Αν αποκτήσω κόρη, αντί για Μαμά, θα με φωνάζει Σημείο Β, γιατί έτσι θα ξέρει πως ό,τι κι αν συμβεί, τουλάχιστον πάντα θα μπορεί να με βρει. Και θα ζωγραφίσω το ηλιακό σύστημα στο πίσω μέρος των χεριών της οπότε θα πρέπει να μάθει ολόκληρο στο σύμπαν πριν μπορεί να πει, "Α, το ξέρω σαν το πίσω μέρος της παλάμης μου!" Και θα μάθει ότι αυτή η ζωή θα σε χτυπήσει δυνατά - στο πρόσωπο! θα περιμένει να σηκωθείς μόνο και μόνο για να σε κλωτσήσει στο στομάχι. Αλλά με το να χάνεις τον αέρα από μέσα σου είναι ο μόνος τρόπος να θυμίζεις στα πνευμόνια σου πόσο τους αρέσει η γεύση του αέρα. Υπάρχει πόνος, εδώ που δεν γιατρεύεται με επιδέσμους ή ποίηση. Οπότε την πρώτη φορά που θα συνειδητοποιήσει πως η Βιονική Γυναίκα δεν θα έρθει τελικά, θα φροντίσω να ξέρει πως δεν χρειάζεται να φοράει την κάπα της ολομόναχη. Γιατί όσο και αν ανοίξεις τα δάχτυλά σου, τα χέρια σου θα είναι πάντα πολύ μικρά για να πιάσουν όλο τον πόνο που θέλεις να γιατρέψεις. Πίστεψέ με, το έχω προσπαθήσει. "Και μωρό μου," θα της πω, μην σηκώνεις την μύτη σου στον αέρα έτσι! το ξέρω το κόλπο: το έχω κάνει κι εγώ εκατομμύρια φορές! Απλά ψάχνεις για καπνό ώστε να ακολουθήσεις τα ίχνη πίσω στο σπίτι που κάηκε, να βρεις το αγόρι που έχασε τα πάντα στη φωτιά και να προσπαθήσεις να τον σώσεις. Ή αλλιώς να βρεις το αγόρι που άναψε τη φωτιά, και να προσπαθήσεις να το αλλάξεις. Αλλά ξέρω πως θα το κάνει ούτως ή άλλως, οπότε αντ' αυτού, θα είμαι πάντα εφοδιασμένη με σοκολάτες και γαλότσες κοντά, γιατί δεν υπάρχει ερωτική απογοήτευση που η σοκολάτα δε γιατρεύει! Εντάξει, υπάρχουν μερικές απογοητεύσεις που η σοκολάτα δεν γιατρεύει! Αλλά γι' αυτό υπάρχουν οι γαλότσες. Γιατί η βροχή θα ξεπλύνει τα πάντα, αν την αφήσεις. Θέλω να βλέπει τον κόσμο μέσα από το πάτωμα ενός γυάλινου πλοίου, να βλέπει μέσα από μικροσκόπιο τους γαλαξίες που υπάρχουν στην αιχμή του ανθρώπινου νου, γιατί έτσι μου έμαθε η δική μου μαμά. Ότι θα υπάρξουν τέτοιες μέρες. ♫ Θα υπάρχουν τέτοιες μέρες, μου είπε η μαμά μου. ♫ Όταν ανοίγεις τα χέρια σου να πιάσεις, και καταλήγεις μόνο με φουσκάλες και μώλωπες, όταν βγαίνεις από τον τηλεφωνικό θάλαμο και προσπαθείς να πετάξεις και οι άνθρωποι που θέλεις να σώσεις είναι αυτοί που στέκονται στην κάπα σου, όταν οι μπότες σου έχουν γεμίσει με βροχή, και εσύ έχεις βυθιστεί ως τα γόνατα μέσα στην απογοήτευση. Και αυτές ακριβώς είναι οι ημέρες που έχεις έναν παραπάνω λόγο να λες ευχαριστώ. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το πως ο ωκεανός αρνείται να πάψει να φιλάει την ακτή, όσες φορές και αν τον σπρώχνει πίσω. Εσύ θα έχεις τον αέρα παιδικής γοητείας, Εσύ σαν αστέρι θα αρχίζεις ξανά, και ξανά. Και ανεξάρτητα από το πόσες νάρκες εκρύγνονται κάθε λεπτό, φρόντισε το μυαλό σου να εστιάζει στην ομορφιά αυτής της ζωής. Και ναι, σε κλίμακα από το ένα ως την τυφλή εμπιστοσύνη είμαι τραγικά αφελής. Αλλά θέλω να ξέρει πως αυτός ο κόσμος είναι φτιαγμένος από ζάχαρη. Μπορεί να θρυμματιστεί τόσο εύκολα, αλλά να μην φοβάται να βγάλει τη γλώσσα της και να δοκιμάσει. "Μωρό μου", θα της λέω, "να θυμάσαι, η μαμά σου είναι ανήσυχη, και ο μπαμπάς σου αγωνιστής, και εσύ είσαι το κορίτσι με τα μικρά χέρια και τα μεγάλα μάτια που ποτέ δεν σταματά να ζητάει κι άλλο." Να θυμάσαι πως τα καλά έρχονται σε τρία αλλά το ίδιο και τα άσχημα. Και πάντα να ζητάς συγγνώμη όταν έχεις κάνει λάθος. Όμως ποτέ μην απολογείσαι για το πώς τα μάτια σου δεν παύουν να λάμπουν. Η φωνή σου είναι μικρή, όμως ποτέ μη σταματάς να τραγουδάς. Και όταν πια σου δίνουν βαθειά θλίψη, όταν σου ρίχνουν πόλεμο και μίσος κάτω από την πόρτα σου και σου προσφέρουν φυλλάδια σε γωνιές του δρόμου κυνισμού και ήττας, να τους πεις πως θα έπρεπε οπωσδήποτε να γνωρίσουν την μητέρα σου.
If I should have a daughter, instead of "Mom," she's going to call me "Point B," because that way she knows that no matter what happens, at least she can always find her way to me. And I'm going to paint solar systems on the backs of her hands so she has to learn the entire universe before she can say, "Oh, I know that like the back of my hand." And she's going to learn that this life will hit you hard in the face, wait for you to get back up just so it can kick you in the stomach. But getting the wind knocked out of you is the only way to remind your lungs how much they like the taste of air. There is hurt, here, that cannot be fixed by Band-Aids or poetry. So the first time she realizes that Wonder Woman isn't coming, I'll make sure she knows she doesn't have to wear the cape all by herself, because no matter how wide you stretch your fingers, your hands will always be too small to catch all the pain you want to heal. Believe me, I've tried. "And, baby," I'll tell her, don't keep your nose up in the air like that. I know that trick; I've done it a million times. You're just smelling for smoke so you can follow the trail back to a burning house, so you can find the boy who lost everything in the fire to see if you can save him. Or else find the boy who lit the fire in the first place, to see if you can change him. But I know she will anyway, so instead I'll always keep an extra supply of chocolate and rain boots nearby, because there is no heartbreak that chocolate can't fix. Okay, there's a few that chocolate can't fix. But that's what the rain boots are for, because rain will wash away everything, if you let it. I want her to look at the world through the underside of a glass-bottom boat, to look through a microscope at the galaxies that exist on the pinpoint of a human mind, because that's the way my mom taught me. That there'll be days like this. (Singing) There'll be days like this, my momma said. When you open your hands to catch and wind up with only blisters and bruises; when you step out of the phone booth and try to fly and the very people you want to save are the ones standing on your cape; when your boots will fill with rain, and you'll be up to your knees in disappointment. And those are the very days you have all the more reason to say thank you. Because there's nothing more beautiful than the way the ocean refuses to stop kissing the shoreline, no matter how many times it's sent away. You will put the wind in win some, lose some. You will put the star in starting over, and over. And no matter how many land mines erupt in a minute, be sure your mind lands on the beauty of this funny place called life. And yes, on a scale from one to over-trusting, I am pretty damn naive. But I want her to know that this world is made out of sugar. It can crumble so easily, but don't be afraid to stick your tongue out and taste it. "Baby," I'll tell her, "remember, your momma is a worrier, and your poppa is a warrior, and you are the girl with small hands and big eyes who never stops asking for more." Remember that good things come in threes and so do bad things. Always apologize when you've done something wrong, but don't you ever apologize for the way your eyes refuse to stop shining. Your voice is small, but don't ever stop singing. And when they finally hand you heartache, when they slip war and hatred under your door and offer you handouts on street-corners of cynicism and defeat, you tell them that they really ought to meet your mother.
Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.
(Applause)
Thank you. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ!
Thanks.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Εντάξει, θέλω να σταματήσετε μια στιγμή, και θέλω να σκεφτείτε τρία πράγματα που ξέρετε πως είναι αληθινά. Μπορούν να είναι για οτιδήποτε θέλετε - τεχνολογία, ψυχαγωγία, σχεδιασμό, την οικογένειά σας, τι είχατε για πρωινό. Ο μόνος κανόνας είναι, μην το σκεφτείτε πολύ. Εντάξει, έτοιμοι; Πάμε. Εντάξει.
All right, so I want you to take a moment, and I want you to think of three things that you know to be true. They can be about whatever you want -- technology, entertainment, design, your family, what you had for breakfast. The only rule is don't think too hard. Okay, ready? Go. Okay.
Οπότε ορίστε τα τρία πράγματα που ξέρω πως είναι αληθινά: Ξέρω πως ο Ζαν-Λουκ Γκοντάρ είχε δίκιο όταν είπε πως, "μια καλή ιστορία έχει αρχή, μέση και τέλος, αλλά όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά." Ξέρω πως είμαι απίστευτα αγχωμένη και ενθουσιασμένη που βρίσκομαι εδώ πάνω, που αποτρέπει την ικανότητά μου να το παίζω άνετη! (Γέλια) Και ξέρω πως περίμενα όλη τη βδομάδα να πω αυτό το αστείο. (Γέλια) Γιατί κάλεσαν το σκιάχτρο να μιλήσει στο TED; Επειδή είναι τόσο καλός δεν μπαίνουν άλλοι στα χωράφια του. (Γέλια) Συγγνώμη! Εντάξει, αυτά είναι τα τρία πράγματα που ξέρω να είναι αληθινά. Αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα που δυσκολεύομαι να καταλάβω. Οπότε γράφω ποιήματα για να τα ξεκαθαρίζω. Μερικές φορές ο μόνος τρόπος που ξέρω για να λύσω κάτι είναι γράφοντας ένα ποίημα. Και μερικές φορές φτάνω στο τέλος του ποιήματος, κοιτάω πίσω και λέω, "Α, αυτό ήταν τελικά." Αλλά μερικές φορές φτάνω στο τέλος του ποιήματος και δεν έχω λύσει τίποτα, αλλά τουλάχιστον έχω ένα καινούριο ποίημα από αυτό.
So here are three things I know to be true. I know that Jean-Luc Godard was right when he said that, "A good story has a beginning, a middle and an end, although not necessarily in that order." I know that I'm incredibly nervous and excited to be up here, which is greatly inhibiting my ability to keep it cool. (Laughter) And I know that I have been waiting all week to tell this joke. (Laughter) Why was the scarecrow invited to TED? Because he was out standing in his field. (Laughter) I'm sorry. Okay, so these are three things I know to be true. But there are plenty of things I have trouble understanding. So I write poems to figure things out. Sometimes the only way I know how to work through something is by writing a poem. Sometimes I get to the end of the poem, look back and go, "Oh, that's what this is all about," and sometimes I get to the end of the poem and haven't solved anything, but at least I have a new poem out of it.
Η προφορική ποίηση είναι η τέχνη της παραστατικής ποίησης. Λέω στον κόσμο ότι περιλαμβάνει τη δημιουργία ποίησης που δεν μπορεί να μείνει στο χαρτί, που κάτι σε αυτό απαιτεί να ακουστεί δυνατά ή να το δεις από κοντά. Όταν ήμουν πρωτοετής στο Λύκειο, ήμουν ένα άτομο δραστήριο μέσα σε νευρικές ορμόνες. Ήμουν υπαναπτυγμένη και υπερ-ευαίσθητη. Και παρά το φόβο μου του να με κοιτάνε για αρκετό χρόνο, με ενθουσίαζε η ιδέα της προφορικής ποίησης. Ένιωθα πως οι δύο κρυφές μου αγάπες, η ποίηση και το θέατρο, βρέθηκαν μαζί, κάνανε ένα μωρό, ένα μωρό που έπρεπε να γνωρίσω. Οπότε αποφάσισα να το δοκιμάσω. Το πρώτο μου προφορικό ποίημα, μεστό με τη σοφία ενός δεκατετράχρονου, ήταν για την αδικία του να σε βλέπουν μη θηλυκή. Το ποίημα ήταν γεμάτο αγανάκτηση, και αρκετά υπερβολικό, αλλά η μόνη προφορική ποίηση που είχα δει μέχρι τότε ήταν κυρίως οργισμένη, οπότε νόμιζα πως αυτό περίμεναν και από εμένα. Την πρώτη φορά που παρουσίασα το κοινό από έφηβους εξέφρασε την συμπόνια του, και όταν κατέβηκα από τη σκηνή έτρεμα. Ένιωσα ένα σκούντημα στον ώμο, και γυρίζοντας είδα ένα γιγάντιο κορίτσι φορώντας ένα φούτερ με κουκούλα να ξεπροβάλει από το πλήθος. Πρέπει να ήταν 2.5 μέτρα ψηλή και φαινόταν πως θα μπορούσε να με δείρει με ένα χέρι, αλλά τελικά μου έγνεψε με νόημα και είπε, "Ξέρεις, το ένιωσα αυτό. Ευχαριστώ." Και ήταν σαν να έπεσε κεραυνός. Είχα κολλήσει.
Spoken-word poetry is the art of performance poetry. I tell people it involves creating poetry that doesn't just want to sit on paper, that something about it demands it be heard out loud or witnessed in person. When I was a freshman in high school, I was a live wire of nervous hormones. And I was underdeveloped and over-excitable. And despite my fear of ever being looked at for too long, I was fascinated by the idea of spoken-word poetry. I felt that my two secret loves, poetry and theater, had come together, had a baby, a baby I needed to get to know. So I decided to give it a try. My first spoken-word poem, packed with all the wisdom of a 14-year-old, was about the injustice of being seen as unfeminine. The poem was very indignant, and mainly exaggerated, but the only spoken-word poetry that I had seen up until that point was mainly indignant, so I thought that's what was expected of me. The first time that I performed, the audience of teenagers hooted and hollered their sympathy, and when I came off the stage, I was shaking. I felt this tap on my shoulder, and I turned around to see this giant girl in a hoodie sweatshirt emerge from the crowd. She was maybe eight feet tall and looked like she could beat me up with one hand, but instead she just nodded at me and said, "Hey, I really felt that. Thanks." And lightning struck. I was hooked.
Ανακάλυψα ένα μπαρ στο Νοτιοανατολικό Μανχάταν που κάθε βδομάδα είχε ανοικτό μικρόφωνο ποίησης, και οι μπερδεμένοι, αλλά και υποστηρικτικοί, γονείς μου με πήγαν να απορροφήσω κάθε ίχνος προφορικής ποίησης που μπορούσα. Ήμουν η νεότερη εκεί κατά τουλάχιστον μία δεκαετία, αλλά οι ποιητές στο Κλαμπ Ποίησης Μπόουερυ δεν φαινόντουσαν να ενοχλούνται από το δεκατετράχρονο που περιπλανιόταν -- για την ακρίβεια, με υποδέχτηκαν. Και εδώ, ακούγοντας αυτούς τους ποιητές να μοιράζονται τις ιστορίες τους έμαθα πως η προφορική ποίηση δεν χρειάζεται να έχει οργή, μπορούσε να είναι διασκεδαστική ή επώδυνη ή σοβαρή ή ανόητη. Το Κλαμπ Ποίησης Μπόουερυ έγινε η τάξη μου και το σπίτι μου. Και οι ποιητές που παρουσίαζαν με ενθάρρυναν να μοιραστώ κι εγώ τις ιστορίες μου. Ασχέτως με το ότι ήμουν 14 -- μου είπαν, "Γράψε για το πώς είναι να είσαι 14." Κι έτσι έκανα και στεκόμουν κατάπληκτη κάθε βδομάδα όταν αυτοί οι καταπληκτικοί, ενήλικοι ποιητές γελούσαν μαζί μου και εξέφραζαν τη συμπόνια τους και χειροκροτούσαν και μου έλεγαν, "Ξέρεις, το ένιωσα κι εγώ αυτό."
I discovered this bar on Manhattan's Lower East Side that hosted a weekly poetry open Mic, and my bewildered, but supportive, parents took me to soak in every ounce of spoken word that I could. I was the youngest by at least a decade, but somehow the poets at the Bowery Poetry Club didn't seem bothered by the 14-year-old wandering about. In fact, they welcomed me. And it was here, listening to these poets share their stories, that I learned that spoken-word poetry didn't have to be indignant, it could be fun or painful or serious or silly. The Bowery Poetry Club became my classroom and my home, and the poets who performed encouraged me to share my stories as well. Never mind the fact that I was 14. They told me, "Write about being 14." So I did and stood amazed every week when these brilliant, grown-up poets laughed with me and groaned their sympathy and clapped and told me, "Hey, I really felt that too."
Τώρα μπορώ να χωρίσω το ταξίδι μου στην προφορική ποίηση σε τρία βήματα. Το πρώτο βήμα ήταν η στιγμή που είπα, "Μπορώ. Μπορώ να το κάνω αυτό." Κι αυτό ήταν χάριν του κοριτσιού με την κουκούλα. Το δεύτερο βήμα ήταν τη στιγμή που είπα, "Θα το κάνω. Θα συνεχίσω. Αγαπώ την προφορική ποίηση. Θα επιστρέφω κάθε βδομάδα." Και το τρίτο βήμα ξεκίνησε όταν κατάλαβα πως δεν χρειαζόταν να γράφω ποιήματα με αγανάκτηση, αν αυτό δεν εξέφραζε αυτό που ήμουν. Υπήρχαν πράγματα που ίσχυαν συγκεκριμένα σε μένα, και όσο επικεντρωνόμουν σε αυτά, όλο και πιο περίεργη γινόταν η ποίηση μου, αλλά όλο και πιο πολύ την ένιωθα δική μου. Δεν είναι μόνο η παροιμία "γράψε αυτό που γνωρίζεις," είναι το να συγκεντρώνεις όλη τη γνώση και εμπειρία που έχεις μαζέψει ως τώρα ώστε να σε βοηθήσουν να βουτήξεις σε ό,τι δεν γνωρίζεις. Χρησιμοποιώ την ποίηση για να με βοηθήσει να λύσω ό,τι δεν καταλαβαίνω, αλλά έρχομαι σε κάθε νέο ποίημα με μια σάκα γεμάτη από όπου αλλού έχω περάσει.
Now I can divide my spoken-word journey into three steps. Step one was the moment I said, "I can. I can do this." And that was thanks to a girl in a hoodie. Step two was the moment I said, "I will. I will continue. I love spoken word. I will keep coming back week after week." And step three began when I realized I didn't have to write indignant poems, if that's not what I was. There were things that were specific to me, and the more that I focused on those things, the weirder my poetry got, but the more that it felt like mine. It's not just the adage "Write what you know." It's about gathering up all of the knowledge and experience you've collected up to now to help you dive into the things you don't know. I use poetry to help me work through what I don't understand, but I show up to each new poem with a backpack full of everywhere else that I've been.
Όταν πήγα στο πανεπιστήμιο, γνώρισα έναν άλλο ποιητή που μοιραζόταν την πίστη μου στη μαγεία της προφορικής ποίησης. Και βασικά, ο Φιλ Κέι και εγώ τυχαίνει να μοιραζόμαστε το ίδιο επώνυμο. Στο λύκειο ξεκίνησα το πρόγραμμα V.O.I.C.E. για να ενθαρρύνω τους φίλους μου να κάνουν προφορική ποίηση μαζί μου. Αλλά ο Φιλ και εγώ αποφασίσαμε να επανεφεύρουμε το πρόγραμμα V.O.I.C.E -- αυτή τη φορά αλλάζοντας το σκοπό στο να χρησιμοποιούμε την προφορική ποίηση ως τρόπο ψυχαγωγίας, εκπαίδευσης και έμπνευσης. Παραμείναμε φοιτητές, αλλά στο ενδιάμεσο ταξιδεύαμε, δίναμε παραστάσεις και διδάσκαμε από εννιάχρονα μέχρι μεταπτυχιακούς τέχνης, από την Καλιφόρνια ως την Ιντιάνα, την Ινδία, ως το δημόσιο λύκειο στη γειτονιά του πανεπιστημίου.
When I got to university, I met a fellow poet who shared my belief in the magic of spoken-word poetry. And actually, Phil Kaye and I coincidentally also share the same last name. When I was in high school I had created Project V.O.I.C.E. as a way to encourage my friends to do spoken word with me. But Phil and I decided to reinvent Project V.O.I.C.E., this time changing the mission to using spoken-word poetry as a way to entertain, educate and inspire. We stayed full-time students, but in between we traveled, performing and teaching nine-year-olds to MFA candidates, from California to Indiana to India to a public high school just up the street from campus.
Και βλέπαμε ξανά και ξανά πώς η προφορική ποίηση σπάει κλειδαριές. Αλλά τελικά κάποιες φορές, η ποίηση μπορεί να είναι τρομακτική. Τελικά κάποιες φορές, πρέπει να ξεγελάσεις εφήβους ώστε να γράψουν ποίηση. Οπότε σκέφτηκα λίστες. Όλοι μπορούν να γράψουν λίστες. Και η πρώτη λίστα που αναθέτω είναι "10 Πράγματα που γνωρίζω να είναι αληθινά." Και να τι συμβαίνει, και τι θα ανακαλύπτατε κι εσείς αν αρχίζαμε να μοιραζόμαστε τις λίστες μας δυνατά. Σε κάποια στιγμή, θα συνειδητοποιούσατε πως κάποιος έχει κάτι ακριβώς ίδιο με εσάς, ή κάτι παρόμοιο με κάτι στη λίστα σας. Και μετά κάποιος άλλος θα έχει το ακριβώς αντίθετο με το δικό σας. Τρίτον, κάποιος μπορεί να έχει κάτι που δεν έχετε ακούσει ξανά. Και τέταρτον, κάποιος μπορεί να έχει κάτι που νομίζατε πως ξέρατε, αλλά το παρουσιάζουν από καινούρια οπτική γωνία. Και λέω στους ανθρώπους πως έτσι ξεκινάνε οι μεγάλες ιστορίες -- από αυτές τις τέσσερις διασταυρώσεις του τι σε παθιάζει και σε τι μπορεί οι άλλοι να έχουν επενδύσει.
And we saw over and over the way that spoken-word poetry cracks open locks. But it turns out sometimes, poetry can be really scary. Turns out sometimes, you have to trick teenagers into writing poetry. So I came up with lists. Everyone can write lists. And the first list that I assign is "10 Things I Know to be True." And here's what happens, you would discover it too if we all started sharing our lists out loud. At a certain point, you would realize that someone has the exact same thing, or one thing very similar, to something on your list. And then someone else has something the complete opposite of yours. Third, someone has something you've never even heard of before. Fourth, someone has something you thought you knew everything about, but they're introducing a new angle of looking at it. And I tell people that this is where great stories start from -- these four intersections of what you're passionate about and what others might be invested in.
Και οι περισσότεροι ανταποκρίνονται καλά σε αυτή την άσκηση. Όμως μια μαθήτριά μου, μια πρωτοετής με το όνομα Σάρλοτ, δεν είχε πειστεί. Η Σάρλοτ έγραφε λίστες καλά, αλλά αρνιόταν να γράψει ποιήματα. "Κυρία", έλεγε, "Απλά δεν έχω ενδιαφέρον. Δεν έχω τίποτα ενδιαφέρον να πω." Οπότε της ανέθετα λίστες, και μια μέρα της ανέθεσα τη λίστα "10 Πράγματα που θα έπρεπε να έχω μάθει ως τώρα." Νούμερο τρία στη λίστα της Σάρλοτ ήταν, "θα έπρεπε να έχω μάθει να μην κολλάω με άντρες τρεις φορές την ηλικίας μου." Τη ρώτησα τι σήμαινε αυτό, και είπε, "Κυρία, είναι κάπως μεγάλη ιστορία." Και της λέω, "Σάρλοτ, μου ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον εμένα." Κι έτσι έγραψε το πρώτο της ποίημα, ένα ερωτικό ποίημα τελείως διαφορετικό απ΄ ότι έχω ακούσει ως τώρα. Και το ποίημα ξεκινά, "Ο Άντερσον Κούπερ είναι ένας πανέμορφος άνδρας." (Γέλια) "Τον είδατε στο 60 Λεπτά, να ανταγωνίζεται τον Μάικλ Φελπς στην πισίνα -- φορώντας μόνο το μαγιώ του -- βουτώντας στο νερό, αποφασισμένος να νικήσει τον πρωταθλητή κολύμβησης; Μετά τον αγώνα, τινάζει τα βρεγμένα, λευκά σαν σύννεφα, μαλλιά του και λέει, "Είσαι θεός." Όχι, Άντερσον, εσύ είσαι ο θεός."
And most people respond really well to this exercise. But one of my students, a freshman named Charlotte, was not convinced. Charlotte was very good at writing lists, but she refused to write any poems. "Miss," she'd say, "I'm just not interesting. I don't have anything interesting to say." So I assigned her list after list, and one day I assigned the list "10 Things I Should Have Learned by Now." Number three on Charlotte's list was, "I should have learned not to crush on guys three times my age." I asked her what that meant, and she said, "Miss, it's kind of a long story." And I said, "Charlotte, it sounds pretty interesting to me." And so she wrote her first poem, a love poem unlike any I had ever heard before. And the poem began, "Anderson Cooper is a gorgeous man." (Laughter) "Did you see him on 60 Minutes, racing Michael Phelps in a pool -- nothing but swim trunks on -- diving in the water, determined to beat this swimming champion? After the race, he tossed his wet, cloud-white hair and said, 'You're a god.' No, Anderson, you're the god."
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ξέρω πως ο πρώτος κανόνας του να είσαι άνετος είναι να φαίνεσαι αδιάφορος, να μην παραδέχεσαι ποτέ πως κάτι σε τρομάζει ή σε εντυπωσιάζει ή σε ενθουσιάζει. Κάποιος μου είπε κάποτε πως είναι σαν να περπατάς στη ζωή έτσι. Φυλάγεσαι από ό,τι αναπάντεχες στενοχώριες ή πόνους μπορεί να εμφανιστούν. Αλλά εγώ προσπαθώ να περπατάω στη ζωή έτσι. Και ναι, αυτό σημαίνει να πιάνεις όλες αυτές τις στενοχώριες και πόνους, αλλά επίσης σημαίνει πως όταν κάτι πανέμορφο, καταπληκτικό πέφτει από τον ουρανό, είμαι έτοιμη να το πιάσω. Χρησιμοποιώ την προφορική ποίηση για να βοηθάω τους μαθητές μου να ανακαλύψουν ξανά τον ενθουσιασμό, να πάνε ενάντια στα ένστικτά τους να είναι άνετοι και αδιάφοροι και, αντί για αυτό, ενεργά να ασχολούνται με ό,τι συμβαίνει γύρω τους, ώστε να μπορούν να το ξανα-ερμηνεύσουν και να το αναδημιουργίσουν.
Now, I know that the number one rule to being cool is to seem unfazed, to never admit that anything scares you or impresses you or excites you. Somebody once told me it's like walking through life like this. You protect yourself from all the unexpected miseries or hurt that might show up. But I try to walk through life like this. And yes, that means catching all of those miseries and hurt, but it also means that when beautiful, amazing things just fall out of the sky, I'm ready to catch them. I use spoken word to help my students rediscover wonder, to fight their instincts to be cool and unfazed and, instead, actively pursue being engaged with what goes on around them, so that they can reinterpret and create something from it.
Δεν θεωρώ πως η προφορική ποίηση είναι η ιδανική μορφή τέχνης. Πάντα προσπαθώ να βρω τον καλύτερο τρόπο να πω μια ιστορία. Γράφω μιούζικαλ, κάνω ταινίες μικρού μήκους παράλληλα με τα ποιήματά μου. Αλλά διδάσκω προφορική ποίηση γιατί είναι προσβάσιμη. Δεν μπορούν όλοι να διαβάσουν μουσική ή να έχουν κάμερα, αλλά όλοι μπορούν να επικοινωνήσουν με κάποιο τρόπο, και όλοι έχουν ιστορίες από τις οποίες οι υπόλοιποι μπορούμε να μάθουμε. Επίσης, η προφορική ποίηση επιτρέπει άμεση σύνδεση. Δεν είναι ασυνήθιστο οι άνθρωποι να νιώθουν μόνοι ή ότι κανείς δεν τους καταλαβαίνει, αλλά η προφορική ποίηση δείχνει πως αν έχεις τη δυνατότητα να εκφραστείς και το θάρρος να παρουσιάσεις αυτές τις ιστορίες και απόψεις, θα μπορούσες να επιβραβευτείς με ένα δωμάτιο γεμάτο συνομηλίκους, ή την κοινότητά σου, που θα σε ακούσουν. Και μπορεί ένα τεράστιο κορίτσι με κουκούλα να ταυτιστεί με ό,τι μοιράστηκες. Και αυτή είναι μια καταπληκτική συνειδητοποίηση να έχεις, ειδικά στα 14. Επίσης, τώρα με το YouTube, η σύνδεση δεν είναι περιορισμένη στο δωμάτιο που βρίσκεσαι. Είμαι τόσο τυχερή που υπάρχει αυτό το αρχείο με παραστάσεις που μπορώ να μοιραστώ με τους μαθητές μου. Επιτρέπει ακόμα περισσότερες ευκαιρίες να βρουν έναν ποιητή ή ποίημα που μπορούν να ταυτιστούν.
It's not that I think that spoken-word poetry is the ideal art form. I'm always trying to find the best way to tell each story. I write musicals; I make short films alongside my poems. But I teach spoken-word poetry because it's accessible. Not everyone can read music or owns a camera, but everyone can communicate in some way, and everyone has stories that the rest of us can learn from. Plus, spoken-word poetry allows for immediate connection. It's not uncommon to feel like you're alone or that nobody understands you, but spoken word teaches that if you have the ability to express yourself and the courage to present those stories and opinions, you could be rewarded with a room full of your peers, or your community, who will listen. And maybe even a giant girl in a hoodie who will connect with what you've shared. And that is an amazing realization to have, especially when you're 14. Plus, now with YouTube, that connection's not even limited to the room we're in. I'm so lucky that there's this archive of performances that I can share with my students. It allows for even more opportunities for them to find a poet or a poem that they connect to. Once you've figured this out,
Υπάρχει οι πειρασμός -- μόλις το έχεις καταλάβει -- να γράφεις συνεχώς το ίδιο ποίημα, ή να λες την ίδιο ιστορία, ξανά και ξανά, μόλις δεις ότι θα σου αποδώσει χειροκρότημα. Δεν αρκεί να μάθεις πως μπορείς να εκφραστείς: πρέπει να ωριμάσεις και να εξερευνήσεις και να πάρεις ρίσκα και να προκαλείς τον εαυτό σου. Και αυτό είναι το τρίτο βήμα: να συγχέεις τη δουλειά που κάνεις με αυτό που σε κάνει εσένα, ακόμα και αν αυτά τα πράγματα πάντα αλλάζουν. Επειδή το τρίτο βήμα ποτέ δεν τελειώνει. Αλλά δεν μπορείς να ξεκινάς από το τρίτο βήμα, πρώτα πρέπει να κάνεις το πρώτο βήμα: Μπορώ.
it is tempting to keep writing the same poem, or keep telling the same story, over and over, once you've figured out that it will gain you applause. It's not enough to just teach that you can express yourself. You have to grow and explore and take risks and challenge yourself. And that is step three: infusing the work you're doing with the specific things that make you you, even while those things are always changing. Because step three never ends. But you don't get to start on step three, until you take step one first:
Ταξιδεύω πολύ όταν διδάσκω, και δεν καταφέρνω πάντα να δω τους μαθητές μου να φτάσουν στο τρίτο βήμα, αλλά ήμουν τυχερή με την Σάρλοτ, που κατάφερα να δω το ταξίδι της να ξετυλίγεται έτσι. Την είδα να συνειδητοποιεί πως, με το να βάζει μέσα στη δουλεία της τα πράγματα που ξέρει πως είναι αληθινά, μπορεί να δημιουργήσει ποιήματα που μόνο η Σάρλοτ μπορεί να γράψει -- για βολβούς ματιών και ασανσέρ και την Ντόρα την Εξερευνήτρια. Κι εγώ προσπαθώ να λέω ιστορίες που μόνο εγώ μπορώ να πω -- όπως αυτή την ιστορία. Πέρασα πολύ χρόνο σκεπτόμενη τον καλύτερο τρόπο να πω αυτή την ιστορία, και αναρωτιόμουν αν ο καλύτερος τρόπος ήταν μέσω ηλεκτρονικής παρουσίασης ή μικρού μήκους ταινίας -- και πού ακριβώς ήταν η αρχή ή η μέση ή το τέλος; Και αναρωτιόμουν αν θα έφτανα στο τέλος της ομιλίας και θα τα είχα επιτέλους λύσει όλα, ή όχι.
"I can." I travel a lot while I'm teaching, and I don't always get to watch all of my students reach their step three, but I was very lucky with Charlotte, that I got to watch her journey unfold the way it did. I watched her realize that, by putting the things that she knows to be true into the work she's doing, she can create poems that only Charlotte can write, about eyeballs and elevators and Dora the Explorer. And I'm trying to tell stories only I can tell -- like this story. I spent a lot of time thinking about the best way to tell this story, and I wondered if the best way was going to be a PowerPoint, a short film -- And where exactly was the beginning, the middle or the end? I wondered whether I'd get to the end of this talk and finally have figured it all out, or not.
Και πάντα πίστευα πως η αρχή μου ήταν στο Κλαμπ Ποίησης Μπόουερυ, αλλά είναι πιθανό να ήταν αρκετά νωρίτερα. Στην προετοιμασία μου για το TED, ανακάλυψα αυτή τη σελίδα από ένα παλιό ημερολόγιο. Νομίζω 54 Δεκέμβρη θα έπρεπε να είναι 24. Είναι ξεκάθαρο πως ως παιδί, σίγουρα περπατούσα έτσι στη ζωή. Νομίζω πως όλοι μας έτσι κάναμε. Θέλω να βοηθήσω τους άλλους να ανακαλύψουν ξανά αυτόν τον ενθουσιασμό -- να θέλουν να δοθούν σε αυτό, να θέλουν να μάθουν, να θέλουν να μοιραστούν ό,τι έχουν μάθει, ό,τι ανακάλυψαν πως είναι αλήθεια και ό,τι ακόμα ανακαλύπτουν.
And I always thought that my beginning was at the Bowery Poetry Club, but it's possible that it was much earlier. In preparing for TED, I discovered this diary page in an old journal. I think December 54th was probably supposed to be 24th. It's clear that when I was a child, I definitely walked through life like this. I think that we all did. I would like to help others rediscover that wonder -- to want to engage with it, to want to learn, to want to share what they've learned, what they've figured out to be true and what they're still figuring out.
Οπότε θα ήθελα να κλείσω με αυτό το ποίημα.
So I'd like to close with this poem.
Όταν βομβάρδισαν τη Χιροσίμα, η έκρηξη δημιούργησε ένα μικρό σούπερ νόβα, ώστε κάθε ζωντανό: ζώο, άνθρωπος ή φυτό που ήρθε σε άμεση επαφή με τις ακτίνες του ηλίου μετατρεπόταν σε στάχτη στη στιγμή. Και ό,τι είχε απομείνει από την πόλη ακολούθησε. Η μακροχρόνια βλαβερή πυρηνική ακτινοβολία έκανε μια όλοκληρη πόλη και τον πληθυσμό της να γίνουν σκόνη. Όταν γεννήθηκα, η μαμά μου λέει κοίταξα γύρω μου στο δωμάτιο νοσοκομείου με ένα βλέμμα που έλεγε, "Αυτό; Το έχω ξανακάνει!" Λέει έχω μάτια παλιά. Όταν ο παππούς μου ο Γκέντζι πέθανε, ήμουν μόνο πέντε, αλλά πήρα τη μαμά μου από το χέρι και της είπα, "Μην ανησυχείς, θα επιστρέψει σαν μωρό." Και παρ' όλα αυτά, για κάποια που προφανώς τα έχει ξανακάνει αυτά, ακόμα δεν έχω ανακαλύψει τίποτα. Τα γόνατά μου ακόμα τρέμουν κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή. Η αυτοπεποίθησή μου μετριέται σε κουταλάκι ζάχαρης ανακατεμένο με την ποίησή μου, και πάντα έχει περίεργη γεύση στο στόμα μου. Αλλά στη Χιροσίμα, κάποιοι άνθρωποι αφανίστηκαν, αφήνοντας μόνο ένα ρολόι ή μια σελίδα από ημερολόγιο. Οπότε δεν έχει σημασία που έχω αναστολές αρκετές να γεμίζουν όλες μου τις τσέπες, συνεχίζω να προσπαθώ, ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα γράψω ένα ποίημα για το οποίο θα είμαι περήφανη ώστε να το αφήσω να κάθετε σε έκθεση μουσείου ως τη μόνη απόδειξη ότι υπήρξα. Οι γονείς μου με ονόμασαν Σάρα, που είναι βιβλικό όνομα. Στην αρχική ιστορία ο Θεός είπε στη Σάρα πως μπορούσε να κάνει κάτι απίθανο και εκείνη γέλασε, γιατί η πρώτη Σάρα, δεν ήξερε τι να το κάνει το απίθανο. Και εγώ; Ούτε κι εγώ ξέρω, αλλά βλέπω το απίθανο κάθε μέρα. Απίθανο είναι να συνδεθείς σε αυτόν τον κόσμο, να προσπαθείς να κρατηθείς από άλλους, ενώ τα πάντα εκρύγνονται γύρω σου, ξέροντας πως καθώς μιλάς, δεν περιμένουν απλά να μιλήσουν -- σε ακούν. Νιώθουν ακριβώς όπως νιώθεις την ίδια στιγμή που το νιώθεις. Αυτό παλεύω κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου -- αυτή την απίθανη σύνδεση. Υπαρχεί ένα κομμάτι τοίχου στη Χιροσίμα που κάηκε και έγινε κατάμαυρο από τη ραδιενέργεια. Αλλά στο πρώτο σκαλί, ένας άνθρωπος που στεκόταν εκεί σταμάτησε τις ακτίνες από το να χτυπήσουν την πέτρα. Το μόνο που έχει μείνει πια είναι μια μόνιμη σκιά από θετικό φως. Μετά από την ατομική βόμβα, οι ειδικοί είπαν θα έπαιρνε 75 χρόνια για το ραδιενεργό έδαφος στην πόλη της Χιροσίμα να ξαναφυτρώσει κάτι ξανά. Αλλά εκείνη την άνοιξη, ξεφύτρωναν καινούρια μπουμπούκια από τη γη. Όταν σε συναντήσω, εκείνη τη στιγμή, δεν ανήκω πια στο μέλλον σου. Γρήγορα γίνομαι μέρος του παρελθόντος σου. Αλλά εκείνη τη στιγμή, μπορώ και μοιράζομαι το παρόν σου. Και εσύ, μπορείς και μοιράζεσαι το δικό μου. Και αυτό είναι το καλύτερο δώρο απ' όλα. Οπότε αν μου πεις πως μπορώ να κάνω το απίθανο, μάλλον θα γελάσω μαζί σου. Δεν ξέρω αν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο ακόμα, γιατί δεν ξέρω και τόσα για αυτόν -- και ούτε για τη μετεμψύχωση ξέρω, αλλά αν με κάνεις και γελάσω αρκετά, καμιά φορά ξεχνώ σε ποιόν αιώνα βρίσκομαι. Δεν είναι η πρώτη μου φορά εδώ. Δεν είναι ούτε η τελευταία μου φορά. Αυτές δεν είναι οι τελευταίες λέξεις που θα μοιραστώ. Αλλά για καλό και για κακό, βάζω τα δυνατά μου να το κάνω σωστά αυτή τη μία φορά.
When they bombed Hiroshima, the explosion formed a mini-supernova, so every living animal, human or plant that received direct contact with the rays from that sun was instantly turned to ash. And what was left of the city soon followed. The long-lasting damage of nuclear radiation caused an entire city and its population to turn into powder. When I was born, my mom says I looked around the whole hospital room with a stare that said, "This? I've done this before." She says I have old eyes. When my Grandpa Genji died, I was only five years old, but I took my mom by the hand and told her, "Don't worry, he'll come back as a baby." And yet, for someone who's apparently done this already, I still haven't figured anything out yet. My knees still buckle every time I get on a stage. My self-confidence can be measured out in teaspoons mixed into my poetry, and it still always tastes funny in my mouth. But in Hiroshima, some people were wiped clean away, leaving only a wristwatch or a diary page. So no matter that I have inhibitions to fill all my pockets, I keep trying, hoping that one day I'll write a poem I can be proud to let sit in a museum exhibit as the only proof I existed. My parents named me Sarah, which is a biblical name. In the original story, God told Sarah she could do something impossible, and -- she laughed, because the first Sarah, she didn't know what to do with impossible. And me? Well, neither do I, but I see the impossible every day. Impossible is trying to connect in this world, trying to hold onto others while things are blowing up around you, knowing that while you're speaking, they aren't just waiting for their turn to talk -- they hear you. They feel exactly what you feel at the same time that you feel it. It's what I strive for every time I open my mouth -- that impossible connection. There's this piece of wall in Hiroshima that was completely burnt black by the radiation. But on the front step, a person who was sitting there blocked the rays from hitting the stone. The only thing left now is a permanent shadow of positive light. After the A-bomb, specialists said it would take 75 years for the radiation-damaged soil of Hiroshima City to ever grow anything again. But that spring, there were new buds popping up from the earth. When I meet you, in that moment, I'm no longer a part of your future. I start quickly becoming part of your past. But in that instant, I get to share your present. And you, you get to share mine. And that is the greatest present of all. So if you tell me I can do the impossible -- I'll probably laugh at you. I don't know if I can change the world yet, because I don't know that much about it -- and I don't know that much about reincarnation either, but if you make me laugh hard enough, sometimes I forget what century I'm in. This isn't my first time here. This isn't my last time here. These aren't the last words I'll share. But just in case, I'm trying my hardest to get it right this time around.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Thank you.
Ευχαριστώ.
(Applause)
(Χειροκρότημα)
Thank you.
Ευχαριστώ.
(Applause)
(Χειροκρότημα)
Thank you.