Νιώθω τόσο τυχερή που η πρώτη μου δουλειά ήταν στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης σε μια αναδρομή στη ζωγράφο Ελίζαμπεθ Μάρεϊ. Έμαθα τόσα πολλά απ' αυτήν. Αφού ο έφορος Ρόμπερτ Στορ επέλεξε όλους τους πίνακες ανάμεσα από έργα μιας ολόκληρης ζωής, λάτρευα να κοιτάζω τους πίνακες της δεκαετίας του '70. Υπήρχαν μερικά μοτίβα και στοιχεία που θα επανερχόταν αργότερα στη ζωή της. Θυμάμαι που τη ρώτησα τι γνώμη είχε γι' αυτά τα πρώιμα έργα. Αν δεν ξέρατε ότι ήταν δικά της, ίσως να μην μπορούσατε να το μαντέψετε. Μου είπε πως μερικά δεν πληρούσαν ακριβώς τις δικές τις προδιαγραφές για το τι ήθελε να είναι. Ένα απο τα έργα, συγκεκριμένα, την απογοήτευσε τόσο που το πέταξε στα σκουπίδια στο στούντιό της, και το είχε πάρει ο γείτονάς της γιατί αντιλήφθηκε την αξία του.
I feel so fortunate that my first job was working at the Museum of Modern Art on a retrospective of painter Elizabeth Murray. I learned so much from her. After the curator Robert Storr selected all the paintings from her lifetime body of work, I loved looking at the paintings from the 1970s. There were some motifs and elements that would come up again later in her life. I remember asking her what she thought of those early works. If you didn't know they were hers, you might not have been able to guess. She told me that a few didn't quite meet her own mark for what she wanted them to be. One of the works, in fact, so didn't meet her mark, she had set it out in the trash in her studio, and her neighbor had taken it because she saw its value.
Εκείνη τη στιγμή, η άποψή μου για την επιτυχία και τη δημιουργικότητα άλλαξε. Συνειδητοποίησα πως η επιτυχία είναι μια στιγμή, αλλά αυτό που πάντα γιορτάζουμε είναι η δημιουργικότητα και η μαεστρία. Αλλά το θέμα είναι το εξής: Τι μας κάνει να μετατρέπουμε την επιτυχία σε μαεστρία; Αυτή είναι μια ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου πολύ καιρό. Νομίζω πως συμβαίνει μόλις αρχίσουμε να εκτιμάμε το δώρο μιας παραλίγο νίκης.
In that moment, my view of success and creativity changed. I realized that success is a moment, but what we're always celebrating is creativity and mastery. But this is the thing: What gets us to convert success into mastery? This is a question I've long asked myself. I think it comes when we start to value the gift of a near win.
Άρχισα να το συνειδητοποιώ όταν πήγα μια κρύα μέρα του Μαΐου να παρακολουθήσω μια πανεπιστημιακή ομάδα τοξοτών, όλες γυναίκες, όπως το 'φερε η μοίρα, στo βόρειo άκρo του Μανχάταν στο συγκρότημα αθλητισμού Μπέικερ της Κολούμπια. Ήθελα να δω τι ήταν το λεγόμενο παράδοξο του τοξότη, η ιδέα ότι για να πετύχεις τον στόχο σου, πρέπει να σημαδέψεις ελαφρώς λοξά σε κάτι άλλο. Έκατσα και παρακολούθησα ενώ ο προπονητής έφερε τις γυναίκες με ένα γκρι φορτηγάκι, και βγήκαν με ένα είδος χαλαρής συγκέντρωσης. Μια κρατούσε ένα μισοφαγωμένο παγωτό στο ένα χέρι και βέλη με κίτρινο φτερό στο αριστερό. Με προσπέρασαν και μου χαμογέλασαν, αλλά με μέτρησαν καθώς πήγαιναν προς το χορτάρι, και επικοινώνησαν μεταξύ τους όχι με λόγια αλλά με νούμερα, μοίρες, σκέφτηκα, σημεία από τα οποία μπορούν να σχεδιάσουν να χτυπήσουν τον στόχο τους. Στάθηκα πίσω από μια τοξότρια ενώ ο προπονητής της στεκόταν μεταξύ μας, ίσως για να υπολογίσει ποια μπορεί να χρειαστεί υποστήριξη, και την παρακολουθούσα και δεν καταλάβαινα με ποιο τρόπο έστω και μία θα χτυπούσε το κέντρο του στόχου. Το κέντρο από τη συνήθη απόσταση των 68 μετρων, φαίνεται τόσο μικρό όσο η κεφαλή ενός σπίρτου. κρατούμενο σε απόσταση ενός χεριού. Και όλα αυτά με βάρος 22 κιλών να σε τραβάει πίσω με κάθε βολή. Αρχικά χτύπησε εφτά στο στόχο, μετά εννιά, και μετά δύο δεκάρια, και το επόμενο βέλος δεν χτύπησε καν τον στόχο. Και είδα πως αυτό την πείσμωσε, και προσπάθησε ξανά και ξανά. Αυτό συνεχίστηκε για τρεις ώρες. Στο τέλος της προπόνησης, μία από τις τοξότριες ήταν τόσο κουρασμένη που ξάπλωσε στο έδαφος άπλωσε χέρια και πόδια, το κεφάλι της να κοιτάει τον ουρανό. προσπαθώντας να βρει αυτό που ο Τ.Σ. Έλιοτ θα αποκαλούσε το ακίνητο κέντρο του κόσμου που περιστρέφεται.
I started to understand this when I went on one cold May day to watch a set of varsity archers, all women as fate would have it, at the northern tip of Manhattan at Columbia's Baker Athletics Complex. I wanted to see what's called archer's paradox, the idea that in order to actually hit your target, you have to aim at something slightly skew from it. I stood and watched as the coach drove up these women in this gray van, and they exited with this kind of relaxed focus. One held a half-eaten ice cream cone in one hand and arrows in the left with yellow fletching. And they passed me and smiled, but they sized me up as they made their way to the turf, and spoke to each other not with words but with numbers, degrees, I thought, positions for how they might plan to hit their target. I stood behind one archer as her coach stood in between us to maybe assess who might need support, and watched her, and I didn't understand how even one was going to hit the ten ring. The ten ring from the standard 75-yard distance, it looks as small as a matchstick tip held out at arm's length. And this is while holding 50 pounds of draw weight on each shot. She first hit a seven, I remember, and then a nine, and then two tens, and then the next arrow didn't even hit the target. And I saw that gave her more tenacity, and she went after it again and again. For three hours this went on. At the end of the practice, one of the archers was so taxed that she lied out on the ground just star-fished, her head looking up at the sky, trying to find what T.S. Eliot might call that still point of the turning world.
Είναι σπάνιο στην αμερικανική κουλτούρα, συζητιέται τόσο λίγο πλέον, το πώς μοιάζει το πείσμα μ' αυτό το επίπεδο ακρίβειας, τι σημαίνει να ευθυγραμμίζεις το σώμα σου για τρεις ώρες προκειμένου να πετύχεις έναν στόχο, κυνηγώντας ένα είδος αφανούς τελειότητας. Έμεινα επειδή συνειδητοποίησα ότι έβλεπα κάτι που είναι τόσο σπάνιο να δεις, αυτή τη διαφορά μεταξύ επιτυχίας και μαεστρίας.
It's so rare in American culture, there's so little that's vocational about it anymore, to look at what doggedness looks like with this level of exactitude, what it means to align your body posture for three hours in order to hit a target, pursuing a kind of excellence in obscurity. But I stayed because I realized I was witnessing what's so rare to glimpse, that difference between success and mastery.
Συνεπώς, επιτυχία είναι να πετύχεις το κέντρο, και μαεστρία να ξέρεις ότι δεν σημαίνει τίποτα, αν δεν μπορείς να το κάνεις ξανά και ξανά. Όμως η μαεστρία δεν είναι συνώνυμο της τελειότητας. Δεν είναι το ίδιο με την επιτυχία, την οποία βλέπω ως ένα γεγονός, μια στιγμή στο χρόνο, και μια ταμπέλα που σου κολλάει ο κόσμος. Η μαεστρία δεν είναι δέσμευση σ' έναν στόχο αλλά σε μια συνεχή επιδίωξη. Αυτό που μας προτρέπει να δράσουμε, αυτό που μας ωθεί μπροστά είναι να εκτιμήσουμε την αξία της παραλίγο νίκης. Πόσες φορές έχουμε χαρακτηρίσει κάτι ως κλασσικό ή ακόμα και ως αριστούργημα, ενώ ο δημιουργός του το θεωρεί ημιτελές, γεμάτο αδυναμίες και ατέλειες, με άλλα λόγια, μια παραλίγο νίκη; Η Ελίζαμπεθ Μάρεϊ με εξέπληξε με την παραδοχή της σχετικά με τα πρώιμα έργα της. Ο ζωγράφος Πωλ Σεζάν θεωρούσε τόσο συχνά ότι τα έργα του ήταν ημιτελή που τα άφηνε στην άκρη επίτηδες με την πρόθεση να τα συνεχίσει αργότερα, αλλά στο τέλος της ζωής του, το αποτέλεσμα ήταν ότι υπέγραψε μόνο 10% των πινάκων του. Αγαπημένο του βιβλίο ήταν «Το [Άγνωστο] Αριστούργημα» του Ονορέ ντε Μπαλζάκ, και ένιωθε πως πρωταγωνιστής ήταν ο ίδιος. Ο Φραντς Κάφκα έβλεπε ατέλειες όταν οι υπόλοιποι έβλεπαν μόνο αξιέπαινα έργα, τόσο πολύ που ήθελε όλα τα ημερολόγιά του, χειρόγραφα, γράμματα, ακόμα και σχέδια να καούν μετά τον θάνατό του. Ο φίλος του αρνήθηκε να τιμήσει την επιθυμία αυτή, γι' αυτό και έχουμε τώρα τα έργα αυτά του Κάφκα: «Αμερική», «Η Δίκη» και «Το Κάστρο», δουλειά τόσο ημιτελής που οι προτάσεις διακόπτονται στη μέση.
So success is hitting that ten ring, but mastery is knowing that it means nothing if you can't do it again and again. Mastery is not just the same as excellence, though. It's not the same as success, which I see as an event, a moment in time, and a label that the world confers upon you. Mastery is not a commitment to a goal but to a constant pursuit. What gets us to do this, what get us to forward thrust more is to value the near win. How many times have we designated something a classic, a masterpiece even, while its creator considers it hopelessly unfinished, riddled with difficulties and flaws, in other words, a near win? Elizabeth Murray surprised me with her admission about her earlier paintings. Painter Paul Cézanne so often thought his works were incomplete that he would deliberately leave them aside with the intention of picking them back up again, but at the end of his life, the result was that he had only signed 10 percent of his paintings. His favorite novel was "The [Unknown] Masterpiece" by Honoré de Balzac, and he felt the protagonist was the painter himself. Franz Kafka saw incompletion when others would find only works to praise, so much so that he wanted all of his diaries, manuscripts, letters and even sketches burned upon his death. His friend refused to honor the request, and because of that, we now have all the works we now do by Kafka: "America," "The Trial" and "The Castle," a work so incomplete it even stops mid-sentence.
Η επιδίωξη της μαεστρίας, με άλλα λόγια, είναι σχεδόν ατελείωτη. «Θεέ μου, δώσε μου την επιθυμία για περισσότερα απ' όσα μπορώ να καταφέρω» παρακαλούσε ο Μιχαήλ Άγγελος, στην Καπελα Σιξτίνα, σαν να απευθύνονταν στον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης και ο ίδιος να ήταν ο Αδάμ με το δάχτυλό του απλωμένο χωρίς να ακουμπάει το χέρι του Θεού.
The pursuit of mastery, in other words, is an ever-onward almost. "Lord, grant that I desire more than I can accomplish," Michelangelo implored, as if to that Old Testament God on the Sistine Chapel, and he himself was that Adam with his finger outstretched and not quite touching that God's hand.
Η μαεστρία είναι στη διαδρομή, όχι στην άφιξη. Είναι στο να θέλεις μονίμως να καλύψεις αυτό το κενό μεταξύ του σημείου που είσαι και του σημείου που θέλεις να είσαι. Μαεστρία είναι να κάνεις θυσίες για την τέχνη σου και όχι για να φτιάξεις την καριέρα σου. Πόσοι εφευρέτες και άγνωστοι επιχειρηματίες ζουν αυτό το φαινόμενο; Το βλέπουμε και στην καθημερινότητα του αδάμαστου αρκτικού εξερευνητή Μπεν Σόντερς, που μου λέει ότι οι θρίαμβοί του δεν είναι μόνο αποτέλεσμα σπουδαίου κατορθώματος, αλλά της ώθησης μετά από μια σειρά από παραλίγο νίκες.
Mastery is in the reaching, not the arriving. It's in constantly wanting to close that gap between where you are and where you want to be. Mastery is about sacrificing for your craft and not for the sake of crafting your career. How many inventors and untold entrepreneurs live out this phenomenon? We see it even in the life of the indomitable Arctic explorer Ben Saunders, who tells me that his triumphs are not merely the result of a grand achievement, but of the propulsion of a lineage of near wins.
Ευημερούμε όταν μένουμε στα δικά μας όρια. Είναι μια σοφία που είχε συνειδητοποιήσει ο Δούκας Ουέλινγκτον, ο οποίος είπε πως το αγαπημένο τραγούδι απ' το ρεπερτόριό του ήταν πάντα το επόμενο, πάντα αυτό που δεν είχε συνθέσει ακόμα. Ένας λόγος που η παραλίγο νίκη είναι συνυφασμένη με τη μαεστρία είναι επειδή όσο μεγαλύτερη η ικανότητά μας, τόσο καθαρότερα βλέπουμε ότι δεν γνωρίζουμε όσα νομίζαμε ότι γνωρίζαμε. Ονομάζεται το φαινόμενο Ντάνινγκ - Κρούγκερ. Ο Τζέιμς Μπόλντουιν το ανέφερε στο Paris Review όταν τον ρώτησαν, «Τι νομίζεις ότι αυξάνεται με τη γνώση;» και είπε, «Μαθαίνεις πόσο λίγα ξέρεις».
We thrive when we stay at our own leading edge. It's a wisdom understood by Duke Ellington, who said that his favorite song out of his repertoire was always the next one, always the one he had yet to compose. Part of the reason that the near win is inbuilt to mastery is because the greater our proficiency, the more clearly we might see that we don't know all that we thought we did. It's called the Dunning–Kruger effect. The Paris Review got it out of James Baldwin when they asked him, "What do you think increases with knowledge?" and he said, "You learn how little you know."
Η επιτυχία μας παρακινεί, αλλά μια παραλίγο νίκη μπορεί να μας ωθήσει σε μια συνεχή αναζήτηση. Ένα από τα πιo ζωντανά παραδείγματα είναι όταν βλέπουμε τη διαφορά μεταξύ ασημένιων ολυμπιονικών και χάλκινων ολυμπικονικών μετά το αγώνισμα. Ο Τόμας Γκίλοβιτς και η ομάδα του από το Κορνέλ μελέτησαν αυτή τη διαφορά και ανακάλυψαν ότι η απογοήτευση που νιώθουν οι ασημένιοι ολυμπιονίκες συγκριτικά με τους χάλκινους, οι οποίοι χαίρονται γιατί δεν πήραν την τέταρτη θέση και δεν έχασαν εντελώς το μετάλλιο, τους κάνει να εστιάζουν στον επόμενο αγώνα. Και η βιομηχανία τυχερών παιχνιδιών παρατήρησε το φαινόμενο της παραλίγο νίκης και δημιούργησε τα παιχνίδια τύπου «ξυστό» που είχαν μεγαλύτερο ποσοστό παραλίγο νικών από άλλα παιχνίδια και ωθούσαν τόσο πολύ του ανθρώπους να αγοράσουν και άλλα που τα ονόμασαν «καρδιοσταματητές» και έτσι δημιουργήθηκε αυτή η βιομηχανία καταχρήσεων στη Βρετανία τη δεκαετία του 1970. Ο λόγος που η παραλίγο νίκη εμπεριέχει ώθηση είναι επειδή αλλάζει την άποψή μας για το τοπίο και τοποθετεί τους στόχους μας, που τείνουμε να βάζουμε σε μακρινή απόσταση, σε πιο κοντινή σε σχέση με αυτή που βρισκόμαστε. Αν σας ρωτήσω πώς φαντάζεστε μια υπέροχη μέρα την επόμενη βδομάδα ίσως την περιγράψετε με πιο γενικούς όρους. Αν όμως σας ρωτήσω να περιγράψετε μια σπουδαία μέρα στο TED αύριο, ίσως την περιγράψετε με περισσότερες λεπτομέρειες. Αυτό κάνει μια παραλίγο νίκη. Μας κάνει να εστιάσουμε στις άμεσες κινήσεις που θα κάνουμε για να ξεπεράσουμε το βουνό που βρίσκεται μπροστά μας. Η Τζάκι Τζόινερ-Κέρσι, η οποία το 1984 έχασε το χρυσό στο έπταθλο για ένα τρίτο του δευτερολέπτου, και άντρας της προέβλεψε πως αυτό θα της έδινε το πείσμα που χρειαζόταν για τους επόμενους αγώνες. Το 1988, κέρδισε το χρυσό στο έπταθλο και έκανε ρεκόρ 7.291 πόντων, ένα σκορ που κανένας αθλητής δεν έχει πλησιάσει έκτοτε.
Success motivates us, but a near win can propel us in an ongoing quest. One of the most vivid examples of this comes when we look at the difference between Olympic silver medalists and bronze medalists after a competition. Thomas Gilovich and his team from Cornell studied this difference and found that the frustration silver medalists feel compared to bronze, who are typically a bit more happy to have just not received fourth place and not medaled at all, gives silver medalists a focus on follow-up competition. We see it even in the gambling industry that once picked up on this phenomenon of the near win and created these scratch-off tickets that had a higher than average rate of near wins and so compelled people to buy more tickets that they were called heart-stoppers, and were set on a gambling industry set of abuses in Britain in the 1970s. The reason the near win has a propulsion is because it changes our view of the landscape and puts our goals, which we tend to put at a distance, into more proximate vicinity to where we stand. If I ask you to envision what a great day looks like next week, you might describe it in more general terms. But if I ask you to describe a great day at TED tomorrow, you might describe it with granular, practical clarity. And this is what a near win does. It gets us to focus on what, right now, we plan to do to address that mountain in our sights. It's Jackie Joyner-Kersee, who in 1984 missed taking the gold in the heptathlon by one third of a second, and her husband predicted that would give her the tenacity she needed in follow-up competition. In 1988, she won the gold in the heptathlon and set a record of 7,291 points, a score that no athlete has come very close to since.
Eυημερούμε όχι όταν τα έχουμε κάνει όλα. αλλά όταν έχουμε ακόμα κι άλλα να κάνουμε. Στέκομαι εδώ, σκέφτομαι και αναρωτιέμαι για όλους τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε να πετύχουμε μια παραλίγο νίκη σ' αυτό το δωμάτιο, πώς μπορεί να προκύψει στη ζωή σας, γιατί νομίζω ότι σε κάποιο επίπεδο το ξέρουμε ήδη. Ξέρουμε ότι ευημερούμε όταν παραμένουμε στην ακμή μας, και γι' αυτό η σκόπιμη ημιτέλεια πρωταγωνιστεί τους μύθους της δημιουργίας. Στην κουλτούρα των Νάβαχο, κάποιοι τεχνίτες άφηναν επίτηδες μια ατέλεια στα υφαντά και τα κεραμικά. Είναι η λεγόμενη πνευματική γραμμή, ένα σκόπιμο ελάττωμα στο σχέδιο για να δώσει στον υφαντή ή τον δημιουργό μια έξοδο, αλλά επίσης έναν λόγο για να συνεχίσει να δημιουργεί. Οι μαέστροι δεν είναι ειδικοί επειδή εξαντλούν ένα θέμα μέχρι το υποτιθέμενο τέλος του. Είναι μαέστροι επειδή αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει τέλος.
We thrive not when we've done it all, but when we still have more to do. I stand here thinking and wondering about all the different ways that we might even manufacture a near win in this room, how your lives might play this out, because I think on some gut level we do know this. We know that we thrive when we stay at our own leading edge, and it's why the deliberate incomplete is inbuilt into creation myths. In Navajo culture, some craftsmen and women would deliberately put an imperfection in textiles and ceramics. It's what's called a spirit line, a deliberate flaw in the pattern to give the weaver or maker a way out, but also a reason to continue making work. Masters are not experts because they take a subject to its conceptual end. They're masters because they realize
Μόλις συνειδητοποίησα, καθώς το σκέφτηκα αυτό, γιατί ο προπονητής τοξοβολίας μου είπε στο τέλος της προπόνησης, εκτός απόστασης ακοής των τοξοτών του, ότι αυτός και οι συνάδελφοί του δεν νιώθουν ποτέ ότι μπορούν να κάνουν αρκετά για την ομάδα τους, δεν νιώθουν ποτέ ότι υπάρχουν αρκετές τεχνικές οραματισμού και ασκήσεις στάσης για να τους βοηθήσουν να ξεπεράσουν αυτές τις συνεχείς παραλίγο νίκες. Δεν ακούστηκε ακριβώς σαν παράπονο αλλά σαν ένας τρόπος να μου δώσει να καταλάβω, ένα είδος τρυφερής πραδοχής, να μου υπενθυμίσει ότι ήξερε πως παρέδινε τον εαυτό του σε μια άπληστη, ατελείωτη πορεία που πάντα απαιτεί κι άλλο.
that there isn't one. Now it occurred to me, as I thought about this, why the archery coach told me at the end of that practice, out of earshot of his archers, that he and his colleagues never feel they can do enough for their team, never feel there are enough visualization techniques and posture drills to help them overcome those constant near wins. It didn't sound like a complaint, exactly, but just a way to let me know, a kind of tender admission, to remind me that he knew he was giving himself over to a voracious, unfinished path that always required more.
Χτίζουμε πάνω στην ημιτελή ιδέα, ακόμα και αν αυτή η ιδέα είναι ο πρώην εαυτός μας. Αυτή είναι η δυναμική της μαεστρίας. Το να φτάσεις κοντά σ'αυτό που νόμιζες πως ήθελες μπορεί να σε βοηθήσει να καταφέρεις περισσότερα απ' όσα ονειρεύτηκες ότι μπορείς. Αυτό φαντάζομαι ότι σκεφτόταν η Ελίζαμπεθ Μάρεϊ όταν την είδα να χαμογελάει σ' αυτά τα πρώιμα έργα μια μέρα στις γκαλερί. Ακόμα κι αν δημιουργήσουμε ουτοπίες πιστεύω ότι θα συνεχίζαμε να έχουμε την ημιτέλεια. Η ολοκλήρωση είναι ένας στόχος, αλλά ελπίζουμε ότι ποτέ δεν είναι το τέλος.
We build out of the unfinished idea, even if that idea is our former self. This is the dynamic of mastery. Coming close to what you thought you wanted can help you attain more than you ever dreamed you could. It's what I have to imagine Elizabeth Murray was thinking when I saw her smiling at those early paintings one day in the galleries. Even if we created utopias, I believe we would still have the incomplete. Completion is a goal, but we hope it is never the end.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)