As a boy, I loved cars. When I turned 18, I lost my best friend to a car accident. Like this. And then I decided I'd dedicate my life to saving one million people every year. Now I haven't succeeded, so this is just a progress report, but I'm here to tell you a little bit about self-driving cars.
Þegar ég var yngri elskaði ég bíla. Þegar ég varð 18, missti ég besta vin minn í bílslysi. Bara sí svona. Það var þá sem ég ákvað að helga líf mitt því að bjarga milljón manns á hverju ári. Mér hefur ekki ennþá tekist það, svo þetta er bara framvinduskýrsla, en ég er hér til að segja ykkur dálítið frá bílum sem keyra sig sjálfir.
I saw the concept first in the DARPA Grand Challenges where the U.S. government issued a prize to build a self-driving car that could navigate a desert. And even though a hundred teams were there, these cars went nowhere. So we decided at Stanford to build a different self-driving car. We built the hardware and the software. We made it learn from us, and we set it free in the desert. And the unimaginable happened: it became the first car to ever return from a DARPA Grand Challenge, winning Stanford 2 million dollars. Yet I still hadn't saved a single life.
Ég varð hugmyndarinnar fyrst var í DARPA keppnunum þar sem ríkisstjórn Bandaríkjanna bauð þeim verðlaun sem gæti búið til ökumannslausan bíl sem keyrt gæti í gegnum eyðimörk. Og þrátt fyrir þau hundrað lið sem þar voru, komust bílarnir ekki neitt. Svo við við Standford háskóla ákváðum að byggja öðruvísi sjálfkeyrandi bíl. Við bjuggum til vélbúnaðinn og hugbúnaðinn. Við létum hann læra af okkur, og við hleyptum honum í eyðimörkina. Og það óhugsandi gerðist: hann varð fyrsti bíllinn til að snúa aftur úr DARPA keppninni -- og varð Stanford háskóla út um 2 milljónir dollara. En þrátt fyrir það hafði ég ekki bjargað einu einasta lífi.
Since, our work has focused on building driving cars that can drive anywhere by themselves -- any street in California. We've driven 140,000 miles. Our cars have sensors by which they magically can see everything around them and make decisions about every aspect of driving. It's the perfect driving mechanism. We've driven in cities, like in San Francisco here. We've driven from San Francisco to Los Angeles on Highway 1.
Eftir það hefur vinna okkar snúist um það að byggja bíla sem geta keyrt hvert sem er af sjálfsdáðum -- hvaða götu sem er í Kaliforníu. Við höfum keyrt 225.000 kílómetra. Bílar okkar hafa skynjara sem þeir nota til að sjá á undraverðan hátt allt sem í kringum þá er og taka ákvarðanir um allt tengt akstrinum. Þetta er hin fullkomna ökutækni. Við höfum keyrt í borgum eins og hér í San Francisco. Við höfum keyrt frá San Francisco til Los Angeles á Hraðbraut 1.
We've encountered joggers, busy highways, toll booths, and this is without a person in the loop; the car just drives itself. In fact, while we drove 140,000 miles, people didn't even notice. Mountain roads, day and night, and even crooked Lombard Street in San Francisco. (Laughter) Sometimes our cars get so crazy, they even do little stunts.
Við höfum glímt við skokkara, þunga umferð á hraðbrautum, tollbása, og allt þetta án þess að blanda manni í ákvarðanatökuna; bíllinn keyrir sig bara sjálfur. Satt best að segja, þegar við keyrðum þessa 225.000 kílómetra, tók fólk ekki einu sinni eftir því. Fjallvegir, dag og nótt, og jafnvel hið hlykkjótta Lombard stræti í San Francisco. (Hlátur) Stundum eru bílarnir okkar svo villtir, að þeir sýna smá áhættuatriði.
(Video) Man: Oh, my God. What? Second Man: It's driving itself.
(Myndband) Maður: Guð minn góður. Hvað? Annar Maður: Hann keyrir sig sjálfur.
Sebastian Thrun: Now I can't get my friend Harold back to life, but I can do something for all the people who died. Do you know that driving accidents are the number one cause of death for young people? And do you realize that almost all of those are due to human error and not machine error, and can therefore be prevented by machines?
Sebastian Thrun: Ég get ekki vakið vin minn Harold upp frá dauðum, en ég get gert dálítið fyrir allt það fólk sem hefur dáið. Vissuð þið að umferðarslys eru algengasta dánarorsök ungs fólks? Og vissuð þið það að nánast öll þessi slys eru af völdum mannlegra mistaka en ekki vélrænna mistaka, og eru þar af leiðandi fyrirbyggjanleg af vélum?
Do you realize that we could change the capacity of highways by a factor of two or three if we didn't rely on human precision on staying in the lane -- improve body position and therefore drive a little bit closer together on a little bit narrower lanes, and do away with all traffic jams on highways? Do you realize that you, TED users, spend an average of 52 minutes per day in traffic, wasting your time on your daily commute? You could regain this time. This is four billion hours wasted in this country alone. And it's 2.4 billion gallons of gasoline wasted.
Áttið þið ykkur á því að við getum breytt flutningsgetu hraðbrauta tvö- eða þrefalt ef við reiddum okkur ekki á mannlega nákvæmni þegar kemur að því að halda sig innan akreinar -- bæta líkamsstöðu og þar af leiðandi keyrt nær hvert öðru á örlítið mjórri akreinum, og komist hjá öllum umferðarteppum á hraðbrautum? Áttið þið ykkur á því að þið, TED notendur, eyðið að meðaltali 52 mínútum á dag í umferðinni, að sóa tíma ykkar á ykkar daglega ferðalagi? Þið gætuð endurheimt þennan tíma. Þetta eru fjórir milljarðar klukkutíma sem er sóað í einungis þessu landi. Og að það eru 9 milljarðar lítra af bensíni sem er sóað.
Now I think there's a vision here, a new technology, and I'm really looking forward to a time when generations after us look back at us and say how ridiculous it was that humans were driving cars.
Ég tel að hér sé á ferðinni ný framtíðarsýn, ný tækni, og ég hlakka verulega til þess tíma þegar komandi kynslóðir líta til baka á okkur og segja hversu heimskulegt það hafi verið að menn keyrðu bíla.
Thank you.
Þakka ykkur fyrir.
(Applause)
(Lófatak)