In half a century of trying to help prevent wars, there's one question that never leaves me: How do we deal with extreme violence without using force in return? When you're faced with brutality, whether it's a child facing a bully on a playground or domestic violence -- or, on the streets of Syria today, facing tanks and shrapnel, what's the most effective thing to do? Fight back? Give in? Use more force?
Tijdens de 50 jaar dat ik help oorlogen te voorkomen, is er een vraag die me nooit verlaat: hoe gaan we om met extreem geweld zonder zelf geweld te gebruiken? Wanneer je geconfronteerd wordt met wreedheid, of het nu een kind is met een pestkop op een speelplaats of huiselijk geweld - of, in de straten van Syrië vandaag, confrontatie met tanks en granaten, wat is de beste reactie? Terugvechten? Toegeven? Meer kracht gebruiken?
This question: "How do I deal with a bully without becoming a thug in return?" has been with me ever since I was a child. I remember I was about 13, glued to a grainy black and white television in my parents' living room as Soviet tanks rolled into Budapest, and kids not much older than me were throwing themselves at the tanks and getting mown down. And I rushed upstairs and started packing my suitcase.
Deze vraag: "Hoe ga ik om met een pester, zonder er zelf één te worden?" stelde ik al als kind. Ik herinner me dat ik op mijn 13e, gekluisterd aan de zwart-wit televisie van mijn ouders, de Russische tanks binnen zag rollen in Boedapest. Kinderen, niet veel ouder dan mij, gooiden zich op de tanks en werden neergemaaid. Ik rende naar boven en pakte mijn koffer.
And my mother came up and said, "What on Earth are you doing?"
Mijn moeder vroeg: "Wat doe je?"
And I said, "I'm going to Budapest."
Ik zei: "Ik ga naar Boedapest."
And she said, "What on Earth for?"
Ze vroeg: "Waarom in hemelsnaam?"
And I said, "Kids are getting killed there. There's something terrible happening."
Ik zei: "Kinderen worden gedood. Er gebeurt iets verschrikkelijks."
And she said, "Don't be so silly." And I started to cry. And she got it, she said, "Okay, I see it's serious. You're much too young to help. You need training. I'll help you. But just unpack your suitcase."
Ze zei: "Doe niet zo dom." Ik begon te huilen. Ze begreep het en zei: "Oké, ik zie dat je het meent. Je bent veel te jong om te helpen. Je moet trainen. Ik zal je helpen. Maar pak je koffer uit."
And so I got some training and went and worked in Africa during most of my 20s. But I realized that what I really needed to know I couldn't get from training courses. I wanted to understand how violence, how oppression, works. And what I've discovered since is this: Bullies use violence in three ways. They use political violence to intimidate, physical violence to terrorize and mental or emotional violence to undermine. And only very rarely in very few cases does it work to use more violence.
Dus kreeg ik training. Tussen mijn 20e en 30e werkte ik in Afrika. Ik besefte dat wat ik écht moest weten, ik niet zou leren in opleidingen. Ik wilde begrijpen hoe geweld, hoe onderdrukking werkt. Ik ontdekte het volgende: geweldenaars gebruiken geweld op drie manieren. Politiek geweld om te intimideren, fysiek geweld om te terroriseren en mentaal of emotioneel geweld om te ondermijnen. Slechts in zeer weinig gevallen werkt het om meer geweld te gebruiken.
Nelson Mandela went to jail believing in violence, and 27 years later he and his colleagues had slowly and carefully honed the skills, the incredible skills, that they needed to turn one of the most vicious governments the world has known into a democracy. And they did it in a total devotion to non-violence. They realized that using force against force doesn't work.
Nelson Mandela ging naar de gevangenis, overtuigd van geweld, en 27 jaar later hadden hij en zijn collega's langzaam en voorzichtig de nodige ongelooflijke vaardigheden onder de knie gekregen, om een van de meest kwaadaardige regeringen die de wereld ooit kende, om te vormen in een democratie. Zij deden het met geweldloosheid. Ze realiseerden zich dat geweld tegen geweld niet werkt.
So what does work? Over time I've collected about a half-dozen methods that do work -- of course there are many more -- that do work and that are effective. And the first is that the change that has to take place has to take place here, inside me. It's my response, my attitude, to oppression that I've got control over, and that I can do something about.
Wat werkt dan wel? Ik verzamelde een half dozijn methodes die werken. Er zijn er natuurlijk nog veel meer die werken en effectief zijn. De eerste verandering die moet gebeuren, moet hier gebeuren, binnen in mij: mijn reactie, mijn houding tegen onderdrukking. Daar heb ik controle over, die kan ik beïnvloeden.
And what I need to develop is self-knowledge to do that. That means I need to know how I tick, when I collapse, where my formidable points are, where my weaker points are. When do I give in? What will I stand up for? And meditation or self-inspection is one of the ways -- again it's not the only one -- it's one of the ways of gaining this kind of inner power.
Hiervoor heb ik zelfkennis nodig. Dat betekent dat ik moet weten hoe ik reageer, wanneer ik onderuit ga, wat mijn sterke punten zijn, wat mijn zwakke punten zijn. Wanneer geef ik toe? Waar kom ik voor op? Meditatie of introspectie is een van de manieren - nogmaals het is niet de enige - het is een van de manieren om innerlijke kracht te verwerven.
And my heroine here -- like Satish's -- is Aung San Suu Kyi in Burma. She was leading a group of students on a protest in the streets of Rangoon. They came around a corner faced with a row of machine guns. And she realized straight away that the soldiers with their fingers shaking on the triggers were more scared than the student protesters behind her. But she told the students to sit down. And she walked forward with such calm and such clarity and such total lack of fear that she could walk right up to the first gun, put her hand on it and lower it. And no one got killed.
Mijn inspiratie hier, net als Satish's, is Aung San Suu Kyi in Birma. Ze leidde een groep studenten in een protest in Rangoon. Ze draaiden de hoek om en zagen een rij machinegeweren. Ze besefte meteen dat de soldaten, met bevende vingers aan de trekkers, banger waren dan de student-demonstranten achter haar. Ze liet de studenten gaan zitten. Ze liep naar voren met zo'n rust en duidelijkheid en met een totaal gebrek aan angst dat ze recht op het eerste geweer af kon stappen, haar hand erop leggen en het naar beneden duwen. Niemand werd gedood.
So that's what the mastery of fear can do -- not only faced with machine guns, but if you meet a knife fight in the street. But we have to practice. So what about our fear? I have a little mantra. My fear grows fat on the energy I feed it. And if it grows very big it probably happens.
Dat kan de beheersing van de angst doen - niet alleen bij de confrontatie met machinegeweren, maar ook bij een messengevecht op straat. Maar we moeten oefenen. Hoe zit het met onze angst? Ik heb een mantraatje: mijn angst dikt aan door energie die ik hem voed. Als hij heel erg groot wordt, wordt hij ook waar.
So we all know the three o'clock in the morning syndrome, when something you've been worrying about wakes you up -- I see a lot of people -- and for an hour you toss and turn, it gets worse and worse, and by four o'clock you're pinned to the pillow by a monster this big. The only thing to do is to get up, make a cup of tea and sit down with the fear like a child beside you. You're the adult. The fear is the child. And you talk to the fear and you ask it what it wants, what it needs. How can this be made better? How can the child feel stronger? And you make a plan. And you say, "Okay, now we're going back to sleep. Half-past seven, we're getting up and that's what we're going to do."
We kennen allemaal het drie-uur-in-de-ochtend-syndroom: je wordt piekerend wakker - ik zie veel mensen - en je ligt een uurtje te draaien en te woelen, het wordt nog erger en erger, en tegen vier uur lig je verstijfd van angst door een monster zo groot. Het enige wat je kunt doen is opstaan, een kopje thee maken en neerzitten met de angst als een kind naast je. Jij bent de volwassene. De angst is het kind. Je praat met de angst en je vraagt hem wat hij wil, wat hij nodig heeft. Hoe kan dit helen? Hoe kan het kind zich sterker voelen? Je maakt een plan. Je zegt: "Oké, we gaan opnieuw slapen en om half acht staan we op. Dat is het plan."
I had one of these 3 a.m. episodes on Sunday -- paralyzed with fear at coming to talk to you. (Laughter) So I did the thing. I got up, made the cup of tea, sat down with it, did it all and I'm here -- still partly paralyzed, but I'm here.
Ik had zondag een van deze 3-uur-in-de-ochtend-gevallen: verlamd van angst om hier voor jullie te staan. (Gelach) Ik deed het dus. Ik stond op, maakte het kopje thee, ging zitten met mijn angst enz. en ik ben hier - nog steeds deels verlamd, maar ik ben hier.
(Applause)
(Applaus)
So that's fear. What about anger? Wherever there is injustice there's anger. But anger is like gasoline, and if you spray it around and somebody lights a match, you've got an inferno. But anger as an engine -- in an engine -- is powerful. If we can put our anger inside an engine, it can drive us forward, it can get us through the dreadful moments and it can give us real inner power.
Dat is angst. Hoe zit het met woede? Overal waar onrecht is, is er woede. Woede is als benzine: je spuit hem rond, iemand steekt een lucifer aan, en je krijgt een vuurzee. Maar woede als motor, woede in een motor is krachtig. Als we onze woede in een motor steken, kan hij ons vooruit drijven, kan hij ons door vreselijke momenten voeren en het kan ons échte innerlijke kracht geven.
And I learned this in my work with nuclear weapon policy-makers. Because at the beginning I was so outraged at the dangers they were exposing us to that I just wanted to argue and blame and make them wrong. Totally ineffective. In order to develop a dialogue for change we have to deal with our anger. It's okay to be angry with the thing -- the nuclear weapons in this case -- but it is hopeless to be angry with the people. They are human beings just like us. And they're doing what they think is best. And that's the basis on which we have to talk with them.
Ik heb dit geleerd in mijn werk met beleidsmakers voor nucleaire wapens. In het begin was ik zo verontwaardigd over de gevaren waaraan ze ons blootstelden, dat ik enkel ruzie en verwijten wilde maken en hen de schuld geven. Helemaal niet effectief. Als we een dialoog voor verandering willen ontwikkelen, moeten we onze woede onder ogen zien. Het is prima om boos te zijn - in dit geval om de nucleaire wapens - maar het is nutteloos om boos te zijn op mensen. Ze zijn mens net als wij. Ze doen wat zij denken dat het beste is. Op die basis moeten we met hen praten.
So that's the third one, anger. And it brings me to the crux of what's going on, or what I perceive as going on, in the world today, which is that last century was top-down power. It was still governments telling people what to do. This century there's a shift. It's bottom-up or grassroots power. It's like mushrooms coming through concrete. It's people joining up with people, as Bundy just said, miles away to bring about change.
Dat is de derde: woede. Het brengt me bij de kern van wat er gaande is, of toch zoals ik het ervaar, in de wereld van vandaag. De vorige eeuw was er top-down macht. De overheid vertelde mensen wat te doen. Deze eeuw is er een verschuiving. Het is bottom-up of macht vanuit de basis. Het is als paddenstoelen die door beton groeien. Het is mensen met elkaar verbinden over kilometers afstand om verandering teweeg te brengen.
And Peace Direct spotted quite early on that local people in areas of very hot conflict know what to do. They know best what to do. So Peace Direct gets behind them to do that. And the kind of thing they're doing is demobilizing militias, rebuilding economies, resettling refugees, even liberating child soldiers. And they have to risk their lives almost every day to do this. And what they've realized is that using violence in the situations they operate in is not only less humane, but it's less effective than using methods that connect people with people, that rebuild.
'Peace Direct' zag al heel vroeg dat de lokale bevolking in gebieden met ernstige conflicten weten wat te doen. Ze weten het beste wat te doen. Dus staat 'Peace Direct' achter hen om dat te doen. Ze zijn bezig met demobilisatie van milities, wederopbouw van de economie, opnieuw huisvesten van vluchtelingen, zelfs kindsoldaten bevrijden. Ze moeten bijna elke dag hun leven wagen om dit te doen. Ze realiseerden zich dat het gebruik van geweld in die situaties niet alleen minder humaan is, maar ook minder effectief dan het gebruik van methoden die mensen verbinden, die weer opbouwen.
And I think that the U.S. military is finally beginning to get this. Up to now their counter-terrorism policy has been to kill insurgents at almost any cost, and if civilians get in the way, that's written as "collateral damage." And this is so infuriating and humiliating for the population of Afghanistan, that it makes the recruitment for al-Qaeda very easy, when people are so disgusted by, for example, the burning of the Koran.
Ik denk dat het Amerikaanse leger het eindelijk begint te snappen. Tot nu toe bestond hun terrorismebestrijdingsbeleid erin de opstandelingen tegen elke prijs te doden. Als burgers in de weg liepen, was dit 'randschade'. Dit vernedert en wekt de woede op bij de bevolking van Afghanistan. Het maakt de ledenwerving voor Al-Qaeda zeer eenvoudig, als mensen gedegouteerd zijn van bijvoorbeeld het verbranden van de Koran.
So the training of the troops has to change. And I think there are signs that it is beginning to change. The British military have always been much better at this. But there is one magnificent example for them to take their cue from, and that's a brilliant U.S. lieutenant colonel called Chris Hughes. And he was leading his men down the streets of Najaf -- in Iraq actually -- and suddenly people were pouring out of the houses on either side of the road, screaming, yelling, furiously angry, and surrounded these very young troops who were completely terrified, didn't know what was going on, couldn't speak Arabic. And Chris Hughes strode into the middle of the throng with his weapon above his head, pointing at the ground, and he said, "Kneel." And these huge soldiers with their backpacks and their body armor, wobbled to the ground. And complete silence fell. And after about two minutes, everybody moved aside and went home.
De training van de troepen moet veranderen. Er zijn tekenen dat het begint te veranderen. Het Britse leger is hier altijd veel beter in geweest. Er is een prachtig voorbeeld dat navolging verdient. Een briljante Amerikaanse luitenant-kolonel Chris Hughes. leidde zijn mannen door de straten van Najaf - in Irak - plotseling stroomden mensen uit de huizen aan weerszijden van de weg, gillend, schreeuwend, woedend, en omsingelden de zeer jonge doodsbange soldaten, die niet wisten wat er gaande was en geen Arabisch spraken. Chris Hughes liep in het midden van de menigte met zijn wapen boven zijn hoofd, wijzend naar de grond, en hij zei: "Kniel." Deze enorme soldaten met hun rugzakken en kogelvrije vesten, knielden op de grond. Er viel complete stilte. Na ongeveer twee minuten, deed iedereen een stap opzij en ging naar huis.
Now that to me is wisdom in action. In the moment, that's what he did. And it's happening everywhere now. You don't believe me? Have you asked yourselves why and how so many dictatorships have collapsed over the last 30 years? Dictatorships in Czechoslovakia, East Germany, Estonia, Latvia, Lithuania, Mali, Madagascar, Poland, the Philippines, Serbia, Slovenia, I could go on, and now Tunisia and Egypt. And this hasn't just happened. A lot of it is due to a book written by an 80-year-old man in Boston, Gene Sharp. He wrote a book called "From Dictatorship to Democracy" with 81 methodologies for non-violent resistance. And it's been translated into 26 languages. It's flown around the world. And it's being used by young people and older people everywhere, because it works and it's effective.
Dat is voor mij de wijsheid in actie. Wat hij deed op dat moment. Het gebeurt nu overal. Je gelooft me niet? Heb je je al afgevraagd waarom en hoe zoveel dictaturen ingestort zijn in de afgelopen 30 jaar? Dictaturen in Tsjecho-Slowakije, Oost-Duitsland, Estland, Letland, Litouwen, Mali, Madagaskar, Polen, de Filippijnen, Servië, Slovenië, ik kan doorgaan, en nu Tunesië en Egypte. Dit is niet zomaar gebeurd. Veel komt door een boek geschreven door een 80-jarige man in Boston, Gene Sharp. Hij schreef een boek 'Van dictatuur naar democratie' met 81 methodieken voor geweldloos verzet. Het is al vertaald in 26 talen. Het is over de hele wereld verspreid. Het wordt overal gebruikt door jongeren en ouderen, omdat het werkt en effectief is.
So this is what gives me hope -- not just hope, this is what makes me feel very positive right now. Because finally human beings are getting it. We're getting practical, doable methodologies to answer my question: How do we deal with a bully without becoming a thug? We're using the kind of skills that I've outlined: inner power -- the development of inner power -- through self-knowledge, recognizing and working with our fear, using anger as a fuel, cooperating with others, banding together with others, courage, and most importantly, commitment to active non-violence.
Dit geeft me hoop - niet alleen hoop, het maakt me nu zeer positief. Omdat mensen het eindelijk snappen. We krijgen praktische, uitvoerbare methodieken als antwoord op mijn vraag: hoe gaan we om met een geweldenaar zonder een misdadiger te worden? We gebruiken de vaardigheden die ik heb geschetst: de ontwikkeling van innerlijke kracht via zelfkennis, het herkennen en werken met onze angst, met woede als brandstof, samen met anderen verbonden met anderen, moed, en vooral: inzet voor actieve geweldloosheid.
Now I don't just believe in non-violence. I don't have to believe in it. I see evidence everywhere of how it works. And I see that we, ordinary people, can do what Aung San Suu Kyi and Ghandi and Mandela did. We can bring to an end the bloodiest century that humanity has ever known. And we can organize to overcome oppression by opening our hearts as well as strengthening this incredible resolve.
Ik geloof niet zomaar in geweldloosheid. Ik hoef het niet te geloven. Ik zie overal het bewijs hoe het werkt. Ik zie dat wij, gewone mensen, kunnen doen wat Aung San Suu Kyi en Gandhi en Mandela deden. We kunnen een einde maken aan de bloedigste eeuw die de mensheid ooit gekend heeft. We kunnen ons organiseren om onderdrukking te overwinnen door het openen van ons hart en het versterken van deze ongelooflijke vastberadenheid.
And this open-heartedness is exactly what I've experienced in the entire organization of this gathering since I got here yesterday. Thank you.
Openhartigheid is precies wat ik gisteren heb meegemaakt in de hele organisatie van deze bijeenkomst. Dank je.
(Applause)
(Applaus)