Όταν ήμουν 11, Θυμάμαι πως ξύπνησα ένα πρωί με ήχους χαράς στο σπίτι. Ο πατέρας μου άκουγε τα Νέα του BBC στο μικρό γκρι ραδιόφωνό του. Είχε ένα τεράστιο χαμόγελο, πράγμα περίεργο για την εποχή, γιατί συνήθως τα νέα του έφερναν κατάθλιψη.
When I was 11, I remember waking up one morning to the sound of joy in my house. My father was listening to BBC News on his small, gray radio. There was a big smile on his face which was unusual then, because the news mostly depressed him.
«Έφυγαν οι Ταλιμπάν!» φώναξε ο πατέρας μου.
"The Taliban are gone!" my father shouted.
Δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό, αλλά έβλεπα πως ο πατέρας μου ήταν πολύ, πολύ χαρούμενος.
I didn't know what it meant, but I could see that my father was very, very happy.
«Μπορείς να πας σε αληθινό σχολείο τώρα», είπε.
"You can go to a real school now," he said.
Ένα πρωινό που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ένα πραγματικό σχολείο. Βλέπετε, ήμουν έξι όταν οι Ταλιμπάν κατέλαβαν το Αφγανιστάν και το σχολείο ήταν πλέον παράνομο για τα κορίτσια. Έτσι για τα επόμενα πέντε χρόνια, ντυνόμουν σαν αγόρι για να συνοδεύω την μεγαλύτερη αδερφή μου, επειδή δεν επιτρεπόταν πλέον να είναι έξω μόνη, σε ένα κρυφό σχολείο. Ήταν ο μόνος τρόπος να μορφωθούμε και οι δύο. Κάθε μέρα, πηγαίναμε από διαφορετική διαδρομή έτσι ώστε κανείς να μην υποψιάζεται που πηγαίνουμε. Κρύβαμε τα βιβλία σε τσάντες για ψώνια ώστε να φαίνεται ότι απλά βγήκαμε στην αγορά. Το σχολείο ήταν σε ένα σπίτι, ήμασταν πάνω από 100 σε ένα μικρό καθιστικό. Ήταν άνετο το χειμώνα αλλά πολύ ζεστό το καλοκαίρι. Ξέραμε όλοι πως ρισκάρουμε τις ζωές μας -- ο δάσκαλος, οι μαθητές και οι γονείς μας. Πού και πού, το σχολείο ξαφνικά έκλεινε για μία εβδομάδα επειδή οι Ταλιμπάν το υποπτεύονταν. Πάντα αναρωτιόμασταν τι ήξεραν για μας. Μας ακολουθούσαν; Ξέρουν πού μένουμε; Φοβόμασταν, αλλά και πάλι, θέλαμε να είμαστε στο σχολείο.
A morning that I will never forget. A real school. You see, I was six when the Taliban took over Afghanistan and made it illegal for girls to go to school. So for the next five years, I dressed as a boy to escort my older sister, who was no longer allowed to be outside alone, to a secret school. It was the only way we both could be educated. Each day, we took a different route so that no one would suspect where we were going. We would cover our books in grocery bags so it would seem we were just out shopping. The school was in a house, more than 100 of us packed in one small living room. It was cozy in winter but extremely hot in summer. We all knew we were risking our lives -- the teacher, the students and our parents. From time to time, the school would suddenly be canceled for a week because Taliban were suspicious. We always wondered what they knew about us. Were we being followed? Do they know where we live? We were scared, but still, school was where we wanted to be.
Ήμουν πολύ τυχερή που μεγάλωσα σε μία οικογένεια που εκτιμούσε την εκπαίδευση και θεωρούσε τις κόρες πολύτιμες. Ο παππούς μου ήταν εξαιρετικός άνδρας για την εποχή του. Ένας αμετανόητος αποστάτης από μια απομακρυσμένη επαρχία του Αφγανιστάν, επέμενε πως η κόρη του, η μαμά μου, έπρεπε να πάει σχολείο, και γι' αυτό ο πατέρας του τον αποκλήρωσε. Όμως η μορφωμένη μου μητέρα έγινε δασκάλα. Εδώ την βλέπετε. Αποσύρθηκε πριν δύο χρόνια, και μετέτρεψε το σπίτι σε σχολείο για κορίτσια και γυναίκες της γειτονιάς μας. Και ο πατέρας μου -- να 'τος -- ήταν ο πρώτος που μορφώθηκε στην οικογένειά του. Δεν υπήρχε αμφιβολία πως τα παιδιά του θα μορφωνόταν, όπως και οι κόρες του, παρά τους Ταλιμπάν, παρά το ρίσκο. Γι' αυτόν, ήταν μεγαλύτερο ρίσκο να μην μορφώσει τα παιδιά του. Στα χρόνια των Ταλιμπάν, θυμάμαι πως υπήρχαν στιγμές που απογοητευόμουν τόσο πολύ από τη ζωή μας από το να είμαι φοβισμένη και να μην βλέπω μέλλον. Ήθελα να παραιτηθώ, αλλά ο πατέρας μου, έλεγε, «Άκου, κόρη μου, μπορεί να χάσεις τα πάντα στη ζωή σου. Μπορεί να σου κλέψουν τα λεφτά. Ν' αναγκαστείς να εγκαταλείψεις το σπίτι σου στον πόλεμο. Όμως το μόνο πράγμα που θα σου μείνει για πάντα είναι ό,τι έχεις εδώ, και αν χρειαστεί να πουλήσουμε το αίμα μας για να πας στο σχολείο, θα το κάνουμε. Ακόμη λοιπόν δεν θέλεις να συνεχίσεις;»
I was very lucky to grow up in a family where education was prized and daughters were treasured. My grandfather was an extraordinary man for his time. A total maverick from a remote province of Afghanistan, he insisted that his daughter, my mom, go to school, and for that he was disowned by his father. But my educated mother became a teacher. There she is. She retired two years ago, only to turn our house into a school for girls and women in our neighborhood. And my father -- that's him -- he was the first ever in his family to receive an education. There was no question that his children would receive an education, including his daughters, despite the Taliban, despite the risks. To him, there was greater risk in not educating his children. During Taliban years, I remember there were times I would get so frustrated by our life and always being scared and not seeing a future. I would want to quit, but my father, he would say, "Listen, my daughter, you can lose everything you own in your life. Your money can be stolen. You can be forced to leave your home during a war. But the one thing that will always remain with you is what is here, and if we have to sell our blood to pay your school fees, we will. So do you still not want to continue?"
Σήμερα είμαι 22. Μεγάλωσα σε μία χώρα που έχει καταστραφεί από πολέμους δεκαετιών. Λιγότερο από το έξι τοις εκατό των γυναικών στην ηλικία μου τελείωσαν το γυμνάσιο, και αν η οικογένειά μου δεν είχε τέτοια αφοσίωση στην μόρφωση, θα ήμουν μία από αυτές. Αντ' αυτού είμαι εδώ, μία περήφανη απόφοιτος του πανεπιστημίου του Μίντλμπερι.
Today I am 22. I was raised in a country that has been destroyed by decades of war. Fewer than six percent of women my age have made it beyond high school, and had my family not been so committed to my education, I would be one of them. Instead, I stand here a proud graduate of Middlebury College.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Όταν επέστρεψα στο Αφγανιστάν, ο παππούς μου, αυτός που διώχθηκε από το σπίτι του επειδή τόλμησε να μορφώσει τις κόρες του, ήταν από τους πρώτους που μου έδωσε συγχαρητήρια. Όχι μόνο καυχιέται για το πτυχίο μου, αλλά και που ήμουν η πρώτη γυναίκα, και είμαι η πρώτη γυναίκα που τον πηγαίνει βόλτες με το αυτοκίνητο στους δρόμους της Καμπούλ.
When I returned to Afghanistan, my grandfather, the one exiled from his home for daring to educate his daughters, was among the first to congratulate me. He not only brags about my college degree, but also that I was the first woman, and that I am the first woman to drive him through the streets of Kabul.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Η οικογένειά μου πιστεύει σε μένα. Έχω μεγάλα όνειρα, αλλά η οικογένειά μου έχει ακόμα μεγαλύτερα όνειρα για μένα. Γι' αυτό έγινα παγκόσμια πρέσβειρα του 10x10, μίας παγκόσμιας εκστρατείας για τη μόρφωση των γυναικών. Γι' αυτό είμαι συν-ιδρύτρια του SOLA, του πρώτου και ίσως μοναδικού οικοτροφείου για κορίτσια στο Αφγανιστάν, μίας χώρας στην οποία είναι ακόμα επικίνδυνο για τα κορίτσια να πηγαίνουν σχολείο. Είναι συναρπαστικό να βλέπω μαθήτριες του σχολείο μου με φιλοδοξίες, να αρπάζουν τις ευκαιρίες. Βλέπω τους γονείς και τους πατεράδες που, όπως ο δικός μου, τις υποστηρίζουν, ενάντια στις αποθαρρυντικές αντιρρήσεις.
My family believes in me. I dream big, but my family dreams even bigger for me. That's why I am a global ambassador for 10x10, a global campaign to educate women. That's why I cofounded SOLA, the first and perhaps only boarding school for girls in Afghanistan, a country where it's still risky for girls to go to school. The exciting thing is that I see students at my school with ambition grabbing at opportunity. And I see their parents and their fathers who, like my own, advocate for them, despite and even in the face of daunting opposition.
Σαν τον Αχμέτ. Δεν είναι το πραγματικό του όνομα, και δεν μπορώ να σας δείξω το πρόσωπό του, αλλά ο Αχμέτ είναι πατέρας μίας μαθήτριάς μου. Σχεδόν ένα μήνα πριν, αυτός και η κόρη του πήγαιναν από το SOLA στο χωριό τους, και κυριολεκτικά γλίτωσαν το θάνατο από βόμβα, για λίγα λεπτά. Όταν έφτασε σπίτι, χτύπησε το τηλέφωνο, και μία φωνή τον προειδοποίσε πως αν ξαναστείλει την κόρη του στο σχολείο, θα προσπαθήσουν πάλι.
Like Ahmed. That's not his real name, and I cannot show you his face, but Ahmed is the father of one of my students. Less than a month ago, he and his daughter were on their way from SOLA to their village, and they literally missed being killed by a roadside bomb by minutes. As he arrived home, the phone rang, a voice warning him that if he sent his daughter back to school, they would try again.
«Σκοτώστε με τώρα, αν θέλετε», είπε, «αλλά δεν θα καταστρέψω το μέλλον της κόρης μου με τις δικές σας παλιές αναχρονιστικές ιδέες».
"Kill me now, if you wish," he said, "but I will not ruin my daughter's future because of your old and backward ideas."
Αυτό που έχω καταλάβει για το Αφγανιστάν, είναι κάτι που συχνά παραβλέπει η Δύση, ότι πίσω από τις περισσότερες πετυχημένες γυναίκες κρύβεται ένας πατέρας που αναγνωρίζει την αξία της κόρης του και που βλέπει στην επιτυχία της, την δική του επιτυχία. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως οι μητέρες δεν αποτελούν κλειδί στην επιτυχία. Στην πραγματικότητα, είναι συχνά οι αρχικοί πειστικοί διαπραγματευτές για ένα λαμπρό μέλλον για τις κόρες τους, αλλά σε μία κοινωνία σαν του Αφγανιστάν, χρειαζόμαστε την υποστήριξη των ανδρών. Με τους Ταλιμπάν, τα κορίτσια που πήγαν στο σχολείο αριθμούσαν μερικές εκατοντάδας -- θυμηθείτε, ήταν παράνομο. Σήμερα όμως, πάνω από 3 εκατομμύρια κορίτσια πηγαίνουν σε σχολείο στο Αφγανιστάν.
What I've come to realize about Afghanistan, and this is something that is often dismissed in the West, that behind most of us who succeed is a father who recognizes the value in his daughter and who sees that her success is his success. It's not to say that our mothers aren't key in our success. In fact, they're often the initial and convincing negotiators of a bright future for their daughters, but in the context of a society like in Afghanistan, we must have the support of men. Under the Taliban, girls who went to school numbered in the hundreds -- remember, it was illegal. But today, more than three million girls are in school in Afghanistan.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Το Αφγανιστάν μοιάζει τόσο διαφορετικό από την Αμερική. Θεωρώ ότι Αμερικανοί βλέπουν πόσο εύθραυστες είναι οι αλλαγές. Φοβάμαι πως οι αλλαγές δεν θα κρατήσουν για πολύ μετά την αποχώρηση των Αμερικάνικων στρατευμάτων. Όποτε όμως επιστρέφω στο Αφγανιστάν, όταν βλέπω τις μαθήτριες στο σχολείο μου και τους γονείς που τις υποστηρίζουν, που τις ενθαρρύνουν, βλέπω ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον και μια αλλαγή που θα κρατήσει. Για μένα, το Αφγανιστάν είναι μία χώρα ελπίδας και απεριόριστων δυνατοτήτων, και κάθε μέρα τα κορίτσια του SOLA μου το θυμίζουν. Όπως κι εγώ, έχουν μεγάλα όνειρα.
Afghanistan looks so different from here in America. I find that Americans see the fragility in changes. I fear that these changes will not last much beyond the U.S. troops' withdrawal. But when I am back in Afghanistan, when I see the students in my school and their parents who advocate for them, who encourage them, I see a promising future and lasting change. To me, Afghanistan is a country of hope and boundless possibilities, and every single day the girls of SOLA remind me of that. Like me, they are dreaming big.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)