Από τις πέντε αισθήσεις, η όραση είναι εκείνη που εκτιμώ περισσότερο, και είναι αυτή που μπορώ να πάρω λιγότερο ως δεδομένη. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται μερικώς στον πατέρα μου, ο οποίος ήταν τυφλός. Ήταν κάτι στο οποίο, συνήθως, δεν έκανε ιδιαίτερη αναφορά. Κάποτε, στη Νέα Σκωτία, όταν πήγαμε να δούμε μία ολική έκλειψη ηλίου -- ναι, όπως στο τραγούδι της Κάρλι Σάιμον, το οποίο μπορεί ή και μπορεί να μην αναφέρεται στον Τζέιμς Τέιλορ, στον Γουόρεν Μπίτι ή στον Μικ Τζάγγερ, δεν είμαστε σίγουροι. Μας έδωσαν κάτι σκούρα πλαστικά γυαλιά τα οποία μας επέτρεπαν να κοιτάξουμε κατευθείαν τον ήλιο χωρίς να βλάψουμε τα μάτια μας. Αλλά ο μπαμπάς φοβήθηκε πολύ: δεν ήθελε να το κάνουμε. Ήθελε αντί για αυτά να χρησιμοποιήσουμε κάτι φτηνά χάρτινα γυαλιά για να μην υπάρξει καμία περίπτωση να πάθουν ζημιά τα μάτια μας. Αυτό μου φάνηκε λίγο παράξενο τότε.
Of the five senses, vision is the one that I appreciate the most, and it's the one that I can least take for granted. I think this is partially due to my father, who was blind. It was a fact that he didn't make much of a fuss about, usually. One time in Nova Scotia, when we went to see a total eclipse of the sun -- (Laughter) Yeah, same one as in the Carly Simon song, which may or may not refer to James Taylor, Warren Beatty or Mick Jagger; we're not really sure. They handed out these dark plastic viewers that allowed us to look directly at the sun without damaging our eyes. But Dad got really scared; he didn't want us doing that. He wanted us instead to use these cheap cardboard viewers, so that there was no chance at all that our eyes would be damaged. I thought this was a little strange at the time.
Αυτό που δεν γνώριζα τότε ήταν ότι ο πατέρας μου είχε γεννηθεί με άριστη όραση. Όταν αυτός και η αδελφή του Μάρθα ήταν πολύ μικροί, η μαμά τους τους πήγε να δουν μια ολική έκλειψη -- ή μάλλον, μια έκλειψη ηλίου -- και λίγο καιρό μετά από αυτό, και οι δύο τους άρχισαν να χάνουν την όρασή τους. Δεκαετίες αργότερα, αποδείχθηκε ότι η αιτία της τύφλωσης τους ήταν πολύ πιθανόν κάποιου είδους μόλυνση. Από όσο μπορούμε να ξέρουμε, δεν είχε να κάνει καθόλου με εκείνη την έκλειψη ηλίου, αλλά μέχρι τότε η γιαγιά μου είχε ήδη αποβιώσει πιστεύοντας ότι ήταν δικό της λάθος.
What I didn't know at the time was that my father had actually been born with perfect eyesight. When he and his sister Martha were just very little, their mom took them out to see a total eclipse -- or actually, a solar eclipse -- and not long after that, both of them started losing their eyesight. Decades later, it turned out that the source of their blindness was most likely some sort of bacterial infection. As near as we can tell, it had nothing whatsoever to do with that solar eclipse, but by then my grandmother had already gone to her grave thinking it was her fault.
Ο μπαμπάς, λοιπόν, αποφοίτησε από το Χάρβαρντ το 1946, παντρεύτηκε τη μαμά μου, και αγόρασε ένα σπίτι στο Λέξινγκτον, στη Μασαχουσέτη, εκεί που έπεσαν τα πρώτα πυρά ενάντια στους Βρετανούς το 1775, παρόλο που στην πραγματικότητα δεν χτυπήσαμε κανέναν τους μέχρι την Ομόνοια. Αυτός βρήκε δουλειά στην Ρέιθιον, όπου σχεδίαζε συστήματα χειρισμού, τα οποία ήταν τμήμα του άξονα του δρόμου υψηλής τεχνολογίας 128 τότε -- κάτι αντίστοιχο με το Σίλικον Βάλεϊ τη δεκαετία του 70. Ο μπαμπάς δεν ήταν πολύ o τύπος του μιλιταριστή, απλά ένιωθε πολύ άσχημα που δεν μπορούσε να πολεμήσει στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο εξ' αιτίας της αναπηρίας του, παρόλο που τον άφησαν να περάσει την αρκετών ωρών σωματική εξέταση του στρατού πριν φτάσουν στο τελευταίο τεστ, το οποίο ήταν για την όραση. (Γέλια)
So, Dad graduated Harvard in 1946, married my mom, and bought a house in Lexington, Massachusetts, where the first shots were fired against the British in 1775, although we didn't actually hit any of them until Concord. He got a job working for Raytheon designing guidance systems, which was part of the Route 128 high-tech axis in those days -- so, the equivalent of Silicon Valley in the '70s. Dad wasn't a real militaristic kind of guy; he just felt bad that he wasn't able to fight in World War II on account of his handicap, although they did let him get through the several-hour-long army physical exam before they got to the very last test, which was for vision. (Laughter)
Έτσι, ο μπαμπάς άρχισε να συγκεντρώνει όλες αυτές τις πατέντες και να κερδίζει τη φήμη της τυφλής ιδιοφυΐας, του επιστήμονα πυραύλων, του εφευρέτη. Αλλά για μας ήταν απλά ο μπαμπάς, και η οικογενειακή μας ζωή ήταν αρκετά φυσιολογική. Σαν παιδί, έβλεπα πολύ τηλεόραση και είχα πολλά χόμπι "σπασίκλα" όπως μεταλλειολογία και μικροβιολογία και το διαστημικό πρόγραμμα και λίγο πολιτική. Έπαιζα πολύ σκάκι. Αλλά στα 14, ένας φίλος μου μου κίνησε το ενδιαφέρον για τα κόμικς, και αποφάσισα ότι αυτό ήθελα να κάνω ως επάγγελμα.
So Dad started racking up all of these patents and gaining a reputation as a blind genius, rocket scientist, inventor. But to us he was just Dad, and our home life was pretty normal. As a kid, I watched a lot of television and had lots of nerdy hobbies like mineralogy and microbiology and the space program and a little bit of politics. I played a lot of chess. But at the age of 14, a friend got me interested in comic books, and I decided that was what I wanted to do for a living.
Να λοιπόν ο μπαμπάς μου: είναι επιστήμονας, είναι μηχανικός και είναι και στρατιωτικός εργολάβος. Έχει λοιπόν τέσσερα παιδιά, σωστά; Ο ένας μεγαλώνοντας γίνεται επιστήμονας υπολογιστών, ο άλλος κατατάσσεται στο ναυτικό, ο άλλος γίνεται μηχανικός, και μετά είμαι εγώ: ο καλλιτέχνης βιβλίων κόμικ. (Γέλια) Το οποίο, τυχαία, με κάνει το αντίθετο του Ντιν Κάμεν, επειδή εγώ είμαι καλλιτέχνης βιβλίων κόμικ, γιος εφευρέτη, και εκείνος είναι εφευρέτης, γιος καλλιτέχνη βιβλίων κόμικ. (Γέλια) Είναι αλήθεια. (Χειροκρότημα)
So, here's my dad: he's a scientist, he's an engineer and he's a military contractor. So, he has four kids, right? One grows up to become a computer scientist, one grows up to join the Navy, one grows up to become an engineer ... And then there's me: the comic book artist. (Laughter) Which, incidentally, makes me the opposite of Dean Kamen, because I'm a comic book artist, son of an inventor, and he's an inventor, son of a comic book artist. (Laughter) Right? It's true.
Το αστείο είναι ότι ο μπαμπάς πίστευε πολύ σε εμένα. Πίστευε σε μένα ως σκιτσογράφο κόμικ, παρόλο που δεν είχε καμία απόδειξη ότι ήμουν καλός: ότι έβλεπε ήταν μια θολούρα. Τώρα, αυτό δίνει πραγματικό νόημα στη φράση "τυφλή εμπιστοσύνη, η οποία δεν έχει τόσο αρνητικό υπονοούμενο για μένα όσο για τον υπόλοιπο κόσμο. Η πίστη σε πράγματα που δεν μπορούμε να δούμε, που δεν αποδεικνύονται, δεν είναι το είδος της πίστης με την οποία σχετίζομαι. Έχω την τάση να μου αρέσει η επιστήμη, όπου ότι βλέπουμε και μπορούμε να εξακριβώσουμε είναι τα θεμέλια όσων γνωρίζουμε.
(Applause) The funny thing is, Dad had a lot of faith in me. He had faith in my abilities as a cartoonist, even though he had no direct evidence that I was any good whatsoever; everything he saw was just a blur. Now, this gives a real meaning to the term "blind faith," which doesn't have the same negative connotation for me that it does for other people. Now, faith in things which cannot be seen, which cannot be proved, is not the sort of faith that I've ever really related to all that much. I tend to like science, where what we see and can ascertain are the foundation of what we know.
Αλλά υπάρχει και μια μέση έκταση. Μια μέση έκταση όπου "περπατούν" άνθρωποι όπως ο καημένος ο γερο- Τσαρλς Μπάμπατζ, και οι υπολογιστές του που λειτουργούσαν με ατμό και δεν κατασκευάστηκαν ποτέ. Κανείς δεν κατάλαβε πραγματικά τι είχε στο μυαλό του, εκτός από την Άντα Λάβλεϊς, και αυτός απεβίωσε προσπαθώντας να κυνηγήσει αυτό το όνειρο. Ο Βάνεβαρ Μπους με το Μέμεξ του -- αυτήν την ιδέα όλης της ανθρώπινης γνώσης στα ακροδάχτυλα μας -- είχε ένα όραμα. Και νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι στις μέρες του πιθανόν πίστευαν ότι ήταν λίγο ανισόρροπος. Και μπορούμε να κοιτάξουμε πίσω αναδρομικά και να πούμε: ναι, χα χα, ξέρεις -- είναι απλά μικροφίλμ. Αλλά αυτό -- αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Αυτός είχε καταλάβει το σχήμα του μέλλοντος. Το ίδιο και ο Τζ.Σ.Ρ. Λίκλαϊντερ και οι έννοιες του περί διαδραστικότητας ανθρώπου- υπολογιστή. Το ίδιο πράγμα: κατάλαβε το σχήμα του μέλλοντος, παρόλο που ήταν κάτι το οποίο θα εφαρμοζόταν μόνο από κάποιους πολύ αργότερα. Ή ο Πολ Μπάρον και το όραμα του για τη μεταγωγή πακέτου. Σχεδόν κανείς δεν τον άκουγε στις μέρες του. Ή ακόμα και εκείνοι που στην πραγματικότητα τα κατάφεραν, οι άνθρωποι στη Μπολτ, Μπέρανεκ και Νιούμαν στη Βοστώνη, οι οποίοι απλά σχεδίαζαν αυτές τις δομές αυτού που τελικά θα γινόταν ένα παγκόσμιο δίκτυο, και σχεδίαζαν πράγματα στο πίσω μέρος από χαρτοπετσέτες και χαρτιά σημειώσεων και διαφωνούσαν στο δείπνο στου Χάουαρντ Τζόνσον -- στον δρόμο 128 στο Λέξινγκτον, στη Μασαχουσέτη, μόλις δύο μίλια από κει που μελετούσα την αναβαλλόμενη κίνηση της βασίλισσας στο σκάκι και άκουγα την Γκλάντις Νάιτ με τους Πιπς να τραγουδούν "το τρένο του μεσονυκτίου για τη Τζόρτζια," ενώ -- (Γέλια) -- στη μεγάλη πολυθρόνα του μπαμπά μου, ξέρετε.
But there's a middle ground, too -- a middle ground tread by people like poor old Charles Babbage and his steam-driven computers that were never built. Nobody really understood what it was that he had in mind except for Ada Lovelace, and he went to his grave trying to pursue that dream. Vannevar Bush with his memex -- this idea of all of human knowledge at your fingertips -- he had this vision. And I think a lot of people in his day probably thought he was a bit of a kook. And, yeah, we can look back in retrospect and say, "Yeah, ha-ha, it's all microfilm -- (Laughter) But that's not the point; he understood the shape of the future. So did J.C.R. Licklider and his notions for computer-human interaction. Same thing: he understood the shape of the future, even though it was something that would only be implemented by people much later. Or Paul Baran, and his vision for packet switching. Hardly anybody listened to him in his day. Or even the people who actually pulled it off, the people at Bolt, Beranek and Newman in Boston, who just would sketch out these structures of what would eventually become a worldwide network, and sketching things on the back of napkins and on note papers and arguing over dinner at Howard Johnson's -- on Route 128 in Lexington, Massachusetts, just two miles from where I was studying the Queen's Gambit Deferred and listening to Gladys Knight & The Pips singing "Midnight Train to Georgia" -- (Laughter)
in my dad's big easy chair, you know?
Λοιπόν, υπάρχουν τρία είδη όρασης, σωστά; Η όραση που βασίζεται σε ότι δε μπορούμε να δούμε: η όραση του αόρατου και του άγνωστου. Η όραση όσων έχουν ήδη αποδειχθεί ή μπορούν να εξακριβωθούν. Και ένα τρίτο είδος όρασης, κάποιου πράγματος το οποίο μπορεί να είναι βασισμένο στη γνώση, αλλά δεν έχει ακόμα αποδειχθεί. Έχουμε δει πολλά παραδείγματα ανθρώπων που κυνηγούν ένα όραμα στην επιστήμη, αλλά πιστεύω ότι αυτό είναι αλήθεια και στις τέχνες, και στην πολιτική, είναι αλήθεια ακόμα και στις προσωπικές προσπάθειες.
So, three types of vision, right? Vision based on what one cannot see, the vision of that unseen and unknowable. The vision of that which has already been proven or can be ascertained. And this third kind, a vision of something which can be, which may be, based on knowledge but is, as yet, unproven. Now, we've seen a lot of examples of people who are pursuing that sort of vision in science, but I think it's also true in the arts, it's true in politics, it's even true in personal endeavors.
Συνοψίζεται, πραγματικά, σε τέσσερις βασικές αρχές: να μαθαίνεις από όλους, να μην ακολουθείς κανέναν, να προσέχεις τα πρότυπα, και να δουλεύεις ασταμάτητα. Νομίζω ότι αυτές είναι οι αρχές που υπεισέρχονται σε αυτό. Και είναι κυρίως η τρίτη, όπου τα οράματα του μέλλοντος αρχίζουν να εκδηλώνονται. Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι αυτός ο συγκεκριμένος τρόπος να κοιτάζει κανείς τον κόσμο, είναι, νομίζω, μόνο ένας από τους τέσσερις διαφορετικούς τρόπους που εκδηλώνονται σε διαφορετικά πεδία προσπάθειας. Στα κόμικς, ξέρω ότι έχει ως αποτέλεσμα ενός είδους φορμαλιστική στάση προς την προσπάθεια κατανόησης του πως λειτουργεί. Μετά υπάρχει μια άλλη, πιο κλασσική στάση η οποία περιλαμβάνει την ομορφιά και την δεξιοτεχνία. Άλλη μια η οποία πιστεύει στην αγνή διαφάνεια του περιεχομένου. Και έπειτα μια άλλη η οποία δίνει έμφαση στην αυθεντικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας -- και στην ειλικρίνεια, και την ωμότητα.
What it comes down to, really, is four basic principles: learn from everyone; follow no one; watch for patterns; and work like hell. I think these are the four principles that go into this. And it's that third one, especially, where visions of the future begin to manifest themselves. What's interesting is that this particular way of looking at the world, is, I think, only one of four different ways that manifest themselves in different fields of endeavor. In comics, I know that it results in sort of a formalist attitude towards trying to understand how it works. Then there's another, more classical attitude which embraces beauty and craft; another one which believes in the pure transparency of content; and then another, which emphasizes the authenticity of human experience and honesty and rawness.
Αυτές είναι τέσσερις πολύ διαφορετικές οπτικές του κόσμου. Τους έδωσα ακόμα και ονόματα. Η κλασικιστική, η ανιμιστική, η φορμαλιστική και η εικονοκλαστική. Κατά έναν ενδιαφέροντα τρόπο, έμοιαζε να αντιστοιχεί λίγο πολύ στις τέσσερις υποδιαιρέσεις της ανθρώπινης σκέψης του Γιούνγκ. Και αντανακλούν μια διχοτόμηση μεταξύ τέχνης και απόλαυσης στα αριστερά και στα δεξιά, παράδοσης και επανάστασης στο πάνω και στο κάτω μέρος. Και αν πάτε διαγώνια, έχετε το περιεχόμενο και τη μορφή -- και μετά την ομορφιά και την αλήθεια. Και πιθανόν εφαρμόζεται εξίσου και στη μουσική και στις ταινίες και στις καλές τέχνες, κάτι το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την όραση, ή σ' αυτήν την περίπτωση, δεν έχει να κάνει με το θέμα του συνεδρίου μας "Εμπνευσμένο από τη Φύση" -- εκτός από το σημείο του μύθου του βατράχου ο οποίος περνάει τον σκορπιό πάνω στην πλάτη του απέναντι στο ποτάμι επειδή ο σκορπιός υπόσχεται να μην τον τσιμπήσει, αλλά μετά ο σκορπιός τον τσιμπάει τελικά και πεθαίνουν και οι δύο, αλλά όχι πριν ο βάτραχος τον ρωτήσει γιατί και ο σκορπιός λέει, "Επειδή είναι η φύση μου" -- με αυτή την έννοια, ναι. (Γέλια) Λοιπόν -- λοιπόν αυτή ήταν η φύση μου. Το θέμα ήταν ότι, είδα ότι ο δρόμος που πήρα προς την ανακάλυψη αυτή τη συγκέντρωση στη δουλειά μου και το ποιος ήμουν, το είδα σαν έναν δρόμο προς την ανακάλυψη. Στην πραγματικότητα, ήμουν απλά εγώ που ασπαζόμουν τη φύση μου, το οποίο σημαίνει ότι στην πραγματικότητα δεν έπεσα μακριά από το δέντρο τελικά.
These are four very different ways of looking at the world. I even gave them names: the classicist, the animist, the formalist and iconoclast. Interestingly, they seem to correspond more or less to Jung's four subdivisions of human thought. And they reflect a dichotomy of art and delight on left and the right; tradition and revolution on the top and the bottom. And if you go on the diagonal, you get content and form, and then beauty and truth. And it probably applies just as much to music and movies and fine art, which has nothing whatsoever to do with vision at all, or, for that matter, nothing to do with our conference theme of "Inspired by Nature," except to the extent of the fable of the frog who gives a ride to the scorpion on his back to get across the river because the scorpion promises not to sting him, but the scorpion stings him anyway and they both die, but not before the frog asks him why, and the scorpion says, "Because it's my nature." In that sense, yes. (Laughter) So this was my nature. The thing was, I saw that the route I took to discovering this focus in my work and who I was -- I saw it as just this road to discovery. Actually, it was just me embracing my nature, which means that I didn't actually fall that far from the tree, after all.
Τι κάνει λοιπόν ένα "επιστημονικό μυαλό" στις τέχνες; Άρχισα λοιπόν να φτιάχνω κόμικς, αλλά άρχισα επίσης να προσπαθώ να τα καταλάβω, σχεδόν αμέσως. Και ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στα κόμικς, όπως ανακάλυψα, ήταν ότι τα κόμικς είναι ένα οπτικό μέσο, αλλά προσπαθούν να συμπεριλάβουν όλες τις αισθήσεις μέσα σ' αυτό. Έτσι, τα διαφορετικά στοιχεία των κόμικς, όπως οι εικόνες και οι λέξεις, και τα διαφορετικά σύμβολα και όλα τα ενδιάμεσα που παρουσιάζουν τα κόμικς όλα διοχετεύονται μέσα από τον μοναδικό αγωγό της όρασης. Έχουμε λοιπόν πράγματα όπως η ομοιότητα, όταν κάτι που μοιάζει στον φυσικό κόσμο μπορεί να γίνει αφηρημένο προς μερικές διαφορετικές κατευθύνσεις: αφηρημένο από την ομοιότητα, αλλά διατηρώντας ακόμα το συνολικό νόημα, ή αφηρημένο και από την ομοιότητα και από το νόημα προς το σχέδιο της εικόνας.
So what does a "scientific mind" do in the arts? I started making comics, but I also started trying to understand them, almost immediately. One of the most important things about comics that I discovered was that comics are a visual medium, but they try to embrace all of the senses within it. So, the different elements of comics, like pictures and words, and the different symbols and everything in between that comics presents, are all funneled through the single conduit, a vision. So we have things like resemblance, where something which resembles the physical world can be abstracted in a couple of different directions: abstracted from resemblance, but still retaining the complete meaning, or abstracted away from both resemblance and meaning
Βάλτε τα όλα αυτά μαζί, και έχετε έναν ωραίο μικρό χάρτη ολόκληρου του ορίου της οπτικής εικονογραφίας το οποίο μπορούν να συμπεριλάβουν. Και αν κινηθείτε προς τα δεξιά έχετε επίσης τη γλώσσα, επειδή αυτό είναι ακόμα πιο αφηρημένο από την ομοιότητα, αλλά ακόμα διατηρεί το νόημα. Η όραση καλείται να αναπαραστήσει τον ήχο και να κατανοήσει τις κοινές ιδιότητες αυτών των δύο και την κοινή τους κληρονομιά, επίσης. Επίσης, το να προσπαθήσει κανείς να αναπαραστήσει την υφή του ήχου, να συλλάβει τον απαραίτητο χαρακτήρα του μέσω των οπτικών μέσων. Και υπάρχει επίσης και μια ισορροπία ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο στα κόμικς. Τα κόμικς είναι ενός είδους κάλεσμα και απόκριση στο οποίο ο καλλιτέχνης μας δίνει κάτι να βλέπουμε μέσα στα πλαίσια, και μετά μας δίνει κάτι να φανταστούμε ανάμεσα στα πλαίσια.
towards the picture plane. Put all these three together, and you have a nice little map of the entire boundary of visual iconography, which comics can embrace. And if you move to the right you also get language, because that's abstracting even further from resemblance, but still maintaining meaning. Vision is called upon to represent sound and to understand the common properties of those two and their common heritage as well; also, to try to represent the texture of sound to capture its essential character through visuals. There's also a balance between the visible and the invisible in comics. Comics is a kind of call and response, in which the artist gives you something to see within the panels, and then gives you something to imagine between the panels.
Επίσης, άλλη μία έννοια την οποία η όραση των κόμικς αναπαριστά, είναι ο χρόνος. Η αλληλουχία είναι μια πολύ σημαντική πλευρά των κόμικς. Τα κόμικς παρουσιάζουν ένα είδος χρονικού χάρτη. Και αυτός ο χρονικός χάρτης ήταν κάτι που ενεργοποιεί τα μοντέρνα κόμικς, αλλά αναρωτιόμουν αν ίσως ενεργοποιεί επίσης άλλων ειδών μορφές, και βρήκα μερικές στην ιστορία. Και βλέπετε αυτήν την ίδια αρχή να λειτουργεί σε αυτές τις αρχαίες εκδοχές της ίδιας ιδέας. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι, η μορφή της τέχνης συγκρούεται με την παρούσα τεχνολογία, είτε είναι χρώμα πάνω σε πέτρα, όπως ο Τάφος του Γραφέα στην Αρχαία Αίγυπτο, είτε ένα ανάγλυφο γλυπτό που υψώνεται πάνω σε μια πέτρινη στήλη, ή ένα κέντημα μήκους 60 μέτρων, ή ζωγραφισμένο δέρμα ελαφιού και φλοιός δέντρου κατά πλάτος 88 ακορντεόν-διπλωμένων σελίδων.
Also, another sense which comics' vision represents, and that's time. Sequence is a very important aspect of comics. Comics presents a kind of temporal map. And this temporal map was something that energizes modern comics, but I was wondering if perhaps it also energizes other sorts of forms, and I found some in history. You can see this same principle operating in these ancient versions of the same idea. What's happening is, an art form is colliding with a given technology, whether it's paint on stone, like the Tomb of Menna the Scribe in ancient Egypt, or a bas-relief sculpture rising up a stone column, or a 200-foot-long embroidery, or painted deerskin and tree bark running across 88 accordion-folded pages.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι, μόλις φτάσουμε στην εκτύπωση -- και αυτό υπάρχει από το 1450, παρεμπιπτόντως -- όλες οι χειροτεχνίες μοντέρνου κόμικ αρχίζουν να παρουσιάζονται: ευθύγραμμη διάταξη πλαισίων, απλές σχεδιαστικές γραμμές χωρίς τόνο και ακολουθία ανάγνωσης από τα αριστερά προς τα δεξιά. Και μέσα σε 100 χρόνια, αρχίζουμε ήδη να βλέπουμε πλαίσια λέξεων και λεζάντες, και είναι στ' αλήθεια μόνο ένα πηδηματάκι από εδώ έως εδώ. 'Έγραψα λοιπόν ένα βιβλίο γι' αυτό το '93, αλλά καθώς τελείωνα το βιβλίο, έπρεπε να κάνω λίγη στοιχειοθεσία, και είχα κουραστεί να πηγαίνω στο τοπικό κατάστημα αντιγράφων για να το κάνω, οπότε αγόρασα έναν υπολογιστή. ήταν ένα μικρό πραγματάκι -- δεν έκανε παρά μόνο για εισαγωγή κειμένου -- αλλά ο πατέρας μου μου είχε πει για τον νόμο του Μούρ, για τον νόμο του Μούρ τη δεκαετία του 70, και ήξερα τι ερχόταν. Κράτησα λοιπόν τα μάτια μου δεκατέσσερα για να δω αν το είδος των αλλαγών που συνέβησαν όταν περάσαμε από τα προ-εκτύπωσης κόμικς στα έντυπα κόμικς θα συνέβαιναν όταν θα πηγαίναμε πιο πέρα, στα μετά-την-εκτύπωση κόμικς.
What's interesting is, once you hit "print" -- and this is from 1450, by the way -- all of the artifacts of modern comics start to present themselves: rectilinear panel arrangements, simple line drawings without tone, and a left-to-right reading sequence. And within 100 years, you already start to see word balloons and captions, and it's really just a hop, skip and a jump from here to here. So I wrote a book about this in '93, but as I was finishing the book, I had to do a little bit of typesetting, and I was tired of going to my local copy shop to do it, so I bought a computer. And it was just a little thing -- it wasn't good for much except text entry -- but my father had told me about Moore's law back in the '70s, and I knew what was coming. And so, I kept my eyes peeled to see if the sort of changes that happened when we went from pre-print comics to print comics would happen when we went beyond, to post-print comics.
Έτσι, ένα από τα πρώτα πράγματα που προτάθηκαν ήταν ότι θα μπορούσαμε να αναμίξουμε τα οπτικά των κόμικς με τον ήχο, την κίνηση και την διαδραστικότητα των CD-ROMs που κατασκευάζονταν τότε. Αυτό ήταν πριν ακόμα από το Διαδίκτυο. Και ένα από τα πρώτα πράγματα που έκαναν ήταν να προσπαθήσουν να πάρουν την σελίδα των κόμικς ως έχει και να την μεταφέρουν στις οθόνες, το οποίο ήταν ένα κλασικό ΜακΛουθανικό λάθος ιδιοποίησης του σχήματος της προηγούμενης τεχνολογίας ως περιεχόμενο της νέας τεχνολογίας. Και έτσι, αυτό που θα έκαναν ήταν, θα είχαν σελίδες κόμικ που μοιάζουν με τις έντυπες σελίδες κόμικς, και θα εισήγαγαν όλο τον ήχο και την κίνηση. Το πρόβλημα ήταν, πως εάν πηγαίναμε με αυτήν την ιδέα -- αυτή τη βασική ιδέα ότι το κενό ισούται με χρόνο στα κόμικς-- αυτό που συμβαίνει είναι ότι όταν εισάγουμε ήχο και κίνηση, τα οποία είναι χρονικά φαινόμενα που μπορούν μόνο να αναπαρίστανται μέσω χρόνου, τότε σπάμε τη συνέχεια της παρουσίασης.
So, one of the first things proposed was that we could mix the visuals of comics with the sound, motion and interactivity of the CD-ROMs being made in those days. This was even before the Web. And one of the first things they did was, they tried to take the comics page as is and transplant it to monitors, which was a classic McLuhanesque mistake of appropriating the shape of the previous technology as the content of the new technology. And so, what they would do is have these comic pages that resemble print comics pages, and they would introduce all this sound and motion. The problem was that if you go with this basic idea that space equals time in comics, what happens is that when you introduce sound and motion, which are temporal phenomena that can only be represented through time, they break with that continuity of presentation.
Η διαδραστικότητα ήταν κάτι ακόμα. Υπήρχαν τα υπερκείμενα κόμικς. Αλλά το θέμα με τα υπερκείμενα αλλά τα πάντα στα υπερκείμενα είτε είναι εκεί, είτε δεν είναι εκεί ή συνδεδεμένα με το εκεί, είναι βαθιά μη χωρικό. Η απόσταση από τον Αβραάμ Λίνκολν μέχρι μια πέννυ με τον Λίνκολν, από την Πένυ Μάρσαλ μέχρι το σχέδιο Μάρσαλ μέχρι το ''Σχέδιο 9'' μέχρι τις εννιά ζωές: είναι όλα τα ίδια. (Γέλια) Αλλά στα κόμικς, στα κόμικς, κάθε πλευρά της δουλειάς, κάθε στοιχείο της δουλείας έχει μια χωρική σχέση με κάθε άλλο στοιχείο σε κάθε περίπτωση.
Interactivity was another thing. There were hypertext comics, but the thing about hypertext is that everything in hypertext is either here, not here, or connected to here; it's profoundly nonspatial. The distance from Abraham Lincoln to a Lincoln penny to Penny Marshall to the Marshall Plan to "Plan 9" to nine lives: it's all the same. (Laughter) But in comics, every aspect of the work, every element of the work, has a spatial relationship to every other element at all times.
Το ερώτημα λοιπόν ήταν: Υπήρχε κανένας τρόπος να διατηρήσουμε αυτή τη χωρική σχέση ενώ παράλληλα να εκμεταλλευτούμε όλα τα πράγματα που το ψηφιακό είχε να μας προσφέρει; Βρήκα την προσωπική μου απάντηση σε αυτό σε αυτά τα αρχαία κόμικς που σας έδειχνα. Καθένα από αυτά έχει μια μονή αδιάκοπη γραμμή ανάγνωσης, είτε αυτή πηγαίνει ζικ ζακ κατά πλάτος των τοίχων είτε ανεβαίνοντας ελικοειδώς σε μια στήλη ή απλά ευθεία από τα αριστερά προς τα δεξιά, ή ακόμα πηγαίνοντας ανάποδα ζικ ζακ κατά πλάτος αυτών των 88 ακορντεόν-διπλωμένων σελίδων. Το ίδιο συμβαίνει, και αυτό είναι και η βασική ιδέα, το ότι καθώς κινείσαι μέσα στο χώρο κινείσαι και μέσα στο χρόνο συντελείται χωρίς κανένα συμβιβασμό, αλλά υπήρχαν συμβιβασμοί στην εκτύπωση. Τα παρακείμενα διαστήματα δεν ήταν πια παρακείμενες στιγμές, και έτσι η βασική ιδέα των κόμικς παραβιαζόταν ξανά και ξανά και ξανά και ξανά.
So the question was: Was there any way to preserve that spatial relationship while still taking advantage of all of the things that digital had to offer us? And I found my personal answer for this in those ancient comics that I was showing you. Each of them has a single unbroken reading line, whether it's going zigzag across the walls or spiraling up a column or just straight left to right, or even going in a backwards zigzag across those 88 accordion-folded pages, the same thing is happening; that is, that the basic idea that as you move through space you move through time, is being carried out without any compromise, but there were compromises when print hit. Adjacent spaces were no longer adjacent moments, so the basic idea of comics was being broken again and again
Και σκέφτηκα, εντάξει λοιπόν, εάν αυτό είναι αλήθεια, υπάρχει κανένας τρόπος, όταν προχωράμε πέρα από τη σημερινή εκτύπωση, με κάποιο τρόπο να το επαναφέρουμε; Τώρα, η οθόνη είναι περιορισμένη όσο και η σελίδα, τεχνικά, σωστά; Είναι ένα διαφορετικό σχήμα, αλλά πέρα από αυτό είναι ο ίδιος βασικός περιορισμός. Αλλά αυτό συμβαίνει μόνο αν κοιτάξεις την οθόνη σαν σελίδα, αλλά όχι εάν κοιτάξεις την οθόνη σαν παράθυρο.
and again and again. And I thought, OK, well, if that's true, is there any way, when we go beyond today's print, to somehow bring that back? Now, the monitor is just as limited as the page, technically, right? It's a different shape, but other than that, it's the same basic limitation. But that's only if you look at the monitor as a page, but not if you look at the monitor as a window.
Και αυτό πρότεινα: ότι ίσως θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε αυτά τα κόμικς σε έναν άπειρο καμβά: κατά μήκος του άξονα Χ και του άξονα Ψ και σκαλοπατιών. Θα μπορούσαμε να κάνουμε κυκλικές διηγήσεις οι οποίες θα ήταν κυριολεκτικά κυκλικές. Θα μπορούσαμε να κάνουμε στροφή σε μια ιστορία η οποία θα ήταν κυριολεκτικά μια στροφή. Παράλληλες διηγήσεις θα μπορούσαν να είναι κυριολεκτικά παράλληλες, Χ, Ψ και επίσης Ζ. Είχα λοιπόν όλες όλες αυτές τις έννοιες. Αυτό συνέβαινε στα τέλη της δεκαετίας '90, και οι άλλοι άνθρωποι στη δουλεία μου με θεωρούσαν αρκετά τρελό, αλλά πολλοί άνθρωποι αργότερα προχώρησαν και πραγματικά το κατάφεραν. Θα σας δείξω μερικά τώρα.
And that's what I propose, that perhaps we could create these comics on an infinite canvas, along the X axis and the Y axis and staircases. We could do circular narratives that were literally circular. We could do a turn in a story that was literally a turn. Parallel narratives could be literally parallel. X, Y and also Z. So I had all these notions. This was back in the late '90s, and other people in my business thought I was pretty crazy, but a lot of people then went on and actually did it. I'm going to show you a couple now.
Αυτό ήταν ένα πρώιμο κολάζ κόμικ από ένα τύπο με το όνομα Τζέησον Λέξ. Και παρατηρήστε τι συμβαίνει εδώ. Αυτό που ψάχνω είναι μια διαρκής μεταλλαγή-- αυτό ψάχνουμε όλοι. Καθώς τα Μέσα κατευθύνονται σε αυτή τη νέα εποχή, ψάχνουμε μεταλλαγές που να είναι διαρκείς, που να έχουν κάποιο είδος μόνιμης δύναμης. Τώρα, παίρνουμε αυτή τη βασική ιδέα παρουσίασης κόμικς σε ένα οπτικό μέσο, και έπειτα την μεταφέρουμε από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτό είναι ολόκληρο το κόμικ που μόλις είδατε και είναι στην οθόνη τώρα. Παρόλο που το βιώνουμε μόνο κομμάτι-κομμάτι, σε αυτό το σημείο βρίσκεται η τεχνολογία αυτή τη στιγμή. Ενώ η τεχνολογία εξελίσσεται, και ενώ παίρνουμε πλήρως εμβαπτισμένες παρουσιάσεις και βιβλιοθήκες, αυτό το πράγμα απλά θα αυξάνεται. Θα προσαρμόζεται. Θα προσαρμόζεται στο περιβάλλον του: είναι μια διαρκής μετεξέλιξη.
This was an early collage comic by a fellow named Jasen Lex. And notice what's going on here. What I'm searching for is a durable mutation -- that's what all of us are searching for. As media head into this new era, we are looking for mutations that are durable, that have some sort of staying power. Now, we're taking this basic idea of presenting comics in a visual medium, and we're carrying it through all the way from beginning to end. That's that entire comic you just saw, up on the screen right now. But even though we're only experiencing it one piece at a time, that's just where the technology is right now. As the technology evolves, as you get full immersive displays and whatnot, this sort of thing will only grow; it will adapt. It will adapt to its environment; it's a durable mutation.
Εδώ είναι άλλο ένα, θα σας δείξω. Είναι του Ντρου Γουίνγκ: και λέγεται, ''Ο Ποπ σχεδιάζει τον θερμό θάνατο του σύμπαντος.'' Δείτε τι συμβαίνει εδώ ενώ σχεδιάζουμε αυτές τις ιστορίες σε έναν άπειρο καμβά δημιουργούμε μια πιο αγνή έκφραση του λόγου ύπαρξης αυτού του μέσου. Θα τα περάσουμε λίγο γρήγορα-- παίρνετε μια ιδέα. Θέλω απλά να φτάσω στο τελευταίο πλαίσιο. (Γέλια) Ορίστε.
Here's another one. This is by Drew Weing; this is called "'Pup' Ponders the Heat Death of the Universe." See what's going on here as we draw these stories on an infinite canvas is you're creating a more pure expression of what this medium is all about. We'll go by this a little quickly. You get the idea. I just want to get to the last panel. [Cat 1: Pup! Earth to Pup! Cat 2: Come play baseball with us!] (Laughter)
(Γέλια) (Γέλια)
[Pup: Did either of you realize that eventually the universe will be nothing but a thin, cold gas spread across infinite, lonely space?]
[Cat 1: Oh ... Cat 2: We'd better hurry, then!]
Άλλο ένα. Αυτό εννοούμε άπειρος καμβάς. Είναι από ένα τύπο που λέγεται Ντάνιελ Μέρλιν Γκούντμπρεϊ στη Βρετανία.
(Laughter) Just one more. Talk about your infinite canvas. It's by a guy named Daniel Merlin Goodbrey, in Britain.
Γιατί είναι αυτό σημαντικό; Νομίζω ότι είναι σημαντικό επειδή τα μέσα, όλα τα μέσα, μας παρέχουν ένα παράθυρο πίσω στον κόσμο μας. Θα μπορούσε να είναι οι κινηματογραφικές ταινίες -- και τελικά η εικονική πραγματικότητα, ή κάτι αντίστοιχο -- κάποιο είδος εμβαπτισμένης παρουσίασης, που θα μας παρέχει την πιο αποτελεσματική απόδραση από το κόσμο όπου βρισκόμαστε. Για αυτό και οι περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται στη διήγηση ιστοριών, για να δραπετεύουν. Αλλά τα μέσα μας παρέχουν ένα παράθυρο πίσω στον κόσμο που ζούμε. Όταν τα μέσα εξελίσσονται η ταυτότητα τους γίνεται αυξανόμενα μοναδική. Γιατί αυτό που κοιτάζετε είναι τα κόμικς στο τετράγωνο: κοιτάζετε κόμικς που είναι πιο κόμικς από όσο ήταν ποτέ. Όταν αυτό συμβαίνει, παρέχουμε στους ανθρώπους πολλαπλούς τρόπους να επανέλθουν στον κόσμο μέσα από διαφορετικά παράθυρα, και όταν το κάνουμε, τους επιτρέπει να τριγωνίζουν τον κόσμο στον οποίο ζούν και να βλέπουν το σχήμα του. Και για αυτό πιστεύω πως είναι σημαντικό. Ένας από τους πολλούς λόγους, αλλά πρέπει να φύγω τώρα. Σας ευχαριστώ που με δεχθήκατε.
Why is this important? I think this is important because media -- all media -- provide us a window back into our world. Now, it could be that motion pictures and eventually, virtual reality, or something equivalent to it, some sort of immersive display, is going to provide us with our most efficient escape from the world that we're in. That's why most people turn to storytelling, to escape. But media provides us with a window back into the world we live in. And when media evolve so that the identity of the media becomes increasingly unique -- because what you're looking at is comics cubed, you're looking at comics that are more comics-like than they've ever been before -- when that happens, you provide people with multiple ways of reentering the world through different windows. And when you do that, it allows them to triangulate the world they live in and see its shape. That's why I think this is important. One of many reasons, but I've got to go now.