A room full of boys. A girl child, hardly nine or ten years old, she is sitting in the center of the room, surrounded by books. She is the only girl among boys, and is barely missing her female cousins and friends, who are inside the home instead of the school, because they are not allowed to get an education alongside boys. There isn't a single functional girls' school in her village.
Кімната, повна хлопців. Якась дівчинка, майже 9 чи 10 років, сидить в центрі кімнати, а навколо книги. Вона - єдина дівчина серед хлопців. Вона майже не сумує за сестрами та подругами, які проводять час удома, а не в школі, тому що їм не дозволено здобувати освіту разом з юнаками. Немає жодної школи для дівчат у її селі.
She was born in a Baloch conservative tribe, where women and girls are a matter of honor. She is the eldest in her family, and when she was about to be born, her parents wanted a baby boy. But they had bad luck; a baby girl arrived. It was customary in her family to keep girls inside the homes. But her uncle, who was a university graduate, he wanted to give her an opportunity to see the world, to be part of the society. Luckily, she has a name that can be used for both men and women. So he saw a chance to change her course of life. So he decided to raise her as a boy.
Вона народилася в роді балуджів, де шанують жінок і дівчат. Вона найстарша в сім'ї, її батьки хотіли хлопчика. Але їм не пощастило: народилася дівчинка. У її сім'ї жінки завжди перебувають вдома. Але її дядько, високоосвічена людина, хотів дати їй можливість побачити світ, бути частиною суспільства. На щастя, її ім'я підходить як для хлопця, так і для дівчини. Так він збагнув, що є шанс змінити її життя. От і вирішив виховувати її, як хлопчика.
At three months old, she went from being a baby girl, to baby boy. She is given a boy's getup. She is allowed to go outside and get an education alongside boys. She is free, she is confident. She observes, she notes small, everyday injustices faced by women and girls in her village. When newspapers arrive at her home, she watches as it passes from the eldest man to the youngest man. By the time women get hold of the paper, it is old news.
У свої три місяці вона стала хлопчиком. ЇЇ вдягали у хлопчачий одяг, виходила надвір і вчилася разом із хлопчиками. Вільна та впевнена. Кожного дня вона помічає несправедливість щодо жінок і дівчат у селі. Коли додому надходять газети, вона дивиться, як газета передається від старшого до молодшого чоловіка. До того часу, як її в руки візьме жінка, новини стають вже неактуальними.
She completes her eighth-grade year. Now fear starts to come in. This will be the end of her education, because the only option for high school for further study is five kilometers away. Boys have bicycles, they are free. But she knows her father will not allow her to travel on her own, even if she were posing as a boy. "I can't let you do that. And I don't have the time to walk you there and back. Sorry, it is impossible." She gets very upset. But a miracle happened. A long-distance relative offers to teach her ninth- and tenth-grade curricula during summer vacations. This is how she completed her matriculation. The girl whom I am talking about to you is me, Shameem, who is talking before you now.
Вона закінчує 8 клас. Тепер їй страшно, адже це буде кінець навчання, тому що єдиний варіант для подальшого навчання у вищій школі знаходиться в п'яти кілометрах від неї. Хлопці мають велосипеди, вони вільні. Але вона знає, що батько не пустить її саму в дорогу, навіть, якщо вона прикидається хлопцем. "Я не можу тобі це дозволити. До того ж, я не маю часу, щоб водити тебе туди. Вибач, але це неможливо." Вона дуже засмутилася. Проте сталось диво. Далекий родич запропонував навчати її за програмою дев'ятих та десятих класів протягом літніх канікул. Ось так вона здобула середню освіту. Ця дівчина, про яку я розповідаю,- це я, Шамім, я стою перед вами.
(Applause)
(Оплески)
Throughout centuries, people have been fighting for their identity. People have been loved, privileged, because of their identity, their nationality, their ethnicity. Again, people have been hated, denied, because of their nationality, their identity, their race, their gender, their religion. Identity determines your position in society, wherever you live. So if you ask me, I would say I hate this question of identity. Millions of girls in this world are being denied their basic rights because of being female. I would have faced the same, if I hadn't been raised as a boy. I was determined to continue my studies, to learn, to be free. After my schooling, even enrolling in college was not easy for me. I went on a three-day hunger strike.
Протягом століть люди боряться за самобутність. Людей любили та надавали їм привілеїв через їхню індивідуальність, національність, етнічну приналежність. Знову ж таки, ми ненавидимо та заперечуємо один одному через національність та індивідуальність, нашу расу, стать, релігію. Особистість визначає місце в суспільстві. Та якби ви мене запитали, я б відповіла, що ненавиджу питання про особистість. Мільйони дівчат позбавлені звичайних прав через жіночу стать. Я б стикнулася з тим самим, якби не виховувалась, як хлопець. У мене була ціль закінчити навчання, здобути знання та стати вільною. Після школи навіть вступ до коледжу був не легким. Я голодувала три дні.
(Laughter)
(Сміх)
Then, I got permission for college.
Тоді отримала дозвіл на вступ.
(Laughter)
(Сміх)
(Applause)
(Оплески)
In that way, I completed my college. Two years later, when the time came for me to go to university, my father turned his eyes, his attention, to my younger brothers. They need to be in school, secure jobs and support the family. And as a woman, my place was to be home. But, I don't give up. I sign up for a two-year program to become a lady health visitor. Then I hear about Thardeep Rural Development Program, a non-profit organization working to empower rural communities. I sneak away. I travel five hours to interview for a position. It is the first time I am the farthest from my home I have ever been. I am closest to my freedom I have ever been. Luckily, I got the job, but the hardest part is facing my father.
Ось так я закінчила коледж. П'ять років пізніше, коли прийшов час вступати в університет, батько повністю присвятив увагу молодшим братам. Вони повинні ходити до школи, мати роботу і утримувати сім'ю. Оскільки я жінка, моє місце вдома. Проте я не опустила руки. Я підписалася на дворічну програму, щоб стати медсестрою. Тоді я почула про Thardeep Rural Development Program, некомерційну організація, яка бореться за розширення прав селян. Я вислизнула. Їхала п'ять годин на співбесіду. Я ніколи не була так далеко від дому і так близько від вільного життя. На щастя, я отримала роботу, але найважче - це зустрітися з батьком.
(Laughter)
(Сміх)
Relatives are already scaring him about his daughter wandering off, teasing him with talk of his daughter crossing the border. When I return home, I want nothing more than just to accept the position in Thardeep. So that night, I packed all my things in a bag, and I walked into my father's room and told him, "Tomorrow morning, the bus is going to come in. If you believe in me, if you believe in me, you will wake me up and take me to the bus station. If you don't, I'll understand." Then I went to sleep. The next morning, my father was standing beside me to take me to the bus stop.
Родичі вже лякали його тим, що донька загубилася, дратували його розмовами про те, що я перетнула кордон. Коли я повернулась додому, я хотіла лише погодитись на посаду у Thardeep. Тієї ночі я спакувала всі мої речі, зайшла в кімнату батька і сказала йому: "Завтра зранку приїде автобус. Якщо ти віриш у мене, якщо ти у мене віриш, ти розбудиш мене зранку й проведеш до автобусної станції. Якщо ні, я зрозумію." Після цього я пішла спати. Наступного ранку батько стояв біля мене, щоб провести до станції.
(Applause)
(Оплески)
That day, I understood the importance of words. I understood how words affect our hearts, how words play an important role in our lives. I understood words are more powerful than fighting. At TRDP, I saw there was a Pakistan which I didn't know, a country much more complex than I had realized. Until that, I thought I had a difficult life. But here, I saw what women in other parts of Pakistan were experiencing. It really opened my eyes. Some women had 11 children but nothing to feed them. For getting water, they would walk three hours every day to wells. The nearest hospital was at least 32 kilometers away. So if a woman is in labor, she travels by camel to get to the hospital. The distance is great; she may die on her way.
Того дня я зрозуміла значущість слів. Я усвідомила, як слова торкаються сердець і яку важливу роль грають у нашому житті. Я збагнула, що вони могутніші, ніж бійки. У TRDP я побачила невідому для мене країну Пакистан. вона набагато проблемніша, ніж я думала. До того часу мені здавалось, що я важко живу. Але тут я побачила, як живуть жінки в інших частинах Пакистану. Це відкрило мені очі. Деякі жінки не можуть прогодувати своїх одинадцять дітей. Їм потрібно йти кожного дня по три години до криниць по воду. Найближча лікарня знаходиться за 32 кілометри від них. Тобто, якщо жінка народжує, до лікарні вона їде на верблюді. Відстань велика; на шляху можна померти.
So now, this became more than just a job for me. I discovered my power. Now, as I was getting salary, I started sending back money to my home. Relatives and neighbors were noticing this. Now they started to understand the importance of education. By that time, some other parents started sending their daughters to school. Slowly, it became easier and acceptable for young women to be in college. Today, there isn't a single girl out of school in my village.
Зараз це для мене щось більше, ніж просто робота. Я знайшла в собі силу. Оскільки я вже отримувала зарплату, то відсилала гроші до свого дому. Родичі та сусіди помічали це. І тоді вони почали розуміти важливість освіти. Деякі батьки віддали доньок до школи. Поступово дівчатам стало легше вступати в коледж, і це стало більш прийнятним. На сьогоднішній день всі дівчата у моєму селі ходять до школи.
(Applause)
(Оплески)
Girls are doing jobs in health sites, even in police. Life was good. But somewhere in my heart, I realized that my region, beyond my village needs further change. This was also the time when I joined Acumen Fellowship. There, I met leaders like me across the country. And I saw they are taking risks in their lives. I started to understand what leadership really means. So I decided to go back to my region and take a position as a teacher in a remote school, a school that I have to reach by bus -- two hours traveling, every morning and evening. Though it was hard, on my first day I knew I made the right decision. The first day I walked into the school, I saw all these little Shameems staring back at me --
Дівчата працють у лікарнях, навіть у поліції. Добре було жити. Але глибоко в душі я усвідомила, що весь мій регіон, поза моїм селом, потребує змін. В цей же час я приєдналася до програми "Acumen Fellowship". Там я зустріла лідерів зі всієї країни. Я бачила, що вони ризикують життям. Я починала розуміти, що насправді означає лідерство. Тому я вирішила повернутися додому й зайняти посаду вчителя у віддаленій школі, до якої я мусила добиратися автобусом по дві години кожного ранку та вечора. Хоча було важко, у перший день я знала, що прийняла правильне рішення. Вперше перетнувши поріг школи, я побачила маленьких шамімок, які пожирали мене очима,
(Laughter)
(Сміх)
with dreams in their eyes, the same dream of freedom which I had in my childhood.
повними мрій очима, про свободу, про яку і я мріяла в дитинстві.
So the girls are eager to learn, but the school is understaffed. Girls sit hopeful, learn nothing, and they leave. I can't bear to see this happening. There was no turning back. I found my purpose. I enlisted a few of my friends to help me to teach. I'm introducing my girls to the outside world by extracurricular activities and books. I share with them the profiles of the world's best leaders, like Martin Luther King and Nelson Mandela. Last year, a few of our students went to college. For me, I never stop studying. Today, I'm working to complete my PhD in education --
Ці дівчатка готові вчитись, але в школі не вистачає працівників. Вони надіються, але нічого не вчать і покидають школу. Я не могла дозволити, щоб це й надалі продовжувалось. Не було дороги назад. Я знайшла своє призначення. Я заручилася допомогою декількох друзів. Я відкрила дівчаткам зовнішній світ через позакласні заняття та книги. Я розповідала їм про найкращих світових лідерів, наприклад, Мартіна Лютера Кінга та Нельсона Манделу. Минулого року декілька наших учнів поступили в коледж. Я ніколи не припиняла навчатись. Сьогодні я працюю над отриманням ступеня кандидата педагогічних наук,
(Applause)
(Оплески)
which will allow me to gain a management position in the school system, and I will be able to make more decisions and play a pivotal role in the system.
що дозволить мені посісти керівне місце у шкільній системі, я матиму змогу приймати більше рішень і відіграватиму важливу роль у цій системі.
I believe that without educating the girls, we may not make world peace. We may not reduce child marriage. We may not reduce infant mortality rate. We may not reduce maternal mortality rate. For this, we have to continuously and collectively work together. At least I am playing my role, though the destination is not close. The road is not easy. But I have dreams in my eyes, and I am not going to look back now.
Я вірю, що без освіченості дівчат ми не досягнемо миру у всьому світі. Можливо, ми не знизимо рівень дитячих шлюбів та рівень дитячої смертності чи материнської. Щоб це вдалося, ми мусимо безперервно спільно працювати у колективі. Я виконую свою роботу, хоча до цілі ще далеко. Це не легко. Проте я маю мрію та не збираюсь оглядатись назад.
Thank you.
Дякую.
(Applause)
(Оплески)