Ήμουν μια νέα μητέρα και μια νέα ραβίνος την άνοιξη του 2004 και ο κόσμος ήταν ένα μπάχαλο. Ίσως θυμάστε. Κάθε μέρα ακούγαμε καταστροφικές περιγραφές για τον πόλεμο στο Ιράκ. Υπήρχαν κύματα τρομοκρατίας σε όλη την υφήλιο. Έμοιαζε λες και η ανθρωπότητα ήταν εκτός ελέγχου. Θυμάμαι τη νύχτα που διάβασα για τις προγραμματισμένες βομβιστικές επιθέσεις στο μετρό της Μαδρίτης, και σηκώθηκα και πήγα στην κούνια όπου το έξι-μηνών κοριτσάκι μου κοιμόταν γλυκά, και άκουσα τον ρυθμό της αναπνοής του, και ένιωσα αυτήν την αίσθηση της αναγκαιότητας να αναβλύζει μέσα μου. Ζούμε σε μια εποχή τεκτονικών ιδεολογικών αλλαγών, στην πολιτική, στη θρησκεία, στους πληθυσμούς. Όλα ένιωθαν τόσο αβέβαια. Και με θυμάμαι να σκέφτομαι: «Θεέ μου, σε τι κόσμο φέραμε αυτό το παιδί;» Και τι ήμουν διατεθειμένη να κάνω για αυτό ως μητέρα και ως θρησκευτικός ηγέτης;
I was a new mother and a young rabbi in the spring of 2004 and the world was in shambles. Maybe you remember. Every day, we heard devastating reports from the war in Iraq. There were waves of terror rolling across the globe. It seemed like humanity was spinning out of control. I remember the night that I read about the series of coordinated bombings in the subway system in Madrid, and I got up and I walked over to the crib where my six-month-old baby girl lay sleeping sweetly, and I heard the rhythm of her breath, and I felt this sense of urgency coursing through my body. We were living through a time of tectonic shifts in ideologies, in politics, in religion, in populations. Everything felt so precarious. And I remember thinking, "My God, what kind of world did we bring this child into? And what was I as a mother and a religious leader willing to do about it?
Φυσικά και ήξερα, ότι η θρησκεία θα ήταν ένα από τα μεγάλα πεδία των μαχών σε αυτό το ολοένα και πιο περίπλοκο τοπίο. Ήταν ξεκάθαρο, ότι η θρησκεία ήταν σημαντικό μέρος του προβλήματος. Για εμένα η ερώτηση ήταν, «Μπορεί η θρησκεία να γίνει και μέρος της λύσης;» Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι άνθρωποι, έχουν πράξει τρομερά εγκλήματα και κτηνωδίες στο όνομα της θρησκείας. Και μπαίνοντας στον 21αιώνα, ήταν προφανές ότι ο θρησκευτικός εξτρεμισμός ξανακέρδιζε έδαφος. Οι έρευνές μας δείχνουν ότι στο πέρασμα των τελευταίων 15, 20 χρόνων, οι εχθροπραξίες και η θρησκευτική βία βρίσκονται σε άνοδο παγκοσμίως. Μα δεν χρειαζόμαστε έρευνες να μας το αποδείξουν αυτό. Γιατί σας ρωτώ. Πόσοι από εσάς θα εκπλαγείτε σήμερα, άμα ακούσετε ιστορίες για βομβιστικές επιθέσεις ή μακελειά, και μάθετε αργότερα ότι οι αποτρόπαιες αυτές πράξεις αφιερώθηκαν από τους δράστες στον Θεό πριν τραβήξουν τη σκανδάλη. Δύσκολα κάνει εντύπωση πλέον ότι κάποιοι συνάνθρωποί μας αποφασίζουν να δείξουν την αγάπη τους στον Θεό αφαιρώντας τις ζωές των παιδιών Του. Στην Αμερική ο θρησκευτικός εξτρεμισμός έχει τη μορφή λευκού Χριστιανού, πολέμιου των εκτρώσεων που εισβάλει σε κλινική οικογενειακού προγραμματισμού στο Κολοράντο Σπρινγκς και δολοφονεί τρεις ανθρώπους. Έχει επίσης τη μορφή ενός ζευγαριού που επηρεασμένο από το Ισλαμικό Κράτος εισβάλει σε ένα γραφείο στο Σαν Μπερναρντίνο και σκοτώνει 14 ανθρώπους. Ακόμα και όταν ο θρησκευτικός εξτρεμισμός δεν οδηγεί στη βία, μπορεί να δημιουργήσει πολιτικά αμφιλεγόμενα ζήτηματα, που κυνικά οδηγεί τους ανθρώπους να δικαιολογούν την υποταγή των γυναικών, τον στιγματισμό των ομοφυλόφιλων, τον ρατσισμό, την ισλαμοφοβία και τον αντισημιτισμό. Αυτό πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα όσους από εμάς ενδιαφερόμαστε για το μέλλον της θρησκείας και το μέλλον της πίστης. Οφείλουμε να δούμε τα πράγματα έτσι όπως είναι: Μια παταγώδης αποτυχία της θρησκείας.
Of course, I knew it was clear that religion would be a principle battlefield in this rapidly changing landscape, and it was already clear that religion was a significant part of the problem. The question for me was, could religion also be part of the solution? Now, throughout history, people have committed horrible crimes and atrocities in the name of religion. And as we entered the 21st century, it was very clear that religious extremism was once again on the rise. Our studies now show that over the course of the past 15, 20 years, hostilities and religion-related violence have been on the increase all over the world. But we don't even need the studies to prove it, because I ask you, how many of us are surprised today when we hear the stories of a bombing or a shooting, when we later find out that the last word that was uttered before the trigger is pulled or the bomb is detonated is the name of God? It barely raises an eyebrow today when we learn that yet another person has decided to show his love of God by taking the lives of God's children. In America, religious extremism looks like a white, antiabortion Christian extremist walking into Planned Parenthood in Colorado Springs and murdering three people. It also looks like a couple inspired by the Islamic State walking into an office party in San Bernardino and killing 14. And even when religion-related extremism does not lead to violence, it is still used as a political wedge issue, cynically leading people to justify the subordination of women, the stigmatization of LGBT people, racism, Islamophobia and anti-Semitism. This ought to concern deeply those of us who care about the future of religion and the future of faith. We need to call this what it is: a great failure of religion.
Κι αυτό δεν είναι το μοναδικό θέμα που αντιμετωπίζει σήμερα η θρησκεία. Την ίδια ώρα που ζητάμε από τη θρησκεία να είναι ισχυρή ενάντια σε κάθε εξτρεμισμό, η ίδια υποφέρει από μια δεύτερη επιβλαβή τάση, αυτό που ονομάζω τη ρουτίνα της θρησκείας. Τα ινστιτούτα μας και οι ηγέτες τους επιμένουν σε μια ιδεολογική δομή με έμφαση στην παπαγαλία και σε τυπικότητες, χωρίς ζωή, χωρίς όραμα και χωρίς ψυχή.
But the thing is, this isn't even the only challenge that religion faces today. At the very same time that we need religion to be a strong force against extremism, it is suffering from a second pernicious trend, what I call religious routine-ism. This is when our institutions and our leaders are stuck in a paradigm that is rote and perfunctory, devoid of life, devoid of vision and devoid of soul.
Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω τι εννοώ εδώ. Μία από τις μεγαλύτερες ευλογίες του να είσαι ραβίνος είναι να κάθεσαι κάτω από το γαμήλιο στέγαστρο δίπλα σε ένα ζευγάρι και να τους βοηθάς να κηρύξουν δημόσια και να κάνουν ιερή την αγάπη που βρήκαν ο ένας στον άλλον. Θέλω να σας ζητήσω ωστόσο, να σκεφθείτε μέσα από τις εμπειρίες σας ή απλά να φανταστείτε, τη διαφορά ανάμεσα στην ένταση της εμπειρίας εμπειρίας κάτω από το γαμήλιο στέγαστρο, και στην εμπειρία της πέμπτης, άντε έκτης επετείου.
Let me explain what I mean like this. One of the great blessings of being a rabbi is standing under the chuppah, under the wedding canopy, with a couple, and helping them proclaim publicly and make holy the love that they found for one another. I want to ask you now, though, to think maybe from your own experience or maybe just imagine it about the difference between the intensity of the experience under the wedding canopy, and maybe the experience of the sixth or seventh anniversary.
(Γέλια)
(Laughter)
Και άμα είσαστε από τους τυχερούς που φθάνουν τα 16, 17 χρόνια, εάν είστε όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, πιθανότατα ξυπνάτε το πρωί και καταλαβαίνετε ότι ξεχάσατε να κάνετε κράτηση στο αγαπημένο σας εστιατόριο ξεχάσατε μέχρι και να πάρετε μία κάρτα, και ύστερα εύχεστε και προσευχόσαστε ότι και ο σύντροφός σας το έχει ξεχάσει.
And if you're lucky enough to make it 16 or 17 years, if you're like most people, you probably wake up in the morning realizing that you forgot to make a reservation at your favorite restaurant and you forgot so much as a card, and then you just hope and pray that your partner also forgot.
Οι θρησκευτικές ιεροτελεστίες σχεδιάστηκαν να έχουν το ρόλο αυτής της επετείου, να είναι το δοχείο στο οποίο φυλάσσουμε τα απομεινάρια αυτής της ιερής, αποκαλυπτικής συνάντησης που ώθησε στη γέννηση της θρησκείας. Το πρόβλημα είναι ότι ύστερα από τόσους αιώνες, η ημερομηνία παραμένει στο ημερολόγιο, μα η αγάπη έχει από καιρό πεθάνει. Έτσι βρίσκουμε τους εαυτούς μας σε αέναες, ασυλλόγιστες επαναλήψεις. λέξεων που δεν έχουν καμία σημασία για εμάς Σηκωνόμαστε και καθόμαστε, μόνο και μόνο επειδή κάποιος μας το ζήτησε. Επιμένουμε σε ένα δόγμα το οποίο είναι τελείως εκτός ρυθμού με.τη σύγχρονη πραγματικότητα. Εμπλεκόμαστε σε τυπικές διαδικασίες, απλά και μόνο επειδή έτσι ήταν πάντα τα πράγματα.
Well, religious ritual and rites were essentially designed to serve the function of the anniversary, to be a container in which we would hold on to the remnants of that sacred, revelatory encounter that birthed the religion in the first place. The problem is that after a few centuries, the date remains on the calendar, but the love affair is long dead. That's when we find ourselves in endless, mindless repetitions of words that don't mean anything to us, rising and being seated because someone has asked us to, holding onto jealously guarded doctrine that's completely and wildly out of step with our contemporary reality, engaging in perfunctory practice simply because that's the way things have always been done.
Η θρησκεία φθίνει στις ΗΠΑ. Παντού, εκκλησίες, συναγωγές και τζαμιά παραπονιούνται για τη δυσκολία να κρατήσουν επαφή με μια γενιά νέων ανθρώπων που φαίνονται τελείως αδιάφοροι όχι μόνο για τα ινστιτούτα που έχουν κεντρική θέση στις παραδόσεις μας μα και για τη θρησκεία αυτή καθαυτή. Αυτό που πρέπει να καταλάβουν, είναι ότι στις μέρες μας η νέα γενιά έχει σιχαθεί τη βία του θρησκευτικού εξτρεμισμού και έχει απογοητευτεί από τη χωρίς ζωντάνια θρησκευτική ρουτίνα.
Religion is waning in the United States. Across the board, churches and synagogues and mosques are all complaining about how hard it is to maintain relevance for a generation of young people who seem completely uninterested, not only in the institutions that stand at the heart of our traditions but even in religion itself. And what they need to understand is that there is today a generation of people who are as disgusted by the violence of religious extremism as they are turned off by the lifelessness of religious routine-ism.
Όμως ουδέν κακό αμιγές καλού. Εξαιτίας της κρίσης αυτών των δύο αντικρουόμενων τάσεων στη θρησκευτική ζωή, κάπου 12-13 χρόνια πριν, κίνησα να βρω με ποιον τρόπο, θα μπορούσα να ξαναδιεκδικήσω την καρδιά της εβραϊκής μου παράδοσης, για να τη βοηθήσω να αποκτήσει εκ νέου νόημα, σε έναν κόσμο που καίγεται. Άρχισα να αναρωτιέμαι, τι κι αν μπορούσαμε να βάλουμε μερικά μεγάλα μυαλά της γενιάς μας να σκεφθούν έντονα, με τόλμη και φαντασία την επόμενη μορφή της θρησκείας. Δεν είχαμε ούτε λεφτά, ούτε χώρο, ούτε σχέδιο Είχαμε όμως ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Έτσι καθήσαμε με τη φίλη μου Μελίσα και συντάξαμε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα και το στείλαμε σε μερικούς φίλους και συνεργάτες Βασικά έλεγε τα εξής: «Πριν παρατήσετε τελείως τη θρησκεία γιατί δεν έρχεστε να το κουβεντιάσουμε το απόγευμα της Παρασκευής και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για την εβραϊκή μας κληρονομιά;»
Of course there is a bright spot to this story. Given the crisis of these two concurrent trends in religious life, about 12 or 13 years ago, I set out to try to determine if there was any way that I could reclaim the heart of my own Jewish tradition, to help make it meaningful and purposeful again in a world on fire. I started to wonder, what if we could harness some of the great minds of our generation and think in a bold and robust and imaginative way again about what the next iteration of religious life would look like? Now, we had no money, no space, no game plan, but we did have email. So my friend Melissa and I sat down and we wrote an email which we sent out to a few friends and colleagues. It basically said this: "Before you bail on religion, why don't we come together this Friday night and see what we might make of our own Jewish inheritance?"
Ελπίζαμε το πολύ σε 20 άτομα. Τελικά εμφανίστηκαν 135. Ανάμεσά τους κυνικοί και αναζητητές, άθεοι και ραβίνοι. Πολλοί μας είπαν ότι αυτό το απόγευμα ήταν η πρώτη φορά που είχαν μια ουσιαστική θρησκευτική εμπειρία στη ζωή τους. Έτσι έκανα το μόνο λογικό πράγμα που μπορούσα να κάνω σε αυτήν την περίσταση: Παράτησα τη δουλειά μου και βάλθηκα να χτίσω αυτό το παράτολμο όνειρο. Να ξαναανακαλύψω, να ξαναπροσδιορίσω τη θρησκευτική ζωή σύμφωνα με αυτό που ονομάζουμε «IKAR», δηλαδή σύμφωνα με την ουσία, την καρδιά των πραγμάτων.
We hoped maybe 20 people would show up. It turned out 135 people came. They were cynics and seekers, atheists and rabbis. Many people said that night that it was the first time that they had a meaningful religious experience in their entire lives. And so I set out to do the only rational thing that someone would do in such a circumstance: I quit my job and tried to build this audacious dream, a reinvented, rethought religious life which we called "IKAR," which means "the essence" or "the heart of the matter."
Το IKAR δεν είναι μόνο του εκεί έξω στο θρησκευτικό πεδίο. Υπάρχουν Εβραίοι, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και Καθολικοί θρησκευτικοί ηγέτες, ανάμεσά τους και πολλές γυναίκες παρεμπιπτόντως. που πασχίζουν να ξαναανακαλύψουν την καρδιά των παραδόσεών μας, που πραγματικά πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα να γίνει η θρησκεία μέρος της λύσης. Γυρνάμε πίσω στις ιερές μας παραδόσεις και αναγνωρίζουμε ότι όλες αυτές οι παραδόσεις εμπεριέχουν στοιχεία που προωθούν τη βία και τον εξτρεμισμό, εμπεριέχουν όμως και στοιχεία που προωθούν τη συμπόνια, τη συνύπαρξη και την καλοσύνη. Την ώρα που άλλοι επιλέγουν να διαβάζουν τα ιερά κείμενα σαν κατευθυντήριες μίσους και εκδίκησης, εμείς επιλέγουμε να διαβάζουμε τα ίδια αυτά κείμενα, σαν κατευθυντήριες αγάπης και συγχώρεσης.
Now, IKAR is not alone out there in the religious landscape today. There are Jewish and Christian and Muslim and Catholic religious leaders, many of them women, by the way, who have set out to reclaim the heart of our traditions, who firmly believe that now is the time for religion to be part of the solution. We are going back into our sacred traditions and recognizing that all of our traditions contain the raw material to justify violence and extremism, and also contain the raw material to justify compassion, coexistence and kindness -- that when others choose to read our texts as directives for hate and vengeance, we can choose to read those same texts as directives for love and for forgiveness.
Έχω βρει σε κοινότητες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, - από τις Εβραϊκές εναλλακτικές νεοφυείς επιχειρήσεις στις ακτές των ΗΠΑ μέχρι τα γυναικεία τζαμιά, και από τις εκκλησίες των μαύρων στη Νέα Υόρκη και στη Βόρεια Καρολίνα μέχρι ένα ιερό λεωφορείο γεμάτο καλόγριες που διασχίζει τη χώρα διαδίδοντας μηνύματα δικαιοσύνης και ειρήνης - Ότι υπάρχει ένα κοινό θρησκευτικό ήθος, που δίνει πνοή στη θρησκεία σε αυτήν τη χώρα. Κι ενώ oi θεολογίες και οι πρακτικές διαφέρουν πολύ ανάμεσα σε αυτές τις ανεξάρτητες κατά τ' άλλα ομάδες, βλέπουμε διαρκώς κάποια κοινά στοιχεία μεταξύ τους.
I have found now in communities as varied as Jewish indie start-ups on the coasts to a woman's mosque, to black churches in New York and in North Carolina, to a holy bus loaded with nuns that traverses this country with a message of justice and peace, that there is a shared religious ethos that is now emerging in the form of revitalized religion in this country. And while the theologies and the practices vary very much between these independent communities, what we can see are some common, consistent threads between them.
Θα σας μοιραστώ τέσσερα από αυτά.
I'm going to share with you four of those commitments now.
Το πρώτο είναι η εγρήγορση. Ζούμε σε μια εποχή με πρωτοφανή πρόσβαση σε πληροφορίες σχετικά με κάθε τραγωδία που συμβαίνουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Μέσα σε 12 ώρες, 20 εκατομμύρια άνθρωποι είδαν τη φωτογραφία του μικρού Αϊλάν Κουρντί, που ξεβράστηκε στα Τουρκικά παράλια. Όλοι έχουμε δει αυτήν τη φωτογραφία. Έχουμε δει τη φωτογραφία ενός πεντάχρονου παιδιού να τραβιέται μέσα από τα συντρίμμια του σπιτιού του στο Χαλέπι. Και μόλις έχουμε δει αυτές τις φωτογραφίες, καλούμαστε να δράσουμε.
The first is wakefulness. We live in a time today in which we have unprecedented access to information about every global tragedy that happens on every corner of this Earth. Within 12 hours, 20 million people saw that image of Aylan Kurdi's little body washed up on the Turkish shore. We all saw this picture. We saw this picture of a five-year-old child pulled out of the rubble of his building in Aleppo. And once we see these images, we are called to a certain kind of action.
Η δική μου παράδοση μας λέει την ιστορία ενός ταξιδιώτη που περπατάει έναν δρόμο, όταν βλέπει ένα όμορφο σπίτι να έχει πάρει φωτιά, και αναφωνεί: «Πώς γίνεται να έχει πάρει φωτιά ένα τόσο όμορφο σπίτι και να μην νοιάζεται κανένας;» Έτσι κι εμείς μαθαίνουμε ότι ο κόσμος μας έχει αρπάξει φωτιά, και είναι χρέος μας να κρατήσουμε τις καρδιές και τα μάτια μας ανοιχτά, και να αναγνωρίσουμε την ευθύνη μας να αγωνιστούμε να σβήσουν οι φλόγες.
My tradition tells a story of a traveler who is walking down a road when he sees a beautiful house on fire, and he says, "How can it be that something so beautiful would burn, and nobody seems to even care?" So too we learn that our world is on fire, and it is our job to keep our hearts and our eyes open, and to recognize that it's our responsibility to help put out the flames.
Είναι υπερβολικά δύσκολο να γίνει αυτό. Ψυχολόγοι μας λένε ότι όσο περισσότερο μαθαίνουμε τι δεν πάει καλά στον κόσμο, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να κάνουμε κάτι για αυτό. Ονομάζεται ψυχική χαύνωση. Απλώς κινούμαστε μηχανικά μετά από κάποιο σημείο. Κάπου στην πορεία οι θρησκευτικοί μας ηγέτες ξέχασαν ότι είναι δουλειά τους να ενοχλούν τους συνανθρώπους τους. Είναι δουλειά τους να μας ξυπνήσουν. Να μας απομακρύνουν από την απάθεια, να μας ανησυχήσουν, να μας πιέσουν να κάνουμε ό,τι δεν θέλουμε να κάνουμε και να δούμε ό,τι δεν θέλουμε να δούμε. Διότι γνωρίζουμε ότι η κοινωνική αλλαγή έρχεται μόνο --
This is extremely difficult to do. Psychologists tell us that the more we learn about what's broken in our world, the less likely we are to do anything. It's called psychic numbing. We just shut down at a certain point. Well, somewhere along the way, our religious leaders forgot that it's our job to make people uncomfortable. It's our job to wake people up, to pull them out of their apathy and into the anguish, and to insist that we do what we don't want to do and see what we do not want to see. Because we know that social change only happens --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
όταν είμαστε αφυπνισμένοι αρκετά, ώστε να δούμε ότι το σπίτι καίγεται.
when we are awake enough to see that the house is on fire.
Το δεύτερο είναι η ελπίδα. Και θέλω να πω το εξής για την ελπίδα. Η ελπίδα δεν είναι αφελής. Ούτε καθησυχαστική είναι. Η ελπίδα ίσως είναι η μεγαλύτερη πράξη αντίστασης ενάντια στην πολιτική απαισιοδοξίας κι ενάντια στην κουλτούρα της απελπισίας. Διότι η ελπίδα μας απελευθερώνει από τα εξωτερικά δεσμά μας και μας λέει: «Μπορείς να ονειρευτείς και να σκεφτείς χωρίς περιορισμούς ξανά. Δεν μπορούν να ελέγξουν το μέσα σου».
The second principle is hope, and I want to say this about hope. Hope is not naive, and hope is not an opiate. Hope may be the single greatest act of defiance against a politics of pessimism and against a culture of despair. Because what hope does for us is it lifts us out of the container that holds us and constrains us from the outside, and says, "You can dream and think expansively again. That they cannot control in you."
Είδα την ελπίδα να εκδηλώνεται σε μία εκκλησία αφροαμερικανών νότια του Σικάγο αυτό το καλοκαίρι. Είχα πάει το κοριτσάκι μου, που είναι πλέον 15 χρονών και μερικές ίντσες ψηλότερη μου, για να ακούσει το φίλο μου, Αιδεσιμότατο Οτις Μος να κηρύττει. Εκείνο το καλοκαίρι είχαν ήδη πυροβοληθεί 3.000 άνθρωποι από τον Ιανουάριο μέχρι τον Ιούλιο μόνο στο Σικάγο Μπήκαμε στην εκκλησία και ακούσαμε το κήρυγμα του αιδεσιμότατου Μος και μόλις αυτός τελείωσε, μία χορωδία από πανέμορφες γυναίκες, περίπου εκατό στο σύνολο, σηκώθηκε και ξεκίνησε να τραγουδάει. «Σε χρειάζομαι. Με χρειάζεσαι. Σε αγαπώ. Σε χρειάζομαι για να επιβιώσω». Και συνειδητοποίησα εκείνη ακριβώς τη στιγμή ότι αυτή θα έπρεπε να είναι η ουσία της θρησκείας. Οφείλει να δώσει ξανά νόημα στους ανθρώπους, να δώσει ελπίδα, την αίσθηση ότι αυτοί και τα όνειρά τους είναι θεμελιώδους σημασίας για έναν κόσμο που συνεχώς προσπαθεί να τους πείσει για το αντίθετο.
I saw hope made manifest in an African-American church in the South Side of Chicago this summer, where I brought my little girl, who is now 13 and a few inches taller than me, to hear my friend Rev. Otis Moss preach. That summer, there had already been 3,000 people shot between January and July in Chicago. We went into that church and heard Rev. Moss preach, and after he did, this choir of gorgeous women, 100 women strong, stood up and began to sing. "I need you. You need me. I love you. I need you to survive." And I realized in that moment that this is what religion is supposed to be about. It's supposed to be about giving people back a sense of purpose, a sense of hope, a sense that they and their dreams fundamentally matter in this world that tells them that they don't matter at all.
Το τρίτο είναι η παντοδυναμία. Σύμφωνα με τη ραβινική παράδοση, πρέπει πάντα να περπατάμε με δύο κομμάτια χαρτί στις τσέπες μας. Το ένα να λέει: «Δεν είμαι τίποτα παρά σκόνη και στάχτη». Δεν γίνονται όλα για μένα. Δεν μπορώ να ελέγξω τα πάντα και τίποτα δεν μπορώ να κάνω μοναχός μου. Το άλλο να λέει: «Για εμένα δημιουργήθηκε όλος ο κόσμος». Που σημαίνει ότι όντως δεν μπορώ να κάνω τα πάντα, ωστόσο σίγουρα κάτι μπορώ να κάνω. Μπορώ να συγχωρήσω. Μπορώ να αγαπήσω. Μπορώ να σηκώσω το ανάστημά μου. Μπορώ να διαμαρτυρηθώ. Μπορώ να είμαι μέρος της συζήτησης. Ακόμα και τώρα έχουμε το θρησκευτικό έθιμο, αυτή τη στάση, που συμβολίζει το παράδοξο μεταξύ ανημποριάς και δύναμης. Στην εβραϊκή κοινότητα, οι μόνες φορές που ξαπλώνουμε τελείως μπρούμυτα στο έδαφος είναι κατά τη διάρκεια των υψηλών εορτών (Ρος Ασανά και Γιομ Κιπούρ). Είναι ένδειξη ολοκληρωτικής υποταγής. Στην κοινότητά μας όταν σηκωνόμαστε από το έδαφος, στεκόμαστε με τα χέρια ψηλά προς τους ουρανούς, και αναφωνούμε: «Είμαι δυνατός, είμαι ισχυρός και άξιος. Δεν μπορώ να κάνω τα πάντα, μα μπορώ να κάνω κάτι».
The third principle is the principle of mightiness. There's a rabbinic tradition that we are to walk around with two slips of paper in our pockets. One says, "I am but dust and ashes." It's not all about me. I can't control everything, and I cannot do this on my own. The other slip of paper says, "For my sake the world was created." Which is to say it's true that I can't do everything, but I can surely do something. I can forgive. I can love. I can show up. I can protest. I can be a part of this conversation. We even now have a religious ritual, a posture, that holds the paradox between powerlessness and power. In the Jewish community, the only time of year that we prostrate fully to the ground is during the high holy days. It's a sign of total submission. Now in our community, when we get up off the ground, we stand with our hands raised to the heavens, and we say, "I am strong, I am mighty, and I am worthy. I can't do everything, but I can do something."
Σε έναν κόσμο που συνωμοτεί να μας κάνει να πιστέψουμε ότι είμαστε αόρατοι, ότι είμαστε ανήμποροι, θρησκευτικές κοινότητες και έθιμα μπορούν να μας υπενθυμίσουν ότι όσο χρόνο έχουμε σε αυτήν τη γη, με ότι χαρίσματα και ευλογίες μας έχουν δωριστεί, και με ότι πόρους διαθέτουμε, μπορούμε και οφείλουμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να προσπαθήσουμε να κάνουμε τον κόσμο λίγο πιο δίκαιο και λίγο πιο στοργικό.
In a world that conspires to make us believe that we are invisible and that we are impotent, religious communities and religious ritual can remind us that for whatever amount of time we have here on this Earth, whatever gifts and blessings we were given, whatever resources we have, we can and we must use them to try to make the world a little bit more just and a little bit more loving.
Το τέταρτο και τελευταίο είναι η αλληλοσύνδεση. Μερικά χρόνια πριν, καθώς περπατούσε ένα άνδρας σε μία παραλία της Αλάσκας, βρήκε μια μπάλα ποδοσφαίρου που είχε πάνω της γραμμένο κάτι στα γιαπωνέζικα. Τη φωτογράφισε και την ανάρτησε στα κοινωνικά δίκτυα. Ένας Γιαπωνέζος έφηβος επικοινώνησε μαζί του. Είχε χάσει σχεδόν τα πάντα από το τσουνάμι που έπληξε τη χώρα του, κατάφερε όμως έτσι να ανακτήσει την μπάλα του αφού είχε επιπλεύσει κατά μήκος ολόκληρου του Ειρηνικού. Πόσο μικρός έχει γίνει ο κόσμος μας. Μας είναι τόσο δύσκολο να θυμόμαστε πόσο στενά συνδεδεμένα είναι τα πάντα. Κι όμως γνωρίζουμε ότι τα καταπιεστικά συστήματα είναι αυτά που ωφελούνται περισσότερο από το ψέμα του ακραίου ατομικισμού.
The fourth and final is interconnectedness. A few years ago, there was a man walking on the beach in Alaska, when he came across a soccer ball that had some Japanese letters written on it. He took a picture of it and posted it up on social media, and a Japanese teenager contacted him. He had lost everything in the tsunami that devastated his country, but he was able to retrieve that soccer ball after it had floated all the way across the Pacific. How small our world has become. It's so hard for us to remember how interconnected we all are as human beings. And yet, we know that it is systems of oppression that benefit the most from the lie of radical individualism.
Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω πώς λειτουργεί. Υποτίθεται ότι δεν πρέπει να νοιάζομαι όταν νεαροί μαύροι κακοποιούνται από την αστυνομία, γιατί τα λευκά μου εβραιόπουλα πιθανότατα δεν θα κατηγορηθούν ποτέ για το έγκλημα του να οδηγούνε όντας μαύροι. Λάθος, διότι αυτό είναι και δικό μου πρόβλημα. Ακούστε και αυτό! Η ομοφοβία και η ισλαμοφοβία καθώς και ρατσισμοί κάθε είδους, είναι και δικά μας προβλήματα. Όπως είναι και ο αντισημιτισμός δικό μας πρόβλημα. Γιατί η Έμμα Λαζάρους είχε δίκιο.
Let me tell you how this works. I'm not supposed to care when black youth are harassed by police, because my white-looking Jewish kids probably won't ever get pulled over for the crime of driving while black. Well, not so, because this is also my problem. And guess what? Transphobia and Islamophobia and racism of all forms, those are also all of our problems. And so too is anti-Semitism all of our problems. Because Emma Lazarus was right.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Η Έμμα Λαζάρους είχε δίκιο όταν είπε ότι ωσότου όλοι από εμάς γίνουν ελεύθεροι, κανείς μας δεν είναι. Βρισκόμαστε όλοι μαζί εδώ. Και κάπου ανάμεσα σε αυτά τα τέσσερα στοιχεία, την εγρήγορση, την ελπίδα, την παντοδυναμία και την αλληλοσύνδεση, ανθίζει ένα πολυθρησκευτικό κίνημα δικαιοσύνης σε αυτήν τη χώρα, ένας αντίποδας που λέει ότι θρησκεία, μπορεί και οφείλει να γίνει μια δύναμη του καλού στον κόσμο.
Emma Lazarus was right when she said until all of us are free, we are none of us free. We are all in this together. And now somewhere at the intersection of these four trends, of wakefulness and hope and mightiness and interconnectedness, there is a burgeoning, multifaith justice movement in this country that is staking a claim on a countertrend, saying that religion can and must be a force for good in the world.
Οι καρδιές μας πονάνε από την αποτυχία του θρησκευτικού εξτρεμισμού, Μας αξίζουν περισσότερα από την αποτυχημένη θρησκεία της ρουτίνας. Είναι καιρός οι θρησκευτικές κοινότητες και οι ηγέτες τους να ηγηθούν αυτής της πνευματικής στροφής, που τόσο χρειάζεται αυτή η χώρα και ο κόσμος. Μια στροφή στην αγάπη, στη δικαιοσύνη, στην ισότητα και στην αξιοπρέπεια για όλους. Πιστεύω πως για τα παιδιά μας, δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με τίποτα λιγότερο.
Our hearts hurt from the failed religion of extremism, and we deserve more than the failed religion of routine-ism. It is time for religious leaders and religious communities to take the lead in the spiritual and cultural shift that this country and the world so desperately needs -- a shift toward love, toward justice, toward equality and toward dignity for all. I believe that our children deserve no less than that.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)