Όταν ήμουν εφτά χρονών και η αδερφή μου ήταν πέντε χρονών, παίζαμε στην κορυφή μιας κουκέτας. Ήμουν δύο χρόνια μεγαλύτερος από την αδερφή μου τότε -- εννοώ, είμαι τώρα δύο χρόνια μεγαλύτερος από εκείνη -- αλλά τότε αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να κάνει ό,τι ήθελα εγώ, κι εγώ ήθελα να παίξουμε πόλεμο. Οπότε ήμαστε στο πάνω μέρος της κουκέτας μας. Και στη μία μεριά της κουκέτας, είχα βάλει όλους τους στρατιώτες G.I. Joe και το οπλοστάσιό μου. Και από την άλλη μεριά βρίσκονταν όλα τα Μικρά Πόνι της αδερφής μου έτοιμα για έφοδο ιππικού.
When I was seven years old and my sister was just five years old, we were playing on top of a bunk bed. I was two years older than my sister at the time -- I mean, I'm two years older than her now -- but at the time it meant she had to do everything that I wanted to do, and I wanted to play war. So we were up on top of our bunk beds. And on one side of the bunk bed, I had put out all of my G.I. Joe soldiers and weaponry. And on the other side were all my sister's My Little Ponies ready for a cavalry charge.
Υπάρχουν διάφορες εκδοχές του τι πραγματικά συνέβη εκείνο το απόγευμα, αλλά μιας και η αδερφή μου δεν είναι εδώ σήμερα, θα σας πω την αληθινή ιστορία --
There are differing accounts of what actually happened that afternoon, but since my sister is not here with us today, let me tell you the true story --
(Γέλια) --
(Laughter)
η οποία είναι η εκδοχή της αδέξιας αδελφής μου. Με κάποιο τρόπο, χωρίς καμία βοήθεια ή σπρώξιμο από τον μεγάλο της αδελφό ξαφνικά η Έιμι εξαφανίστηκε από την κορυφή της κουκέτας και προσγειώθηκε στο πάτωμα. Κοίταξα νευρικά πάνω από την πλευρά του κρεβατιού για να δω την πεσμένη αδερφή μου και την είδα να έχει οδυνηρά προσγειωθεί στα χέρια της και στα γόνατά της με τα τέσσερα στο πάτωμα.
which is my sister's a little on the clumsy side. Somehow, without any help or push from her older brother at all, Amy disappeared off of the top of the bunk bed and landed with this crash on the floor. I nervously peered over the side of the bed to see what had befallen my fallen sister and saw that she had landed painfully on her hands and knees on all fours on the ground.
Ήμουν νευρικός γιατί οι γονείς μου με είχαν ορίσει υπεύθυνο να διασφαλίσω ότι η αδερφή μου κι εγώ θα παίζαμε όσο πιο ασφαλές και ήσυχα γινόταν. Και βλέποντας το πώς είχα σπάσει κατά λάθος το χέρι της Έιμι μόλις μία βδομάδα πριν ...
I was nervous because my parents had charged me with making sure that my sister and I played as safely and as quietly as possible. And seeing as how I had accidentally broken Amy's arm just one week before --
(Γέλια)
(Laughter)
(Τέλος γέλιου)
(Laughter ends)
σπρώχνοντάς την ηρωικά για να αποφύγει μια φανταστική σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή,
heroically pushing her out of the way of an oncoming imaginary sniper bullet,
(Γέλια) για την οποία ακόμη να με ευχαριστήσει, προσπαθούσα όσο πιο σκληρά μπορούσα -- δεν το περίμενε καν -- προσπαθούσα όσο πιο σκληρά μπορούσα να δείξω καλή διαγωγή.
(Laughter) for which I have yet to be thanked, I was trying as hard as I could -- she didn't even see it coming -- I was trying hard to be on my best behavior.
Και είδα την έκφραση στο πρόσωπο της αδερφής μου, αυτό το κλάμα και η οδύνη και η έκπληξη απειλούσαν να εκραγούν από το στόμα της και απειλούσαν να ξυπνήσουν τους γονείς μου από τον ύπνο του μακρύ χειμώνα που είχαν πέσει. Οπότε έκανα το μόνο πράγμα που το μικρό εφτάχρονο μυαλό μου μπορούσε να σκεφτεί για να αποτραπεί αυτή η τραγωδία. Και αν έχετε παιδιά, θα το έχετε δει αυτό εκατοντάδες φορές. Είπα, «Έιμι, περίμενε. Μην κλαις. Είδες πώς προσγειώθηκες; Κανένας άνθρωπος δε μπορεί να προσγειωθεί στα τέσσερα όπως εσύ. Έιμι, νομίζω αυτό σημαίνει πως είσαι μονόκερος».
And I saw my sister's face, this wail of pain and suffering and surprise threatening to erupt from her mouth and wake my parents from the long winter's nap for which they had settled. So I did the only thing my frantic seven year-old brain could think to do to avert this tragedy. And if you have children, you've seen this hundreds of times. I said, "Amy, wait. Don't cry. Did you see how you landed? No human lands on all fours like that. Amy, I think this means you're a unicorn."
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτό ήταν κλεψιά, διότι δεν υπήρχε τίποτε στον κόσμο που να ήθελε περισσότερο η αδερφή μου από το να μην είναι η Έιμι η πληγωμένη πεντάχρονη μικρή αδερφή μου, αλλά η Έιμι ο μονόκερος. Φυσικά, αυτή ήταν μία επιλογή που δεν είχε περάσει από το μυαλό της ποτέ πριν. Μπορούσατε να δείτε πώς η φτωχή, χειραγωγημένη αδερφή μου αντιμετώπιζε τη σύγκρουση μέσα της καθώς ο μικρός εγκέφαλος προσπαθούσε να αφιερώσει πόρους για να νιώσει τον πόνο και την οδύνη και την έκπληξη που μόλις έζησε, ή να συλλογιστεί τη νεοαποκτηθείσα ταυτότητά της ως μονόκερος. Και το τελευταίο νίκησε. Αντί να κλάψει, αντί να σταματήσει το παιχνίδι μας, αντί να ξυπνήσει τους γονείς μου, με όλες τις αρνητικές συνέπειες που θα προέκυπταν για μένα, ένα χαμόγελο εξαπλώθηκε στο πρόσωπό της και ανέβηκε πάλι στην κουκέτα με όλη τη χάρη ενός μωρού μονόκερου --
Now, that was cheating, because there was nothing she would want more than not to be Amy the hurt five year-old little sister, but Amy the special unicorn. Of course, this option was open to her brain at no point in the past. And you could see how my poor, manipulated sister faced conflict, as her little brain attempted to devote resources to feeling the pain and suffering and surprise she just experienced, or contemplating her new-found identity as a unicorn. And the latter won. Instead of crying or ceasing our play, instead of waking my parents, with all the negative consequences for me, a smile spread across her face and she scrambled back up onto the bunk bed with all the grace of a baby unicorn --
(Γέλια)
(Laughter)
με ένα σπασμένο πόδι.
with one broken leg.
Αυτό που βρεθήκαμε αντιμέτωποι σε αυτή την ευαίσθητη ηλικία των μόλις πέντε και εφτά χρονών -- δεν είχαμε ιδέα εκείνη τη στιγμή -- ήταν κάτι που επρόκειτο να αποτελέσει την πρωτοπορία της επιστημονικής επανάστασης δύο δεκαετίες μετά στον τρόπο που βλέπουμε τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Αυτό που ήρθαμε αντιμέτωποι ήταν κάτι που λέγεται θετική ψυχολογία, και είναι ο λόγος για τον οποίο είμαι εδώ σήμερα και ο λόγος για τον οποίο ξυπνάω κάθε πρωί.
What we stumbled across at this tender age of just five and seven -- we had no idea at the time -- was was going be at the vanguard of a scientific revolution occurring two decades later in the way that we look at the human brain. We had stumbled across something called positive psychology, which is the reason I'm here today and the reason that I wake up every morning.
Όταν ξεκίνησα να μιλάω αρχικά για αυτή την έρευνα έξω από ακαδημαϊκούς χώρους, σε επιχειρήσεις και σχολεία, το πρώτο πράγμα που είπαν να μη κάνω ποτέ ήταν να ξεκινήσω με ένα γράφημα. Το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να ξεκινήσω την ομιλία μου με ένα γράφημα. Αυτό το γράφημα δείχνει βαρετό, αλλά αυτό το γράφημα είναι ο λόγος για τον οποίο ενθουσιάζομαι και ξυπνάω κάθε πρωί. Και αυτό το γράφημα δε σημαίνει κάτι, έχει ψεύτικα στοιχεία. Αυτό που βρήκαμε είναι --
When I started talking about this research outside of academia, with companies and schools, the first thing they said to never do is to start with a graph. The first thing I want to do is start with a graph. This graph looks boring, but it is the reason I get excited and wake up every morning. And this graph doesn't even mean anything; it's fake data. What we found is --
(Γέλια)
(Laughter)
Εάν έπαιρνα τα δεδομένα εξετάζοντας εσάς εδώ στην αίθουσα, θα ήμουν ενθουσιασμένος, διότι υπάρχει μία πολύ ξεκάθαρη τάση εδώ πέρα, και αυτό σημαίνει ότι μπορώ να εκδηλωθώ, που είναι και το πιο σημαντικό. Το γεγονός ότι υπάρχει μία περίεργη κόκκινη κουκκίδα που είναι πάνω από την καμπύλη, είναι ένας περίεργος στο χώρο εδώ -- ξέρω ποιος είσαι, σε είδα προηγουμένως -- αυτό δεν είναι πρόβλημα. Δεν είναι πρόβλημα, όπως ξέρετε, διότι μπορώ να διαγράψω αυτή την κουκκίδα. Μπορώ να διαγράψω αυτή την κουκκίδα διότι είναι ξεκάθαρο ένα σφάλμα μέτρησης. Και ξέρουμε ότι αυτό είναι σφάλμα μέτρησης διότι μου χαλάει τα δεδομένα μου.
If I got this data studying you, I would be thrilled, because there's a trend there, and that means that I can get published, which is all that really matters. There is one weird red dot above the curve, there's one weirdo in the room -- I know who you are, I saw you earlier -- that's no problem. That's no problem, as most of you know, because I can just delete that dot. I can delete that dot because that's clearly a measurement error. And we know that's a measurement error because it's messing up my data.
(Γέλια)
(Laughter)
Οπότε ένα από τα πρώτα πράγματα που διδάσκουμε τους ανθρώπους στα οικονομικά και τη στατιστική και στην επιχείρηση και στην ψυχολογία είναι πως, με έναν στατιστικά έγκυρο τρόπο, εξαλείφουμε του παράξενους. Πώς εξαλείφουμε τους ακραίους έτσι ώστε να βρούμε την κατάλληλη γραμμή; Το οποίο είναι φανταστικό εάν προσπαθώ να βρω πόσα Advil θα πρέπει να λαμβάνει ο μέσος άνθρωπος -- δύο.
So one of the first things we teach people in economics, statistics, business and psychology courses is how, in a statistically valid way, do we eliminate the weirdos. How do we eliminate the outliers so we can find the line of best fit? Which is fantastic if I'm trying to find out how many Advil the average person should be taking -- two.
Αλλά αν με ενδιαφέρει η δυναμική, αν με ενδιαφέρει η δική σας δυναμική, της ευτυχίας ή της παραγωγικότητας της ενέργειας ή της δημιουργικότητας, αυτό που κάνουμε είναι να δημιουργούμε τη λατρεία του μέσου με την επιστήμη. Εάν έκανα μια ερώτηση όπως, «Πόσο γρήγορα μπορεί ένα παιδί να μάθει να διαβάζει σε μια τάξη;» οι επιστήμονες θα άλλαζαν την ερώτηση σε «Πόσο γρήγορα το μέσο παιδί μαθαίνει να διαβάζει σε μια τάξη;» και μετά προσαρμόζουμε την τάξη στον μέσο όρο. Τώρα εάν πέσουμε κάτω από τον μέσο όρο σε αυτή την καμπύλη, οι ψυχολόγοι ενθουσιάζονται, διότι αυτό σημαίνει ότι είτε είστε σε κατάθλιψη είτε έχετε κάποια διαταραχή, ή ακόμη καλύτερα και τα δύο. Ευχόμαστε και τα δύο γιατί το επιχειρηματικό μας μοντέλο είναι, εάν έρθετε σε μία συνεδρία με ένα πρόβλημα, θέλουμε να βεβαιωθούμε ότι θα φύγετε με 10, έτσι ώστε να συνεχίσετε να έρχεστε ξανά και ξανά. Εάν χρειαστεί, θα πάμε πίσω στην παιδική σας ηλικία, αλλά τελικά θέλουμε να σας κάνουμε φυσιολογικούς και πάλι. Αλλά το φυσιολογικό είναι σχεδόν ο μέσος όρος.
But if I'm interested in your potential, or for happiness or productivity or energy or creativity, we're creating the cult of the average with science. If I asked a question like, "How fast can a child learn how to read in a classroom?" scientists change the answer to "How fast does the average child learn how to read in that classroom?" and we tailor the class towards the average. If you fall below the average, then psychologists get thrilled, because that means you're depressed or have a disorder, or hopefully both. We're hoping for both because our business model is, if you come into a therapy session with one problem, we want to make sure you leave knowing you have ten, so you keep coming back. We'll go back into your childhood if necessary, but eventually we want to make you normal again. But normal is merely average.
Αν η θετική ψυχολογία υποθέτει ότι εάν μελετήσουμε ποιος είναι σχεδόν ο μέσος όρος, θα παραμείνουμε σχεδόν στο μέσο όρο. Στη συνέχεια, αντί να διαγράψουμε τους θετικά ακραίους, αυτό που σκοπίμως κάνω είναι να έρθω σε έναν πληθυσμό σαν κι αυτόν και να πω, γιατί; Γιατί κάποιοι από εσάς είστε πάνω από την καμπύλη σε όρους πνευματικής ικανότητας, αθλητικής ικανότητας, μουσικής ικανότητας, δημιουργικότητας, επίπεδο ενέργειας, ανθεκτικότητα απέναντι στην πρόκληση, η αίσθηση του χιούμορ; Ότι κι αν είναι, αντί να σας διαγράψω, αυτό που θέλω να κάνω είναι να σας μελετήσω. Διότι μπορούμε να εξάγουμε πληροφορίες, όχι πώς θα μετακινήσουμε ανθρώπους προς τον μέσο όρο, αλλά ολόκληρο τον μέσο όρο προς τα πάνω στις επιχειρήσεις μας και στα σχολεία μας.
And positive psychology posits that if we study what is merely average, we will remain merely average. Then instead of deleting those positive outliers, what I intentionally do is come into a population like this one and say, why? Why are some of you high above the curve in terms of intellectual, athletic, musical ability, creativity, energy levels, resiliency in the face of challenge, sense of humor? Whatever it is, instead of deleting you, what I want to do is study you. Because maybe we can glean information, not just how to move people up to the average, but move the entire average up in our companies and schools worldwide.
Ο λόγος για τον οποίο αυτό το γράφημα είναι σημαντικό για μένα είναι, όταν βλέπω ειδήσεις, φαίνεται πως η πλειοψηφία της πληροφορίας δεν είναι θετική, στην πραγματικότητα είναι αρνητική. Οι περισσότερες αφορούν δολοφονίες, διαφθορά, ασθένειες, φυσικές καταστροφές. Και πολύ γρήγορα, ο εγκέφαλός μου αρχίζει να σκέφτεται αυτός είναι ο ακριβής λόγος των αρνητικών προς των θετικών στον κόσμο. Κι αυτό είναι η δημιουργία που λέγεται σύνδρομο ιατρικής σχολής -- Κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους φοίτησης, καθώς διαβάζουν τη λίστα με τα συμπτώματα και ασθένειες που μπορούν να προκύψουν, ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι τα έχουν όλα αυτά.
The reason this graph is important to me is, on the news, the majority of the information is not positive. in fact it's negative. Most of it's about murder, corruption, diseases, natural disasters. And very quickly, my brain starts to think that's the accurate ratio of negative to positive in the world. This creates "the medical school syndrome." During the first year of medical training, as you read through a list of all the symptoms and diseases, suddenly you realize you have all of them.
(Γέλια)
(Laughter)
Έχω τον γαμπρό μου που λέγεται Μπόμπο -- ο οποίος είναι μια άλλη ιστορία. Ο Μπόμπο παντρεύτηκε την Έιμι το μονόκερο. Ο Μπόμπο με πήρε τηλέφωνο --
I have a brother in-law named Bobo, which is a whole other story. Bobo married Amy the unicorn. Bobo called me on the phone --
(Γέλια)
(Laughter)
από την Ιατρική Σχολή του Γιέιλ, και μου είπε, «Σον, έχω λέπρα».
from Yale Medical School, and Bobo said, "Shawn, I have leprosy."
(Γέλια)
(Laughter)
Το οποίο, ακόμη και στο Γιέιλ, είναι εξαιρετικά σπάνιο. Αλλά δεν είχα ιδέα πώς να καθησυχάσω τον καημένο τον Μπόμπο διότι μόλις είχε περάσει μια ολόκληρη εβδομάδα εμμηνόπαυσης.
Which, even at Yale, is extraordinarily rare. But I had no idea how to console poor Bobo because he had just gotten over an entire week of menopause.
(Γέλια)
(Laughter)
Βρίσκουμε ότι δεν είναι απαραίτητα η πραγματικότητα που μας καθορίζει, αλλά ο φακός που ο εγκέφαλος βλέπει τον κόσμο που καθορίζει την πραγματικότητά μας. Και αν μπορούμε να αλλάξουμε τους φακούς, όχι μόνο μπορούμε να αλλάξουμε την ευτυχία σας, μπορούμε να αλλάξουμε κάθε ένα εκπαιδευτικό και επιχειρηματικό αποτέλεσμα ταυτόχρονα.
We're finding it's not necessarily the reality that shapes us, but the lens through which your brain views the world that shapes your reality. And if we can change the lens, not only can we change your happiness, we can change every single educational and business outcome at the same time.
Όταν έκανα αίτηση στο Χάρβαρντ, το έκανα λόγω πρόκλησης. Δεν περίμενα να μπω, και η οικογένειά μου δεν είχε λεφτά για κολέγιο. Όταν πήρα στρατιωτική υποτροφία δύο εβδομάδες μετά, μου επέτρεψαν να πάω. Ξαφνικά, κάτι που δεν ήταν πιθανό έγινε πραγματικότητα. Όταν πήγα εκεί, θεώρησα ότι όλοι οι υπόλοιποι θα το έβλεπαν ως προνόμιο, ότι θα ήταν ενθουσιασμένοι που βρίσκονταν εκεί. Ακόμη κι αν βρισκόσουν σε ένα αμφιθέατρο με εξυπνότερους από 'σένα, θα ήσουν χαρούμενος και μόνο που βρισκόσουν εκεί, κάτι το οποίο εγώ ένιωθα. Αλλά αυτό που ανακάλυψα εκεί ήταν, κάποιοι το βιώνουν αυτό, όταν αποφοίτησα μετά από τέσσερα χρόνια και μετά πέρασα τα επόμενα οχτώ χρόνια ζώντας σε κοιτώνες με φοιτητές -- το Χάρβαρντ μου το ζήτησε, δεν ήμουν αυτός ο τύπος.
I applied to Harvard on a dare. I didn't expect to get in, and my family had no money for college. When I got a military scholarship two weeks later, they let me go. Something that wasn't even a possibility became a reality. I assumed everyone there would see it as a privilege as well, that they'd be excited to be there. Even in a classroom full of people smarter than you, I felt you'd be happy just to be in that classroom. But what I found is, while some people experience that, when I graduated after my four years and then spent the next eight years living in the dorms with the students -- Harvard asked me to; I wasn't that guy.
(Γέλια)
(Laughter)
Ήμουν σύμβουλος φοιτητών του Χάρβαρντ για τα δύσκολα τέσσερα χρόνια. Και αυτό που ανακάλυψα στην έρευνά μου και στη διδασκαλία μου ήταν ότι αυτοί οι φοιτητές, όσο ευτυχισμένοι κι αν ήταν για την αρχική τους επιτυχία όταν μπήκαν στη σχολή, δύο εβδομάδες μετά οι εγκέφαλοί τους ήταν επικεντρωμένοι, όχι στο προνόμιο που ήταν εκεί, ούτε στη φιλοσοφία τους ή στη φυσική τους, αλλά στον ανταγωνισμό, στον φόρτο εργασίας, στις ενοχλήσεις, στο άγχος, στα παράπονα.
I was an officer to counsel students through the difficult four years. And in my research and my teaching, I found that these students, no matter how happy they were with their original success of getting into the school, two weeks later their brains were focused, not on the privilege of being there, nor on their philosophy or physics, but on the competition, the workload, the hassles, stresses, complaints.
Όταν πήγα εκεί για πρώτη φορά, στην τραπεζαρία των πρωτοετών, που ήταν οι φίλοι μου από το Γουάκο του Τέξας, η οποία εκεί όπου μεγάλωσα -- πιστεύω κάποιοι από εσάς το έχετε ακούσει. Όταν ήρθαν να με επισκεφτούν, κοίταζαν τριγύρω, και είπαν, «Η τραπεζαρία των πρωτοετών μοιάζει με εκείνη του Χόγκουαρτς». Μοιάζει, αυτή είναι του Χόγκουαρτς και αυτή του Χάρβαρντ. Και όταν είδαν αυτό, μου είπαν, «Γιατί χάνεις τον χρόνο σου μελετώντας την ευτυχία στο Χάρβαρντ; Γιατί να είναι δυστυχισμένος ένας φοιτητής του Χάρβαρντ;»
When I first went in there, I walked into the freshmen dining hall, which is where my friends from Waco, Texas, which is where I grew up -- I know some of you know this. When they'd visit, they'd look around, and say, "This dining hall looks like something out of Hogwart's." It does, because that was Hogwart's and that's Harvard. And when they see this, they say, "Why do you waste your time studying happiness at Harvard? What does a Harvard student possibly have to be unhappy about?"
Ενσωματωμένο στο ερώτημα αυτό είναι το κλειδί της κατανόησης της επιστήμης της ευτυχίας. Διότι αυτό που η ερώτηση υποθέτει είναι ότι ο εξωτερικός μας κόσμος προβλέπει τα επίπεδα ευτυχίας, όταν στην πραγματικότητα, εάν γνωρίζω τα πάντα για τον εξωτερικό σας κόσμο, μπορώ να προβλέψω μόνο το 10% της μακροχρόνιας ευτυχίας σας. Το 90% της μακροχρόνιας ευτυχίας σας δεν προβλέπεται από τον εξωτερικό κόσμο, αλλά από τον τρόπο που ο εγκέφαλός σας αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Κι αν το αλλάξουμε, εάν αλλάξουμε τη φόρμουλα της ευτυχίας και της επιτυχίας, μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που μπορεί να επηρεάσει την πραγματικότητα. Ανακαλύψαμε ότι μόνο το 25% της επαγγελματικής επιτυχίας προβλέπεται από το I.Q. Το 75% της επαγγελματικής επιτυχίας προβλέπεται από τα επίπεδα αισιοδοξίας σας, την κοινωνική υποστήριξη και από την ικανότητά σας να βλέπετε το άγχος ως πρόκληση κι όχι ως απειλή.
Embedded within that question is the key to understanding the science of happiness. Because what that question assumes is that our external world is predictive of our happiness levels, when in reality, if I know everything about your external world, I can only predict 10% of your long-term happiness. 90 percent of your long-term happiness is predicted not by the external world, but by the way your brain processes the world. And if we change it, if we change our formula for happiness and success, we can change the way that we can then affect reality. What we found is that only 25% of job successes are predicted by IQ, 75 percent of job successes are predicted by your optimism levels, your social support and your ability to see stress as a challenge instead of as a threat.
Μίλησα σε ένα οικοτροφείο στη Νέα Αγγλία, ίσως το πιο διάσημο οικοτροφείο, και μου είπαν, «Το ξέρουμε ήδη αυτό. Κάθε χρόνο, αντί να διδάσκουμε τους μαθητές μας, έχουμε εβδομάδα ευεξίας. Και είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι. Δευτέρα βράδυ έχουμε κάποιον κορυφαίο στον κόσμο που έρχεται να μιλήσει για την εφηβική κατάθλιψη. Τρίτη βράδυ είναι η σχολική βία και ο εκφοβισμός. Τετάρτη βράδυ είναι οι διατροφικές διαταραχές. Πέμπτη βράδυ είναι η χρήση ναρκωτικών. Παρασκευή βράδυ προσπαθούμε να αποφασίσουμε μεταξύ ριψοκίνδυνου σεξ και ευτυχίας».
I talked to a New England boarding school, probably the most prestigious one, and they said, "We already know that. So every year, instead of just teaching our students, we have a wellness week. And we're so excited. Monday night we have the world's leading expert will speak about adolescent depression. Tuesday night it's school violence and bullying. Wednesday night is eating disorders. Thursday night is illicit drug use. And Friday night we're trying to decide between risky sex or happiness."
(Γελια)
(Laughter)
Και είπα, «Αυτή είναι η Παρασκευή που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι».
I said, "That's most people's Friday nights."
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Χαίρομαι που σας άρεσε, αλλά σε αυτούς δεν άρεσε καθόλου. Σιωπή στο τηλέφωνο. Και μέσα από τη σιωπή, είπα, «Θα ήμουν ευτυχής να μιλήσω στο σχολείο σας, αλλά για να ξέρετε, αυτή δεν είναι εβδομάδα ευεξίας, είναι εβδομάδα ασθενειών. Αυτό που κάνατε είναι να υπογραμμίσετε όλα τα αρνητικά που μπορούν να συμβούν, αλλά δε μιλάτε για όλα τα θετικά».
Which I'm glad you liked, but they did not like that at all. Silence on the phone. And into the silence, I said, "I'd be happy to speak at your school, but that's not a wellness week, that's a sickness week. You've outlined all the negative things that can happen, but not talked about the positive."
Η απουσία της νόσου δεν είναι υγεία. Δείτε πως θα καταλήξουμε στην υγεία: Πρέπει να αντιστρέψουμε τη φόρμουλα για ευτυχία και επιτυχία. Τα τελευταία τρία χρόνια, ταξίδεψα σε 45 διαφορετικές χώρες, και συνεργάστηκα με σχολεία και εταιρείες στη μέση μιας οικονομικής ύφεσης. Και αυτό που ανακάλυψα ήταν ότι οι περισσότερες εταιρείες και σχολεία ακολουθούν μία φόρμουλα επιτυχίας, η οποία είναι η εξής: Εάν δουλέψω σκληρά, θα είμαι πιο επιτυχημένος. Και αν είμαι πιο επιτυχημένος, θα είμαι πιο ευτυχισμένος. Αυτό επιβεβαιώνει τους περισσότερους τρόπους ανατροφής των παιδιών μας και διαχείρισης, τον τρόπο που παρακινούμε τη συμπεριφορά μας.
The absence of disease is not health. Here's how we get to health: We need to reverse the formula for happiness and success. In the last three years, I've traveled to 45 countries, working with schools and companies in the midst of an economic downturn. And I found that most companies and schools follow a formula for success, which is this: If I work harder, I'll be more successful. And if I'm more successful, then I'll be happier. That undergirds most of our parenting and managing styles, the way that we motivate our behavior.
Το πρόβλημα είναι ότι είναι επιστημονικά λάθος και αντίστροφα για δύο λόγους. Πρώτον, κάθε φορά που ο εγκέφαλός σας έχει μια επιτυχία, αλλάζετε το στόχο της επιτυχίας. Πήρατε καλούς βαθμούς, τώρα πρέπει να πάρετε καλύτερους, περνάτε σε μία καλή σχολή και μετά περνάτε σε μία καλύτερη, πιάνετε μια καλή δουλειά, τώρα πρέπει να πιάσετε μια καλύτερη, φτάνετε τους στόχους πωλήσεων, τώρα θα αλλάξουμε τους στόχους πωλήσεών σας. Αν η ευτυχία είναι στην αντίθετη πλευρά της επιτυχίας, ο εγκέφαλός σας δεν πάει εκεί. Ωθήσουμε την ευτυχία πέρα από το γνωστικό ορίζοντα ως κοινωνία. Κι αυτό γιατί θεωρούμε ότι πρέπει να είμαστε επιτυχημένοι, για να είμαστε ευτυχισμένοι.
And the problem is it's scientifically broken and backwards for two reasons. Every time your brain has a success, you just changed the goalpost of what success looked like. You got good grades, now you have to get better grades, you got into a good school and after you get into a better one, you got a good job, now you have to get a better job, you hit your sales target, we're going to change it. And if happiness is on the opposite side of success, your brain never gets there. We've pushed happiness over the cognitive horizon, as a society. And that's because we think we have to be successful, then we'll be happier.
Αλλά ο εγκέφαλός μας λειτουργεί με την αντίστροφη σειρά. Αν μπορείτε να αυξήσετε το επίπεδο θετικότητας κάποιου στο παρόν, τότε ο εγκέφαλός τους βιώνει αυτό που λέμε τώρα ένα πλεονέκτημα ευτυχίας, που είναι ο εγκέφαλός σας στα θετικά αποδίδει σημαντικά καλύτερα απ' ό,τι στα αρνητικά, ουδέτερα ή αγχωμένα. Αυξάνεται η ευφυΐα σας, η δημιουργικότητά σας, τα επίπεδα ενέργειας. Στην πραγματικότητα, ανακαλύψαμε ότι κάθε επιχειρηματική έκβαση βελτιώνει. Ο εγκέφαλός σας στα θετικά είναι 31% πιο παραγωγικός απ' ότι ο εγκέφαλός σας στα αρνητικά, ουδέτερα ή αγχωμένα. Είστε 37% καλύτεροι στις πωλήσεις, Οι γιατροί είναι 19% πιο γρήγοροι, πιο ακριβείς στην εύρεση της σωστής διάγνωσης όταν είναι στα θετικά αντί για αρνητικά, ουδέτερα ή αγχωμένα.
But our brains work in the opposite order. If you can raise somebody's level of positivity in the present, then their brain experiences what we now call a happiness advantage, which is your brain at positive performs significantly better than at negative, neutral or stressed. Your intelligence rises, your creativity rises, your energy levels rise. In fact, we've found that every single business outcome improves. Your brain at positive is 31% more productive than your brain at negative, neutral or stressed. You're 37% better at sales. Doctors are 19 percent faster, more accurate at coming up with the correct diagnosis when positive instead of negative, neutral or stressed.
Το οποίο σημαίνει ότι μπορούμε να αντιστρέψουμε τη φόρμουλα. Εάν μπορέσουμε να βρούμε έναν τρόπο να είμαστε θετικοί στο μέλλον, τότε οι εγκέφαλοί μας θα λειτουργούν πιο αποτελεσματικά καθώς είμαστε σε θέση να δουλέψουμε πιο σκληρά, πιο γρήγορα και πιο έξυπνα. Πρέπει να μπορούμε να αντιστρέψουμε τη φόρμουλα ώστε να μπορέσουμε να δούμε τι μπορεί να κάνει ο εγκέφαλός μας. Διότι η ντοπαμίνη, η οποία κατακλύζει το σύστημά σας όταν είστε θετικοί, έχει δύο λειτουργίες. Όχι μόνο σας κάνει πιο ευτυχισμένους, ενεργοποιεί όλα τα μαθησιακά κέντρα τους εγκεφάλου σας επιτρέποντάς σας να προσαρμόζεστε στον κόσμο με διαφορετικό τρόπο.
Which means we can reverse the formula. If we can find a way of becoming positive in the present, then our brains work even more successfully as we're able to work harder, faster and more intelligently. We need to be able to reverse this formula so we can start to see what our brains are actually capable of. Because dopamine, which floods into your system when you're positive, has two functions. Not only does it make you happier, it turns on all of the learning centers in your brain allowing you to adapt to the world in a different way.
Ανακαλύψαμε ότι υπάρχουν τρόποι να εκπαιδεύσουμε τους εγκεφάλους σας έτσι ώστε να είναι ικανοί να γίνουν πιο θετικοί. Σε μόλις δύο λεπτά για 21 μέρες στη σειρά, μπορούμε να επανακαλωδιώσουμε τον εγκέφαλό σας, επιτρέποντάς του να λειτουργεί πιο αισιόδοξα και πιο επιτυχημένα. Τα έχουμε κάνει αυτά στην έρευνα σε κάθε εταιρεία με την οποία συνεργάστηκα, βάζοντάς τους να γράψουν τρία νέα πράγματα για τα οποία είναι ευγνώμονες για 21 μέρες στη σειρά, τρία νέα πράγματα κάθε μέρα. Και στο τέλος αυτού, ο εγκέφαλός τους αρχίζει να διατηρεί ένα μοτίβο σάρωσης του κόσμου, όχι για τα αρνητικά, αλλά πρώτα για τα θετικά.
We've found there are ways that you can train your brain to be able to become more positive. In just a two-minute span of time done for 21 days in a row, we can actually rewire your brain, allowing your brain to actually work more optimistically and more successfully. We've done these things in research now in every company that I've worked with, getting them to write down three new things that they're grateful for for 21 days in a row, three new things each day. And at the end of that, their brain starts to retain a pattern of scanning the world not for the negative, but for the positive first.
Γράφοντας για μία θετική εμπειρία που είχατε τις τελευταίες 24 ώρες επιτρέπει στον εγκέφαλό σας να το ξαναζήσει. Η εξάσκηση μαθαίνει στον εγκέφαλό σας ότι η συμπεριφορά σας έχει σημασία. Ανακαλύψαμε ότι ο διαλογισμός επιτρέπει στον εγκέφαλό σας να ξεπεράσει την πολιτιστική ΔΕΠΥ που δημιουργήσαμε προσπαθώντας να κάνουμε πολλαπλές εργασίες ταυτόχρονα και επιτρέπει στους εγκεφάλους σας να επικεντρωθούν σε μία εργασία τη φορά. Και τελικά, τυχαίες πράξεις καλοσύνης είναι συνειδητές πράξεις καλοσύνης. Βάζουμε ανθρώπους, όταν ανοίγουν το e-mail τους, να γράψουν ένα θετικό e-mail εξυμνώντας ή ευχαριστώντας κάποιον στο κοινωνικό δίκτυο υποστήριξής τους.
Journaling about one positive experience you've had over the past 24 hours allows your brain to relive it. Exercise teaches your brain that your behavior matters. We find that meditation allows your brain to get over the cultural ADHD that we've been creating by trying to do multiple tasks at once and allows our brains to focus on the task at hand. And finally, random acts of kindness are conscious acts of kindness. We get people, when they open up their inbox, to write one positive email praising or thanking somebody in their support network.
Κάνοντας αυτές τις δραστηριότητες και εκπαιδεύοντας τον εγκέφαλό σας όπως τα σώματά μας, ανακαλύψαμε ότι μπορούμε να αντιστρέψουμε τη φόρμουλα της ευτυχίας και της επιτυχίας, και κάνοντάς το, όχι μόνο δημιουργούμε θετικά κύματα, αλλά μια πραγματική επανάσταση.
And by doing these activities and by training your brain just like we train our bodies, what we've found is we can reverse the formula for happiness and success, and in doing so, not only create ripples of positivity, but a real revolution.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)