As a boy, I loved cars. When I turned 18, I lost my best friend to a car accident. Like this. And then I decided I'd dedicate my life to saving one million people every year. Now I haven't succeeded, so this is just a progress report, but I'm here to tell you a little bit about self-driving cars.
Çocukken arabaları çok severdim. 18 yaşıma geldiğimde en sevdiğim arkadaşımı bir trafik kazasında kaybettim. Aynen bu şekilde. Ondan sonra da hayatımı yılda bir milyon kişiyi kurtarmaya adadım. Şu an hala başarılı olamadım, o yüzden bu sadece bir ilerleme raporu, fakat buraya size sürücüsüz araçlardan biraz bahsetmek için geldim.
I saw the concept first in the DARPA Grand Challenges where the U.S. government issued a prize to build a self-driving car that could navigate a desert. And even though a hundred teams were there, these cars went nowhere. So we decided at Stanford to build a different self-driving car. We built the hardware and the software. We made it learn from us, and we set it free in the desert. And the unimaginable happened: it became the first car to ever return from a DARPA Grand Challenge, winning Stanford 2 million dollars. Yet I still hadn't saved a single life.
Bu konsepti ilk önce DARPA Grand Challenge yarışmasında gördüm. Amerikan hükümeti, çölde sürücüsüz yol alabilen bir araç üretilmesi için ödül vaadinde bulunmuştu. Orada 100 takım olmasına rağmen arabaların hiçbiri doğru düzgün ilerleyemiyordu. Bu yüzden Stanford'ta farklı bir sürücüsüz araç yapmaya karar verdik. Donanımını ve yazılımını ürettik. İhtiyacı olan bilgileri yükleyip çöle bıraktık. Ve inanılmaz gerçekleşti: o araba DARPA Grand Challenge'dan geri gelmeyi başaran ilk araba oldu. Aynı zamanda Stanford'a 2 milyon dolar kazandırdı. Yine de hala bir tane bile hayat kurtaramamıştım.
Since, our work has focused on building driving cars that can drive anywhere by themselves -- any street in California. We've driven 140,000 miles. Our cars have sensors by which they magically can see everything around them and make decisions about every aspect of driving. It's the perfect driving mechanism. We've driven in cities, like in San Francisco here. We've driven from San Francisco to Los Angeles on Highway 1.
Çalışmamızın amacı kendi kendine her yerde gidebilen -- mesela Kaliforniya'daki herhangi bir caddede -- arabalar üretmeye yönelikti. 140,000 mil yol kat ettik. Arabalarımızın, etraflarındaki her şeyi inanılmaz bir şekilde görmelerine ve sürüşle ilgili tüm kararları vermelerine olanak sağlayan sensörleri var. Mükemmel bir sürüş mekanizması. San Francisco gibi şehirlerde sürdük. 1 numaralı otoyol üzerinden San Francisco'dan Los Angeles'e kadar gittik.
We've encountered joggers, busy highways, toll booths, and this is without a person in the loop; the car just drives itself. In fact, while we drove 140,000 miles, people didn't even notice. Mountain roads, day and night, and even crooked Lombard Street in San Francisco. (Laughter) Sometimes our cars get so crazy, they even do little stunts.
Koşu yapanlarla karşılaştık, kalabalık otoyollarda sürdük, gişelerden geçtik, ve bütün bunlar insan müdahelesi olmadan halledildi. Araç tamamen kendi kendine gitti. Esasen 140,000 mil yol katettik ve insanlar farkına bile varmadı. Dağ yolları, gece ve gündüz, hatta San Francisco'daki eğri büğrü Lombard Caddesi dahil. (Gülüşmeler) Bazen arabalarımız o kadar çılgınlaşıyor ki bize gösteri bile yapıyorlar.
(Video) Man: Oh, my God. What? Second Man: It's driving itself.
(Video) Adam: Aman Allah'ım! Ne? Ikinci adam: Kendi kendine gidiyor.
Sebastian Thrun: Now I can't get my friend Harold back to life, but I can do something for all the people who died. Do you know that driving accidents are the number one cause of death for young people? And do you realize that almost all of those are due to human error and not machine error, and can therefore be prevented by machines?
Sebastian Thrun: Kazada ölen arkadaşımı hayata geri getiremem, ama ölmüş bütün insanlar için bir şey yapabilirim. Araba kazalarının genç insanların ölümündeki bir numaralı etken olduğunu biliyor muydunuz? Ve bütün bunların hemen hemen hepsinin sebebinin araç hatası değil de insan hatası olduğunu ve bu yüzden de araçlar tarafından önlenebileceğinin farkında mısınız?
Do you realize that we could change the capacity of highways by a factor of two or three if we didn't rely on human precision on staying in the lane -- improve body position and therefore drive a little bit closer together on a little bit narrower lanes, and do away with all traffic jams on highways? Do you realize that you, TED users, spend an average of 52 minutes per day in traffic, wasting your time on your daily commute? You could regain this time. This is four billion hours wasted in this country alone. And it's 2.4 billion gallons of gasoline wasted.
Aynı zamanda şunun farkına varmanız gerekir ki, eğer şeritteki konum konusunda insanı devre dışı bırakırsak aracın duruşunu biraz geliştirir, daha dar yapılmış şeritler üzerinde diğer araçlara biraz daha yakın sürebilirsek, otoyolların kapasitesini 2 ya da 3 kat değiştirebiliriz ve bu şekilde bütün trafik sıkışmalarından kurtulabiliriz. Siz TED kullanıcıları günlük seyahatlerinizde, her gün ortalama 52 dakikayı trafikte harcadığınızın farkında mısınız? Bu zamanı tekrar kazanabilirsiniz. Bu, sadece bu ülkede 4 milyar saatin boşa gitmesi demek. Aynı zamanda 2.4 milyar galon petrolün de boşa gitmesi.
Now I think there's a vision here, a new technology, and I'm really looking forward to a time when generations after us look back at us and say how ridiculous it was that humans were driving cars.
İnanıyorum ki burada bir vizyon ve yeni bir teknoloji var, ve gelecek nesillerin geçmişe bakıp, arabaların insanlar tarafından kullanılmış olmalarının ne kadar komik olduğunu söyleyecekleri zamanı iple çekiyorum.
Thank you.
Teşekkür ederim.
(Applause)
(Alkışlar)