A few years ago, about seven years ago, I found myself hiding in a festival toilet, a music festival toilet, and if anyone's been to a music festival, yeah, you'll know that by the third day, it's pretty nasty. I was standing in the toilet because I couldn't even sit down, because the toilet roll had run out, there was mud everywhere, and it smelled pretty bad. And I stood there thinking, "What am I doing? I don't even need the toilet."
Een paar jaar geleden, een jaar of zeven, had ik mezelf verstopt op een festivaltoilet, een toilet op een muziekfestival, en als iemand van jullie ooit naar een muziekfestival is geweest, tsja, dan weet je dat de toiletten op de derde dag best wel smerig zijn. Ik stond in het toilet omdat ik niet eens kon zitten omdat het toiletpapier op was, er was overal modder, en het stonk best wel erg. Ik stond daar te denken, "Wat doe ik hier? Ik hoef niet eens naar het toilet."
But the reason I went was because I was volunteering for a large charity on climate justice, and it was seven years ago, when lots of people didn't believe in climate change, people were very cynical about activism, and my role, with all of my teammates, was to get people to sign petitions on climate justice and educate them a bit more about the issue. And I cared deeply about climate change and lots of inequality, so I'd go and I'd talk to lots of people, which made me nervous and drained me of energy, but I did it because I cared, but I would hide in the toilets, because I'd be exhausted, and I didn't want my teammates doubting my commitment to the cause, thinking that I was slacking. And we'd go and meet at the end of our shift, and we'd count how many petitions had been signed, and often I'd win the amount of petitions signed even though I had my little breaks in the toilet.
Maar de reden waarom ik ging, was omdat ik vrijwilligerswerk deed voor een inzamelingsactie voor het klimaat en dat was zeven jaar geleden, toen velen nog niet geloofden in klimaatsverandering, mensen waren erg cynisch over activisme, en mijn rol was, samen met mijn teamleden, om mensen petities te laten tekenen voor klimaatrechtvaardigheid en hen bij te scholen over het probleem. Ik gaf heel veel om klimaatsverandering en ongelijkheden, dus ging ik met veel mensen praten, wat me erg nerveus maakte en me veel energie kostte, maar ik deed het omdat ik bezorgd was, maar ik verstopte me in de toiletten omdat ik uitgeput was, en ik wou niet dat mijn teamleden twijfels kregen over hoe toegewijd ik was, of dat ze dachten dat ik luierde. We kwamen bij elkaar aan het einde van onze dienst, en telden hoeveel petities getekend waren, en vaak won ik met de meeste getekende petities, ook al had ik mijn kleine pauzes op het toilet.
But I was always very jealous of the other activists, because either they had the same amount of energy as they had when they began the shift of getting people to sign petitions, or often they had more energy, and they'd be really excited about going to watch the bands in the evening and having a dance. And even if I loved the bands, all I wanted to do was to go back to my tent and have a sleep, because I'd just feel completely wiped out, and I was really jealous of people that had the energy to go and party hard at the festivals. But it also made me really angry, as well, inside. I thought, "This isn't fair, I'm an introvert, and all of the offline campaigning seems to be favoring extroverts." I would go on marches which drained me. That was the other option. Or I'd go and join campaigns outside embassies or shops. The only thing that was on offer was around lots of people, it was very loud activism, it always involved lots of people, it was performing. None of it was for introverts, and I not only thought that that wasn't fair, because a third to a half of the world's population are introverts, which isn't fair on them, because we burn out, or we'd be put off by activism and not do it, and everyone needs to be an activist in this world. And also, I didn't think it was particularly clever, but I could see that a lot of the activism that worked wasn't only extrovert activism. It wasn't only the loud stuff. It wasn't about people performing all the time. A lot of the work that was needed was in the background, was hidden, wasn't seen.
Maar ik was altijd jaloers op de andere activisten, omdat zij ofwel evenveel energie hadden als aan het begin van hun dienst om mensen de petitie te laten tekenen, of vaak hadden ze méér energie, en hadden ze er zin om 's avonds naar bands te kijken en te gaan dansen. Zelfs als ik de bands ook leuk vond, wilde ik alleen maar terug naar mijn tent gaan en slapen, want ik was helemaal uitgeblust. Ik was erg jaloers op mensen die de energie hadden om hard te feesten op de festivals. Maar van binnen maakte het me ook heel erg boos. Ik dacht: "Dit is niet eerlijk, ik ben introvert, en bij al dat offline campagne voeren lijken extroverten in het voordeel." Ik ging marsen lopen die mij uitputten. Dat was de andere optie. Of ik deed mee met campagnes buiten ambassades of winkels. Het enige dat werd aangeboden was in het bijzijn van veel mensen, het was luid activisme, er waren altijd massa's bij betrokken, het was net als optreden. Niets hiervan was voor introverten, en ik vond dat niet alleen oneerlijk, omdat een derde tot de helft van de wereldbevolking introvert is, en het niet eerlijk is voor hen, omdat we opbranden of we zouden afgeschrikt worden en ervan afzien, en in deze wereld moet iedereen een activist zijn. Daarbij vond ik dit niet bepaald slim, maar ik zag dat veel van het effectieve activisme niet alleen maar extrovert was. Het waren niet alleen de luide dingen. Het ging niet altijd om mensen die optreden. Veel waardevol werk gebeurde op de achtergrond, het was verborgen, je zag het niet.
And when I ended up just being a campaigner, because it's the only job I can do, really -- I was campaigning at university, and for the last 10 years, I've been a professional campaigner for large charities, and now I'm a creative campaigner consultant for different charities as well as other work I do -- but I knew that there were other forms of activism that were needed. I started tinkering about seven years ago to see what quieter forms of activism I could engage with so I didn't burn out as an activist, but also to look at some of the issues I was concerned about in campaigning. I was very lucky that, when I worked for Oxfam and other big charities, I could read lots of big reports on what influenced politicians and businesses and the general public, what campaigns worked really well, which ones didn't. And I'm a bit of a geek, so I look at all of that stuff, and I wanted to tinker around to see how I could engage people in social change in a different way, because I think if we want the world to be more beautiful, kind and just, then our activism should be beautiful, kind and just, and often it's not. And today, I just want to talk about three ways that I think activism needs introverts. I think there's lot of other ways, but I'm just going to talk about three.
En toen ik uiteindelijk een campagnevoerder werd, het is het enige waarvoor ik geschikt ben -- ik voerde campagne op de universiteit, en de afgelopen tien jaar heb ik professioneel campagne gevoerd voor grote grote doelen. Nu ben ik creatieve campagne-consultant voor verschillende goede doelen naast ander werk dat ik doe. Maar ik wist dat andere vormen van activisme nodig waren. Zo'n zeven jaar geleden ging ik kijken met welke rustigere vormen van activisme ik mee kon doen zodat ik niet opbrandde als activist, maar ook naar problemen met campagne voeren waar ik me druk om maakte. Ik had het geluk dat, toen ik werkte voor Oxfam en andere goede doelen, ik veel lange rapporten kon lezen over wat invloed had op politici, ondernemingen en het grote publiek. Welke campagnes werkten heel goed, en welke niet? Ik ben nogal een nerd, dus ik kijk naar al die dingen, en wilde wat experimenteren om mensen op een andere manier te betrekken bij sociale verandering. Want ik denk dat als we de wereld mooier, aardiger, en rechtvaardiger willen, dan moet ons activisme ook mooi, aardig, en rechtvaardig zijn, en dat is het vaak niet. Vandaag wil ik praten over drie manieren waarop activisme volgens mij introverten nodig heeft. Er zijn een hoop andere redenen, maar ik zal er drie behandelen.
And the first one is: activism is often very quick, and it's about doing, so extroverts, often their immediate response to injustice is, we've got to do stuff now, we've got to react really quickly -- and yes, we do need to react, but we need to be strategic in our campaigning, and if we just act on anger, often we do the wrong things. I use craft, like needlework -- like this guy behind me is doing -- as a way to not only slow down those extrovert doers, but also to bring in nervous, quiet introverts into activism. By doing repetitive actions, like handicraft, you can't do it fast, you have to do it slowly. And those repetitive stitches help you meditate on the big, complex, messy social change issues and figure out what we can do as a citizen, as a consumer, as a constituent, and all of those different things. It helps you think critically while you're stitching away, and it helps you be more mindful of what are your motives.
De eerste is: activisme is vaak erg snel en het gaat om het 'doen'. De eerste reactie van extroverten op onrechtvaardigheid is: we moeten nú dingen doen, we moeten heel snel reageren. En ja, we moeten reageren, maar het campagne voeren moet strategisch gebeuren, en als we slechts handelen uit woede, doen we vaak verkeerde dingen. Ik gebruik ambacht, zoals handwerk, zoals de jongen achter mij doet, als een manier om niet alleen extroverten te vertragen, maar ook om nerveuze, stille introverten aan te moedigen tot activisme. Repetitieve handelingen, zoals handwerk, kun je niet snel doen, het moet langzaam. En deze steeds herhaalde steken helpen je nadenken over grote, complexe, sociale veranderingsvraagstukken en uit te vinden wat we kunnen doen als burger, als consument, als kiezer, en al deze verschillende dingen. Het helpt je kritisch te denken terwijl je steken zet, en het helpt je om op te letten wat je motieven zijn.
Are you that Barbie aid worker that was mentioned before? Are you about joining people in solidarity, or do you want to be the savior, which often isn't very ethical? But doing needle work together, as well, extroverts and introverts and ambivert -- everyone's on the scale in different places -- because it's a quiet, slow form of activism, it really helps introverts be heard in other areas, where they are often not heard. It sounds odd, but while you're stitching, you don't need eye contact with people. So, for nervous introverts, it means that you can stitch away next to someone or a group of people and ask questions that you're thinking that often you don't get time to ask people, or you're too nervous to ask if you give them eye contact.
Ben jij die Barbie-hulpverlener die eerder genoemd is? Wil je meedoen met mensen uit solidariteit, of wil je de verlosser zijn, wat vaak niet erg ethisch is? Maar ook samen handwerken ... extroverten en introverten en ambiverten -- iedereen staat op andere punten op de schaal -- omdat het een stille, langzame vorm van activisme is, helpt het introverten echt om gehoord te worden op gebieden waarop zij vaak niet gehoord worden. Het klinkt vreemd, maar terwijl je borduurt, hoef je geen oogcontact te maken met mensen. Dus, voor nerveuze introverten betekent dit dat je door kan werken naast iemand of een groep mensen en vragen kan stellen waar je normaal geen tijd voor zou hebben, of waar je door het oogcontact te nerveus voor bent.
So you can get introverts, who are those big, deep thinkers, saying, "That's really interesting that you want to do that extrovert form of activism that's about shaming people or quickly going out somewhere, but who are you trying to target and how, and is that the best way to do it?" So it means you could have these discussions in a very slow way, which is great for the extrovert to slow down and think deeply, but it's really good for the introvert as well, to be heard and to feel part of that movement for change, in a good way.
Dan zeggen introverten, die gewend zijn diep na te denken: "Heel interessant dat je iets wil doen met die extroverte vorm van activisme, gericht op het beschamen van mensen of snel ergens naartoe gaan, maar wie probeer je te bereiken, en hoe, en is dat de beste manier? Je kan deze discussies op een heel langzame manier voeren, wat goed is voor extroverten om tot rust te komen en na te denken, maar het is ook heel goed voor de introverten, om gehoord te worden en zich deel te voelen van een beweging op een goede manier.
Some ways we do it is stitch cards about what values we thread through our activism, and making sure that we don't just react in unethical ways. One, sometimes we work with art institutions where we will get over 150 people at the V&A who can come for hours, sit and stitch together on a particular issue, and then tweet what they're thinking or how it went, like this one.
Soms borduren we kaarten over welke waarden we belangrijk vinden in het activisme, en ervoor zorgen dat we niet slechts onethisch en reactief bezig zijn. Ten eerste werken we soms samen met kunstinstellingen waar meer dan 150 mensen samenkomen op de V&A en urenlang blijven om samen te zitten borduren op een probleem, en vervolgens te tweeten over hoe het ging, zoals deze.
Also, I always think that activism needs introverts because we're really good at intimate activism. So we're good at slow activism, and we're really good at intimate activism, and if this year has told us anything, it's told us that we need to, when we're engaging power holders, we need to engage them by listening to people we disagree with, by building bridges not walls -- walls or wars -- and by being critical friends, not aggressive enemies.
Ook denk ik dat activisme introverten nodig heeft omdat we heel goed zijn met intiem activisme. We zijn dus goed in langzaam activisme, en we zijn goed in intiem activisme, en als dit jaar ons iets geleerd heeft, dan is het dat wij, wanneer we machtshouders aanspreken, we ze moeten betrekken door te luisteren naar mensen met wie het oneens zijn door bruggen te bouwen en niet muren -- muren of oorlogen -- en door kritische vrienden te zijn, en niet agressieve vijanden.
And one example that I do a lot with introverts, but with lots of people, is make gifts for people in power, so not be outside screaming at them, but to give them something like a bespoke handkerchief saying, "Don't blow it. Use your power for good. We know you've got a difficult job in your position of power. How can we help you?" And what's great is, for the introverts, we can write letters while we're making these gifts, so for us, Marks and Spencer, we tried to campaign to get them to implement the living wage. So we made all the 14 board members bespoke handkerchiefs. We wrote them letters, we boxed them up, and we went to the AGM to hand-deliver our gifts and to have that form of intimate activism where we had discussions with them. And what was brilliant was that the chair of the board told us how amazing our campaign was, how heartfelt it was.
Een voorbeeld van wat ik doe met introverten, en met veel mensen, is cadeaus maken voor mensen met macht, dus niet buiten staan schreeuwen tegen ze, maar ze iets te geven zoals een persoonlijke zakdoek waarop staat: "Verpest het niet. Gebruik je macht goed. We weten dat je een moeilijke baan hebt in jouw machtspositie. Hoe kunnen we je helpen?" En wat voor introverten geweldig is, is dat we brieven schrijven terwijl we cadeaus maken. Dus bij Marks and Spencer voerden we campagne om hen een behoorlijk loon te laten invoeren. We maakten voor alle 14 bestuursleden persoonlijke zakdoeken. We schreven ze brieven, stopten ze in een doos en op de aandeelhoudersvergadering gaven we hen onze cadeaus persoonlijk voor een intieme vorm van activisme met discussies. Het was briljant dat de voorzitter van het bestuur ons vertelde hoe geweldig onze campagne was, hoe oprecht het was.
The board members, like Martha Lane Fox, who has hundreds of thousands of followers on Twitter, and highly influential in business, tweeted how impressed she was, and within 10 months, we'd had meetings with Marks and Spencer to say, "We know this is difficult to be a living wage employer, but if you can be one, the rest of the sector will look at it, and it's not right that some of your amazing workers are working full time and still can't pay their bills. And we love Marks and Spencer. How can you be the role model that we want you to be?"
De bestuursleden, zoals Martha Lane Fox, die honderdduizenden volgers heeft op Twitter, en veel invloed heeft in ondernemingen, tweette hoe zeer ze onder indruk was, en binnen tien maanden hadden we meetings met Marks and Spencer en zeiden: "We weten hoe moeilijk het is een werkgever met behoorlijk loon te zijn, maar als het je lukt, zal de rest van de sector ernaar kijken, en het is niet juist dat sommige van jullie werknemers full-time werken en de rekeningen niet kunnen betalen. We houden van Marks and Spencer. Hoe kun je het rolmodel zijn wat wij van je willen?"
So that was that intimate form of activism. We had lots of meetings with them. We then gave them Christmas cards and Valentine's cards to say, "We really want to encourage you to implement the living wage, and within 10 months, they'd announced to the media that they were going to pay the independent living wage, and now --
Dat was de intieme vorm van activisme. We hadden veel meetings met hen. Daarna gaven we ze kerstkaarten en valentijnskaarten om te zeggen, "We willen je echt aanmoedigen om het behoorlijke loon uit te voeren, en binnen tien maanden vertelden ze aan de media dat ze het onafhankelijk bepaalde leefbaar loon gingen betalen, en nu --
(Applause)
(Applaus)
Thank you.
Dankjewel.
And now we're trying to work with them to be accredited, which is really important, and we went back to the last AGM this June and we had these amazing one-to-one discussions with the board members, who told us how much they loved their hankies and how it really moved them, what we were doing, and they all told us that if we were standing outside screaming at them and not being gentle in our protest, they wouldn't have even listened to us, never mind had those discussions with us.
En nu proberen met hen te werken om geaccrediteerd te worden, wat heel belangrijk is, en op de laatste jaarvergadering, in juni, hadden we geweldige discussies met de individuele bestuursleden, die vertelden hoe leuk ze hun zakdoeken vonden, en hoe wat wij deden hen ontroerd had, en allemaal zeiden ze dat als we buiten tegen hen hadden geschreeuwd in plaats van onze vriendelijke aanpak, ze niet eens hadden geluisterd, laat staan discussies met ons gevoerd.
And I think introverts are really good at intimate activism because we like to listen, we like one-to-ones, we don't like small talks, we like those big, juicy issues to discuss with people, we don't like conflict, so we avoid it at all costs, which is really important when we're trying to engage power holders, not to be conflicting with them all the time.
Ik denk dat introverten heel goed zijn met intiem activisme omdat we graag luisteren, we houden van een-op-een, en niet van koetjes en kalfjes, we houden van grote, sappige problemen om met mensen te bespreken we houden niet van conflict, dus vermijden we al te graag, wat heel belangrijk is wanneer je machtshouders wilt betrekken, en niet steeds met hen in conflict bent.
The third way I think activists are really missing out if they don't engage introverts is that introverts, like I said, can be half of the world's population, and most of us won't say that we're introvert, or we get embarrassed by saying what overwhelms us. So for me, a few years ago, my mom used to send me texts in capital letters -- and she can now do emojis and everything, she's fine -- but as soon as I'd see this text, I'd wince and think, "Ooh, it's capital letters, it's too much." And I'd have to ignore it to read the lovely text she sent me. And that's a bit embarrassing, to tell people that capital letters overwhelm you, but we really need introverts to help us do intriguing activism that attracts them rather than puts them off. We're put off by big and brash giant posters and capital letters and explanation marks telling us what to do and vying for our attention.
De derde manier waarop ik denk dat activisten echt iets missen als ze introverten niet betrekken is dat introverten, zoals ik zei, de helft van de wereldpopulatie kunnen zijn en velen van ons niet zullen zeggen dat wij introvert zijn or we schamen ons door te vertellen wat ons overweldigt. Dus een paar jaar geleden, stuurde mijn moeder mij altijd sms'jes in hoofdletters -- nu snapt ze zelfs emoji's, dus het gaat prima -- maar zodra ik het sms'je zag, huiverde ik en dacht: "Oh, het zijn allemaal hoofdletters, dat gaat te ver." Ik moest het negeren om het lieve sms'je kunnen lezen. En het is een beetje beschamend om aan mensen te vertellen dat hoofdletters overweldigend zijn, maar we hebben introverten echt nodig om intrigerend activisme te doen, wat hen aantrekt in plaats van afschrikt. Grote, onbeschaamde posters schrikken ons af net als hoofdletters en uitroeptekens die ons vertellen wat we moeten doen en strijden om onze aandacht.
So some of the things I do with people around the world who take part is make small bits of provocative street art which are hung off eye level, very small, and they're provocative messages. They're not preaching at people or telling them what to do. They're just getting people to engage in different ways, and think for themselves, because we don't like to be told what to do.
Een van de dingen die ik doe met deelnemers van over de hele wereld is kleine stukjes provocatieve straatkunst maken die op ooghoogte hangen, ze zijn heel erg klein, en het zijn provocatieve berichten. Ze prediken niet naar mensen of vertellen ze wat ze moeten doen. Ze betrekken gewoon mensen op andere manieren, en zelf na te denken, want we willen niet dat anderen dat voor ons doen.
It might be wearing a green heart on your sleeve saying what you love and how climate change will affect it, and we'll wear it, and if people say, "Why are you wearing a green heart with the word 'chocolate' on?" and we can have those one-to-one intimate conversations and say, "I love chocolate. Climate change is going to affect it, and I think there's lot of other things that climate change will affect, and I really want to make sure I'm part of the solution, not the problem." And then we deflect, because we don't like to be the center of attention, and say, "What do you love and how will climate change affect it?"
Het is een groen hart op je tong dragen, hoe klimaatsverandering dingen beïnvloedt waar je van houdt en we dragen het, en als mensen vragen: "Waarom draag je een groen hart waar het woord 'chocolade' op staat?" Dan kunnen we een intiem een-op-een gesprek hebben en zeggen, "Ik hou van chocolade. Klimaatsverandering gaat dat beïnvloeden, en ik denk dat ook een heleboel andere dingen beïnvloed zullen worden, en ik wil ervoor zorgen dat ik deel ben van de oplossing, niet het probleem. En dan nemen we een stap terug, want we staan niet graag in het middelpunt, en zeggen: "Hoe gaat klimaatsverandering beïnvloeden waar jij van houdt?"
Or it might be shop-dropping instead of shop-lifting, where we'll make little mini-scrolls with lovely stories on about what's the story behind your clothes. Is it a joyful story of how it's made, or is it a torturous one? And we'll just drop them in little pockets in shops, all lowercase, all handwritten, with kisses and smiley faces in ribbon, and then people are excited that they found it. And we often drop them in unethical shops or in front pockets, and it's a way that we can do offline campaigning that engages us and doesn't burn us out, but also engages other people in an intriguing way online and offline.
Of we plegen winkelgiften, in plaats van winkeldiefstal, waarbij we kleine rollen maken met wonderschone verhaaltjes over het verhaal achter jouw kleding. Is het een blij verhaal of een martelend? We laten ze gewoon achter in kleine vakjes in winkels, allemaal in kleine letters, handgeschreven, met kusjes en lachende gezichtjes met strikken, en dan zijn mensen opgewonden dat ze ze gevonden hebben. We laten ze vaak achter in onethische winkels, of in borstzakken, en het is een manier waarop we offline campagne voeren, waarbij we betrokken zijn, en ons niet opbrandt., maar ons ook betrekt bij andere mensen, online en offline, op intrigerende wijze.
So I've got two calls to action, for the introverts and for the extroverts. For the ambivert, you're involved in all of it. For the extroverts, I want to say that when you're planning a campaign, think about introverts. Think about how valuable our skills are, just as much as extroverts'. We're good at slowing down and thinking deeply, and the detail of issues, we're really good at bringing them out. We're good at intimate activism, so use us in that way. And we're good at intriguing people by doing strange little things that help create conversations and thought. Introverts, my call to action for you is, I know you like being on your own, I know you like being in your head, but activism needs you, so sometimes you've got to get out there. It doesn't mean that you've got to turn into an extrovert and burn out, because that's no use for anyone, but what it does mean is that you should value the skills and the traits that you have that activism needs. So for everyone in this room, whether you're an extrovert or an introvert or an ambivert, the world needs you now more than ever, and you've got no excuse not to get involved.
Ik heb dus twee manieren om in actie te komen, voor introverten en voor extroverten. Voor de ambiverten, jullie zijn hier overal in betrokken. Tegen de extroverten wil ik zeggen, dat wanneer je een campagne plant, denk dan aan de introverten. Denk aan hoe waardevol onze talenten zijn, evenveel als die van extroverten. We zijn goed in rustig aan doen en diep nadenken, en de details van problemen, die we eerder opmerken. We zijn goed met intiem activisme, dus gebruik ons op deze manier. We zijn er goed in mensen te intrigeren door kleine, rare dingen die voor discussies en gedachtes zorgen. Introverten, mijn bericht aan jullie om in actie te komen is: ik weet dat jullie graag op jezelf zijn en graag in je hoofd bezig zijn, maar activisme heeft jullie nodig, dus soms moeten jullie naar buiten. Het betekent niet dat jullie extrovert moeten worden en opbranden, want dat is voor niemand nuttig, maar het betekent wel dat je de talenten en eigenschappen die je hebt, moet waarderen, want activisme heeft ze nodig. Dus voor iedereen in deze ruimte, of je nu een extrovert bent, of een introvert, of een ambivert, de wereld heeft jullie nu meer dan ooit nodig, en je hebt geen excuus om niet mee te doen.
Thanks.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)