Video: Narrator: An event seen from one point of view gives one impression. Seen from another point of view, it gives quite a different impression. But it's only when you get the whole picture you can fully understand what's going on.
Video: Verteller: Als je een evenement bekijkt vanuit één standpunt, krijg je één indruk. Bekijk het vanuit een ander standpunt, en je krijgt een andere indruk. Maar pas als je het hele plaatje bekijkt, begrijp je helemaal wat er gebeurt.
Sasha Vucinic: It's a great clip, isn't it? And I found that in 29 seconds, it tells more about the power of, and importance of, independent media than I could say in an hour. So I thought that it will be good to start with it. And also start with a little bit of statistics. According to relevant researchers, 83 percent of the population of this planet lives in the societies without independent press. Think about that number: 83 percent of the population on the whole planet does not really know what is going on in their countries. The information they get gets filtered through somebody who either twists that information, or colors that information, does something with it. So they're deprived of understanding their reality. That is just to understand how big and important this problem is. Now those of you who are lucky enough to live in those societies that represent 17 percent, I think should enjoy it until it lasts. You know, Sunday morning, you flick the paper, get your cappuccino. Enjoy it while it lasts. Because as we heard yesterday, countries can lose stars from their flags, but they can also lose press freedom, as I guess Americans among us can tell us more about. But that's totally another and separate topic. So I can go back to my story.
Sasha Vucinic: Een geweldig filmpje, niet? In 29 seconden vertelt het meer over de kracht en het belang van onafhankelijke media dan ik in een uur zou kunnen. Dat vond ik dus een goed begin. Ik begin ook met wat statistieken. Volgens onderzoekers leeft 83 van de bevolking op deze planeet in een maatschappij zonder onafhankelijke pers. Denk even na over dat getal: 83 procent van de wereldbevolking weet niet echt wat er aan de hand is in hun land. De informatie die ze krijgen, wordt door iemand gefilterd die ze ofwel verdraait, of bijkleurt, die er iets mee doet. die ze ofwel verdraait, of bijkleurt, die er iets mee doet. Ze blijven dus verstoken van begrip van hun werkelijkheid. Dat is gewoon om te begrijpen hoe groot en belangrijk dit probleem is. Wie het geluk heeft om te wonen in die gemeenschappen die de 17 procent vertegenwoordigen, geniet ervan zolang het duurt. Op zondag doorblader je de krant en drinkt een cappuccino. Geniet zolang het kan. Op zondag doorblader je de krant en drinkt een cappuccino. Geniet zolang het kan. Want zoals we gisteren hoorden, landen kunnen sterren uit hun vlag verliezen, maar ze kunnen ook persvrijheid verliezen. Volgens mij kunnen de Amerikanen hier daar meer over vertellen. Maar dat is een ander, afzonderlijk onderwerp. Ik ga terug naar mijn verhaal.
My story starts -- the story I want to share -- starts in 1991. At that time I was running B92, the only independent, for that matter the only electronic media, in the country. And I guess we were sharing -- we had that regular life of the only independent media in the country, operating in hostile environment, where government really wants to make your life miserable. And there are different ways. Yeah, it was the usual cocktail: a little bit of threats, a little bit of friendly advice, a little bit of financial police, a little bit of text control, so you always have somebody who never leaves your office. But what they really do, which is very powerful, and that is what governments in the late '90s started doing if they don't like independent media companies -- you know, they threaten your advertisers. Once they threaten your advertisers, market forces are actually, you know, destroyed, and the advertisers do not want to come -- no matter how much does it make sense for them -- do not want to come and advertise. And you have a problem making ends meet.
Het verhaal dat ik wil vertellen, begint in 1991. In die tijd runde ik B92, de enige onafhankelijke, zelfs helemaal de enige elektronische media in het land. We leidden het leven van de enige onafhankelijke media in het land: we opereerden in een vijandige omgeving waarbij de overheid je het leven echt zuur wil maken, op verschillende manieren. Het was de gebruikelijke cocktail: op verschillende manieren. Het was de gebruikelijke cocktail: wat bedreigingen, wat vriendelijk advies, wat financiële politie, wat tekstcontrole. Er is altijd iemand die je kantoor niet verlaat. Wat ze echt doen, wat echt machtig is, wat overheden in de late jaren 90 gingen doen als ze niet van onafhankelijke mediabedrijven hielden, was je adverteerders bedreigen. Eens ze dat doen, is de werking van de markt vernietigd, en willen de adverteerders niet meer, hoe zinnig het ook is voor hen, ze willen niet meer komen adverteren. En jij krijgt de eindjes niet meer aan elkaar geknoopt.
At that time at the beginning of the '90s, we had that problem, which was, you know, survival below one side, but what was really painful for me was, remember, the beginning of the '90s, Yugoslavia is falling apart. We were sitting over there with a country in a downfall, in a slow-motion downfall. And we all had all of that on tapes. We had the ability to understand what was going on. We were actually recording history. The problem was that we had to re-tape that history a week later; because if we did not, we could not afford enough tapes to keep archives of that history. So if I gave you that picture, I don't want to go too long on that. In that context a gentleman came to my office at that time. It was still 1991. He was running a media systems organization which is still in business, the gentleman is still in business. And what did I know at that time about media systems? I would think media systems were organizations, which means they should help you. So I prepared two plans for that meeting, two strategic plans: the small one and the big one. The small one was, I just wanted him to help us get those damn tapes, so we can keep that archive for the next 50 years. The big plan was to ask him for a 1,000,000-dollar loan. Because I thought, I still maintain, that serious and independent media companies are great business. And I thought that B92 will survive and be a great company once Milosevic is gone, which turned out to be true. It's now probably either the biggest or the second biggest media company in the country. And I thought that the only thing that we needed at that time was 1,000,000-dollar loan to take us through those hard times.
In het begin van de jaren 90 hadden we dat probleem. Dat was moeilijk overleven. Wat echt pijnlijk was voor mij: in het begin van de jaren 90 viel Joegoslavië uit elkaar. We zaten daar met een land in verval, verval in vertraagd tempo. En we hadden dat allemaal op band. We konden begrijpen wat er gebeurde. We legden de geschiedenis vast. Het probleem was dat we de week erna die geschiedenis opnieuw moesten opnemen omdat we ons niet genoeg banden konden veroorloven om archieven van die geschiedenis te bewaren. Bij dat beeld wil ik dus niet te lang stilstaan. In die context kwam een meneer naar mijn kantoor. Het was nog steeds 1991. Hij runde een mediasysteem dat nog steeds bestaat, de man heeft zijn bedrijf nog steeds. Wat wist ik toentertijd over mediasystemen? Ik dacht dat het organisaties waren en dat ze je dus zouden helpen. Dus ik maakte twee strategische plannen voor die vergadering: het kleine en het grote. Het kleine was dat ik gewoon wilde dat hij ons aan die verdomde banden hielp zodat we het archief 50 jaar konden bewaren. Het grote plan was om hem een lening van een miljoen dollar te vragen. Ik dacht, en dat doe ik nog, dat serieuze en onafhankelijke mediabedrijven goede business zijn. Ik dacht dat B92 zou overleven en een geweldig bedrijf zou zijn zodra Milosevic weg was, wat ook zo bleek. Het is nu bij de top twee van de mediabedrijven in het land. Het is nu bij de top twee van de mediabedrijven in het land. Ik dacht dat het enige dat we toen nodig hadden, een miljoen dollar was om ons door die moeilijke tijd te loodsen.
To make a long story short, the gentleman comes into the office, great suit and tie. I gave him what I thought was a brilliant explanation of the political situation and explained how hard and difficult the war will be. Actually, I underestimated the atrocities, I have to admit. Anyway, after that whole, big, long explanation, the only question he had for me -- and this is not a joke -- is, are we paying royalties after we broadcast music of Michael Jackson? That was really the only question he had. He left, and I remember being actually very angry at myself because I thought there must be an institution in the world that is providing loans to media companies. It's so obvious, straight in your face, and somebody must have thought of it. Somebody must have started something like that. And I thought, I'm just dumb and I cannot find it. You know, in my defense, there was no Google at that time; you could not just Google in '91. So I thought that that's actually my problem. Now we go from here, fast forward to 1995.
Om kort te gaan, die meneer komt het kantoor binnen, knap in het pak. Ik gaf hem een, volgens mij, briljante uitleg over de politieke situatie en legde uit hoe hard en lastig de oorlog zou zijn. Ik onderschatte de wreedheden, moet ik toegeven. Na die lange, grote uitleg was zijn enige vraag voor mij -- en dit is geen grap : "Betalen we royalties als we muziek uitzenden van Michael Jackson?" Dat was echt zijn enige vraag. Hij vertrok, en ik herinner me dat ik erg boos was op mezelf. Ik dacht: er moet ergens op de wereld een instelling zijn die leningen geeft aan mediabedrijven. Het is zo evident, zo voor de hand liggend. Iemand moet het al bedacht hebben. Iemand moet zoiets begonnen zijn. Iemand moet het al bedacht hebben. Iemand moet zoiets begonnen zijn. Ik dacht: ik ben gewoon te dom om het te vinden. Ter verdediging: er was toen geen Google. In 1991 kon je niet googlen. Ik dacht dat dat mijn probleem was. We gaan snel vooruit naar 1995.
I have -- I left the country, I have a meeting with George Soros, trying for the third time to convince him that his foundation should invest in something that should operate like a media bank. And basically what I was saying is very simple. You know, forget about charity; it doesn't work. Forget about handouts; 20,000 dollars do not help anybody. What you should do is you should treat media companies as a business. It's business anywhere. Media business, or any other business, it needs to be capitalized. And what these guys need, actually, is access to capital. So third meeting, arguments are pretty well exercised. At the end of the meeting he says, look, it is not going to work; you will never see your money back; but my foundations will put 500,000 dollars so you can test the idea. See that it will not work. He said, I'll give you a rope to hang yourself. (Laughter) I knew two things after that meeting. First, under no circumstances I want to hang myself. And second, that I have no idea how to make it work. You see, at the level of a concept, it was a great concept. But it's one thing to have a concept; it's a totally separate thing to actually make it work.
Ik had het land verlaten en had een vergadering met George Soros. Voor de derde keer probeerde ik hem te overtuigen dat zijn stichting moest investeren in iets dat als een mediabank zou opereren. Wat ik zei was heel eenvoudig. Vergeet liefdadigheid, dat werkt niet. Vergeet schenkingen. 20.000 dollar helpt niemand. Je moet mediabedrijven als business behandelen. Het is overal business. Mediabedrijven hebben zoals alle bedrijven kapitaal nodig. Ze hebben toegang tot kapitaal nodig. Derde vergadering. Alle argumenten worden uitgespeeld. Op het einde van de vergadering zegt hij: "Het zal niet werken. Je ziet je geld nooit terug, maar mijn stichtingen zullen 500.000 dollar inbrengen zodat je het idee kan testen. Zie dat het niet werkt. Ik geef je een touw om jezelf aan op te hangen." (Gelach) Na die vergadering wist ik twee dingen. Eén: onder geen beding wil ik mezelf ophangen. Twee: ik heb er geen idee van hoe ik het moet doen slagen. Conceptueel was het geweldig. Maar een concept is één ding, het doen slagen is iets helemaal anders.
So I had absolutely no idea how that could actually work. Had the wrong idea; I thought that we can be a bank. You see banks -- I don't know if there are any bankers over here; I apologize in advance -- but it's the best job in the world. You know, you find somebody who is respectable and has a lot of money. You give them more money; they repay you that over a time. You collect interest and do nothing in between. So I thought, why don't we get into that business? (Laughter) So here we are having our first client, brilliant. First independent newspaper in Slovakia. The government cutting them off from all the printing facilities in Bratislava. So here's the daily newspaper that has to be printed 400 kilometers away from the capital. It's a daily newspaper with a deadline of 4 p.m. That means that they have no sports; they have no latest news; circulation goes down. It's a kind of very nice, sophisticated way how to economically strangle a daily newspaper. They come to us with a request for a loan. They want to -- the only way for them to survive is to get a printing press. And we said, that's fine; let's meet; you'll bring us your business plan, which eventually they did.
Ik had er geen flauw idee van hoe het kon werken. Ik had een fout idee: ik dacht dat we een bank konden zijn. Banken -- ik weet niet of er bankiers in de zaal zijn, alvast mijn excuses -- maar dat is de beste job ter wereld. Je zoekt een respectabel iemand met veel geld. Je geeft ze nog meer geld. Ze betalen het je na een tijd terug. Je krijgt interesten en ondertussen doe je niets. Dus ik dacht: waarom gaan we die sector niet in? (Gelach) Dit is onze eerste klant. Briljant. De eerste onafhankelijke krant in Slovakije. De regering snijdt hen af van alle drukpersen in Bratislava. De regering snijdt hen af van alle drukpersen in Bratislava. De krant van elke dag moet worden gedrukt op 400 km van de hoofdstad. De krant van elke dag moet worden gedrukt op 400 km van de hoofdstad. De krant heeft een deadline van 16u. Dat betekent dat ze geen sport hebben, geen recent nieuws. De oplage daalt. Het is een gesofisticeerde manier om een krant economisch te wurgen. Ze komen ons een lening vragen. Hun enige overlevingskans is een drukpers. We zeiden: "Oké, laten we vergaderen. Breng je bedrijfsplan mee." En dat deden ze.
We start the meeting. I get these two pieces of paper, not like this, A4 format, so it's much bigger. A lot of numbers there. A lot of numbers. But however you put it, you know, the numbers do not make any sense. And that's the best they could do. We were the best that they could do. So that is how we understood what our method is. It's not a bank. We had to actually go into these companies and earn our return by fixing them -- by establishing management systems, by providing all that knowledge, how do you run a business on one side -- while they all know how to run, how to create content.
We beginnen te vergaderen. Ik krijg twee bladen, niet zoals deze hier, A4, maar veel groter. Vol met cijfers. Maar hoe je het ook draait, de cijfers hangen niet aan elkaar. Beter dan dat konden ze niet. Beter dan dat konden ze niet. Zo begrepen we wat onze methode was. Wij zijn geen bank. We moesten die bedrijven binnengaan en ons geld terugverdienen door ze in orde te brengen, door managementsystemen te introduceren, door kennis aan te brengen, hoe je een bedrijf runt. Anderzijds weten zij allemaal hoe ze inhoud moeten creëren.
Just quickly on the results. Over these 10 years, 40 million dollars in affordable financing, average interest rate five percent to six percent. Lately we are going wild, charging seven percent from time to time. We do it in 17 countries of the developing world. And here is the most stunning number. Return rate -- the one that Soros was so worried about -- 97 percent. 97 percent of all the scheduled repayments came back to us on time. What do we typically finance? We finance anything that a media company would need, from printing presses to transmitters. What is most important is we do it either in form of loans, equities, lease -- whatever is appropriate for, you know, supporting anybody. But what is most important here is, who do we finance? We believe that in the last 10 years companies that we've financed are actually the best media companies in the developing world. That is a "Who is Who" list. And I could spend hours talking about them, because they're all kind of heroes. And I can, but I'll give you just, maybe one, and depending on time I may give you two examples who we work with.
Snel de resultaten. In een periode van 10 jaar was er 40 miljoen dollar aan betaalbare financiering, gemiddelde interestvoet 5 à 6 procent. Recent slaan we wat door en rekenen we soms 7 procent aan. We doen het in 17 landen in de ontwikkelingslanden. Dit is het meest verbluffende cijfer. Terugbetaling -- waar Soros zich zo'n zorgen over maakte -- 97 procent. 97% van alle terugbetalingen kwamen op tijd. Wat financieren we meestal? We financieren alles wat een mediabedrijf nodig heeft, van drukpers tot zendstation. Het belangrijkste is -- we doen het als lening, aandelen, leasing, wat er ook maar past om iemand te steunen. Maar het belangrijkste is: wie financieren we? We geloven dat we de jongste 10 jaar de allerbeste mediabedrijven hebben gesteund uit de ontwikkelingslanden. Dit is een 'Who is who'-lijst. Ik zou er uren over kunnen praten, want het zijn allemaal helden. Ik haal er eentje uit, en als ik tijd over heb, een tweede voorbeeld waar we mee werken.
You see we started working in Eastern and Central Europe, and moved to Russia. Our first loan in Russia was in Chelyabinsk. I'll bet half of you have never heard of that place. In the south of Russia there's a guy called Boris Nikolayevich Kirshin, who is running an independent newspaper there. The city was closed until early '90s because, of all things, they were producing glass for Tupolev planes. Anyway, he's running independent newspaper there. After two years working with us, he becomes the most respected newspaper in that small place. Governor comes to him one day, actually invites him to come to his office. He goes and sees the governor. The governor says, Boris Nikolayevich, I understand you are doing a great job, and you are the most respected newspaper in our district. And I want to offer you a deal. Can you please give me your newspaper for the next nine months, because I have elections -- there are elections coming up in nine months. I will not run, but it's very important for me who is going to succeed me. So give me the paper for nine months. I'll give it back to you. I have no interest in being in media business. How much would that cost? Boris Nikolayevich says, "It's not for sale." The governor says, "We will close you." Boris Nikolayevich says, "No, you cannot do it." Six months later the newspaper was closed. Luckily, we had enough time to help Boris Nikolayevich take all the assets out of that company and bring him into a new one, to get all the subscription lists, rehire staff. So what the governor got was an empty shell. But that is what happens if you're in business of independent media, and if you are a banker for independent media. So it sounds like a great story.
We begonnen in Oost- en Centraal-Europa en vandaar ging het naar Rusland. Onze eerste lening in Rusland was in Chelyabinsk. Ik durf wedden dat je nog nooit van die plek hebt gehoord. In Zuid-Rusland is er een man, Boris Nikolayevich Kirshin, die een onafhankelijke krant runt. De stad was afgesloten tot begin van de jaren 90, omdat ze glas voor Tupolev-vliegtuigen produceerden. Hij runt daar een onafhankelijke krant. Na twee jaar werken met ons, wordt ze de meest gerespecteerde krant in dat stadje. De gouverneur komt hem opzoeken, hij nodigt hem uit op zijn kantoor. Hij gaat de gouverneur opzoeken. Die zegt: "Boris Nikolayevich, ik begrijp dat jij het prima doet en dat je de meest gerespecteerde krant bent in ons district. Ik bied je een deal aan. Kan je mij je krant lenen voor de komende 9 maanden want ik heb verkiezingen -- over 9 maanden zijn er verkiezingen. Ik ben niet verkiesbaar, maar het is erg belangrijk voor mij wie me zal opvolgen. Geef me je krant voor 9 maanden. Ik geef ze daarna terug. Ik wil geen mediabedrijf runnen. Hoeveel zou dat kosten? Boris Nikolayevich: "Het is niet te koop." De gouverneur: "We zullen jullie sluiten." Boris Nikolayevich: "Dat kan je niet maken." 6 maand later was de krant gesloten. Gelukkig hadden we genoeg tijd om Boris Nikolayevich te helpen om alle activa uit de vennootschap naar een andere over te brengen, en de lijst van abonnees te bekomen en mensen aan te werven. De gouverneur kreeg een lege doos. Dat gebeurt er als je in het bedrijf van de onafhankelijke media zit en je bankier van de onafhankelijke media bent. Het lijkt een sterk verhaal.
Somewhere down the road we opened a media management center. We started our media lab, sounds like a real great story. But there is a second angle to that. The second angle, like in this clip. If you take the camera above, you start thinking about these numbers again. 40 million dollars over 10 years spread over 17 countries. That is not too much, is it? It's actually just a drop in the sea. Because when you think about the importance, some of the issues that we were talking about last night -- this last session we had about Africa and his hypothetical 50 billion dollars destined for Africa. All of those, not all, half of those problems mentioned last night -- government accountability, corruption, how do you fight corruption, giving voice to unheard, to poor -- it's why independent media is in business. And it's why it was invented. So from that perspective, what we did is just really one drop in the sea of that need that we can identify. Now ours is just one story.
Op een bepaald moment openden we een centrum voor mediamanagement. We begonnen met een medialab. Dat klinkt prima. Maar er is een andere invalshoek. Een invalshoek als in deze clip. Neem de camera boven en denk opnieuw aan de cijfers: 40 miljoen dollar over 10 jaar, over 17 landen. Dat is niet zo veel, of wel? Het is een druppel in de oceaan. Maar als je denkt aan het belang, sommige dingen waar we het gisteren over hadden, de laatste sessie over Afrika en de hypothetische 50 miljard dollar bestemd voor Afrika. Alle -- niet alle, de helft van de gisteren genoemde problemen -- verantwoording van de regering, corruptie en hoe je ze bestrijdt, een stem geven aan wie niet gehoord wordt of arm is -- dat is de bestaansreden van onafhankelijke media. Daarom werden ze uitgevonden. Vanuit dat standpunt is wat wij deden gewoon een druppel in de oceaan van de nood die we kunnen identificeren. Ons verhaal is er maar eentje.
I'm sure that in this room there are, like, 15 other wonderful stories of nonprofits doing spectacular work. Here is where the problem is, and I'll explain to you as well as I can what the problem is. And it's called fundraising. Imagine that this third of this room is filled with people who represent different foundations. Imagine two thirds over here running excellent organizations, doing very important work. Now imagine that every second person over here is deaf, does not hear, and switch the lights off. Now that is how difficult it is to match people from this side of the room with people of that side of the room. So we thought that some kind of a big idea is needed to reform, to totally rethink fundraising. You know, instead of people running in this dark, trying to find their own match, who will be willing, who has the same goals. Instead of all of that we thought there is -- something new needs to be invented. And we came up with this idea of issuing bonds, press freedom bonds. If there are investors willing to finance U.S. government budget deficit, why wouldn't we find investors willing to finance press freedom deficit? We've decided to do it this fall; we will issue them, probably in denominations of 1,000 dollars. I don't want to advertise them too much; that's not the point. But the point is, if we ever survive to actually issue them, find enough investors that this can be considered a success, there's nothing stopping the next organization to start to issue bonds next spring. And those can be environmental bonds. And then two weeks later, Iqbal Quadir can issue his electricity in Bangladesh bonds. And before you know it, any social cause can be actually financed in this way.
Ik weet zeker dat in deze zaal minstens 15 fantastische verhalen zitten van ngo's die geweldig werk doen. Dit is het probleem: ik zal het zo goed mogelijk uitleggen. Het probleem is fondsenwerving. Stel je voor dat dit derde van de zaal vol zit met mensen die stichtingen vertegenwoordigen, en twee derde hier zijn fantastische organisaties die heel belangrijk werk doen. Stel je voor dat één op twee mensen hier doof zijn, niet horen, en doe het licht uit. Zo moeilijk is het om mensen in contact te brengen uit dit deel van de zaal met dat deel van de zaal. Dus dachten we dat er nood is aan een groot nieuw idee om fondsenwerving opnieuw uit te vinden. In plaats van mensen die rondrennen in het duister, op zoek naar iemand die bij hen past, die hetzelfde doel heeft. In plaats van de dingen die we ons voorstelden, moeten we iets nieuws uitvinden. Wij kwamen met de idee om obligaties uit te geven, persvrijheidsobligaties. Als er investeerders bereid zijn om het begrotingsdeficit van de VS te financieren, waarom zouden we dan geen beleggers vinden die het persvrijheidsdeficit financieren? We hebben beslist dat we ze deze herfst lanceren, waarschijnlijk in coupures van 1.000 dollar. Ik wil niet te veel reclame voor maken. Het punt is dat als we blijven bestaan en ze uitgeven, en genoeg investeerders vinden om een succes te heten, dan stopt niets de volgende generatie om volgende lente obligaties uit te geven. Dat kunnen milieu-obligaties zijn. En twee weken later kan Iqbal Quadir zijn elektriciteitsobligaties uitgeven in Bangladesh. Voor je het weet kan elk sociaal doel op deze manier worden gefinancierd.
Now we do daydreaming in 11:30 with 55 seconds left. But let's take the idea further. You do it, you start it in the States, because it's, you know, concepts are very, very close to American minds. But you can actually bring it to Europe, too. You can bring it to Asia. You can, once you have all of those different points, you can make it easy for investors. Put all of those bonds at one place and they sit down and click. Once you have more than 10 of them you have to develop some kind of a matrix. What do investors get? On one side financial, on the other side social. So that brings the idea of some kind of rating agency, Morningstar type. It says, you know, social impact over here is spectacular, five stars. Financial, they give you one percent, only one star. Now take it to the last step. Once you have all of that put together, there's not one reason why you couldn't actually have a marketplace for all of that, where you cannot dispose of all of those bonds in a pretty quick way. And in that way you organize the financing so there are no dark rooms, no blind people running around to find each other.
We zijn aan het dagdromen in de ochtend met nog 55 seconden te gaan. Laten we het idee nog wat verder uitwerken. Jullie beginnen ermee in de VS omdat het idee heel dicht bij de Amerikaanse geest ligt. Maar je kan het ook naar Europa brengen. Je kan het naar Azië brengen. Als je die verschillende punten hebt, kan je het gemakkelijk maken voor beleggers. Breng al die obligaties naar één plek en zij zitten en klikken. Zodra je er meer dan 10 hebt, moet je een soort matrix maken. Wat krijgen beleggers? Aan de ene kant financieel, aan de andere kant sociaal. Dan krijgen we de idee van een soort ratingbureau, een soort Morningstar. Dat zegt: "Hier is de sociale impact spectaculair, vijf sterren." "Financieel: je krijgt maar 1 procent, dus maar 1 ster." Dan komt de laatste stap. Als je dat alles voor elkaar hebt, is er geen reden om daar geen markt voor te hebben waar je die obligaties snel kan verkopen. Zo organiseer je de financiering zonder donkere kamers, zonder blinde mensen die rondrennen om elkaar te vinden.
Thank you.
Dankuwel.