[This talk contains graphic content. Viewer discretion is advised.]
[Bu video grafik görüntüler içerir. İzleyicinin dikkatine sunulur.]
This is Nina Rodríguez's Facebook profile. This person had three different profiles and 890 kids between 8 and 13 years old among her friends list. These are excerpts of a chat with one of those kids. This is an exact copy of the chat. It's part of the case file. This kid started sending private photos until his family realized what was going on. The police report and subsequent investigation lead them to a house. This was the girl's bedroom. Nina Rodríguez was actually a 24-year-old man that used to do this with lots of kids.
Bu, Nina Rodriguez'in Facebook profili. Bu kişiye ait üç farklı hesap bulunmakta. Arkadaş listesinde yaşları 8 ila 13 arasında değişen 890 çocuk var. Bu, o çocuklardan biri ile yaptığı bir sohbetten bir kesit. Bu, o konuşmanın birebir kopyası; aynı zamanda da soruşturmanın bir parçası. Bu çocuk, mahrem fotoğraflar yollamaya başlıyor ta ki ailesi olayı fark edene karar. Polise yapılan ihbar ve açılan soruşturma sonucunda bir ev basılıyor. Bu, o ''kızın'' odası. Nina Rodriguez aslında 24 yaşında bir erkekti ve bunu daha önce de birçok çocuğa yapmıştı.
Micaela Ortega was 12 years old when she went to meet her new Facebook friend, also 12. "Rochi de River," was her name. She actually met Jonathan Luna, who was 26 years old. When they finally caught him, he confessed that he killed the girl because she refused to have sex with him. He had four Facebook profiles and 1,700 women on his contact list; 90 percent of them were under 13 years old.
Michael Ortega yeni Facebook arkadaşı ile tanışmaya gittiğinde 12 yaşındaydı. Arkadaşının adı 'Rochi de River'dı. Ama aslında buluştuğu kişi 26 yaşındaki Jonathan Luna idi. Yakalandığında ise kızı kendisi ile cinsel ilişkiye girmek istemediği için öldürdüğünü itiraf etti. Dört tane Facebook hesabı vardı ve listesinde 1700'den fazla kadın ekliydi. Bunların yüzde doksanı da 13 yaşından küçüktü.
These are two different cases of "grooming": an adult contacts a kid through the internet, and through manipulation or lying, leads that kid into sexual territory -- from talking about sex to sharing private photos, recording the kid using a webcam or arranging an in-person meeting. This is grooming. This is happening, and it's on the rise. The question is: What are we going to do? Because, in the meantime, kids are alone. They finish dinner, go to their rooms, close the door, get on their computer, their cell phones, and get into a bar, into a club.
Bunlar iki farklı "grooming" örneği. Yani bir yetişkin bir çocuk ile internet üzerinden iletişime geçiyor, binbir yalanla ve kandırmacalayla çocuğu cinsel içeriğe yönlendiriyor. Bu cinsel ilişki hakkında konuşmaktan mahrem fotoğraflar yollamaya kadar, çocuğu bir webcam ile kaydetmekten dışarıda buluşmaya kadar varabiliyor. İşte bu "grooming." Bunlar yaşanıyor ve gün geçtikçe de sayısı artıyor. Kendimize şunu sormalıyız: "Ne yapmalıyız?" Çünkü çocuklarımız yalnız. Akşam yemeklerini alıp odalarına kapanıyorlar, kapıyı kapatıp bilgisayar veya telefona dalıyorlar ve adeta bir bara, bir gece kulübüne giriyorlar.
Think for one second about what I've just said: they're in a place full of strangers in an uninhibited environment. The internet broke physical boundaries. When we're alone in our bedroom and we go online, we're not really alone.
Bir saniyeliğine dediklerimi gözünüzün önüne getirin. Yabancılar ile dolu, sınır tanımayan bir yerdeler. İnternet fiziksel sınırları kaldırdı. Artık odamızda tek başımıza internete girdiğimizde aslında hiç de tek başımıza değiliz.
There are at least two reasons why we're not taking care of this, or at least not in the right way. First, we're sure that everything that happens online is "virtual." In fact, we call it "the virtual world." If you look it up in the dictionary, something virtual is something that seems to exist but is not real. And we use that word to talk about the internet: something not real. And that's the problem with grooming. It is real. Degenerate, perverted adults use the internet to abuse boys and girls and take advantage of, among other things, the fact that the kids and their parents think that what happens online doesn't actually happen.
Bu sorunu kulak ardı etmemizin en az iki sebebi var. En azından doğru şeklide yapmamamızın diyelim. Birincisi, internette yaptığmız her şeyin sanal olduğundan eminiz. Hatta buna "sanal dünya" diyoruz. Eğer sözlükten bakarsanız "sanal" gerçekte var olmayan anlamına geliyor ve bu kelimeyi internetten bahsederken kullanıyoruz -- gerçek olmayan bir şeyden -- ve grooming sorunu da tam olarak bu: Grooming bir gerçek. Sapıklar interneti çocukları suistimal etmek için kullanıyor. Çocuklar ve aileler internette olanların gerçek olmadığını düşünüyorlar, bu sapıklar da bundan nemalanıp suistimal ediyor.
Several years ago, some colleagues and I founded an NGO called "Argentina Cibersegura," dedicated to raising awareness about online safety. In 2013, we attended meetings at the House of Legislature to discuss a law about grooming. I remember that a lot of people thought that grooming was strictly a precursor to arranging an in-person meeting with a kid to have sex with them. But they didn't think about what happened to the kids who were exposed by talking about sex with an adult without knowing it, or who shared intimate photos thinking only another kid would see them, or even worse, who had exposed themselves using their web cam. Nobody considered that rape. I'm sure lots of you find it odd to think one person can abuse another without physical contact. We're programmed to think that way. I know, because I used to think that way. I was just an IT security guy until this happened to me.
Birkaç sene evvel birkaç meslektaşımla insanları sanal güvenlik hakkında bilinçlendirmek için "Argentina Cibersegura" adında bir STK kurduk. 2013'de Meclis'in "grooming" yasa tasarısının görüşüldüğü oturumlarına katıldık. Birçok kişi '"grooming"i çocuklarla fiziksel temas veya onlarla cinsel ilişki yaşamak için atılan ilk adım sanıyordu ama yetişkinlerle mahrem şeyler konuşan çocukların farkında olmadan ne tarz şeylerle başbaşa kaldıklarından haberleri yoktu. Mahrem fotoğraflarını başka bir çocuğun gördüğünü düşünerek paylaşıyor çocuklar, daha da kötüsü bu çocuklar kendilerini webcamleriyle ifşa ediyordu. Hiç kimse bunu tecavüz olarak görmüyordu. Eminim ki çoğunuz da ortada bir temas yokken buna tecavüz denmesini garipsemişsinizdir. Böyle düşünmeye programlanmışız. Biliyorum çünkü ben de öyle düşünüyordum. Kendi halinde bir bilişim güvenliği uzmanıydım ta ki başıma anlatacaklarım gelene kadar.
At the end of 2011, in a little town in Buenos Aires Province, I heard about a case for the first time. After giving a talk, I met the parents of an 11-year-old girl who had been a victim of grooming. A man had manipulated her into masturbating in front of her web cam, and recorded it. And the video was on several websites. That day, her parents asked us, in tears, to tell them the magic formula for how to delete those videos from the internet. It broke my heart and changed me forever to be their last disappointment, telling them it was too late: once content is online, we've already lost control.
2011'in sonlarında Buenos Aires'in küçük bir kasabasında ilk defa bir vaka ile karşılaştım. Bir konuşma yaptıktan sonra, 11 yaşındaki "grooming" mağduru bir kız ve ailesi ile tanıştım. Bir adam, kızı tatmin ederken kameraya çekmesi için kandırmış ve bunu kaydetmiş ve bu videoyu yaymadığı site kalmamış. O gün ailesi göz yaşları içinde bize gelip o videoyu internetten kaldırmak için yardımımızı istedi. Çok geç kaldıklarını söylemek beni hem çok üzdü hem de o günden sonra değişmeme neden oldu. Bir içerik internete yüklendiği zaman kontrolü çoktan kaybedilmiştir.
Since that day, I think about that girl waking up in the morning, having breakfast with her family, who had seen the video, and then walking to school, meeting people that had seen her naked, arriving to school, playing with her friends, who had also seen her. That was her life. Exposed. Of course, nobody raped her body. But hadn't her sexuality been abused?
O gün bugündür o kız aklımdan çıkmıyor. Sabah uyanıp videoyu izlemiş olan ailesi ile kahvaltıda yaparken okulda yürürken onu çıplak görmüş insanlarla karşılaştığında veya onu çıplak görmüş arkadaşları ile oyun oynarken kim bilir nasıl hissediyordu. İşte bu onun hayatı. İfşa edilmiş. Doğru, kimse onun tecavüz etmemişti ama bu cinsel istismara uğramadı mı demek?
We clearly use different standards to measure physical and digital things. And we get angry at social networks because being angry with ourselves is more painful and more true. And this brings us to the second reason why we aren't paying proper attention to this issue. We're convinced that kids don't need our help, that they "know everything" about technology.
Fiziksel ve dijital şeyleri ölçerken farklı ölçüler kullanırız. Sosyal medyaya kızıyoruz çünkü kendimize kızmak hem daha acı verici hem daha gerçekçi. Bu da bizi bu konunun üzerine neden yeterince düşmüyoruzun ikinci sebebine getiriyor. Çocuklarımızın bizim yardımımıza ihtiyacı olmadığını ve teknoloji hakkında güya her şeyi bildiklerine sanıyoruz.
When I was a kid, at one point, my parents started letting me walk to school alone. After years of taking me by the hand and walking me to school, one day they sat me down, gave me the house keys and said, "Be very careful with these; don't give them to anyone, take the route we showed you, be at home at the time we said, cross at the corner, and look both ways before you cross, and no matter what, don't talk to strangers." I knew everything about walking, and yet, there was a responsible adult there taking care of me. Knowing how to do something is one thing, knowing how to take care of yourself is another. Imagine this situation: I'm 10 or 11 years old, I wake up in the morning, my parents toss me the keys and say, "Seba, now you can walk to school alone." And when I come back late, they say, "No, you need to be home at the time we said." And two weeks later, when it comes up, they say, "You know what? You have to cross at the corner, and look both ways before crossing." And two years later, they say, "And also, don't talk to strangers." It sounds absurd, right?
Ben çocukken bir süre sonra ailem okula tek başıma gitmeme izin verdi. Yıllarca elimden tuttuktan sonra, bir gün beni otturtular, ev anahtarlarını verdiler, "Bunlara çok dikkat et, kimseye verme, sana gösterdiğimiz yoldan gel, dediğimiz saatte evde ol, karşıdan karşıya geçerken dikkat et ve sakın ama sakın yabancılarla konuşma" dediler. Yürümeyi çok iyi biliyordum ama yine de benden sorumlu bir yetişkin bana göz kulak oluyordu. Bir şeyi yapmak başka bir şey, kendi başına yapabilmek başka bir şey. Hep beraber şöyle bir düşünelim: 10 veya 11 yaşındayım, sabah uyanıyorum, ailem bana anahtarları verip "Seba, artık okula yalnız gidebilirsin" diyor. Eve geç geldiğimde ise "'Dediğimiz saatte evde olman gerekiyor" diyorlar. İki hafta sonra, laf arasında ne diyorlar biliyor musunuz? "Karşıdan karşıya geçerken dikkat et, önce sağa, sonra sola bak." İki yıl sonra da "Bu arada yabancılarla konuşma" deseler. Kulağa garip geliyor, değil mi?
We have the same absurd behavior in relation to technology. We give kids total access and we see if one day, sooner or later, they learn how to take care of themselves. Knowing how to do something is one thing, knowing how to take care of yourself is another.
Teknolojiye karşı da aynı şekilde garipçe davranıyoruz. Çocuklara sınırsız yetki verip er ya da geç kendi başlarının çaresine bakabiliyorlar mı diye izliyoruz. Bir şeyi yapabilmek ve kendi başının çaresine bakabilmek farklı şeylerdir.
Along those same lines, when we talk to parents, they often say they don't care about technology and social networks. I always rejoin that by asking if they care about their kids. As adults, being interested or not in technology is the same as being interested or not in our kids. The internet is part of their lives. Technology forces us to rethink the relationship between adults and kids. Education was always based on two main concepts: experience and knowledge. How do we teach our kids to be safe online when we don't have either?
Aynı şekilde ailelerle konuştuğumuzda çoğu zaman teknolojiyi ve sosyal medyayı umursamadıklarını söylüyorlar. Ben de her zaman ''Peki çocuklarınız umrunuzda mı?'' diye soruyorum. Yetişkinler olarak teknolojiyi umursamamak demek çocuklarımızı umursamamak demektir. İnternet onların hayatlarının bir parçası. Teknoloji, biz yetişkinler ve çocuklar arasındaki ilişkiyi gözden geçirmemize zorluyor. Eğitim her zaman şu iki temelin üzerinde durmuştur: Deneyim ve bilgi. Bunların ikisi de yoksa çocuklarımızı internette güvende olmaları için nasıl eğiteceğiz?
Nowadays, we adults have to guide our children through what is often for us unfamiliar territory -- territory much more inviting for them. It's impossible to find an answer without doing new things -- things that make us uncomfortable, things we're not used to.
Bu günlerde yetişkinler olarak bize çocuklarımızı yabancı ortamlardan korumak kollamak ve onlara yol göstermek düşüyor. Bu, yeni ve alışık olmadığımız aynı zamanda da bizleri rahatsız da eden bu durumun üzerine gitmedikçe bir sonuç alabilmek imkansız.
A lot of you may think it's easy for me, because I'm relatively young. And it used to be that way. Used to. Until last year, when I felt the weight of my age on my shoulders the first time I opened Snapchat.
Çoğunuz genç olduğum için içinizden bana "Söylemesi kolay tabii" diyebilirsiniz. Zamanında hakikaten de öyleydi. Kolaydı ta ki geçen seneye kadar. Yaşımın yükünü omuzlarımda ilk kez ilk kez Snapchat açtığımda hissettim.
(Laughter)
(Kahkaha sesleri)
(Applause)
(Alkış)
I didn't understand a thing! I found it unnecessary, useless, hard to understand; it looked like a camera! It didn't have menu options! It was the first time I felt the gap that sometimes exists between kids and adults. But it was also an opportunity to do the right thing, to leave my comfort zone, to force myself. I never thought I'd ever use Snapchat, but then I asked my teenage cousin to show me how to use it. I also asked why she used it. What was fun about it? We had a really nice talk. She showed me her Snapchat, she told me things, we got closer, we laughed. Today, I use it.
Hiçbir şey anlamadım. Bayağı gereksiz ve işlevsiz buldum. Anlamakta epey güçlük çektim. Bir kameraya benziyordu. Menü seçenekleri bile yoktu. Kendimi ilk defa yetişkinler ve çocuklar arasındaki bir boşlukta hissettim. Ama bu aynı zamanda doğru şeyi yapmak ve kendimi zorlamak için bir fırsattı. Hiç Snapchat kullanacağımı düşünmemiştim ama sonra genç kuzenimden bana onu kullanmayı öğretmesini istedim. Kendisine de "Neden Snapchat kullanıyorsun?" diye sordum. Nesi eğlenceliydi bu kadar? Güzelce sohbet ettik. Bana Snapchatini gösterdi, öğretti, güldük, eğlendik. Artık Snapchat kullanıyorum.
(Laughter)
(Kahkaha)
I don't know if I do it right, but the most important thing is that I know it and I understand it. The key was to overcome the initial shock and do something new. Something new. Today, we have the chance to create new conversations. What's the last app you downloaded? Which social network do you use to contact your friends? What kind of information do you share? Have you ever been approached by strangers? Could we have these conversations between kids and adults? We have to force ourselves to do it. All of us. Today, lots of kids are listening to us. Sometimes when we go to schools to give our talks, or through social networks, kids ask or tell us things they haven't told their parents or their teachers. They tell us -- they don't even know us. Those kids need to know what the risks of being online are, how to take care of themselves, but also that, fundamentally, as with almost everything else, kids can learn this from any adult.
İyi mi ediyorum bilmiyorum ama en önemlisi, biliyorum ve anlıyorum. Burada işin kilit noktası, ilk şoku atlatmak ve yeni şeyler yapmak. Yeni şeyler. Bugün, yeni yeni kişilere yazabiliyoruz. En son indirdiğiniz uygulama neydi? Arkadaşlarınızla hangi sosyal medya platformuyla iletişim kuruyorsunuz? Ne tür bilgilerinizi paylaşıyorsunuz? Hiçbir yabancı sizinle konuşmaya çalıştı mı? Bu konuları yetişkinler ve çocuklar, birbirlerimizle konuşamaz mıyız? Kendimizi buna zorlamalıyız. Hepimiz. Bugün bir sürü çocuk bizi dinliyor. Bazen okullara seminerlere gittiğimizde veya sosyal medya üzerinden çocuklar bize ne ailelerine ne de hocalarına anlatamadıkları şeyleri anlatıyorlar ve bizi tanımıyorlar bile. Bu çocuklar, internetteki riskleri ve kendilerine dikkat etmeyi bilmeliler ama hepsinden de önemlisi bunları onlara bütün yetişkinlerin öğretebileceğini bilmeliler.
Online safety needs to be a conversation topic in every house and every classroom in the country. We did a survey this year that showed that 15 percent of schools said they knew of cases of grooming in their school. And this number is growing. Technology changed every aspect of our life, including the risks we face and how we take care of ourselves.
İnternet güvenliği; her bir sınıfta, ülkenin her bir hanesinde konuşulması gereken bir konu. Bu yıl yaptığımız bir ankette okulların yüzde 15'i okullarında "grooming" vakasının yaşandığını belirtti ve bu oran gittikçe de yükseliyor. Teknoloji hayatımızı her açıdan değiştirdi. Karşılaştığımız risklerden, kendimize nasıl dikkat ettiğimize kadar.
Grooming shows us this in the most painful way: by involving our kids. Are we going to do something to avoid this? The solution starts with something as easy as: talking about it.
Grooming bunu bize en acı verici şekilde gösteriyor: İşin içine çocuklarımızı da katarak. Bunu engellemek için bir şey yapacak mıyız? Çözüm ise artık bunu konuşmaya başlamak. Bu kadar basit.
Thank you.
Çok teşekkürler.
(Applause)
(Alkış)