Θα ρωτήσω και θα προσπαθήσω να απαντήσω, κατά κάποιο τρόπο, μια κάπως άβολη ερώτηση. Τόσο οι πολίτες, όσο και προφανώς οι στρατιώτες υποφέρουν στον πόλεμο. Δεν νομίζω ότι κάποιος πολίτης έχει ποτέ νοσταλγήσει τον πόλεμο που υπέστη. Καλύπτω πολέμους σχεδόν 20 χρόνια και κάτι που θεωρώ αξιοσημείωτο είναι το πόσοι στρατιώτες συνειδητοποιούν ότι τον νοσταλγούν. Πώς γίνεται κάποιος να περάσει τη χειρότερη εμπειρία που μπορεί να βάλει ο νους και να γυρίσει στην πατρίδα, πίσω στο σπίτι του και την οικογένειά του, τη χώρα του και να νοσταλγεί τον πόλεμο; Πώς γίνεται; Τι σημαίνει; Οφείλουμε να απαντήσουμε αυτή την ερώτηση, γιατί αλλιώς θα είναι αδύνατον να φέρουμε τους στρατιώτες πίσω στον χώρο της κοινωνίας όπου ανήκουν και θα είναι επίσης αδύνατον να σταματήσουμε τον πόλεμο αν δεν κατανοήσουμε πώς λειτουργεί ο μηχανισμός αυτός.
I'm going to ask and try to answer, in some ways, kind of an uncomfortable question. Both civilians, obviously, and soldiers suffer in war; I don't think any civilian has ever missed the war that they were subjected to. I've been covering wars for almost 20 years, and one of the remarkable things for me is how many soldiers find themselves missing it. How is it someone can go through the worst experience imaginable, and come home, back to their home, and their family, their country, and miss the war? How does that work? What does it mean? We have to answer that question, because if we don't, it'll be impossible to bring soldiers back to a place in society where they belong, and I think it'll also be impossible to stop war, if we don't understand how that mechanism works.
Το πρόβλημα είναι ότι ο πόλεμος δεν έχει μια απλή ξεκάθαρη αλήθεια, μια απλή, ξεκάθαρη αλήθεια.
The problem is that war does not have a simple, neat truth, one simple, neat truth.
Κάθε λογικός άνθρωπος μισεί τον πόλεμο, μισεί την ιδέα του πολέμου, δεν επιθυμεί καμία σχέση με αυτόν, δεν θέλει να είναι κοντά του, δεν θέλει να ξέρει για αυτόν. Αυτή είναι μια λογική αντίδραση προς τον πόλεμο. Αν όμως ρωτούσα όλους εσάς εδώ μέσα, ποιος από εσάς έχει δώσει χρήματα να πάει στον κινηματογράφο και να ψυχαγωγηθεί με μια χολιγουντιανή πολεμική ταινία, οι περισσότεροι πιθανόν θα σηκώνατε χέρι. Αυτό είναι το περίπλοκο με τον πόλεμο. Και πιστέψτε με, αν μια αίθουσα με φιλειρηνικούς πολίτες βρίσκει κάτι ελκυστικό στον πόλεμο, το ίδιο κάνουν και 20χρονοι στρατιώτες που έχουν εκπαιδευτεί σε αυτόν, να είστε σίγουροι. Αυτό είναι που πρέπει να γίνει κατανοητό.
Any sane person hates war, hates the idea of war, wouldn't want to have anything to do with it, doesn't want to be near it, doesn't want to know about it. That's a sane response to war. But if I asked all of you in this room, who here has paid money to go to a cinema and be entertained by a Hollywood war movie, most of you would probably raise your hands. That's what's so complicated about war. And trust me, if a room full of peace-loving people finds something compelling about war, so do 20-year-old soldiers who have been trained in it, I promise you. That's the thing that has to be understood.
Καλύπτω πολέμους περίπου 20 χρόνια, όπως είπα, αλλά οι πιο έντονες εμπειρίες μου σε μάχες ήταν με Αμερικάνους στρατιώτες στο Αφγανιστάν. Έχω βρεθεί στην Αφρική, στη Μέση Ανατολή, στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του ΄90, αλλά ήταν με Αμερικάνους στρατιώτες το 2007 και το 2008 που βρέθηκα αντιμέτωπος με σφοδρές μάχες. Ήμουν σε μια μικρή κοιλάδα, την κοιλάδα Κορενγκάλ στο ανατολικό Αφγανιστάν. Είχε εννέα χιλιόμετρα μήκος. Υπήρχαν 150 άνδρες του Πολεμικού Λόχου σε εκείνη την κοιλάδα και για κάμποσο, όσο ήμουν εκεί, σχεδόν το 20% όλων των μαχών σε όλο το Αφγανιστάν συνέβησαν σε αυτά τα 9 χιλιόμετρα. Εκατόν πενήντα άνδρες απορροφούσαν σχεδόν το 1/5 των μαχών όλων των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στη χώρα για μερικούς μήνες. Ήταν πολύ έντονο. Πέρασα τον περισσότερο καιρό σε ένα μικρό φυλάκιο που ονομαζόταν Ρεστρέπο. Ονομάστηκε από τον γιατρό της διμοιρίας που σκοτώθηκε δύο μήνες μετά την έναρξη της αποστολής. Ήταν κάποια καταλύματα από κόντρα πλακέ που κρέμονταν στην πλαγιά της κορυφογραμμής, και αμμόσακοι, οχυρώματα, πυροβολεία και ήταν 20 άνδρες εκεί πάνω της Δεύτερης Διμοιρίας του Πολεμικού Λόχου. Πέρασα τον περισσότερο καιρό εκεί. Χωρίς τρεχούμενο νερό, χωρίς μπάνιο. Τα παιδιά έμεναν εκεί πάνω για ένα μήνα τη φορά. Ούτε τα ρούχα τους δεν έβγαζαν. Πολεμούσαν. Δούλευαν. Κοιμόντουσαν με τα ίδια ρούχα. Δεν τα έβγαζαν και στο τέλος του μήνα κατέβαιναν στο αρχηγείο του Λόχου και έως τότε τα ρούχα τους ήταν για πέταμα. Τα έκαιγαν και έπαιρναν νέα αλλαξιά. Δεν υπήρχε Ίντερνετ. Ούτε τηλέφωνο. Καμία επικοινωνία με τον έξω κόσμο εκεί επάνω. Δεν υπήρχε μαγειρεμένο φαγητό. Δεν υπήρχε τίποτα εκεί πάνω από αυτά που γενικά αρέσουν στους νέους: Καθόλου αυτοκίνητα, κορίτσια, τηλεόραση, τίποτα εκτός από μάχες. Τη μάχη έμαθαν να τους αρέσει.
I've covered war for about 20 years, as I said, but my most intense experiences in combat were with American soldiers in Afghanistan. I've been in Africa, the Middle East, Afghanistan in the '90s, but it was with American soldiers in 2007, 2008, that I was confronted with very intense combat. I was in a small valley called the Korengal Valley in eastern Afghanistan. It was six miles long. There were 150 men of Battle Company in that valley, and for a while, while I was there, almost 20 percent of all the combat in all of Afghanistan was happening in those six miles. A hundred and fifty men were absorbing almost a fifth of the combat for all of NATO forces in the country, for a couple months. It was very intense. I spent most of my time at a small outpost called Restrepo. It was named after the platoon medic that had been killed about two months into the deployment. It was a few plywood B-huts clinging to a side of a ridge, and sandbags, bunkers, gun positions, and there were 20 men up there of Second Platoon, Battle Company. I spent most of my time up there. There was no running water. There was no way to bathe. The guys were up there for a month at a time. They never even got out of their clothes. They fought. The worked. They slept in the same clothes. They never took them off, and at the end of the month, they went back down to the company headquarters, and by then, their clothes were unwearable. They burned them and got a new set. There was no Internet. There was no phone. There was no communication with the outside world up there. There was no cooked food. There was nothing up there that young men typically like: no cars, no girls, no television, nothing except combat. Combat they did learn to like.
Θυμάμαι μια μέρα, ήταν μια ζεστή μέρα της άνοιξης και δεν είχαμε εμπλακεί σε μάχη ίσως για κάνα δυο εβδομάδες. Συνήθως το φυλάκιο δεχόταν επιθέσεις και δεν είχαμε δει μάχη για κάποιες εβδομάδες και όλοι είμαστε θολωμένοι από την βαρεμάρα και την ζέστη. Θυμάμαι τον Υπολοχαγό να περνάει δίπλα μου γυμνός από τη μέση και πάνω. Έκανε απίστευτη ζέστη. Γυμνός έως τη μέση, πέρασε δίπλα μου μουρμουρίζοντας: «Θεέ μου, ας μας επιτεθεί κάποιος σήμερα». Τόσο βαρετά ήταν. Πόλεμος είναι και αυτός, να λέει ο υπολοχαγός «Κάνε να γίνει κάτι, γιατί θα τρελαθούμε».
I remember one day, it was a very hot day in the spring, and we hadn't been in a fight in a couple of weeks, maybe. Usually, the outpost was attacked, and we hadn't seen any combat in a couple of weeks, and everyone was just stunned with boredom and heat. And I remember the lieutenant walking past me sort of stripped to the waist. It was incredibly hot. Stripped to the waist, walked past me muttering, "Oh God, please someone attack us today." That's how bored they were. That's war too, is a lieutenant saying, "Please make something happen because we're going crazy."
Για να το καταλάβετε αυτό, πρέπει για μια στιγμή να σκεφτείτε τη μάχη όχι ηθικά -- είναι μια σημαντική δουλειά -- αλλά για μια στιγμή μην τη σκεφτείτε ηθικά, σκεφτείτε την νευρολογικά. Ας δούμε τι συμβαίνει στο μυαλό σας όταν είστε στη μάχη. Κατ' αρχάς η εμπειρία είναι αλλόκοτη, είναι πολύ αλλόκοτη. Δεν είναι αυτό που περίμενα. Συνήθως δεν είσαι τρομαγμένος. Είχα τρομάξει πολύ σε μάχες αλλά τον περισσότερο καιρό που ήμουν εκεί έξω δεν ήμουν τρομαγμένος. Ήμουν πολύ τρομαγμένος πριν, και υπερβολικά τρομαγμένος μετά, και ο φόβος που ακολουθεί μπορεί να κρατήσει χρόνια. Δεν με είχαν πυροβολήσει για έξι χρόνια και ξύπνησα πολύ απότομα σήμερα το πρωί, από εφιάλτη ότι δεχόμουν ριπές από αεροπλάνο, έξι χρόνια αργότερα. Δεν με έχουν καν πυροβολήσει από αεροπλάνο και όμως είχα εφιάλτες γι' αυτό. Ο χρόνος επιβραδύνεται. Έχεις αυτή την περιορισμένη προοπτική. Εντοπίζεις λεπτομέρειες με πολύ μεγάλη ακρίβεια και αλλά πράγματα σου διαφεύγουν τελείως. Είναι σαν μια ελαφρά αλλοιωμένη πνευματική κατάσταση. Αυτό που συμβαίνει στο μυαλό σου είναι ότι μια τεράστια ποσότητα αδρεναλίνης ρέει μέσα στον οργανισμό σου. Οι νέοι κάνουν τα πάντα για να ζήσουν αυτή την εμπειρία. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Το επιζητούν οι ορμόνες μας. Η θνησιμότητα των νέων ανδρών στην κοινωνία είναι 6 φορές μεγαλύτερη από των γυναικών από βία ή από ατυχήματα, αυτές τις χαζομάρες που κάνουν οι νέοι: πηδάνε από πράγματα που δεν πρέπει, βάζουν φωτιά σε πράγματα που δεν πρέπει, ξέρετε, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Πεθαίνουν σε ποσοστό εξαπλάσιο από αυτό των νέων γυναικών. Στατιστικά είσαι ασφαλέστερος ως έφηβο αγόρι, θα ήσουν ασφαλέστερος σε σταθμό πυροσβεστικής ή σε αστυνομικό τμήμα στις περισσότερες αμερικάνικες πόλεις από όσο αν περπατούσες στους δρόμους της πόλης σου ψάχνοντας κάτι να κάνεις, στατιστικά.
To understand that, you have to, for a moment, think about combat not morally -- that's an important job to do — but for a moment, don't think about it morally, think about it neurologically. Let's think about what happens in your brain when you're in combat. First of all, the experience is very bizarre, it's a very bizarre one. It's not what I had expected. Usually, you're not scared. I've been very scared in combat, but most of the time when I was out there, I wasn't scared. I was very scared beforehand and incredibly scared afterwards, and that fear that comes afterwards can last years. I haven't been shot at in six years, and I was woken up very abruptly this morning by a nightmare that I was being strafed by aircraft, six years later. I've never even been strafed by aircraft, and I was having nightmares about it. Time slows down. You get this weird tunnel vision. You notice some details very, very, very accurately and other things drop out. It's almost a slightly altered state of mind. What's happening in your brain is you're getting an enormous amount of adrenaline pumped through your system. Young men will go to great lengths to have that experience. It's wired into us. It's hormonally supported. The mortality rate for young men in society is six times what it is for young women from violence and from accidents, just the stupid stuff that young men do: jumping off of things they shouldn't jump off of, lighting things on fire they shouldn't light on fire, I mean, you know what I'm talking about. They die at six times the rate that young women do. Statistically, you are safer as a teenage boy, you would be safer in the fire department or the police department in most American cities than just walking around the streets of your hometown looking for something to do, statistically.
Μπορείτε να φανταστείτε τι γίνεται στη μάχη. Στο Ρεστρέπο, όλοι εκεί πέρα είχαν παραλίγο σκοτωθεί, και εγώ επίσης, και ο καλός μου φίλος Τιμ Χέδρινγκτον, που σκοτώθηκε αργότερα στη Λιβύη. Κυκλοφορούσαν τύποι με τρύπες από σφαίρες στις στολές τους, βολές που διαπέρασαν το ύφασμα και δεν άγγιξαν τα σώματά τους.
You can imagine how that plays out in combat. At Restrepo, every guy up there was almost killed, including me, including my good friend Tim Hetherington, who was later killed in Libya. There were guys walking around with bullet holes in their uniforms, rounds that had cut through the fabric and didn't touch their bodies.
Έγερνα σε κάτι αμμόσακους ένα πρωί, τίποτα σημαντικό δεν γινόταν, ήμουν σαν αποχαυνωμένος και λίγη άμμος πετάχτηκε στο πλάι, σαν να με χτύπησε στο πλάι του προσώπου μου. Κάτι με χτύπησε στο πρόσωπο και δεν ήξερα τι ήταν. Πρέπει να καταλάβετε ότι οι σφαίρες είναι πιο γρήγορες από τον ήχο, έτσι αν σας πυροβολήσουν από μερικές εκατοντάδες μέτρα, η σφαίρα αστοχεί ή προφανώς σας χτυπά, μισό περίπου δευτερόλεπτο πριν φτάσει ο ήχος. Έτσι λίγη άμμος με χτύπησε στο πλάι του προσώπου μου. Μισό δευτερόλεπτο μετά άκουσα ένα τα-τα-τα-τα-τα. Ήταν πυρά οπλοπολυβόλου. Ήταν η πρώτη ριπή, το ξεκίνημα μιας ανταλλαγής πυρών που κράτησε μια ώρα. Αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι η σφαίρα βρήκε, η σφαίρα χτύπησε 5 με 6 πόντους δίπλα από το κεφάλι μου. Φανταστείτε, απλά σκεφτείτε το, γιατί εγώ σαφώς το σκέφτηκα, σκεφτείτε τη γωνία απόκλισης που μου έσωσε τη ζωή. Στα 400 μέτρα, δεν με πέτυχε για 5 πόντους. Σκεφτείτε πόσο μαθηματικά απίθανο είναι. Όλα τα παιδιά εκεί πάνω έχει κάποια παρόμοια εμπειρία, τουλάχιστον μια, αν όχι περισσότερες φορές.
I was leaning against some sandbags one morning, not much going on, sort of spacing out, and some sand was kicked into the side of, sort of hit the side of my face. Something hit the side of my face, and I didn't know what it was. You have to understand about bullets that they go a lot faster than sound, so if someone shoots at you from a few hundred meters, the bullet goes by you, or hits you obviously, half a second or so before the sound catches up to it. So I had some sand sprayed in the side of my face. Half a second later, I heard dut-dut-dut-dut-duh. It was machine gun fire. It was the first round, the first burst of an hour-long firefight. What had happened was the bullet hit, a bullet hit three or four inches from the side of my head. Imagine, just think about it, because I certainly did, think about the angle of deviation that saved my life. At 400 meters, it missed me by three inches. Just think about the math on that. Every guy up there had some experience like that, at least once, if not many times.
Τα παιδιά είναι εκεί πάνω για ένα χρόνο. Γύρισαν πίσω. Μερικοί αποστρατεύθηκαν και είχαν τρομερά ψυχολογικά προβλήματα όταν γύρισαν σπίτι. Κάποιοι παρέμειναν στον στρατό και ήταν λίγο-πολύ καλύτερα από ψυχολογική πλευρά. Ήμουν αρκετά κολλητός μ' ένα παλικάρι που λεγόταν Μπρένταν Ο' Μπερν. Ακόμη είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Γύρισε στις ΗΠΑ. Αποστρατεύτηκε. Έκανα τραπέζι σε φίλους ένα βράδυ. Τον προσκάλεσα και άρχισε να μιλάει σε μια κοπέλα, μια από τις φίλες μου, και αυτή ήξερε πόσο άσχημα ήταν εκεί έξω και του είπε: «Μπρένταν, υπάρχει κάτι που πιθανόν να νοσταλγείς από τη ζωή σου στο Αφγανιστάν, από τον πόλεμο;» Αυτός το σκέφτηκε αρκετή ώρα και τελικά είπε: «Κυρία μου, νοσταλγώ σχεδόν τα πάντα». Και είναι ένας από τους πιο ταλαιπωρημένους ανθρώπους που έχω δει από εκείνον τον πόλεμο. «Κυρία μου, νοσταλγώ σχεδόν τα πάντα».
The boys are up there for a year. They got back. Some of them got out of the Army and had tremendous psychological problems when they got home. Some of them stayed in the Army and were more or less okay, psychologically. I was particularly close to a guy named Brendan O'Byrne. I'm still very good friends with him. He came back to the States. He got out of the Army. I had a dinner party one night. I invited him, and he started talking with a woman, one of my friends, and she knew how bad it had been out there, and she said, "Brendan, is there anything at all that you miss about being out in Afghanistan, about the war?" And he thought about it quite a long time, and finally he said, "Ma'am, I miss almost all of it." And he's one of the most traumatized people I've seen from that war. "Ma'am, I miss almost all of it."
Τι εννοεί; Δεν είναι ψυχοπαθής. Δεν του λείπει να σκοτώνει ανθρώπους. Δεν είναι τρελός. Δεν νοσταλγεί να τον πυροβολούν και να βλέπει φίλους να σκοτώνονται. Τι είναι αυτό που νοσταλγεί; Πρέπει να το απαντήσουμε. Αν πρόκειται να βάλουμε τέλος στον πόλεμο, πρέπει να απαντήσουμε αυτή την ερώτηση.
What is he talking about? He's not a psychopath. He doesn't miss killing people. He's not crazy. He doesn't miss getting shot at and seeing his friends get killed. What is it that he misses? We have to answer that. If we're going to stop war, we have to answer that question.
Νομίζω ότι αυτό που του έλειπε είναι η αδελφοσύνη. Νοσταλγούσε, κατά κάποιο τρόπο, το αντίθετο του σκοτωμού. Του έλειπε το δέσιμο με τους άλλους άνδρες που συνυπηρετούσαν. Βλέπετε, η αδελφοσύνη είναι διαφορετική από τη φιλία. Η φιλία είναι κάτι που συμβαίνει προφανώς στην κοινωνία. Όσο περισσότερο συμπαθείς κάποιον, τόσο περισσότερα θέλεις να κάνεις γι' αυτόν. Η αδελφοσύνη δεν έχει σχέση με το πώς νιώθεις για τον άλλον. Είναι μια κοινή συμφωνία σε μια ομάδα ότι βάζεις την ευημερία της ομάδας, την ασφάλεια κάθε μέλους της ομάδας, πάνω από τη δική σου. Συνεπώς λες, «Αγαπώ αυτούς τους άλλους ανθρώπους περισσότερο απ' όσο αγαπώ τον εαυτό μου».
I think what he missed is brotherhood. He missed, in some ways, the opposite of killing. What he missed was connection to the other men he was with. Now, brotherhood is different from friendship. Friendship happens in society, obviously. The more you like someone, the more you'd be willing to do for them. Brotherhood has nothing to do with how you feel about the other person. It's a mutual agreement in a group that you will put the welfare of the group, you will put the safety of everyone in the group above your own. In effect, you're saying, "I love these other people more than I love myself."
Ο Μπρένταν ήταν επικεφαλής ομάδας τριών ατόμων και τη χειρότερη μέρα στο Αφγανιστάν -- Παραλίγο να σκοτωθεί πάρα πολλές φορές. Δεν τον ενοχλούσε. Το χειρότερο που του συνέβη στο Αφγανιστάν ήταν όταν ένας από τους άνδρες του χτυπήθηκε στο κεφάλι, μια σφαίρα στο κράνος τον σώριασε. Νόμισαν ότι ήταν νεκρός. Ήταν μια μεγάλη μάχη. Δεν ευκαιρούσαν να ασχοληθούν και μετά από ένα λεπτό ο Κάιλ Στάινερ ανασηκώθηκε, σαν να αναστήθηκε, επειδή είχε ανακτήσει τις αισθήσεις του. Η σφαίρα απλά τον έβγαλε εκτός. Αποκρούστηκε από το κράνος. Θυμάται τους ανθρώπους να λένε, καθώς ήταν μισολυπόθυμος, θυμάται τους άλλους να λένε: «Ο Στάινερ χτυπήθηκε στο κεφάλι. Πέθανε». Και αυτός σκεφτόταν «Δεν πέθανα». Και ανακάθισε. Ο Μπρένταν κατάλαβε μετά από αυτό ότι δεν μπορούσε να προστατέψει τους άνδρες του και ήταν η μόνη φορά που έκλαψε στο Αφγανιστάν, όταν το συνειδητοποίησε. Αυτό είναι η αδελφοσύνη.
Brendan was a team leader in command of three men, and the worst day in Afghanistan — He was almost killed so many times. It didn't bother him. The worst thing that happened to him in Afghanistan was one of his men was hit in the head with a bullet in the helmet, knocked him over. They thought he was dead. It was in the middle of a huge firefight. No one could deal with it, and a minute later, Kyle Steiner sat back up from the dead, as it were, because he'd come back to consciousness. The bullet had just knocked him out. It glanced off the helmet. He remembers people saying, as he was sort of half-conscious, he remembers people saying, "Steiner's been hit in the head. Steiner's dead." And he was thinking, "I'm not dead." And he sat up. And Brendan realized after that that he could not protect his men, and that was the only time he cried in Afghanistan, was realizing that. That's brotherhood.
Δεν επινοήθηκε πρόσφατα. Πολλοί από εσάς έχετε πιθανόν διαβάσει την «Ιλιάδα». Ο Αχιλλέας σαφώς θα ρίσκαρε τη ζωή του ή και θα την έδινε για να σώσει το φίλο του τον Πάτροκλο. Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπάρχουν πολλές ιστορίες από στρατιώτες που πληγώθηκαν, τους μετέφεραν σε νοσοκομείο στα μετόπισθεν και αυτοί έφυγαν χωρίς άδεια, σύρθηκαν από παράθυρα, ξεγλίστρησαν από πόρτες, αδικαιολογήτως απόντες, τραυματισμένοι, για να επιστρέψουν στην πρώτη γραμμή να είναι μαζί με τα αδέρφια τους εκεί έξω. Σκεφτείτε, λοιπόν, τον Μπρένταν, σκεφτείτε όλους αυτούς τους στρατιώτες να έχουν περάσει τέτοιες εμπειρίες, να έχουν τέτοιους δεσμούς, μέσα σε μια μικρή ομάδα, όπου αγαπούσαν 20 άλλους ανθρώπους ίσως και περισσότερο από τους εαυτούς τους, σκεφτείτε τι ωραία θα ήταν αυτή η αίσθηση, φανταστείτε την, να απολαμβάνουν μια θεόπεμπτη εμπειρία για ένα χρόνο και μετά γυρίζουν στην πατρίδα και είναι απλά πίσω στην κοινωνία όπως όλοι εμείς οι υπόλοιποι, να μην ξέρουν σε ποιον να βασιστούν, να μην ξέρουν ποιος τους αγαπάει, ποιον μπορούν να αγαπήσουν, μην ξέροντας τι θα έκανε οποιοσδήποτε γνωστός τους για χάρη τους, αν ποτέ χρειαζόταν. Είναι τρομακτικό. Συγκρινόμενος με αυτά, ο πόλεμος, ψυχολογικά, είναι κατά κάποιο τρόπο εύκολος, συγκρινόμενος με αυτό το είδος αποξένωσης. Γι' αυτό τον νοσταλγούν και αυτό πρέπει να κατανοήσουμε και να επιδιορθώσουμε στην κοινωνία μας.
This wasn't invented recently. Many of you have probably read "The Iliad." Achilles surely would have risked his life or given his life to save his friend Patroclus. In World War II, there were many stories of soldiers who were wounded, were brought to a rear base hospital, who went AWOL, crawled out of windows, slipped out doors, went AWOL, wounded, to make their way back to the front lines to rejoin their brothers out there. So you think about Brendan, you think about all these soldiers having an experience like that, a bond like that, in a small group, where they loved 20 other people in some ways more than they loved themselves, you think about how good that would feel, imagine it, and they are blessed with that experience for a year, and then they come home, and they are just back in society like the rest of us are, not knowing who they can count on, not knowing who loves them, who they can love, not knowing exactly what anyone they know would do for them if it came down to it. That is terrifying. Compared to that, war, psychologically, in some ways, is easy, compared to that kind of alienation. That's why they miss it, and that's what we have to understand and in some ways fix in our society.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)