Of the five senses, vision is the one that I appreciate the most, and it's the one that I can least take for granted. I think this is partially due to my father, who was blind. It was a fact that he didn't make much of a fuss about, usually. One time in Nova Scotia, when we went to see a total eclipse of the sun --
Dintre cele cinci simţuri, văzul este cel pe care-l apreciez cel mai mult şi este cel pe care pot cel mai puţin să-l iau drept sigur. Asta se datorează în parte tatălui meu, care a fost orb. Se ştia că, în general, nu făcea mare caz de asta. Odată, în Noua Scoţie, când am fost să vedem o eclipsă totală de soare,
(Laughter)
da, cea care e şi în melodia lui Carly Simon,
Yeah, same one as in the Carly Simon song, which may or may not refer to James Taylor, Warren Beatty or Mick Jagger; we're not really sure. They handed out these dark plastic viewers that allowed us to look directly at the sun without damaging our eyes. But Dad got really scared; he didn't want us doing that. He wanted us instead to use these cheap cardboard viewers, so that there was no chance at all that our eyes would be damaged. I thought this was a little strange at the time.
care se poate sau nu referi la James Taylor, Warren Beatty sau Mick Jagger; nu ştim sigur. Au împărţit nişte ochelari din plastic închişi la culoare care ne permiteau să privim direct spre soare fără să ne afecteze ochii. Dar tata s-a speriat tare: nu voia să facem aşa ceva, ci să folosim nişte periscoape ieftine din carton, să nu fie absolut nicio posibilitate să ne afecteze ochii. Pe atunci, mi s-a părut cam ciudat.
What I didn't know at the time was that my father had actually been born with perfect eyesight. When he and his sister Martha were just very little, their mom took them out to see a total eclipse -- or actually, a solar eclipse -- and not long after that, both of them started losing their eyesight. Decades later, it turned out that the source of their blindness was most likely some sort of bacterial infection. As near as we can tell, it had nothing whatsoever to do with that solar eclipse, but by then my grandmother had already gone to her grave thinking it was her fault.
Ceea ce nu ştiam eu atunci era că tata se născuse cu o vedere perfect normală. Când el şi sora sa Martha erau foarte mici, mama lor i-a dus să vadă o eclipsă totală, o eclipsă de soare, şi, la puţin timp, amândoi au început să-şi piardă vederea. Decenii mai târziu, s-a aflat că sursa orbirii lor era, cel mai posibil, un tip de infecţie bacteriană. Din câte putem spune, n-a avut nimic de-a face cu eclipsa de soare, dar, pe atunci, bunica intrase deja în mormânt crezând că fusese vina ei.
So, Dad graduated Harvard in 1946, married my mom, and bought a house in Lexington, Massachusetts, where the first shots were fired against the British in 1775, although we didn't actually hit any of them until Concord. He got a job working for Raytheon designing guidance systems, which was part of the Route 128 high-tech axis in those days -- so, the equivalent of Silicon Valley in the '70s. Dad wasn't a real militaristic kind of guy; he just felt bad that he wasn't able to fight in World War II on account of his handicap, although they did let him get through the several-hour-long army physical exam before they got to the very last test, which was for vision.
Aşadar, tata a absolvit Harvardul în 1946, s-a însurat cu mama şi a cumpărat o casă în Lexington, Massachusetts, unde fuseseră trase primele focuri împotriva britanicilor în 1775, deşi n-am atins niciunul până la Concord. S-a angajat la Raytheon, proiectând sisteme de ghidare care făceau parte din Ruta 128 a axei de tehnologii înalte a acelor zile, echivalentul din anii '70 a Silicone Valley. Tata nu era un tip prea militarist, dar îi părea rău că nu putuse lupta în al Doilea Război Mondial din cauza handicapului său, deşi l-au lăsat să treacă examenul fizic al armatei care dura câteva ore, până au ajuns chiar la ultimul test, cel al vederii.
(Laughter)
(Râsete)
So Dad started racking up all of these patents and gaining a reputation as a blind genius, rocket scientist, inventor. But to us he was just Dad, and our home life was pretty normal. As a kid, I watched a lot of television and had lots of nerdy hobbies like mineralogy and microbiology and the space program and a little bit of politics. I played a lot of chess. But at the age of 14, a friend got me interested in comic books, and I decided that was what I wanted to do for a living.
Aşadar, tata a început să obțină toate aceste brevete şi să câştige reputaţia de geniu orb, inginer de rachete, inventator. Dar, pentru noi, era doar tata şi viaţa în casă era destul de normală. Copil fiind, mă uitam mult la televizor şi aveam o grămadă de hobby-uri de tocilar, cum ar fi mineralogia sau microbiologia şi programul spaţial şi puţintică politică. Jucam mult şah. Dar, la 14 ani, un prieten mi-a trezit interesul în benzi desenate şi am decis că din asta vreau să-mi câştig existenţa.
So, here's my dad: he's a scientist, he's an engineer and he's a military contractor. So, he has four kids, right? One grows up to become a computer scientist, one grows up to join the Navy, one grows up to become an engineer ... And then there's me: the comic book artist.
Iată-l pe tata: e om de ştiinţă, inginer şi contractor militar. Şi are patru copii, da? Unul a crescut şi a devenit specialist în calculatoare, una a intrat în Marina Militară, unul a devenit inginer şi iată-mă pe mine:
(Laughter)
artistul de benzi desenate.
Which, incidentally, makes me the opposite of Dean Kamen, because I'm a comic book artist, son of an inventor, and he's an inventor, son of a comic book artist.
(Râsete) Asta, din întâmplare, mă face opusul lui Dean Kamen, căci eu sunt artist de benzi desenate, fiu de inventator, iar el este inventator, fiul unui artist de benzi desenate. (Râsete)
(Laughter)
Da, e adevărat.
Right? It's true.
(Aplauze)
(Applause)
Amuzant este că tata avea mare încredere în mine.
The funny thing is, Dad had a lot of faith in me. He had faith in my abilities as a cartoonist, even though he had no direct evidence that I was any good whatsoever; everything he saw was just a blur. Now, this gives a real meaning to the term "blind faith," which doesn't have the same negative connotation for me that it does for other people. Now, faith in things which cannot be seen, which cannot be proved, is not the sort of faith that I've ever really related to all that much. I tend to like science, where what we see and can ascertain are the foundation of what we know.
Avea încredere în abilităţile mele de desenator, deşi nu avea nicio dovadă directă că aş fi bun de ceva, tot ce vedea el era în ceaţă. Asta dă un nou sens expresiei "credinţă oarbă", care, pentru mine, nu are conotaţia negativă pe care o are pentru alţi oameni. Credinţa în lucruri care nu pot fi văzute, nu pot fi dovedite nu e genul de credinţă pe care s-o fi îmbrăţişat eu vreodată prea mult. Eu înclin spre ştiinţă, unde ceea ce vezi şi poţi verifica este fundaţia a ceea ce ştim.
But there's a middle ground, too -- a middle ground tread by people like poor old Charles Babbage and his steam-driven computers that were never built. Nobody really understood what it was that he had in mind except for Ada Lovelace, and he went to his grave trying to pursue that dream. Vannevar Bush with his memex -- this idea of all of human knowledge at your fingertips -- he had this vision. And I think a lot of people in his day probably thought he was a bit of a kook. And, yeah, we can look back in retrospect and say, "Yeah, ha-ha, it's all microfilm --
Dar e şi o cale de mijloc. O cale de mijloc bătătorită de persoane precum Charles Babbage şi computerele lui acţionate de abur care nu au fost construite niciodată. Nimeni nu a înţeles exact ce avea el în cap, cu excepţia Adei Lovelace, şi a murit încercând să urmeze acest vis. Vannevar Bush cu al lui Memex, ideea conform căreia cunoaşterea umană e la degetul tău mic. El a avut această viziune. Şi cred că mulţi oameni din vremea lui au crezut probabil că e cam nebun. Şi, într-adevăr, putem privi înapoi şi să spunem: "Da, haha, totul e microfilm." Dar acesta e...
(Laughter)
Nu asta e ideea. El a înţeles forma viitorului.
But that's not the point; he understood the shape of the future. So did J.C.R. Licklider and his notions for computer-human interaction. Same thing: he understood the shape of the future, even though it was something that would only be implemented by people much later. Or Paul Baran, and his vision for packet switching. Hardly anybody listened to him in his day. Or even the people who actually pulled it off, the people at Bolt, Beranek and Newman in Boston, who just would sketch out these structures of what would eventually become a worldwide network, and sketching things on the back of napkins and on note papers and arguing over dinner at Howard Johnson's -- on Route 128 in Lexington, Massachusetts, just two miles from where I was studying the Queen's Gambit Deferred and listening to Gladys Knight & The Pips singing "Midnight Train to Georgia" --
La fel şi J.C.R. Liklider şi conceptele sale de interacţiune între computer şi om. Acelaşi lucru: a înţeles forma viitorului, chiar dacă era ceva ce urma să fie implementat de oameni mult mai târziu. Sau Paul Barron, cu viziunea lui asupra comutării pachetelor. Aproape nimeni nu i-a dat atenţie în vremea lui. Sau chiar şi cei care au reuşit, cei de la Bolt, Beranek şi Newman din Boston, care doar au schiţat aceste structuri din ceea ce urma sa devina până la urmă o reţea globală. Şi schiţând pe spatele unui şerveţel şi pe hârtiuţe şi dezbătând la cină la Howard Johnson... pe Ruta 128, în Lexington, Massachusetts, la doar 3 km de locul unde studiam tactica reginei întârziate şi ascultam Gladys Knight & the Pips cântând "Midnight Train to Georgia" în timp ce... (Râsete)
(Laughter)
...în fotoliul mare al tatei.
in my dad's big easy chair, you know?
So, three types of vision, right? Vision based on what one cannot see, the vision of that unseen and unknowable. The vision of that which has already been proven or can be ascertained. And this third kind, a vision of something which can be, which may be, based on knowledge but is, as yet, unproven. Now, we've seen a lot of examples of people who are pursuing that sort of vision in science, but I think it's also true in the arts, it's true in politics, it's even true in personal endeavors.
Aşadar, există trei tipuri de viziune, da? Viziunea bazată pe ceea ce nu putem vedea, viziunea asupra nevăzutului şi necunoscutului. Viziunea a ceea ce a fost deja dovedit sau poate fi stabilit. Şi acest al treilea tip de viziune, a ceva ce poate fi, care e posibil să fie, pe baza cunoaşterii, dar nu a fost încă dovedit. Aţi văzut multe exemple de oameni care urmăresc o asemenea viziune în ştiinţă, dar cred că e valabil şi în arte, în politică, e valabil şi în încercările personale.
What it comes down to, really, is four basic principles: learn from everyone; follow no one; watch for patterns; and work like hell. I think these are the four principles that go into this. And it's that third one, especially, where visions of the future begin to manifest themselves. What's interesting is that this particular way of looking at the world, is, I think, only one of four different ways that manifest themselves in different fields of endeavor. In comics, I know that it results in sort of a formalist attitude towards trying to understand how it works. Then there's another, more classical attitude which embraces beauty and craft; another one which believes in the pure transparency of content; and then another, which emphasizes the authenticity of human experience and honesty and rawness.
Se ajunge, de fapt, la patru principii de bază: învaţă de la toţi, nu urma pe nimeni, urmăreşte tiparele şi munceşte pe brânci. Cred că acestea sunt cele patru principii valabile aici. Şi cea de-a treia e, în mod deosebit, cea în care viziunile asupra viitorului încep să se manifeste. Interesant e că această modalitate de a privi lumea e, după opinia mea, doar una din cele trei feluri care se manifestă în diferite domenii de strădanie. În benzile desenate, ştiu că duce la un fel de atitudine formalistă spre înţelegerea felului cum funcţionează. Apoi e celălalt tip de atitudine, clasic, care îmbrăţişează frumuseţea şi meşteşugul. Alta care crede în transparenţa pură a conţinutului. Apoi e alta, care pune accent pe unicitatea experienţei umane, pe sinceritate şi neprelucrare.
These are four very different ways of looking at the world. I even gave them names: the classicist, the animist, the formalist and iconoclast. Interestingly, they seem to correspond more or less to Jung's four subdivisions of human thought. And they reflect a dichotomy of art and delight on left and the right; tradition and revolution on the top and the bottom. And if you go on the diagonal, you get content and form, and then beauty and truth. And it probably applies just as much to music and movies and fine art, which has nothing whatsoever to do with vision at all, or, for that matter, nothing to do with our conference theme of "Inspired by Nature," except to the extent of the fable of the frog who gives a ride to the scorpion on his back to get across the river because the scorpion promises not to sting him, but the scorpion stings him anyway and they both die, but not before the frog asks him why, and the scorpion says, "Because it's my nature." In that sense, yes.
Sunt patru feluri foarte diferite de a privi lumea. Le-am denumit: clasicistul, animistul, formalistul şi iconoclastul. Par să corespundă mai mult sau mai puţin celor patru subdiviziuni ale gândirii umane, după Jung. Reflectă o dihotomie între artă şi desfătare în stânga şi în dreapta; tradiţie şi revoluţie sus şi jos. Pe diagonală, aveţi conţinut şi formă, apoi frumuseţe şi adevăr. Şi probabil se aplică la fel de bine la muzică, filme şi arte frumoase, care nu au nimic de-a face cu viziunea, nici chiar cu tema conferinţei noastre, "Inspirat din natură", cu excepţia fabulei cu broasca ce îl cară pe spate pe scorpion să-l treacă râul, pentru că scorpionul promisese să n-o înţepe. Dar scorpionul o înţeapă până la urmă şi mor amândoi. Nu înainte ca broasca să-l întrebe de ce, iar el răspunde: "Pentru că e în natura mea". La acest sens, da. (Râsete)
(Laughter)
Deci...
So this was my nature. The thing was, I saw that the route I took to discovering this focus in my work and who I was -- I saw it as just this road to discovery. Actually, it was just me embracing my nature, which means that I didn't actually fall that far from the tree, after all.
Aceasta era natura mea. Am observat că drumul pe care l-am ales pentru a descoperi acest centru de interes în munca mea şi cine eram, l-am văzut ca pe un drum spre descoperire. Eram eu, acceptându-mi propria natură, ceea ce înseamnă că n-am sărit prea departe de trunchi.
So what does a "scientific mind" do in the arts? I started making comics, but I also started trying to understand them, almost immediately. One of the most important things about comics that I discovered was that comics are a visual medium, but they try to embrace all of the senses within it. So, the different elements of comics, like pictures and words, and the different symbols and everything in between that comics presents, are all funneled through the single conduit, a vision. So we have things like resemblance, where something which resembles the physical world can be abstracted in a couple of different directions: abstracted from resemblance, but still retaining the complete meaning, or abstracted away from both resemblance and meaning towards the picture plane.
Ce face o "gândire ştiinţifică" în artă? Am început să fac benzi desenate, dar am încercat şi să le înţeleg, aproape imediat. Printre cele mai interesante lucruri la benzile desenate, am descoperit, a fost că benzile desenate sunt un mijloc vizual, dar încearcă să includă toate simţurile în el. Aşadar, diferite elemente din benzile desenate, cum ar fi imaginile şi cuvintele, diferitele simboluri, alături de toate celelalte pe care benzile desenate le prezintă sunt toate împinse spre un singur canal, vederea. Ai elemente precum asemănarea, unde ceva ce seamănă cu lumea fizică poate fi abstractizat în câteva direcţii diferite: abstractizate din asemănare, dar păstrând încă sensul complet, sau abstractizate distanţându-se de asemănare şi sens spre planul imaginii. Aduceţi toate acestea laolaltă şi obţineţi o hartă frumoasă
Put all these three together, and you have a nice little map of the entire boundary of visual iconography, which comics can embrace. And if you move to the right you also get language, because that's abstracting even further from resemblance, but still maintaining meaning. Vision is called upon to represent sound and to understand the common properties of those two and their common heritage as well; also, to try to represent the texture of sound to capture its essential character through visuals. There's also a balance between the visible and the invisible in comics. Comics is a kind of call and response, in which the artist gives you something to see within the panels, and then gives you something to imagine between the panels.
ale întregii graniţe a iconografiei vizuale pe care benzile desenate o pot cuprinde. Şi, dacă mergi spre dreapta, ai şi limbajul, căci se abstractizează şi mai mult de asemănare, dar păstrând încă sensul. Vederea este solicitată să reprezinte sunetul şi să înţeleagă proprietăţile comune ale celor două şi moştenirea lor comună, de asemenea, ca să încerce să reprezinte textura sunetului, să-i capteze caracteristicile esenţiale prin ilustraţii. Şi există şi un echilibru între vizibil şi invizibil în benzile desenate. Benzile desenate sunt un fel de apel şi răspuns în care artistul îţi oferă să vezi ceva în interiorul cadrelor, apoi îţi oferă ceva de imaginat între cadre.
Also, another sense which comics' vision represents, and that's time. Sequence is a very important aspect of comics. Comics presents a kind of temporal map. And this temporal map was something that energizes modern comics, but I was wondering if perhaps it also energizes other sorts of forms, and I found some in history. You can see this same principle operating in these ancient versions of the same idea. What's happening is, an art form is colliding with a given technology, whether it's paint on stone, like the Tomb of Menna the Scribe in ancient Egypt, or a bas-relief sculpture rising up a stone column, or a 200-foot-long embroidery, or painted deerskin and tree bark running across 88 accordion-folded pages.
Un alt simţ reprezentat de imaginile benzilor desenate este timpul. Succesiunea e un aspect foarte important la benzile desenate. Benzile desenate prezintă un fel de hartă temporală. Această hartă temporală a fost ceva ce a activat benzile desenate moderne, dar eu mă întrebam dacă nu cumva activează şi altfel de forme. Şi am găsit câteva în istorie. Puteţi observa acelaşi principiu operând în aceste versiuni vechi ale aceleiaşi idei. Forma de artă intră în coliziune cu tehnologia dată, fie că e pictată pe piatră, ca Mormântul Scribului din Egiptul antic, sau ca sculptură în basorelief ce se ridică pe o columnă de piatră, sau o broderie lungă de 60 de metri, sau piele de căprioară sau scoarţă de copac pictate ce se desfăşoară pe 88 de pagini împăturite in evantai.
What's interesting is, once you hit "print" -- and this is from 1450, by the way -- all of the artifacts of modern comics start to present themselves: rectilinear panel arrangements, simple line drawings without tone, and a left-to-right reading sequence. And within 100 years, you already start to see word balloons and captions, and it's really just a hop, skip and a jump from here to here. So I wrote a book about this in '93, but as I was finishing the book, I had to do a little bit of typesetting, and I was tired of going to my local copy shop to do it, so I bought a computer. And it was just a little thing -- it wasn't good for much except text entry -- but my father had told me about Moore's law back in the '70s, and I knew what was coming. And so, I kept my eyes peeled to see if the sort of changes that happened when we went from pre-print comics to print comics would happen when we went beyond, to post-print comics.
Interesant e că, după ce ajungi la tipar, şi asta se întâmplă din 1450, apropo, încep să se observe toate caracteristicile benzilor desenate moderne: aranjarea în cadre rectilinii, desen în linii simple, fără tonuri şi secvenţa de citire de la stânga la dreapta. Şi, de 100 de ani, se pot vedea deja baloane cu cuvinte şi texte şi e doar un pas de aici, aici. Am scris o carte despre asta în 1993, dar, pe măsură ce finalizam cartea, a trebuit să fac puţină culegere de text şi mă săturasem să mă tot duc la centrul de copiere din zonă, aşa că am cumpărat un calculator. Era ceva minor, nu era bun decât pentru introducere de text, dar tata îmi spusese de Legea lui Moore, datând de prin anii '70, şi ştiam ce urmează. Aşa că am ţinut ochii mari să văd dacă schimbarea care a avut loc când am trecut de la benzile desenate dinaintea tiparului la cele tipărite se va petrece când trecem mai departe, la benzile desenate de după tipar.
So, one of the first things proposed was that we could mix the visuals of comics with the sound, motion and interactivity of the CD-ROMs being made in those days. This was even before the Web. And one of the first things they did was, they tried to take the comics page as is and transplant it to monitors, which was a classic McLuhanesque mistake of appropriating the shape of the previous technology as the content of the new technology. And so, what they would do is have these comic pages that resemble print comics pages, and they would introduce all this sound and motion. The problem was that if you go with this basic idea that space equals time in comics, what happens is that when you introduce sound and motion, which are temporal phenomena that can only be represented through time, they break with that continuity of presentation.
Unul dintre primele lucruri propuse a fost să combinăm partea vizuală a benzilor desenate cu sunetul, mişcarea şi interactivitatea CD-ROM-urilor care se făceau pe atunci. Asta era chiar înaintea internetului. Unul din lucrurile pe care le-au făcut a fost să încerce să ia pagina aşa cum e ea şi să o transfere pe monitoare. Asta era o greşeală de tip McLuhan clasică de a aloca forma tehnologiei anterioare drept conţinutul noii tehnologii. Astfel, ceea ce făceau era să creeze nişte pagini de benzi desenate ce semănau cu cele tipărite şi introduceau sunetele şi mişcarea. Problema era că, dacă urmai această idee, ideea simplă că spaţiul e egal cu timpul în benzile desenate, ce se întâmplă e că, introducând sunetul şi mişcarea, care sunt fenomene temporale ce pot fi reprezentate doar prin timp, acestea distrug continuitatea prezentării.
Interactivity was another thing. There were hypertext comics, but the thing about hypertext is that everything in hypertext is either here, not here, or connected to here; it's profoundly nonspatial. The distance from Abraham Lincoln to a Lincoln penny to Penny Marshall to the Marshall Plan to "Plan 9" to nine lives: it's all the same.
Interactivitatea era altceva. Sunt benzi desenate cu hipertext. Dar chestia la hipertext e că totul în hipertext e sau aici, sau nu e aici, sau e legat de aici. Este absolut ne-spaţial. Distanţa dintre Abraham Lincoln, la Lincoln penny, la Penny Marshall, la Planul Marshall, la "Planul 9", la 9 vieţi... e mereu aceeaşi.
(Laughter)
(Râsete)
But in comics, every aspect of the work, every element of the work, has a spatial relationship to every other element at all times.
Dar, în benzile desenate, fiecare aspect sau element al lucrării are o relaţie spaţială cu oricare alt element tot timpul.
So the question was: Was there any way to preserve that spatial relationship while still taking advantage of all of the things that digital had to offer us? And I found my personal answer for this in those ancient comics that I was showing you. Each of them has a single unbroken reading line, whether it's going zigzag across the walls or spiraling up a column or just straight left to right, or even going in a backwards zigzag across those 88 accordion-folded pages, the same thing is happening; that is, that the basic idea that as you move through space you move through time, is being carried out without any compromise, but there were compromises when print hit. Adjacent spaces were no longer adjacent moments, so the basic idea of comics was being broken again and again and again and again.
Aşadar, întrebarea era: exista vreo cale de păstrare a relaţiei spaţiale, profitând, în acelaşi timp, de toate lucrurile pe care ni le poate oferi lumea digitală? Şi mi-am găsit propriul răspuns la asta în acele benzi desenate antice pe care vi le-am arătat. Fiecare era un rând neîntrerupt de citire, fie că mergea în zigzag de-a lungul pereţilor, sau în spirală în susul columnei, sau direct de la stânga spre dreapta, sau în zigzag invers de-a lungul acelor 88 de pagini ca un acordeon. Se întâmplă acelaşi lucru şi anume, ca ideea de bază ca: --pe măsură ce te mişti în spaţiu, te mişti în timp-- este realizată fără niciun compromis, dar au apărut compromisuri odată cu tiparul. Spaţii adiacente nu mai erau momente adiacente, aşa că ideea principală a benzilor desenate era împărţită iar şi iar, iar şi iar... Şi m-am gândit: "Da, bine...
And I thought, OK, well, if that's true, is there any way, when we go beyond today's print, to somehow bring that back? Now, the monitor is just as limited as the page, technically, right? It's a different shape, but other than that, it's the same basic limitation. But that's only if you look at the monitor as a page, but not if you look at the monitor as a window.
Dacă e adevărat, e vreo cale, când trecem dincolo de tiparul de azi, să aducem cumva asta înapoi?" Monitorul e, tehnic, la fel de limitat ca şi o pagină, nu? Are altă formă dar, în afară de asta, are aceleaşi limitări principale. Asta se întâmplă doar când priveşti monitorul ca pe o pagină, nu când îl priveşti ca pe o fereastră.
And that's what I propose, that perhaps we could create these comics on an infinite canvas, along the X axis and the Y axis and staircases. We could do circular narratives that were literally circular. We could do a turn in a story that was literally a turn. Parallel narratives could be literally parallel. X, Y and also Z. So I had all these notions. This was back in the late '90s, and other people in my business thought I was pretty crazy, but a lot of people then went on and actually did it. I'm going to show you a couple now.
Şi iată ce am propus: poate am reuşi să creăm aceste benzi desenate pe pânze infinite, de-a lungul axei X, şi Y, şi a scărilor. Putem crea fire narative circulare care sunt circulare la propriu. Putem face o întorsatura în poveste care este chiar o întoarcere. Firele narative paralele pot fi chiar paralele. X, Y şi, de asemenea, Z. Aveam toate aceste noţiuni, era pe la sfârşitul anilor '90 şi toţi din breasla mea credeau că sunt cam nebun. Dar multe persoane de atunci au mers mai departe şi chiar au făcut asta. Vă voi arăta acum câteva.
This was an early collage comic by a fellow named Jasen Lex. And notice what's going on here. What I'm searching for is a durable mutation -- that's what all of us are searching for. As media head into this new era, we are looking for mutations that are durable, that have some sort of staying power. Now, we're taking this basic idea of presenting comics in a visual medium, and we're carrying it through all the way from beginning to end. That's that entire comic you just saw, up on the screen right now. But even though we're only experiencing it one piece at a time, that's just where the technology is right now. As the technology evolves, as you get full immersive displays and whatnot, this sort of thing will only grow; it will adapt. It will adapt to its environment; it's a durable mutation.
Iată o bandă desenată de facultate de începuturi a unui coleg pe nume Jason Lex. Observaţi ce se întâmplă aici. Ceea ce caut e o mutaţie de durată, asta căutăm toţi. Pe măsură ce media se îndreaptă spre o nouă eră, căutăm mutaţii care sunt durabile, care au puterea de a rezista. Luăm ideea simplă de a prezenta benzile desenate într-un mediu vizual, apoi o realizăm până la capăt, de la început, până la final. Întreaga bandă desenată pe care tocmai aţi văzut-o e pe ecran chiar acum. Dar, deşi trăim fiecare parte pe rând, doar aici a ajuns tehnologia acum. Pe măsură ce tehnologia evoluează, când avem ecrane în care ne cufundăm cu totul sau mai ştiu eu ce, astfel de lucruri doar vor progresa. Se vor adapta. Se vor adapta la mediul lor: e o mutaţie durabilă.
Here's another one. This is by Drew Weing; this is called "'Pup' Ponders the Heat Death of the Universe." See what's going on here as we draw these stories on an infinite canvas is you're creating a more pure expression of what this medium is all about. We'll go by this a little quickly. You get the idea. I just want to get to the last panel.
Să vă mai arăt una. E a lui Drew Weing. Se numeşte "Pop contemplă moartea termică a Universului". Observaţi ce se întâmplă aici! Pe măsură ce desenăm aceste poveşti pe pânze infinite, se creează o expresie mai pură a sensului acestui mediu. Vom trece de asta puţin mai repede... înţelegeţi voi. Vreau să ajung la ultimul cadru.
[Cat 1: Pup! Earth to Pup! Cat 2: Come play baseball with us!]
(Râsete)
(Laughter)
Aşa...
[Pup: Did either of you realize that eventually the universe will be nothing but a thin, cold gas spread across infinite, lonely space?]
(Râsete) (Râsete)
[Cat 1: Oh ... Cat 2: We'd better hurry, then!]
(Laughter)
Just one more. Talk about your infinite canvas. It's by a guy named Daniel Merlin Goodbrey, in Britain.
Încă una... Că tot era vorba de pânze infinite... E făcut de un tip pe nume Daniel Merlin Goodbrey din Marea Britanie.
Why is this important? I think this is important because media -- all media -- provide us a window back into our world. Now, it could be that motion pictures and eventually, virtual reality, or something equivalent to it, some sort of immersive display, is going to provide us with our most efficient escape from the world that we're in. That's why most people turn to storytelling, to escape. But media provides us with a window back into the world we live in. And when media evolve so that the identity of the media becomes increasingly unique -- because what you're looking at is comics cubed, you're looking at comics that are more comics-like than they've ever been before -- when that happens, you provide people with multiple ways of reentering the world through different windows. And when you do that, it allows them to triangulate the world they live in and see its shape. That's why I think this is important. One of many reasons, but I've got to go now. Thank you for having me.
De ce e important? Cred că e important pentru că media, toate mediile media, ne oferă o fereastră înapoi spre lumea noastră. Ar putea fi acel film artistic, sau, până la urmă, realitatea virtuală, sau echivalentul ei, un tip de ecran în care te afunzi, ne va oferi cea mai eficientă evadare din lumea în care ne aflăm. De aceea majoritatea se întorc la naraţiune, este un mod de evadare. Dar media ne oferă o fereastră înapoi spre lumea în care trăim. Şi, când media evoluează astfel încât identitatea media devine tot mai unică. Pentru că acum priviţi benzile desenate la puterea a treia: benzi desenate care seamănă mai mult ca oricând cu benzile desenate. Când se întâmplă asta, le oferi oamenilor mai multe feluri de a re-intra în lume prin diferite ferestre. Când faci asta, le permiţi să facă triangulaţia lumii în care trăiesc şi să îi vadă forma. Din acest motiv cred că e important. Unul dintre mai multe motive, dar acum trebuie să plec. Mulţumesc că m-aţi invitat!