I'm here to tell you how change is happening at a local level in Pakistan, because women are finding their place in the political process.
Ik kom jullie hier vertellen over hoe dingen op lokaal niveau veranderen in Pakistan, omdat vrouwen er hun plek vinden in het politieke proces.
I want to take you all on a journey to the place I was raised, northwest Pakistan, called Dir. Dir was founded in the 17th century. It was a princely state until its merger with Pakistan in 1969. Our prince, Nawab Shah Jahan, reserved the right to wear white, the color of honor, but only for himself. He didn't believe in educating his people. And at the time of my birth in 1979, only five percent of boys and one percent of girls received any schooling at all. I was one among that one percent.
Ik neem jullie allemaal mee naar de plaats waar ik ben opgegroeid, in het Noordwesten van Pakistan, in een stad genaamd Dir. Dir werd gesticht in de 17e eeuw. Het was een autonoom prinsdom tot de fusie met Pakistan in 1969. De toenmalige prins Nawab Shah Jahan had het alleenrecht wit te dragen. Wit was de kleur van eer en enkel hij mocht die dragen. Hij vond het geen goed idee om zijn volk te onderwijzen. En in 1979, toen ik geboren werd, kreeg slechts vijf procent van de jongens en één procent van de meisjes enige vorm van opleiding. Ik zat bij die één procent.
Growing up, I was very close to my father. He is a pharmacy doctor, and he sent me to school. Every day, I would go to his clinic when my lessons finished. He's a wonderful man and a well-respected community leader. He was leading a welfare organization, and I would go with him to the social and political gatherings to listen and talk to the local men about our social and economic problems.
Tijdens mijn jeugd was ik erg close met mijn vader. Hij is dokter en stuurde me naar school. Elke dag na mijn lessen ging ik naar zijn praktijk. Hij is een geweldige man en een gerespecteerde gemeenschapsleider. Hij gaf leiding aan een welzijnsorganisatie en ik ging met hem naar sociale en politieke bijeenkomsten. Ik had het met mannen uit de omgeving over de sociale en economische problemen.
However, when I was 16, my father asked me to stop coming with him to the public gatherings. Now, I was a young woman, and my place was in the home. I was very upset. But most of my family members, they were happy with this decision. It was very difficult for me to sit back in the home and not be involved.
Hoe dan ook, toen ik 16 jaar was, verzocht mijn vader me om niet meer mee te gaan naar de bijeenkomsten. Ik was een jonge vrouw dus ik moest thuisblijven. Ik was gechoqueerd. Maar het merendeel van mijn familie was blij met mijn vaders keuze. Het was niet gemakkelijk voor mij om thuis te zitten in plaats van op de bijeenkomsten.
It took two years that finally my family agreed that my father could reconnect me with women and girls, so they could share their problems and together we could resolve them. So, with his blessings, I started to reconnect with women and girls so we could resolve their problems together.
Het duurde twee jaar voor mijn familie ermee akkoord ging dat mijn vader me weer in contact bracht met andere vrouwen en meisjes die hun problemen dan konden delen zodat we ze samen konden oplossen. En zo, met zijn goedkeuring, kwam ik weer samen met vrouwen en meisjes om samen hun problemen op te lossen.
When women show up, they bring their realities and views with them. And yet, I have found all too often, women underestimate their own strength, their potential and their self-respect. However, while connecting with these women and girls, it became very clear to me that if there was to be any hope to create a better life for these women and girls and their families, we must stand up for our own rights -- and not wait for someone else to come and help us.
Als vrouwen samenkomen, delen ze hun eigen situatie en hun eigen visie. En toch heb ik te vaak gezien dat vrouwen hun eigen kracht en potentieel onderschatten en een negatief zelfbeeld hebben. Toen ik echter met deze vrouwen en meisjes samenkwam, werd me al snel duidelijk dat als er ook maar een sprankeltje hoop was op een beter leven voor hen en hun familie, dat we dan voor onze eigen rechten moeten opkomen -- en dat we niet mogen wachten op hulp van anderen.
So I took a huge leap of faith and founded my own organization in '94 to create our very own platform for women empowerment. I engaged many women and girls to work with me. It was hard. Many of the women working with me had to leave once they got married, because their husbands wouldn't let them work. One colleague of mine was given away by her family to make amends for a crime her brother had committed. I couldn't help her. And I felt so helpless at that time. But it made me more determined to continue my struggle. I saw many practices like these, where these women suffered silently, bearing this brutality. But when I see a woman struggling to change her situation instead of giving up, it motivates me.
Dus ik waagde de sprong en stichtte in 1994 mijn eigen organisatie. Het werd ons eigen platform voor 'empowerment' van vrouwen. Zo veel vrouwen en meisjes zijn bij mij komen werken. Het was niet gemakkelijk. Veel vrouwen namen ontslag toen ze trouwden, omdat ze van hun mannen niet mochten werken. Een collega werd weggegeven door haar familie om haar broer schadeloos te stellen omdat hij een misdrijf had gepleegd. Ik kon niets doen. En ik voelde me toen zo machteloos. Maar hierdoor was ik nog meer vastberaden mijn strijd door te zetten. Dit soort praktijken heb ik vaak meegemaakt. Vrouwen die in alle stilte afzien terwijl ze de wreedheid ondergaan. Maar wanneer ik een vrouw zie die haar problemen probeert op te lossen in plaats van op te geven, krijg ik weer goede moed.
So I ran for a public office as an independent candidate in Lower Dir in the local elections in 2001. Despite all the challenges and hurdles I faced throughout this process, I won.
Dus deed ik mee aan de lokale verkiezingen. Ik stelde me kandidaat voor een functie bij het bestuur tijdens de verkiezingen in 2001 in Laag-Dir. Ondanks alle moeilijkheden won ik de verkiezingsstrijd.
(Applause)
(Applaus)
And I served in the public office for six years. But unfortunately, we women, elected women, we were not allowed to sit in the council together with all the members and to take part in the proceedings. We had to sit in a separate, ladies-only room, not even aware what was happening in the council. Men told me that, "You women, elected women members, should buy sewing machines for women." When I knew what they needed the most was access to clean drinking water. So I did everything I could do to prioritize the real challenges these women faced. I set up five hand pumps in the two dried up wells in my locality. Well, we got them working again. Before long, we made water accessible for over 5,000 families. We proved that anything the men could do, so could we women. I built alliances with other elected women members, and last year, we women were allowed to sit together with all the members in the council.
Ik werkte zes jaar bij het bestuur. Maar tot mijn grote spijt mochten wij vrouwen, verkozen vrouwen, geen vergaderingen bijwonen met de andere leden van het bestuur en geen procedures opvolgen. Wij moesten in een ruimte zitten waar enkel vrouwen binnen mochten en waar we niets meekregen van de vergadering. Mannen zeiden tegen mij: "Jullie vrouwen, verkozen vrouwelijke leden, zouden naaimachines moeten kopen voor vrouwen." Maar ik wist dat proper drinkwater een veel grotere noodzaak was. Dus deed ik alles wat ik kon om eerst de echte problemen van deze vrouwen op te lossen. Zo plaatste ik in mijn buurt vijf pompen in twee uitgedroogde waterputten. En ja, nu werken de waterputten weer. Al snel hadden meer dan 5000 families toegang tot proper water. We bewezen dat alles wat mannen konden, vrouwen ook konden. Ik kwam samen met andere verkozen vrouwen, en sinds vorig jaar mogen vrouwen samenzitten met alle leden van het bestuur.
(Applause)
(Applaus)
And to take part in the legislation and planning and budgeting, in all the decisions. I saw there is strength in numbers. You know yourselves. Lack of representation means no one is fighting for you. Pakistan is -- We're 8,000 miles away from where I'm here with you today. But I hope what I'm about to tell you will resonate with you, though we have this big distance in miles and in our cultures.
We mogen nu meewerken aan de wetgeving, aan projecten en aan de begroting -- aan alle beslissingen. Samen staan we sterk. Jullie kennen jezelf. Geen vertegenwoordiging betekent dat er geen strijd gevoerd wordt. Pakistan is -- bijna 13,000 kilometer verderop van waar we nu zijn. Maar ik hoop dat wat ik jullie nu vertel bij jullie binnenkomt, ondanks ons grote verschil in kilometers en cultuur.
When women show up, they bring the realities and hopes of half a population with them. In 2007, we saw the rise of the Taliban in Swat, Dir and nearby districts. It was horrifying. The Taliban killed innocent people. Almost every day, people collected the dead bodies of their loved ones from the streets. Most of the social and political leaders struggling and working for the betterment of their communities were threatened and targeted. Even I had to leave, leaving my children behind with my in-laws. I closed my office in Dir and relocated to Peshawar, the capital of my province. I was in trauma, kept thinking what to do next. And most of the family members and friends were suggesting, "Shad, stop working. The threat is very serious." But I persisted.
Als vrouwen samenkomen, delen ze de situatie en verwachtingen van zichzelf en de halve wereldbevolking. In 2007 zagen we de opkomst van de Taliban in enkele Pakistaanse districten zoals Swat en Dir. Het was verschrikkelijk. De Taliban vermoordde onschuldige mensen. Bijna elke dag haalden mensen de lijken van hun geliefden van de straten. De meeste buurt- en partijleiders die zwoegden en hard werkten voor hun gemeenschap werden door de Taliban bedreigd. Ook ik moest vertrekken. Ik liet mijn kinderen bij mijn schoolfamilie. Ik sloot de deuren van mijn kantoor in Dir en verhuisde naar Peshawar, de hoofdstad van de provincie. Dit bracht mij veel emotionele schade toe en ik bleef denken: "Wat nu?" Het merendeel van mijn familie en vrienden zei: "Shad, stop met werken. Dit zijn ernstige bedreigingen." Maar ik ging door.
In 2009, we experienced a historic influx of internally displaced persons, from Swat, Dir and other nearby districts. I started visiting the camps almost every day, until the internally displaced persons started to go back to their place of origin. I established four mother-child health care units, especially to take care of over 10,000 women and children nearby the camps. But you know, during all these visits, I observed that there was very little attention towards women's needs. And I was looking for what is the reason behind it. And I found it was because of the underrepresentation of women in both social and political platforms, in our society as a whole. And that was the time when I realized that I need to narrow down my focus on building and strengthening women's political leadership to increase their political representation, so they would have their own voice in their future.
In 2009 was er een historische toestroom aan migranten uit eigen land, uit Swat, Dir en andere naburige regio's. Ik bezocht bijna elke dag de vluchtelingenkampen, totdat de migranten teruggingen naar hun plaats van herkomst. Ik stichtte vier zorgpraktijken voor moeder en kind, voornamelijk om meer dan 10.000 vrouwen en kinderen vlakbij de kampen te verzorgen. Maar tijdens deze bezoeken merkte ik op dat er weinig rekening gehouden werd met de behoeften van vrouwen. En ik zocht naar de reden hierachter. Ik ontdekte dat dit kwam omdat vrouwen ondervertegenwoordigd zijn in zowel sociale als politieke platformen in onze samenleving. En op dat moment besefte ik dat ik mij moest focussen op de groei en ontwikkeling van vrouwelijke politieke leiders. Zo worden ze op grotere schaal vertegenwoordigd en hebben vrouwen straks een eigen politieke stem.
So we started training around 300 potential women and youth for the upcoming local elections in 2015. And you know what? Fifty percent of them won.
Zo zijn we begonnen met het voorbereiden van ongeveer 300 bekwame vrouwen voor de plaatselijke verkiezingen in 2015. En raad eens? Vijftig procent van hen won.
(Applause)
(Applaus)
And they are now sitting in the councils, taking part actively in the legislation, planning and budgeting. Most of them are now investing their funds on women's health, education, skill development and safe drinking water. All these elected women now share, discuss and resolve their problems together.
En ze zijn lid van het bestuur en werken actief mee aan de wetgeving, aan projecten en aan de begroting. Het merendeel van hen investeert overheidsgeld in de gezondheid van vrouwen, onderwijs, ontwikkeling en proper drinkwater. Al deze verkozen vrouwen bespreken hun problemen en lossen ze samen op.
Let me tell you about two of the women I have been working with: Saira Shams. You can see, this young lady, age 26, she ran for a public office in 2015 in Lower Dir, and she won. She completed two of the community infrastructure schemes. You know, women, community infrastructure schemes ... Some people think this is men's job. But no, this is women's job, too, we can do it. And she also fixed two of the roads leading towards girls schools, knowing that without access to these schools, they are useless to the girls of Dir.
Ik wil jullie graag vertellen over twee vrouwelijke collega's. Saira Shams. Deze 26-jarige jonge vrouw stelde zich verkiesbaar voor een functie in het bestuur van Laag-Dir en won. Ze voltooide voor de stad twee infrastructuurprojecten. Maar zoals je weet, vrouwen en infrastructuurprojecten ... Sommige mensen denken dat dit mannenwerk is. Maar dit is ook vrouwenwerk. Wij kunnen dit ook. Ze heeft ook twee wegen aangelegd die leiden naar meisjesscholen. Want de meisjes uit Dir gaan niet naar school als er geen weg naartoe leidt.
And another young woman is Asma Gul. She is a very active member of the young leaders forum we established. She was unable to run for the public office, so she has become the first female journalist of our region. She speaks and writes for women's and girls' issues and their rights. Saira and Asma, they are the living examples of the importance of inclusion and representation.
Het andere verhaal gaat over Asma Gul. Zij werkt zeer actief mee aan ons eigen forum voor jonge leiders. Ze kon niet verkiesbaar zijn voor de bestuursverkiezingen, dus werd ze in onze stad de eerste vrouwelijke journalist. Ze spreekt en schrijft over problemen en rechten van vrouwen. Saira en Asma zijn het bewijs dat integratie en representatie belangrijk zijn.
Let me tell you this, too. In the 2013 general elections in Pakistan and the local elections in 2015, there were less than 100 women voters in Dir. But you know what? I'm proud to tell you that this year, during the general elections, there were 93,000 women voters in Dir.
Ik wil jullie nog iets vertellen. Tijdens de Pakistaanse parlementsverkiezingen in 2013 en de plaatselijke verkiezingen in 2015 gingen er in Dir minder dan 100 vrouwen stemmen. En weet je wat? Met trots kan ik zeggen dat er dit jaar tijdens de parlemenstsverkiezingen 93,000 vouwen gingen stemmen in Dir.
(Applause)
(Applaus)
So our struggle is far from over. But this shift is historic. And a sign that women are standing up, showing up and making it absolutely clear that we all must invest in building women's leadership. In Pakistan and here in the United States, and everywhere in the world, this means women in politics, women in business and women in positions of power making important decisions.
Onze strijd is nog lang niet voorbij. Maar de veranderingen schrijven geschiedenis. Ze tonen aan dat vrouwen protesteren, samenkomen en duidelijk maken dat we moeten investeren in de groei van vrouwelijke leiders. In Pakistan en hier in de Verenigde Staten en overal in de wereld betekent dat dat vrouwelijke politici, vrouwelijke ondernemers en vrouwelijke leiders, belangrijke beslissingen moeten nemen.
It took me 23 years to get here. But I don't want any girl or any woman to take 23 years of her life to make herself heard. I have had some dark days. But I have spent every waking moment of my life working for the right of every woman to live her full potential.
Het heeft 23 jaar geduurd voor ik stond waar ik nu sta. Maar ik wil niet dat het voor andere meisjes en vrouwen 23 jaar duurt voor ze hun stem vinden. Ik heb zware tijden gekend. Maar ik ben elk moment van mijn leven opgekomen voor het recht van elke vrouw om al haar mogelijkheden te benutten.
Imagine with me a world where thousands of us stand up and they support other young women together, creating opportunities and choices that benefit all. And that, my friends, can change the world.
Laten we ons samen een wereld inbeelden waar duizenden van ons opkomen voor zichzelf. Waar we andere jonge vrouwen samen steunen en kansen en keuzes creëren die voor iedereen nuttig zijn. En dat, vrienden, kan de wereld veranderen.
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)