When I was seven years old and my sister was just five years old, we were playing on top of a bunk bed. I was two years older than my sister at the time -- I mean, I'm two years older than her now -- but at the time it meant she had to do everything that I wanted to do, and I wanted to play war. So we were up on top of our bunk beds. And on one side of the bunk bed, I had put out all of my G.I. Joe soldiers and weaponry. And on the other side were all my sister's My Little Ponies ready for a cavalry charge.
Кога имав седум години, а сестра ми имаше само пет си игравме на креветот на кат. Тогаш бев две години постар од сестра ми -- мислам, и денес сум две години постар од неа -- но тогаш ова значеше дека таа мора да прави сè што јас сакав да правиме, а јас сакав да си играме војна. Значи бевме на горниот кат од креветите, на едната страна од креветот бев јас и ги имав наредно сите мои војници и оружја, а на другата страна беа розевите понија на сестра ми, спремни за битка.
There are differing accounts of what actually happened that afternoon, but since my sister is not here with us today, let me tell you the true story --
Има различни тврдења за тоа што се случи тоа попладне, но бидејќи сестра ми не е овде денес, јас ќе ви ја раскажам вистинската приказна --
(Laughter)
(смеа) --
which is my sister's a little on the clumsy side. Somehow, without any help or push from her older brother at all, Amy disappeared off of the top of the bunk bed and landed with this crash on the floor. I nervously peered over the side of the bed to see what had befallen my fallen sister and saw that she had landed painfully on her hands and knees on all fours on the ground.
а таа е дека сестра ми е малку несмасна. Некако, без никаква помош од нејзиниот постар брат, Ејми исчезна од горниот кат на креветите и со трескот слета на подот. Јас нервозно ѕирнав преку работ на креветот да видам што ја снашло сестра ми и видов дека слетала на раце и нозе, со сите четири на подот.
I was nervous because my parents had charged me with making sure that my sister and I played as safely and as quietly as possible. And seeing as how I had accidentally broken Amy's arm just one week before --
Бев нервозен бидејќи моите родители ме задолжија да се погрижам јас и сестра ми да играме колку што е можно побезбедно и потивко. И бидејќи случајно ӣ ја скршив раката на Ејми една недела претходно ...
(Laughter)
(смеа)
(Laughter ends)
... откако херојски ја спасив
heroically pushing her out of the way of an oncoming imaginary sniper bullet,
од еден имагинарен снајперски куршум
(Laughter) for which I have yet to be thanked, I was trying as hard as I could -- she didn't even see it coming -- I was trying hard to be on my best behavior.
(смеа) за што сеуште никој не ми заблагодарил, се трудев да бидам -- а таа воопшто и да не забележи -- се трудев да бидам најпримерен што можам.
And I saw my sister's face, this wail of pain and suffering and surprise threatening to erupt from her mouth and wake my parents from the long winter's nap for which they had settled. So I did the only thing my frantic seven year-old brain could think to do to avert this tragedy. And if you have children, you've seen this hundreds of times. I said, "Amy, wait. Don't cry. Did you see how you landed? No human lands on all fours like that. Amy, I think this means you're a unicorn."
Кога ӣ го видов лицето на сестра ми, со израз на болка, патење и изненадување, кој се закануваше дека ќе еруптира од незјината уста и ќе ги разбуди моите родители од долгата зимска дремка во која западнале, го направив единственото нешто што мојот испаничен седумгодишен мозок можеше да го смисли за да ја спречи трагедијата. Ако имате деца, тогаш ова сте го виделе стотици пати до сега. Ӣ реков: "Ејми, Ејми, чекај! Немој да плачеш. Не плачи! Виде како слета на подот? Ни едно човечко суштество не може да слета така, на сите четири. Ејми, мислам дека ова значи дека си еднорог."
(Laughter)
(смеа)
Now, that was cheating, because there was nothing she would want more than not to be Amy the hurt five year-old little sister, but Amy the special unicorn. Of course, this option was open to her brain at no point in the past. And you could see how my poor, manipulated sister faced conflict, as her little brain attempted to devote resources to feeling the pain and suffering and surprise she just experienced, or contemplating her new-found identity as a unicorn. And the latter won. Instead of crying or ceasing our play, instead of waking my parents, with all the negative consequences for me, a smile spread across her face and she scrambled back up onto the bunk bed with all the grace of a baby unicorn --
Се извлеков со измама, бидејќи немаше ништо на светот што сестра ми го сакаше повеќе од тоа да не биде Ејми помалата повредена петгодишна сестра, туку Ејми - волшебниот еднорог. Се разбира, оваа можност никогаш порано не ӣ паднала на ум. И можеше да се види како мојата кутра, изманипулирана сестра се соочува со конфликт кога нејзиниот малечок мозок се најде поделен меѓу чувствата на болка, патење и изненадување, кои штотуку ги почувствува, и разгледувањето на својот нов идентитет како еднорог. И второво победи. Наместо да заплаче и да ја прекине нашата игра, наместо да ги разбуди моите родители, со сите негативни последици кои ќе следеа за мене, на нејзиното лице се појави насмевка и брзо се врати на креветот со целата грациозност на едно бебе - еднорог ... (смеа)
(Laughter)
... со една скршена нога.
with one broken leg.
Она на што наидовме
What we stumbled across at this tender age of just five and seven -- we had no idea at the time -- was was going be at the vanguard of a scientific revolution occurring two decades later in the way that we look at the human brain. We had stumbled across something called positive psychology, which is the reason I'm here today and the reason that I wake up every morning.
на оваа рана возраст од пет и седум години -- а не бевме ни свесни во тој момент -- е нешто што како авангардна научна револуција ќе се појави две децении подоцна и ќе го промени начинот на кој го гледаме човечкиот мозок. Она на што наидовме тогаш се вика позитивна психологија и е причината поради која сум јас денес тука и причината поради која се будам секое утро. Кога прв пат започнав да зборувам за ова истражување
When I started talking about this research outside of academia, with companies and schools, the first thing they said to never do is to start with a graph. The first thing I want to do is start with a graph. This graph looks boring, but it is the reason I get excited and wake up every morning. And this graph doesn't even mean anything; it's fake data. What we found is --
надвор од академските кругови, во компании и училишта, првата работа што ми ја кажаа е никогаш да не го започнувам говорот со графикон. А тоа е баш првата работа што сакам да ја направам. Овој графикон изгледа досадно, но тој е причината поради која сум возбуден и се будам секое утро. А графиконов и нема некое значење; ова се измислени податоци. Она што го откривме е --
(Laughter)
(смеа)
If I got this data studying you, I would be thrilled, because there's a trend there, and that means that I can get published, which is all that really matters. There is one weird red dot above the curve, there's one weirdo in the room -- I know who you are, I saw you earlier -- that's no problem. That's no problem, as most of you know, because I can just delete that dot. I can delete that dot because that's clearly a measurement error. And we know that's a measurement error because it's messing up my data.
ако ги добиев овие податоци истражувајќи ве вас тука, во оваа просторија, ќе бев пресреќен, бидејќи очигледно е дека се забележува некој тренд, што значи дека мојот труд ќе биде објавен, а тоа е најважно. Фактот што има една чудна црвена точка овде горе, над кривата, значи дека има некој чудак во оваа просторија -- знам кој си, те видов пред да почнеме -- но тоа не е голем проблем. Ова не е голем проблем, како што повеќето од вас знаат, бидејќи многу лесно можам да ја ибришам оваа точка. Можам да ја избришам зошто очигледно станува збор за грешка при мерење. А знаеме дека е грешка при мерење
(Laughter)
бидејќи ми го расипува трендот.
So one of the first things we teach people in economics, statistics, business and psychology courses is how, in a statistically valid way, do we eliminate the weirdos. How do we eliminate the outliers so we can find the line of best fit? Which is fantastic if I'm trying to find out how many Advil the average person should be taking -- two.
Значи, една од првите работи кои ги учиме луѓето на курсевите по економија, статистика, бизнис или психологија е како, на статистички исправен начин, да ги елиминираат чудаците. Како да ги елиминираме отпадниците за да дојдеме до кривата на добро прилагодените? Ова е фантастично ако се обидувам да откријам колку табелети Адвил (вид лек против болки) треба да зема еден просечен човек -- две.
But if I'm interested in your potential, or for happiness or productivity or energy or creativity, we're creating the cult of the average with science. If I asked a question like, "How fast can a child learn how to read in a classroom?" scientists change the answer to "How fast does the average child learn how to read in that classroom?" and we tailor the class towards the average. If you fall below the average, then psychologists get thrilled, because that means you're depressed or have a disorder, or hopefully both. We're hoping for both because our business model is, if you come into a therapy session with one problem, we want to make sure you leave knowing you have ten, so you keep coming back. We'll go back into your childhood if necessary, but eventually we want to make you normal again. But normal is merely average.
Но ако сум заинтересиран за потенцијал, за вашиот потенцијал за среќа или продуктивност или енергија или креативност, она што го правиме е креираме култ на просечност со научни методи. Ако го поставам прашањето "Колку брзо може да научи да чита едно дете во дадена училница?" научниците го одговараат прашањето "Колку брзо научува да чита просечното дете во таа училница?" и потоа го кроиме целиот клас во однос на тој просек. Ако некој падне под просекот на таа крива, психолозите се пресреќни, бидејќи тоа автоматски значи дека тој е во депресија или има некакво пореметување, а се надеваме и двете. Се надеваме на обете бидејќи нашиот бизнис модел е следен -- ако дојдете на терапија со еден проблем, се трудиме да си заминете со сознанието дека имате 10, за да продолжите постојано да се враќате. Ќе чепкаме и по вашето детство ако е неопходно, но она што сакаме да го постигнеме е повторно да се чувствувате нормално. А нормално значи само просечно.
And positive psychology posits that if we study what is merely average, we will remain merely average. Then instead of deleting those positive outliers, what I intentionally do is come into a population like this one and say, why? Why are some of you high above the curve in terms of intellectual, athletic, musical ability, creativity, energy levels, resiliency in the face of challenge, sense of humor? Whatever it is, instead of deleting you, what I want to do is study you. Because maybe we can glean information, not just how to move people up to the average, but move the entire average up in our companies and schools worldwide.
И она што јас го застапувам и она што позитивната психологија го застапува е ако го проучуваме она што е само просечно, остануваме само просечни. Така наместо да ги избришам овие позитивни отпадници, јас намерно доаѓам во средина како оваа и ве прашувам, зошто? Зошто некои од вас се поставени толку повисоко од кривата во однос на вашата интелектуална способност, атлетска или музичка способност, креативност, енергичност, отпорот кој го пружате кога сте соочени со предизвик, вашата смисла за хумор? Каква и да е причината, наместо да ве избришам, јас сакам да ве проучувам, бидејќи можеме да собереме информации -- не само како да ги донесеме луѓето до просекот, туку како да го поместиме целиот просек нагоре во нашите компании и училишта од целиот свет.
The reason this graph is important to me is, on the news, the majority of the information is not positive. in fact it's negative. Most of it's about murder, corruption, diseases, natural disasters. And very quickly, my brain starts to think that's the accurate ratio of negative to positive in the world. This creates "the medical school syndrome." During the first year of medical training, as you read through a list of all the symptoms and diseases, suddenly you realize you have all of them.
Причината поради која овој графикон ми е толку важен е бидејќи кога ќе вклучам вести, ми изгледа дека најголемиот дел од информациите не се позитивни, туку баш напротив -- негативни. Повеќето вести се за убиства, корупција, болести, природни катастрофи. И многу брзо, мојот мозок започнува да мисли дека тоа е точниот сооднос на негативни и позитивни случувања во светот. Ова креира нешто што се нарекува синдром на медицинско училиште -- ако познавате луѓе кои студирале медицина знаете дека во првата година од студирањето, како што ги читаат списоците на симптоми и болести кои можат да се појават, тие сфаќаат дека ги имаат сите од нив.
(Laughter)
Имам еден зет кој се вика Бобо -- но тоа е сосема друга приказна.
I have a brother in-law named Bobo, which is a whole other story. Bobo married Amy the unicorn. Bobo called me on the phone --
Бобо е оженет со Ејми -- еднорогот. Ми се јавува Бобо на телефон
(Laughter)
од медицинскиот факултет на Јеил
from Yale Medical School, and Bobo said, "Shawn, I have leprosy."
и ми вика "Шон, имам лепра.",
(Laughter)
(смеа)
Which, even at Yale, is extraordinarily rare. But I had no idea how to console poor Bobo because he had just gotten over an entire week of menopause.
што дури и на Јеил се среќава екстремно ретко. Но јас немав поим како да го утешам Бобо, бидејќи само што закрепна од менопауза која траеше цела недела.
(Laughter)
(смеа)
We're finding it's not necessarily the reality that shapes us, but the lens through which your brain views the world that shapes your reality. And if we can change the lens, not only can we change your happiness, we can change every single educational and business outcome at the same time.
Значи она што го осознаваме е дека нас не нè оформува реалноста, туку призмата низ која нашиот мозок го гледа светот ја оформува реалноста. И доколку можеме да ја промениме призмата, не само што ќе ја промениме среќата, туку истовремено ќе го промениме и секој образовен и економски исход.
I applied to Harvard on a dare. I didn't expect to get in, and my family had no money for college. When I got a military scholarship two weeks later, they let me go. Something that wasn't even a possibility became a reality. I assumed everyone there would see it as a privilege as well, that they'd be excited to be there. Even in a classroom full of people smarter than you, I felt you'd be happy just to be in that classroom. But what I found is, while some people experience that, when I graduated after my four years and then spent the next eight years living in the dorms with the students -- Harvard asked me to; I wasn't that guy.
Кога се пријавував на Харвард, го сторив тоа поради предизвик. Не очекував дека ќе ме примат, а моето семејство немаше пари за факултет. Кога две седмици подоцна добив воена стипендија, тие ми дозволија да одам. Одеднаш, нешто што воопшто не беше можно стана реалност. Кога стигнав таму, претпоставував дека и другите ќе го сметаат своето присуство таму за привилегија, дека ќе бидат возбудени што се таму. Дури и ако се наоѓате во училница полна со луѓе кои се попаметни од вас вие се чувствувате среќни што сте во таа училница. Но она што го увидов таму е дека и покрај тоа што постојат луѓе кои се чувствуваат така -- иако по четири години дипломирав, ги поминав и наредните осум години во студентските домови заедно со студентите -- од Харвард ми понудија работа; не сум јас таков -- (смеа)
(Laughter)
I was an officer to counsel students through the difficult four years. And in my research and my teaching, I found that these students, no matter how happy they were with their original success of getting into the school, two weeks later their brains were focused, not on the privilege of being there, nor on their philosophy or physics, but on the competition, the workload, the hassles, stresses, complaints.
работев како советник на студентите во тие тешки четири години и она што го открив во моето истражување и предавање е дека овие студенти, колку и да биле среќни со нивниот почетен успех кога се запишале на факултетот, две седмици подоцна нивниот мозок не се фокусира на привилигијата да се биде таму, ниту на предметите филозофија или физика. Нивниот мозок се фокусира на конкуренцијата, на работните обврски, на кавгите, стресот и поплаките.
When I first went in there, I walked into the freshmen dining hall, which is where my friends from Waco, Texas, which is where I grew up -- I know some of you know this. When they'd visit, they'd look around, and say, "This dining hall looks like something out of Hogwart's." It does, because that was Hogwart's and that's Harvard. And when they see this, they say, "Why do you waste your time studying happiness at Harvard? What does a Harvard student possibly have to be unhappy about?"
Кога прв пат стигнав таму, влегов во мензата за бруцоши, за која моите пријатели од Вако, Тексас -- местото каде што пораснав, за кое знам дека некои од вас имаат слушнато -- кога ќе дојдеа да ме посетат, разгледуваа наоколу и коментираа: “Оваа менза изгледа како да е излезена од Хогварт од филмот ‘Хари Потер‘“, и беа во право. Еве го Хогварт од филмот “Хари Потер“, а еве го Харвард. И кога ќе го видеа ова велеа: “Шон, зошто си го губиш времето да ја проучуваш среќата на Харвард? Сериозно, која би била причината еден студент од Харвард да биде несреќен?“
Embedded within that question is the key to understanding the science of happiness. Because what that question assumes is that our external world is predictive of our happiness levels, when in reality, if I know everything about your external world, I can only predict 10% of your long-term happiness. 90 percent of your long-term happiness is predicted not by the external world, but by the way your brain processes the world. And if we change it, if we change our formula for happiness and success, we can change the way that we can then affect reality. What we found is that only 25% of job successes are predicted by IQ, 75 percent of job successes are predicted by your optimism levels, your social support and your ability to see stress as a challenge instead of as a threat.
Во ова прашање е вграден клучот за разбирање на науката која ја проучува среќата. Она што ова прашање го претпоставува е дека надворешниот свет е предуслов за нивото на нашата среќа, а всушност, ако знам сè за вашиот надворешен свет, можам да предвидам само 10 проценти од вашата долгорочна среќа. Останатите 90 проценти од вашата долгорочна среќа не се одредени од надворешниот свет, туку од начинот на кој вашиот мозок го процесира светот. И ако го промениме тоа, ако ја промениме нашата формула за среќа и успех, можеме да го промениме начинот на кој делуваме на реалноста. Ние откривме дека само 25 проценти од успесите на работното место можат да се предвидат од коефициентот на интелигенција. 75 проценти од успесите на работното место зависат од нивото на оптимизам, поддршката од средината и можноста да се препознае стресот како предизвик наместо закана.
I talked to a New England boarding school, probably the most prestigious one, and they said, "We already know that. So every year, instead of just teaching our students, we have a wellness week. And we're so excited. Monday night we have the world's leading expert will speak about adolescent depression. Tuesday night it's school violence and bullying. Wednesday night is eating disorders. Thursday night is illicit drug use. And Friday night we're trying to decide between risky sex or happiness."
Во еден разговор со претставници од еден интернат во Њу Ингланд, веројатно најпрестижниот интернат, тие ми кажаа, “Ние веќе го знаеме тоа. Затоа секоја година, наместо предавања имаме недела посветена на добросостојбата. И многу сме возбудени. Во понеделник навечер најдобриот светски експерт за депресија кај адолесценти ќе дојде да зборува. Во вторник навечер зборуваме за насилството во училиштата. Средата е за пореметувања во исхраната. Во четврток вечер зборуваме за употребата на дроги. За во петок сеуште одлучуваме меѓу ризичен секс и среќа.“
(Laughter)
(смеа)
I said, "That's most people's Friday nights."
Јас им одговорив, “Тоа звучи како петочна вечер за повеќето луѓе.“
(Laughter)
(смеа)
(Applause)
(аплауз)
Which I'm glad you liked, but they did not like that at all. Silence on the phone. And into the silence, I said, "I'd be happy to speak at your school, but that's not a wellness week, that's a sickness week. You've outlined all the negative things that can happen, but not talked about the positive."
Драго ми е што ви се допаѓа мојот одговор, но ним не им се допадна. Од другата страна на слушалката имаше штама. И за да ја прекинам тишината реков, “Ќе ми претставува задоволство да зборувам во вашето училиште, но морам да ви кажам дека вашата недела е недела на болести, а не на добросостојба. Вие сте ги потенцирале сите негативни настани кои можат да се случат, но воопшто не сте ги споменале позитивните.“
The absence of disease is not health. Here's how we get to health: We need to reverse the formula for happiness and success. In the last three years, I've traveled to 45 countries, working with schools and companies in the midst of an economic downturn. And I found that most companies and schools follow a formula for success, which is this: If I work harder, I'll be more successful. And if I'm more successful, then I'll be happier. That undergirds most of our parenting and managing styles, the way that we motivate our behavior.
Отсуството на болест не значи здравје. Еве како доаѓаме до здравје -- треба да ја превртиме формулата за среќа и успех. Во последните три години патував во повеќе од 45 различни земји, работев со училишта и компании во центарот на економската криза. И видов дека повеќето компании и училишта ја следат следнава формула за успех: “Ако работам повредно, ќе бидам поуспешен. Ако сум поуспешен, ќе бидам посреќен.“ Ова е основата на нашиот пристап кон воспитувањето на децата, менаџирањето и мотивирањето воопшто.
And the problem is it's scientifically broken and backwards for two reasons. Every time your brain has a success, you just changed the goalpost of what success looked like. You got good grades, now you have to get better grades, you got into a good school and after you get into a better one, you got a good job, now you have to get a better job, you hit your sales target, we're going to change it. And if happiness is on the opposite side of success, your brain never gets there. We've pushed happiness over the cognitive horizon, as a society. And that's because we think we have to be successful, then we'll be happier.
А проблемот е што тоа е научно неоправдано и контрадикторно од две причини. Прво, секој пат кога нашиот мозок доживува успех се менува нашата замисла за тоа како изгледа успехот. Ако имаш добри оцени, следно е да имаш подобри оцени, ако се запишеш во добро училиште, потоа се запишуваш во подобро училиште, ако имаш добра работа, треба да најдеш уште подобра, ако ја исполниш продажната цел, ние ќе ти ја зголемиме целта. И кога среќата е на спротивната страна од успехот, нашиот мозок никогаш не стигнува таму. Ние, како општество, го поместуваме замислениот хоризонт на среќата, поради тоа што мислиме дека треба да бидеме успешни за потоа да станеме среќни. Но вистинскиот проблем е што нашите мозоци работат обратно.
But our brains work in the opposite order. If you can raise somebody's level of positivity in the present, then their brain experiences what we now call a happiness advantage, which is your brain at positive performs significantly better than at negative, neutral or stressed. Your intelligence rises, your creativity rises, your energy levels rise. In fact, we've found that every single business outcome improves. Your brain at positive is 31% more productive than your brain at negative, neutral or stressed. You're 37% better at sales. Doctors are 19 percent faster, more accurate at coming up with the correct diagnosis when positive instead of negative, neutral or stressed.
Ако подигнеме нечие ниво на среќа во сегашноста, тогаш нивниот мозок доживува нешто што се нарекува предност на среќа, што значи дека мозокот во позитивно расположение работи значително подобро отколку во просечно, неутрално или стресно расположение. Растат интелигенцијата, креативноста и нивото на енергија. Всушност, откривме дека вака се унапредува буквално секој бизнис исход. Вашиот мозок е 31 процент попродуктивен во позитивна состојба, отколку во негативна, неутрална или стресна состојба. Вашите продажни вештини се за 37 проценти подобри. Докторите се 19 проценти побрзи и попрецизни во поставување на точни дијагнози кога се позитивни, наместо негативни, неутрални или под стрес.
Which means we can reverse the formula. If we can find a way of becoming positive in the present, then our brains work even more successfully as we're able to work harder, faster and more intelligently. We need to be able to reverse this formula so we can start to see what our brains are actually capable of. Because dopamine, which floods into your system when you're positive, has two functions. Not only does it make you happier, it turns on all of the learning centers in your brain allowing you to adapt to the world in a different way.
Ова значи дека можеме да ја превртиме формулата. Ако најдеме начин да се биде позитивен во сегашноста, тогаш нашите мозоци ќе работат поуспешно и ќе можеме да работиме повредно, побрзо и поинтелигентно. Мораме да ја превртиме формулата за да започнеме да гледаме за што се способни нашите мозоци. Допаминот кој циркулира во нашиот систем кога сме позитивно расположени има две функции. Не само што нè прави посреќни, туку ги вклучува центрите за учење во мозокот со што ни овозможува да се адаптираме на светот на различен начин. Откривме дека постојат начини со кои можеме да го тренираме мозокот
We've found there are ways that you can train your brain to be able to become more positive. In just a two-minute span of time done for 21 days in a row, we can actually rewire your brain, allowing your brain to actually work more optimistically and more successfully. We've done these things in research now in every company that I've worked with, getting them to write down three new things that they're grateful for for 21 days in a row, three new things each day. And at the end of that, their brain starts to retain a pattern of scanning the world not for the negative, but for the positive first.
да стане попозитивен. За краток период од 2 минути дневно кој се повторува 21 ден по ред можеме да ги промениме врските во мозокот, со што ќе му овозможиме на мозокот да работи со повеќе оптимизам и повеќе успех. Во рамки на истражувањето ги пробавме овие методи во секоја компанија со која соработувавме, и побаравме од вработените да запишуваат по три нови нешта за кои се благодарни секој ден, 21 ден по ред -- три нови нешта секој ден. На крајот од вежбата, нивниот мозок ја памети шемата со која го скенира светот во потрага по позитивните, а не негативните случувања. Запишување на едно позитивно искуство кое се случило во текот на изминатите 24 часа
Journaling about one positive experience you've had over the past 24 hours allows your brain to relive it. Exercise teaches your brain that your behavior matters. We find that meditation allows your brain to get over the cultural ADHD that we've been creating by trying to do multiple tasks at once and allows our brains to focus on the task at hand. And finally, random acts of kindness are conscious acts of kindness. We get people, when they open up their inbox, to write one positive email praising or thanking somebody in their support network.
му овозможува на вашиот мозок повторно да го преживее тоа искуство. Оваа вежба го учи вашиот мозок дека однесувањето е важно. Знаеме дека медитацијата му помага на мозокот да ги надмине проблемите со концентрација и посветеност кои сами ги креираме обидувајќи се да се справиме со повеќе задачи истовремено и му овозможува да се фокусира само на моменталната задача. И на крај, случајните добри дела се свесни добри дела. Ги натеравме луѓето секој пат кога ќе го отворат нивното електронско поштенско сандаче да испратат една позитивна порака во која ќе пофалат или ќе му се заблагодарат некому за поддршката што им ја пружа. Со овие активности го тренираме мозокот исто како што ги тренираме нашите тела,
And by doing these activities and by training your brain just like we train our bodies, what we've found is we can reverse the formula for happiness and success, and in doing so, not only create ripples of positivity, but a real revolution.
и доаѓаме до сознание дека можеме да ја превртиме формулата за среќа и успех и со тоа да креираме бранови на позитивност, а истовремено и вистинска револуција. Ви благодарам многу. (аплауз)
Thank you very much.
(Applause)