Δεν είμαι σίγουρος πως όλοι εδώ γνωρίζουν τις φωτογραφίες μου. Θα ήθελα να ξεκινήσω δείχνοντάς σας μερικές φωτογραφίες, κι έπειτα θα σας μιλήσω.
I'm not sure that every person here is familiar with my pictures. I want to start to show just a few pictures to you, and after I'll speak.
Θέλω να σας πω λίγο για την ιστορία μου, επειδή θ' αναφερθούμε σ' αυτό κατά τη διάρκεια της ομιλίας μου, εδώ. Γεννήθηκα το 1944 στη Βραζιλία, την εποχή που η Βραζιλία δεν ήταν, ακόμη, οικονομία της αγοράς. Γεννήθηκα σ' ένα αγρόκτημα, που το περισσότερο ήταν τροπικό δάσος [κι ακόμη είναι]. Ένα εκπληκτικό μέρος. Έζησα με απίθανα πουλιά, απίθανα ζώα, κολύμπησα στα μικρά ποτάμια με τους καϊμάν μας. Ζούσαν περίπου 35 οικογένειες σ' εκείνο το αγρόκτημα, και ό,τι παράγαμε, το καταναλώναμε. Πολύ λίγα πράγματα πήγαιναν στην αγορά. Μια φορά το χρόνο, το μόνο προϊόν που πήγαινε στην αγορά ήταν τα βοοειδή που παράγαμε, και ταξιδεύαμε 45 ημέρες περίπου για να φτάσουμε στο σφαγείο, φέρνοντας χιλιάδες κεφαλές βοοειδών, και 20 ημέρες για να επιστρέψουμε ξανά στο αγρόκτημα.
I must speak to you a little bit of my history, because we'll be speaking on this during my speech here. I was born in 1944 in Brazil, in the times that Brazil was not yet a market economy. I was born on a farm, a farm that was more than 50 percent rainforest [still]. A marvelous place. I lived with incredible birds, incredible animals, I swam in our small rivers with our caimans. It was about 35 families that lived on this farm, and everything that we produced on this farm, we consumed. Very few things went to the market. Once a year, the only thing that went to the market was the cattle that we produced, and we made trips of about 45 days to reach the slaughterhouse, bringing thousands of head of cattle, and about 20 days traveling back to reach our farm again.
Όταν ήμουν 15 ετών, αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το μέρος αυτό και να πάω σε μια πόλη λίγο μεγαλύτερη --πολύ μεγαλύτερη-- όπου τελείωσα το γυμνάσιο. Έμαθα διαφορετικά πράγματα εκεί. Η Βραζιλία είχε αρχίσει να αστικοποιείται, να βιομηχανοποιείται, και γνώρισα την πολιτική. Υπήρξα κάπως ριζοσπαστικός, ήμουν μέλος των αριστερών κομμάτων, κι έγινα ακτιβιστής. Πήγα στο πανεπιστήμιο για να γίνω οικονομολόγος. Έκανα μεταπτυχιακό στα οικονομικά.
When I was 15 years old, it was necessary for me to leave this place and go to a town a little bit bigger -- much bigger -- where I did the second part of secondary school. There I learned different things. Brazil was starting to urbanize, industrialize, and I knew the politics. I became a little bit radical, I was a member of leftist parties, and I became an activist. I [went to] university to become an economist. I [did] a master's degree in economics.
Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου συνέβη αυτήν την περίοδο. Γνώρισα ένα εκπληκτικό κορίτσι που έγινε η δια βίου καλύτερη φίλη μου και συνεργάτης μου σε οτιδήποτε έχω κάνει μέχρι τώρα, η σύζυγός μου, Λέλια Γουάνικ Σαλγκάντο.
And the most important thing in my life also happened in this time. I met an incredible girl who became my lifelong best friend, and my associate in everything that I have done till now, my wife, Lélia Wanick Salgado.
Η Βραζιλία ριιζοσπαστικοποιήθηκε έντονα. Παλέψαμε σκληρά ενάντια στη δικτατορία, σε μια στιγμή που ήταν απαραίτητο για μας: Είτε θα βγαίναμε στην παρανομία με τα όπλα στα χέρια, είτε θα φεύγαμε από τη Βραζιλία. Ήμασταν πολύ νέοι, και η οργάνωσή μας σκέφτηκε πως ήταν καλύτερα για μας να φύγουμε, κι έτσι βρεθήκαμε στη Γαλλία, όπου έκανα διδακτορικό στα οικονομικά και η Λέλια έγινε αρχιτέκτονας. Έπειτα εργάστηκα για μια τράπεζα επενδύσεων. Κάναμε πολλά ταξίδια, χρηματοδοτούμενη ανάπτυξη, οικονομικά προγράμματα στην Αφρική με την Παγκόσμια Τράπεζα.
Brazil radicalized very strongly. We fought very hard against the dictatorship, in a moment it was necessary to us: Either go into clandestinity with weapons in hand, or leave Brazil. We were too young, and our organization thought it was better for us to go out, and we went to France, where I did a PhD in economics, Léila became an architect. I worked after for an investment bank. We made a lot of trips, financed development, economic projects in Africa with the World Bank.
Και μια μέρα η φωτογραφία εισέβαλε ολοκληρωτικά στη ζωή μου. Έγινα φωτογράφος, τα παράτησα όλα κι έγινα φωτογράφος, κι άρχισα να κάνω τη φωτογραφία που ήταν σημαντική για μένα. Πολλοί μου λένε πως είμαι φωτορεπόρτερ, πως είμαι ανθρωπιστής φωτογράφος, πως είμαι ακτιβιστής φωτογράφος. Έκανα πολύ περισσότερα απ' αυτό. Η φωτογραφία έγινε η ζωή μου. Ζούσα ολοκληρωτικά μέσα στη φωτογραφία κάνοντας μακροχρόνια έργα, και θέλω να σας δείξω μερικές φωτογραφίες από -- επαναλαμβάνω, θα δείτε απ' τα κοινωνικά έργα, που πήρα μέρος κι έχω εκδώσει πολλά βιβλία γι' αυτές τις φωτογραφίες, θα σας δείξω όμως μόνο μερικές τώρα.
And one day photography made a total invasion in my life. I became a photographer, abandoned everything and became a photographer, and I started to do the photography that was important for me. Many people tell me that you are a photojournalist, that you are an anthropologist photographer, that you are an activist photographer. But I did much more than that. I put photography as my life. I lived totally inside photography doing long term projects, and I want to show you just a few pictures of -- again, you'll see inside the social projects, that I went to, I published many books on these photographs, but I'll just show you a few ones now.
Την δεκαετία του '90, από το 1994 ως το 2000, φωτογράφισα μια ιστορία με τίτλο Μεταναστεύσεις. Έγινε βιβλίο. Έγινε παράσταση.
In the '90s, from 1994 to 2000, I photographed a story called Migrations. It became a book. It became a show.
Αλλά την εποχή που έκανα αυτή τη φωτογράφιση, ζούσα μια πολύ σκληρή στιγμή στη ζωή μου, κυρίως στη Ρουάντα. Είδα την απόλυτη βαρβαρότητα στη Ρουάντα. Είδα χιλιάδες θανάτους κάθε μέρα. Έχασα την πίστη μου στο είδος μας. Δεν πίστευα πως είναι εφικτό για εμάς να ζήσουμε περισσότερο, και ξεκίνησα να δέχομαι επίθεση από το Σταφυλόκοκκό μου. Είχα μολύνσεις παντού. Όταν έκανα έρωτα με τη γυναίκα μου, δεν έβγαινε σπέρμα από μέσα μου, αλλά αίμα. Πήγα να δω έναν γιατρό φίλου στο Παρίσι και του είπα πως ήμουν πολύ άρρωστος. Μετά από λεπτομερή εξέταση μου είπε, «Σεμπάστιαν, δεν είσαι άρρωστος, ο προστάτης σου είναι μια χαρά. Αυτό που έπαθες είναι ότι είδες τόσους πολλούς θανάτους, που άρχισες να πεθαίνεις. Πρέπει να σταματήσεις. Σταμάτα! Πρέπει να σταματήσεις γιατί αλλιώς θα πεθάνεις».
But during the time that I was photographing this, I lived through a very hard moment in my life, mostly in Rwanda. I saw in Rwanda total brutality. I saw deaths by thousands per day. I lost my faith in our species. I didn't believe that it was possible for us to live any longer, and I started to be attacked by my own Staphylococcus. I started to have infection everywhere. When I made love with my wife, I had no sperm that came out of me; I had blood. I went to see a friend's doctor in Paris, told him that I was completely sick. He made a long examination, and told me, "Sebastian, you are not sick, your prostate is perfect. What happened is, you saw so many deaths that you are dying. You must stop. Stop. You must stop because on the contrary, you will be dead."
Έτσι πήρα την απόφαση να σταματήσω. Ήμουν πολύ αναστατωμένος με τη φωτογραφία, με τα πάντα στον κόσμο, κι έτσι αποφάσισα να γυρίσω εκεί όπου γεννήθηκα. Ήταν μεγάλη σύμπτωση. Έγινε τη στιγμή που οι γονείς μου ήταν πολύ ηλικιωμένοι. Έχω επτά αδερφές. Είμαι το μοναδικό αγόρι στην οικογένεια και αποφάσισαν από κοινού να δώσουν τη γη σε μένα και τη Λέλια. Όταν παραλάβαμε τη γη, αυτή ήταν το ίδιο νεκρή μ' εμένα. Όταν ήμουν παιδί, το μεγαλύτερο μέρος ήταν τροπικό δάσος. Όταν πήραμε τη γη, ήταν λιγότερο από μισό τοις εκατό τροπικό δάσος, όπως και όλη η περιοχή μου. Για να οικοδομήσουμε την ανάπτυξη, την ανάπτυξη της Βραζιλίας, καταστρέψαμε μεγάλο μέρος των δασών μας. Το ίδιο κάνατε και στις Ηνωμένες Πολιτείες, και στην Ινδία, παντού στον πλανήτη. Για να οικοδομήσουμε την ανάπτυξη, ερχόμαστε σε μια τεράστια αντίφαση καταστρέφοντας τα πάντα γύρω μας. Αυτή η φάρμα που είχε χιλιάδες κεφαλές βοοειδών τώρα είχε μερικές εκατοντάδες και δεν ξέραμε πώς να το αντιμετωπίσουμε. Η Λέλια είχε μια υπέροχη ιδέα, μια τρελή ιδέα.
And I made the decision to stop. I was really upset with photography, with everything in the world, and I made the decision to go back to where I was born. It was a big coincidence. It was the moment that my parents became very old. I have seven sisters. I'm one of the only men in my family, and they made together the decision to transfer this land to Léila and myself. When we received this land, this land was as dead as I was. When I was a kid, it was more than 50 percent rainforest. When we received the land, it was less than half a percent rainforest, as in all my region. To build development, Brazilian development, we destroyed a lot of our forest. As you did here in the United States, or you did in India, everywhere in this planet. To build our development, we come to a huge contradiction that we destroy around us everything. This farm that had thousands of head of cattle had just a few hundreds, and we didn't know how to deal with these. And Léila came up with an incredible idea, a crazy idea.
Μου είπε, «γιατί δεν επαναφέρουμε το τροπικό δάσος που υπήρχε νωρίτερα; Λες πως έχεις γεννηθεί στον παράδεισο. Ας χτίσουμε τον παράδεισο ξανά».
She said, why don't you put back the rainforest that was here before? You say that you were born in paradise. Let's build the paradise again.
Πήγα λοιπόν να δω έναν καλό φίλο που ανάπλαθε δάση να μας φτιάξει ένα πλάνο και ξεκινήσαμε. Αρχίσαμε να φυτεύουμε και τον πρώτο χρόνο χάσαμε πολλά δέντρα, τον δεύτερο λιγότερα, και σιγά-σιγά, αυτή η νεκρή γη άρχισε ν' αναγεννάται. Αρχίσαμε να φυτεύουμε εκατοντάδες χιλιάδες δέντρα, μόνο τοπικά είδη, μόνο αυτόχθονα είδη, ώστε δημιουργήσαμε ένα οικοσύστημα ίδιο μ' εκείνο που καταστράφηκε, και η ζωή επανήλθε μ' έναν θαυμαστό τρόπο. Ήταν αναγκαίο για μας να μετατρέψουμε τη γη μας σε εθνικό πάρκο. Τη μεταμορφώσαμε. Δώσαμε τη γη πίσω στη φύση. Έγινε εθνικό πάρκο. Δημιουργήσαμε το Ινστιτούτο Τέρρα (Γη), και φτιάξαμε ένα μεγάλο περιβαλλοντικό έργο για να συγκεντρώσουμε χρήματα από παντού. Εδώ στο Λος Άντζελες, στην Μπέι Έρια, στο Σαν Φρανσίσκο, έφτασε να εκπίπτει από τη φορολόγηση στις ΗΠΑ. Μαζέψαμε χρήματα στην Ισπανία, την Ιταλία και πολλά στη Βραζιλία. Συνεργαστήκαμε με πολλές επιχειρήσεις στη Βραζιλία που έβαλαν χρήματα στο έργο αυτό και με την κυβέρνηση. Και καθώς η ζωή άρχισε να έρχεται, είχα μια μεγάλη ευχή να επιστρέψω στη φωτογραφία, να φωτογραφίσω ξανά. Αυτή τη φορά ευχόμουν να μην φωτογραφίσω άλλο αυτό το ζώο μόνο που φωτογράφιζα όλη μου τη ζωή: Εμάς. Ευχόμουν να φωτογραφίσω τα άλλα ζώα, να φωτογραφίσω τα τοπία, να φωτογραφίσω εμάς, αλλά εμάς από την αρχή, την εποχή που ζούσαμε σε αρμονία με τη φύση. Ξεκίνησα λοιπόν στις αρχές του 2004, και τελείωσα στα τέλη του 2011. Δημιουργήσαμε μια απίστευτη ποσότητα φωτογραφιών, και το αποτέλεσμα -- η Λέλια έκανε το σχεδιασμό όλων των βιβλίων μου, και όλων των παραστάσεών μου. Είναι η δημιουργός των παραστάσεων. Αυτό που θέλουμε μέσα απ' αυτές τις φωτογραφίες είναι να δημιουργηθεί μια συζήτηση γύρω από οτιδήποτε αρχέγονο υπάρχει στον πλανήτη και τι πρέπει να περισώσουμε στον πλανήτη αν θέλουμε να ζήσουμε, να έχουμε αρμονία στη ζωή μας. Ήθελα να μας δω όταν χρησιμοποιούσαμε τα πέτρινα εργαλεία μας. Υπάρχουμε ακόμα. Την περασμένη εβδομάδα ήμουν στο Εθνικό Ίδρυμα των Ινδιάνων της Βραζιλίας και μόνο στον Αμαζόνιο υπάρχουν περίπου 110 ομάδες Ινδιάνων με τις οποίες δεν έχουμε επικοινωνήσει. Πρέπει να προστατέψουμε το δάσος υπό αυτήν την έννοια. Μ' αυτές τις φωτογραφίες, ελπίζω πως μπορούμε να δημιουργήσουμε πληροφορία, ένα σύστημα πληροφοριών. Προσπαθήσαμε να κάνουμε μια νέα παρουσίαση του πλανήτη, και θέλω να σας δείξω τώρα μερικές φωτογραφίες απ' αυτό το έργο, παρακαλώ.
And I went to see a good friend that was engineering forests to prepare a project for us, and we started. We started to plant, and this first year we lost a lot of trees, second year less, and slowly, slowly this dead land started to be born again. We started to plant hundreds of thousands of trees, only local species, only native species, where we built an ecosystem identical to the one that was destroyed, and the life started to come back in an incredible way. It was necessary for us to transform our land into a national park. We transformed. We gave this land back to nature. It became a national park. We created an institution called Instituto Terra, and we built a big environmental project to raise money everywhere. Here in Los Angeles, in the Bay Area in San Francisco, it became tax deductible in the United States. We raised money in Spain, in Italy, a lot in Brazil. We worked with a lot of companies in Brazil that put money into this project, the government. And the life started to come, and I had a big wish to come back to photography, to photograph again. And this time, my wish was not to photograph anymore just one animal that I had photographed all my life: us. I wished to photograph the other animals, to photograph the landscapes, to photograph us, but us from the beginning, the time we lived in equilibrium with nature. And I went. I started in the beginning of 2004, and I finished at the end of 2011. We created an incredible amount of pictures, and the result -- Lélia did the design of all my books, the design of all my shows. She is the creator of the shows. And what we want with these pictures is to create a discussion about what we have that is pristine on the planet and what we must hold on this planet if we want to live, to have some equilibrium in our life. And I wanted to see us when we used, yes, our instruments in stone. We exist yet. I was last week at the Brazilian National Indian Foundation, and only in the Amazon we have about 110 groups of Indians that are not contacted yet. We must protect the forest in this sense. And with these pictures, I hope that we can create information, a system of information. We tried to do a new presentation of the planet, and I want to show you now just a few pictures of this project, please.
Λοιπόν, αυτό - (Χειροκρότημα) - Ευχαριστώ. Ευχαριστώ πολύ.
Well, this — (Applause) — Thank you. Thank you very much.
Αυτό είναι που πρέπει να παλέψουμε σκληρά να κρατήσουμε όπως είναι τώρα. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο κομμάτι που πρέπει μαζί να ξαναχτίσουμε, τις κοινωνίες μας, τη μοντέρνα οικογένεια των κοινωνιών μας, βρισκόμαστε σε ένα σημείο που δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω. Φτιάχνουμε όμως μια απίστευτη αντίφαση. Για να χτίσουμε όλα αυτά, καταστρέφουμε πολλά. Το δάσος της Βραζιλίας, αυτό το αρχαίο δάσος που είχε το μέγεθος της Καλιφόρνια, έχει σήμερα καταστραφεί κατά 93%. Εδώ στη Δυτική Ακτή, έχετε καταστρέψει το δάσος σας. Γύρω από εδώ, όχι; Τα ερυθρόδενδρα δάση έχουν εξαφανιστεί. Χάθηκαν πολύ γρήγορα, εξαφανίστηκαν. Καθώς ερχόμουν απ' την Ατλάντα, εδώ, πριν από δύο ημέρες, πετούσα πάνω από ερήμους που δημιουργήσαμε εμείς, που προκαλέσαμε με τα χέρια μας. Η Ινδία δεν έχει άλλα δέντρα. Η Ισπανία δεν έχει άλλα δέντρα.
This is what we must fight hard to hold like it is now. But there is another part that we must together rebuild, to build our societies, our modern family of societies, we are at a point where we cannot go back. But we create an incredible contradiction. To build all this, we destroy a lot. Our forest in Brazil, that antique forest that was the size of California, is destroyed today 93 percent. Here, on the West Coast, you've destroyed your forest. Around here, no? The redwood forests are gone. Gone very fast, disappeared. Coming the other day from Atlanta, here, two days ago, I was flying over deserts that we made, we provoked with our own hands. India has no more trees. Spain has no more trees.
Πρέπει να ξαναφτιάξουμε αυτά τα δάση. Αυτή είναι η ουσία της ζωής μας, αυτά τα δάση. Χρειάζεται ν' αναπνέουμε. Το μοναδικό εργοστάσιο ικανό να μετατρέπει CO2 σε οξυγόνο, είναι τα δάση. Η μόνη μηχανή ικανή να δεσμεύει το διοξείδιο του άνθρακα που παράγουμε, πάντα, ακόμη κι αν τα μειώσουμε, ότι και να κάνουμε παράγουμε CO2, είναι τα δέντρα. Έθεσα την ερώτηση --τρεις ή τέσσερις εβδομάδες πριν, είδαμε στις εφημερίδες εκατομμύρια ψάρια που πεθαίνουν στη Νορβηγία. Έλλειψη οξυγόνου στο νερό. Αναρωτήθηκα, αν για μια στιγμή δεν είχαμε έλλειψη οξυγόνου για κανένα ζώο, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας, θα ήταν περίπλοκο για εμάς.
And we must rebuild these forests. That is the essence of our life, these forests. We need to breathe. The only factory capable to transform CO2 into oxygen, are the forests. The only machine capable to capture the carbon that we are producing, always, even if we reduce them, everything that we do, we produce CO2, are the trees. I put the question -- three or four weeks ago, we saw in the newspapers millions of fish that die in Norway. A lack of oxygen in the water. I put to myself the question, if for a moment, we will not lack oxygen for all animal species, ours included -- that would be very complicated for us.
Για το υδατικό σύστημα, τα δέντρα είναι απαραίτητα. Θα σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα που θα καταλάβετε πολύ εύκολα. Εσείς οι ευτυχισμένοι άνθρωποι, που έχετε πολλά μαλλιά στο κεφάλι σας, αν κάνετε ένα ντουζ, χρειάζεστε δύο ή τρεις ώρες για να στεγνώσουν τα μαλλιά σας αν δεν χρησιμοποιήσετε σεσουάρ. Εγώ, ένα λεπτό και είμαι στεγνός. Το ίδιο συμβαίνει με τα δέντρα. Τα δέντρα είναι τα μαλλιά του πλανήτη μας. Όταν πέφτει βροχή σε ένα μέρος χωρίς δέντρα, σε μερικά λεπτά, το νερό φτάνει στο ρυάκι, μεταφέρει χώμα, καταστρέφει την υδάτινη πηγή, καταστρέφει τα ποτάμια, και δεν διατηρείται η υγρασία. Όταν υπάρχουν δέντρα, το ριζικό σύστημα συγκρατεί το νερό. Και τα κλαδιά των δένδρων, τα φύλλα που πέφτουν δημιουργούν μια υγρή περιοχή, και χρειάζονται μήνες για να φτάσει το νερό στα ποτάμια, και διατηρεί τις πηγές μας, διατηρεί τα ποτάμια μας. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, όταν φανταζόμαστε πως χρειαζόμαστε νερό για κάθε δραστηριότητα της ζωής.
For the water system, the trees are essential. I'll give you a small example that you'll understand very easily. You happy people that have a lot of hair on your head, if you take a shower, it takes you two or three hours to dry your hair if you don't use a dryer machine. Me, one minute, it's dry. The same with the trees. The trees are the hair of our planet. When you have rain in a place that has no trees, in just a few minutes, the water arrives in the stream, brings soil, destroying our water source, destroying the rivers, and no humidity to retain. When you have trees, the root system holds the water. All the branches of the trees, the leaves that come down create a humid area, and they take months and months under the water, go to the rivers, and maintain our source, maintain our rivers. This is the most important thing, when we imagine that we need water for every activity in life.
Θέλω να σας δείξω τώρα για να τελειώσω, μερικές φωτογραφίες που είναι για μένα πολύ σημαντικές προς αυτή την κατεύθυνση. Θυμάστε που σας είπα, όταν πήρα τη φάρμα απ' τους γονείς μου που ήταν ο παράδεισός μου, αυτή ήταν φάρμα. Γη απόλυτα κατεστραμμένη, είναι διαβρωμένη εκεί και έχει στεγνώσει. Μπορείτε όμως να δείτε σε αυτή τη φωτογραφία, είχε αρχίσει την κατασκευή ενός εκπαιδευτικού κέντρου που έγινε αρκετά μεγάλο περιβαλλοντικό κέντρο στη Βραζιλία. Βλέπετε πολλά μικρά σημαδάκια σ' αυτή τη φωτογραφία. Σε κάθε τέτοιο σημαδάκι, έχουμε φυτέψει ένα δέντρο. Υπάρχουν χιλιάδες δέντρα. Τώρα θα σας δείξω τις φωτογραφίες που τράβηξα, ακριβώς στο ίδιο σημείο πριν δύο μήνες.
I want to show you now, to finish, just a few pictures that for me are very important in that direction. You remember that I told you, when I received the farm from my parents that was my paradise, that was the farm. Land completely destroyed, the erosion there, the land had dried. But you can see in this picture, we were starting to construct an educational center that became quite a large environmental center in Brazil. But you see a lot of small spots in this picture. In each point of those spots, we had planted a tree. There are thousands of trees. Now I'll show you the pictures made exactly in the same point two months ago.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας είπα στην αρχή πως ήταν απαραίτητο για εμάς να φυτέψουμε περίπου 2,5 εκατομμύρια δέντρα από περίπου 200 διαφορετικά είδη για να αναδημιουργηθεί το οικοσύστημα. Θα σας δείξω και την τελευταία φωτογραφία. Έχουμε δύο εκατομμύρια δέντρα στο έδαφος τώρα. Δεσμεύουμε περίπου 100.000 τόνους διοξειδίου του άνθρακα με αυτά τα δέντρα.
I told you in the beginning that it was necessary for us to plant about 2.5 million trees of about 200 different species in order to rebuild the ecosystem. And I'll show you the last picture. We are with two million trees in the ground now. We are doing the sequestration of about 100,000 tons of carbon with these trees.
Φίλοι μου, είναι πολύ εύκολο να γίνει. Το κάναμε, έτσι δεν είναι; Λόγω του ατυχήματός μου, γυρίσαμε πίσω και φτιάξαμε ένα οικοσύστημα. Εμείς εδώ σε αυτή την αίθουσα, πιστεύω πως έχουμε την ίδια ανησυχία, και το μοντέλο που φτιάξαμε στη Βραζιλία, μπορούμε να το μεταφέρουμε εδώ. Μπορούμε να το εφαρμόσουμε σε όλο τον κόσμο, σωστά; και πιστεύω πως μπορούμε να το κάνουμε μαζί.
My friends, it's very easy to do. We did it, no? By an accident that happened to me, we went back, we built an ecosystem. We here inside the room, I believe that we have the same concern, and the model that we created in Brazil, we can transplant it here. We can apply it everywhere around the world, no? And I believe that we can do it together.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)