, but no clear diagnosis or source of pain. I began to feel like I was going to have to live with this forever. And as the pain kept progressing with no clear diagnosis, I even thought to myself, "Wait. Am I making this up? Is my pain even real?"
אבל זו הבעיה עם הטיה מרומזת. רוב הזמן אפילו אתה לא מודע שיש לך את זה. אני זוכרת את השנה שעברתי מלהיות רופאה למטופלת. זה התחיל ככאב קטן בכף הרגל שלי שפשוט לא נעלם. ובכן, זה החמיר, עד כדי כך שזה האפיל על חיי. הוא היה בן לוויה קבוע שמשפיע על העבודה שלי ועל חיי המשפחה שלי. לבסוף הלכתי לראות מנתח כף רגל ונאמר לי, “המקור לא ברור. כנראה הגידים היו מודלקים“, הוא אמר. והוא רשם לי מגף וקצת פיזיותרפיה. אבל הכאב החמיר, והתפשט לירך ולגב שלי. חיפשתי עוד מומחים רפואיים, אפילו מטפלים הוליסטיים, כולם עם תיאוריות שונות, אך לא ניתנה אבחנה ברורה או מקור לכאב. התחלתי להרגיש שאני הולכת לחיות עם זה לנצח. וככל שהכאב המשיך להתקדם ללא אבחנה ברורה, אפילו חשבתי לעצמי, “חכי, אני ממציאה את זה? האם הכאב שלי בכלל אמיתי?”
In an online survey of 2,400 American women with a variety of chronic pain conditions, 91 percent felt that the health care system discriminated against them. And nearly half were told that the pain was all in their heads.
בסקר מקוון של 2,400 נשים אמריקאיות עם מגוון מצבי כאב כרוני, 91 אחוז הרגישו שמערכת הבריאות הפלתה אותם לרעה. וכמעט לחצי מהם אמרו שהכאב כולו בראשם.
So let's go ahead and dispel that pain myth right away. If you're worried that your pain is in your head, you're right. Because pain is in everyone's heads. You see, pain can't take place without our brains. When you step on a nail, for example, you stimulate nociceptors, or specialized nerve cells, that send a message through your spinal cord to your brain. Well, your brain then decides what it's going to do with that signal. If it senses something dangerous, it will process that experience as painful to prevent you from further injury. And the decision by the brain to process it as painful is based on environmental and social cues as well as by culture and one's past experiences.
אז בואו נתקדם ונפריך את מיתוס הכאב הזה מיד. אם אתה דואג שהכאב שלך נמצא בראש שלך, אתה צודק. כי הכאב נמצא בראש של כולם. תבינו, כאב לא יכול להתרחש בלי המוח שלנו. כשדורכים על מסמר, למשל, אתם מגרים נוציצפטורים, או תאי עצב מיוחדים, ששולחים הודעה דרך חוט השדרה שלכם למוח. ובכן, המוח שלכם מחליט מה הוא הולך לעשות עם האות הזה. אם הוא חש במשהו מסוכן, הוא יעבד את החוויה הזאת ככואבת כדי למנוע מכם פציעה נוספת. וההחלטה של המוח לעבד את זה ככואב מבוססת על רמזים סביבתיים וחברתיים כמו גם על תרבות וחוויות העבר של האדם.
Now, contrary to popular belief, not all pain is related to tissue damage. Pain is actually defined as an unpleasant sensory and emotional experience that can be associated with actual or potential tissue damage. You can have real pain with no physical injury or source. Pain is the one thing that can't be measured by a monitor or lab test. It's hard to quantify or qualify. It's measured on a scale of zero to 10 that is based on one's own perception of what they're experiencing. Pain, then, is subjective. And as doctors, our process of treating pain begins with identifying its source. Which presents a problem when there is no source. For when there's no source, it becomes open to interpretation. And interpretation becomes open to that undiagnosed bias.
עכשיו, בניגוד למה שנהוג לחשוב, לא כל כאב קשור לנזק לרקמות. כאב מוגדר למעשה כתחושה לא נעימה וחוויה רגשית שניתן לקשר עם נזק ממשי או פוטנציאלי לרקמות. אתם יכולים לסבול מכאב אמיתי ללא פגיעה פיזית או גורם. כאב הוא הדבר היחיד שאי אפשר למדוד בעזרת מוניטור או בדיקת מעבדה. קשה לכמת אותו או לאשר את איכותו. הוא נמדד בסולם של אפס עד 10 שמבוסס על התפיסה של האדם עצמו את מה שהוא חווה. כאב, אם כן, הוא סובייקטיבי. וכרופאים, תהליך הטיפול שלנו בכאב מתחיל בזיהוי המקור שלו. דבר שמציב בעיה כשאין מקור. כי כשאין מקור, הוא הופך להיות פתוח לפרשנות. והפרשנות הופכת פתוחה לאותה הטיה לא מאובחנת.
Did you know that the different sexes experience pain differently? Now, for the sake of this talk, when I say female versus male, I'm referencing sex assigned at birth. And when I say woman versus man or non-binary, then gender identity is at the core of the point. Females have more nerve fibers than men, and there's a hormonal influence to a variety of chronic pain conditions. At puberty, rates of chronic pain rise faster in girls than boys. And as females approach menopause, sex differences in chronic pain begin to disappear. Females experience more recurrent pain, longer-lasting pain and higher overall levels of chronic pain than men. Yet the majority of studies on the treatment of chronic pain have only been conducted in men. Did you know that women are more likely than men to be given anti-anxiety medications instead of painkillers when they present to the emergency department complaining of severe abdominal pain? Even for extremely urgent conditions such as chest pain from a heart attack, women experience delays in life saving-interventions that can prevent death. Research shows that clinicians more often suggest psychosocial causes such as stress or family problems to women patients in pain when they would more often order lab tests for a male patient with the exact same symptoms. For Black women such as Dr. Moore, they suffer two blows. The insulting notion that they are overdramatic due to their gender, along with the erroneous view that because their skin is Black, they are impervious to pain. A 2016 study of a group of medical students found that nearly half believed Black people have thicker skin than white people, less sensitive nerve endings, or that their blood clots more quickly. The origin of these outrageous claims dates back to slavery and the 19th century experiments by Dr. Thomas Hamilton, who tortured Black slaves to prove that Black skin was deeper than white skin. And Dr. James Sims, a gynecologist, conducted experimental surgeries on enslaved Black women without anesthesia, contributing further to false beliefs that Black women experience less pain.
האם ידעתם כי המינים השונים חווים כאב בצורה שונה? עכשיו, למען השיחה הזו, כשאני אומרת נקבה לעומת זכר, אני מתייחסת למין שהוקצה בלידה. וכשאני אומרת אישה לעומת גבר או א-בינארי, אז זהות מגדרית היא בליבת הנקודה. לנקבות יש יותר סיבי עצב מאשר לגברים, ויש השפעה הורמונלית על מגוון מצבי כאב כרוני. בגיל ההתבגרות, שיעורי כאב כרוני עולים מהר יותר בבנות מאשר בבנים. וכשהנקבות מתקרבות לגיל המעבר, הבדלים בכאב כרוני בין המינים מתחילים להיעלם. נקבות חוות יותר כאבים חוזרים, כאב ממושך יותר ורמות כלליות גבוהות יותר של כאב כרוני מאשר גברים. ובכל זאת רוב המחקרים על טיפול בכאב כרוני נערכו רק בגברים. האם ידעתם שנשים מקבלות בסבירות גבוהה יותר מגברים תרופות נגד חרדה במקום משככי כאבים כשהן מגיעות למיון ומתלוננות על כאבי בטן חזקים? גם במצבים דחופים במיוחד כמו כאבים בחזה מהתקף לב, נשים חוות עיכובים בהתערבויות מצילות חיים שיכולות למנוע מוות. מחקרים מראים שרופאים מציעים לעתים קרובות יותר סיבות פסיכו-סוציאליות כמו לחץ או בעיות משפחתיות לנשים הסובלות מכאב כאשר הם היו מזמינים לעתים קרובות יותר בדיקות מעבדה עבור מטופל זכר עם אותם תסמינים בדיוק. נשים שחורות כמו ד“ר מור, סובלות משתי מכות. הרעיון המעליב שהן אוברדרמטיות בשל המגדר שלהם, יחד עם ההשקפה השגויה שבגלל שצבע עורן שחור, הן אטומות לכאב. מחקר משנת 2016 בקבוצת סטודנטים לרפואה גילה שכמעט מחציתם האמינו שלאנשים שחורים יש עור עבה יותר מאשר לאנשים לבנים, קצות עצבים פחות רגישים, או שהדם שלהם נקרש מהר יותר. מקור הטענות המקוממות הללו מתוארך לתקופה העבדות והניסויים של ד“ר תומס המילטון מהמאה ה-19, שעינה עבדים שחורים כדי להוכיח שעור שחור היה עבה יותר מעור לבן. וד“ר ג’יימס סימס, גינקולוג, שערך ניתוחים ניסיוניים בנשים שחורות משועבדות ללא הרדמה, תורמים עוד יותר לאמונות שווא שנשים שחורות חוות פחות כאב.
There were times that I found it ironic that as an anesthesiologist, whose livelihood is centered around managing pain, that I would suffer from chronic pain myself. And so, like Dr. Moore, I became my own advocate and dove deep into the root causes of my own pain. After five years, thousands of dollars and many hours spent in pain, I finally found the cause by diving into integrative and functional medicine. Now my pain was due to physical imbalances triggered by childbirth, years of stress and sleep deprivation, and a dietary sensitivity that had been triggering inflammation. Over time, I healed myself. And finally, the pain began to ease. But while my own pain did fade, my passion for other people with chronic pain grew stronger.
היו זמנים שראיתי בכך אירוניה שכרופאה מרדימה, שפרנסתה מרוכזת סביב ניהול כאב, אני אסבול מכאב כרוני בעצמי. וכך, כמו ד“ר מור, הפכתי לסנגורית של עצמי וצללתי עמוק לתוך שורשי הגורמים לכאב שלי. אחרי חמש שנים, אלפי דולרים ושעות רבות שביליתי בכאב, סוף סוף מצאתי את הסיבה בעזרת צלילה לרפואה אינטגרטיבית ופונקציונלית. הכאב שלי נבע מחוסר איזון פיזי שנגרם כתוצאה מלידה, שנים של מתח וחוסר שינה, ורגישות תזונתית שעוררה דלקת. עם הזמן, ריפאתי את עצמי. ולבסוף, הכאב החל להירגע. אבל בזמן שהכאב שלי נמוג, התשוקה שלי לטפל באנשים אחרים עם כאב כרוני התחזקה.
Now doctors aren't the enemy. If you ask physicians why they went into medicine, you would hear "to help people." So much so, that during disasters and global pandemics, health care workers kiss their own families goodbye to go take care of yours. They work tirelessly during codes to resuscitate your loved ones and shed tears when they lose them. But with exhaustion, time pressures and overcrowded emergency rooms comes the ability for that hidden voice to take over our rational one.
עכשיו, הרופאים הם לא האויב. אם תשאלו רופאים למה הם בחרו ברפואה, הייתם שומעים “כדי לעזור לאנשים“. עד כדי כך, שבזמן אסונות ומגיפות עולמיות, עובדי שירותי בריאות נפרדים מהמשפחות שלהם לשלום כדי ללכת לטפל בשלכם. הם עובדים ללא לאות במהלך כשלים ריאתיים להחיות את יקיריכם ומזילים דמעות כשהם מאבדים אותם. אבל עם תשישות, לחצי זמן וחדרי מיון צפופים מגיעה היכולת לקול הנסתר הזה להשתלט על הרציונל שלנו.
Now the health care system has been teaching bias training, and studies show little to no explicit bias in health care, which is great, but we continue to see implicit bias in a percentage of health care practitioners. Because it operates in an unintentional and unconscious manner, implicit bias begins outside the walls of the hospital and is brought in unknowingly. And it's not just doctors. Bias exists in all of us. We can all do better. How? Well, the first step is awareness. We need to begin by identifying our stereotypes. And then rewrite the stories of the people we meet. When a woman sits down next to us, ask ourselves: What would we say if this were a man? Would our answer change? And for those whose pain has been dismissed, fight to be heard. Finding the right doctor can feel a little bit like dating. You may need to swipe through a few to find the right one for you.
עכשיו, מערכת הבריאות לימדה הכשרת הטיה, ומחקרים מראים הטיה מעטה עד לא מפורשת בתחום הבריאות, וזה נהדר, אבל אנחנו ממשיכים לראות הטיה מרומזת באחוזים מהעוסקים בתחום הבריאות. כי זה פועל בצורה לא מכוונת ובצורה לא מודעת, הטיה מרומזת מתחילה מחוץ לקירות בית החולים ומובאת פנימה בצורה בלתי מודעת. וזה לא רק רופאים. הטיה קיימת בכולנו. כולנו יכולים להשתפר. איך? ובכן, הצעד הראשון הוא מודעות. אנחנו צריכים להתחיל על ידי זיהוי הסטריאוטיפים שלנו. ואז לשכתב את הסיפורים של האנשים שאנו פוגשים. כשאישה יושבת לידנו, נשאל את עצמנו: מה היינו אומרים אם זה היה גבר? האם התשובה שלנו תשתנה? ולאלה שכאבם נדחה, היאבקו כדי להישמע. מציאת הרופא המתאים יוצרת תחושה קצת כמו דייטינג. ייתכן שיהיה עליכם לעבור בין כמה כדי למצוא את המתאים לכם.
(Laughter)
(צחוק)
But don't give up. And don't delay seeking treatment. The sooner you are properly diagnosed, the greater chance you have of breaking your pain cycle.
אבל אל תוותרו. ואל תדחו את הפנייה לטיפול. ככל שתאובחנו כראוי מוקדם יותר, יהיה לכם סיכוי גדול יותר לשבור את מעגל הכאב שלכם.
As physicians, we took an oath at our white coat ceremonies to first do no harm. And most of us live by that sacred oath. But part of that vow needs to include staying in check with that inner voice to make sure that we aren't writing a story that our patients haven't told us yet. Because it is our duty as physicians to replace the undiagnosed bias with empathy.
כרופאים נשבענו בטקסי החלוק הלבן שלנו קודם כל לא להזיק. ורובנו חיים לפי השבועה הקדושה ההיא. אבל חלק מהנדר הזה צריך לכלול שמירה על קשר עם הקול הפנימי הזה כדי לוודא שאנחנו לא כותבים סיפור שהמטופלים שלנו עדיין לא סיפרו לנו. כי זו חובתנו כרופאים להחליף את ההטיה הלא מאובחנת באמפתיה.
And to all of you out there who are suffering with chronic pain, we hear you. And we're ready to listen.
ולכולכם שם בחוץ הסובלים מכאבים כרוניים, אנחנו שומעים אתכם. ואנחנו מוכנים להקשיב.
Thank you.
תודה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)