От петте сетива, зрението е това, което аз най-много ценя, и това, което най-малко приемам за даденост. Мисля, че отчасти това е заради баща ми, който беше сляп. Това беше факт, на който той обикновено не отдаваше голямо значение. Веднъж в Нова Скотия, когато отидохме да наблюдаваме пълно слънчево затъмнение - 'Total Eclipse of the Sun'-- да, същото както в песента на Карли Саймън, която може би се отнася за Джеймс Тейлър, Уорън Бийти или Мик Джагър; не сме съвсем сигурни. Те раздадоха тези черни пластмасови очила, които ни позволяваха да гледаме право към слънцето без да се увреждат очите. Но татко много се изплаши: не искаше да ги слагаме. Искаше вместо това да ползваме тези евтини картонени очила, за да няма никаква опасност очите ни да се повредят. Тогава това ми се стори малко странно.
Of the five senses, vision is the one that I appreciate the most, and it's the one that I can least take for granted. I think this is partially due to my father, who was blind. It was a fact that he didn't make much of a fuss about, usually. One time in Nova Scotia, when we went to see a total eclipse of the sun -- (Laughter) Yeah, same one as in the Carly Simon song, which may or may not refer to James Taylor, Warren Beatty or Mick Jagger; we're not really sure. They handed out these dark plastic viewers that allowed us to look directly at the sun without damaging our eyes. But Dad got really scared; he didn't want us doing that. He wanted us instead to use these cheap cardboard viewers, so that there was no chance at all that our eyes would be damaged. I thought this was a little strange at the time.
Това, което не знаех по това време беше, че баща ми всъщност е бил роден с перфектно зрение. Когато той и малката му сестра Марта са били много малки, майка им ги е завела да видят пълно затъмнение -- по-точно слънчево затъмнение -- и не след дълго, двамата са започнали да губят зрението си. Десетилетия по-късно, се оказало, че причината за тяхната слепота е била най-вероятно някаква бактериална инфекция. До колкото ни е известно, не е имало нищо общо с това слънчево затъмнение, по това време вече баба ми е била починала мислейки, че вината е била нейна.
What I didn't know at the time was that my father had actually been born with perfect eyesight. When he and his sister Martha were just very little, their mom took them out to see a total eclipse -- or actually, a solar eclipse -- and not long after that, both of them started losing their eyesight. Decades later, it turned out that the source of their blindness was most likely some sort of bacterial infection. As near as we can tell, it had nothing whatsoever to do with that solar eclipse, but by then my grandmother had already gone to her grave thinking it was her fault.
Татко се дипломирал от Харвард през 1946, оженил се за майка ми, и купил къща в Лексингтън, Масачузетс, където били произведени първите изстрели срещу Британците през 1775, въпреки че не сме уцелили нито един от тях до Конкорд. Той получи работа в Рейтеон, да проектира насочващи системи, което било част от високо технологичната промишлена ос по главен път 128 през онези дни -- тогавашния еквивалент на Силиконовата долина през 70-те. Татко не бил истинският военен тип човек; но наистина се чувствал зле, че не може да се бие във Втората световна заради своята инвалидност, въпреки че го пропуснали през няколкочасовия физически изпит преди да се стигне до последния тест, който бил за зрение. (Смях)
So, Dad graduated Harvard in 1946, married my mom, and bought a house in Lexington, Massachusetts, where the first shots were fired against the British in 1775, although we didn't actually hit any of them until Concord. He got a job working for Raytheon designing guidance systems, which was part of the Route 128 high-tech axis in those days -- so, the equivalent of Silicon Valley in the '70s. Dad wasn't a real militaristic kind of guy; he just felt bad that he wasn't able to fight in World War II on account of his handicap, although they did let him get through the several-hour-long army physical exam before they got to the very last test, which was for vision. (Laughter)
И така татко започнал да трупа всички тези патенти и да печели репутация на незрящ гений, ракетен физик, изобретател. Но за нас, той беше просто нашият татко, и животът в нашия дом беше нормален. Като дете, аз гледах много телевизия и имах много странни хобита като минералогия и микробиология и космическата програма и малко политика. Играех много шахмат. Но когато бях на 14, един мой приятел ме запали по книжките с комикси, и реших, че с това искам да се занимавам.
So Dad started racking up all of these patents and gaining a reputation as a blind genius, rocket scientist, inventor. But to us he was just Dad, and our home life was pretty normal. As a kid, I watched a lot of television and had lots of nerdy hobbies like mineralogy and microbiology and the space program and a little bit of politics. I played a lot of chess. But at the age of 14, a friend got me interested in comic books, and I decided that was what I wanted to do for a living.
Вижте баща ми: той е учен, инженер и военен служител. И той има четири деца. Едно пораства и става компютърен специалист, едно отива във военноморските сили, едно пораства и става инженер, а ето ме и мен: създателят на комикси. (Смях) Което, между другото, ме прави обратното на Дийн Кемън, защото съм създател на комикси, който е син на изобретател, а той е изобретател - син на създател на комикси. (Смях) Да, вярно е. (Аплодисменти)
So, here's my dad: he's a scientist, he's an engineer and he's a military contractor. So, he has four kids, right? One grows up to become a computer scientist, one grows up to join the Navy, one grows up to become an engineer ... And then there's me: the comic book artist. (Laughter) Which, incidentally, makes me the opposite of Dean Kamen, because I'm a comic book artist, son of an inventor, and he's an inventor, son of a comic book artist. (Laughter) Right? It's true.
Интересното е, че татко много вярваше в мен. Вярваше в способностите ми на карикатурист, въпреки че не е виждал доказателство, че бях въобще добър: всичко, което той виждаше, бяха само неясни очертания. Това придава истински смисъл на израза "сляпа вяра," който няма същото отрицателно значение за мен, каквото има за другите хора. Вярата в неща, които не могат бъдат видяни или доказани, не е този вид вяра, на който аз някога съм обръщал внимание. Аз предпочитам науката, където това, което виждаме, и което можем да обясним, са основа на това което знаем.
(Applause) The funny thing is, Dad had a lot of faith in me. He had faith in my abilities as a cartoonist, even though he had no direct evidence that I was any good whatsoever; everything he saw was just a blur. Now, this gives a real meaning to the term "blind faith," which doesn't have the same negative connotation for me that it does for other people. Now, faith in things which cannot be seen, which cannot be proved, is not the sort of faith that I've ever really related to all that much. I tend to like science, where what we see and can ascertain are the foundation of what we know.
Но има и средно положение. Тъпчене на едно място от хора като горкия стар Чарлз Бабидж, и неговите компютри захранвани от пара, които никога не били построени. Никой така и не разбрал какво е имал предвид, освен Ада Лъвлейс и той се поминал, опитвайки се да осъществи своята мечта. Ваневар Буш с неговия Мемекс -- тази идея за всички човешки знания на върха на пръстите ти -- той е имал своето видение. И мисля, че много хора по неговото време, вероятно са го мислели за малко ексцентричен. И, да, можем да погледнем назад в ретроспекция и да кажем, да, това е само микрофилм, но смисълът не е в това. Той е разбрал формата на бъдещето. Както и Джоузеф Лайклайдър и неговите идеи за взаимодействията между компютъра и човека. Същото нещо: той е разбрал формата на бъдещето, въпреки че е било нещо, което ще може да се осъществи от хората само много по-късно. Или Пол Барън, и неговата представа за прехвърляне на пакети. Едва ли някой се е вслушал в думите му тогава. Или дори хората, които са го реализирали, хората в Bolt, Beranek и Newman в Бостън, които само биха нахвърляли бележки за тези структури, които в последствие биха се превърнали в световна мрежа, и то бележки по сълфетки или на хартийки от тефтери и спорове на вечери в Хауърд Джонсън -- на главен път 128 в Лексингтън, Масачузетс, само на две мили от мястото където се учех да правя гамбит с кралицата и слушах Gladys Knight & Тhe Pips да пеят "Midnight Train to Georgia," докато бях -- (Смях) -- в удобното кресло на баща ми?
But there's a middle ground, too -- a middle ground tread by people like poor old Charles Babbage and his steam-driven computers that were never built. Nobody really understood what it was that he had in mind except for Ada Lovelace, and he went to his grave trying to pursue that dream. Vannevar Bush with his memex -- this idea of all of human knowledge at your fingertips -- he had this vision. And I think a lot of people in his day probably thought he was a bit of a kook. And, yeah, we can look back in retrospect and say, "Yeah, ha-ha, it's all microfilm -- (Laughter) But that's not the point; he understood the shape of the future. So did J.C.R. Licklider and his notions for computer-human interaction. Same thing: he understood the shape of the future, even though it was something that would only be implemented by people much later. Or Paul Baran, and his vision for packet switching. Hardly anybody listened to him in his day. Or even the people who actually pulled it off, the people at Bolt, Beranek and Newman in Boston, who just would sketch out these structures of what would eventually become a worldwide network, and sketching things on the back of napkins and on note papers and arguing over dinner at Howard Johnson's -- on Route 128 in Lexington, Massachusetts, just two miles from where I was studying the Queen's Gambit Deferred and listening to Gladys Knight & The Pips singing "Midnight Train to Georgia" -- (Laughter)
in my dad's big easy chair, you know?
Има три типа виждане: Виждане базирано на това, какво не можеш да видиш: такова за невидимото и непознатото. Виждането за това, което вече е доказано и може да бъде обяснено. И този трети тип на виждане за нещо, което може или би могло да бъде базирано на знания, но все още е недоказано. Виждали сме много примери за хора, които търсят този тип виждане в науката, но мисля, че това важи и в изкуството, политиката, дори и в личните стремежи.
So, three types of vision, right? Vision based on what one cannot see, the vision of that unseen and unknowable. The vision of that which has already been proven or can be ascertained. And this third kind, a vision of something which can be, which may be, based on knowledge but is, as yet, unproven. Now, we've seen a lot of examples of people who are pursuing that sort of vision in science, but I think it's also true in the arts, it's true in politics, it's even true in personal endeavors.
Всъщност всичко се свежда до четири основни принципа: учи се от всеки, не следвай никого, гледай за примери, и здраво се труди. Мисля, че това са четирите принципа, които важат тук. Особено при третия е моментът, когато вижданията за бъдещето почват да се разкриват. Интересното е, че този конкретен начин да се гледа на света, е, по мое мнение, само една от четири различни насоки, които се разкриват в различни полета на стремеж. В комиксите, зная че това води до някакво педантично отношение към опитите да разбереш как всичко работи. Тогава се появява друго, по-класическо, отношение което обгръща красотата и уменията. Още едно, което вярва в чистата прозрачност на същината. И друго, което подчертава истинността на човешките познания -- и честност и непринуденост.
What it comes down to, really, is four basic principles: learn from everyone; follow no one; watch for patterns; and work like hell. I think these are the four principles that go into this. And it's that third one, especially, where visions of the future begin to manifest themselves. What's interesting is that this particular way of looking at the world, is, I think, only one of four different ways that manifest themselves in different fields of endeavor. In comics, I know that it results in sort of a formalist attitude towards trying to understand how it works. Then there's another, more classical attitude which embraces beauty and craft; another one which believes in the pure transparency of content; and then another, which emphasizes the authenticity of human experience and honesty and rawness.
Това са четири съвсем различни начина да се гледа на света. Дори съм им дал имена. Класикът, анимистът, педантът и иконоборецът. Интересно е, че това до известна степен съответства на четирите вида човешка мисъл според Юнг. И те отразяват съпоставянето на изкуство и възхищение отляво и отдясно; традиция и революция отгоре и отдолу. И ако проследите диагонала, получавате съдържание и форма -- и след това красота и истина. И сигурно се отнася също толкова за музиката и филмите и за изящното изкуство, което няма нищо общо с визията въобще, и в този ред на мисли, нищо общо с темата на нашата конференция "Вдъхновен от Природата" -- с изключение на степента на баснята за жабата, която качва скорпиона на гърба си, за да може да премине през реката, защото скорпиона обещава да не я ужили, но след това скорпиона я ужилва и двамата умират, но не преди жабата да го попита защо и скорпиона отвръща "Защото е в природата ми" -- в този смисъл, да. (Смях) И така -- и така това е моята природа. Работата беше, че видях, че пътя, който поех да откривам този фокус в работата си, и кой бях, видях го като просто пътя на откриването. Всъщност това бях само аз, прегръщащ моята природа, което означава, че в действителност не съм паднал далеч от дървото все пак.
These are four very different ways of looking at the world. I even gave them names: the classicist, the animist, the formalist and iconoclast. Interestingly, they seem to correspond more or less to Jung's four subdivisions of human thought. And they reflect a dichotomy of art and delight on left and the right; tradition and revolution on the top and the bottom. And if you go on the diagonal, you get content and form, and then beauty and truth. And it probably applies just as much to music and movies and fine art, which has nothing whatsoever to do with vision at all, or, for that matter, nothing to do with our conference theme of "Inspired by Nature," except to the extent of the fable of the frog who gives a ride to the scorpion on his back to get across the river because the scorpion promises not to sting him, but the scorpion stings him anyway and they both die, but not before the frog asks him why, and the scorpion says, "Because it's my nature." In that sense, yes. (Laughter) So this was my nature. The thing was, I saw that the route I took to discovering this focus in my work and who I was -- I saw it as just this road to discovery. Actually, it was just me embracing my nature, which means that I didn't actually fall that far from the tree, after all.
И така какво "научен мозък" прави в изкуствата? Ами започнах да правя комикси, но също така започнах да се опитвам да ги разбирам, почти незабавно. И едно от най-важните неща за комиксите, открих, беше, че комиксите са визуална медия, но те се опитват да въвлекът всички сетива в себе си. И така, различните елементи на комиксите, като снимки и думи, и различните символи и всичко помежду, което комиксите представят са насочени към единия път на визията. И така имате неща като прилика, където нещо, което оприличава физическия свят може да бъде отделено в две различни посоки: отделено от приликата, но все още съдържащо цялото значение, или отделено от двете приликата и значението спрямо плана за снимката.
So what does a "scientific mind" do in the arts? I started making comics, but I also started trying to understand them, almost immediately. One of the most important things about comics that I discovered was that comics are a visual medium, but they try to embrace all of the senses within it. So, the different elements of comics, like pictures and words, and the different symbols and everything in between that comics presents, are all funneled through the single conduit, a vision. So we have things like resemblance, where something which resembles the physical world can be abstracted in a couple of different directions: abstracted from resemblance, but still retaining the complete meaning, or abstracted away from both resemblance and meaning
Поставете всички тези три заедно и имате приятна малка карта на цялостната граница от визуална иконография, която комикса може да отдели. И, ако се изместите надясно можете да получите език, защото това е отделяне дори по-далеч от приликата, но все още поддържа значението. Визията е повикана, за да представи звука и да разбере обикновените свойства на тези двете и също така тяхното общо наследство. Също, за да се опитаме да представим консистенцията на звука: да уловите неговия съществен характер през снимки. Също така има баланс между видимото и невидимото в комикса. Комикса е вид на повикване и отговаряне, в който художника ви дава нещо да видите в квадратите и след това ви дава нещо да си представите между квадратите.
towards the picture plane. Put all these three together, and you have a nice little map of the entire boundary of visual iconography, which comics can embrace. And if you move to the right you also get language, because that's abstracting even further from resemblance, but still maintaining meaning. Vision is called upon to represent sound and to understand the common properties of those two and their common heritage as well; also, to try to represent the texture of sound to capture its essential character through visuals. There's also a balance between the visible and the invisible in comics. Comics is a kind of call and response, in which the artist gives you something to see within the panels, and then gives you something to imagine between the panels.
Също, друго усещане, което визията на комикса представя е времето. Поредицата е много важен аспект на комикса. Комикса представя вид преходна карта. И тази преходна карта беше нещо, което стимулира модерния комикс, но се чудех, ако евентуално стимулира и други видове форми и намерих някои в историята. И можете да видите същия този принцип да действа в тези древни версии на същата идея. Това, което се случва е, формата на изкуството се сблъсква с дадената технология дали ще е боя върху камък, като Гробницата на Скрайб в древен Египет или балерефна скулптура издигаща каменна колона, или 200 футова бродерия, или обрисуване кожа от елен и кора на дърво, което преминава през 88 страници сгънати на акордеон.
Also, another sense which comics' vision represents, and that's time. Sequence is a very important aspect of comics. Comics presents a kind of temporal map. And this temporal map was something that energizes modern comics, but I was wondering if perhaps it also energizes other sorts of forms, and I found some in history. You can see this same principle operating in these ancient versions of the same idea. What's happening is, an art form is colliding with a given technology, whether it's paint on stone, like the Tomb of Menna the Scribe in ancient Egypt, or a bas-relief sculpture rising up a stone column, or a 200-foot-long embroidery, or painted deerskin and tree bark running across 88 accordion-folded pages.
Това, което е интересно е, че веднага щом идва печата -- и това е от 1450 между другото -- всички артефакти на модерния комикс започват да представят себе си: подредби на праволинейни панели, прости линейни рисунки без тон и секвенция за четене от ляво на дясно. И за 100 години вече започвате да виждате балони с думи и надписи и наистина е подскачане, прескачане и скачане от тук до тук. И така написах книга за това през 1993, но докато завършвах книгата трябваше да направя малко набиране на думи и се уморих да ходя до местния копирен магазин за да го правя и така си купих компютър. Имаше една малка подробност -- не ставаше за друго освен въвеждане на текст -- но баща ми ми беше казал за Закона на Мур, назад през 70-те, и знаех какво ме очаква. Затова си държах очите нащрек за да видя дали промените настъпили, когато преминахме от предпечат на комикси към печат, щяха да се случат, когато стигнем и отвъд, до следпечатане на комикси.
What's interesting is, once you hit "print" -- and this is from 1450, by the way -- all of the artifacts of modern comics start to present themselves: rectilinear panel arrangements, simple line drawings without tone, and a left-to-right reading sequence. And within 100 years, you already start to see word balloons and captions, and it's really just a hop, skip and a jump from here to here. So I wrote a book about this in '93, but as I was finishing the book, I had to do a little bit of typesetting, and I was tired of going to my local copy shop to do it, so I bought a computer. And it was just a little thing -- it wasn't good for much except text entry -- but my father had told me about Moore's law back in the '70s, and I knew what was coming. And so, I kept my eyes peeled to see if the sort of changes that happened when we went from pre-print comics to print comics would happen when we went beyond, to post-print comics.
И така, едно от първите неща, които бяха предложени беше да смесим облика на комиксите със звука, подвижността и интерактивността на CD-ROM-ите, които се правеха по онова време. Това беше даже преди интернета. И едно от първите неща, които направиха, беше че се опитаха да вземат страницата на комикса каквато е и да я пригодят към мониторите, което беше класическа Маклуханова грешка да се присвоява формата на предхождащата технология като съдържание на новата технология. И това, което те правеха беше да правят тези страници с комикси да приличат на печатаните, и добавяха всичкият този звук и движение. Проблемът беше в това, че ако се придържате към тази идея -- основната идея, че пространството съответства на времето в комиксите -- се случва така, че когато прибавите звук и движение, които са преходни явления и могат да бъдат изразени само чрез времето, те пречупват последователността на представянето.
So, one of the first things proposed was that we could mix the visuals of comics with the sound, motion and interactivity of the CD-ROMs being made in those days. This was even before the Web. And one of the first things they did was, they tried to take the comics page as is and transplant it to monitors, which was a classic McLuhanesque mistake of appropriating the shape of the previous technology as the content of the new technology. And so, what they would do is have these comic pages that resemble print comics pages, and they would introduce all this sound and motion. The problem was that if you go with this basic idea that space equals time in comics, what happens is that when you introduce sound and motion, which are temporal phenomena that can only be represented through time, they break with that continuity of presentation.
Интерактивността беше друго нещо. Имаше комикси с хипертекст. Но характерно за хипертекста е, че всичко в хипертекста или е тук, или не е тук или е свързано с тук; което съвсем не е пространствено. Разстоянието от Ейбрахам Линкълн до лика на Линкълн върху пенито, Пени Маршъл до Маршалския план през "План 9" до девет живота: остава същото. (Смях) Докато в истинските комикси, всеки аспект на работата, всеки елемент от нея, винаги има пространствено отношение към всички останали елементи.
Interactivity was another thing. There were hypertext comics, but the thing about hypertext is that everything in hypertext is either here, not here, or connected to here; it's profoundly nonspatial. The distance from Abraham Lincoln to a Lincoln penny to Penny Marshall to the Marshall Plan to "Plan 9" to nine lives: it's all the same. (Laughter) But in comics, every aspect of the work, every element of the work, has a spatial relationship to every other element at all times.
Въпросът беше: дали има начин да се запази тази пространствена връзка като в същото време се възползваме от всичко, което дигаталното имаше да ни предложи? И аз намерих мой собствен отговор за това в онези древни комикси, които ви показвах. Всеки от тях има само по един непрекъснат ред с текст, който или се движи зигзагообразно от край до край или се извива спираловидно или е прав от ляво на дясно, или дори на зиг-заг наобратно през тези 88 страници нагънати като акордеон. Същото нещо се случва, и то е че основната идея, че докато се движиш през пространството се движиш и през времето, важи в пълна сила без никакъв компромис, но компромиси се появили, когато дошъл печатът. Близкостоящите пространства не били вече близкостоящи моменти, и основната идея на комиксите била пречупвана отново и отново и отново.
So the question was: Was there any way to preserve that spatial relationship while still taking advantage of all of the things that digital had to offer us? And I found my personal answer for this in those ancient comics that I was showing you. Each of them has a single unbroken reading line, whether it's going zigzag across the walls or spiraling up a column or just straight left to right, or even going in a backwards zigzag across those 88 accordion-folded pages, the same thing is happening; that is, that the basic idea that as you move through space you move through time, is being carried out without any compromise, but there were compromises when print hit. Adjacent spaces were no longer adjacent moments, so the basic idea of comics was being broken again and again
И аз си помислих, добре, ако това е така, то има ли начин, когато направим днешния печат, някак да върнем нещата обратно? Всъщност мониторът, технически, е също толкова ограничен колкото страницата, нали? Има различна форма, но освен това ограничението е същото. Това, обаче, е така само, ако гледате на монитора като страница, но не и, ако гледате на него като прозорец.
and again and again. And I thought, OK, well, if that's true, is there any way, when we go beyond today's print, to somehow bring that back? Now, the monitor is just as limited as the page, technically, right? It's a different shape, but other than that, it's the same basic limitation. But that's only if you look at the monitor as a page, but not if you look at the monitor as a window.
И това, е което предложих: вероятно можем да създадем тези комикси на безкрайно платно: по хоризонталата Х и вертикалата Y и стъпаловидно. Бихме могли да направим кръгли разкази, които буквално са кръгли. Бихме могли да направим завой в разказа, който буквално е завой. Паралелните разкази буквално могат да бъдат паралелни. X, Y и също Z. И аз имах всички тези възгледи. Това беше назад през 90-те, и някои хора в моя бизнес мислеха, че съм доста луд, но много хора тогава го продължиха и го направиха. Ще ви покажа два сега.
And that's what I propose, that perhaps we could create these comics on an infinite canvas, along the X axis and the Y axis and staircases. We could do circular narratives that were literally circular. We could do a turn in a story that was literally a turn. Parallel narratives could be literally parallel. X, Y and also Z. So I had all these notions. This was back in the late '90s, and other people in my business thought I was pretty crazy, but a lot of people then went on and actually did it. I'm going to show you a couple now.
Този комикс беше от ранен колаж на приятел на име Джейсън Лекс. Забележете какво се случва тук. Това, което аз търся е трайна мутация -- всички ние търсим това. Като медия, насочена към новата ера, ние търсим мутации, които са трайни, които имат силата да просъществуват. Взимаме тази основна идея за представяне на комиксите с визуални средства, и се придържаме към нея през цялото време от начало до край. Целият комикс, който току-що видяхте е на екрана сега. Въпреки,че го възприемаме само на части - една след друга, това е нивото на технологията засега. С развитието на технологията, с идването на пълни пространствени дисплеи и какво ли още не, това само ще нараства. Ще се адаптира. Ще се адапртира към средата: неговата стабилна мутация.
This was an early collage comic by a fellow named Jasen Lex. And notice what's going on here. What I'm searching for is a durable mutation -- that's what all of us are searching for. As media head into this new era, we are looking for mutations that are durable, that have some sort of staying power. Now, we're taking this basic idea of presenting comics in a visual medium, and we're carrying it through all the way from beginning to end. That's that entire comic you just saw, up on the screen right now. But even though we're only experiencing it one piece at a time, that's just where the technology is right now. As the technology evolves, as you get full immersive displays and whatnot, this sort of thing will only grow; it will adapt. It will adapt to its environment; it's a durable mutation.
Ще ви покажа един друг. Този е на Дрю Уеинг; казва се, "Поп Планира Топлинното Унищожение на Вселената." Това, което се случва тук, докато рисуваме тези истории на безкрайно платно е, че си изграждате по-добра представа за това, за какво се отнася това средство. Ще го видим набързо -- схващате идеята. Искам да стигнем до последния панел. (Смях) Ето.
Here's another one. This is by Drew Weing; this is called "'Pup' Ponders the Heat Death of the Universe." See what's going on here as we draw these stories on an infinite canvas is you're creating a more pure expression of what this medium is all about. We'll go by this a little quickly. You get the idea. I just want to get to the last panel. [Cat 1: Pup! Earth to Pup! Cat 2: Come play baseball with us!] (Laughter)
(Смях) (Смях)
[Pup: Did either of you realize that eventually the universe will be nothing but a thin, cold gas spread across infinite, lonely space?]
[Cat 1: Oh ... Cat 2: We'd better hurry, then!]
Само още едно. Кажете ни за това безкрайно платно. То е от човек на име Даниел Мерлин Гудбри от Великобритания.
(Laughter) Just one more. Talk about your infinite canvas. It's by a guy named Daniel Merlin Goodbrey, in Britain.
Защо е важно? Мисля, че е важно заради медиите, всички средства ни разкриват прозорец назад към нашия свят. Може да стане така, че филмите -- може би виртуалната реалност, или нещо подобно на нея -- някакъв пространствен дисплей, ще ни даде най-ефикасния начин да избягаме от света, в който живеем. Ето защо повечето хора харесват приказките, за да избягат. Но медиите ни отварят прозорец назад към света, в който живеем. Когато медията се развива, идентичността й почва да става все по-неповторима. Защото това, което виждате, е комиксът на куб: виждате комикси, които са повече комикси, отколкото са били някога преди. Когато това става, вие давате на хората различни начини да влизат отново в света през различни прозорци, и когато правите това, то им позволява да заобиколят света, в който живеят и да видят неговата форма. Ето защо мисля, че това е важно. Една от много причини, но трябва да тръгвам сега. Благодаря, че ме приехте.
Why is this important? I think this is important because media -- all media -- provide us a window back into our world. Now, it could be that motion pictures and eventually, virtual reality, or something equivalent to it, some sort of immersive display, is going to provide us with our most efficient escape from the world that we're in. That's why most people turn to storytelling, to escape. But media provides us with a window back into the world we live in. And when media evolve so that the identity of the media becomes increasingly unique -- because what you're looking at is comics cubed, you're looking at comics that are more comics-like than they've ever been before -- when that happens, you provide people with multiple ways of reentering the world through different windows. And when you do that, it allows them to triangulate the world they live in and see its shape. That's why I think this is important. One of many reasons, but I've got to go now.