When I was seven years old and my sister was just five years old, we were playing on top of a bunk bed. I was two years older than my sister at the time -- I mean, I'm two years older than her now -- but at the time it meant she had to do everything that I wanted to do, and I wanted to play war. So we were up on top of our bunk beds. And on one side of the bunk bed, I had put out all of my G.I. Joe soldiers and weaponry. And on the other side were all my sister's My Little Ponies ready for a cavalry charge.
Երբ ես յոթ տարեկան էի, իսկ քույրս` ընդամենը հինգ, մենք միասին խաղում էինք երկհարկանի մահճակալի վրա: Այն ժամանակ ես քրոջիցս երկու տարի մեծ էի այսինքն՝ ես հիմա էլ երկու տարի մեծ եմ նրանից, սակայն այն ժամանակ նա ստիպված էր անել այն, ինչ ես էի ուզում, եւ ես ուզում էի, որ մենք պատերազմ-պատերազմ խախայինք Այսպիսով, մենք վերեւում` մեր մահճակալների վրա էինք: Մահճակալի մի կողմում ես դրել էի իմ բոլոր Ջո զինվորներն եւ զենքերը: Իսկ մյուս կողմում իմ քույրիկի փոքրիկ ձիերը արդեն պատրաստ էին հեծելազորի գրոհի:
There are differing accounts of what actually happened that afternoon, but since my sister is not here with us today, let me tell you the true story --
Տարբեր կարծիքներ գոյություն ունեն այդ կեսօրին կատարվածի վերաբերյալ, բայց քանի որ քույրս այսօր այստեղ մեզ հետ չէ, թույլ տվեք պատմեմ ձեզ իրական պատմությունը
(Laughter)
(Ծիծաղ),
which is my sister's a little on the clumsy side. Somehow, without any help or push from her older brother at all, Amy disappeared off of the top of the bunk bed and landed with this crash on the floor. I nervously peered over the side of the bed to see what had befallen my fallen sister and saw that she had landed painfully on her hands and knees on all fours on the ground.
որն իմ քրոջ կողմից մի քիչ անշնորհքություն է: Մի կերպ, առանց ավագ եղբոր օգնության կամ առանց հրելու, Էմին հանկարծ անհետացավ մահճակալի վրայից եւ աղմուկով վայրէջք կատարեց հատակին: Այդ պահին ես նյարդայնացած նայեցի մահճակալի շուրջը, որ տեսնեմ` ինչ է պատահել իմ ընկած քրոջը ու տեսաւ, որ նա շատ ցավոտ վայրէջք է կատարել ձեռքերի եւ ծնկների վրա:
I was nervous because my parents had charged me with making sure that my sister and I played as safely and as quietly as possible. And seeing as how I had accidentally broken Amy's arm just one week before --
Ես նյարդայնացել էի, որովհետեւ ծնողներս ինձ հանձնարարել էին հոգ տանել, որ մենք հնարավորինս հանգիստ ու ապահով խաղայինք: Եվ տեսնելով այն, թե ինչպես էի ես պատահաբար կոտրել Էմիի ձեռքը մեկ շաբաթ առաջ
(Laughter)
... (Ծիծաղ)
(Laughter ends)
հերոսաբար նրան երեւակայական դիպուկահարի գնդակից
heroically pushing her out of the way of an oncoming imaginary sniper bullet,
ճանապարհից մի կողմ հրելով,
(Laughter) for which I have yet to be thanked, I was trying as hard as I could -- she didn't even see it coming -- I was trying hard to be on my best behavior.
(Ծիծաղ) ինչի համար ինձ դեռ պետք է շնորհակալություն հայտնել, Ես ուժերիս ներածի չափ փորձում էի, իսկ նա նույնիսկ չտեսավ էլ, որ այն գալիս է: Ես փորձում էի հնարավորինս ինձ լավ դրսևորել:
And I saw my sister's face, this wail of pain and suffering and surprise threatening to erupt from her mouth and wake my parents from the long winter's nap for which they had settled. So I did the only thing my frantic seven year-old brain could think to do to avert this tragedy. And if you have children, you've seen this hundreds of times. I said, "Amy, wait. Don't cry. Did you see how you landed? No human lands on all fours like that. Amy, I think this means you're a unicorn."
Եվ ես տեսա քրոջս դեմքը, ցավի տառապալից ոռնոցը, որ սպառնում էր անսպասելի ժայթքել բերանից եւ արթնացնել ծնողներիս, որ քնած էին երկարատեւ ձմռան քնով: Եվ այսպես ես արեցի միակ բանը, որ իմ յոթ տարեկանի փոքրիկ խելահեղ ուղեղը կարող էր մտածել այս ողբերգությունը կանխելու համար: Եւ եթե դուք երեխաներ ունեք, դուք այս տեսած կլինեք հարյուրավոր անգամներ: Ես ասացի, «Էմի, Էմի, սպասիր, մ՛ի լացիր, մ՛ի լացիր: Տեսար, թե ինչպես ընկար, ոչ մի մարդ չի կարող այսպես ընկնել: Էմի, ես կարծում եմ՝ սա նշանակում է, որ դու միաեղջյուր ես»:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
Now, that was cheating, because there was nothing she would want more than not to be Amy the hurt five year-old little sister, but Amy the special unicorn. Of course, this option was open to her brain at no point in the past. And you could see how my poor, manipulated sister faced conflict, as her little brain attempted to devote resources to feeling the pain and suffering and surprise she just experienced, or contemplating her new-found identity as a unicorn. And the latter won. Instead of crying or ceasing our play, instead of waking my parents, with all the negative consequences for me, a smile spread across her face and she scrambled back up onto the bunk bed with all the grace of a baby unicorn --
Իհարկե դա խաբեություն էր, քանի որ նա աշխարհում ամենաքիչը ուզում էր լինել Էմի 5 տարեկան վիրավոր փոքր քույրիկ, քան թե Էմին առանձնահատուկ միաեղջյուր: Իհարկե, սա մի տարբերակ էր, որը անցյալում անհասանելի էր նրա ուղեղին: Եվ դուք կարող էիք տեսնել, թե ինչպես իմ մանիպուլացիայի ենթարկված քույրիկը բախվել էր հակամարտության, քանի որ նրա փոքր ուղեղը փորձում էր միջոցներ հատկացնել՝ զգալու ցավ ու տառապանք եւ նոր ապրած զարմանք կամ էլ խորհում էր իր նոր հայտնագործված միաեղջյուրի ինքնության մասին: Եվ հաղթեց վերջինը: Լաց լինելու և մեր խաղը դադարեցնելու փոխարեն, ծնողներիս արթնացնելու փոխարեն, ինձ համար բոլոր բացասական հետեւանքներով հանդերձ, ժպիտը դեմքին նա անմիջապես hետ բարձրացավ մահճակալի վրա միաեղջյուր երեխայի նազանքով ... (Ծիծաղ)
(Laughter)
մի ոտքն էլ կոտրված:
with one broken leg.
Մեր ակամա բացահայտածը
What we stumbled across at this tender age of just five and seven -- we had no idea at the time -- was was going be at the vanguard of a scientific revolution occurring two decades later in the way that we look at the human brain. We had stumbled across something called positive psychology, which is the reason I'm here today and the reason that I wake up every morning.
5-7զգայուն տարիքում (այն ժամանակ մենք գաղափար չունեինք դրա մասին) մի բան էր, որ հետագայում սկիզբը դարձավ գիտական հեղափոխության, որ երևան եկավ 2տասնամյակ անց, երբ հետազոտում էինք մարդկային ուղեղը: Այն, ինչ մենք պատահաբար բացահայտեցինք, մի բան է, որ կոչվում է դրական հոգեբանություն, որն էլ այսօր իմ այստեղ լինելու եւ ամեն առավոտ արթնանալու պատճառն է: Երբ ես առաջին անգամ սկսեցի խոսել այս հետազոտության մասին ակադեմիայից սահմաններից դուրս`
When I started talking about this research outside of academia, with companies and schools, the first thing they said to never do is to start with a graph. The first thing I want to do is start with a graph. This graph looks boring, but it is the reason I get excited and wake up every morning. And this graph doesn't even mean anything; it's fake data. What we found is --
ընկերությունների եւ դպրոցների հետ, նրանց ասած առաջին բանը, որ երբեք չանեմ այն էր, որ ես երբեք չսկսեմ ելույթը գրաֆիկով: Ամենաառաջին բանը, որ ուզում եմ անել, զրույցը գրաֆիկով սկսելն է: Այս գրաֆիկը ձանձրալի է թվում, բայց այս գրաֆիկի պատճառով է, որ ես հուզված եմ ու արթնանում եմ ամեն առավոտ: Այս գրաֆիկը ոչինչ չի նշանակում, դրանում կեղծ տվյալներ են, այն, ինչ մենք գտել ենք
(Laughter)
(Ծիծաղ)
If I got this data studying you, I would be thrilled, because there's a trend there, and that means that I can get published, which is all that really matters. There is one weird red dot above the curve, there's one weirdo in the room -- I know who you are, I saw you earlier -- that's no problem. That's no problem, as most of you know, because I can just delete that dot. I can delete that dot because that's clearly a measurement error. And we know that's a measurement error because it's messing up my data.
Եթե ես այս տվյալները ետ ստանայի այս սենյակում ձեզ ուսումնասիրելիս, ես շատ կուրախանայի, քանի որ այնտեղ շատ հստակ մի միտում կա, որ նշանակում է ես կարող էի նյութերս հրատարակել, ինչը շատ կարեւոր է: Կորի վերեւի տարօրինակ կարմիր կետը, նշանակում է, որ մի տարօրինակ մարդ կա սենյակում Ես գիտեմ, թե ով եք դուք, տեսել եմ ձեզ ավելի վաղ, դա խնդիր չէ: Դա խնդիր չէ, քանի որ ձեզանից շատերը գիտեն, որ ես կարող եմ ջնջել եմ այդ կետը: Ես այն կարող էի ջնջել, քանի որ դա ակնհայտորեն չափման սխալ էր: Եվ մենք գիտենք, որ դա սխալ է,
(Laughter)
քանի որ այն աղավաղում է իմ տվյալները:
So one of the first things we teach people in economics, statistics, business and psychology courses is how, in a statistically valid way, do we eliminate the weirdos. How do we eliminate the outliers so we can find the line of best fit? Which is fantastic if I'm trying to find out how many Advil the average person should be taking -- two.
Այսպես, առաջին բանը, որ մենք սովորեցնում ենք մարդկանց տնտեսագիտության, վիճակագրության, բիզնեսի եւ հոգեբանության դասընթացների ժամանակ, այն է, թե ինչպես վիճակագրական վավեր ճանապարհով վերացնել այդ տարօրինակներին: Ինչպես մենք պետք է վերացնենք օտարներին, որպեսզի գտնենք հարմարեցման լավագույն տարբերակը: Անհավատալի է, եթե ես փորձեմ պարզել, թե միջին հաշվով քանի «Ադվիլ» պետք է մարդն ընդունի - երկու:
But if I'm interested in your potential, or for happiness or productivity or energy or creativity, we're creating the cult of the average with science. If I asked a question like, "How fast can a child learn how to read in a classroom?" scientists change the answer to "How fast does the average child learn how to read in that classroom?" and we tailor the class towards the average. If you fall below the average, then psychologists get thrilled, because that means you're depressed or have a disorder, or hopefully both. We're hoping for both because our business model is, if you come into a therapy session with one problem, we want to make sure you leave knowing you have ten, so you keep coming back. We'll go back into your childhood if necessary, but eventually we want to make you normal again. But normal is merely average.
Բայց եթե ինձ հետաքրքրում է պոտենցիալը, ձեր պոտենցիալը, երջանկության կամ արտադրողականության, կամ էներգիայի, կամ ստեղծարարության, այն ինչ մենք անում ենք, այդ պաշտամունքի եւ գիտության միջինը ստեղծելն է: Եթե ես մի այսպիսի հարց տամ, «Որքա՞ն արագ կարող է երեխան սովորել կարդալ դասարանում», գիտնականները կփոխեն պատասխանը.- «Որքա՞ն արագ միջին մակարդակի երեխան կսովորի կարդալ այդ դասարանում», եւ այդ ժամանակ մենք կհարմարեցնենք դասը միջին մակարդակի երեխաների համար: Այժմ, եթե դուք ընկնում եք այս կորի միջինից ներքեւ, ապա հոգեբանները կուրախանան, որովհետև դա նշանակում է, որ դուք կամ ճնշված եք, կամ ունեք խանգարումներ, կամ էլ, հուսով եմ, երկուսն էլ Մենք հուսով ենք, որ երկուսն էլ, քանի որ մեր բիզնես – մոդելն այնպիսին է, որ եթե դուք գաք մի հոգեթերապիայի սեսիայի որեւէ խնդրով, մենք կուզենանք ձեզ այնպես համոզենք, որ գնալիս ձեզ թվա թե ունեք 10 խնդիր, որպեսզի դուք վերադառնաք կրկին ու կրկին: Անհրաժեշտության դեպքում մենք կվերադառնանք ձեր մանկություն, սակայն, ի վերջո, այն, ինչ մենք ուզում ենք անել, ձեզ կրկին նորմալ դարձնելն է: Բայց նորմալը պարզապես միջինն է:
And positive psychology posits that if we study what is merely average, we will remain merely average. Then instead of deleting those positive outliers, what I intentionally do is come into a population like this one and say, why? Why are some of you high above the curve in terms of intellectual, athletic, musical ability, creativity, energy levels, resiliency in the face of challenge, sense of humor? Whatever it is, instead of deleting you, what I want to do is study you. Because maybe we can glean information, not just how to move people up to the average, but move the entire average up in our companies and schools worldwide.
Իսկ, այն ինչ ես ենթադրում եմ եւ այն, ինչ դրական հոգեբանությունն է ենթադրում, այն է, որ եթե մենք ուսումնասիրում ենք, թե ինչն է միայն միջինը, մենք մնում ենք միայն միջինի վրա: Եւ այդ դրական օտարներին վերացնելու փոխարեն, ինչ ես միտումնավոր անում եմ, սրա նման հասարակության մեջ մտնելն ու հարցնելն է` ինչու: Ինչու է, որ ձեզանից ոմանք այնքան բարձր են այդ կորի վերեւում մտավոր կարողությունննեորվ, մարմնամարզական ունակություններով, երաժշտական ունակություններով, ստեղծագործական մտքի եւ էներգետիկ ունակություններով, մարտահրավերների դեպքում ձեր կարողություններով եւ հումորի զգացողությամբ: Ձեզ ոչնչացնելու փոխարեն ես ուզում եմ ուսումնասիրել ձեզ: Քանի որ միգուցե մենք կարող ենք հավաքել տեղեկություններ, ոչ թե ինչպես պետք է մարդկանց բարձրացնել մինչև միջին, այլ թե ինչպես կարող ենք բարձրացնել այդ միջինը մեր ընկերություններում եւ դպրոցներում համաշխարհային մակարդակով:
The reason this graph is important to me is, on the news, the majority of the information is not positive. in fact it's negative. Most of it's about murder, corruption, diseases, natural disasters. And very quickly, my brain starts to think that's the accurate ratio of negative to positive in the world. This creates "the medical school syndrome." During the first year of medical training, as you read through a list of all the symptoms and diseases, suddenly you realize you have all of them.
Պատճառը, թե ինչու է այս ծրագիրը կարեւոր ինձ համար, այն է, որ երբ ես լուրեր եմ նայում, կարծես տեղեկատվության մեծ մասը ոչ թե դրական է, այլ բացասական: Մեծ մասը սպանությունների, կաշառակերության, հիվանդությունների, բնական աղետների մասին է: Եվ շատ արագ իմ ուղեղը սկսում է մտածել, որ դա բացասականի եւ դրականի հարաբերակցությունն է աշխարհում: Եվ ստեղծվում է մի բան, որ կոչվում է բժշկական համալսարանի համախտանիշ, եթե դուք գիտեք մարդկանց, ովքեր արդեն սովորել են բժշկական համալսարանում, բժշկական ուսուցման առաջին տարում, երբ կարդում եք բոլոր հնարավոր ախտանշանների եւ հիվանդությունների ցանկը, հանկարծ գիտակցում եք, որ դրանցից բոլորն ունեք դուք:
(Laughter)
Իմ փեսայի անունը Բոբո է, եւ դա ուրիշ պատմություն է:
I have a brother in-law named Bobo, which is a whole other story. Bobo married Amy the unicorn. Bobo called me on the phone --
Բոբոն ամուսնացած է միաեղջյուր Էմիի հետ: Բոբոն զանգահարեց ինձ
(Laughter)
Յելի բժշկական դպրոցից
from Yale Medical School, and Bobo said, "Shawn, I have leprosy."
եւ ասաց.- «Շոուն, ես բորոտ եմ».
(Laughter)
(Ծիծաղ),
Which, even at Yale, is extraordinarily rare. But I had no idea how to console poor Bobo because he had just gotten over an entire week of menopause.
որը նույնիսկ Յելում շատ հազվադեպ է հանդիպում: Բայց ես գաղափար չունեի, թե ինչպես կարող եմ մխիթարել խեղճ Բոբոյին, քանի որ նա հենց նոր էր ավարտել մենոպաուզայի մի ամբողջ շաբաթը»:
(Laughter)
Ծիծաղ:
We're finding it's not necessarily the reality that shapes us, but the lens through which your brain views the world that shapes your reality. And if we can change the lens, not only can we change your happiness, we can change every single educational and business outcome at the same time.
Այն, ինչ մենք գտնում ենք, պարտադիր իրողությունը չէ, որ ձեւավորում է մեզ, բայց տեսապակին է, որի միջոցով ձեր ուղեղը ընկալում է աշխարհը, որն էլ ձեւավորում է ձեր իրականությունը: Եվ եթե մենք կարող ենք փոխել տեսապակին, մենք ոչ միայն կարող ենք փոխել ձեր երջանկությունը, այլ միեւնույն ժամանակ կարող ենք փոխել կրթական եւ գործնական յուրաքանչյուր արդյունք:
I applied to Harvard on a dare. I didn't expect to get in, and my family had no money for college. When I got a military scholarship two weeks later, they let me go. Something that wasn't even a possibility became a reality. I assumed everyone there would see it as a privilege as well, that they'd be excited to be there. Even in a classroom full of people smarter than you, I felt you'd be happy just to be in that classroom. But what I found is, while some people experience that, when I graduated after my four years and then spent the next eight years living in the dorms with the students -- Harvard asked me to; I wasn't that guy.
Ես ռիսկի էի գնում, երբ դիմեցի Հարվարդ: Ես չէի ակնկալում ընդունվել, եւ իմ ընտանիքը գումար չուներ քոլեջի համար Երբ ես ստացա զինվորական կրթաթոշակ երկու շաբաթ անց, նրանք թույլ տվեցին ինձ գնալ դասի: Հանկարծ մի բան, որը նույնիսկ հնարավոր չէր, դարձավ իրականություն: Երբ ես գնացի այնտեղ, ես ենթադրում էի, որ բոլորը պետք է որ կարծեին, թե դա արտոնություն է, որ նրանք պետք է ուրախ լինեին այնտեղ գտնվելու համար: Նույնիսկ եթե դու մի դասարանում ես, ուր կան քեզանից խելացի մարդիկ, դու պարզապես պետք է երջանիկ լինեես հենց այդ լսարանում գտնվելու համար, եւ դա այն էր, ինչ ես էի զգում: Բայց ես հայտնաբերեցի, որ երբ չորս տարի անց ավարտեցի եւ այնուհետեւ ութ տարի ապրեցի հանրակացարաններում ուսանողների հետ, Հարվարդը ցույց տվեց, որ ես իմ երազած պատանին չեմ: (Ծիծաղ)
(Laughter)
I was an officer to counsel students through the difficult four years. And in my research and my teaching, I found that these students, no matter how happy they were with their original success of getting into the school, two weeks later their brains were focused, not on the privilege of being there, nor on their philosophy or physics, but on the competition, the workload, the hassles, stresses, complaints.
Ես Հարվարդի գիտաշխատող էի, ով այդ չորս դժվար տարիների ընթացքում ուսանողների խորհրդատվությամբ էր զբաղվում: Եվ հետազոտության եւ ուսուցման ժամանակ հայտնաբերեցի, որ ուսանողները, անկախ նրանից, թե որքան երջանիկ են դպրոց ընդունվելու համար, երկու շաբաթ անց նրանց ուղեղը կենտրոնացած չէ նրա վրա, որ արտոնություն է այնտեղ լինելը, ոչ էլ իրենց փիլիսոփայության վրա է կենտրոնացած: Նրանց ուղեղները կենտրոնացած են մրցակցության, ծանրաբեռնվածության, դժվարությունների, սթրեսների եւ բողոքների վրա:
When I first went in there, I walked into the freshmen dining hall, which is where my friends from Waco, Texas, which is where I grew up -- I know some of you know this. When they'd visit, they'd look around, and say, "This dining hall looks like something out of Hogwart's." It does, because that was Hogwart's and that's Harvard. And when they see this, they say, "Why do you waste your time studying happiness at Harvard? What does a Harvard student possibly have to be unhappy about?"
Երբ ես առաջին անգամ գնացի այնտեղ, ես գնացի առաջին կուրսեցիների ճաշարան, ուր իմ ընկերներն էին Վակոյից` Տեխասից, ուր ես մեծացել եմ, համոզված եմ՝ ձեզանից ոմանք լսած կլինեն դրա մասին: Երբ նրանք գալիս էին ինձ տեսակցության, նրանք նայում էին իրենց շուրջը եւ ասում, - «Այս առաջին կուրսեցիների ճաշարանում կարծես «Հարրի Պոտեր» ֆիլմի Հոգվարթից դուրս մի բան լինի: Սա «Հարրի Պոտեր» ֆիլմի Հոգվարթն է, իսկ սա Հարվարդը: Եվ երբ նրանք տեսնում են սա, ասում են «Շոուն, ինչու եք վատնել Ձեր ժամանակը՝ Հարվարդում երջանկություն ուսումնասիրելով: Անկեղծ, ի՞նչ ունի Հարվարդի ուսանողը դժբախտ լինելու համար»:
Embedded within that question is the key to understanding the science of happiness. Because what that question assumes is that our external world is predictive of our happiness levels, when in reality, if I know everything about your external world, I can only predict 10% of your long-term happiness. 90 percent of your long-term happiness is predicted not by the external world, but by the way your brain processes the world. And if we change it, if we change our formula for happiness and success, we can change the way that we can then affect reality. What we found is that only 25% of job successes are predicted by IQ, 75 percent of job successes are predicted by your optimism levels, your social support and your ability to see stress as a challenge instead of as a threat.
Այս հարցում խորասուզվելը երջանկության գիտությունն հասկանալու բանալին է: Այդ հարցը ենթադրում է, որ մեր արտաքին աշխարհը կանխատեսում է մեր երջանկության մակարդակները, երբ իրականում, եթե ես գիտեմ ձեր արտաքին աշխարհի մասին ամեն ինչ, ես միայն կարող եմ կանխատեսել ձեր երկարատեւ երջանկության 10 տոկոսը: Ձեր երկարատեւ երջանկության 90 տոկոսը կանխատեսում է ոչ թե արտաքին աշխարհը, այլ այն, թե ինչպես է ուղեղը մեկնաբանում աշխարհը: Եվ եթե մենք փոխենք, փոխենք մեր հաջողության ու երջանկության բանաձեւը, կկարողանանք փոխել ան ձևը, որով մենք հետագայում կարող ենք ազդել իրականության վրա: Մենք հայտնաբերել ենք, որ աշխատանքի հաջողությունների միայն 25 տոկոսը կանխատեսվում է IQ թեստի միջոցով: Աշխատանքի հաջողությունների 75 տոկոսը կանխատեսեվում է լավատեսության մակարդակներով, սոցիալական աջակցությամբ, եւ սթրեսը որպես սպառնալիքի փոխարեն որպես մարտահրավեր տեսնելու ունակությամբ:
I talked to a New England boarding school, probably the most prestigious one, and they said, "We already know that. So every year, instead of just teaching our students, we have a wellness week. And we're so excited. Monday night we have the world's leading expert will speak about adolescent depression. Tuesday night it's school violence and bullying. Wednesday night is eating disorders. Thursday night is illicit drug use. And Friday night we're trying to decide between risky sex or happiness."
Ես խոսեցի Նոր Անգլիայի գիշերօթիկ դպրոցի հետ, հնարավոր է ամենահեղինակավոր գիշերօթիկ դպրոցի, եւ նրանք ասացին,- «Մենք արդեն գիտենք: Ամեն տարի մեր աշակերտներին կրթելուց բացի մենք նաեւ ունենում ենք առողջության շաբաթ: Եվ մենք այնքան հուզված ենք: Երկուշաբթի երեկոյան աշխարհի առաջատար փորձագետը գալիս է անչափահասների հետ դեպրեսիայի մասին խոսելու: Երեքշաբթի երեկոյան դպրոցի բռնության եւ անշնորքությունների երեկոն է: Չորեքշաբթի ուտելու խանգարումների քննարկման երեկո է: Հինգշաբթի թմրանյութերի օգտագործման կանխարգելման գիշեր է: Եվ Ուրբաթ երեկո մենք փորձում ենք որոշում կայացնել ռիսկային սեքսի եւ երջանկության միջեւ»:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
I said, "That's most people's Friday nights."
Ես ասացի, «որ Ուրբաթ գիշերները շատերին է վերաբերում»:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
(Applause)
(Ծափահարություններ),
Which I'm glad you liked, but they did not like that at all. Silence on the phone. And into the silence, I said, "I'd be happy to speak at your school, but that's not a wellness week, that's a sickness week. You've outlined all the negative things that can happen, but not talked about the positive."
Ուրախ եմ, որ ձեզ դուր է գալիս, բայց նրանց ընդհանրապես դուր չեկավ: լսափողից ձայն չէր գալիս: Ու լռության մեջ ես ասացի, «Ես կցանկանայի խոսել ձեր դպրոցում, բայց սա առողջության շաբաթ չէ, այլ հիվանդության շաբաթ: Դուք նշեցիք բոլոր բացասական բաները, որ կարող են պատահել, բայց չխոսեցիք դրականների մասին »:
The absence of disease is not health. Here's how we get to health: We need to reverse the formula for happiness and success. In the last three years, I've traveled to 45 countries, working with schools and companies in the midst of an economic downturn. And I found that most companies and schools follow a formula for success, which is this: If I work harder, I'll be more successful. And if I'm more successful, then I'll be happier. That undergirds most of our parenting and managing styles, the way that we motivate our behavior.
Հիվանդության բացակայությունը դեռեւս առողջություն չէ: Ահա թե ինչպես մենք կարող ենք հասնել առողջության. մենք պետք է հակադարձենք երջանկության ու հաջողության բանաձեւը: Վերջին երեք տարիների ընթացքում ես մեկնել եմ 45 տարբեր երկրներ, աշխատել եմ դպրոցների եւ ընկերությունների հետ տնտեսական անկման պայմաններում: Եվ ես հայտնաբերեցի, որ այս ընկերությունները եւ դպրոցները հետեւում են հաջողության հետեւյալ բանաձեւին, եթե ես շատ աշխատեմ, ես ավելի հաջողակ կլինեմ: Իսկ եթե ես ավելի հաջողակ լինեմ, ապա ես ավելի երջանիկ կլինեմ: Դա պահպանում է մեր ծնողական ոճերի,կառավարման ոճերի մեծ մասը այդ ճանապարհով մենք ցույց ենք տալիս մեր վարքը:
And the problem is it's scientifically broken and backwards for two reasons. Every time your brain has a success, you just changed the goalpost of what success looked like. You got good grades, now you have to get better grades, you got into a good school and after you get into a better one, you got a good job, now you have to get a better job, you hit your sales target, we're going to change it. And if happiness is on the opposite side of success, your brain never gets there. We've pushed happiness over the cognitive horizon, as a society. And that's because we think we have to be successful, then we'll be happier.
Եվ խնդիրը գիտականորեն մերժված եւ անարդյունավետ է երկու պատճառով: Նախ և առաջ, ամեն անգամ, երբ ձեր ուղեղը հաջողություն է գրանցում, դուք սկսում եք այլ կերպ նայել հաջողությանը: Դուք ստանում եք լավ գնահատականներ, հետո ուզում եք ստանալ ավելի լավ գնահատականներ, դուք ընդունվում եք մի լավ դպրոց, եւ հետո ստանում եք լավ աշխատանք, հետո ստանում եք էլ ավելի լավ աշխատանք, մենք պատրաստվում ենք փոխել ձեր նպատակը: Եվ եթե երջանկությունը գտնվում է հաջողության հակառակ կողմում, Ձեր ուղեղը երբեք չի հասնի դրան: Մենք երջանկությունը դուրս ենք մղել Մենք երջանկությունը դուրս ենք մղել հասարակության ճանաչողական հորիզոնից: Մենք երջանկությունը դուրս ենք մղել հասարակության ճանաչողական հորիզոնից: Որովհետեւ մենք կարծում ենք, որ պետք է լինենք հաջողակ, հետեւաբար եւ երջանիկ: Բայց իրական խնդիրն այն է, որ մեր ուղեղն աշխատում է հակառակ կարգով:
But our brains work in the opposite order. If you can raise somebody's level of positivity in the present, then their brain experiences what we now call a happiness advantage, which is your brain at positive performs significantly better than at negative, neutral or stressed. Your intelligence rises, your creativity rises, your energy levels rise. In fact, we've found that every single business outcome improves. Your brain at positive is 31% more productive than your brain at negative, neutral or stressed. You're 37% better at sales. Doctors are 19 percent faster, more accurate at coming up with the correct diagnosis when positive instead of negative, neutral or stressed.
Եթե դուք կարող եք բարձրացնել որեւէ մեկի լավատեսության մակարդակը ներկայումս, ապա նրանց ուղեղը կփորձի այն, ինչ մենք այսօր անվանում ենք երջանկության առավելություն, ձեր ուղեղը դրական վիճակում զգալիորեն ավելի լավ է գործում, քան բացասական, չեզոք կամ ընդգծված վիճակում: Ձեր ինտելեկտը, ստեղծագործական միտքը, էներգիայի մակարդակները բարձրանում են: Փաստորեն, մենք հայտնաբերել ենք, որ յուրաքանչյուր բիզնեսի եկամուտները բարելավվում են: Ձեր ուղեղը դրական վիճակում 31 տոկոսով ավելի արդյունավետ է, քան բացասական, չեզոք կամ ընդգծված վիճակում: Դուք 37 տոկոսով ավելի լավ եք ծախսում: Բժիշկները 19 տոկոսով ավելի արագ եւ ճշգրիտ են ախտորոշման հարցում, երբ ուղեղը դրական վիճակում է գտնվում, այլ ոչ թե բացասական, չեզոք կամ ընդգծված վիճակում
Which means we can reverse the formula. If we can find a way of becoming positive in the present, then our brains work even more successfully as we're able to work harder, faster and more intelligently. We need to be able to reverse this formula so we can start to see what our brains are actually capable of. Because dopamine, which floods into your system when you're positive, has two functions. Not only does it make you happier, it turns on all of the learning centers in your brain allowing you to adapt to the world in a different way.
Ինչը նշանակում է, որ մենք կարող ենք շրջել բանաձեւը: Եթե մենք կարողանանք ավելի լավատես լինել ներկայումս, ապա մեր ուղեղն կաշխատի ավելի մեծ հաջողությամբ, եւ մենք կկարողանանք ավելի շատ, ավելի արագ եւ ավելի խելացի աշխատել: Այն, ինչ մենք կարող ենք անել, այդ բանաձեւը շրջելն է, եւ մենք կկարողանանք տեսնել, թե իրականում մեր ուղեղն ինչի է ընդունակ: Որովհետեւ դոֆամինը, որը ձեր համակարգում է, երբ դուք դրական վիճակում եք, ունի երկու գործառույթ: Այն ոչ միայն ձեզ ավելի երջանիկ է դարձնում, այլ փոխում է ձեր ուղեղի ուսուցանելու հնարավորությունները եւ դուք աշխարհն այլ կերպ եք ընկալւոմ: Մենք հայտնաբերեցինք, որ կան միջոցներ,
We've found there are ways that you can train your brain to be able to become more positive. In just a two-minute span of time done for 21 days in a row, we can actually rewire your brain, allowing your brain to actually work more optimistically and more successfully. We've done these things in research now in every company that I've worked with, getting them to write down three new things that they're grateful for for 21 days in a row, three new things each day. And at the end of that, their brain starts to retain a pattern of scanning the world not for the negative, but for the positive first.
որոնք ուղեղը կարող են դարձնել ավելի դրական: 21օր անընդմեջ 2 րոպեով մենք իրականում կարող ենք կրկին հեռագրել ձեր ուղեղը, որը թույլ կտա ձեր ուղեղին աշխատել ավելի լավատեսորեն և ավելի հաջողված ձևով: Այս փորձերը մենք արել ենք մեր հետազոտության շրջանակում, ցանկացած ընկերության, որի հետ ես աշխատել եմ, խնդրել եմ գրի առնել 21 օրերի ընթացքում ձեռք բերած երեք նոր բան, որի համար նրանք շնորհակալ են ինձ: Եվ վերջում նրանց ուղեղը պահպանում է աշխարհընկալման մի օրինակը, բայց ոչ թե բացասական, այլ դրական օրինակը: Արձանագրումը միակ դրական փորձն է, որ դուք ունեցել եք վերջին 24 ժամվա ընթացքում
Journaling about one positive experience you've had over the past 24 hours allows your brain to relive it. Exercise teaches your brain that your behavior matters. We find that meditation allows your brain to get over the cultural ADHD that we've been creating by trying to do multiple tasks at once and allows our brains to focus on the task at hand. And finally, random acts of kindness are conscious acts of kindness. We get people, when they open up their inbox, to write one positive email praising or thanking somebody in their support network.
եւ որը վերածնվելու հնարավորություն է տալիս ձեր ուղեղին: Վարժությունը սովորեցնում է ձեր ուղեղին, որ վարքը շատ կարևոր է: Մենք հայտնաբերեցինք, որ մտորումները թույլ են տալիս ձեր ուղեղին ստանալ ուշադրության դեֆիցիտի և հիպերակտւվության համախտանիշ, որը ստեղծվում է մի քանի բաներ միաժամանակ անելիս և թույլ է տալիս մեր ուղեղին կենտրոնանալ կատարվող առաջադրանքի վրա: Եվ վերջապես բարության պատահական դրսևորումները բարության գիտակցված ակտեր են: Մենք գիտենք մարդկանց, ովքեր բացում են իրենց ներարկղը, գրում են մի դրական էլեկտրոնային նամակ կամ շնորհակալություն են հայտնում որեւէ մեկին իրենց սոցիալական աջակցության ցանցում: Եւ կատարելով այդ աշխատանքը եւ վարժեցնելով ձեր ուղեղը այնպես, ինչպես վարժեցնում ենք մեր մարմինները,
And by doing these activities and by training your brain just like we train our bodies, what we've found is we can reverse the formula for happiness and success, and in doing so, not only create ripples of positivity, but a real revolution.
մենք պարզեցինք, որ կարող ենք շրջել երջանկության եւ հաջողության բանաձեւը, եւ դրանով ստեղծվում են ոչ միայն դրական հոսանքներ, այլ նաեւ իրական հեղափոխություն: Շատ շնորհակալություն (Ծափահարություններ)
Thank you very much.
(Applause)