Είμαστε μάρτυρες μιας μεγαλειώδους προόδου της ανθρωπότητας. Τις τελευταίες δεκαετίες, η επέκταση της διεθνούς αγοράς έβγαλε το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού από την ακραία φτώχεια. Ωστόσο είμαστε μάρτυρες και μίας φοβερής αποτυχίας. Στην απόπειρά μας να βοηθήσουμε, άφησαμε πίσω όσους ζουν στις πλεόν ακραίες μορφές φτώχειας, τους εξαιρετικά φτωχούς.
We are witness to monumental human progress. Over the past few decades, the expansion of the global marketplace has lifted a third of the world's population out of extreme poverty. Yet we are also witness to an astounding failure. Our efforts to lift people up have left behind those in the harshest forms of poverty, the ultra-poor.
Η σημασία του όρου αυτού ξεπερνά τον οικονομικό ορισμό τον οποίο γνωρίζουμε όλοι: να ζεις με λιγότερο από 2 δολάρια την ημέρα. Ξεπερνά ακόμη και την έλλειψη περιουσίας όπως ζωντανά ή γη. Εξαιρετικά φτωχός σημαίνει να στερείσαι την αξιοπρέπειά σου, τον σκοπό ύπαρξης και την αυτοεκτίμησή σου. Σημαίνει να ζεις απομονωμένος, επειδή είσαι βάρος για την κοινότητά σου. Σημαίνει να μην μπορείς να φανταστείς ένα καλύτερο μέλλον για εσένα και την οικογένειά σου.
What it means to be ultra-poor goes beyond the monetary definition that we're all familiar with: living on less than two dollars a day. It goes even beyond not having assets like livestock or land. To be ultra-poor means to be stripped of your dignity, purpose and self-worth. It means living in isolation, because you're a burden to your own community. It means being unable to imagine a better future for yourself and your family.
Έως τα τέλη του 2019, περίπου 400 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν σε ακραία φτώχεια παγκοσμίως. Ο αριθμός αυτός ξεπερνά τον πληθυσμό των ΗΠΑ και του Καναδά μαζί. Κι όταν κάποια συμφορά χτυπήσει, είτε είναι πανδημία, φυσική καταστροφή ή ανθρωπογενής κρίση, οι αριθμοί αυτοί αυξάνονται αστρονομικά.
By the end of 2019, about 400 million people were living in ultra-poverty worldwide. That's more than the populations of the United States and Canada combined. And when calamity strikes, whether it's a pandemic, a natural disaster or a manmade crisis, these numbers spike astronomically higher.
Ο πατέρας μου, Φάζλι Άμπεντ, άφησε την επιχειρηματική καριέρα του για να ιδρύσει την BRAC το 1972 εδώ στο Μπαγκλαντές. Το Μπαγκλαντές ήταν ένα ερείπιο, αφού μόλις είχε υποστεί έναν ολέθριο κυκλώνα τον οποίο ακολούθησε ένας βάναυσος πόλεμος για ανεξαρτησία. Δουλεύοντας με τους πιο φτωχούς, ο πατέρας μου συνειδητοποίησε ότι η φτώχεια ήταν κάτι παραπάνω από έλλειψη εισοδήματος και περιουσίας. Ήταν επίσης έλλειψη ελπίδας. Ο κόσμος ήταν παγιδευμένος στην φτώχεια, διότι ένιωθε ότι η κατάσταση αυτή δεν μπορούσε να μεταβληθεί. Η φτώχεια, για αυτούς, ήταν σαν τον ήλιο και το φεγγάρι - κάτι που τους δόθηκε από τον Θεό.
My father, Fazle Abed, gave up a corporate career to establish BRAC here in Bangladesh in 1972. Bangladesh was a wreck, having just gone through a devastating cyclone followed by a brutal war for independence. Working with the poorest of the poor, my father realized that poverty was more than the lack of income and assets. It was also a lack of hope. People were trapped in poverty, because they felt their condition was immutable. Poverty, to them, was like the sun and the moon -- something given to them by God.
Για να πετύχουν τα προγράμματα μείωσης της φτώχειας, θα έπρεπε να ενισχύσουν την ελπίδα και την αυτοεκτίμηση έτσι ώστε, με λίγη υποστήριξη, οι άνθρωποι να μπορέσουν να βγουν μόνοι τους από τη φτώχεια.
For poverty reduction programs to succeed, they would need to instill hope and self-worth so that, with a little support, people could lift themselves out of poverty.
Ο BRAC καινοτόμησε με το πρόγραμμα αποφοίτησης, μία λύση ενάντια στην ακραία φτώχεια που πλήττει τόσο την έλλειψη εισοδήματος όσο και την έλλειψη ελπίδας. Το πρόγραμμα δουλεύει κυρίως με γυναίκες, διότι κυρίως αυτές πλήττονται από την ακραία φτώχεια αλλά είναι κι εκείνες που συνήθως μπορούν να βγάλουν τις ίδιες και τις οικογένειές τους από αυτήν.
BRAC went on to pioneer the graduation approach, a solution to ultra-poverty that addresses both income poverty and the poverty of hope. The approach works primarily with women, because women are the most affected by ultra-poverty but also the ones most likely to pull themselves and their families out of it.
Σε μια περίοδο δύο ετών, ουσιαστικά κάνουμε τέσσερα πράγματα. Πρώτον, καλύπτουμε τις βασικές ανάγκες μιας γυναίκας παρέχοντάς της φαγητό ή χρήματα, διασφαλίζοντας τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωση. Δεύτερον, την καθοδηγούμε προς έναν αξιοπρεπή βιοπορισμό δίνοντας της κάποια περιουσία, π.χ. ζωντανά, και μαθαίνοντάς την να βγάζει χρήματα από αυτήν. Τρίτον, της μαθαίνουμε να αποταμιεύει, να προϋπολογίζει και να επενδύει το νέο της πλούτο. Και τέταρτον, την βοηθούμε να ενταχθεί κοινωνικά, πρώτα σε ομάδες γυναικών όπως η ίδια, και έπειτα στην κοινότητά της. Καθένα από αυτά τα στοιχεία είναι κλειδί για την επιτυχία των άλλων αλλά η πραγματική μαγεία είναι η ελπίδα και η αίσθηση ύπαρξης δυνατοτήτων που οι γυναίκες αναπτύσσουν μέσω της στενής καθοδήγησης που λαμβάνουν.
Over a two-year period, we essentially do four things. One, we meet a woman's basic needs by giving her food or cash, ensuring the minimum to survive. Two, we move her towards a decent livelihood by giving her an asset, like livestock, and training her to earn money from it. Three, we train her to save, budget and invest her new wealth. And four, we help to integrate her socially, first into groups of women like her and then into her community. Each of these elements is key to the success of the others, but the real magic is the hope and sense of possibility the women develop through the close mentorship they receive.
Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω για την Τζορίνα. Η Τζορίνα γεννήθηκε σε ένα μακρινό χωριό στο βόρειο Μπαγκλαντές. Δεν πήγε ποτέ σχολείο, και σε ηλικία 15 ετών, παντρεύτηκε έναν βίαιο σύζυγο. Στο τέλος εκείνος την εγκατέλειψε, αφήνοντάς την χωρίς εισόδημα και με δύο παιδιά που δεν πήγαιναν σχολείο και ήταν σοβαρά υποσιτισμένα. Χωρίς κάποιον να στραφεί για βοήθεια δεν είχε καμία ελπίδα. Η Τζορίνα μπήκε στο πρόγραμμα Αποφοίτησης της BRAC το 2005. Έλαβε ένα δολάριο την βδομάδα, δύο αγελάδες, επαγγελματική κατάρτιση και εβδομαδιαία επίσκεψη από κάποιον μέντορα. Ξεκίνησε να αναπτύσσει περιουσία, αλλά το σημαντικότερο, ξεκίνησε να φαντάζεται ένα καλύτερο μέλλον για εκείνη και τα παιδιά της. Αν πηγαίνατε στο χωριό της Τζορίνα σήμερα, θα μαθαίνατε ότι έχει το μεγαλύτερο παντοπωλείο της περιοχής. Θα σας έδειχνε περήφανα τη γη που αγόρασε και το σπίτι που έχτισε.
Let me tell you about Jorina. Jorina was born in a remote village in northern Bangladesh. She never went to school, and at the age of 15, she was married off to an abusive husband. He eventually abandoned her, leaving her with no income and two children who were not in school and were severely malnourished. With no one to turn to for help, she had no hope. Jorina joined BRAC's Graduation program in 2005. She received a dollar a week, two cows, enterprise training and a weekly visit from a mentor. She began to build her assets, but most importantly, she began to imagine a better future for herself and her children. If you were visit Jorina's village today, you would find that she runs the largest general store in her area. She will proudly show you the land she bought and the house she built.
Απ' όταν ξεκίνησαμε το πρόγραμμα το 2002, 2 εκατομμύρια γυναίκες από το Μπαγκλαντές έχουν βγάλει τις οικογένειές τους από την ακραία φτώχεια. Περίπου 9 εκατομμύρια άνθρωποι συνολικά. Το πρόγραμμα, που κοστίζει περίπου 500 δολάρια ανά οικογένεια, διαρκεί μόνο δύο χρόνια, αλλά το αντίκτυπό του συνεχίζεται για πολύ καιρό.
Since we began this program in 2002, two million Bangladeshi women have lifted themselves and their families out of ultra-poverty. That's almost nine million people. The program, which costs 500 dollars per household, runs for only two years, but the impact goes well beyond that.
Έρευνες της Σχολής Οικονομικών του Λονδίνου έδειξαν ότι ακόμη και επτά χρόνια μετά το πρόγραμμα το 92% των συμμετεχόντων διατήρησαν ή αύξησαν το εισόδημα, την περιουσία και την κατανάλωσή τους. Η Έσθερ Ντούφλο και ο Άμπιτζιτ Μπάνερτζι, οι οικονομολόγοι του ΜΙΤ που κέρδισαν πέρυσι το Βραβείο Νόμπελ, διεξήγαν αξιολογήσεις για πολλαπλές χώρες που έδειξαν ότι η αποφοίτηση είναι από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους απελευθέρωσης από την παγίδα της φτώχειας.
Researchers at the London School of Economics found that even seven years after entering the program, 92 percent of participants had maintained or increased their income, assets and consumption. Esther Duflo and Abhijit Banerjee, the MIT economists who won the Nobel Prize last year, led multicountry evaluations that identified graduation as one of the most effective ways to break the poverty trap.
Αλλά ο πατέρας μου δεν ήταν ευχαριστημένος που βρήκε μία λύση η οποία λειτουργεί για κάποιους μόνο ανθρώπους. Πάντα ήθελε να δει αν ήμασταν αρκετά φιλόδοξοι όσον αφορά την κλίμακα. Έτσι όταν πετύχαμε σε εθνικό επίπεδο στο Μπαγκλαντές, ήθελε να δει πώς θα μπορούσαμε να πετύχουμε σε παγκόσμιο επίπεδο. Και κάτι τέτοιο πρέπει να εμπλέξει τις κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις ήδη διαθέτουν δισεκατομμύρια δολάρια σε προγράμματα μείωσης της φτώχειας. Αλλά πολλά από αυτά τα χρήματα σπαταλώνται άδικα, διότι αυτά τα προγράμματα ή δεν φτάνουν στους πλέον φτωχούς, ή, ακόμη κι αν φτάσουν, δεν έχουν σημαντικό και μακροπρόθεσμο αντίκτυπο.
But my father wasn't content to have found a solution that worked for some people. He always wanted to know whether we were being ambitious enough in terms of scale. So when we achieved nationwide scale in Bangladesh, he wanted to know how we could scale it globally. And that has to involve governments. Governments already dedicate billions of dollars on poverty reduction programs. But so much of that money is wasted, because these programs either don't reach the poorest, and even the ones that do fail to have significant long-term impact.
Προσπαθούμε να κινητοποιήσουμε τις κυβερνήσεις και να βοηθήσουμε να υιοθετήσουν και να προσαρμόσουν προγράμματα αποφοίτησης, μεγιστοποιώντας την απόδοση των δισεκατομμυρίων δολαρίων που ήδη διαθέτουν για την καταπολέμηση της ακραίας φτώχειας. Το σχέδιο μας είναι να βοηθήσουμε ακόμη 21 εκατομμύρια ανθρώπους να βγουν από την ακραία φτώχεια σε οκτώ χώρες μέσα στα επόμενα έξι χρόνια με ομάδες της BRAC που θα δρουν επιτόπου σε κάθε χώρα.
We are working to engage governments to help them to adopt and scale graduation programs themselves, maximizing the impact of the billions of dollars they already allocate to fight ultra-poverty. Our plan is to help another 21 million people lift themselves out of ultra-poverty in eight countries over the next six years with BRAC teams on-site and embedded in each country.
Τον Ιούλιο του 2019, ο πατέρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο του εγκεφάλου και του δόθηκαν τέσσερις μήνες ζωής. Κατά την έξοδό του από την BRAC μετά από 47 χρόνια ηγεσίας, μας υπενθύμισε ότι όλη του τη ζωή έβλεπε πάντα την αισιοδοξία να υπερνικά την απελπισία, ότι όταν ανάψει η φλόγα της αυτοπεποίθησης στον άνθρωπο, ακόμη και οι πιο φτωχοί μπορούν να αλλάξουν την ζωή τους.
In July of 2019, my father was diagnosed with terminal brain cancer and given four months to live. As he transitioned out of BRAC after leading the organization for 47 years, he reminded us that throughout his life, he saw optimism triumph over despair, that when you light the spark of self-belief in people, even the poorest can transform their lives.
Ο πατέρας μου έφυγε από την ζωή τον Δεκέμβριο. Άναψε τη φλόγα αυτή για εκατομμύρια ανθρώπους, και τις τελευταίες μέρες της ζωής του, μας ικέτευσε να συνεχίσουμε αυτό το έργο για εκατομμύρια ακόμη.
My father passed away in December. He lit that spark for millions of people, and in the final days of his life, he implored us to continue to do so for millions more.
Ας αδράξουμε την ευκαιρία που μας προσφέρεται, ας σταματήσουμε απλώς να φανταζόμαστε έναν κόσμο χωρίς ακραία φτώχεια, κι ας ξεκινήσουμε να χτίζουμε αυτόν τον κόσμο μαζί.
This opportunity is ours for the taking, so let's stop imagining a world without ultra-poverty and start building that world together.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.