When I was 11, I remember waking up one morning to the sound of joy in my house. My father was listening to BBC News on his small, gray radio. There was a big smile on his face which was unusual then, because the news mostly depressed him.
Toen ik 11 was, werd ik op een ochtend wakker door vreugdekreten in huis. Mijn vader luisterde naar het BBC-nieuws op zijn kleine, grijze radio. Hij had een grote glimlach op zijn gezicht. Dat was ongewoon omdat het nieuws hem meestal depressief maakte.
"The Taliban are gone!" my father shouted.
"De Taliban zijn weg!", riep mijn vader.
I didn't know what it meant, but I could see that my father was very, very happy.
Ik wist niet wat dat betekende, maar ik kon zien dat mijn vader zeer, zeer gelukkig was.
"You can go to a real school now," he said.
"Nu kan je naar een echte school", zei hij.
A morning that I will never forget. A real school. You see, I was six when the Taliban took over Afghanistan and made it illegal for girls to go to school. So for the next five years, I dressed as a boy to escort my older sister, who was no longer allowed to be outside alone, to a secret school. It was the only way we both could be educated. Each day, we took a different route so that no one would suspect where we were going. We would cover our books in grocery bags so it would seem we were just out shopping. The school was in a house, more than 100 of us packed in one small living room. It was cozy in winter but extremely hot in summer. We all knew we were risking our lives -- the teacher, the students and our parents. From time to time, the school would suddenly be canceled for a week because Taliban were suspicious. We always wondered what they knew about us. Were we being followed? Do they know where we live? We were scared, but still, school was where we wanted to be.
Een ochtend die ik nooit zal vergeten. Een echte school. Want ik was zes toen de Taliban in Afghanistan het meisjes verbood om naar school te gaan. De volgende vijf jaar moest ik met jongenskleren mijn oudere zus escorteren. Ze mocht niet langer alleen buitenkomen en kon alleen maar naar een geheime school gaan. Het was de enige manier waarop we beiden een opleiding konden volgen. Elke dag namen we een andere route zodat niemand kon vermoeden waar wij naartoe gingen. We verborgen onze boeken in boodschappentassen zodat het leek dat we gingen winkelen. De school was in een huis. We zaten met meer dan 100 in een kleine woonkamer. Gezellig in de winter, maar extreem heet in de zomer. We wisten allemaal dat we ons leven riskeerden - de leraar, de studenten en onze ouders. Soms was er een week lang geen school omdat de Taliban iets vermoedden. Altijd vroegen we ons af wat ze over ons wisten. Werden we gevolgd? Wisten ze waar we woonden? We waren bang, maar toch wilden we naar school.
I was very lucky to grow up in a family where education was prized and daughters were treasured. My grandfather was an extraordinary man for his time. A total maverick from a remote province of Afghanistan, he insisted that his daughter, my mom, go to school, and for that he was disowned by his father. But my educated mother became a teacher. There she is. She retired two years ago, only to turn our house into a school for girls and women in our neighborhood. And my father -- that's him -- he was the first ever in his family to receive an education. There was no question that his children would receive an education, including his daughters, despite the Taliban, despite the risks. To him, there was greater risk in not educating his children. During Taliban years, I remember there were times I would get so frustrated by our life and always being scared and not seeing a future. I would want to quit, but my father, he would say, "Listen, my daughter, you can lose everything you own in your life. Your money can be stolen. You can be forced to leave your home during a war. But the one thing that will always remain with you is what is here, and if we have to sell our blood to pay your school fees, we will. So do you still not want to continue?"
Ik had het geluk op te groeien in een familie waar onderwijs werd geprezen en dochters werden gekoesterd. Mijn grootvader was voor zijn tijd een buitengewone man. Een buitenbeentje uit een afgelegen provincie van Afghanistan stond hij erop dat zijn dochter, mijn moeder, naar school ging. Daarom werd hij verstoten door zijn vader. Maar mijn goed opgeleide moeder werd lerares. Hier is ze. Twee jaar geleden stopte ze, maar maakte van ons huis een school voor meisjes en vrouwen in onze buurt. En mijn vader - dat is hem - was de eerste in zijn familie die een opleiding kreeg. Er bestond geen twijfel aan dat zijn kinderen een opleiding zouden krijgen, met inbegrip van zijn dochters, ondanks de Taliban, ondanks de risico's. In zijn ogen was het niet opleiden van zijn kinderen een groter risico. Tijdens de jaren van de Taliban, herinner ik me, was ik vaak zo gefrustreerd door ons leven, altijd bang zijn, geen toekomst zien. Ik wou ermee ophouden, maar mijn vader zei: maar mijn vader zei: "Luister, mijn dochter. Je kunt alles wat je hebt, kwijtraken. Je geld kan worden gestolen. Je kunt gedwongen worden om je huis te verlaten in een oorlog. Maar het enige dat je levenslang kan bijhouden, zit hier. Maar het enige dat je levenslang kan bijhouden, zit hier. Zelfs als we ons bloed moeten verkopen om je schoolgeld te betalen, dan zullen we dat doen. Wil je het dan nog altijd niet volhouden?"
Today I am 22. I was raised in a country that has been destroyed by decades of war. Fewer than six percent of women my age have made it beyond high school, and had my family not been so committed to my education, I would be one of them. Instead, I stand here a proud graduate of Middlebury College.
Vandaag ben ik 22. Ik ben opgegroeid in een land dat verwoest is door tientallen jaren oorlog. Minder dan 6% van de vrouwen van mijn leeftijd hebben de middelbare school afgemaakt. Als mijn familie niet zo’n waarde had gehecht aan mijn opleiding, was ik een van hen. In plaats daarvan sta ik hier trots als afgestudeerde van het Middlebury College.
(Applause)
(Applaus)
When I returned to Afghanistan, my grandfather, the one exiled from his home for daring to educate his daughters, was among the first to congratulate me. He not only brags about my college degree, but also that I was the first woman, and that I am the first woman to drive him through the streets of Kabul.
Toen ik terugging naar Afghanistan, was mijn grootvader, die verstoten was omdat hij het aandurfde zijn dochters een opleiding te geven, bij de eersten om me te feliciteren. Hij schept niet alleen op over mijn universiteitsgraad, maar ook dat ik de eerste vrouw was maar ook dat ik de eerste vrouw was die hem door de straten van Kaboel reed.
(Applause)
(Applaus)
My family believes in me. I dream big, but my family dreams even bigger for me. That's why I am a global ambassador for 10x10, a global campaign to educate women. That's why I cofounded SOLA, the first and perhaps only boarding school for girls in Afghanistan, a country where it's still risky for girls to go to school. The exciting thing is that I see students at my school with ambition grabbing at opportunity. And I see their parents and their fathers who, like my own, advocate for them, despite and even in the face of daunting opposition.
Mijn familie gelooft in mij. Ik heb grote dromen, maar die van mijn familie voor mij zijn nog groter. Daarom ben ik globale ambassadeur voor 10x10, een wereldwijde campagne om vrouwen op te leiden. Daarom heb ik samen met anderen SOLA opgericht. Het is de eerste en misschien enige kostschool voor meisjes in Afghanistan, een land waar het voor meisjes nog steeds riskant is om naar school te gaan. Blij verrast zie ik dat leerlingen op mijn school ambitieus de kans aangrijpen. En dat hun ouders net als de mijne, voor hen opkomen, zelfs ondanks de ontmoedigende tegenstand.
Like Ahmed. That's not his real name, and I cannot show you his face, but Ahmed is the father of one of my students. Less than a month ago, he and his daughter were on their way from SOLA to their village, and they literally missed being killed by a roadside bomb by minutes. As he arrived home, the phone rang, a voice warning him that if he sent his daughter back to school, they would try again.
Zoals Ahmed. Dat is niet zijn echte naam en ik kan jullie zijn gezicht niet tonen. Ahmed is de vader van een van mijn studentes. Minder dan een maand geleden waren hij en zijn dochter onderweg van SOLA naar hun dorp. Ze ontsnapten letterlijk aan de dood door een bermbom. Ze ontsnapten letterlijk aan de dood door een bermbom. Toen hij thuiskwam, ging de telefoon. Een stem waarschuwde hem dat als hij zijn dochter terug naar school zond, ze het opnieuw zouden proberen.
"Kill me now, if you wish," he said, "but I will not ruin my daughter's future because of your old and backward ideas."
"Dood me maar, als je wil," zei hij, "maar ik zal de toekomst van mijn dochter niet ruïneren omwille van jullie ouderwetse en achterlijke ideeën."
What I've come to realize about Afghanistan, and this is something that is often dismissed in the West, that behind most of us who succeed is a father who recognizes the value in his daughter and who sees that her success is his success. It's not to say that our mothers aren't key in our success. In fact, they're often the initial and convincing negotiators of a bright future for their daughters, but in the context of a society like in Afghanistan, we must have the support of men. Under the Taliban, girls who went to school numbered in the hundreds -- remember, it was illegal. But today, more than three million girls are in school in Afghanistan.
Wat ik ben gaan beseffen over Afghanistan, en dit is iets dat in het westen vaak wordt vergeten, is dat achter de meesten van ons die slagen er een vader staat die de waarde van zijn dochter inziet en die begrijpt dat haar succes zijn succes is. Niet dat onze moeders geen rol spelen in ons succes. In feite zijn zij vaak de eerste en overtuigende onderhandelaars voor een mooie toekomst voor hun dochters, maar in een samenleving als in Afghanistan, hebben we de steun van de mannen nodig. Onder de Taliban telde je de schoolgaande meisjes bij honderden. Onder de Taliban telde je de schoolgaande meisjes bij honderden. En was het illegaal. Vandaag gaan meer dan drie miljoen meisjes naar school in Afghanistan.
(Applause)
(Applaus)
Afghanistan looks so different from here in America. I find that Americans see the fragility in changes. I fear that these changes will not last much beyond the U.S. troops' withdrawal. But when I am back in Afghanistan, when I see the students in my school and their parents who advocate for them, who encourage them, I see a promising future and lasting change. To me, Afghanistan is a country of hope and boundless possibilities, and every single day the girls of SOLA remind me of that. Like me, they are dreaming big.
Vanuit Amerika ziet Afghanistan er zo anders uit. Ik merk dat de Amerikanen kijken naar de kwetsbaarheid van de veranderingen. Hier vrees ik dat deze veranderingen niet zullen voortduren na de terugtrekking van de Amerikaanse troepen. Maar terug in Afghanistan, als ik die studenten op mijn school zie en hun ouders die voor hen opkomen, die hen aanmoedigen, zie ik een veelbelovende toekomst en duurzame veranderingen. Voor mij is Afghanistan een land van hoop en grenzeloze mogelijkheden. Elke dag herinneren de meisjes van SOLA me daaraan. Elke dag herinneren de meisjes van SOLA me daaraan. Net als ik hebben ook zij grote dromen.
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)