Είμαι ένας σύγχρονος καλλιτέχνης με κάπως απροσδόκητο υπόβαθρο. Ήμουν στα είκοσι όταν πρωτοπήγα σε μουσείο τέχνης. Μεγάλωσα στη μέση του πουθενά σε έναν παραμελημένο δρόμο στο αγροτικό Αρκάνσας, μία ώρα μακριά από τον κοντινότερο κινηματογράφο. Και νομίζω ήταν το ιδανικό μέρος για να μεγαλώσω ως καλλιτέχνης, γιατί μεγάλωσα περιτριγυρισμένος από ιδιόρρυθμους, γραφικούς χαρακτήρες που ήταν πολύ καλοί χειρωνάκτες. Και στην παιδική μου ηλικία υπήρξα πολύ περισσότερο χωριάτης απ' όσο θα μπορούσα ποτέ να σας κάνω να καταλάβετε κι επίσης πιο πνευματώδης απ' ότι ποτέ θα περιμένατε. Για παράδειγμα, εγώ και η αδελφή μου, όταν ήμασταν μικροί, συναγωνιζόμασταν να δούμε ποιός μπορούσε να φάει περισσότερα μυαλά σκίουρου. (Γέλια) Από την άλλη όμως πλευρά, στο σπίτι ήμασταν πολύ βιβλιόφιλοι. Κι αν η τηλεόραση ήταν ανοιχτή, ήταν επειδή παρακολουθούσαμε ντοκυμαντέρ. Κι ο μπαμπάς μου ήταν ο μεγαλύτερος βιβλιοφάγος που ξέρω. Μπορεί να διαβάσει ένα με δύο μυθιστορήματα τη μέρα.
I'm a contemporary artist with a bit of an unexpected background. I was in my 20s before I ever went to an art museum. I grew up in the middle of nowhere on a dirt road in rural Arkansas, an hour from the nearest movie theater. And I think it was a great place to grow up as an artist because I grew up around quirky, colorful characters who were great at making with their hands. And my childhood is more hick than I could ever possibly relate to you, and also more intellectual than you would ever expect. For instance, me and my sister, when we were little, we would compete to see who could eat the most squirrel brains. (Laughter) But on the other side of that, though, we were big readers in our house. And if the TV was on, we were watching a documentary. And my dad is the most voracious reader I know. He can read a novel or two a day.
Ωστόσο, όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι, ότι μπορούσε να σκοτώσει μύγες στο σπίτι μας με το αεροβόλο μου. Κι αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση σε αυτό - καθόταν λοιπόν στη πολυθρόνα του, μου φώναζε να του φέρω το αεροβόλο μου, και πήγαινα. Κι αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση - λοιπόν ήταν φοβερός - σκότωνε μύγα στο σπίτι με όπλο - αλλά αυτό που ήταν καταπληκτικό για μένα ήταν ότι ήξερε ακριβώς πού να ρίξει. Κι έριχνε από δύο δωμάτια μακριά χωρίς να καταστρέψει τίποτα, γιατί ήξερε ακριβώς που να ρίξει ώστε να σκοτώσει τη μύγα και να μην καταστρέψει οτιδήποτε άλλο
But when I was little, I remember, he would kill flies in our house with my BB gun. And what was so amazing to me about that -- well he would be in his recliner, would holler for me to fetch the BB gun, and I'd go get it. And what was amazing to me -- well it was pretty kickass; he was killing a fly in the house with a gun -- but what was so amazing to me was that he knew just enough how to pump it. And he could shoot it from two rooms away and not damage what it was on because he knew how to pump it just enough to kill the fly and not damage what it landed on.
Θα 'πρεπε λοιπόν να μιλάω για την τέχνη. (Γέλια) 'Η θα είμαστε εδώ όλη μέρα να σας λέω ιστορίες για την παιδική μου ηλικία. Αγαπώ την σύγχρονη τέχνη, αλλά συχνά απογοητεύομαι με τον κόσμο της σύγχρονης τέχνης και την σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή. Πριν από μερικά χρόνια, Πέρασα μήνες στην Ευρώπη για να δω τις μεγαλύτερες διεθνείς εκθέσεις τέχνης που έχουν τον παλμό αυτού που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να συμβαίνει στον κόσμο της τέχνης. Κι έμεινα έκπληκτος πηγαίνοντας σε τόσες πολλές, στη μία μετά την άλλη, έχοντας κάπως ξεκάθαρο μέσα μου αυτού που προσδοκούσα. Και προσδοκούσα πράγματα τα οποία δεν λάμβανα, ή δεν λάμβανα αρκετά. Δύο όμως από τα κυριότερα: το ένα ήταν, η επιθυμία να δω περισσότερη δουλειά η οποία να απευθύνεται στο ευρύ κοινό, που να είναι προσιτή. Και το δεύτερο πράγμα το οποίο επιθυμούσα πολύ ήταν κάποια εξαίσια δεξιοτεχνία και τεχνική.
So I should talk about art. (Laughter) Or we'll be here all day with my childhood stories. I love contemporary art, but I'm often really frustrated with the contemporary art world and the contemporary art scene. A few years ago, I spent months in Europe to see the major international art exhibitions that have the pulse of what is supposed to be going on in the art world. And I was struck by going to so many, one after the other, with some clarity of what it was that I was longing for. And I was longing for several things that I wasn't getting, or not getting enough of. But two of the main things: one of it, I was longing for more work that was appealing to a broad public, that was accessible. And the second thing that I was longing for was some more exquisite craftsmanship and technique.
Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι και να καταγράφω αυτό που στο μυαλό μου θα αποτελούσε την τέλεια Μπιενάλε. Αποφάσισα λοιπόν, ότι θα ξεκινήσω τη δική μου Μπιενάλε Θα την οργανώσω και θα την διευθύνω και θα την παρουσιάσω σε όλο τον κόσμο Σκέφτηκα λοιπόν, εντάξει, πρέπει να έχω κάποια κριτήρια για το πώς θα διαλέξω τις δουλειές. Έτσι λοιπόν ανάμεσα σε όλα τα κριτήρια που έχω, δύο πράγματα είναι βασικά. Το ένα από αυτά το ονομάζω της Γιαγιάς μου το Τεστ. Κι αυτό είναι ότι φαντάζομαι να εξηγώ ένα έργο τέχνης στη γιαγιά μου μέσα σε πέντε λεπτά. Κι εάν δεν μπορώ να το εξηγήσω σε πέντε λεπτά, τότε παραείναι ανόητο ή μυστικιστικό και δεν έχει εκλεπτυστεί ακόμη αρκετά. Χρειάζεται ακόμη δουλειά μέχρι να εκφραστεί με ευχέρεια. Και ο άλλος μου κανόνας - μισώ την λέξη "κανόνας" επειδή πρόκειται για τέχνη - το κριτήριό μου λοιπόν θα ήταν ο κανόνας των τριών, τα οποία είναι το κεφάλι, η καρδιά, και τα χέρια. Η σπουδαία τέχνη θα είχε νου, ενδιαφέρουσες δηλαδή, πνευματικές ιδέες και αντιλήψεις. Θα είχε καρδιά με την έννοια του πάθους και καρδιά και ψυχή. Και θα είχε χέρια, θα ήταν δηλαδή πολύ επιδέξια φτιαγμένη .
So I started thinking and listing what all it was that I thought would make a perfect biennial. So I decided, I'm going to start my own biennial. I'm going to organize it and direct it and get it going in the world. So I thought, okay, I have to have some criteria of how to choose work. So amongst all the criteria I have, there's two main things. One of them, I call my Mimaw's Test. And what that is is I imagine explaining a work of art to my grandmother in five minutes, and if I can't explain it in five minutes, then it's too obtuse or esoteric and it hasn't been refined enough yet. It needs to worked on until it can speak fluently. And then my other second set of rules -- I hate to say "rules" because it's art -- my criteria would be the three H's, which is head, heart and hands. And great art would have "head": it would have interesting intellectual ideas and concepts. It would have "heart" in that it would have passion and heart and soul. And it would have "hand" in that it would be greatly crafted.
Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι πώς να κάνω αυτή την Μπιενάλε πώς θα ταξιδέψω τον κόσμο και να βρω αυτούς τους καλλιτέχνες Και μια μέρα συνειδητοποίησα ότι, υπάρχει μια πιο εύκολη λύση σε αυτό. Απλώς θα το κάνω όλο αυτό μόνος μου. (Γέλια) Κι αυτό ακριβώς έκανα. Σκέφτηκα λοιπόν, ότι μία Μπιενάλε χρειάζεται καλλιτέχνες Θα κάνω μία διεθνή Μπιενάλε, άρα θα χρειαστώ καλλιτέχνες απ' όλο τον κόσμο. Αυτό λοιπόν που έκανα ήταν ότι επινόησα εκατό καλλιτέχνες απ' όλο τον κόσμο. Επινόησα τα βιογραφικά τους, τα πάθη τους στη ζωή τα καλλιτεχνικά τους στυλ, και ξεκίνησα να φτιάχνω την δουλειά τους.
So I started thinking about how am I going to do this biennial, how am I going to travel the world and find these artists? And then I realized one day, there's an easier solution to this. I'm just going to make the whole thing myself. (Laughter) And so this is what I did. So I thought, a biennial needs artists. I'm going to do an international biennial; I need artists from all around the world. So what I did was I invented a hundred artists from around the world. I figured out their bios, their passions in life and their art styles, and I started making their work.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ένιωσα ότι, αυτό είναι το είδος του έργου που θα μπορούσα να δουλεύω όλη μου τη ζωή. Αποφάσισα λοιπόν, ότι θα φτιάξω μια πραγματική Μπιενάλε. Θα χρειαστεί δύο ετών δουλειά σε στούντιο. Και θα το δημιουργήσω όλο μέσα σε δυο χρόνια. Και το έκανα. Θα έπρεπε λοιπόν να ξεκινήσω να μιλάω γι' αυτούς τους τύπους. Το εύρος λοιπόν είναι αρκετά μεγάλο. Κι επειδή είμαι τόσο τεχνίτης, τη λάτρεψα αυτή τη δουλειά επειδή μπορούσα να παίξω με όλες τις τεχνικές. Έτσι για παράδειγμα, οι ρεαλιστικοί πίνακες, κυμαίνονται από αυτό, που θα έλεγες ότι είναι το στυλ των παλαιών διδασκάλων, σε πραγματικά ρεαλιστική νεκρή φύση, και σε αυτό τον τύπο ζωγραφικής που ζωγραφίζω με μία μονή τρίχα πινέλου. Και από την άλλη πλευρά έχουμε παρουσίαση και ταινίες μικρού μήκους κι εσωτερικές εγκαταστάσεις όπως αυτή την εσωτερική εγκατάσταση και αυτή, και εξωτερικές εγκαταστάσεις όπως αυτή κι αυτή. Πρέπει, ξέρετε, να αναφέρω ότι εγώ τα φτιάχνω όλα. Δεν είναι ψηφιακή επεξεργασία. Είμαι όντως μέσα στο ποτάμι με αυτά τα ψάρια.
I felt, oh this is the kind of project that I could spend my whole life doing. So I decided, I'm going to make this a real biennial. It's going to be two years of studio work. And I'm going to create this in two years, and I have. So I should start to talk about these guys. Well the range is quite a bit. And I'm such a technician, so I loved this project, getting to play with all the techniques. So for example, in realist paintings, it ranges from this, which is kind of old masters style, to really realistic still-life, to this type of painting where I'm painting with a single hair. And then at the other end, there's performance and short films and indoor installations like this indoor installation and this one, and outdoor installations like this one and this one. I know I should mention: I'm making all these things. This isn't Photoshopped. I'm under the river with those fish.
Να σας συστήσω λοιπόν κάποιους από τους φανταστικούς καλλιτέχνες μου. Αυτή είναι η Νελ Ρέμμελ. Η Νελ ενδιαφέρεται για τις γεωργικές μεθόδους, και η δουλειά της βασίζεται σε αυτές τις εφαρμογές. Αυτό το κομμάτι που λέγεται "Αντεστραμμένη Γη" - Την ενδιέφερε να πάρει τον ουρανό και να τον χρησιμοποιήσει για να καθαρίσει το άγονο έδαφος. Και παίρνοντας γιγάντιους καθρέφτες - (Χειροκρότημα) Εδώ λοιπόν χρησιμοποιεί γιγάντιους καθρέφτες τραβώντας τους μέσα στη γη. Κι αυτό έχει μήκος 6,7 χλμ. Κι αυτό που λάτρεψα στη δουλειά της είναι, ότι όταν προχωρούσα γύρω του κοίταζα κάτω, τον ουρανό, κοίταζα κάτω παρατηρώντας τον ουρανό, που απλώνοταν με ένα νέο τρόπο. Και το καλύτερο μέρος σε αυτό το έργο είναι το λυκόφως και το ξημέρωμα όταν έχει μόλις σούρουπώσει και το έδαφος είναι σκοτεινό, όμως είναι ακόμα φωτεινά εκεί πάνω. Στέκεσαι λοιπόν εκεί κι όλα τα άλλα είναι σκοτεινά, υπάρχει ωστόσο αυτή η πύλη μέσα στην οποία θέλεις να πηδήξεις. Ήταν υπέροχο έργο. Αυτή είναι η πίσω αυλή των γονιών μου στο Αρκάνσας. Και μου αρέσει να σκάβω λάκους. Αυτό το έργο λοιπόν είχε πολύ πλάκα, επειδή χρειάστηκε να σκάβω δυο μέρες μαλακό χώμα.
So now let me introduce some of my fictional artists to you. This is Nell Remmel. Nell is interested in agricultural processes, and her work is based in these practices. This piece, which is called "Flipped Earth" -- she was interested in taking the sky and using it to cleanse barren ground. And by taking giant mirrors -- (Applause) and here she's taking giant mirrors and pulling them into the dirt. And this is 22 feet long. And what I loved about her work is, when I would walk around it and look down into the sky, looking down to watch the sky, and it unfolded in a new way. And probably the best part of this piece is at dusk and dawn when the twilight wedge has fallen and the ground's dark, but there's still the light above, bright above. And so you're standing there and everything else is dark, but there's this portal that you want to jump in. This piece was great. This is in my parents' backyard in Arkansas. And I love to dig a hole. So this piece was great fun because it was two days of digging in soft dirt.
Η επόμενη καλλιτέχνις είναι η Κέι Όβερστρι και ενδιαφέρεται για την προσωρινότητα και την μεταβατικότητα. Και η πιο πρόσφατη δουλειά της λέγεται " Ο Καιρός που Έφτιαξα". Και φτιάχνει τον καιρό στην κλίμακα του κορμιού της. Κι αυτό το έργο λέγεται "Παγετός". Και για να το κάνει, βγήκε έξω μία παγωμένη νύχτα κι ανέπνεε μπρος και πίσω, επάνω στο γρασίδι για να αφήσει - για να αφήσει το σημάδι της ζωής της το σημάδι της ανάσας της. (Χειροκρότημα) Αυτό λοιπόν είναι πάγος σε έκταση εκατόν εξήντα πέντε εκατοστών. που άφησε πίσω της. Ο ήλιος ανατέλλει και το λιώνει. Κι αυτό ερμηνεύτηκε από τη μαμά μου.
The next artist is Kay Overstry, and she's interested in ephemerality and transience. And in her most recent project, it's called "Weather I Made." And she's making weather on her body's scale. And this piece is "Frost." And what she did was she went out on a cold, dry night and breathed back and forth on the lawn to leave -- to leave her life's mark, the mark of her life. (Applause) And so this is five-foot, five-inches of frost that she left behind. The sun rises, and it melts away. And that was played by my mom.
Ο επόμενος λοιπόν καλλιτέχνης, είναι ένα γκρουπ Γιαπωνέζων καλλιτεχνών, ένα άθροισμα Γιαπωνέζων καλλιτεχνών - (Γέλια) στο Τόκυο. Και τους ενδιέφερε να προάγουν ένα νέο, εναλλακτικό χώρο τέχνης. Και χρειάζονταν χρηματοδότηση γι' αυτό, κι έτσι σκαρφίστηκαν κάποια ενδιαφέροντα έργα για να τους φέρουν χρήματα. Ένα από αυτά είναι το ξυστό αριστούργημα. (Γέλια) Αυτό λοιπόν που κάνει καθένας καλλιτέχνης πάνω σε μια κάρτα διαστάσεων 23 επί 18, την οποία πουλάνε για 10 δολάρια, είναι ότι ζωγραφίζει αυθεντικά έργα τέχνης. Αγοράζεις λοιπόν ένα, και μπορεί να πάρεις ένα αυθεντικό κομμάτι, μπορεί και όχι. Αυτό λοιπόν πυροδότησε μια τρέλα στην Ιαπωνία, επειδή όλοι θέλουν ένα αυθεντικό κομμάτι. Και τα πιο περιζήτητα είναι τα λιγότερο ξυσμένα. Και όλα αυτά τα έργα, κατά κάποιον τρόπο, μιλούν για την τύχη ή τη μοίρα ή την πιθανότητα. Αυτά τα δύο πρώτα είναι πορτραίτα μεγάλων νικητών τζακποτ πριν χρόνια και κατόπιν της νίκης τους.
So the next artist, this is a group of Japanese artists, a collective of Japanese artists -- (Laughter) in Tokyo. And they were interested in developing a new, alternative art space, and they needed funding for it, so they decided to come up with some interesting fundraising projects. One of these is scratch-off masterpieces. (Laughter) And so what they're doing -- each of these artists on a nine-by-seven-inch card, which they sell for 10 bucks, they drew original works of art. And you buy one, and maybe you get a real piece, and maybe not. Well this has sparked a craze in Japan, because everyone's wanting a masterpiece. And the ones that are the most sought after are the ones that are only barely scratched off. And all these works, in some way, talk about luck or fate or chance. Those first two are portraits of mega-jackpot winners years before and after their win.
Κι αυτό εδώ ονομάζεται "Ζωγραφίζοντας το Μικρό Παλούκι". (Γέλια) Το αγαπώ αυτό το κομμάτι επειδή ένα ξαδερφάκι μου στο σπίτι με σύστησε - και το έκανε νομίζω εξαιρετικά - μια φορά σε ένα φίλο, ως "Ο ξάδερφός μου ο Σέα. Ζωγραφίζει πολύ ωραία παλούκια". (Γέλια) Που είναι από τα καλύτερα κοπλιμέντα ποτέ.
And in this one it's called "Drawing the Short Stick." (Laughter) I love this piece because I have a little cousin at home who introduced me -- which I think is such a great introduction -- to a friend one day as, "This is my cousin Shea. He draws sticks real good." (Laughter) Which is one of the best compliments ever.
Αυτός ο καλλιτέχνης είναι ο Γκας Γουάινμιλερ, και κάνει ένα έργο, ένα μεγάλο έργο που λέγεται "Τέχνη για τον Λαό". Και μέσα σε αυτό το έργο κάνει ένα άλλο μικρότερο που ονομάζεται "Καλλιτέχνες στην Κατοικία". Και κάνει το εξής - (Γέλια) περνάει μία βδομάδα τη φορά με κάποια οικογένεια. Κι εμφανίζεται στην αυλή τους, στην πόρτα τους, με μία οδοντόβουρτσα και τις πυτζάμες, κι είναι έτοιμος να περάσει μία εβδομάδα μαζί τους. Και χρησιμοποιώντας μόνο ότι υπάρχει εκεί, μπαίνει μέσα και φτιάχνει ένα εσωτερικό εργαστήρι για να δουλέψει. Και περνάει την εβδομάδα κουβεντιάζοντας με την οικογένεια για το τί πιστεύουν ότι είναι η μεγάλη τέχνη. Κάνει ένα σωρό κουβέντες με την οικογένεια. Και ψαχουλεύει όλα όσα έχουν, και βρίσκει υλικά για να κάνει τη δουλειά του. Κι αυτό που δημιουργεί είναι η απάντηση σε αυτό που εκείνοι νομίζουν ότι είναι η μεγάλη τέχνη. Γι' αυτή την οικογένεια, έφτιαξε αυτό τον πίνακα νεκρής φύσης. Κι οτιδήποτε φτιάχνει κατά κάποιον τρόπο έχει να κάνει με την εστία και τον χώρο και την προσωπική ιδιοκτησία.
This artist is Gus Weinmueller, and he's doing a project, a large project, called "Art for the Peoples." And within this project, he's doing a smaller project called "Artists in Residence." And what he does is -- (Laughter) he spends a week at a time with a family. And he shows up on their porch, their doorstep, with a toothbrush and pajamas, and he's ready to spend the week with them. And using only what's present, he goes in and makes a little abode studio to work out of. And he spends that week talking to the family about what do they think great art is. He has all these discussions with their family, and he digs through everything they have, and he finds materials to make work. And he makes a work that answers what they think great art is. For this family, he made this still-life painting. And whatever he makes somehow references nesting and space and personal property.
Το επόμενο έργο είναι από τον Χοακίμ Παρισβέγκα, κι ενδιαφέρεται για... Πιστεύει ότι η τέχνη βρίσκεται οπουδήποτε περιμένοντας - ότι απλά χρειάζεται ένα σπρωξιματάκι για να συμβεί. Κι εξασφαλίζει αυτό το σπρώξιμο τιθασεύοντας τις δυνάμεις της φύσης, Όπως σε αυτή την σειρά που χρησιμοποίησε τη βροχή για να φτιάξει πίνακες. Αυτή η δουλειά λέγεται "Ερωτικές Φωλιές". Έβαλε πουλιά που ζουν στη φύση να δημιουργήσουν τέχνη για εκείνον. Άφησε λοιπόν τα υλικά σε σημεία απ' όπου θα τα μάζευαν τα πουλιά, κι αυτά έχτισαν τη φωλιά τους για εκείνον. Κι αυτή λέγεται "η Φωλιά με τα Τσουλούφια". Αυτή λέγεται "η Φωλιά της Μπερδεμένης Κασσέτας με Καψουροτράγουδα". (Γέλια) Κι αυτή λέγεται "η Φωλιά του Έρωτα". (Γέλια)
This next project, this is by Jaochim Parisvega, and he's interested in -- he believes art is everywhere waiting -- that it just needs a little bit of a push to happen. And he provides this push by harnessing natural forces, like in his series where he used rain to make paintings. This project is called "Love Nests." What he did was to get wild birds to make his art for him. So he put the material in places where the birds were going to collect them, and they crafted his nests for him. And this one's called "Lovelock's Nest." This one's called "Mixtape Love Song's Nest." (Laughter) And this one's called "Lovemaking Nest." (Laughted)
Η επόμενη είναι η Σύλβια Σλέιτερ Η Σύλβια ενδιαφέρεται για την εκπαίδευση επάνω στην τέχνη. Είναι μία πολύ σοβαρή Σουηδέζα καλλιτέχνις. (Γέλια) Και σκεφτόταν τους φίλους και την οικογένειά της που δουλεύουν σε περιοχές που επικρατεί το χάος και σε αναπτυσσόμενες χώρες, και σκεφτόταν, τί θα μπορούσα να κάνω που να έχει κάποια αξία γι΄αυτούς, σε περίπτωση που κάτι κακό συμβεί και που θα πρέπει να εξαγοράσουν την πορεία τους για να διασχίσουν τα σύνορα ή να εξαγοράσουν κάποιον δολοφόνο. Σκέφτηκε λοιπόν να δημιουργήσει αυτά τα καλλιτεχνήματα σε μέγεθος τσέπης που είναι τα πορτραίτα των ατόμων που θα τα κουβαλάνε. Και θα το κουβαλάς αυτό μαζί του, κι αν όλα πάνε στραβά, μπορείς να πληρώσεις και να εξαγοράσεις τη σωτηρία σου. Αυτό λοιπόν το τίμημα ζωής είναι για ένα διευθυντή μη κερδοσκοπικού αρδευτικού συστήματος. Αν όλα πάνε κατ΄ευχήν δεν θα το χρησιμοποιήσεις ποτέ, και θα είναι ένα κειμήλιο που θα μεταβιβάσεις. Και τα φτιάχνει με τέτοιο τρόπο που είτε μπορείς να τα σπάσεις σε κομμάτια για να πληρώσεις, είτε σαν αυτά, που είναι φύλλα με τα οποία μπορείς να πληρώσεις. Και είναι πολύτιμα. Είναι ευγενή μέταλλα και πετράδια. Κι αυτό εδώ χρειάστηκε να το σπάσει. Χρειάστηκε ένα κομμάτι για να φύγει πρόσφατα από την Αίγυπτο.
Next is Sylvia Slater. Sylvia's interested in art training. She's a very serious Swiss artist. (Laughter) And she was thinking about her friends and family who work in chaos-ridden places and developing countries, and she was thinking, what can I make that would be of value to them, in case something bad happens and they have to buy their way across the border or pay off a gunman? And so she came up with creating these pocket-sized artworks that are portraits of the person that would carry them. And you would carry this around with you, and if everything went to hell, you could make payments and buy your life. So this life price is for an irrigation non-profit director. So hopefully what happens is you never use it, and it's an heirloom that you pass down. And she makes them so they could either be broken up into payments, or they could be like these, which are leaves that can be payments. And so they're valuable. This is precious metals and gemstones. And this one had to get broken up. He had to break off a piece to get out of Egypt recently.
Αυτοί είναι ένα ζευγάρι, ο Μάικλ Άμπερναθι και η Μπαντ Χόλαντ. Και τους ενδιαφέρει να δημιουργήσουν μια κουλτούρα, μια παράδοση. Αυτό που κάνουν λοιπόν είναι ότι μετακινούνται σε μια περιοχή και προσπαθούν να καθιερώσουν μία νέα παράδοση σε μια μικρή γεωγραφική περιοχή. Εδώ λοιπόν είναι στο Ανατολικό Τένεσι, κι αποφάσισαν ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια θετική παράδοση σχετική με τον θάνατο. Σκαρφίστηκαν λοιπόν το συρτάκι του θαμμένου. Και το συρτάκι του θαμμένου - το συρτάκι του θαμμένου είναι όταν για μια σημαντική επέτειο ή γενέθλια, συγκεντρώνεις μαζί φίλους και οικογένεια και χορεύεις εκεί που θα σε θάψουν. (Γέλια) Και τραβήξαμε πολύ την προσοχή όταν το κάναμε αυτό. Έπεισα την οικογένεια μου να το κάνουμε, και δεν ήξεραν το σκοπό είχα. Και τους λέω, "Ντυθείτε για κηδεία. Έχουμε λίγη δουλίτσα να κάνουμε". Πήγαμε λοιπόν στον τάφο και δημιουργήσαμε αυτό, το οποίο ήταν ξακαρδιστικό - με όλη αυτή τη προσοχή που τραβήξαμε. Αυτό που κάνεις λοιπόν, είναι ότι χορεύεις στον τάφο. Κι όταν ολοκληρώσεις τον χορό σου, όλοι σου κάνουν πρόποση και σου λένε τι υπέροχος που είσαι. Κι εσύ στην ουσία κάνεις την κηδεία σου, στην οποία βρίσκεσαι παρών. Αυτοί είναι η μαμά κι ο μπαμπάς μου.
This is by a duo, Michael Abernathy and Bud Holland. And they're interested in creating culture, just tradition. So what they do is they move into an area and try to establish a new tradition in a small geographic area. So this is in Eastern Tennessee, and what they decided was that we need a positive tradition that goes with death. So they came up with "dig jigs." And a dig jig -- a dig jig is where, for a milestone anniversary or a birthday, you gather all your friends and family together and you dance on where you're going to be buried. (Laughter) And we got a lot of attention when we did it. I talked my family into doing this, and they didn't know what I was doing. And I was like, "Get dressed for a funeral. We're going to go do some work." And so we got to the grave and made this, which was hilarious -- the attention that we got. So what happens is you dance on the grave, and after you've done your dance, everyone toasts you and tells you how great you are. And you in essence have a funeral that you get to be present for. That's my mom and dad.
Αυτός είναι ο Τζέισον Μπερντσονγκ. Ενδιαφέρεται για το πώς εμείς ως ζώα, ενδιαφερόμαστε για τον μιμητισμό και το καμουφλάζ. Κοιτάζουμε, ξέρετε, κάτω σε ένα σκοτεινό δρομάκι ή ένα μονοπάτι στη ζούγκλα, προσπαθώντας να διακρίνουμε ένα πρόσωπο ή κάποιο πλάσμα. Το έχουμε από φυσικού μας να βλέπουμε έτσι. Και παίζει με αυτή την ιδέα. Και σε αυτό το κομμάτι, αυτά δεν είναι πραγματικά φύλλα. Είναι κάποιο είδος πεταλούδας το οποίο έχει φυσικό καμουφλάζ. Τα βάζει λοιπόν σε ζεύγη. Να κι άλλη στοίβα φύλλα. Αυτά στην πραγματικότητα είναι αληθινά είδη πεταλούδας. Τα ταιριάζει με τα χρώματα. Όπως αυτό που είναι ένα ζωγραφισμένο φίδι μέσα σε κουτί. Ανοίγεις το κουτί και σκέφτεσαι, "Ωχ, έχει ένα φίδι μέσα". Αλλά στην πραγματικότητα είναι ζωγραφιστό. Κάνει λοιπόν αυτές τις ενδιαφέρουσες κουβέντες σχετικά με τον ρεαλισμό και την μιμητικότητα και την τάση μας να ξεγελιόμαστε από το καλό καμουφλάζ.
This is by Jason Birdsong. He is interested in how we see as an animal, how we are interested in mimicry and camouflage. You know, we look down a dark alley or a jungle path, trying to make out a face or a creature. We just have that natural way of seeing. And he plays with this idea. And this piece: those aren't actually leaves. They're butterfly specimens who have a natural camouflage. So he pairs these up. There's another pile of leaves. Those are actually all real butterfly specimens. And he pairs these up with paintings. Like this is a painting of a snake in a box. So you open the box and you think, "Whoa, there's a snake in there." But it's actually a painting. So he makes these interesting conversations about realism and mimicry and our drive to be fooled by great camouflage.
(Γέλια)
(Laughter)
Η επόμενη καλλιτέχνις είναι η Χέιζελ Κλάουσεν. Η Χέιζελ Κλάουσεν είναι μία ανθρωπολόγος που πήρε ένα έτος άδεια από τη δουλειά της κι αποφάσισε, "Ξέρεις, θα μάθαινα πολλά για τον πολιτισμό εάν δημιουργούσα από την αρχή έναν πολιτισμό που δεν υπάρχει". Αυτό λοιπόν έκανε. Και δημιούργησε Σουηδούς που ονομάζονται Ουβουλίτες, κι έχουν έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο να τραγουδούν λαρυγγικά για το οποίο χρησιμοποιούν την σταφυλή. Κάνουν επίσης αναφορά στη σταφυλή - Όσα λένε έχουν παρακμάσει εξαιτίας του απαγορευμένου καρπού. Κι αυτό είναι το σύμβολο της κουλτούρας τους. Κι αυτό είναι από ένα ντοκυμαντέρ που λέγεται "Σεξουαλικές Πρακτικές και Έλεγχος Πληθυσμού Ανάμεσα στους Ουβουλίτες". Αυτό είναι ένα δικό τους τυπικό κέντημα σε ανκορά. Εδώ έχουμε μία από τους ιδρυτές, την Γκερτ Σχάεφερ. (Γέλια) Που στην πραγματικότητα είναι η θεία μου η Ειρήνη. Ήταν τόσο αστείο να έχω έναν ψεύτικο χαρακτήρα που φτιάχνει ψεύτικα πράγματα. Και πεθαίνω στα γέλια με αυτό το κομμάτι, γιατί όταν το βλέπω ξέρω ότι είναι Γαλλικό ανκορά κι ένα σωρό αρχαίες Γερμανικές κορδέλες και μαλλί που το πήρα από ένα υφαντουργείο στη Νεμπράσκα και το είχα για καμιά δεκαριά χρόνια όπως επίσης και τις αρχαίες κινέζικες φούστες.
The next artist is Hazel Clausen. Hazel Clausen is an anthropologist who took a sabbatical and decided, "You know, I would learn a lot about culture if I created a culture that doesn't exist from scratch." So that's what she did. She created the Swiss people named the Uvulites, and they have this distinctive yodeling song that they use the uvula for. And also they reference how the uvula -- everything they say is fallen because of the forbidden fruit. And that's the symbol of their culture. And this is from a documentary called "Sexual Practices and Populations Control Among the Uvulites." This is a typical angora embroidery for them. This is one of their founders, Gert Schaeffer. (Laughter) And actually this is my Aunt Irene. It was so funny having a fake person who was making fake things. And I crack up at this piece, because when I see it I know that's French angora and all antique German ribbons and wool that I got in a Nebraska mill and carried around for 10 years and then antique Chinese skirts.
Και οι επόμενοι είναι μια ομάδα καλλιτεχνών που ονομάζονται "Τα Ασημένια Ντόμπερμαν". Και το μότο τους είναι να διαδώσουν τον πραγματισμό ένα άτομο τη φορά. (Γέλια) Και πραγματικά ενδιαφέρονται για το πόσο παραχαϊδεμένοι έχουμε γίνει. Αυτό λοιπόν είναι ένα σχόλιό τους για το πόσο καλομαθημένοι γίναμε. Κι αυτό που έκαναν είναι ότι έβαλαν από μία προειδοποιητική αγκίδα σ' ολόκληρο τον φράχτη. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Κι αυτό λέγεται "Ο Φράχτης της Λογικής του Αλόγου".
The next is a collective of artists called the Silver Dobermans, and their motto is to spread pragmatism one person at a time. (Laughter) And they're really interested in how over-coddled we've become. So this is one of their comments on how over-coddled we've become. And what they've done is they put a warning sign on every single barb on this fence. (Laughter) (Applause) And this is called "Horse Sense Fence."
Κι ο επόμενος καλλιτέχνης είναι ο Κ.Μ. Γιούν, ένας πολύ ενδιαφέρων καλλιτέχνης από τη Νότια Κορέα. Και δουλεύει αναθεωρώντας μια Κομφουκιανική παραδοσιακή τέχνη λίθων της γνώσης. Ο επόμενος είναι ο Μέιναρντ Σάιπς. Και τον αγαπώ τον Μέιναρντ Σάιπς, αλλά είναι στον κόσμο του, και, να είναι καλά, αλλά είναι τόσο παρανοϊκός. Ο επόμενος είναι ο Ρόι Πένινγκ ένας πραγματικά ενδιαφέρων καλλιτέχνης από το Κεντάκι, πολύ συμπαθητικός τύπος. Μια φορά αντάλλαξε ένα έργο τέχνης για ένα κομμάτι τυρί από συσσίτιο επειδή ο άνθρωπος εκείνος το ήθελε απεγνωσμένα.
The next artist is K. M. Yoon, a really interesting South Korean artist. And he's reworking a Confucian art tradition of scholar stones. Next is Maynard Sipes. And I love Maynard Sipes, but he's off in his own world, and, bless his heart, he's so paranoid. Next is Roy Penig, a really interesting Kentucky artist, and he's the nicest guy. He even once traded a work of art for a block of government cheese because the person wanted it so badly.
Η επόμενη είναι μία καλλιτέχνις από την Αυστραλία, η Τζανίν Τζάκσον, κι αυτό εδώ είναι από ένα έργο της που λέγεται "Τί Κάνει Ένα Έργο Τέχνης Όταν Δεν Το Βλέπουμε" (Γέλια) Η επόμενη είναι μία Λιθουανή μελλοντολόγος, Η Χούργκι Πετράουσκα. Η επόμενη είναι η Τζίντζερ Τσέσιρ. Αυτό είναι από μία μικρού μήκους ταινία της που λέγεται "Ο Τελευταίος Άνθρωπος". Κι αυτή είναι η ξαδέρφη μου κι σκύλος της αδερφής μου, ο Γκάμπι. Το επόμενο, είναι από τον Σαμ Σάντυ. Είναι ένας ηλικιωμένος Αυστραλός Αυτόχθων, κι είναι επίσης καλλιτέχνης. Κι αυτό είναι από μία δουλειά του, ενός μεγάλου πλανόδιου γλυπτού που φτιάχνει.
Next is an Australian artist, Janeen Jackson, and this is from a project of hers called "What an Artwork Does When We're Not Watching." (Laughter) Next is by a Lithuanian fortune teller, Jurgi Petrauskas. Next is Ginger Cheshire. This is from a short film of hers called "The Last Person." And that's my cousin and my sister's dog, Gabby. The next, this is by Sam Sandy. He's an Australian Aboriginal elder, and he's also an artist. And this is from a large traveling sculpture project that he's doing.
Αυτό είναι από την Εστέλ Γουίλουγκσμπι. Θεραπεύει με το χρώμα. Και είναι μία από τις πιο παραγωγικές απ' όλους αυτούς τους εκατό καλλιτέχνες, παρόλο που θα κλείσει τα 90 τον επόμενο χρόνο. (Γέλια) Αυτή είναι η Ζ. Ζου, και την ενδιαφέρει η στασιμότητα. Το επόμενο είναι από την Χίλδα Σίνγκ, και φτιάχνει μια μεγάλη δουλειά που λέγεται "Κοινωνικό Σύνολο".
This is from Estelle Willoughsby. She heals with color. And she's one of the most prolific of all these hundred artists, even though she's going to be 90 next year. (Laughter) This is by Z. Zhou, and he's interested in stasis. Next is by Hilda Singh, and she's doing a whole project called "Social Outfits."
Το επόμενο είναι από τη Βέρα Σοκόλοβα. Και πρέπει να σας πω, ότι η Βέρα με τρομάζει λιγάκι. Δεν μπορείς να την κοιτάξεις απευθείας στα μάτια επειδή είναι κάπως τρομακτική. Κι ευτυχώς που δεν είναι αληθινή, θα γινόταν έξαλλη που το είπα αυτό. (Γέλια) Είναι οπτομετρικός στην Αγ.Πετρούπολη, και παίζει με την οπτική. Το επόμενο είναι από τον Τόμας Σουίφτον. Αυτό είναι από μια ταινία μικρού μήκους, "Οι Περιπέτειες του Κοκκαλιάρη". (Γέλια) Κι αυτή είναι η Σίσιλι Μπενέτ, και είναι από μια σειρά ταινιών μικρού μήκους.
Next is by Vera Sokolova. And I have to say, Vera kind of scares me. You can't look her directly in the eyes because she's kind of scary. And it's good that she's not real; she'd be mad that I said that. (Laughter) And she's an optometrist in St. Petersburg, and she plays with optics. Next, this is by Thomas Swifton. This is from a short film, "Adventures with Skinny." (Laughter) And this is by Cicily Bennett, and it's from a series of short films.
Κι έπειτα από αυτό ακολουθούν άλλοι 77 καλλιτέχνες. Και όλα αυτά μαζί με αυτούς τους 77 καλλιτέχνες που δεν βλέπετε, αποτελούν τη Μπιενάλε μου. Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα) Σας ευχαριστώ. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
And after this one, there's 77 other artists. And all together with those other 77 you're not seeing, that's my biennial. Thank you. Thank you. Thanks. (Applause) Thank you. Thanks. (Applause)