So, I'm a climate scientist, and if this room is representative of the country we live in, that means about 60 percent of you, so maybe from about there over, don't strongly trust me for information on the causes of climate change. Now, I promise to tell the truth tonight, but just to humor that demographic, I've started this talk with a falsehood.
Ik ben klimaatwetenschapper en als deze zaal representatief is voor het land waarin we leven, wil dat zeggen dat 60% van jullie -- dus zeg maar vanaf hier -- niet veel vertrouwen hebben in wat ik zeg over de oorzaken van klimaatverandering. Nu beloof ik dat ik vandaag de waarheid zeg, maar om die statistiek niet teleur te stellen ben ik de talk begonnen met een leugentje.
[The Paris Climate Accord is a product of the recognition that climate change is a global problem ...]
[Het Akkoord van Parijs is een resultaat van de erkenning dat klimaatverandering een mondiaal probleem is ...]
This statement was not made by President Obama. It was made by President Reagan, and it wasn't about climate change and the Paris Climate Accord. It was actually about the Montreal Protocol and stratospheric ozone depletion.
Dit is geen quote van president Obama maar van president Reagan en het ging niet over klimaatverandering en Het Akkoord van Parijs, maar over het Montrealprotocol en de aantasting van de ozon in de stratosfeer.
Now, I'm sure that many of you aren't familiar with this environmental problem, but you should be, because it's a rare environmental success story. And it's worth revisiting, because sometimes, we need to examine the world we've avoided in order to find guidance for the choices we make today.
Ik weet zeker dat velen van jullie niet veel weten over dit milieuprobleem, maar dat zou wel moeten, omdat het zo'n schaars succesverhaal voor het milieu is. En het is goed om terug te kijken, want soms valt er veel te leren van de wereld die we hebben afgewend, dat ons vandaag kan helpen bij het maken van de juiste keuzes.
So let's go back to the 1970s, when some questionable choices were made: first of all -- hoo -- hairstyles. (Laughs) Second of all, objectively terrible quantities of hairspray, and third, CFCs, chlorofluorocarbons, man-made chemicals that were used as propellant in aerosol spray cans. And see, it turns out these CFCs were a problem because they were destroying the ozone layer.
Laten we eens teruggaan naar de 70'er jaren, toen er wat bedenkelijke keuzes werden gemaakt: om te beginnen -- hoeh! -- haarmode. (Lacht) Ten tweede, aantoonbaar verschrikkelijke hoeveelheden haarlak en ten derde, cfk's, chloorfluorkoolwaterstoffen: door de mens gemaakte chemicaliën, gebruikt als drijfgas in spuitbussen. En het bleek dat die cfk's een probleem waren, want die tastten de ozonlaag aan.
Now I'm sure most of you have heard of the ozone layer, but why does it matter? Well, quite simply, the ozone layer is earth's sunscreen, and it's really fragile. If you could take all of the ozone, which is mostly about 10 to 20 miles up above our heads, and compress it down to the surface of the earth, it would form a thin shell only about two pennies thick, about an eighth of an inch. And that thin shell does an amazing amount of work, though. It filters out more than 90 percent of the harmful UV radiation coming from the sun. And while I'm sure many of you enjoy that suntan that you get from the remaining 10 percent, it causes a lot of problems: cataracts, damage to crops, damage to immune systems and also skin cancer. It's not an exaggeration to say that a threat to the ozone layer is a threat to human safety.
Ik weet zeker dat de meesten hebben gehoord van de ozonlaag, maar waarom doet die ertoe? Eenvoudig gezegd is de ozonlaag het zonnefilter van de Aarde en ze is heel kwetsbaar. Als je alle ozon bij elkaar kon nemen, waarvan het meeste op 15 tot 20 kilometer hoogte zit, en het over het oppervlakte van de Aarde zou uitsmeren, zou het een dunne laag vormen van iets meer dan een Euro dik, ongeveer 3 millimeter. Maar die dunne laag doet enorm belangrijk werk. Het filtert meer dan 90% uit de schadelijke UV-straling die van de zon komt. En hoewel velen van jullie vast graag een beetje bruin worden van de resterende 10%, zorgt het voor een hoop problemen: cataract, schade aan gewassen, schade aan immuunsystemen en ook huidkanker. Ik overdrijf niet als ik zeg dat een bedreiging voor de ozonlaag een bedreiging voor onze veiligheid is.
And actually, ironically, it was human safety that motivated the invention of CFCs in the first place. You see, in the early days of refrigeration, refrigerators used toxic and flammable chemicals like propane and ammonia. For good reason, the refrigeration industry wanted a safe alternative, and they found that in 1928, when a scientist named Thomas Midgley synthesized the first commercially viable CFCs. And in fact, Midgley famously inhaled CFCs and blew out a candle to demonstrate, at a scientific conference, that they were safe and nonflammable. And in fact, as a scientist, I can tell you there is no way you could get away with that kind of antic today. I mean, wow.
Ironisch genoeg was het feitelijk onze veiligheid die ons tot de ontdekking van de cfk's heeft bewogen. In de oorspronkelijke koelsystemen, namelijk, gebruikten de koelkasten giftige en brandbare chemicaliën zoals propaan en ammonia. Om een goede redenen zocht de koelingsindustrie een veilig alternatief en ze vonden dat in 1928, toen een wetenschapper genaamd Thomas Midgley de eerste commercieel beschikbare cfk's samenstelde. Midgley ademde zelfs cfk's in en blies er een kaars mee uit om op een wetenschappelijke conferentie te demonstreren dat ze niet gevaarlijk of brandbaar waren. Als wetenschapper kan ik je vertellen dat je zulke grappen tegenwoordig niet meer hoeft te proberen. Ik bedoel ... wauw.
But really, at the time, CFCs were a really remarkable invention. They allowed what we now know as modern-day refrigeration and air-conditioning and other things. So it wasn't actually until over 40 years later, in the 1970s, when scientists realized that CFCs would break down high in the atmosphere and damage the ozone layer. And this finding really set off a lot of public concern. It led, ultimately, to the banning of CFC usage in aerosol spray cans in the US and a few other countries in 1978.
Maar echt, op dat moment waren de cfk's echt een opmerkelijke uitvinding. Ze maakten mogelijk wat we nu zo normaal vinden bij koelkasten, airconditioning en dat soort dingen. Het was pas 40 jaar later, in de jaren 70, dat wetenschappers zich realiseerden dat cfk's hoog in de atmosfeer zouden worden afgebroken om daar de ozonlaag te beschadigen. Deze ontdekking bracht grote ongerustheid teweeg. Het leidde uiteindelijk tot een verbod op het gebruik van cfk's in spuitbussen in de VS en nog een paar landen in 1978.
Now, the story doesn't end there, because CFCs were used in much more than just spray cans. In 1985, scientists discovered the Antarctic ozone hole, and this was a truly alarming discovery. Scientists did not expect this at all. Before the Antarctic ozone hole, scientists expected maybe a five or 10 percent reduction in ozone over a century. But what they found over the course of less than a decade was that more than a third of the ozone had simply vanished, over an area larger than the size of the US. And although we now know that CFCs are the root cause of this ozone hole, at the time, the science was far from settled. Yet despite this uncertainty, the crisis helped spur nations to act.
Maar daar houdt het verhaal niet op, want cfk's werden niet alleen in spuitbussen gebruikt. In 1985 ontdekten wetenschappers het gat in de ozonlaag boven Antarctica en dit was een zeer verontrustende ontdekking. Wetenschapper hadden dit helemaal niet verwacht. Vóór dat gat boven Antarctica hadden de wetenschappers een afname van misschien 5 of 10% verwacht in de ozon per eeuw. Maar ze ontdekten dat in minder dan tien jaar meer dan een derde van de ozon gewoon was verdwenen boven een oppervlakte groter dan die van de VS. En hoewel we nu weten dat cfk's de aanstichters waren van dat gat, was op dat moment de wetenschap verre van zeker. Maar ondanks die onzekerheid zette de crisis de naties aan tot actie.
So that quote that I started this talk with, about the Montreal Protocol, from President Reagan -- that was his signing statement when he signed the Montreal Protocol after its unanimous ratification by the US Senate. And this is something that's truly worth celebrating. In fact, yesterday was the 30th anniversary of the Montreal Protocol.
Dus die quote waar ik de talk mee begon -- over het Montrealprotocol, van president Reagan -- was de verklaring bij het tekenen van het Montrealprotocol nadat het in de VS unaniem was geratificeerd door de senaat. En dat is echt iets om te vieren. En het was gisteren nog de 30e verjaardag van het Montrealprotocol ook.
(Applause)
(Applaus)
Because of the protocol, ozone-depleting substances are now declining in our atmosphere, and we're starting to see the first signs of healing in the ozone layer. And furthermore, because many of those ozone-depleting substances are also very potent greenhouse gases, the Montreal Protocol has actually delayed global warming by more than a decade. That's just wonderful. But I think it's worth asking the question, as we face our current environmental crisis, global warming, what lessons can we learn from Montreal? Are there any? I think there are.
Door dat protocol worden de stoffen in de atmosfeer die de ozonlaag aantasten nu minder en zien we de eerste tekenen van herstel in de ozonlaag. Dat niet alleen, maar omdat veel van die ozon-onvriendelijke stoffen ook zeer kwalijke broeikasgassen kunnen zijn, heeft het Montrealprotocol ook de opwarming van de aarde vertraagd met meer dan 10 jaar. Dat is geweldig. Maar de vraag dringt zich op, geconfronteerd met de volgende crisis -- de klimaatopwarming -- welke lessen kunnen we trekken uit Montreal? Zijn die er? Ik denk het wel.
First, we don't need absolute certainty to act. When Montreal was signed, we were less certain then of the risks from CFCs than we are now of the risks from greenhouse gas emissions. A common tactic that people who oppose climate action use is to completely ignore risk and focus only on uncertainty. But so what about uncertainty? We make decisions in the face of uncertainty all the time, literally all the time. You know, I'll bet those of you who drove here tonight, you probably wore your seat belt. And so ask yourself, did you wear your seat belt because someone told you with a hundred percent [certainty] that you would get in a car crash on the way here? Probably not. So that's the first lesson. Risk management and decision making always have uncertainty. Ignoring risk and focusing only on uncertainty is a distraction. In other words, inaction is an action.
Ten eerste hoeven we niet te wachten op zekerheid. Toen Montreal werd getekend, waren we minder zeker over de risico's van cfk's dan we nu zijn over de risico's van broeikasgassen. Wat mensen die niet geloven in klimaatverandering graag doen, is het risico negeren en alleen op onzekerheid focussen. Nou én dat het onzeker is? We nemen voortdurend besluiten in onzekerheid, letterlijk voortdurend. Ik wed dat diegenen van jullie die hier vanavond naartoe reden waarschijnlijk een veiligheidsgordel droegen. Dus vraag jezelf af: droeg je je veiligheidsgordel omdat iemand je vertelde met 100% zekerheid dat je ergens op zou botsen op je weg hiernaartoe? Ik denk het niet. Dus dat is de eerste les. Risicomanagement en besluitvorming gaan altijd gepaard met onzekerheid. Risico negeren en alleen kijken naar onzekerheid is niet reëel. In andere woorden: niets doen is ook een besluit.
Second, it takes a village to raise a healthy environment. The Montreal Protocol wasn't just put together by industry and governments or environmental advocacy groups and scientists. It was put together by all of them. They all had a seat at the table, and they all played an important role in the solution. And I think in this regard, we're actually seeing some encouraging signs today. We see not just environmental groups concerned about climate change but also civic and religious groups, the military and businesses. So wherever you find yourself on that spectrum, we need you at the table, because if we're going to solve global warming, it's going to take actions at all levels, from the individual to the international and everything in between.
Ten tweede moet een gezond milieu breed gedragen worden. Het Montrealprotocol werd niet opgesteld door industrieën en regeringen, of door milieuactivisten en wetenschappers. Ze deden het samen. Ze zaten allemaal aan tafel en ze speelden allemaal een belangrijke rol in de oplossing. En als het daar om gaat, denk ik dat we nu bemoedigende signalen zien. We zien dat niet alleen milieugroepen bezorgd zijn over klimaatverandering, maar ook civiele en religieuze groepen, militairen en bedrijven. Dus waar je je ook bevindt op dat spectrum, we hebben je nodig aan die tafel, want als we dit willen oplossen, zal dat acties vergen op alle niveaus, van het individu tot internationale bedrijven en alles daartussenin.
Third lesson: don't let the perfect be the enemy of the good. While Montreal has become the brake pedal for stopping ozone depletion, at its beginning, it was more just like a tap on the brakes. It was actually the later amendments to the protocol that really marked the decision to hit the brakes on ozone depletion.
Derde les: laat perfect niet de vijand zijn van goed. Ook al is Montreal het rempedaal geworden om het ozonprobleem af te stoppen, in het begin werd er niet echt hard op getrapt. Het waren uiteindelijk de aanpassingen van het protocol die ervoor zorgden dat we echt vol in de remmen gingen.
So to those who despair that the Paris Climate Accord didn't go far enough or that your limited actions on their own won't solve global warming, I say don't let the perfect be the enemy of the good. And finally, I think it helps us to contemplate the world we've avoided. Indeed, the world we have avoided by enacting the Montreal Protocol is one of catastrophic changes to our environment and to human well-being. By the 2030s, we'll be avoiding millions of new skin cancer cases per year with a number that would only grow. If I'm lucky, I'll live long enough to see the end of this animation and to see the ozone hole restored to its natural state.
Dus tegen zij die wanhopen omdat het Akkoord van Parijs niet ver genoeg ging, of omdat jouw acties op zich de opwarming niet af zullen wenden, zeg ik: laat perfect niet de vijand worden van goed. Tenslotte: ik denk dat het helpt te kijken naar de ramp die we hebben afgewend. Want de wereld die we hebben vermeden door het Montrealprotocol uit te voeren was er een van catastrofale veranderingen aan ons milieu en het welzijn van de mens. Tegen 2030 ontlopen we al miljoenen nieuwe huidkankerpatiënten per jaar -- een aantal dat alleen maar zou groeien. Als ik geluk heb, leef ik lang genoeg om het einde van deze animatie te zien: een plaatje met de ozonlaag weer in zijn natuurlijke staat.
So as we write the story for earth's climate future for this century and beyond, we need to ask ourselves, what will our actions be so that someone can stand on this stage in 30 or 50 or a hundred years to celebrate the world that they've avoided.
Dus bij het schrijven van het scenario voor de toekomst van ons klimaat in deze eeuw en daarna, moeten we ons afvragen wat onze maatregelen gaan zijn zodat er weer iemand op dit toneel kan staan, over 30, 50 of 100 jaar, om de wereld te vieren die zij hebben weten te vermijden.
Thank you.
Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)