Ο φόνος έγινε πριν περίπου 21 χρόνια, στις 18 Ιανουαρίου του 1991, σε ένα μικρό κοινόβιο στην πόλη Λίνγουντ της Καλιφόρνια, λίγα μόλις χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Λος Άντζελες. Ένας πατέρας βγήκε από αυτό το σπίτι για να πει στον έφηβο γιο του και στους πέντε φίλους του ότι ήταν ώρα να σταματήσουν να χαζολογάνε στο γρασίδι και στο πεζοδρόμιο, να πάνε σπίτι, να τελειώσουν τα μαθήματα για το σχολείο και να ετοιμαστούν για ύπνο. Καθώς ο πατέρας έδινε αυτές τις οδηγίες, ένα αυτοκίνητο περνούσε από εκεί, αργά, και μόλις πέρασε τον πατέρα και τους έφηβους ένα χέρι βγήκε από το παράθυρο του συνοδηγού, και -- «Μπαμ, μπαμ»! -- σκοτώνει τον πατέρα. Το αυτοκίνητο επιτάχυνε κι έφυγε.
The murder happened a little over 21 years ago, January the 18th, 1991, in a small bedroom community of Lynwood, California, just a few miles southeast of Los Angeles. A father came out of his house to tell his teenage son and his five friends that it was time for them to stop horsing around on the front lawn and on the sidewalk, to get home, finish their schoolwork, and prepare themselves for bed. And as the father was administering these instructions, a car drove by, slowly, and just after it passed the father and the teenagers, a hand went out from the front passenger window, and -- "Bam, Bam!" -- killing the father. And the car sped off.
Η αστυνομία, οι αξιωματικοί που έκαναν την ανάκριση, ήταν εντυπωσιακά αποτελεσματικοί. Έλαβαν υπόψη όλους τους συνήθεις υπόπτους, και μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες, είχαν επιλέξει τον ένοχο: τον Φρανσίσκο Καρίγιο, ένα 17χρονο παιδί που έμενε περίπου δυο ή τρία τετράγωνα από εκεί που έγινε ο πυροβολισμός. Βρήκαν φωτογραφίες του. Ετοίμασαν μια σειρά φωτογραφιών, και την επόμενη του πυροβολισμού, την έδειξαν σε ένα από τους νεαρούς, και εκείνος είπε, «Αυτή είναι η φωτογραφία. Αυτός είναι που είδα να πυροβολεί τον πατέρα».
The police, investigating officers, were amazingly efficient. They considered all the usual culprits, and in less than 24 hours, they had selected their suspect: Francisco Carrillo, a 17-year-old kid who lived about two or three blocks away from where the shooting occurred. They found photos of him. They prepared a photo array, and the day after the shooting, they showed it to one of the teenagers, and he said, "That's the picture. That's the shooter I saw that killed the father."
Αυτό αρκούσε να ακούσει ο προανακριτής για να παραπέμψει τον κ. Καρίγιο σε δίκη με την κατηγορία της δολοφονίας από πρόθεση. Στην έρευνα που ακολούθησε πριν από τη δίκη, έδειξαν σε καθένα από τους υπόλοιπους πέντε νεαρούς φωτογραφίες, την ίδια σειρά φωτογραφιών. Η φωτογραφία που μπορούμε να προσδιορίσουμε ήταν πιθανώς αυτή που τους έδειξαν στη σειρά των φωτογραφιών και είναι στην κάτω αριστερή γωνία αυτών των φωτογραφιών της αστυνομίας. Ο λόγος που δεν είμαστε εντελώς σίγουροι είναι λόγω της φύσης των αποδεικτικών στοιχείων στο δικαστικό μας σύστημα, αλλά αυτό είναι μια διαφορετική συζήτηση για επόμενο TEDx. (Γέλια)
That was all a preliminary hearing judge had to listen to, to bind Mr. Carrillo over to stand trial for a first-degree murder. In the investigation that followed before the actual trial, each of the other five teenagers was shown photographs, the same photo array. The picture that we best can determine was probably the one that they were shown in the photo array is in your bottom left hand corner of these mug shots. The reason we're not sure absolutely is because of the nature of evidence preservation in our judicial system, but that's another whole TEDx talk for later. (Laughter)
Έτσι λοιπόν στη δίκη, και οι έξι έφηβοι κατέθεσαν, και υπέδειξαν τις αναγνωρίσεις που είχαν κάνει στη σειρά των φωτογραφιών. Καταδικάστηκε. Του επιβλήθηκε η ποινή της ισόβιας φυλάκισης, και μεταφέρθηκε στις φυλακές Φόλσομ.
So at the actual trial, all six of the teenagers testified, and indicated the identifications they had made in the photo array. He was convicted. He was sentenced to life imprisonment, and transported to Folsom Prison.
Λοιπόν, πού είναι το λάθος; Ξεκάθαρα πράγματα, δίκαιη δίκη, πλήρης έρευνα. Α, ναί, δε βρέθηκε ποτέ κανένα όπλο. Κανένα όχημα δεν ταυτοποιήθηκε ποτέ ως εκείνο από το οποίο ο εκτελεστής έβγαλε το χέρι του, και ποτέ κανείς δεν κατηγορήθηκε ότι ήταν ο οδηγός του αυτοκινήτου του εκτελεστή. Το άλλοθι του κ. Καρίγιο; Ποιος από τους γονείς που βρίσκονται μέσα σε αυτή την αίθουσα δε θα έλεγε ψέματα που θα αφορούσαν τα σχετικά με τον γιο ή την κόρη τους στην έρευνα μιας δολοφονίας;
So what's wrong? Straightforward, fair trial, full investigation. Oh yes, no gun was ever found. No vehicle was ever identified as being the one in which the shooter had extended his arm, and no person was ever charged with being the driver of the shooter's vehicle. And Mr. Carrillo's alibi? Which of those parents here in the room might not lie concerning the whereabouts of your son or daughter in an investigation of a killing?
Μπήκε φυλακή, επιμένοντας ανυποχώρητα στην αθωότητά του, στην οποία επιμένει για 21 χρόνια.
Sent to prison, adamantly insisting on his innocence, which he has consistently for 21 years.
Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα; Τα προβλήματα, λοιπόν, σε αυτού του είδους τις υποθέσεις προέρχονται κυρίως από τις επιστημονικές έρευνες δεκαετιών και αφορούν την ανθρώπινη μνήμη. Πρώτ' απ΄ όλα, διαθέτουμε όλες τις στατιστικές αναλύσεις από τον οργανισμό "Υπόθεση Αθωότητας" απ' όπου γνωρίζουμε ότι σήμερα έχουμε 250.280 αποδεδειγμένες υποθέσεις όπου άνθρωποι έχουν άδικα καταδικαστεί και στη συνέχεια απαλλαχθεί, κάποιοι από την θανατική καταδίκη, βασισμένες στις μεταγενέστερες αναλύσεις DNA, και ξέρετε ότι πάνω από τρία τέταρτα όλων αυτών των υποθέσεων της αθώωσης περιελάμβαναν καταθέσεις μόνο αυτόπτων μαρτύρων που τους αναγνώρισαν και οι οποίες τους καταδίκασαν κατά τη διάρκεια της δίκης. Γνωρίζουμε ότι η αναγνώριση από αυτόπτες μάρτυρες μπορεί να είναι λανθασμένη.
So what's the problem? The problems, actually, for this kind of case come manyfold from decades of scientific research involving human memory. First of all, we have all the statistical analyses from the Innocence Project work, where we know that we have, what, 250, 280 documented cases now where people have been wrongfully convicted and subsequently exonerated, some from death row, on the basis of later DNA analysis, and you know that over three quarters of all of those cases of exoneration involved only eyewitness identification testimony during the trial that convicted them. We know that eyewitness identifications are fallible.
Το επόμενο γεγονός οφείλεται σε ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της ανθρώπινης μνήμης το οποίο σχετίζεται με διάφορες λειτουργίες του εγκεφάλου αλλά μπορώ να συνοψίσω ορισμένες με συντομία εδώ σε μία απλή φράση: Ο εγκέφαλος είναι σαν μια ηλεκτρική σκούπα. Ακόμα και κάτω από τις ιδανικές συνθήκες παρατήρησης, τις απολύτως τέλειες, εντοπίζουμε, κωδικοποιούμε και αποθηκεύουμε στον εγκέφαλό μας στιγμιότυπα ολόκληρου του γεγονότος που εκτυλίσσεται μπροστά μας, και αυτά αποθηκεύονται σε διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου. Έτσι τώρα, όταν είναι σημαντικό για εμάς να μπορέσουμε να ανακαλέσουμε τι ήταν αυτό το όποιο βιώσαμε, έχουμε μια ατελή, έχουμε μια μερική αποθήκευση, και τι συμβαίνει; Ασυνείδητα, χωρίς καμία ανάγκη για κανενός είδους υποκινούμενης διαδικασίας, ο εγκέφαλος συγκεντρώνει πληροφορίες οι οποίες δεν υπήρχαν εκεί, δεν ήταν αρχικά αποθηκευμένες, εξαιτίας παρεμβάσεων, εξαιτίας εικασιών, από πηγές πληροφόρησης που έφτασαν σ' εσένα ως παρατηρητή, μετά την παρατήρηση. Αλλά αυτό συμβαίνει ασυναίσθητα κι έτσι δεν καταλαβαίνεις, δεν έχεις καν επίγνωση ότι συμβαίνει. Αυτό ονομάζεται αναδομημένες μνήμες. Συμβαίνει σε όλους μας σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, διαρκώς. Αυτά τα δύο δεδομένα, μεταξύ άλλων, η ανακατασκευασμένη μνήμη, και το επισφαλές των αυτοπτών μαρτύρων - ήταν μέρος της ηθικής αυτουργίας για μια ομάδα δικηγόρων με επικεφαλής μια καταπληκτική δικηγόρο που ονομάζεται Έλεν Έγκερς να συγκεντρώσουν την εμπειρία και τα ταλέντα τους και να αιτηθούν στο Aνώτατο Δικαστήριο την επαναληπτική δίκη του Φρανσίσκο Καρίγιο. Προσέλαβαν εμένα, ως ιατροδικαστικό νευροφυσιολόγο, επειδή είχα εξειδίκευση στη μνήμη της αναγνώριση από αυτόπτες μάρτυρες, η οποία προφανώς έχει νόημα στη συγκεκριμένη περίπτωση. Αλλά κι επειδή έχω εξειδικευτεί και έχω καταθέσει σχετικά με τη φύση της ανθρώπινης νυχτερινής όρασης.
The other comes from an interesting aspect of human memory that's related to various brain functions but I can sum up for the sake of brevity here in a simple line: The brain abhors a vacuum. Under the best of observation conditions, the absolute best, we only detect, encode and store in our brains bits and pieces of the entire experience in front of us, and they're stored in different parts of the brain. So now, when it's important for us to be able to recall what it was that we experienced, we have an incomplete, we have a partial store, and what happens? Below awareness, with no requirement for any kind of motivated processing, the brain fills in information that was not there, not originally stored, from inference, from speculation, from sources of information that came to you, as the observer, after the observation. But it happens without awareness such that you don't, aren't even cognizant of it occurring. It's called reconstructed memories. It happens to us in all the aspects of our life, all the time. It was those two considerations, among others -- reconstructed memory, the fact about the eyewitness fallibility -- that was part of the instigation for a group of appeal attorneys led by an amazing lawyer named Ellen Eggers to pool their experience and their talents together and petition a superior court for a retrial for Francisco Carrillo. They retained me, as a forensic neurophysiologist, because I had expertise in eyewitness memory identification, which obviously makes sense for this case, right? But also because I have expertise and testify about the nature of human night vision.
Τι σχέση έχει αυτό τώρα; Όταν διαβάσετε τη δικογραφία της υπόθεσης του Καρίγιο, ένα από τα πράγματα που ξαφνικά συνειδητοποιείτε είναι ότι οι αξιωματικοί που έκαναν την έρευνα είπαν ότι ο φωτισμός ήταν καλός στη σκηνή του εγκλήματος, στον πυροβολισμό. Όλοι οι έφηβοι κατέθεσαν κατά τη διάρκεια της δίκης ότι μπορούσαν να δουν πολύ καλά. Αλλά αυτό έγινε στα μέσα Ιανουαρίου, στο Βόρειο Ημισφαίριο, στις 7 μ.μ. το βράδυ. Έτσι όταν έκανα τους υπολογισμούς σχετικά με τα δεδομένα της σελήνης και τα δεδομένα του ηλίου σε αυτό το σημείο της Γης την ώρα του συμβάντος του πυροβολισμού, είχε ήδη δύσει ο ήλιος και εκείνη τη νύχτα δεν υπήρχε φεγγάρι. Συνεπώς όλο το φως στην περιοχή αυτή από τον ήλιο και το φεγγάρι είναι αυτό που βλέπετε εδώ ακριβώς στην οθόνη. Το μόνο φως στην περιοχή έπρεπε να προέρχεται από τεχνητές πηγές, και ήταν τότε που βγήκα έξω για να κάνω την αναπαράσταση της σκηνής με φωτομετρητές, με διάφορους μετρητές φωτός και διάφορους άλλους μετρητές αντίληψης χρώματος, μαζί με ειδικές κάμερες και φιλμ υψηλής ταχύτητας. Πάρτε όλες τις μετρήσεις κα καταγράψτε τις. Μετά βγάλτε φωτογραφίες και το αποτέλεσμα είναι να έχετε το πώς έμοιαζε το σκηνικό την ώρα του πυροβολισμού από το σημείο όπου βρίσκονταν οι έφηβοι κοιτώντας το αυτοκίνητο να περνάει και να πυροβολεί. Αυτό βλέπει ακριβώς απέναντι από το δρόμο από όπου στέκονταν. Θυμηθείτε, η αναφορά των αξιωματικών που έκαναν την έρευνα έλεγε ότι ο φωτισμός ήταν καλός. Οι έφηβοι είπαν ότι μπορούσαν να δουν πολύ καλά. Αυτό βλέπει ανατολικά, εκεί όπου το αυτοκίνητο που πυροβόλησε επιτάχυνε κι έφυγε, και αυτός είναι ο φωτισμός ακριβώς πίσω από τον πατέρα και τους έφηβους. Όπως βλέπετε είναι το λιγότερο φτωχός. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι έχει καλό και σωστό φωτισμό, και στην πραγματικότητα όσο ωραίες και να είναι αυτές οι φωτογραφίες, και ο λόγος που τις τραβήξαμε είναι επειδή ήξερα ότι θα έπρεπε να πάω να καταθέσω στο δικαστήριο, και μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις όταν προσπαθείς να επικοινωνήσεις με νούμερα, με αφηρημένα σκεπτικά όπως το λουξ, ο διεθνής όρος μέτρησης του φωτός, με τις μετρήσεις της μεθόδου Ισιχάρα σχετικά με τη χρωματική αντίληψη. Όταν τα παρουσιάζεις σε ανθρώπους που δεν είναι σωστά κατατοπισμένοι σ' αυτούς τους επιστημονικούς τομείς, γίνονται σαν τις σαύρες στον ήλιο του μεσημεριού. Είναι σαν να μιλάμε για την απότομη αλλαγή της οπτικής γωνίας. Τα μάτια τους απλά έκλειναν. Ένας καλός ιατροδικαστής πρέπει να είναι ένας καλός εκπαιδευτής, να είναι επικοινωνιακός και αυτός είναι ένας από τους λόγους που βγάζουμε φωτογραφίες, όχι μόνο για να δείξουμε πού είναι οι πηγές φωτός, αλλά και αυτό που ονομάζουμε κηλίδα, η κατανομή, αλλά και για να είναι πιο εύκολο για αυτόν που προσπαθεί να καταλάβει τις συνθήκες του συμβάντος. Αυτές είναι επομένως ορισμένες από τις φωτογραφίες που, στην πραγματικότητα, χρησιμοποίησα όταν κατέθεσα αλλά το πιο σημαντικό για μένα ως επιστήμονα ήταν ότι ήταν εκείνες οι μετρήσεις, οι φωτομετρικές μετρήσεις τις οποίες μπορώ στη συνέχεια να μετατρέψω σε πραγματικές προβλέψεις της οπτικής ικανότητας του ανθρώπινου ματιού κάτω από εκείνες τις συνθήκες και από τις μετρήσεις μου τις οποίες κατέγραψα στη σκηνή κάτω από τις ίδιες συνθήκες φωτός ήλιου και σελήνης την ίδια στιγμή, και ούτω καθεξής, θα μπορούσα να προβλέψω ότι δεν θα υπήρχε αξιόπιστη χρωματική αντίληψη, η οποία είναι πολύ σημαντική για την αναγνώριση προσώπων, και ότι θα υπήρχε μόνο όραση στο σκοτάδι, το οποίο σημαίνει ότι θα υπήρχε πολύ μικρή ανάλυση, αυτό που ονομάζουμε οριακή διαπίστωση, και που επιπλέον, επειδή τα μάτια θα είχαν διασταλεί τελείως με αυτό το φως, το βάθος του πεδίου, η απόσταση στην οποία μπορείς να εστιάσεις και να δεις λεπτομέρειες, θα ήταν σε απόσταση μικρότερη από 45 εκατοστά.
Well, what's that got to do with this? Well, when you read through the case materials in this Carrillo case, one of the things that suddenly strikes you is that the investigating officers said the lighting was good at the crime scene, at the shooting. All the teenagers testified during the trial that they could see very well. But this occurred in mid-January, in the Northern Hemisphere, at 7 p.m. at night. So when I did the calculations for the lunar data and the solar data at that location on Earth at the time of the incident of the shooting, all right, it was well past the end of civil twilight and there was no moon up that night. So all the light in this area from the sun and the moon is what you see on the screen right here. The only lighting in that area had to come from artificial sources, and that's where I go out and I do the actual reconstruction of the scene with photometers, with various measures of illumination and various other measures of color perception, along with special cameras and high-speed film, right? Take all the measurements and record them, right? And then take photographs, and this is what the scene looked like at the time of the shooting from the position of the teenagers looking at the car going by and shooting. This is looking directly across the street from where they were standing. Remember, the investigating officers' report said the lighting was good. The teenagers said they could see very well. This is looking down to the east, where the shooting vehicle sped off, and this is the lighting directly behind the father and the teenagers. As you can see, it is at best poor. No one's going to call this well-lit, good lighting, and in fact, as nice as these pictures are, and the reason we take them is I knew I was going to have to testify in court, and a picture is worth more than a thousand words when you're trying to communicate numbers, abstract concepts like lux, the international measurement of illumination, the Ishihara color perception test values. When you present those to people who are not well-versed in those aspects of science and that, they become salamanders in the noonday sun. It's like talking about the tangent of the visual angle, all right? Their eyes just glaze over, all right? A good forensic expert also has to be a good educator, a good communicator, and that's part of the reason why we take the pictures, to show not only where the light sources are, and what we call the spill, the distribution, but also so that it's easier for the trier of fact to understand the circumstances. So these are some of the pictures that, in fact, I used when I testified, but more importantly were, to me as a scientist, are those readings, the photometer readings, which I can then convert into actual predictions of the visual capability of the human eye under those circumstances, and from my readings that I recorded at the scene under the same solar and lunar conditions at the same time, so on and so forth, right, I could predict that there would be no reliable color perception, which is crucial for face recognition, and that there would be only scotopic vision, which means there would be very little resolution, what we call boundary or edge detection, and that furthermore, because the eyes would have been totally dilated under this light, the depth of field, the distance at which you can focus and see details, would have been less than 18 inches away.
Αυτά τα κατέθεσα στο δικαστήριο, και ενώ ο δικαστής ήταν πολύ προσηλωμένος, ήταν μια πολύ, πολύ μεγάλη ακρόαση για αυτή την αίτηση για επαναληπτική δίκη και συνεπώς, παρατήρησα με την άκρη του ματιού μου ότι σκέφτηκα ότι μπορεί να ήταν ο δικαστής αυτός ο οποίος επρόκειτο να χρειαστεί λίγο παραπάνω σπρώξιμο εκτός από μερικά νούμερα.
I testified to that to the court, and while the judge was very attentive, it had been a very, very long hearing for this petition for a retrial, and as a result, I noticed out of the corner of my eye that I thought that maybe the judge was going to need a little more of a nudge than just more numbers.
Εκεί ήταν που έγινα λίγο πιο ριψοκίνδυνος, γύρισα και ρώτησα το δικαστή, του είπα, «Αξιότιμε, νομίζω ότι θα έπρεπε να πάτε έξω και να ρίξετε ο ίδιος μια ματιά στη σκηνή».
And here I became a bit audacious, and I turned and I asked the judge, I said, "Your Honor, I think you should go out and look at the scene yourself."
Βέβαια μπορεί ο τόνος που χρησιμοποίησα να ήταν περισσότερο πρόκληση παρά αίτηση - (Γέλια) - αλλά τελοσπάντων, είναι προς τιμή αυτού του ανθρώπου που είχε το θάρρος και είπε «Ναι, θα πάω». Ένα σοκ στην Αμερικάνικη νομολογία.
Now I may have used a tone which was more like a dare than a request — (Laughter) — but nonetheless, it's to this man's credit and his courage that he said, "Yes, I will." A shocker in American jurisprudence.
Έτσι στην πραγματικότητα, βρήκαμε τις ίδιες ακριβώς συνθήκες, κατασκευάσαμε το όλο πράγμα ξανά, ήρθε έξω με μια ολόκληρη ταξιαρχία αξιωματικών του σερίφη που θα τον προστάτευαν σ' αυτή την κοινότητα. (Γέλια) Του είπαμε να σταθεί ελαφρώς επάνω στο δρόμο, πιο κοντά στο όχημα του υπόπτου, στο όχημα που πυροβόλησε, απ' ό,τι ήταν οι έφηβοι κι έτσι στάθηκε λίγα μέτρα από τη στροφή προς τη μέση του δρόμου. Είχαμε ένα αυτοκίνητο που περνούσε, ακριβώς ίδιο με το αυτοκίνητο που περιέγραψαν οι έφηβοι. Είχε έναν οδηγό κι έναν συνοδηγό, και μόλις το αυτοκίνητο πέρασε δίπλα από τον δικαστή, ο συνοδηγός έβγαλε το χέρι του, σημάδεψε τον δικαστή καθώς το αυτοκίνητο συνέχιζε να προχωράει, όπως ακριβώς είχαν περιγράψει οι έφηβοι. Δεν χρησιμοποίησε πραγματικό όπλο με το χέρι του, είχε όμως ένα μαύρο αντικείμενο στο χέρι του πού ήταν παρόμοιο με το όπλο που είχε περιγραφεί. Σημάδεψε κι αυτό ήταν αυτό που είδε κι ο δικαστής.
So in fact, we found the same identical conditions, we reconstructed the entire thing again, he came out with an entire brigade of sheriff's officers to protect him in this community, all right? (Laughter) We had him stand actually slightly in the street, so closer to the suspect vehicle, the shooter vehicle, than the actual teenagers were, so he stood a few feet from the curb toward the middle of the street. We had a car that came by, same identical car as described by the teenagers, right? It had a driver and a passenger, and after the car had passed the judge by, the passenger extended his hand, pointed it back to the judge as the car continued on, just as the teenagers had described it, right? Now, he didn't use a real gun in his hand, so he had a black object in his hand that was similar to the gun that was described. He pointed by, and this is what the judge saw.
Αυτό είναι το αυτοκίνητο, 9 μέτρα μακριά από το δικαστή. Υπάρχει ένα χέρι που βγαίνει έξω από τη μεριά του επιβάτη και σημαδεύει πίσω σ' εσένα. Είναι σε απόσταση 9 μέτρων. Μερικοί από τους έφηβους είπαν ότι στην πραγματικότητα το αυτοκίνητο ήταν 4,5 μέτρα μακριά όταν πυροβόλησε. Εντάξει. Εδώ είναι 4,5 μέτρα.
This is the car 30 feet away from the judge. There's an arm sticking out of the passenger side and pointed back at you. That's 30 feet away. Some of the teenagers said that in fact the car was 15 feet away when it shot. Okay. There's 15 feet.
Σ' αυτό το σημείο άρχισα να ανησυχώ λίγο. Αυτός ο δικαστής δεν είναι κάποιος που θα θελες να παίξεις πόκερ μαζί του. Ήταν εντελώς στωικός. Δεν μπορούσα να διακρίνω ούτε μία κίνηση του φρυδιού του. Δεν μπορούσα να δω την παραμικρή κάμψη του κεφαλιού του. Δεν είχα καμία αίσθηση για το πώς θα αντιδρούσε σ' αυτό, και αφού είδε αυτή την αναπαράσταση, γυρίζει σ' εμένα και λέει, "Υπάρχει κάτι άλλο το οποίο θέλετε να δω;"
At this point, I became a little concerned. This judge is someone you'd never want to play poker with. He was totally stoic. I couldn't see a twitch of his eyebrow. I couldn't see the slightest bend of his head. I had no sense of how he was reacting to this, and after he looked at this reenactment, he turned to me and he says, "Is there anything else you want me to look at?"
Είπα, "Αξιότιμε", και δεν ξέρω αν βρήκα το θάρρος λόγω των επιστημονικών μετρήσεων που είχα στην τσέπη μου και που ήξερα ότι ήταν ακριβείς, ή αν ήταν απλή βλακεία κάτι το οποίο σκέφτηκαν οι συνήγοροι υπεράσπισης - (Γέλια) όταν με άκουσαν να λέω "Ναι, Αξιότιμε, θα ήθελα να σταθείτε εδώ ακριβώς και θέλω το αυτοκίνητο να κάνει πάλι το γύρο του τετραγώνου και θέλω να έρθει και να σταματήσει ακριβώς μπροστά σας, 1 με 1,5 μέτρα μακριά σας, και θέλω ο επιβάτης να βγάλει το χέρι του με ένα μαύρο αντικείμενο και να στοχεύσει ακριβώς εσάς και μπορείτε να το κοιτάζετε όση ώρα θέλετε". Και να τι είδε. (Γέλια)
I said, "Your honor," and I don't know whether I was emboldened by the scientific measurements that I had in my pocket and my knowledge that they are accurate, or whether it was just sheer stupidity, which is what the defense lawyers thought — (Laughter) — when they heard me say, "Yes, Your Honor, I want you stand right there and I want the car to go around the block again and I want it to come and I want it to stop right in front of you, three to four feet away, and I want the passenger to extend his hand with a black object and point it right at you, and you can look at it as long as you want." And that's what he saw. (Laughter)
Θα παρατηρήσατε κάτι το οποίο ήταν και στην αναφορά μου, όλο το κυρίαρχο φως έρχεται από τη βόρεια πλευρά, πράγμα που σημαίνει ότι το πρόσωπο αυτού που πυροβόλησε θα ήταν σκοτεινό στη φωτογραφία. Θα είχε το φωτισμό πίσω του. Επιπλέον, η οροφή του αυτοκινήτου προκαλεί αυτό που λέμε ένα σύννεφο σκιας μέσα στο αυτοκίνητο το οποίο το κάνει πιο σκοτεινό, Αυτό είναι 1 με 1,5 μέτρο μακριά.
You'll notice, which was also in my test report, all the dominant lighting is coming from the north side, which means that the shooter's face would have been photo-occluded. It would have been backlit. Furthermore, the roof of the car is causing what we call a shadow cloud inside the car which is making it darker. And this is three to four feet away.
Γιατί πήρα το ρίσκο; Ήξερα ότι το βάθος του πεδίου ήταν 45 εκατοστά ή και λιγότερο. 1 με 1,5 μέτρο θα μπορούσε και να ήταν τόσο μακριά όσο ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Αυτό είδε. Πήγε πίσω, υπήρχαν μερικές μέρες για τις ενδείξεις που ακούστηκαν. Στο τέλος, έβγαλε την απόφαση ότι θα ικανοποιούσε το αίτημα για επαναληπτική δίκη. Και επιπλέον, άφησε ελεύθερο τον κ. Καρίγιο ώστε να βοηθήσει στο να μπορέσει να προετοιμάσει την υπεράσπισή του στην περίπτωση που του ξαναασκούταν ποινική δίωξη.
Why did I take the risk? I knew that the depth of field was 18 inches or less. Three to four feet, it might as well have been a football field away. This is what he saw. He went back, there was a few more days of evidence that was heard. At the end of it, he made the judgment that he was going to grant the petition for a retrial. And furthermore, he released Mr. Carrillo so that he could aid in the preparation of his own defense if the prosecution decided to retry him.
Το οποίο αποφάσισαν να μην κάνουν. Είναι τώρα ελεύθερος. (Χειροκροτήματα)
Which they decided not to. He is now a freed man. (Applause)
(Χειροκροτήματα)
(Applause)
Εδώ αγκαλιάζει τη μητέρα των πεθερικών του. Το κορίτσι του ήταν έγκυος όταν παραπέμφθηκε σε δίκη, Γέννησε αγοράκι. Μαζί με το γιο του είναι στο Πανεπιστήμιο Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνια όπου παρακολουθούν μαθήματα. (Χειροκροτήματα)
This is him embracing his grandmother-in-law. He -- His girlfriend was pregnant when he went to trial, right? And she had a little baby boy. He and his son are both attending Cal State, Long Beach right now taking classes. (Applause)
Τι κάνει αυτό το παράδειγμα, τι είναι σημαντικό να σκεφτούμε για τους εαυτούς μας;
And what does this example -- what's important to keep in mind for ourselves?
Πρώτ' απ΄ όλα υπάρχει μια μακρά ιστορία αντιπάθειας μεταξύ επιστήμης και νόμου στην Αμερικάνικη νομολογία. Θα μπορούσα να σας διηγηθώ πολλές τρομακτικές ιστορίες άγνοιας από τις δεκαετίας της εμπειρίας μου ως ειδικού ιατροδικαστή όπου απλά προσπάθησα να βάλω την επιστήμη μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου. Ο αντίδικος πάντα την πολεμάει και αντιτίθεται σ' αυτήν.
First of all, there's a long history of antipathy between science and the law in American jurisprudence. I could regale you with horror stories of ignorance over decades of experience as a forensic expert of just trying to get science into the courtroom. The opposing council always fight it and oppose it.
Μια πρόταση είναι όλοι μας να συντονιστούμε πιο πολύ με την ανάγκη, μέσα από τακτική, μέσα από διαδικασίες, να μπει πιο πολύ επιστήμη στην αίθουσα του δικαστηρίου, και νομίζω πως ένα μεγάλο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι περισσότερες απαιτήσεις, με όλο το σεβασμό στις νομικές σχολές, της επιστήμης, της τεχνολογίας, της μηχανικής, των μαθηματικών για όλους αυτούς τους νομικούς, γιατί αυτοί γίνονται οι δικαστές. Σκεφτείτε τον τρόπο που διαλέγουμε τους δικαστές μας σ' αυτή τη χώρα. Είναι πολύ διαφορετικός από των υπολοίπων χωρών.
One suggestion is that all of us become much more attuned to the necessity, through policy, through procedures, to get more science in the courtroom, and I think one large step toward that is more requirements, with all due respect to the law schools, of science, technology, engineering, mathematics for anyone going into the law, because they become the judges. Think about how we select our judges in this country. It's very different than most other cultures. All right?
Το άλλο που θέλω να προτείνω, η σύνεση που πρέπει όλοι μας να έχουμε, πρέπει να θυμίζω διαρκώς στον εαυτό μου, για το πόσο σωστές είναι οι μνήμες που ξέρουμε ότι είναι αληθινές, που τις πιστεύουμε; Υπάρχουν δεκαετίες έρευνας, παραδείγματα και παραδείγματα υποθέσεων σαν αυτή, όπου τα άτομα πραγματικά, πραγματικά πιστεύουν. Κανείς από εκείνους του έφηβους που τον αναγνώρισαν δεν σκέφτηκε ότι έδειχνε το λάθος άνθρωπο. Κανείς από αυτούς δεν σκέφτηκε ότι δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο του ανθρώπου. Πρέπει ολοι να είμαστε πολύ προσκεκτικοί. Όλες μας οι μνήμες είναι αναδομημένες μνήμες. Είναι το προϊόν αυτού που αρχικά βιώσαμε και όλων αυτών που έγιναν μετά απ΄ αυτό. Είναι δυναμικές. Είναι εύπλαστες. Είναι ευμετάβλητες και το αποτέλεσμα, πρέπει όλοι να θυμόμαστε να είμαστε προσεκτικοί, ότι η ακρίβεια της μνήμης μας δεν μετράται από το πόσο ζωντανή είναι ούτε από το πόσο σίγουροι είστε ότι είναι σωστή.
The other one that I want to suggest, the caution that all of us have to have, I constantly have to remind myself, about just how accurate are the memories that we know are true, that we believe in? There is decades of research, examples and examples of cases like this, where individuals really, really believe. None of those teenagers who identified him thought that they were picking the wrong person. None of them thought they couldn't see the person's face. We all have to be very careful. All our memories are reconstructed memories. They are the product of what we originally experienced and everything that's happened afterwards. They're dynamic. They're malleable. They're volatile, and as a result, we all need to remember to be cautious, that the accuracy of our memories is not measured in how vivid they are nor how certain you are that they're correct.
Σας ευχαριστώ. (Χειροκροτήματα)
Thank you. (Applause)