If I should have a daughter, instead of "Mom," she's going to call me "Point B," because that way she knows that no matter what happens, at least she can always find her way to me.
Nëse unë do të kisha një vajzë, në vend të "Nënë" ajo do te me therriste "pika B(kthyese)" sepse kështu do ta dije se pa marrë parasysh se çfarë ndodh, të pakten ajo gjithmonë mund të gjejë rrugën e saj për tu kthyer tek unë
And I'm going to paint solar systems on the backs of her hands so she has to learn the entire universe before she can say, "Oh, I know that like the back of my hand."
dhe une do të filloj të pikturoj sistemet diellore mbi kurrizin e duarve të saj kështu që ajo do të mësoje gjithë universin para se ajo të thotë, "Oh, unë e kuptoj atë shum mirë."
And she's going to learn that this life will hit you hard in the face, wait for you to get back up just so it can kick you in the stomach. But getting the wind knocked out of you is the only way to remind your lungs how much they like the taste of air. There is hurt, here, that cannot be fixed by Band-Aids or poetry.
Dhe ajo do të mësoje se kjo jetë do t'ju godase rëndë në fytyrë, pret qe ju të ngriheni që të mund t'ju godase në stomak. Por ndërsa flet me gulçim është e vetmja mënyrë për t'i kujtuar mushkërive tuaja se sa e pëlqejnë shijen e ajrit. Ka një plagë,këtu, që nuk mund të shërohet nga fashot apo poezitë.
So the first time she realizes that Wonder Woman isn't coming, I'll make sure she knows she doesn't have to wear the cape all by herself, because no matter how wide you stretch your fingers, your hands will always be too small to catch all the pain you want to heal. Believe me, I've tried. "And, baby," I'll tell her, don't keep your nose up in the air like that. I know that trick; I've done it a million times. You're just smelling for smoke so you can follow the trail back to a burning house, so you can find the boy who lost everything in the fire to see if you can save him. Or else find the boy who lit the fire in the first place, to see if you can change him. But I know she will anyway, so instead I'll always keep an extra supply of chocolate and rain boots nearby, because there is no heartbreak that chocolate can't fix. Okay, there's a few that chocolate can't fix.
Kështu që herën e parë që ajo e kupton se superheroina(Wonder Woman) nuk po vjen, Unë do të sigurohem që ajo e di se nuk do duhet të vesh pelerinen e vetme sepse s'ka rëndesi se sa shumë i hapni gishtat, duart tuaja do të jenë gjithmonë shumë të vogla për të kapur të gjithë dhimbjen që dëshironi të shëroni. Më besoni, e kam provuar. "Dhe voglushe," unë do t'i them asaj, mos e mbaj hundën lart në atë mënyrë. E di atë trik, e kam bërë vetë me miliona herë. Ti je duke nuhatur për tym që të ndjekesh gjurmët tek një shtëpi e djegur, që të gjesh djalin që ka humbur çdo gjë në zjarr për të parë nëse mund t'a shpëtosh atë. Ose të gjesh djalin që ka ndezur zjarrin që në fillim, për të parë nëse t'i mund ta ndryshosh atë. Por unë e di që ajo do ta bëjë, sidoqoftë kështu që, unë gjithmonë do të mbaj nje rezervë çokollatë dhe çizme shiu aty pranë, se s'ka zemër të lënduar që s'e rregullon çokollata . Mirë pra, ka disa që çokollata nuk mund t'i shëroj(hahah).
But that's what the rain boots are for, because rain will wash away everything, if you let it. I want her to look at the world through the underside of a glass-bottom boat, to look through a microscope at the galaxies that exist on the pinpoint of a human mind, because that's the way my mom taught me. That there'll be days like this.
Por ja se për cfarë janë çizmet për shi, sepse shiu do të shperlajë çdo gjë, në se e lejoni. Unë dua që ajo të shikoj në botë përmes anës së një anije qelqi të shohë përmes një mikroskopi në galaktikat që ekzistojnë në imtësinë e mendjes njerëzore, sepse kjo është mënyra se si më mësoi nëna ime. Se do të ketë ditë si këto.
(Singing) There'll be days like this, my momma said. When you open your hands to catch and wind up with only blisters and bruises; when you step out of the phone booth and try to fly and the very people you want to save are the ones standing on your cape; when your boots will fill with rain, and you'll be up to your knees in disappointment. And those are the very days you have all the more reason to say thank you.
♫ Do të ketë ditë si kjo, thoshte nëna ime. ♫ Kur i hapni duart tuaja për të kapur dhe përfundon vetem me fluska dhe lëndime; kur ju bëni një hap drejt një kabine telefoni dhe përpiqeni të fluturoni dhe shumë nga njerëzit që dëshironi t'i mbroni janë ata qe do të qëndrojnë nën mbrojtjen tuaj; kur çizmet tuaja do të mbushen me shi, dhe do të jeni të gjunjëzuar në zhgënjim. Dhe ato janë ditët që do të keni një arsye më shumë për të thënë faleminderit.
Because there's nothing more beautiful than the way the ocean refuses to stop kissing the shoreline, no matter how many times it's sent away. You will put the wind in win some, lose some. You will put the star in starting over, and over. And no matter how many land mines erupt in a minute, be sure your mind lands on the beauty of this funny place called life. And yes, on a scale from one to over-trusting, I am pretty damn naive. But I want her to know that this world is made out of sugar. It can crumble so easily, but don't be afraid to stick your tongue out and taste it.
Sepse nuk ka asgjë më të bukur se mënyra se si oqeani refuzon që të ndalet së përqafuari bregdetin, pa marrë parasysh sa herë e dërgoi tutje. ti disa do t'i joshësh, disa do t'i humbësh. ti do të vendosësh një yll për të filluar përsëri,dhe përsëri. Dhe pa marrë parasysh sa shumë mina shpërthejnë në një minutë, sigoruhu qe mendja jote qendron në bukurinë e këtij vendi qesharak të quajtur jetë. Dhe po, në një shkallë prej një deri në besim të tepërt Unë jam goxha naive. Por unë dua që ajo të di se kjo botë është e formuar nga sheqeri. Mund të shktatërohet shumë lehtë, por mos kini frikë të nxjerrni gjuhën dhe ta shijojni atë.
"Baby," I'll tell her, "remember, your momma is a worrier, and your poppa is a warrior, and you are the girl with small hands and big eyes who never stops asking for more." Remember that good things come in threes and so do bad things. Always apologize when you've done something wrong, but don't you ever apologize for the way your eyes refuse to stop shining. Your voice is small, but don't ever stop singing. And when they finally hand you heartache, when they slip war and hatred under your door and offer you handouts on street-corners of cynicism and defeat, you tell them that they really ought to meet your mother.
"Vogëlushe" unë do t'i them saj, "mos harro, nëna jota është një e merakosur dhe babai yt është një luftëtar, dhe ti je ajo vajza me duar të vogla dhe sy të mëdhenj e cila kurrë nuk ndalet duke kërkuar për më shumë. Mbani mend se gjërat e mira vijnë në treshe njëjtë edhe gjërat e këqija. Dhe gjithmonë kërkoni falje kur keni bërë diçka të gabuar, por kurrë mos kërkoni falje për mënyrën si sytë tuaj refuzojnë të ndalojnë të shkëlqejnë. Zëri yt është i vogël, por kurrë mos ndalo së kënduari. Dhe kur ata më në fund fusin dëshpërim tek ti, kur ata shkaktojn luftë dhe urrejtje në derën tuaj dhe ju ofrojnë broshura në skaje të rrugës të cinizmit dhe humbjes, ti tregoju atyre se ata vërtet duhet të takojnë nënën tënde.
(Applause)
Faleminderit.Faleminderit.
Thank you. Thank you.
(Applause)
(Duartrokitje)
Thank you.
Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)
Thanks.
Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)
Thank you.
Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)
All right, so I want you to take a moment, and I want you to think of three things that you know to be true. They can be about whatever you want -- technology, entertainment, design, your family, what you had for breakfast. The only rule is don't think too hard. Okay, ready? Go. Okay.
Në rregull, dua të prisni për një cast, dhe dua që të mendoni për tri gjëra që ju i dini si të vërteta. Ato mund të jenë cfarëdo që dëshironi teknologji, zbavitje, dizajn, familja juaj, ose cfarë hëngrët për mëngjes. Rregull i vetëm është që të mos mendoni shumë. OK,gati?Shkojmë. Ok.
So here are three things I know to be true. I know that Jean-Luc Godard was right when he said that, "A good story has a beginning, a middle and an end, although not necessarily in that order." I know that I'm incredibly nervous and excited to be up here, which is greatly inhibiting my ability to keep it cool.
Ja tri gjërat qe unë i di si të vërteta. Unë e di qe Jean-Luc Godard kishte të drejtë kur tha që,"një tregim i mirë ka një fillim, një mes, dhe një fund. edhe pse jo domosdoshmërisht në këtë renditje.' Unë e di qe jam tmerrësisht e stresuar dhe e emocionuar që jam këtu, e cila në masë të madhe është duke penguar aftësinë time për t'u qetësuar .
(Laughter)
(Te qeshura)
And I know that I have been waiting all week to tell this joke.
Dhe e di që kam pritur gjatë gjithë javës për të treguar këtë shaka.
(Laughter)
(te qeshura)
Why was the scarecrow invited to TED? Because he was out standing in his field.
Pse ishte ftuar gogoli në TED? Sepse ai ishte jashtë duke qëndruar në këmbë në fushën e tij.
(Laughter)
(te qeshura)
I'm sorry. Okay, so these are three things I know to be true. But there are plenty of things I have trouble understanding. So I write poems to figure things out. Sometimes the only way I know how to work through something is by writing a poem. Sometimes I get to the end of the poem, look back and go, "Oh, that's what this is all about," and sometimes I get to the end of the poem and haven't solved anything, but at least I have a new poem out of it.
Më vjen keq. Ok,pra këto janë tri gjërat që unë i di si të vërteta. Por ka shumë gjëra që kam problem për t'i kuptuar. Kështu që unë shkruaj poezi për t'i kuptuar gjërat. Ndonjëherë mënyra e vetme që unë e di se si të punojë me diçka është duke shkruar poezi. Dhe ndonjëherë arrij tek fundi i poezisë dhe kthehem pas dhe them "oh,ja se për cfarë është kjo" dhe ndonjëherë unë arrij të përfundoj një poezi dhe nuk zgjidh asgjë, por së paku kam një poezi të re nga ajo,
Spoken-word poetry is the art of performance poetry. I tell people it involves creating poetry that doesn't just want to sit on paper, that something about it demands it be heard out loud or witnessed in person.
interpretimi i poezive është arti i performimit të poezisë. Ju them njerëzve se përfshin krijimin e poezisë që jo vetëm që rri ashtu në letër por dicka nga ajo kërkon që ajo të jetë e dëgjuar me zë të lartë ose të jetë dëshmuar në person.
When I was a freshman in high school, I was a live wire of nervous hormones. And I was underdeveloped and over-excitable. And despite my fear of ever being looked at for too long, I was fascinated by the idea of spoken-word poetry. I felt that my two secret loves, poetry and theater, had come together, had a baby, a baby I needed to get to know. So I decided to give it a try. My first spoken-word poem, packed with all the wisdom of a 14-year-old, was about the injustice of being seen as unfeminine. The poem was very indignant, and mainly exaggerated, but the only spoken-word poetry that I had seen up until that point was mainly indignant, so I thought that's what was expected of me.
Kur isha në vitin e pare ne shkollën e mesme unë isha një eksplozion hormonesh nervore. Dhe unë isha e pazhvilluar dhe shumë e irrituar. Dhe pavarësisht nga frika ime që të mi ngulin syte për një kohë të gjatë Isha e fasionuar nga idea e fjales se thënë përmes poezive ndjeva që dy dashuritë e mija të fshehta,poezia dhe teatri, janë bashkuar, kanë një fëmijë një fëmijë që unë duhej t'a njihja. Kështu që vendosa që të provoj. interpretimi im i pare i poezive e mbushur me mencurinë e një vajze 14 vjecare, ishte rreth padrejtësisë e të qenurit si jofeministe. Poezia ishte shumë e zemëruar dhe kryesisht e ekzagjeruar, por e vetmja poezi orale që kisha parë deri në atëhere ishte kryesisht zemërimi kështu që mendova se kjo ishte ajo cfarë pritej nga unë.
The first time that I performed, the audience of teenagers hooted and hollered their sympathy, and when I came off the stage, I was shaking. I felt this tap on my shoulder, and I turned around to see this giant girl in a hoodie sweatshirt emerge from the crowd. She was maybe eight feet tall and looked like she could beat me up with one hand, but instead she just nodded at me and said, "Hey, I really felt that. Thanks." And lightning struck. I was hooked.
Hera e parë që interpretova, dëgjuesit adoleshentë fishkëlluan dhe bërtisnin për simpatin e tyre, dhe kur erdha në skenë unë po dridhesha. Ndjeva këtë goditje mbi shpatull, dhe u ktheva të shikoj këtë vajzë gjigante me tuta me kapuc qe doli nga turma. Ajo ishte rreth 2m e 40 e gjatë dhe dukej se mund të më mundte me një dorë por në vend të kësaj ajo më përshëndeti dhe tha "hej,vërtet e përjetova atë.Faleminderit." Dhe rrufeja më goditi Isha e shtangur.
I discovered this bar on Manhattan's Lower East Side that hosted a weekly poetry open Mic, and my bewildered, but supportive, parents took me to soak in every ounce of spoken word that I could. I was the youngest by at least a decade, but somehow the poets at the Bowery Poetry Club didn't seem bothered by the 14-year-old wandering about. In fact, they welcomed me.
Zbulova kete bar në Manhattan Lower East Side që kishte një program javor poezie të hapur, dhe qe prindërit e mij' të hutuar por përkrahës me morën në cdo ngjarje të interpretimit të poezive që unë mundja. Isha më e reja për më së paku një dekadë por në një far mënyre poetët tek Klubi i Poezive Bowery nuk shqetësoheshin nga një vajzë 14vjeqare duke bredhur përreth në fakt,ata e mirpritën ardhjen time.
And it was here, listening to these poets share their stories, that I learned that spoken-word poetry didn't have to be indignant, it could be fun or painful or serious or silly. The Bowery Poetry Club became my classroom and my home, and the poets who performed encouraged me to share my stories as well. Never mind the fact that I was 14. They told me, "Write about being 14." So I did and stood amazed every week when these brilliant, grown-up poets laughed with me and groaned their sympathy and clapped and told me, "Hey, I really felt that too."
Dhe ishte këtu,duke dëgjuar këta poet duke i treguar historitë e tyre, që une mësova që interpretimi i poezive nuk duhej të ishte zemërim, mund të jetë argëtim ose i dhimbshëm ose serioz ose budallallëk. Klubi i Poezive Bowery u bë klasa ime dhe shtëpia ime, the poetët që interpretuan më inkurajuan që edhe unë t'i tregojë historitv e mia S'ka rëndësi fakti që isha 14 vjeqare ata më thanë, "shkruaj rreth të qenurit 14 vjeqare" Kështu bëra dhe unë isha e habitur kur këta poet të rritur dhe briliant qeshën me mua dhe pëshpëritën simpatin e tyre duartrokitën dhe me thanë "hej,vërtet e ndjeva edhe unë"
Now I can divide my spoken-word journey into three steps. Step one was the moment I said, "I can. I can do this." And that was thanks to a girl in a hoodie. Step two was the moment I said, "I will. I will continue. I love spoken word. I will keep coming back week after week." And step three began when I realized I didn't have to write indignant poems, if that's not what I was. There were things that were specific to me, and the more that I focused on those things, the weirder my poetry got, but the more that it felt like mine. It's not just the adage "Write what you know." It's about gathering up all of the knowledge and experience you've collected up to now to help you dive into the things you don't know. I use poetry to help me work through what I don't understand, but I show up to each new poem with a backpack full of everywhere else that I've been.
Tani mund ta ndaj rrugen e interpretimit tim ne 3 hapa. Hapi i parë ishte momenti i parë që thash, "Unë mund.Unë mund t'a bëjë këtë." Dhe kjo ishte si shkak i asaj vajzës. Hapi i dytë momenti kur thash, "Unë do të.Unë do të vazhdoj." E dua interpretimin.Unë do të kthehem prap javë pas jave." Dhe hapi i tretë filloj kur e kuptova që nuk kisha nevojë që të shkruaj poezi që ishin të zemëruara, Nëse ajo nuk është qfarë isha unë. Janë dy gjëra që ishin të vecanta tek unë, dhe sa më shumë që fokusohesha në ato gjëra, aq më e cuditshme u bë poezia ime, por e ndjeja më shumë si timen. Nuk është vetëm fjala e urtë "shkruaj atë që e di" është për të grumbullar të gjithë diturinë dhe përvojën që e ke mbledhur deri tash për të ndihmuar ty të zhytesh në gjërat që nuk i din. Unë e përdor poezinë për të më ndihmuar të punojë përmes asaj që nuk e kuptoj, por unë shkoj te cdo poezi e re me një cantë te mbushur plot nga kudo që kam qenë.
When I got to university, I met a fellow poet who shared my belief in the magic of spoken-word poetry. And actually, Phil Kaye and I coincidentally also share the same last name. When I was in high school I had created Project V.O.I.C.E. as a way to encourage my friends to do spoken word with me. But Phil and I decided to reinvent Project V.O.I.C.E., this time changing the mission to using spoken-word poetry as a way to entertain, educate and inspire. We stayed full-time students, but in between we traveled, performing and teaching nine-year-olds to MFA candidates, from California to Indiana to India to a public high school just up the street from campus.
Kur shkova në universitet,takova një shok poet i cili ndante me mua besimin në magjinë e interpretimit te poezise. Dhe në fakt, Phil Kaye dhe unë rastësisht gjithashtu kemi edhe mbiemrin e njejtë. Kur isha në shkollë të mesme krijova një projekt V.O.I.C.E si mënyrë për t'i inkurajuar miqtë e mi për të bërë interpretimin me mua. Por Phil dhe unë vendosëm që të përmirësojmë projektin V.O.I.C.E kësaj rradhe duke ndryshuar misionin duke përdorur interpretimin e poezive si një mënyrë për t'u zbavitur, edukuar dhe inspiruar. Ne qëndruam si student të rregullt,por gjatë kësaj kohe ne udhëtuam duke interpretuar, mësuar fëmijet 9-vjeqar deri tek kanditatët mastër të arteve, prej Kalifornisë tek Indiana tek India pastaj tek shkollat e mesme publike aty afër rruges prej godinës.
And we saw over and over the way that spoken-word poetry cracks open locks. But it turns out sometimes, poetry can be really scary. Turns out sometimes, you have to trick teenagers into writing poetry. So I came up with lists. Everyone can write lists. And the first list that I assign is "10 Things I Know to be True." And here's what happens, you would discover it too if we all started sharing our lists out loud. At a certain point, you would realize that someone has the exact same thing, or one thing very similar, to something on your list. And then someone else has something the complete opposite of yours. Third, someone has something you've never even heard of before. Fourth, someone has something you thought you knew everything about, but they're introducing a new angle of looking at it. And I tell people that this is where great stories start from -- these four intersections of what you're passionate about and what others might be invested in.
Dhe ne pamë përsëri e përsëri mënyrën se si interpretimi i poezive plasarit bravat e hapura. Por nganjëherë del se, poezia mund të jetë vërtetë e frikshme. Del se nganjëherë, duhesh që të mashtrosh tinejxherët në shkrimin e poezive. Kështu që unë bëra një listë.Githkush mund të shkruaj lista. Dhe lista e parë që caktova është "10 gjërat që i di si të vërteta." Dhe ja qfarë ndodh,dhe ja qfarë do të zbulosh gjithashtu në rast se ne të gjith fillojmë të tregojm listat tona me zë të lartë. Në një pikë të caktuar,do t'a kuptosh që dikush ka saktësisht gjërat e njëjta, ose një gjë shumë të ngjashme, me diqka në listën tënde. Dhe pastaj dikush tjetër ka diqka krejt të kundërtën e asaj tëndes. Së tretimdikush ka diqka që ti nuk ke dëgjuar kurrë më parë. Dhe së katërti,dikush ka diqka që ke menduar se ke ditur gjithqka rreth saj, por ata paraqesin një këndvështrim tjetër të vështrimit të saj. Dhe unë ju them njerëzve që kjo është se nga fillojnë historitë e shkëlqyera këto katër udhëkryqe të asaj që ju e keni pasion dhe në cfarë të tjerët mund të investojnë.
And most people respond really well to this exercise. But one of my students, a freshman named Charlotte, was not convinced. Charlotte was very good at writing lists, but she refused to write any poems. "Miss," she'd say, "I'm just not interesting. I don't have anything interesting to say." So I assigned her list after list, and one day I assigned the list "10 Things I Should Have Learned by Now." Number three on Charlotte's list was, "I should have learned not to crush on guys three times my age." I asked her what that meant, and she said, "Miss, it's kind of a long story." And I said, "Charlotte, it sounds pretty interesting to me." And so she wrote her first poem, a love poem unlike any I had ever heard before. And the poem began, "Anderson Cooper is a gorgeous man."
Dhe shumë njerëz i përshtaten vërtetë mirë këtij ushtrimi. Por një nga studentët e mi,një studente e re Charlotte, nuk ishte bindur. Charlotte ishte e zonja në shkrimin e listave,por ajo refuzonte të shkruante poezi. "Zonjushë"tha ajo,"thjeshtë nuk jam e interesuar." Nuk kam asgjë interesante të them. Kështu që unë i caktova asaj listë pas liste, dhe një ditë i caktova listën "10 gjërat që unë duhet të kisha mësuar deri tash." Numri 3 në listen e Charlottes ishte, "Unë duhet të kisha mësuar të mos joshem nga djemtë 3 here më të vjetër se unë." E pyeta atë se cfare donte të thoshte, dhe ajo tha,"Zonjushë,është histori e gjatë." Dhe unë i thash, "Charlotte,mua më duket shumë interesant." Dhe kështu ajo shkruajti poezinë e saj të parë, një poezi dashurie jo një nga ato që i kisha dëgjuar më parë. Dhe poezia filloi, "Anderson Cooper është një mashkull i mrekullueshëm."
(Laughter)
(te qeshura)
"Did you see him on 60 Minutes, racing Michael Phelps in a pool -- nothing but swim trunks on -- diving in the water, determined to beat this swimming champion? After the race, he tossed his wet, cloud-white hair and said, 'You're a god.' No, Anderson, you're the god."
"A e ke parë atë në 60 Minutat, duke e garuar Michael Phelps në pishinë asgjë të mbathur përveq mbathjeve të notit duke u zhytur në ujë,i përkushtuar të mposhtë këtë kampionin e notit? Pas garës,ai u shkund për të larguar lagështinë,flokë të bardha si retë dhe tha,"Ti je zoti" Jo, Anderson, ti je zoti."
(Laughter)
(Te qeshura)
(Applause)
(Duartrokitje)
Now, I know that the number one rule to being cool is to seem unfazed, to never admit that anything scares you or impresses you or excites you. Somebody once told me it's like walking through life like this. You protect yourself from all the unexpected miseries or hurt that might show up. But I try to walk through life like this. And yes, that means catching all of those miseries and hurt, but it also means that when beautiful, amazing things just fall out of the sky, I'm ready to catch them. I use spoken word to help my students rediscover wonder, to fight their instincts to be cool and unfazed and, instead, actively pursue being engaged with what goes on around them, so that they can reinterpret and create something from it.
Tani e di që rregulli numër një që të dukem mirë është që të mos dukem e shqetësuar, të mos e pranoj kurrë që dicka të frikëson ose të impresionon ose të emocionon. Dikush më tha një herë është e njëjtë si të ecësh gjatë jetës në këtë mënyrë. Ti e mbron veten nga të gjitha misteret e papritura apo lëndimet që mund të paraqiten. Por unë tentoj të eci në jetë kështu. Dhe po,kjo nënkupton ti kap të gjitha ato mistere apo lëndime, por gjithashtu nënkupton që kur e bukura,gjërat e mahnitshme vetëm sa ranë nga qielli, Unë jam e gatshme ti kap ato. E përdor recitimin që të ndihmoj studentët e mi të rigjejnë kuriozitetin, të luftojnë instiktet e tyre që të jenë të qetë dhe të mos zbulohen dhe,të ndjekin në mënyrë aktive duke u pajtuar me ato cfarë ndodhin rreth tyre, që ata ta riinterpretojne dhe të krijojnë dicka të re nga ajo.
It's not that I think that spoken-word poetry is the ideal art form. I'm always trying to find the best way to tell each story. I write musicals; I make short films alongside my poems. But I teach spoken-word poetry because it's accessible. Not everyone can read music or owns a camera, but everyone can communicate in some way, and everyone has stories that the rest of us can learn from. Plus, spoken-word poetry allows for immediate connection. It's not uncommon to feel like you're alone or that nobody understands you, but spoken word teaches that if you have the ability to express yourself and the courage to present those stories and opinions, you could be rewarded with a room full of your peers, or your community, who will listen. And maybe even a giant girl in a hoodie who will connect with what you've shared. And that is an amazing realization to have, especially when you're 14. Plus, now with YouTube, that connection's not even limited to the room we're in. I'm so lucky that there's this archive of performances that I can share with my students. It allows for even more opportunities for them to find a poet or a poem that they connect to.
Nuk është se unë mendoj se interpretimi i poezise është forma ideale e artit. Gjithmon jam në kërkim të gjej mënyrën më të mirë për të treguar cdo histori. Unë shkruaj shfaqje muzikore; bëj filma të shkurtër anash poezive. Por unë mësoj interpretimin e poezise sepse është e arritshme. Jo cdokush mund të lexoje muzikën ose të posedojë një kamerë, por cdokush mund të komunikoje në një mënyrë, dhe cdokush ka histori që ne të tjerët mund të mësojmë nga ato. Plus, interpretimi i poezise lejon lidhje të menjëhershme. Nuk është e pazakontë për njerëzit që të ndihen sikur ata janë të vetmuar ose askush nuk i kupton ata, por interpretimi te mëson që nëse ke aftësinë për t'u shprehur dhe guximin t'i prezantosh ato histori dhe opinione, ti mund të shpërblehesh me një dhomë plot me shokë, ose komuniteti i juaj, që do të dëgjojnë. Dhe ndoshta edhe një vajzë gjigante me tuta me kapuc do të bashkohet në atë që ti ke treguar. Dhe kjo është një kuptim i mahnitshëm për t'a pasur, vecanërisht kur je 14 vjecar. Plus, tani me YouTube, që lidhjet nuk janë të kufizuara në dhomen që jemi këtu. Jam kaq me fat që aty është ky arkiv i interpretimeve që unë mund t'i ndaj me studentët e mi. Vec tjerash lë rrugën e hapur edhe për shumë mundësi për ata që të gjejnë një poet ose një poezi
Once you've figured this out,
që u flet atyre.
it is tempting to keep writing the same poem, or keep telling the same story, over and over, once you've figured out that it will gain you applause. It's not enough to just teach that you can express yourself. You have to grow and explore and take risks and challenge yourself. And that is step three: infusing the work you're doing with the specific things that make you you, even while those things are always changing. Because step three never ends. But you don't get to start on step three, until you take step one first: "I can."
Eshtë joshëse--njëherë kur e kupton këtë-- është joshëse të vazhdosh të shkruash poezinë e njejtë, ose të vazhdosh të tregosh historinë e njëjtë ,përsëri dhe përsëri, njëherë kur e kuptoni që ajo do të fitoje duartrokitje. Nuk mjafton që vetëm të mësosh se mund t'a shprehësh veten. Ti duhet të rritesh dhe të eksplorosh, dhe të marrësh rreziqe dhe t'a sfidosh veten. Dhe ky është hapi i tretë: duke injektuar punën që je duke e bërë me gjërat specifike që ju bëjnë ai që jeni edhe përderisa ato gjëra janë duke ndryshuar gjithmonë. Sepse hapi i tretë kurrë nuk përfundon. Por ju nuk filloni në hapin e tretë, derisa nuk keni marrë hapin e parë; unë mund. Udhëtojë shumë ndersa jam duke dhene mësim,
I travel a lot while I'm teaching, and I don't always get to watch all of my students reach their step three, but I was very lucky with Charlotte, that I got to watch her journey unfold the way it did. I watched her realize that, by putting the things that she knows to be true into the work she's doing, she can create poems that only Charlotte can write, about eyeballs and elevators and Dora the Explorer. And I'm trying to tell stories only I can tell -- like this story. I spent a lot of time thinking about the best way to tell this story, and I wondered if the best way was going to be a PowerPoint, a short film -- And where exactly was the beginning, the middle or the end? I wondered whether I'd get to the end of this talk and finally have figured it all out, or not.
dhe nuk ndodh gjithmonë t'i shoh studentët e mi që te arrijne tek hapi i tretë. por isha shumë me fat me Charlotte, që mund të shihja udhëtimin e saj të pa ndarë në mënyrën që e bëri. E shikova t'a kuptojë që, duke futur gjërat që ajo që i di që janë të vërteta në punën që ajo po bënte, ajo mund të krijojë poezi që vetëm Charlotte mund t'i shkruaj përreth shikimeve dhe ashensorëve dhe Dora Eksploruesja. Dhe unë jam duke provuar të tregoj histori që vetëm unë mund t'i tregoj sikur kjo histori. Kam shpenzuar shumë kohë duke menduar për mënyrën më të mirë për të treguar këtë histori, dhe pyes veten nëse mënyra më e mirë ishte që të jetë në PowerPoint ose një film i shkurtër dhe ku saktësisht ishte fillimi ose mesi ose fundi? Dhe pyes veten nëse do të arrij tek fundi i këtijë fjalimi dhe më në fund të kisha menduar atë,ose jo.
And I always thought that my beginning was at the Bowery Poetry Club, but it's possible that it was much earlier. In preparing for TED, I discovered this diary page in an old journal. I think December 54th was probably supposed to be 24th. It's clear that when I was a child, I definitely walked through life like this. I think that we all did. I would like to help others rediscover that wonder -- to want to engage with it, to want to learn, to want to share what they've learned, what they've figured out to be true and what they're still figuring out.
Dhe unë gjithmonë kam menduar që fillimi im ishte tek Klubi i Poezive Bowery, por është e mundur që ishte shumë më heret. Në përgatitjet për TED, unë zbulova që kjo faqe e ditarit është një libër shënimesh i vjetër. Mendoj që 54 dhjetor ndoshta duhej të ishte 24dhjetor. është e qartë që në kohën kur isha fëmijë, unë definitivisht kam ecur gjatë jetës në këtë mënyrë. Mendoj që të gjithë e kemi bërë. Do të dëshiroja t'i ndihmojë të tjerët të rigjejnë atë habi të duan të angazhohen me të,të duan të mësojnë, të duan të ndajnë atë që e kanë mësuar, cfarë kanë kuptuar që është e vërtetë dhe cfarë vazhdojnë të kuptojnë.
So I'd like to close with this poem.
Kështu që dëshiroj të përfundoj më këtë poezi.
When they bombed Hiroshima, the explosion formed a mini-supernova, so every living animal, human or plant that received direct contact with the rays from that sun was instantly turned to ash. And what was left of the city soon followed. The long-lasting damage of nuclear radiation caused an entire city and its population to turn into powder. When I was born, my mom says I looked around the whole hospital room with a stare that said, "This? I've done this before." She says I have old eyes. When my Grandpa Genji died, I was only five years old, but I took my mom by the hand and told her, "Don't worry, he'll come back as a baby." And yet, for someone who's apparently done this already, I still haven't figured anything out yet. My knees still buckle every time I get on a stage. My self-confidence can be measured out in teaspoons mixed into my poetry, and it still always tastes funny in my mouth. But in Hiroshima, some people were wiped clean away, leaving only a wristwatch or a diary page. So no matter that I have inhibitions to fill all my pockets, I keep trying, hoping that one day I'll write a poem I can be proud to let sit in a museum exhibit as the only proof I existed. My parents named me Sarah, which is a biblical name. In the original story, God told Sarah she could do something impossible, and -- she laughed, because the first Sarah, she didn't know what to do with impossible. And me? Well, neither do I, but I see the impossible every day. Impossible is trying to connect in this world, trying to hold onto others while things are blowing up around you, knowing that while you're speaking, they aren't just waiting for their turn to talk -- they hear you. They feel exactly what you feel at the same time that you feel it. It's what I strive for every time I open my mouth -- that impossible connection. There's this piece of wall in Hiroshima that was completely burnt black by the radiation. But on the front step, a person who was sitting there blocked the rays from hitting the stone. The only thing left now is a permanent shadow of positive light. After the A-bomb, specialists said it would take 75 years for the radiation-damaged soil of Hiroshima City to ever grow anything again. But that spring, there were new buds popping up from the earth. When I meet you, in that moment, I'm no longer a part of your future. I start quickly becoming part of your past. But in that instant, I get to share your present. And you, you get to share mine. And that is the greatest present of all. So if you tell me I can do the impossible -- I'll probably laugh at you. I don't know if I can change the world yet, because I don't know that much about it -- and I don't know that much about reincarnation either, but if you make me laugh hard enough, sometimes I forget what century I'm in. This isn't my first time here. This isn't my last time here. These aren't the last words I'll share. But just in case, I'm trying my hardest to get it right this time around.
Kur ata bombarduan Hiroshimën, eksplodimi formoi një supernova te vogël kështu që cdo kafshë e gjallë,njeri ose bime që kishte kontakt direkt me rrezet prej atij dielli menjëherë ishte shndërruar në hi. Dhe cfare kishte mbetur nga qyteti shpejt u zhduk. Dëmet e rrezatimit bërthamor që zgjatën shumë shkaktuan një qytet të tërë dhe popullatën e tij të shndërrohet në pluhur. Kur linda, nëna ime thotë që unë shikova përreth gjithë dhomës së spitalit me një vështrim të habitur që thoshte, "Këtë?E kam bërë këtë më parë." Ajo thotë i kam sytë e vjetër. Kur gjyshi im Genji ndërroi jetë, unë isha vetëm pesë vjec, por unë mora për dore nënën time dhe i thashë asaj, "Mos u bëj merak, ai do të kthehet si një fëmijë." Dhe sidoqoftë,për dikë i cili me sa duket tashmë e ka bërë këtë, unë ende nuk kam kuptuar asgjë deri tash. Gjunjët më shtrëngojnë sa herë që unë vi në skenë. Vetë-besimi im mund të matet në lugë caji i përzier në poezinë time, dhe prapë gjithmonë jep shije qesharake në gojën time. Por në Hiroshima,disa njerëz ishin zhdukur nga faqja e dheut, duke lënë vetëm orën ose fletët e ditarit. Kështu që nuk ka rëndësi që kam pengesa për t'i mbushur xhepat e mi, do të vazhdoj të provoj, duke shpresuar që një ditë do të shkruaj një poezi që mund të jem krenare t'a lë në një ekspozitë në muze. si e vetmja provë që unë kam ekzistuar. Prindërit e mi më quajten Sarah, i cili është një emër biblik. Në historinë origjinale, Zoti i thas Saras që ajo mund të bëntë dicka të pamundshme dhe ajo qeshi, sepse së pari Sarah, ajo nuk e dinte se cfarë të bëjë me të pamundurën. Dhe unë? Mirë,as unë nuk e di, por unë e shoh të pamundurën cdo ditë. E pamundura është të provojmë të lidhemi në këtë botë, duke provuar të mbahesh tek të tjerët ndërsa gjërat po shpërthejnë rreth jush, duke e ditur që përderisa ti po flet, ata s'janë vetëm duke pritur rradhën për të folur--ata të dëgjojnë ty. Ata ndjejnë të njëjtën gjë që ju e ndjeni në të njëjtën kohë që ju e ndjeni. Kjo është ajo për të cilën luftoj sa herë që unë hap gojën -- për atë lidhjen e pamundshme. Ka një copë të murit në Hiroshima që ishte djegur krejtësisht dhe ishte bërë zi nga rrezatimi. Por në shkallen e parë, një person i cili ishte ulur aty bllokoi rrezet te godisnin gurin. Gjëja e vetme që ka mbetur tani është një hije e përhershme e një drite pozitive. Pas bombës A, specialistët thanë që do të duhet të kalojnë 75 vite ndotja nga dëmet e rrezatimit të qytetit Hiroshima që ndonjëherë prap të rritet dicka aty. Por ate pranverë, s'kishte sythe të reja të dalin nga toka. Kur të takoj ty, në atë moment, Nuk jam më pjesë e të ardhmes tënde. Unë filloj shpejt të bëhem pjesë e së kaluarës tënde. Por në atë cast, duhet të ndaj të tashmen tënde. Dhe ti, ti duhet të ndash timen. Dhe kjo është dhurata më e mirë për të gjithë. Kështu që nëse më thua që unë mund të bëj të pamundurën, Unë ndoshta do të qesh me ty. Nuk e di ende nëse e kam ndryshuar botën, sepse nuk di aq shumë rreth asaj dhe nuk di aq shumë as rreth kthimit pas vdekjes, por nëse ti më bën të qesh shumë, ndonjëherë unë harroj në cilin shekull jam. Kjo nuk është hera ime e parë këtu. As hera e fundit. Këto nuk janë fjalët e fundit që do ti tregoj. Por për cdo rast, unë jam duke e provuar për më të mirën për t'a bërë në mënyrë të duhur kësaj here.
Thank you.
Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)
Thank you.
(Applause)
Faleminderit.
Thank you.
(Duartrokitje)
(Applause)
Faleminderit.
Thank you.
(Duartrokitje)
(Applause)