Από το 2009, ο κόσμος είναι κολλημένος σε μια αφήγηση για μια επερχόμενη παγκόσμια επισιτιστική κρίση και το τι χρειάζεται να γίνει για να την αποφύγουμε. Πώς να θρέψουμε 9 δις ανθρώπους ως το 2050; Συνέδρια, πόντκαστς και διάλογοι για την παγκόσμια επισιτιστική ασφάλεια ξεκινούν με αυτό το ερώτημα και συνεχίζουν με την απάντηση ότι χρειάζεται να παραγάγουμε 70% περισσότερα τρόφιμα.
Since 2009, the world has been stuck on a single narrative around a coming global food crisis and what we need to do to avoid it. How do we feed nine billion people by 2050? Every conference, podcast and dialogue around global food security starts with this question and goes on to answer it by saying we need to produce 70 percent more food.
Όλη αυτή η κουβέντα για το 2050 προέκυψε αμέσως μετά τις αυξήσεις ρεκόρ στις τιμές των τροφίμων παγκοσμίως το 2008. Ο λαός υπέφερε και πάλευε να επιβιώσει, οι κυβερνήσεις κι οι μεγάλοι ηγέτες έπρεπε να μας δείξουν ότι έδιναν προσοχή στο πρόβλημα και εργάζονταν για την επίλυσή του. Το θέμα είναι ότι το 2050 είναι τόσο μακρινό που δε μας αγγίζει, και το πιο σημαντικό είναι ότι, αν συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι κάνουμε, το χτύπημα θα έρθει πολύ νωρίτερα.
The 2050 narrative started to evolve shortly after global food prices hit all-time highs in 2008. People were suffering and struggling, governments and world leaders needed to show us that they were paying attention and were working to solve it. The thing is, 2050 is so far into the future that we can't even relate to it, and more importantly, if we keep doing what we're doing, it's going to hit us a lot sooner than that.
Πιστεύω ότι είναι ανάγκη να διατυπώσουμε ένα διαφορετικό ερώτημα. Η απάντηση στο οποίο είναι ανάγκη να τεθεί σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Εάν μπορέσουμε να αναδιατάξουμε το παλιό αφήγημα και να το αντικαταστήσουμε με νέα αριθμητικά στοιχεία που να μας δίνουν μια πιο πλήρη εικόνα, τα οποία όλοι να μπορούμε να καταλάβουμε, και που να μας αγγίζουν, τότε θα μπορέσουμε ν' αποφύγουμε την κρίση εξ ολοκλήρου.
I believe we need to ask a different question. The answer to that question needs to be framed differently. If we can reframe the old narrative and replace it with new numbers that tell us a more complete pictures, numbers that everyone can understand and relate to, we can avoid the crisis altogether.
Στο παρελθόν ασχολούμουν με το εμπόριο βασικών αγαθών, κι ένα από τα πράγματα που έμαθα στο εμπόριο ήταν ότι κάθε αγορά φτάνει σε ένα σημείο καμπής, ένα σημείο όπου η αλλαγή ανακύπτει τόσο ραγδαία, ώστε έχει αντίκτυπο στον κόσμο ολόκληρο και τα δεδομένα αλλάζουν για πάντα. Σκεφτείτε την τελευταία οικονομική κρίση, ή τη φούσκα με τις διαδικτυακές εταιρείες.
I was a commodities trader in my past life and one of the things that I learned trading is that every market has a tipping point, the point at which change occurs so rapidly that it impacts the world and things change forever. Think of the last financial crisis, or the dot-com crash.
Η ανησυχία μου, λοιπόν, είναι η εξής: Είναι πιθανό να φτάσουμε σ' ένα παρόμοιο σημείο καμπής στον επισιτισμό και τη γεωργία παγκοσμίως αν η ολοένα αυξανόμενη ζήτηση ξεπεράσει τη δομική ικανότητα παραγωγής τροφίμων που έχει το σύστημα γεωργίας. Αυτό σημαίνει ότι σ' αυτό το στάδιο η προσφορά δεν μπορεί πλέον ν'ανταποκριθεί στη ζήτηση, παρά τις εκτινασσόμενες στα ύψη τιμές, εκτός εάν δεσμευτούμε με συνέπεια σε κάποια αλλαγή στη δομή του συστήματος. Αυτή τη φορά η κρίση δεν θα έχει να κάνει με χρηματιστήριο ή χρήματα. Θα έχει να κάνει με τον λαό. Ο λαός μπορεί να πεινάσει κι οι κυβερνήσεις να πέσουν. Το ερώτημα σε ποιο ακριβώς στάδιο δεν θα μπορεί πια η προσφορά να ανταποκρίνεται στην ολοένα αυξανόμενη ζήτηση άρχισε να με ενδιαφέρει όταν ακόμα δούλευα στο εμπόριο και κατέληξε να μου γίνει έμμονη ιδέα. Από απλό ενδιαφέρον μου έγινε έμμονη ιδέα όταν, ερευνώντας, συνειδητοποίησα πόσο διαλυμένο ήταν το σύστημα και πόσο λίγα δεδομένα λαμβάνονταν υπόψη στη λήψη καίριων αποφάσεων. Ακριβώς τότε αποφάσισα να παρατήσω την καριέρα στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και να ξεκινήσω ένα επιχειρηματικό ταξίδι για να ιδρύσω την Gro Intelligence.
So here's my concern. We could have a tipping point in global food and agriculture if surging demand surpasses the agricultural system's structural capacity to produce food. This means at this point supply can no longer keep up with demand despite exploding prices, unless we can commit to some type of structural change. This time around, it won't be about stock markets and money. It's about people. People could starve and governments may fall. This question of at what point does supply struggle to keep up with surging demand is one that started off as an interest for me while I was trading and became an absolute obsession. It went from interest to obsession when I realized through my research how broken the system was and how very little data was being used to make such critical decisions. That's the point I decided to walk away from a career on Wall Street and start an entrepreneurial journey to start Gro Intelligence.
Στην εταιρεία Gro επικεντρωνόμαστε στη συλλογή δεδομένων και τη μετατροπή τους σε εφόδια για την ανάληψη δράσης, ώστε να ενδυναμώσουμε τους αρμόδιους για τη λήψη αποφάσεων σε κάθε επίπεδο. Κάνοντας, όμως, αυτή τη δουλειά συνειδητοποιήσαμε ότι ο κόσμος -όχι απλώς οι παγκόσμιοι ηγέτες- αλλά επιχειρήσεις και απλοί πολίτες, όπως καθένας μας σ'αυτή την αίθουσα, δεν είχαν κανέναν οδηγό ανάληψης δράσης για το πώς μπορούν ν'αποφύγουν μια επερχόμενη, παγκόσμια επισιτιστική κρίση. Κι έτσι φτιάξαμε ένα μοντέλο, αξιοποιώντας τα petabytes των δεδομένων μας, κι εντοπίσαμε το σημείο καμπής.
At Gro, we focus on bringing this data and doing the work to make it actionable, to empower decision-makers at every level. But doing this work, we also realized that the world, not just world leaders, but businesses and citizens like every single person in this room, lacked an actionable guide on how we can avoid a coming global food security crisis. And so we built a model, leveraging the petabytes of data we sit on, and we solved for the tipping point.
Κανείς δεν γνωρίζει ότι δουλεύουμε, καιρό τώρα, πάνω σ'αυτό το πρόβλημα. Είναι η πρώτη φορά που μοιράζομαι δημοσίως την ανακάλυψή μας. Ανακαλύψαμε ότι το σημείο καμπής απέχει μια δεκαετία από το σήμερα. Ανακαλύψαμε ότι ο κόσμος θα έχει έλλειμμα σε 214 τρις θερμίδων, μέχρι το 2027. Ο κόσμος δεν είναι σε θέση να καλύψει αυτό το χάσμα.
Now, no one knows we've been working on this problem and this is the first time that I'm sharing what we discovered. We discovered that the tipping point is actually a decade from now. We discovered that the world will be short 214 trillion calories by 2027. The world is not in a position to fill this gap.
Θα παρατηρήσατε ότι το θέτω με διαφορετικό τρόπο σε σχέση με το πώς ξεκίνησα την ομιλία μου, κι αυτό γίνεται εσκεμμένα, γιατί μέχρι τώρα μιλούσαμε για τις διαστάσεις του θέματος με όρους μάζας: με κιλά, τόνους, εκατόγραμμα, οποιαδήποτε μονάδα μέτρησης μάζας θέλετε. Γιατί μιλάμε για τα τρόφιμα βάσει βάρους; Επειδή είναι εύκολο. Από μια φωτογραφία πλοίου υπολογίζουμε τη χωρητικότητά του σε τόνους απλώς μ' ένα κομπιουτεράκι τσέπης. Μπορούμε να ζυγίσουμε φορτηγά, αεροπλάνα και βοϊδάμαξες. Αλλά στα τρόφιμα μας ενδιαφέρει η θρεπτική τους αξία. Δεν είναι ίσης αξίας όλα τα τρόφιμα, ακόμη κι αν έχουν το ίδιο βάρος. Αυτό το έμαθα από πρώτο χέρι όταν πήγα από την Αιθιοπία στην Αμερική για το Πανεπιστήμιο. Όταν γύρισα σπίτι, ο πατέρας μου, που ήταν τόσο χαρούμενος που με έβλεπε, με το «καλημέρα» με ρώτησε γιατί είχα παχύνει. Αποδείχτηκε ότι το να τρώω στην Αμερική περίπου την ίδια ποσότητα τροφής που έτρωγα στην Αιθιοπία μου είχε χαρίσει κάποιες παραπάνω καμπύλες. Γι' αυτό το λόγο θα πρέπει να μας ενδιαφέρουν οι θερμίδες και όχι η μάζα. Οι θερμίδες είναι που μας διατηρούν στη ζωή.
Now, you'll notice that the way I'm framing this is different from how I started, and that's intentional, because until now this problem has been quantified using mass: think kilograms, tons, hectograms, whatever your unit of choice is in mass. Why do we talk about food in terms of weight? Because it's easy. We can look at a photograph and determine tonnage on a ship by using a simple pocket calculator. We can weigh trucks, airplanes and oxcarts. But what we care about in food is nutritional value. Not all foods are created equal, even if they weigh the same. This I learned firsthand when I moved from Ethiopia to the US for university. Upon my return back home, my father, who was so excited to see me, greeted me by asking why I was fat. Now, turns out that eating approximately the same amount of food as I did in Ethiopia, but in America, had actually lent a certain fullness to my figure. This is why we should care about calories, not about mass. It is calories which sustain us.
Οπότε, 214 τρις θερμίδες είναι ένα πολύ μεγάλο νούμερο, μα ούτε καν οι πιο σκληροπυρηνικοί ανάμεσά μας δεν σκεφτόμαστε τις εκατοντάδες τρις θερμίδων. Οπότε θα σας το πω και διαφορετικά. Εναλλακτικά, ας το σκεφτούμε όλο αυτό με βάση τα μπέργκερ των Μακντόναλντς. 214 τρις θερμίδες. Ένα απλό μπέργκερ έχει 563 θερμίδες. Αυτό σημαίνει ότι το 2027 θα υπάρχουν στον κόσμο 379 δις λιγότερα μπέργκερ. Περισσότερα απ' όσα έχουν ποτέ παραγάγει τα Μακντόναλντς.
So 214 trillion calories is a very large number, and not even the most dedicated of us think in the hundreds of trillions of calories. So let me break this down differently. An alternative way to think about this is to think about it in Big Macs. 214 trillion calories. A single Big Mac has 563 calories. That means the world will be short 379 billion Big Macs in 2027. That is more Big Macs than McDonald's has ever produced.
Πώς φτάσαμε, λοιπόν, εμείς σ' αυτά τα νούμερα; Δεν είναι τεχνητά. Ο χάρτης σας δείχνει πού βρισκόταν ο κόσμος 40 χρόνια πριν. Σας δείχνει τις θερμιδικές διαφορές σε κάθε χώρα στον κόσμο. Με απλά λόγια, αυτό είναι απλώς οι θερμίδες που καταναλώθηκαν σε μια χώρα μείον τις θερμίδες που παρήχθησαν στην ίδια αυτή χώρα. Δεν έχει να κάνει με υποσιτισμό ή τίποτα τέτοιο. Απλώς δείχνει πόσες θερμίδες καταναλώνονται στη διάρκεια ενός έτους μείον πόσες παράγονται. Οι χώρες με το μπλε χρώμα είναι εξαγωγείς θερμίδων, ή αλλιώς αυτάρκεις. Έχουν κάποιο απόθεμα για ώρα ανάγκης. Οι χώρες με το κόκκινο χρώμα είναι εισαγωγείς θερμίδων. Όσο πιο έντονο το κόκκινο χρώμα, τόσο πιο πολύ εισάγουν. 40 χρόνια πριν, ήταν τόσο λίγες οι χώρες-εξαγωγείς θερμίδων, που μετρούνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το μεγαλύτερο μέρος της αφρικανικής ηπείρου, η Ευρώπη, η Ασία κατά το μεγαλύτερο μέρος της, η Νότια Αμερική, με εξαίρεση την Αργεντινή, όλες ήταν εισαγωγείς θερμίδων. Κι αποτελεί έκπληξη το ότι η Κίνα ήταν κάποτε επισιτιστικά αυτάρκης. Η Ινδία ήταν μεγάλη εισαγωγέας θερμίδων.
So how did we get to these numbers in the first place? They're not made up. This map shows you where the world was 40 years ago. It shows you net calorie gaps in every country in the world. Now, simply put, this is just calories consumed in that country minus calories produced in that same country. This is not a statement on malnutrition or anything else. It's simply saying how many calories are consumed in a single year minus how many are produced. Blue countries are net calorie exporters, or self-sufficient. They have some in storage for a rainy day. Red countries are net calorie importers. The deeper, the brighter the red, the more you're importing. 40 years ago, such few countries were net exporters of calories, I could count them with one hand. Most of the African continent, Europe, most of Asia, South America excluding Argentina, were all net importers of calories. And what's surprising is that China used to actually be food self-sufficient. India was a big net importer of calories.
40 χρόνια αργότερα, στο σήμερα. Δείτε τη δραστική αλλαγή που συνέβη στον κόσμο. Η Βραζιλία έχει αναδειχθεί σε γεωργική υπερδύναμη. Η Ευρώπη κυριαρχεί στην παγκόσμια γεωργία. Η Ινδία έχει πάει από το κόκκινο στο μπλε. Έχει γίνει επισιτιστικά αυτάρκης. Η Κίνα, πάλι, πήγε από εκείνο το ανοιχτό γαλάζιο στο πιο έντονο κόκκινο του χάρτη.
40 years later, this is today. You can see the drastic transformation that's occurred in the world. Brazil has emerged as an agricultural powerhouse. Europe is dominant in global agriculture. India has actually flipped from red to blue. It's become food self-sufficient. And China went from that light blue to the brightest red that you see on this map.
Πώς φτάσαμε εκεί; Τι συνέβη; Αυτό το διάγραμμα σας δείχνει την Ινδία και την Αφρική. Με τη μπλε γραμμή η Ινδία, με την κόκκινη η Αφρική. Πώς έγινε, δύο περιοχές που έκαναν την ίδια εκκίνηση, με παρόμοιες διαδρομές, να έχουν πάρει τόσο διαφορετικούς δρόμους; Η Ινδία πέρασε μια πράσινη (οικολογική) επανάσταση. Καμιά αφρικανική χώρα δεν πέρασε πράσινη επανάσταση. Το αποτέλεσμα; Η Ινδία είναι επισιτιστικά αυτάρκης και τα τελευταία δέκα χρόνια κάνει εξαγωγή θερμίδων. Η αφρικανική ήπειρος τώρα εισάγει πάνω από 300 τρις θερμίδες τον χρόνο. Μετά έχουμε και την Κίνα, την πράσινη γραμμή. Θυμόσαστε την αλλαγή από το μπλε στο έντονο κόκκινο; Τι συνέβη και πότε; Η Κίνα έμοιαζε ν' ακολουθεί ένα μονοπάτι παρόμοιο με της Ινδίας μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα, όταν, ξαφνικά, έκανε αλλαγή πορείας. Νέος, αυξανόμενος πληθυσμός σε συνδυασμό με σημαντική οικονομική ανάπτυξη έβαλε τη σφραγίδα του κάνοντας πολύ θόρυβο και κανείς στις αγορές δεν προέβλεψε την επερχόμενη κρίση. Αυτή η ανατροπή σήμαινε τα πάντα για τις αγορές γεωργικών προϊόντων παγκοσμίως. Η Νότια Αμερική, ευτυχώς, ξεκίνησε ν' αναπτύσσεται ταυτόχρονα με την ανοδική πορεία της Κίνας κι έτσι διατηρήθηκε κάπως το ισοζύγιο προσφοράς και ζήτησης.
How did we get here? What happened? So this chart shows you India and Africa. Blue line is India, red line is Africa. How is it that two regions that started off so similarly in such similar trajectories take such different paths? India had a green revolution. Not a single African country had a green revolution. The net outcome? India is food self-sufficient and in the past decade has actually been exporting calories. The African continent now imports over 300 trillion calories a year. Then we add China, the green line. Remember the switch from the blue to the bright red? What happened and when did it happen? China seemed to be on a very similar path to India until the start of the 21st century, where it suddenly flipped. A young and growing population combined with significant economic growth made its mark with a big bang and no one in the markets saw it coming. This flip was everything to global agricultural markets. Luckily now, South America was starting to boom at the same time as China's rise, and so therefore, supply and demand were still somewhat balanced.
Οπότε, η ερώτηση μετατρέπεται σε, «Τι κάνουμε από εδώ και πέρα;» Κατά έναν περίεργο τρόπο, δεν πρόκειται για καμιά καινούρια ιστορία, μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι απλώς η ιστορία της Κίνας. Πρόκειται για συνέχιση της περίπτωσης της Κίνας, για διόγκωση της περίπτωσης της Αφρικής και για αλλαγή προτύπων στην Ινδία. Μέχρι το 2023, ο πληθυσμός της Αφρικής προβλέπεται να ξεπεράσει της Ινδίας και της Κίνας. Μέχρι το 2023 οι τρεις αυτές περιοχές μαζί θα αποτελούν πάνω από το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού. Αυτό το κρίσιμο σημείο παρουσιάζει πραγματικά ενδιαφέρουσες προκλήσεις για την παγκόσμια επισιτιστική ασφάλεια. Και μερικά χρόνια μετά μας χτυπά η σκληρή παραγματικότητα.
So the question becomes, where do we go from here? Oddly enough, it's not a new story, except this time it's not just a story of China. It's a continuation of China, an amplification of Africa and a paradigm shift in India. By 2023, Africa's population is forecasted to overtake that of India's and China's. By 2023, these three regions combined will make up over half the world's population. This crossover point starts to present really interesting challenges for global food security. And a few years later, we're hit hard with that reality.
Πώς θα δείχνει ο κόσμος μέσα σε 10 χρόνια; Μέχρι στιγμής, όπως σας ανέφερα, η Ινδία είναι επισιτιστικά αυτάρκης. Η πρόγνωση των περισσότερων αναλυτών είναι ότι αυτό θα συνεχιστεί. Διαφωνούμε. Η Ινδία σύντομα θα μετατραπεί σε εισαγωγέα θερμίδων. Αυτό θα προκληθεί από την αυξανόμενη ζήτηση, δεδομένης της πληθυσμιακής αύξησης, αλλά και από την οικονομική ανάπτυξη. Θα προκληθεί και από τους δυο παράγοντες. Όσο αισιόδοξη κι αν είναι η πρόβλεψή σας σχετικά με την αύξηση της παραγωγής, μια ελαφριά ανατροπή θα συμβεί. Αυτή η ελαφριά ανατροπή μπορεί να έχει τεράστιες προεκτάσεις.
What does the world look like in 10 years? So far, as I mentioned, India has been food self-sufficient. Most forecasters predict that this will continue. We disagree. India will soon become a net importer of calories. This will be driven both by the fact that demand is growing from a population growth standpoint plus economic growth. It will be driven by both. And even if you have optimistic assumptions around production growth, it will make that slight flip. That slight flip can have huge implications.
Η Αφρική, πάλι, θα συνεχίσει να είναι εισαγωγέας θερμίδων, ξανά με μοχλό την πληθυσμιακή και την οικονομική ανάπτυξη. Και πάλι κάνοντας αισιόδοξες υποθέσεις για την ανάπτυξη της παραγωγής. Τέλος, στην Κίνα, όπου ο πληθυσμός τείνει να σταθεροποιηθεί, η κατανάλωση θερμίδων θα εκτιναχθεί στα ύψη, καθώς τα είδη θερμίδων προς κατανάλωση τείνουν να είναι τροφές υψηλού θερμιδικού περιεχομένου. Κι επομένως, η τριάδα των περιοχών αυτών θ'αρχίσει να αποτελεί μια πραγματικά ενδιαφέρουσα πρόκληση παγκοσμίως.
Next, Africa will continue to be a net importer of calories, again driven by population growth and economic growth. This is again assuming optimistic production growth assumptions. Then China, where population is flattening out, calorie consumption will explode because the types of calories consumed are also starting to be higher-calorie-content foods. And so therefore, these three regions combined start to present a really interesting challenge for the world.
Ως τώρα, περιοχές με ελλείμματα θερμίδων μπορούσαν να καλύψουν τα ελλείμματα αυτά με εισαγωγές από χώρες με πλεόνασμα. Λέγοντας «χώρες με πλεόνασμα», εννοώ τη Βόρεια Αμερική, τη Νότια Αμερική και την Ευρώπη. Το διάγραμμα αυτό σας δείχνει την ανάπτυξη και την εκτιμώμενη ανάπτυξη στη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας παραγωγής από τη Βόρεια Αμερική, τη Νότια Αμερική και την Ευρώπη. Αλλά δεν σας δείχνει ότι το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής θα προέλθει από τη Νότια Αμερική. Και το μεγαλύτερο μέρος αυτής της παραγωγής θα προκύψει με το τεράστιο κόστος της αποψίλωσης των δασών. Οπότε, εξετάζοντας τη συνδυαστική αύξηση στη ζήτηση από την πλευρά της Ινδίας, της Κίνας και της αφρικανικής ηπείρου, κι αντιπαραβάλλοντάς την με τη συνολική αύξηση στην παραγωγή της Ινδίας, της Κίνας, της αφρικανικής ηπείρου, της Βόρειας Αμερικής, της Νότιας Αμερικής και της Ευρώπης, σας βγαίνει έλλειμμα της τάξεως των 214 τρις θερμίδων, έλλειμμα αδύνατο να καλυφθεί με την παραγωγή. Κι αυτό συμβαίνει με την προϋπόθεση ότι παίρνουμε όλες τις επιπλέον θερμίδες που παράγονται σε Βόρεια Αμερική, Νότια Αμερική και Ευρώπη, και τις εξάγουμε κατ' αποκλειστικότητα σε Ινδία, Κίνα και Αφρική.
Until now, countries with calorie deficits have been able to meet these deficits by importing from surplus regions. By surplus regions, I'm talking about North America, South America and Europe. This line chart over here shows you the growth and the projected growth over the next decade of production from North America, South America and Europe. What it doesn't show you is that most of this growth is actually going to come from South America. And most of this growth is going to come at the huge cost of deforestation. And so when you look at the combined demand increase coming from India, China and the African continent, and look at it versus the combined increase in production coming from India, China, the African continent, North America, South America and Europe, you are left with a 214-trillion-calorie deficit, one we can't produce. And this, by the way, is actually assuming we take all the extra calories produced in North America, South America and Europe and export them solely to India, China and Africa.
Ό,τι μόλις σας παρουσίασα είναι όραμα ενός κόσμου ανεδαφικού. Μπορούμε να κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε αυτό. Μπορούμε ν'αλλάξουμε τα μοντέλα κατανάλωσης, να μειώσουμε τη σπατάλη τροφίμων, ή μπορούμε να προβούμε σε μια τολμηρή δέσμευση: ν' αυξήσουμε την απόδοση των καλλιεργειών με γεωμετρική πρόοδο.
What I just presented to you is a vision of an impossible world. We can do something to change that. We can change consumption patterns, we can reduce food waste, or we can make a bold commitment to increasing yields exponentially.
Δε θα μπω τώρα στη διαδικασία να συζητήσω την αλλαγή των καταναλωτικών μοντέλων ή τη μείωση της σπατάλης τροφίμων, επειδή τέτοιες συζητήσεις γίνονται καιρό. Τίποτε δεν έχει αλλάξει. Τίποτε δεν έχει αλλάξει, επειδή αυτές οι ανοιχτές συζητήσεις απαιτούν από τις περιοχές με πλεόνασμα ν' αλλάξουν τη δική τους συμπεριφορά για λογαριασμό των χωρών με έλλειμμα. Περιμένοντας από τους άλλους ν' αλλάξουν τη συμπεριφορά τους χάριν της δικής σου επιβίωσης, είναι τρομερά κακή ιδέα. Είναι αντιπαραγωγικό.
Now, I'm not going to go into discussing changing consumption patterns or reducing food waste, because those conversations have been going on for some time now. Nothing has happened. Nothing has happened because those arguments ask the surplus regions to change their behavior on behalf of deficit regions. Waiting for others to change their behavior on your behalf, for your survival, is a terrible idea. It's unproductive.
Θα 'θελα, λοιπόν, να προτείνω μια εναλλακτική που έχει τις ρίζες της στις κόκκινες περιοχές. Την Κίνα, την Ινδία, την Αφρική. Η Κίνα έχει περιορισμούς σε σχέση με το πόση γη ακόμη έχει διαθέσιμη για καλλιέργεια κι έχει και τεράστια θέματα με τη διαθεσιμότητα των υδάτινων πόρων. Άρα στην ουσία η απάντηση βρίσκεται στην Ινδία και την Αφρική. Η Ινδία έχει κάποια ανοδική τάση σε πιθανές αυξήσεις καλλιεργητικής απόδοσης. Αυτό, τώρα, είναι το χάσμα μεταξύ της τρέχουσας καλλιεργητικής απόδοσης και της μέγιστης απόδοσης που μπορεί θεωρητικά να επιτύχει. Έχει κάποια αρόσιμα εδάφη που έχουν απομείνει ακαλλιέργητα, αλλά όχι πολλά, η Ινδία είναι αρκετά περιορισμένη εδαφικά. Η αφρικανική ήπειρος, από την άλλη πλευρά, διαθέτει ακόμη τεράστιες εκτάσεις αρόσιμης γης και σημαντική ανοδική τάση στην πιθανή καλλιεργητική απόδοση. Κάπως απλουστευμένη εικόνα εδώ, αν δείτε, όμως, την αφρικανική υποσαχάρεια καλλιεργητική απόδοση σε καλαμπόκι σήμερα, βρίσκεται στα ίδια επίπεδα με εκείνα της Βόρειας Αμερικής το 1940. Επειδή δεν έχουμε 70 και βάλε χρόνια για να επιλύσουμε αυτό το ζήτημα, είναι ανάγκη να δοκιμάσουμε κάτι καινούριο και χρειάζεται να είναι κάτι διαφορετικό. Η λύση ξεκινά με μεταρρυθμίσεις. Είναι ανάγκη να αναμορφώσουμε και να εμπορευματοποιήσουμε τις γεωργικές βιομηχανίες στην Αφρική και στην Ινδία.
So I'd like to suggest an alternative that comes from the red regions. China, India, Africa. China is constrained in terms of how much more land it actually has available for agriculture, and it has massive water resource availability issues. So the answer really lies in India and in Africa. India has some upside in terms of potential yield increases. Now this is the gap between its current yield and the theoretical maximum yield it can achieve. It has some unfarmed arable land remaining, but not much, India is quite land-constrained. Now, the African continent, on the other hand, has vast amounts of arable land remaining and significant upside potential in yields. Somewhat simplified picture here, but if you look at sub-Saharan African yields in corn today, they are where North American yields were in 1940. We don't have 70-plus years to figure this out, so it means we need to try something new and we need to try something different. The solution starts with reforms. We need to reform and commercialize the agricultural industries in Africa and in India.
Ο όρος «εμπορευματοποίηση» δεν έχει να κάνει μόνο με τη γεωργία για εμπορικούς σκοπούς. H εμπορευματοποίηση σχετίζεται με την αξιοποίηση δεδομένων ώστε να συστήσουμε καλύτερες πολιτικές, να βελτιώσουμε τις υποδομές, να μειώσουμε τα κόστη μεταφοράς, και ν' αναμορφώσουμε πλήρως τις τραπεζικές και ασφαλιστικές βιομηχανίες. Η εμπορευματοποίηση έχει να κάνει με τη μετατροπή της αγροκαλλιέργειας από εγχείρημα υψηλού ρίσκου σε εγχείρημα ικανό ν'αποφέρει πλούτο. H εμπορευματοποίηση δεν αφορά απλώς τους καλλιεργητές. H εμπορευματοποίηση αφορά το σύστημα γεωργίας στην ολότητά του. Αλλά «εμπορευματοποίηση» σημαίνει επίσης να κοιτάξουμε κατάματα το γεγονός ότι δεν μπορούμε πλέον να ρίχνουμε το βάρος της ανάπτυξης αποκλειστικά στους μικροκαλλιεργητές, και να δεχτούμε το ότι η εισαγωγή εμπορικών αγροτικών μονάδων, θα μπορούσε να παράσχει ορισμένες οικονομίες κλίμακας από τις οποίες να μπορούν να επωφεληθούν ακόμη και οι μικροκαλλιεργητές. Δεν έχει να κάνει είτε με καλλιέργειες μικρής κλίμακας είτε με τη γεωργία για εμπορικούς σκοπούς - με μια μεγάλη αγροκαλλιέργεια. Μπορούμε να φτιάξουμε τα πρώτα επιτυχημένα μοντέλα συνύπαρξης κι επιτυχίας της καλλιέργειας μικρής κλίμακας μαζί με τη γεωργία για εμπορικούς σκοπούς. Αυτό επειδή, για πρώτη φορά, το πιο σημαντικό εργαλείο επιτυχίας στη βιομηχανία -τα στατιστικά δεδομένα κι η γνώση- γίνεται όλο και φθηνότερο μέρα με τη μέρα. Πολύ σύντομα, δεν θα έχει σημασία πόσα χρήματα έχεις ή πόσο μεγάλη επιχείρηση είσαι για να παίρνεις τις πιο σωστές αποφάσεις και να μεγιστοποιείς τις πιθανότητες επιτυχίας σου προκειμένου να φτάσεις τον επιδιωκόμενο στόχο. Εταιρείες όπως η Gro δουλεύουν πολύ σκληρά για να πραγματοποιηθεί αυτό.
Now, by commercialization -- commercialization is not about commercial farming alone. Commercialization is about leveraging data to craft better policies, to improve infrastructure, to lower the transportation costs and to completely reform banking and insurance industries. Commercialization is about taking agriculture from too risky an endeavor to one where fortunes can be made. Commercialization is not about just farmers. Commercialization is about the entire agricultural system. But commercialization also means confronting the fact that we can no longer place the burden of growth on small-scale farmers alone, and accepting that commercial farms and the introduction of commercial farms could provide certain economies of scale that even small-scale farmers can leverage. It is not about small-scale farming or commercial agriculture, or big agriculture. We can create the first successful models of the coexistence and success of small-scale farming alongside commercial agriculture. This is because, for the first time ever, the most critical tool for success in the industry -- data and knowledge -- is becoming cheaper by the day. And very soon, it won't matter how much money you have or how big you are to make optimal decisions and maximize probability of success in reaching your intended goal. Companies like Gro are working really hard to make this a reality.
Επομένως, αν μπορέσουμε να δεσμευτούμε σ' αυτή τη νέα, τολμηρή πρωτοβουλία, σ' αυτή τη νέα, τολμηρή αλλαγή, θα μπορέσουμε όχι μόνο να επιλύσουμε το χάσμα των 214 τρις για το οποίο μίλησα, αλλά όντως και να βάλουμε τον κόσμο σε ένα εντελώς νέο μονοπάτι. Η Ινδία μπορεί να παραμείνει επισιτιστικά αυτάρκης, και η Αφρική να αναδυθεί ως η επόμενη χώρα με σκούρο μπλε χρώμα στον κόσμο.
So if we can commit to this new, bold initiative, to this new, bold change, not only can we solve the 214-trillion gap that I talked about, but we can actually set the world on a whole new path. India can remain food self-sufficient and Africa can emerge as the world's next dark blue region.
Το καινούριο ερώτημα είναι «Πώς να παραγάγουμε 214 τρις θερμίδες ώστε να θρέψουμε 8,3 δισεκατομμύρια ανθρώπους μέχρι το 2027;» Τη λύση την έχουμε. Απλώς χρειάζεται ν' αναλάβουμε δράση.
The new question is, how do we produce 214 trillion calories to feed 8.3 billion people by 2027? We have the solution. We just need to act on it.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)