When I was seven years old and my sister was just five years old, we were playing on top of a bunk bed. I was two years older than my sister at the time -- I mean, I'm two years older than her now -- but at the time it meant she had to do everything that I wanted to do, and I wanted to play war. So we were up on top of our bunk beds. And on one side of the bunk bed, I had put out all of my G.I. Joe soldiers and weaponry. And on the other side were all my sister's My Little Ponies ready for a cavalry charge.
Мен жетіде, ал қарындасым бес жасында болған кезімізде, бірге екі қабатты төсектің үстіңгі жағында ойнап отырдық. Сол кезде қарындасымнан екі жас ұлы болғанмын – енді, қазіргі уақытта да арамыз 2 жас – бірақ сол кездегі арамыздағы жас айырмашылығымыз мен қалаған барлық нәрсені ол бұлжытпай орындауы тиіс екендігін білдіретін, ал мен дәл сол уақытта соғыс ойынын ойнағым келді. Екеуіміз төсектің екінші қабатында отырмыз. Төсектің бір жағына ойыншық әскерлер мен соғыс техникасын орналастырып қойдым. Ал арғы бетінде кавалериялық шабуылына дайын қарындасымның аттары тұрды.
There are differing accounts of what actually happened that afternoon, but since my sister is not here with us today, let me tell you the true story --
Сол күнде болған оқиғаның бірнеше нұсқасы бар, бірақ бүгін қарындасым осында болмағандықтан мен шындықты айтып беремін -
(Laughter)
(Күлкі) -
which is my sister's a little on the clumsy side. Somehow, without any help or push from her older brother at all, Amy disappeared off of the top of the bunk bed and landed with this crash on the floor. I nervously peered over the side of the bed to see what had befallen my fallen sister and saw that she had landed painfully on her hands and knees on all fours on the ground.
қарындасым біраз ебедейсіз. Мен оған еш тиіспесем де, итермесем де, бір уақытта төсектен еденге қарай құлай түсті. Қарындасыма ештеңе болмағанына көзімді жеткізу үшін, астыға қарай қорқынышпен қарасам, оның жерге төрт аяқтап қонғанын көрдім.
I was nervous because my parents had charged me with making sure that my sister and I played as safely and as quietly as possible. And seeing as how I had accidentally broken Amy's arm just one week before --
Тұла бойымды қорқыныш билегеннің себебі әке-шешеміз бізге өте абай және тыныш ойнауымызды айтып кеткен. Бұның себебі, абайсызда мен Эминің қолын сындырып алғанмын бір апта бұрын...
(Laughter)
(күлкі)
(Laughter ends)
... ойын кезінде оны батырлықпен шетке қарай итеріп,
heroically pushing her out of the way of an oncoming imaginary sniper bullet,
өтірік снайпер оғынан құтқарып алдым.
(Laughter) for which I have yet to be thanked, I was trying as hard as I could -- she didn't even see it coming -- I was trying hard to be on my best behavior.
(күлкі) Содан кейін тіпті маған деген алғысын айтты. Бүкіл күшімді салдым – қарындасым ол оқты тіпті көрмеген – бүкіл ынтаммен өзімді жақсы ұстауға тырыстым.
And I saw my sister's face, this wail of pain and suffering and surprise threatening to erupt from her mouth and wake my parents from the long winter's nap for which they had settled. So I did the only thing my frantic seven year-old brain could think to do to avert this tragedy. And if you have children, you've seen this hundreds of times. I said, "Amy, wait. Don't cry. Did you see how you landed? No human lands on all fours like that. Amy, I think this means you're a unicorn."
Қарындасымның ыза мен ауырудан кейпін кеткенін байқадым. Ол айқай салып жылап бастауға дайын тұрды, және сол жылауын тыныш ұйықтап жатқан ата-анамыз естіп қоюлары мүмкін болды, сол себептен ойыма бірінші келген нәрсені істедім. Менің 7 жасар миім осы оқиғаға шешім тапты. Егер бала-шағаңыз бар болса, осы секілді жағдайларды жиі көретін шығарсыздар. «Эми, күте тұр! Жылама! Қалай құлағаныңды көрдің бе? Бір де адам төрт аяқтап жерге қона алмайды. Эми, мүмкін, сен – жалғыз мүйізсің!»- дедім.
(Laughter)
(күлкі)
Now, that was cheating, because there was nothing she would want more than not to be Amy the hurt five year-old little sister, but Amy the special unicorn. Of course, this option was open to her brain at no point in the past. And you could see how my poor, manipulated sister faced conflict, as her little brain attempted to devote resources to feeling the pain and suffering and surprise she just experienced, or contemplating her new-found identity as a unicorn. And the latter won. Instead of crying or ceasing our play, instead of waking my parents, with all the negative consequences for me, a smile spread across her face and she scrambled back up onto the bunk bed with all the grace of a baby unicorn --
Мен өтірік соқтым, өйткені қарындасымның ең қатты қалаған нәрсесі қолы сынған бес жасар Эмиден ғажайып әлеміндегі жалғыз мүйіз Эмиге айналуы еді. Бұрын мұндай таңдауы жоқ болатын. Ал енді болса байғұс Эми қайшылықпен қарсыласты; шын әрі қатты ауыру мен ыза сезімдерін, әлде жалғыз мүйізге айналуының қуанышын таңдау азабында қалды. Соңында екінші таңдауда тоқталды. Жылап бастап, ойынды тоқтатып, барып ата-аналарымызды оятудың орнына, ол күлімсіреп жаңа туған жалғыз мүйіздің сәнділігі мен сынған аяғымен қайтадан төсекке мінді. сынған аяғымен қайтадан төсекке мінді.
(Laughter)
(күлкі)
with one broken leg.
Сол кезде,
What we stumbled across at this tender age of just five and seven -- we had no idea at the time -- was was going be at the vanguard of a scientific revolution occurring two decades later in the way that we look at the human brain. We had stumbled across something called positive psychology, which is the reason I'm here today and the reason that I wake up every morning.
нәзік жастарымызда, нәзік жастарымызда, 20 жылдан кейін адам психикасына көзқарасымызды өзгертіп, ғылымның озат ойы болып шыға келетін идеяны тапқанымызды түсінбедік. Біз позитивтік психологияның басты ойын таптық. Бұл жерде тұрғанымның да, әр күн сайын оянғанымның да себебі сол. Осы зерттеу жөнінде
When I started talking about this research outside of academia, with companies and schools, the first thing they said to never do is to start with a graph. The first thing I want to do is start with a graph. This graph looks boring, but it is the reason I get excited and wake up every morning. And this graph doesn't even mean anything; it's fake data. What we found is --
әртүрлі мектептер мен компаниялардың өкілдерінің алдында айтқан кезімде, ең басынан презентацияны график кестесімен бастамауымды талап етті. Қазір презентациямды графикпен бастаймын. Бұл график зеріктіретін сияқты көрінгенімен, ар атқан таңымда ол мені сергітіп, қайран қалдырады. Бұл графиктің мүлдем мағынасы жоқ тіпті мәліметтер ойдан шығарылған. Шығарған түйініміз:
(Laughter)
(күлкі)
If I got this data studying you, I would be thrilled, because there's a trend there, and that means that I can get published, which is all that really matters. There is one weird red dot above the curve, there's one weirdo in the room -- I know who you are, I saw you earlier -- that's no problem. That's no problem, as most of you know, because I can just delete that dot. I can delete that dot because that's clearly a measurement error. And we know that's a measurement error because it's messing up my data.
егер қазір сіздерді тестілеуден өткізгеннен кейін осы мәліметтер дәлелденсе, мен өте қуанышты боламын. Осылайша олар қоғамдағы орын алған өзгерістердің дәлелі бола алады және менің жұмысым баспадан шығуы мүмкін. және менің жұмысым баспадан шығуы мүмкін. Мені уайымдататын жалғыз нәрсе де осы. Қисық сызықтың төбесіндегі оғаш қызыл нүктені көріп тұрсыздар ма? Ол осы залда отырған бір оғаш адам – сізді кім екеніңізді білемін, мен сізді баяғыда байқадым. Бұл нүкте онша маңызды рөлді атқармайды. Жалғыз нүкте мүлдем маңызды рөл атқармайды, оны өшіріп тастасақ та болады. Мен оны өшіріп тастасам болады, өйткені анығымен бұл өлшеуде кеткен қателік. Бұл өлшеуде кеткен қателік екенін
(Laughter)
оның берілген мәліметтеріме қайшы тұрғанынан білеміз.
So one of the first things we teach people in economics, statistics, business and psychology courses is how, in a statistically valid way, do we eliminate the weirdos. How do we eliminate the outliers so we can find the line of best fit? Which is fantastic if I'm trying to find out how many Advil the average person should be taking -- two.
Экономика, статистика, бизнес және психологияның алғашқы сабақтарынан бастап адамдарға статистикалық жолына негізделген шараларды қолдана отырып ерсілігі бар адамдардан құтылуды үйретеміз. Графикте сызық түзу және сәнді болуы үшін, статистикалық ерекшеліктерді қалай алып тастау керек? Таңқаларлық факт "орташа" адамның Адвил дәрісінен нешеу қабылдау керек екенін сұрасақ, екеу деген жауап беріледі.
But if I'm interested in your potential, or for happiness or productivity or energy or creativity, we're creating the cult of the average with science. If I asked a question like, "How fast can a child learn how to read in a classroom?" scientists change the answer to "How fast does the average child learn how to read in that classroom?" and we tailor the class towards the average. If you fall below the average, then psychologists get thrilled, because that means you're depressed or have a disorder, or hopefully both. We're hoping for both because our business model is, if you come into a therapy session with one problem, we want to make sure you leave knowing you have ten, so you keep coming back. We'll go back into your childhood if necessary, but eventually we want to make you normal again. But normal is merely average.
Бірақ егер,мысалы, сіздің потенциалыңыз, қуаныш немесе нәтижелілік, қуат деңгейіңіз қызықтырса, ешкім маған жауап бере алмайды. Ғылым "орташа" адамның түсінігіне табындырды. Егер мен: « Бала сыныпта қай уақыттың ішінде оқып үйрене алады?» –деп сұрасам, ғалымдар маған: «Орташа» бала сыныпта қай уақыттың ішінде оқып үйрене алады?» – деген сұраққа жауап берер еді. Содан соң біз бүкіл сыныпты орташа деңгеймен бірдей теңгереміз. Егер сіздердің мәліметтеріңіз орта сызықтан төмен болса, психологтардың қуанышына шек болмайтын еді, өйткені бұл депрессия немесе жүйке жүйелерінің бұзылуы, немесе, одан да жақсы, екеуі бірге сізде бар екенін білдіреді. Психологтардың бизнесінің негізі және мақсаты : егер тұтынушы сеансқа бір мәселемен келсе, сеанстан кейін мәселелердің саны 10 екеніне сеніп, оның қайта-қайта жаңа сеанстарға келуі. Керек болса оларды балалық шағынан тауып шығамыз. Қорыта келгенде біздің мақсатымыз – сізді дұрыс кейпіңізге келтіру. Алайда әдеттегі дұрыс адам дегеніміз – «орташа» адамды білдіреді.
And positive psychology posits that if we study what is merely average, we will remain merely average. Then instead of deleting those positive outliers, what I intentionally do is come into a population like this one and say, why? Why are some of you high above the curve in terms of intellectual, athletic, musical ability, creativity, energy levels, resiliency in the face of challenge, sense of humor? Whatever it is, instead of deleting you, what I want to do is study you. Because maybe we can glean information, not just how to move people up to the average, but move the entire average up in our companies and schools worldwide.
Позитивтік психология шеңберінде егер біз тек «орташа» адамдардың зерттеуімен шектелсек, дамусыз тек орта деңгейде қаламыз. Сол сәтті ерекшеліктерді шығарудың орнына олардың үйіне қонаққа барып: Осы нәтижеге қалай жеттіңіз ? Ақыл,қуат, музыкалық қабілетіңіз, мінез қайраттылығыңыз,стресске қарсы тұрақтылығыңыз, мысқыл сезіміңіз осы жоғары дәрежеге қалай жетті?. Сізді зерттегім келіп тұр, себебі айтып берер әңгімеңізден адам психикасын орта деңгейіне дейін қалай жеткізуді ғана емес, бүкіл дүниежүзіндегі офис пен мектептердің орта деңгейін қалай көтеруге болатынын біле аламыз.» - деп айтуымыз керек.
The reason this graph is important to me is, on the news, the majority of the information is not positive. in fact it's negative. Most of it's about murder, corruption, diseases, natural disasters. And very quickly, my brain starts to think that's the accurate ratio of negative to positive in the world. This creates "the medical school syndrome." During the first year of medical training, as you read through a list of all the symptoms and diseases, suddenly you realize you have all of them.
Бұл график мен үшін өте маңызды, себебі жаңалықтар бағдарламасын ашқан кезде, олардың дені көрерменге жағымсыз эмоцияларды жеткізетінін көремін. Олар өлтірушілік,жемқорлық, ауру-сырқаулар мен табиғи ақаулар жөнінде баяндайды. Сол себептен мен әлемдегі жақсы мен жаманның нақты қатынасын осылай қабылдауға өте тез үйреніп қаламын. Яғни жаңалықтар «медик студенттің синдромы» атты нұсқамасын туғызады. Оның мағынасын түсіндіре кетсек, алғашқы оқу жылында медицина саласындағы студент әртүрлі сырқаттардың бүкіл белгілерін оқып алып, олардың барлығын өз бойында тауып алатынын білдіреді.
(Laughter)
. Менің күйеу балам Бобо – мүлдем басқа жағдай десек болады.
I have a brother in-law named Bobo, which is a whole other story. Bobo married Amy the unicorn. Bobo called me on the phone --
Бобо Эми-жалғыз мүйізге үйленді. Бір күні
(Laughter)
ол маған Иель университетінің медицина факультетінен
from Yale Medical School, and Bobo said, "Shawn, I have leprosy."
телефон соғып: ”Шон, менде алапес бар»-, деді.
(Laughter)
(күлкі)
Which, even at Yale, is extraordinarily rare. But I had no idea how to console poor Bobo because he had just gotten over an entire week of menopause.
Бұл өте сирек кездесетін ауру, тіпті Иелде. Бірақ Бобоны қалай жұбатарымды білмедім, өйткені біраз уақыт бұрын ол бір апталық менопаузаны басынан өткізді.
(Laughter)
(күлкі)
We're finding it's not necessarily the reality that shapes us, but the lens through which your brain views the world that shapes your reality. And if we can change the lens, not only can we change your happiness, we can change every single educational and business outcome at the same time.
Демек біздің дүниеге деген көзқарасымыз айналамыздағы әлем арқылы емес, бізге берілген нұсқамалар арқылы қалыптасады, және сол нұсқамаларды өзгертсек тек бақытты емес, бірақ оған қоса бизнес пен білім алуда да жемісті бола аламыз.
I applied to Harvard on a dare. I didn't expect to get in, and my family had no money for college. When I got a military scholarship two weeks later, they let me go. Something that wasn't even a possibility became a reality. I assumed everyone there would see it as a privilege as well, that they'd be excited to be there. Even in a classroom full of people smarter than you, I felt you'd be happy just to be in that classroom. But what I found is, while some people experience that, when I graduated after my four years and then spent the next eight years living in the dorms with the students -- Harvard asked me to; I wasn't that guy.
Мен Гарвардқа арыз бердім, бірақ өтерімді ойламадым. Отбасымыздың мені сол жақта оқытуға қаражаты болмаған. Бірақ екі аптаның ішінде маған әскери шәкіртақысы берілді, және маған сол жаққа оқуыма мүмкіндік туылды. Бұрын мүмкінсіз болып көрінген нәрсе кәзір шындық болып шыға келді. Басқа студенттер де осындай беделді оқу орнында оқуды абырой деп санайды деп ойлайтынмын. Тіпті тобыңда барлығы сенен ақылды болса да, сол жақта болудың өзі ғана үлкен бақыт. Бірақ тапқаным, оған қуанатынын кейбір ғана студенттер екенін көрдім. Төрт жылдан ішінде оқуымды бітіргеннен кейін Гарвардта тағы 8 жыл, әкімшілік өтініші бойынша, студенттермен бірге тұрдым – дұрыс түсінбей қалмаңыз! (күлкі)
(Laughter)
I was an officer to counsel students through the difficult four years. And in my research and my teaching, I found that these students, no matter how happy they were with their original success of getting into the school, two weeks later their brains were focused, not on the privilege of being there, nor on their philosophy or physics, but on the competition, the workload, the hassles, stresses, complaints.
Мен студенттерге олардың оқуларының 4 жылында консультация бердім. Оларды бақылай отырып, мына бір жайтты байқадым: олар өздерінің көрсетілімдеріне қатты қуанғанымен, екі аптадан кейін олар өздеріне көрсетілген құрметті немесе философия және физиканы емес, олар бәсекені, оқудағы міндеттемені, қиындықтарды - қайғыны, шағымдар туралы жайттарды ойлай бастады.
When I first went in there, I walked into the freshmen dining hall, which is where my friends from Waco, Texas, which is where I grew up -- I know some of you know this. When they'd visit, they'd look around, and say, "This dining hall looks like something out of Hogwart's." It does, because that was Hogwart's and that's Harvard. And when they see this, they say, "Why do you waste your time studying happiness at Harvard? What does a Harvard student possibly have to be unhappy about?"
Осы жерге келе саласымен, асханада мені күтіп отырған, менің туған жерім Вакодан, Техас - араларыңызда бұл жерді естігендер бар, келген бірінші курстағы достарыма жүгірдім. . Олар менің хал-жағдайымды білуге келгендер етін. Араларында бірі айналаға көз жүгіртіп, аузына сөз алды: "Мына асхана "Гарри Поттердағы" Хогвартс асханасы секілді!" Мына жер - Хогвартс, ал мына жер - Гарвард. Басқалары бұны байқаған кезде маған сұрақтарын жаудыртты: "Шон, неге сен бақытты іздеп - зерттеп әлек болудасың? Гарвардта білім алатын адам қалай бақытсыз бола алады?"
Embedded within that question is the key to understanding the science of happiness. Because what that question assumes is that our external world is predictive of our happiness levels, when in reality, if I know everything about your external world, I can only predict 10% of your long-term happiness. 90 percent of your long-term happiness is predicted not by the external world, but by the way your brain processes the world. And if we change it, if we change our formula for happiness and success, we can change the way that we can then affect reality. What we found is that only 25% of job successes are predicted by IQ, 75 percent of job successes are predicted by your optimism levels, your social support and your ability to see stress as a challenge instead of as a threat.
Егер бұл сұраққа үңіліп қарасақ, бақыт сөзінің нені меңзеп отырғанын байқаса болады. Себебі, бұл сұрақ жобалап бақыттың дәрежесі сыртқы әлемге тәуелді екенін түсіндіреді. Шындығына келетін болсақ, бақытты болуымызға сыртқы әлемнің тигізетін үлесі тек қана 10. Ал оның 90 пайызы сыртқы емес, біздің ішкі қабылдау түйсігімізге байланысты. Егер де біз оны, бақыт пен сәттілік формуласын, өзіміздің көз қарасымызды өзгертетін болсақ, ол кезде айналамыздағы нәрселерде өзгеріске ұшырайды. Біз табыстың тек 25% ақыл - парасаттың көмегімен, ал қалған 75%-ы өмірге үмітпен қарай білудің, жаныңдағылардың демеулерінің, қиыншылықтарды өзіне қауіп ретінде емес, шақыру, ынталандыру ретінде қабылдай білуде екенін түсіндік.
I talked to a New England boarding school, probably the most prestigious one, and they said, "We already know that. So every year, instead of just teaching our students, we have a wellness week. And we're so excited. Monday night we have the world's leading expert will speak about adolescent depression. Tuesday night it's school violence and bullying. Wednesday night is eating disorders. Thursday night is illicit drug use. And Friday night we're trying to decide between risky sex or happiness."
Мен Жаңа Англияның ең беделді жеке меншік мектептің бастығымен әңгіме құрған етінмін. Ол: "Біз бұл жағдайды жақсы білеміз. Әр жыл сайын денсаулық аптасын өткізіп тұрамыз. Дүйсенбі күні бізге беделді сарапшы келеді, жасөспірімдердің арасындағы жабығу тақырыбында айтады. Сейсенбі күні мектептегі қатыгездік мәселелерін турасында талқылаймыз. Сәрсенбі күні тамақ мәселесі талқыланады. Ал бейсенбі - нашақорды қалай тани аламыз. Жұма күні қауіпті жыныстық қатынас пен бақыттың арасында таңдау жүргіземіз".
(Laughter)
(Күлкі)
I said, "That's most people's Friday nights."
Мен: "Бұл таңдауды жұма күні бәрі жасайды" деп тіл қаттым.
(Laughter)
(Күлкі)
(Applause)
(Қол шапалақтаулар)
Which I'm glad you liked, but they did not like that at all. Silence on the phone. And into the silence, I said, "I'd be happy to speak at your school, but that's not a wellness week, that's a sickness week. You've outlined all the negative things that can happen, but not talked about the positive."
Менің әзілім сіздерге ұнағанына қуаныштымын, алайда олар бұған ренжіп қалды. алайда олар бұған ренжіп қалды. Содан соң мен былай дедім: "Мен сіздердің мектептеріңізде қуана сөз сөйлер едім, бірақ ол кезде денсаулық аптасының орнына ауру апталығы болады. Сіздер тек болып қалу мүмкін деген бүкіл жаман жағдайлар туралы сөз қозғайсыздар, бір жақсы жағдайды мүлде айтпайсыздар."
The absence of disease is not health. Here's how we get to health: We need to reverse the formula for happiness and success. In the last three years, I've traveled to 45 countries, working with schools and companies in the midst of an economic downturn. And I found that most companies and schools follow a formula for success, which is this: If I work harder, I'll be more successful. And if I'm more successful, then I'll be happier. That undergirds most of our parenting and managing styles, the way that we motivate our behavior.
Аурудың болмауы - деннің сау дегені емес. Деніміз сау болуымыз үшін, бақыт пен сәттілік формуласына үңілу керек. Соңғы үш жылда 45 елден болып қайттым, әртүрлі мектептерде және дағдарысқа ұшыраған көптеген компанияларда болып қайттым. Сол кезде байқағаным, серіктестіктер мен мектептердің көбісі келесі жетістік формуласын қолданады екен: Қаншалықты тынымсыз еңбек етсең, соншалықты жетістікке жетесін. Адам қаншалықты табысты болса, соншалықты ол бақытты. Бұл біздің тәрбиеміз бен басқаруымыздың, сонымен қатар өзіміздің жігерлендіруміздің іргетасы болып келеді.
And the problem is it's scientifically broken and backwards for two reasons. Every time your brain has a success, you just changed the goalpost of what success looked like. You got good grades, now you have to get better grades, you got into a good school and after you get into a better one, you got a good job, now you have to get a better job, you hit your sales target, we're going to change it. And if happiness is on the opposite side of success, your brain never gets there. We've pushed happiness over the cognitive horizon, as a society. And that's because we think we have to be successful, then we'll be happier.
Бірақ бұл ақиқат екі себеппен дұрыс емес: Біріншіден, әрқашан сіз бір жетістікке қол жеткізген сайын сізде жаңа мақсаттар пайда болады. Жақсы баға алсаңыз, одан күштісін алғыңыз келеді, жақсы мектепте білім алсаңыз, одан керемет мектепті армандайсыз, жақсы жерде жұмыс істей отырып, одан да жоғарысын қалайсыз, сауда нысанына қол жеткізген соң, одан жоғарысына ұмтыласыз. Егер бақыт жетістіктің артында болса ешқашан да бақытты болмайсыз. Біздің қауым бақыт деген ұғымды әрқашан ой өрістерінен алшақтатып келеді. Біз "алдымен жетістікке жету керек сосын біз бақытты бола аламыз" деп ойлаймыз. Негізінде бәрі керісінше.
But our brains work in the opposite order. If you can raise somebody's level of positivity in the present, then their brain experiences what we now call a happiness advantage, which is your brain at positive performs significantly better than at negative, neutral or stressed. Your intelligence rises, your creativity rises, your energy levels rise. In fact, we've found that every single business outcome improves. Your brain at positive is 31% more productive than your brain at negative, neutral or stressed. You're 37% better at sales. Doctors are 19 percent faster, more accurate at coming up with the correct diagnosis when positive instead of negative, neutral or stressed.
Егер біз бақытты болсақ, біздің санамыз жағымды қуатқа еге болады, айтайын дегенім, егер сіз өзіңізді бақытты сезінсеңіз, онда жаман немесе алаңдаулы күйден керісінше жақсы жұмыс істей бастайсыз. Ақыл-ой, шығармашылық және қуат көрсеткіштері көтеріледі. Оған қоса бүкіл карьералық көрсеткіштердің де көтерілуін байқадық. Бақытты адам жаман,байсалды немесе мазасыз көңіл күйіндегі адамнан 31% артық табысты жұмыс істейді. 31% артық табысты жұмыс істейді. Бақытты дәрігерлер мазасыз немесе байсалды әріптестеріне қарағанда 19%- ға жылдам жұмыс істейді, әрі нақтырақ диагноз қояды.
Which means we can reverse the formula. If we can find a way of becoming positive in the present, then our brains work even more successfully as we're able to work harder, faster and more intelligently. We need to be able to reverse this formula so we can start to see what our brains are actually capable of. Because dopamine, which floods into your system when you're positive, has two functions. Not only does it make you happier, it turns on all of the learning centers in your brain allowing you to adapt to the world in a different way.
Демек біз жетістіктің формуласын өзгерте аламыз. Егер біз бақытты бола алсақ, еңбегіміздің жемістері табыстырақ болады, өйткені біз бұрынғыдан да жылдам,зейінді және ақылды боламыз. Керегі тек формуланы өзгертуіміз, сонда біз нағыз қолымыз неге келетінін көреміз. Сіз бақытты болған кезіңізде миыңызда допамин өндіріледі. Ол екі функция атқарады. . Сізді тек бақытты қылып қоймай, мидың үйрену орталығын жандандырып, жаңа дағдыларды үйренуге мүмкіншілік туғызады. Бақытты болу әдетін қалыптастыру үшін
We've found there are ways that you can train your brain to be able to become more positive. In just a two-minute span of time done for 21 days in a row, we can actually rewire your brain, allowing your brain to actually work more optimistically and more successfully. We've done these things in research now in every company that I've worked with, getting them to write down three new things that they're grateful for for 21 days in a row, three new things each day. And at the end of that, their brain starts to retain a pattern of scanning the world not for the negative, but for the positive first.
миға арналған жаттығулар таптық. Үш апта бойы екі минуттың ішінде біз миыңызды басқа райға ауыстырып, жұмысын оптимисттік әрі табысты қыла аламыз. Осы жаттығуларды бірге жұмыс істеген компанияларда тестілеуден өткіздік- адамдар үш апта бойы әр күн сайын ризашылығын білдірген 3 оқиға жазып отырды. Осы кезеңнің аяғына қарай әлемдегі жаман емес,қайта жақсы нәрселерді көру әдеті қалыптаса бастайды. Жетістіктеріңіздің күнделікті жазылып тұрғаны олардың есіңізде жандануына себеп болады. Жаттығу сіздердің Қылықтарыңыз бен жүріс-тұрыстарыңыз
Journaling about one positive experience you've had over the past 24 hours allows your brain to relive it. Exercise teaches your brain that your behavior matters. We find that meditation allows your brain to get over the cultural ADHD that we've been creating by trying to do multiple tasks at once and allows our brains to focus on the task at hand. And finally, random acts of kindness are conscious acts of kindness. We get people, when they open up their inbox, to write one positive email praising or thanking somebody in their support network.
көңіл күйіңізге тікелей әсер тигізетінін көрсетеді. көңіл күйіңізге тікелей әсер тигізетінін көрсетеді. Медитация бір уақытта бірнеше тапсырмаларды орындауға тырысқанымыздың себебінен туған көңіл немесе ілтипат жетіспеушілік синдромын жеңуге көмектеседі. Ол дәл сол уақыттағы тапсырмаға көңіліңізді толығымен бөлуге көмектеседі. Мейрімділіктің спонтанды көрсетілуі өте маңызды. Біз адамдардан әр күн сайын өз араларындағы біреулерге арналған алғысын, ризашылығын білдіретін хатты жазуды өтіндік. Осы әрекеттер мен жаттығуларды орындай отырып, бақыт пен жетістіктің қатынасының жаңа формуласын шығарып,
And by doing these activities and by training your brain just like we train our bodies, what we've found is we can reverse the formula for happiness and success, and in doing so, not only create ripples of positivity, but a real revolution.
бақыт сезімін жай ғана кездейсоқ, уақытша оқиға емес екенін білдіріп, сана сезіміміздегі түсініктерді түбегейлі өзгерте аламыз. Назарларыңыз үшін үлкен рахмет. (қол шапалақтау)
Thank you very much.
(Applause)