Το μεγαλύτερο όργανο του σώματός σας δεν είναι το συκώτι ούτε ο εγκέφαλός σας. Είναι το δέρμα σας, που έχει επιφάνεια 2 τετραγωνικά μέτρα στους ενήλικες. Παρότι η κάθε περιοχή του δέρματος έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, πολλές από αυτές εκτελούν παρόμοιες λειτουργίες, όπως η εφίδρωση, η αίσθηση του κρύου ή του ζεστού και η ανάπτυξη των τριχών. Μετά, όμως, από ένα βαθύ κόψιμο ή πληγή, το πρόσφατα επουλωμένο δέρμα θα μοιάζει διαφορετικό από τη γύρω περιοχή και ίσως να μην ανακτήσει όλες τις ικανότητές του για λίγο, ή καθόλου. Για να καταλάβουμε γιατί γίνεται αυτό, πρέπει να εξετάσουμε τη δομή του ανθρώπινου δέρματος. Το πάνω στρώμα, που λέγεται επιδερμίδα, αποτελείται κυρίως από σκληρά κύτταρα, που λέγονται κερατινοκύτταρα, και παρέχει προστασία. Επειδή το εξωτερικό στρώμα συνεχώς αφαιρείται και ανανεώνεται, επιδιορθώνεται πολύ εύκολα. Όμως, μερικές φορές μια πληγή διεισδύει στο χόριο, που περιέχει αιμοφόρα αγγεία, καθώς και αδένες και νευρικές απολήξεις που επιτρέπουν τις διάφορες λειτουργίες του δέρματος. Και όταν αυτό συμβεί, πυροδοτεί τα 4 επικαλυπτόμενα στάδια της διαδικασίας αναγέννησης. Το πρώτο, η αιμόσταση, είναι η αντίδραση του δέρματος σε 2 άμεσες απειλές: ότι τώρα χάνετε αίμα και ότι το φυσικό φράγμα της επιδερμίδας έχει παραβιαστεί. Καθώς τα αιμοφόρα αγγεία σφίγγουν για να μειωθεί η αιμορραγία, μια διαδικασία γνωστή ως αγγειοσυστολή, αποφεύγονται και οι δύο απειλές με τον σχηματισμό ενός θρόμβου. Μια ειδική πρωτεΐνη, η ινική, σχηματίζει σταυροειδείς δεσμούς πάνω στο δέρμα, αποτρέποντας την εκροή του αίματος και την είσοδο βακτηρίων ή παθογόνων. Μετά από περίπου τρεις ώρες, το δέρμα αρχίζει να κοκκινίζει, σηματοδοτώντας το επόμενο στάδιο, τη φλεγμονή. Με την αιμορραγία υπό έλεγχο και το φράγμα ασφαλές, το σώμα στέλνει ειδικά κύτταρα να πολεμήσουν όποιο παθογόνο έχει μπει. Από τα πιο σημαντικά από αυτά είναι τα λευκά αιμοσφαίρια, γνωστά ως μακροφάγα, που καταβροχθίζουν βακτήρια και κατεστραμμένο ιστό μέσω μιας διαδικασίας που λέγεται φαγοκυττάρωση, παράγοντας επίσης αυξητικούς παράγοντες για την επιτάχυνση της επούλωσης. Κι επειδή τα λευκά αιμοσφαίρια πρέπει να ταξιδέψουν μέσα από το αίμα για να φτάσουν στην πληγή, τα προηγουμένως συνεσταλμένα αιμοφόρα αγγεία τώρα διαστέλλονται, σε μια διαδικασία που λέγεται αγγειοδιαστολή. Δύο με τρεις μέρες μετά την πληγή, έρχεται η πολλαπλασιαστική φάση, με την είσοδο των ινοβλαστών στην πληγή. Κατά την εναπόθεση του κολλαγόνου, παράγουν μια ινώδη πρωτεΐνη στην πληγή, που ονομάζεται κολλαγόνο, σχηματίζοντας συνδετικό δερματικό ιστό για να αντικατασταθεί η ινική από πριν. Καθώς τα επιδερμικά κύτταρα διαιρούνται αναπλάθοντας το εξωτερικό στρώμα δέρματος, το χόριο συστέλλεται για να κλείσει την πληγή. Τέλος, στο 4ο στάδιο της ανάπλασης, η πληγή ωριμάζει, καθώς το νέο κολλαγόνο ανασχηματίζεται και μετατρέπεται σε συγεκριμένα είδη. Με αυτή τη διαδικασία, που μπορεί να κρατήσει πάνω από χρόνο, βελτιώνεται η ελαστικότητα του καινούριου δέρματος και δυναμώνουν τα αιμοφόρα αγγεία και άλλες συνδέσεις. Με τον καιρό, ο καινούριος ιστός μπορεί να φτάσει από το 50% έως και το 80% ενός μέρους της αρχικής υγιούς λειτουργίας του, ανάλογα με τη σοβαρότητα της αρχικής πληγής και της ίδιας της λειτουργίας. Επειδή, όμως, το δέρμα δεν επανέρχεται πλήρως, οι ουλές συνεχίζουν να αποτελούν σοβαρό κλινικό θέμα για τους γιατρούς. Και παρότι οι ερευνητές έχουν σημειώσει σημαντική πρόοδο ως προς την κατανόηση της διαδικασίας ίασης, πολλά μεγάλα μυστήρια παραμένουν άλυτα. Για παράδειγμα, οι ινοβλάστες φτάνουν από τα αιμοφόρα αγγεία ή από τον δερματικό ιστό δίπλα στην πληγή; Και γιατί άλλα θηλαστικά, όπως το ελάφι, γιατρεύουν τις πληγές τους πολύ πιο αποτελεσματικά και πληρέστερα από τους ανθρώπους; Αν βρούμε τις απαντήσεις σε αυτά και άλλα ερωτήματα, ίσως κάποτε να μπορούμε να γιατρευόμαστε τόσο καλά, που οι ουλές θα αποτελούν απλά ανάμνηση.
The largest organ in your body isn't your liver or your brain. It's your skin, with a surface area of about 20 square feet in adults. Though different areas of the skin have different characteristics, much of this surface performs similar functions, such as sweating, feeling heat and cold, and growing hair. But after a deep cut or wound, the newly healed skin will look different from the surrounding area, and may not fully regain all its abilities for a while, or at all. To understand why this happens, we need to look at the structure of the human skin. The top layer, called the epidermis, consists mostly of hardened cells, called keratinocytes, and provides protection. Since its outer layer is constantly being shed and renewed, it's pretty easy to repair. But sometimes a wound penetrates into the dermis, which contains blood vessels and the various glands and nerve endings that enable the skin's many functions. And when that happens, it triggers the four overlapping stages of the regenerative process. The first stage, hemostasis, is the skin's response to two immediate threats: that you're now losing blood and that the physical barrier of the epidermis has been compromised. As the blood vessels tighten to minimize the bleeding, in a process known as vasoconstriction, both threats are averted by forming a blood clot. A special protein known as fibrin forms cross-links on the top of the skin, preventing blood from flowing out and bacteria or pathogens from getting in. After about three hours of this, the skin begins to turn red, signaling the next stage, inflammation. With bleeding under control and the barrier secured, the body sends special cells to fight any pathogens that may have gotten through. Among the most important of these are white blood cells, known as macrophages, which devour bacteria and damage tissue through a process known as phagocytosis, in addition to producing growth factors to spur healing. And because these tiny soldiers need to travel through the blood to get to the wound site, the previously constricted blood vessels now expand in a process called vasodilation. About two to three days after the wound, the proliferative stage occurs, when fibroblast cells begin to enter the wound. In the process of collagen deposition, they produce a fibrous protein called collagen in the wound site, forming connective skin tissue to replace the fibrin from before. As epidermal cells divide to reform the outer layer of skin, the dermis contracts to close the wound. Finally, in the fourth stage of remodeling, the wound matures as the newly deposited collagen is rearranged and converted into specific types. Through this process, which can take over a year, the tensile strength of the new skin is improved, and blood vessels and other connections are strengthened. With time, the new tissue can reach from 50-80% of some of its original healthy function, depending on the severity of the initial wound and on the function itself. But because the skin does not fully recover, scarring continues to be a major clinical issue for doctors around the world. And even though researchers have made significant strides in understanding the healing process, many fundamental mysteries remain unresolved. For instance, do fibroblast cells arrive from the blood vessels or from skin tissue adjacent to the wound? And why do some other mammals, such as deer, heal their wounds much more efficiently and completely than humans? By finding the answers to these questions and others, we may one day be able to heal ourselves so well that scars will be just a memory.