Ως Ινδός, και τώρα ως πολιτικός και υπουργός της κυβέρνησης θα ήθελα να εκφράσω την ανησυχία μου για τη «διαφημιση» που ακούμε για την Ινδία και όλη αυτή τη συζήτηση ότι θα γίνει παγκόσμια δύναμη, ακόμα και η επόμενη υπερδύναμη. Στην πραγματικότητα, οι Αμερικανοί εκδότες του βιβλίου μου, «Ο Ελέφαντας, Ο Τίγρης και το Κινητό Τηλέφωνο», πρόσθεσαν λέγοντας χαριστικά στον υπότιτλο, «Ινδία: Η ανερχόμενη δύναμη του 21ου αιώνα». Εγώ απλά δεν νομίζω ότι η Ινδία ειναι μόνο αυτό ή ότι θα πρέπει να είναι μόνο αυτό.
As an Indian, and now as a politician and a government minister, I've become rather concerned about the hype we're hearing about our own country, all this talk about India becoming a world leader, even the next superpower. In fact, the American publishers of my book, "The Elephant, The Tiger and the Cell Phone," added a gratuitous subtitle saying, "India: The next 21st-century power." And I just don't think that's what India's all about, or should be all about.
Πράγματι, αυτό που με ανησυχεί είναι η όλη έννοια της παγκόσμιας ηγεσίας που μου φαίνεται τρομερά αρχαϊκή. Αντλεί απο τις ταινίες του Τζέιμς Μποντ και τις μπαλάντες του Κίπλινγκ. Σε τελική ανάλυση, πώς ορίζουμε μια χώρα ως παγκόσμιο ηγέτη; Αν είναι με βάση τον πληθυσμό, είμαστε στο δρόμο για την κορυφή. Θα ξεπεράσουμε την Κίνα το 2034. Είναι η στρατιωτική της δύναμη; Λοιπόν, έχουμε τον τέταρτο μεγαλύτερο στρατό στον κόσμο. Είναι η πυρηνική ικανότητα; Γνωρίζετε ότι την διαθέτουμε. Ακόμα και οι Αμερικανοί την έχουν αναγνωρίσει σε μια συμφωνία. Είναι η οικονομία; Λοιπόν, σήμερα διαθέτουμε την πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο σε όρους ισοτιμίας αγοραστικής δύναμης. Συνεχίζουμε να αναπτυσσόμαστε. Όταν ο υπόλοιπος κόσμος ήταν σε ύφεση το περασμένο έτος, εμείς αναπτυχθήκαμε κατά 6,7 τοις εκατό.
Indeed, what worries me is the entire notion of world leadership seems to me terribly archaic. It's redolent of James Bond movies and Kipling ballads. After all, what constitutes a world leader? If it's population, we're on course to top the charts. We will overtake China by 2034. Is it military strength? Well, we have the world's fourth largest army. Is it nuclear capacity? We know we have that. The Americans have even recognized it, in an agreement. Is it the economy? Well, we have now the fifth-largest economy in the world in purchasing power parity terms. And we continue to grow. When the rest of the world took a beating last year, we grew at 6.7 percent.
Όμως, κατά κάποιο τρόπο, τίποτε από όλα αυτά δεν σχετίζεται με αυτό που πιστεύω ότι μπορεί η Ινδία να συνεισφέρει στον κόσμο σε αυτό το κομμάτι του 21ου αιώνα. Έτσι αναρωτήθηκα, θα μπορούσε το μέλλον για την Ινδία να είναι ένας συνδυασμός από αυτά τα πράγματα μαζί με κάτι άλλο, τη δύναμη του παραδείγματος, την έλξη του πολιτισμού της Ινδίας αυτό που, με άλλα λόγια, οι άνθρωποι αρέσκονται να αποκαλούν «ήπια δύναμη»;
But, somehow, none of that adds up to me, to what I think India really can aim to contribute in the world, in this part of the 21st century. And so I wondered, could what the future beckons for India to be all about be a combination of these things allied to something else, the power of example, the attraction of India's culture, what, in other words, people like to call "soft power."
Η ήπια δύναμη είναι μια έννοια που επινοήθηκε από έναν ακαδημαϊκό του Χάρβαρντ, τον φίλο μου, Τζόζεφ Νάι. Πολύ απλά και σύντομα, λόγω των χρονικών ορίων, είναι ουσιαστικά η δυνατότητα μιας χώρας να προσελκύσει άλλους λόγω του πολιτισμού της, των πολιτικών αξιών της και της εξωτερικής πολιτική της. Ξέρετε ότι πολλές χώρες το κάνουν. Αρχικά έγραψε για τις ΗΠΑ αλλά γνωρίζουμε οτι η Alliance Francaise είναι ουσιαστικά η γαλλική ήπια ισχύς. Το Βρετανικό Συμβούλιο. Οι Ολυμπιακοί του Πεκίνου ήταν μια επίδειξη κινεζικής ήπιας ισχύος. Οι Αμερικανοί έχουν τη Φωνή της Αμερικής και τις υποτροφίες Fulbright. Όμως στην πραγματικότητα, μάλλον το Χόλιγουντ, το MTV και τα McDonalds έχουν συνεισφέρει περισσότερα στην αμερικανική ήπια ισχύ ανά τον κόσμο από οποιαδήποτε δραστηριότητα της κυβέρνησης.
Soft power is a concept invented by a Harvard academic, Joseph Nye, a friend of mine. And, very simply, and I'm really cutting it short because of the time limits here, it's essentially the ability of a country to attract others because of its culture, its political values, its foreign policies. And, you know, lots of countries do this. He was writing initially about the States, but we know the Alliance Francaise is all about French soft power, the British Council. The Beijing Olympics were an exercise in Chinese soft power. Americans have the Voice of America and the Fulbright scholarships. But, the fact is, in fact, that probably Hollywood and MTV and McDonalds have done more for American soft power around the world than any specifically government activity.
Έτσι η ήπια ισχύς είναι κάτι που πραγματικά προκύπτει εν μέρει λόγω των κυβερνήσεων αλλά εν μέρει χωρίς τις κυβερνήσεις. Στην εποχή της πληροφόρησης στην οποία ζούμε σήμερα, και θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε «εποχή του TED», θα έλεγα ότι οι χώρες κρίνονται όλο και περισσότερο από ένα παγκόσμιο κοινό που θρέφεται από μια αδιάκοπη τροφή ειδήσεων στο Διαδίκτυο, από τηλεοπτικές εικόνες, βίντεο κινητών τηλεφώνων και κουτσομπολιού μέσω e-mail. Με άλλα λόγια, όλα τα είδη των συσκευών επικοινωνίας μας λένε τις ιστορίες των χωρών, είτε θέλουν είτε όχι οι εν λόγω χώρες να ακουστούν αυτές οι ιστορίες.
So soft power is something that really emerges partly because of governments, but partly despite governments. And in the information era we all live in today, what we might call the TED age, I'd say that countries are increasingly being judged by a global public that's been fed on an incessant diet of Internet news, of televised images, of cellphone videos, of email gossip. In other words, all sorts of communication devices are telling us the stories of countries, whether or not the countries concerned want people to hear those stories.
Στην εποχή μας, πάλι, οι χώρες με πρόσβαση σε πολλαπλά κανάλια επικοινωνίας και πληροφορίας έχουν ένα ιδιαίτερο πλεονέκτημα. Φυσικά έχουν περισσότερη επιρροή, μερικές φορές, για την εικόνα τους. Η Ινδία έχει τα περισσότερα ειδησεογραφικά τηλεοπτικά κανάλια από οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο, και μάλιστα αθροίζοντας τις περισσότερες χώρες σε αυτή τη γωνιά του κόσμου.
Now, in this age, again, countries with access to multiple channels of communication and information have a particular advantage. And of course they have more influence, sometimes, about how they're seen. India has more all-news TV channels than any country in the world, in fact in most of the countries in this part of the world put together.
Όμως, δεν είναι μονάχα αυτό. Για να διαθέτει κάποιος ήπια ισχύ, πρέπει να είναι συνδεδεμένος. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η Ινδία έχει γίνει μια απίστευτα συνδεδεμένη χώρα. Νομίζω ότι έχετε ακούσει ήδη τα στοιχεία. Πωλούνται 15 εκατομμύρια κινητά τηλέφωνα το μήνα. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 509 εκατομμύρια κινητά τηλέφωνα σε ινδικά χέρια, στην Ινδία. Αυτό μας κάνει μεγαλύτερη αγορά τηλεφώνων από τις ΗΠΑ. Μάλιστα, τα 15 εκατομμύρια κινητά τηλέφωνα αποτελούν τις περισσότερες συνδέσεις από οποιαδήποτε χώρα συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Κίνας, που έχουν συσταθεί ποτέ στην ιστορία των τηλεπικοινωνιών.
But, the fact still is that it's not just that. In order to have soft power, you have to be connected. One might argue that India has become an astonishingly connected country. I think you've already heard the figures. We've been selling 15 million cellphones a month. Currently there are 509 million cellphones in Indian hands, in India. And that makes us larger than the U.S. as a telephone market. In fact, those 15 million cellphones are the most connections that any country, including the U.S. and China, has ever established in the history of telecommunications.
Αλλά, αυτό που ίσως κάποιοι από εσάς δεν συνειδητοποιούν είναι το πόσο δρόμο έχουμε διανύσει για να φτάσουμε έως εδώ. Ξέρετε, όταν μεγάλωνα στην Ινδία, τα τηλέφωνα ήταν κάτι σπάνιο. Ήταν, μάλιστα, τόσο σπάνια ώστε τα εκλεγμένα μέλη του Κοινοβουλίου είχαν το δικαίωμα να διανέμουν 15 τηλεφωνικές γραμμές ως χάρη σε εκείνους που κρίνονταν άξιοι. Αν είχες την τύχη να είσαι πλούσιος επιχειρηματίας ή δημοσιογράφος με επιρροή, γιατρός ή κάτι τέτοιο, μπορεί να έπαιρνες τηλέφωνο. Αλλά μερικές φορές απλά βρισκόταν εκεί.
But, what perhaps some of you don't realize is how far we've come to get there. You know, when I grew up in India, telephones were a rarity. In fact, they were so rare that elected members of Parliament had the right to allocate 15 telephone lines as a favor to those they deemed worthy. If you were lucky enough to be a wealthy businessman or an influential journalist, or a doctor or something, you might have a telephone. But sometimes it just sat there.
Πήγα γυμνάσιο στην Καλκούτα. Βλέπαμε αυτή τη συσκευή στο μπροστινό φουαγιέ. Όμως, τις μισές φορές που θα το σηκώναμε με μια προσμονή χαραγμένη στο πρόσωπό μας δεν υπήρχε ήχος κλήσης. Αν υπήρχε ήχος κλήσης και καλούσες έναν αριθμό, οι πιθανότητες ήταν δύο στις τρεις να μην συνδεθείς με τον αριθμό που είχες καλέσει. Μάλιστα, η φράση «λάθος αριθμός» ήταν πιο δημοφιλής από τη λέξη «Παρακαλώ». (Γέλια) Εάν ήθελες να συνδεθείς με μια άλλη πόλη, εάν, ας πούμε, από την Καλκούτα θέλατε να καλέσετε στο Δελχί, θα έπρεπε να κάνετε κράτηση για υπεραστική κλήση, και στη συνέχεια, να καθίσετε δίπλα στο τηλέφωνο όλη μέρα, περιμένοντας να συνδεθείτε. Ή θα μπορούσατε να πληρώσετε οκτώ φορές ακριβότερα την μονάδα κλήσης για κάτι που ονομαζόταν κλήση-αστραπή. Αλλά, η αστραπή χτυπούσε μάλλον αργά στη χώρα μας εκείνη την εποχή, κι έτσι, χρειαζόταν περίπου μισή ώρα για να συνδεθεί μια «κλήση αστραπή».
I went to high school in Calcutta. And we would look at this instrument sitting in the front foyer. But half the time we would pick it up with an expectant look on our faces, there would be no dial tone. If there was a dial tone and you dialed a number, the odds were two in three you wouldn't get the number you were intending to reach. In fact the words "wrong number" were more popular than the word "Hello." (Laughter) If you then wanted to connect to another city, let's say from Calcutta you wanted to call Delhi, you'd have to book something called a trunk call, and then sit by the phone all day, waiting for it to come through. Or you could pay eight times the going rate for something called a lightning call. But, lightning struck rather slowly in our country in those days, so, it was like about a half an hour for a lightning call to come through.
Ήταν τόσο αξιολύπητη η τηλεφωνική υπηρεσία μας που ένα μέλος του Κοινοβουλίου το 1984 αντέδρασε και διαμαρτυρήθηκε γι 'αυτό. Ο τότε Υπουργός Επικοινωνιών απάντησε με αρχοντικό τρόπο ότι σε μια αναπτυσσόμενη χώρα η επικοινωνία είναι πολυτέλεια και όχι δικαίωμα, ότι η κυβέρνηση δεν είχε καμία υποχρέωση να παρέχει καλύτερες υπηρεσίες, και αν ο αξιότιμος βουλευτής δεν ήταν ικανοποιημένος με το τηλέφωνο του, θα μπορούσε να το επιστρέψει, δεδομένου ότι υπήρχε λίστα αναμονής οχτώ χρόνων για τηλέφωνο στην Ινδία.
In fact, so woeful was our telephone service that a Member of Parliament stood up in 1984 and complained about this. And the Then-Communications Minister replied in a lordly manner that in a developing country communications are a luxury, not a right, that the government had no obligation to provide better service, and if the honorable Member wasn't satisfied with his telephone, could he please return it, since there was an eight-year-long waiting list for telephones in India.
Τώρα, ας έρθουμε στο παρόν και ορίστε τι βλέπουμε: 15 εκατομμύρια κινητά τηλέφωνα το μήνα. Αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι το ποιοι έχουν αυτά τα κινητά τηλέφωνα. Ξέρετε, αν επισκεφθείτε φίλους στα προάστια του Δελχί, στο δρόμο θα βρείτε κάποιον με ένα καρότσι που μοιάζει να έχει σχεδιαστεί τον 16ο αιώνα, να κρατάει ένα σίδερο ατμού που λειτουργει με κάρβουνο που θα μπορούσε να είχε εφευρεθεί τον 18ο αιώνα. Ονομάζεται isthri Wala. Είναι όμως ένα εργαλείο του 21ου αιώνα. Κρατάει ένα κινητό τηλέφωνο επειδή οι περισσότερες εισερχόμενες κλήσεις είναι δωρεάν και με αυτόν τον τρόπο λαμβάνει παραγγελίες από τη γειτονιά, ώστε να ξέρει πού να συλλέξει τα ρούχα για να τα σιδερώσει.
Now, fast-forward to today and this is what you see: the 15 million cell phones a month. But what is most striking is who is carrying those cell phones. You know, if you visit friends in the suburbs of Delhi, on the side streets you will find a fellow with a cart that looks like it was designed in the 16th century, wielding a coal-fired steam iron that might have been invented in the 18th century. He's called an isthri wala. But he's carrying a 21st-century instrument. He's carrying a cell phone because most incoming calls are free, and that's how he gets orders from the neighborhood, to know where to collect clothes to get them ironed.
Τις προάλλες ήμουν στην Κεράλα, την πατρίδα μου, στο αγρόκτημα ενός φίλου, περίπου 20 χιλιόμετρα μακριά από οποιαδήποτε αστική περιοχή. Ήταν μια ζεστή ημέρα και είπε, «Θα ήθελες λίγο φρέσκο νερό καρύδας»; Αυτό είναι το καλύτερο, το πιο θρεπτικό και αναζωογονητικό ποτό που μπορείτε να πιείτε σε μια ζεστή μέρα στους τροπικούς, κι έτσι είπα, «φυσικά». Έτσι, έβγαλε το κινητό του τηλέφωνο, κάλεσε ενα αριθμό και μια φωνή είπε: «Είμαι εδώ πάνω». Ακριβώς πάνω στον πλησιέστερο κοκοφοίνικα, με ένα τσεκούρι στο ένα χέρι και ένα κινητό τηλέφωνο στο άλλο, βρισκόταν ένας ντόπιος εργάτης, που μας έφερε τις καρύδες για να τις πιούμε.
The other day I was in Kerala, my home state, at the country farm of a friend, about 20 kilometers away from any place you'd consider urban. And it was a hot day and he said, "Hey, would you like some fresh coconut water?" And it's the best thing and the most nutritious and refreshing thing you can drink on a hot day in the tropics, so I said sure. And he whipped out his cellphone, dialed the number, and a voice said, "I'm up here." And right on top of the nearest coconut tree, with a hatchet in one hand and a cell phone in the other, was a local toddy tapper, who proceeded to bring down the coconuts for us to drink.
Οι ψαράδες βγαίνουν στη θάλασσα έχοντας μαζί τους τα κινητά τους τηλέφωνα. Όταν πιάσουν τα ψάρια, καλούν όλες τις πόλεις κατά μήκος της ακτής για να μάθουν σε ποια πόλη πιάνουν τις καλύτερες δυνατές τιμές. Οι αγρότες σήμερα, οι οποίοι ξόδευαν τη μισή τους μέρα σε κοπιαστική εργασία για να μάθουν σε ποια πόλη η αγορά ήταν ανοιχτή, αν η αγορά ήταν ανοιχτή, εάν το προϊόν που είχαν συλλέξει θα μπορούσε να πωληθεί, και σε ποια τιμή. Συχνά έστελναν κάποιο οκτάχρονο αγόρι για να κάνει όλη τη διαδρομή ως την αγορά της πόλης, να πάρει τις πληροφορίες και να επιστρέψει, και μετά φόρτωναν το καλάθι. Σήμερα γλιτώνουν μισής μέρας δουλειά με ένα μόνο δίλεπτο τηλεφώνημα.
Fishermen are going out to sea and carrying their cell phones. When they catch the fish they call all the market towns along the coast to find out where they get the best possible prices. Farmers now, who used to have to spend half a day of backbreaking labor to find out if the market town was open, if the market was on, whether the product they'd harvested could be sold, what price they'd fetch. They'd often send an eight year old boy all the way on this trudge to the market town to get that information and come back, then they'd load the cart. Today they're saving half a day's labor with a two minute phone call.
Έτσι, αυτή η ενδυνάμωση της κατώτερης τάξης είναι το πραγματικό αποτέλεσμα της Ινδίας που συνδέεται. Αυτή η μεταμόρφωση δείχνει εν μέρει το πού κατευθύνεται σήμερα η Ινδία. Αλλά, φυσικά, αυτό δεν είναι το μοναδικό νέο για την Ινδία που εξαπλώνεται. Έχουμε το Μπόλυγουντ. Η άποψη μου για το Μπόλυγουντ συνοψίζεται καλύτερα στην ιστορία με τις δύο κατσίκες σε μια χωματερή του Μπόλυγουντ: Κύριε Shekhar Kapur, με συγχωρείτε, αλλά μάσανε κουτιά με ζελατίνη που τα έχει πετάξει ένα στούντιο του Μπόλυγουντ. Η πρώτη κατσίκα που μασάει λέει, «Ξέρεις, αυτή η ταινία δεν είναι κακή». Η δεύτερη κατσίκα απαντά, «Όχι, το βιβλίο ήταν καλύτερο». (Γέλια)
So this empowerment of the underclass is the real result of India being connected. And that transformation is part of where India is heading today. But, of course that's not the only thing about India that's spreading. You've got Bollywood. My attitude to Bollywood is best summarized in the tale of the two goats at a Bollywood garbage dump -- Mr. Shekhar Kapur, forgive me -- and they're chewing away on cans of celluloid discarded by a Bollywood studio. And the first goat, chewing away, says, "You know, this film is not bad." And the second goat says, "No, the book was better." (Laughter)
Γενικά πιστεύω ότι τα βιβλία είναι συνήθως καλύτερα, αλλά, αφού το είπα αυτό, το γεγονός είναι ότι το Μπόλιγουντ τώρα μεταφέρει μια συγκεκριμένη πτυχή της Ινδικότητας και του ινδικού πολιτισμού σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στην Ινδική διασπορά στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και στις οθόνες των Αράβων και Αφρικανών, της Σενεγάλης και της Σύριας. Συνάντησα ένα νεαρό άνδρα στη Νέα Υόρκη, του οποίου η αναλφάβητη μητέρα σε ένα χωριό στη Σενεγάλη παίρνει το λεωφορείο μία φορά το μήνα για την πρωτεύουσα, το Ντακάρ, μονάχα για να παρακολουθήσει μια ταινία του Μπόλυγουντ. Δεν καταλαβαίνει το διάλογο. Είναι αναλφάβητη και δεν μπορεί να διαβάσει τους γαλλικούς υπότιτλους. Όμως αυτές οι ταινίες φτιάχνονται έτσι ώστε να γίνονται κατανοητές παρά τα μειονεκτήματα αυτά, και περνάει υπέροχα με τα τραγούδια, το χορό και τη δράση. Σαν αποτέλεσμα, φεύγει χαρούμενη με αστεράκια στα μάτια της για την Ινδία.
I usually tend to think that the book is usually better, but, having said that, the fact is that Bollywood is now taking a certain aspect of Indian-ness and Indian culture around the globe, not just in the Indian diaspora in the U.S. and the U.K., but to the screens of Arabs and Africans, of Senegalese and Syrians. I've met a young man in New York whose illiterate mother in a village in Senegal takes a bus once a month to the capital city of Dakar, just to watch a Bollywood movie. She can't understand the dialogue. She's illiterate, so she can't read the French subtitles. But these movies are made to be understood despite such handicaps, and she has a great time in the song and the dance and the action. She goes away with stars in her eyes about India, as a result.
Αυτό συμβαίνει όλο και περισσότερο. Αφγανιστάν. Γνωρίζουμε πόσο σοβαρό πρόβλημα ασφαλείας αποτελεί το Αφγανιστάν για πολλούς από εμάς στον κόσμο. Η Ινδία δεν έχει στρατιωτική αποστολή εκεί. Ξέρετε ποιο ήταν το μεγαλύτερο προνόμιο της Ινδίας στο Αφγανιστάν τα τελευταία επτά χρόνια; Ένα απλό γεγονός: δεν θα μπορούσατε, αν προσπαθούσατε, να καλέσετε έναν Αφγανό στις 8:30 το βράδυ. Γιατί; Επειδή αυτή ήταν η ώρα που η ινδική τηλεοπτική σαπουνόπερα, «Kyunki Saas Bhi Kabhi Bahu Thi» μεταγλωττισμένη στα Dari, προβαλλόταν στην «Tolo T.V.». Ήταν η πιο δημοφιλής τηλεοπτική σειρά στην αφγανική ιστορία. Κάθε οικογένεια Αφγανών ήθελε να την παρακολουθήσει. Έπρεπε να αναστείλουν τις υπηρεσίες στις 8:30. Έχει αναφερθεί ότι γάμοι διεκόπησαν ώστε οι καλεσμένοι να μαζευτούν γύρω από την τηλεόραση και στη συνέχεια έστρεφαν πάλι την προσοχή τους στη νύφη και τον γαμπρό. Το έγκλημα αυξήθηκε στις 8:30. Έχω διαβάσει στο Reuters, άρα δεν είναι ινδική προπαγάνδα, αλλά βρετανικό πρακτορείο ειδήσεων, για το πώς οι ληστές στην πόλη Musarri Sharif έκλεψαν από ένα όχημα τους υαλοκαθαριστήρες, τα τάσια και τους καθρέφτες του, οποιοδήποτε εύκολα αφαιρέσιμο κομμάτι που θα μπορούσαν να βρουν, στις 8:30 επειδή οι φύλακες παρακολουθούσαν τηλεόραση αντί να φυλάσσουν τα κατάστημα. Έγραψαν στο παρμπρίζ, αναφερόμενοι στην ηρωίδα της σειράς, «Tulsi Zindabad»: «Ζήτω η Tulsi»! (Γέλια)
And this is happening more and more. Afghanistan, we know what a serious security problem Afghanistan is for so many of us in the world. India doesn't have a military mission there. You know what was India's biggest asset in Afghanistan in the last seven years? One simple fact: you couldn't try to call an Afghan at 8:30 in the evening. Why? Because that was the moment when the Indian television soap opera, "Kyunki Saas Bhi Kabhi Bahu Thi," dubbed into Dari, was telecast on Tolo T.V. And it was the most popular television show in Afghan history. Every Afghan family wanted to watch it. They had to suspend functions at 8:30. Weddings were reported to be interrupted so guests could cluster around the T.V. set, and then turn their attention back to the bride and groom. Crime went up at 8:30. I have read a Reuters dispatch -- so this is not Indian propaganda, a British news agency -- about how robbers in the town of Musarri Sharif* stripped a vehicle of its windshield wipers, its hubcaps, its sideview mirrors, any moving part they could find, at 8:30, because the watchmen were busy watching the T.V. rather than minding the store. And they scrawled on the windshield in a reference to the show's heroine, "Tulsi Zindabad": "Long live Tulsi." (Laughter)
Αυτή είναι ήπια ισχύς. Και αυτό αναπτύσσει η Ινδία μέσω του γράμματος «Ε» στο TED: τη δική της βιομηχανία ψυχαγωγίας. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει, γιατί δεν έχουμε χρόνο για τόσα παραδείγματα, με τη μουσική μας, το χορό μας, την τέχνη, τη γιόγκα, την αγιουβέρδα, ακόμη και την ινδική κουζίνα. Εννοώ την εξάπλωση των ινδικών εστιατορίων από τότε που πρωτοπήγα στο εξωτερικό ως φοιτητής, στα μέσα του '70, και αυτό που παρατηρώ σήμερα: δεν μπορείς να πας σε μια μεσαίου μεγέθους πόλη της Ευρώπης ή της Βόρειας Αμερικής και να μη βρεις ινδικό εστιατόριο. Μπορεί να μην είναι πολύ καλό. Όμως σήμερα στη Βρετανία, για παράδειγμα, τα ινδικά εστιατόρια στη Βρετανία απασχολούν περισσότερα άτομα από την εξόρυξη άνθρακα, τη ναυτιλία και τη χαλυβουργία μαζί. Επομένως η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται. (Χειροκρότημα)
That's soft power. And that is what India is developing through the "E" part of TED: its own entertainment industry. The same is true, of course -- we don't have time for too many more examples -- but it's true of our music, of our dance, of our art, yoga, ayurveda, even Indian cuisine. I mean, the proliferation of Indian restaurants since I first went abroad as a student, in the mid '70s, and what I see today, you can't go to a mid-size town in Europe or North America and not find an Indian restaurant. It may not be a very good one. But, today in Britain, for example, Indian restaurants in Britain employ more people than the coal mining, ship building and iron and steel industries combined. So the empire can strike back. (Applause)
Όμως, με την αυξανόμενη αφύπνιση της Ινδίας, με εσάς και μένα, και τα λοιπά, με τις ιστορίες από το Αφγανιστάν, έρχεται κάτι σημαντικό στην εποχή της πληροφόρησης, η αίσθηση ότι στον σημερινό κόσμο δεν κερδίζει η πλευρά με τον μεγαλύτερο στρατό, αλλά κυριαρχεί η χώρα που αφηγείται την καλύτερη ιστορία. Η Ινδία είναι και πρέπει να παραμείνει, κατά την άποψή μου, η χώρα της καλύτερης ιστορίας. Τα στερεότυπα αλλάζουν. Εννοώ ότι, και πάλι, έχοντας πάει στις ΗΠΑ ως φοιτητής στα μέσα της δεκαετίας του '70, γνωρίζω ποια ήταν τότε η εικόνα της Ινδίας, εάν υπήρχε κάποια.
But, with this increasing awareness of India, with yoga and ayurveda, and so on, with tales like Afghanistan, comes something vital in the information era, the sense that in today's world it's not the side of the bigger army that wins, it's the country that tells a better story that prevails. And India is, and must remain, in my view, the land of the better story. Stereotypes are changing. I mean, again, having gone to the U.S. as a student in the mid '70s, I knew what the image of India was then, if there was an image at all.
Σήμερα, οι κάτοικοι του Σίλικον Βάλεϋ και αλλού μιλούν για τα ΙΙΤ, τα Ινδικά Ινστιτούτα Τεχνολογίας, με την ίδια εκτίμηση που χρησιμοποιούν για το ΜΙΤ. Αυτό μερικές φορές έχει και ανεπιθύμητες συνέπειες. Εντάξει, είχα έναν φίλο, που σπούδαζε ιστορία, σαν εμένα, τον οποίο σταμάτησε στο αεροδρόμιο Σίπχολ στο Άμστερνταμ ένας αγχωμένος Ευρωπαίος, λέγοντάς του, «Είσαι Ινδός! Είσαι Ινδός! Μπορείς να με βοηθήσεις να επιδιορθώσω τον υπολογιστή μου»; (Γέλια)
Today, people in Silicon Valley and elsewhere speak of the IITs, the Indian Institutes of Technology with the same reverence they used to accord to MIT. This can sometimes have unintended consequences. OK. I had a friend, a history major like me, who was accosted at Schiphol Airport in Amsterdam, by an anxiously perspiring European saying, "You're Indian, you're Indian! Can you help me fix my laptop?" (Laughter)
Έχουμε προχωρήσει από την εικόνα της Ινδίας ως χώρα των φακίρηδων σε κρεβάτια από καρφιά, και γητευτές φιδιών με το ινδικό κόλπο του σχοινιού, στην εικόνα της Ινδίας ως χώρα των μαθηματικών ιδιοφυιών των «μάγων» των υπολογιστών και των γκουρού των λογισμικών. Αλλά ακόμη κι αυτό μεταμορφώνει το αφήγημα για την Ινδία ανά τον κόσμο. Όμως εδώ υπάρχει κάτι πιο ουσιαστικό. Το αφήγημα βασίζεται σε μια βασική πλατφόρμα πολιτικού πλουραλισμού. Είναι καταρχάς η ιστορία ενός πολιτισμού. Επειδή η Ινδία έχει υπάρξει ανοιχτή ως κοινωνία εδώ και αιώνες. Η Ινδία έδωσε καταφύγιο στους Εβραίους που δραπέτευσαν από την καταστροφή του πρώτου ναού από τους Βαβυλώνιους, και αργότερα ειπώθηκε από τους Ρωμαίους.
We've gone from the image of India as land of fakirs lying on beds of nails, and snake charmers with the Indian rope trick, to the image of India as a land of mathematical geniuses, computer wizards, software gurus. But that too is transforming the Indian story around the world. But, there is something more substantive to that. The story rests on a fundamental platform of political pluralism. It's a civilizational story to begin with. Because India has been an open society for millennia. India gave refuge to the Jews, fleeing the destruction of the first temple by the Babylonians, and said thereafter by the Romans.
Σύμφωνα με το θρύλο, ο Άπιστος Θωμάς, ο Απόστολος, ο Άγιος Θωμάς, έφτασε στις ακτές της Κεράλα, της πατρίδας μου, περίπου το 52 μ.Χ., και τον καλωσόρισε στην ακτή μία Εβραιοπούλα παίζοντας φλάουτο. Μέχρι σήμερα παραμένει η μοναδική Εβραϊκή διασπορά στην ιστορία του Εβραϊκού λαού που δεν αντιμετώπισε ποτέ ούτε ένα επεισόδιο αντισημιτισμού. (Χειροκρότημα) Αυτή είναι η ιστορία της Ινδίας. Το Ισλάμ ήρθε ειρηνικά στο νότο, και με λίγο διαφορετική και περίπλοκη ιστορία στο βορρά. Αλλά όλες αυτές οι θρησκείες έχουν βρει το χώρο τους και ένα καλωσόρισμα στην Ινδία.
In fact, legend has is that when Doubting Thomas, the Apostle, Saint Thomas, landed on the shores of Kerala, my home state, somewhere around 52 A.D., he was welcomed on shore by a flute-playing Jewish girl. And to this day remains the only Jewish diaspora in the history of the Jewish people, which has never encountered a single incident of anti-semitism. (Applause) That's the Indian story. Islam came peacefully to the south, slightly more differently complicated history in the north. But all of these religions have found a place and a welcome home in India.
Ξέρετε, μόλις γιορτάσαμε, φέτος, τις βουλευτικές μας εκλογές, τη μεγαλύτερη άσκηση δημοκρατικού δικαιώματος στην ανθρώπινη ιστορία. Το επόμενο θα είναι ακόμη μεγαλύτερο γιατί ο πληθυσμός των ψηφοφόρων μας αυξάνεται ανά 20 εκατομμύρια το χρόνο. Η αλήθεια είναι ότι, οι τελευταίες εκλογές, πριν πέντε χρόνια, έδωσαν στον κόσμο το καταπληκτικό φαινόμενο των εκλογών στις οποίες κέρδισε μία γυναίκα πολιτική αρχηγός Ιταλικής καταγωγής και Ρωμαιοκαθολικής πίστης, η Σόνια Γκάντι, η οποία άνοιξε το δρόμο σε έναν Σιχ, τον Μοχάν Σινγκ, για να ορκιστεί ως Πρωθυπουργός. από έναν Μουσουλμάνο, τον Πρόεδρο Αμπντούλ Καλάμ, σε μια χώρα όπου το 81 τοις εκατό είναι Ινδουιστές. (Χειροκρότημα)
You know, we just celebrated, this year, our general elections, the biggest exercise in democratic franchise in human history. And the next one will be even bigger, because our voting population keeps growing by 20 million a year. But, the fact is that the last elections, five years ago, gave the world extraordinary phenomenon of an election being won by a woman political leader of Italian origin and Roman Catholic faith, Sonia Gandhi, who then made way for a Sikh, Mohan Singh, to be sworn in as Prime Minister by a Muslim, President Abdul Kalam, in a country 81 percent Hindu. (Applause)
Αυτή είναι η Ινδία και φυσικά είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον ότι τέσσερα χρόνια μετά όλοι χαιρετίσαμε τις ΗΠΑ, την αρχαιότερη δημοκρατία του σύγχρονου κόσμου, με περισσότερα από 220 χρόνια ελεύθερων και δίκαιων εκλογών, που τους πήρε μέχρι πέρυσι να εκλέξουν έναν Πρόεδρο ή Αντιπρόεδρο που δεν είναι λευκός, άνδρας ή Χριστιανός. Κι έτσι -με συγχωρείτε, είναι Χριστιανός, απολογούμαι- και είναι άνδρας, αλλά δεν είναι λευκός. Όλοι οι άλλοι έχουν και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά. (Γέλια) Όλοι οι άλλοι έχουν και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά, και αυτό είναι το ζήτημα που ήθελα να τονίσω. (Γέλια)
This is India, and of course it's all the more striking because it was four years later that we all applauded the U.S., the oldest democracy in the modern world, more than 220 years of free and fair elections, which took till last year to elect a president or a vice president who wasn't white, male or Christian. So, maybe -- oh sorry, he is Christian, I beg your pardon -- and he is male, but he isn't white. All the others have been all those three. (Laughter) All his predecessors have been all those three, and that's the point I was trying to make. (Laughter)
Αλλά το θέμα είναι ότι όταν μίλησα γι' αυτό το παράδειγμα, δεν μιλούσα για την Ινδία και δεν είναι προπαγάνδα. Επειδή, τελικά, το εκλογικό αποτέλεσμα δεν είχε καμία σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Ήταν ουσιαστικά για την Ινδία η οποία εξέφραζε τον εαυτό της. Τελικά, μου φαίνεται πως αυτό πάντα «δουλεύει» καλύτερα από την προπαγάνδα. Οι κυβερνήσεις δεν είναι καλές στην αφήγηση ιστοριών. Αλλά οι άνθρωποι βλέπουν την κοινωνία όπως είναι, και αυτό, για μένα, είναι που τελικά θα κάνει τη διαφορά στη σημερινή εποχή της πληροφόρησης, στη σημερινή εποχή του TED.
But, the issue is that when I talked about that example, it's not just about talking about India, it's not propaganda. Because ultimately, that electoral outcome had nothing to do with the rest of the world. It was essentially India being itself. And ultimately, it seems to me, that always works better than propaganda. Governments aren't very good at telling stories. But people see a society for what it is, and that, it seems to me, is what ultimately will make a difference in today's information era, in today's TED age.
Η Ινδία δεν αποτελεί πλέον τον εθνικισμό της φυλετικότητας, της γλώσσας ή της θρησκείας, επειδή έχουμε κάθε φυλή του κόσμου, πρακτικά μιλώντας, έχουμε κάθε γνωστή θρησκεία, πιθανώς με εξαίρεση του Σιντοϊσμού, παρόλο που διαθέτει κάποια στοιχεία Ινδουισμού. Έχουμε 23 επίσημες γλώσσες αναγνωρισμένες από το Σύνταγμά μας. Για εσάς που έχετε εξαργυρώσει χρήματα εδώ, μπορεί να εκπλαγείτε με τον αριθμό των γραφικών χαρακτήρων στο χαρτονόμισμα της ρουπίας, που αναγράφει τα δόγματα. Τα έχουμε όλα αυτά. Δεν έχουμε καν τη γεωγραφία για να μας ενώνει, επειδή η φυσική γεωγραφία της υποηπείρου περιφράσσεται από βουνά και η θάλασσα έχει χαραχτεί με τον διαμελισμό του Πακιστάν το 1947. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούμε καν να θεωρήσουμε δεδομένο το όνομα της χώρας, επειδή το όνομα «Ινδία» προέρχεται από τον Ινδό ποταμό που ρέει στο Πακιστάν.
So India now is no longer the nationalism of ethnicity or language or religion, because we have every ethnicity known to mankind, practically, we've every religion know to mankind, with the possible exception of Shintoism, though that has some Hindu elements somewhere. We have 23 official languages that are recognized in our Constitution. And those of you who cashed your money here might be surprised to see how many scripts there are on the rupee note, spelling out the denominations. We've got all of that. We don't even have geography uniting us, because the natural geography of the subcontinent framed by the mountains and the sea was hacked by the partition with Pakistan in 1947. In fact, you can't even take the name of the country for granted, because the name "India" comes from the river Indus, which flows in Pakistan.
Όμως το νόημα είναι ότι η Ινδία είναι ο εθνικισμός μιας ιδέας. Είναι η ιδέα της αέναης χώρας, που αναδύεται από έναν αρχαίο πολιτισμό, ενοποιείται μέσω μιας κοινής ιστορίας, αλλά διατηρείται, πάνω απ' όλα, από την πλουραλιστική δημοκρατία. Αυτή είναι μια ιστορία του 21ου αιώνα, αλλά και της αρχαιότητας. Είναι ο εθνικισμός μιας ιδέας αυτός που ουσιαστικά λέει ότι μπορείς να αντέξεις διαφορές στις κάστες, τα δόγματα, τα χρώματα, τις κουλτούρες, τις κουζίνες, τα ήθη και έθιμα, έντονα, μάλιστα, και παρ' όλα αυτά να έχεις ομοφωνία. Η ομοφωνία αντλεί από μία απλή αρχή, ότι σε μία διαφοροποιημένη πλουραλιστική δημοκρατία όπως είναι η Ινδία, δεν χρειάζεται να συμφωνείς στα πάντα και συνεχώς, αλλά να συμφωνείς στους βασικούς κανόνες του πώς θα διαφωνείς. Η ιστορία της μεγάλης επιτυχίας της Ινδίας, μιας χώρας που τόσοι φημισμένοι στοχαστές και δημοσιογράφοι υπέθεσαν ότι θα διαμελιζόταν, κατά τις δεκαετίες του '50 και του '60, είναι ότι κατάφερε να διατηρήσει την ομοφωνία για το πώς να επιβιώνει χωρίς ομοφωνία.
But, the whole point is that India is the nationalism of an idea. It's the idea of an ever-ever-land, emerging from an ancient civilization, united by a shared history, but sustained, above all, by pluralist democracy. That is a 21st-century story as well as an ancient one. And it's the nationalism of an idea that essentially says you can endure differences of caste, creed, color, culture, cuisine, custom and costume, consonant, for that matter, and still rally around a consensus. And the consensus is of a very simple principle, that in a diverse plural democracy like India you don't really have to agree on everything all the time, so long as you agree on the ground rules of how you will disagree. The great success story of India, a country that so many learned scholars and journalists assumed would disintegrate, in the '50s and '60s, is that it managed to maintain consensus on how to survive without consensus.
Αυτή είναι η Ινδία που αναδύεται τον 21ο αιώνα. Θέλω να τονίσω ότι εάν υπάρχει κάτι που αξίζει εορτασμό στην Ινδία, δεν είναι η στρατιωτική δύναμη ή η οικονομική ισχύς. Όλα αυτά είναι αναγκαία, αλλά ακόμη έχουμε τεράστια προβλήματα να υπερνικήσουμε. Κάποιος είπε ότι είμαστε υπερ-φτωχοί, αλλά είμαστε και υπερδύναμη. Δεν μπορούμε στην πραγματικότητα να είμαστε και τα δύο. Πρέπει να ξεπεράσουμε τη φτώχια μας. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη σκληρή πλευρά της ανάπτυξης, τα λιμάνια, τους δρόμους, τα αεροδρόμια, όλες τις υποδομές που χρειαζόμαστε, και το ήπιο λογισμικό της ανάπτυξης, το ανθρώπινο κεφάλαιο, την ανάγκη του κοινού Ινδού να μπορεί να έχει λίγα καλά πιάτα φαγητό κάθε μέρα, να μπορεί να στέλνει το ή τα παιδιά του σε ένα καλό σχολείο, και να φιλοδοξεί να εργαστεί σε μια δουλειά που θα του δώσει τις ευκαιρίες στη ζωή του για να μεταμορφωθεί.
Now, that is the India that is emerging into the 21st century. And I do want to make the point that if there is anything worth celebrating about India, it isn't military muscle, economic power. All of that is necessary, but we still have huge amounts of problems to overcome. Somebody said we are super poor, and we are also super power. We can't really be both of those. We have to overcome our poverty. We have to deal with the hardware of development, the ports, the roads, the airports, all the infrastructural things we need to do, and the software of development, the human capital, the need for the ordinary person in India to be able to have a couple of square meals a day, to be able to send his or her children to a decent school, and to aspire to work a job that will give them opportunities in their lives that can transform themselves.
Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα, η μεγάλη αυτή περιπέτεια κατάκτησης των στόχων, αυτών των προκλήσεων που κανένας μας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχουν. Αλλά όλα αυτά λαμβάνουν χώρα σε μια ανοιχτή κοινωνία, σε έναν πλούσιο, διαφοροποιημένο και πλουραλιστικό πολιτισμό, που είναι αποφασισμένος να απελευθερώσει και να ανταπεξέλθει στις δημιουργικές δράσεις του λαού του. Γι΄ αυτό η Ινδία, ανήκει στο TED, και το TED ανήκει στην Ινδία. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. (Χειροκρότημα)
But, it's all taking place, this great adventure of conquering those challenges, those real challenges which none of us can pretend don't exist. But, it's all taking place in an open society, in a rich and diverse and plural civilization, in one that is determined to liberate and fulfill the creative energies of its people. That's why India belongs at TED, and that's why TED belongs in India. Thank you very much. (Applause)