Όταν ήμουν τριών ετών, με υιοθέτησε από τη Νότια Κορέα μια λευκή οικογένεια από το Σολτ Λέικ Σίτι της Γιούτα. Έφτασα στην Αμερική με ένα μυστηριώδες τατουάζ στο αριστερό μου χέρι. Ήταν τόσο μεγάλο και εμφανές, που οι θετοί γονείς μου φρόντισαν να αφαιρεθεί χειρουργικά άμεσα. Ανησυχούσαν μήπως με κορόιδευαν τα παιδιά. Σήμερα, έχω μόνο μια μικρή ουλή εκεί που κάποτε υπήρχε το τατουάζ. Το σχεδίασα με ανεξίτηλο μαρκαδόρο για να δείτε πώς ήταν.
When I was three years old, I was transracially adopted from South Korea by a white family in Salt Lake City, Utah. I arrived in America with a mysterious tattoo on my left forearm. The tattoo was so large and noticeable that my adoptive parents had it surgically removed right away. They were worried that other kids would make fun of it. Today, there's only a light scar where the tattoo once was, so I've redrawn it in permanent marker so you can see what it looked like.
Τα αρχεία υιοθεσιών στην Κορέα του 1976 ήταν επιεικώς ατελή. Δεν ήξερα τίποτα για το παρελθόν ή την οικογένειά μου. Δεν ήξερα καν αν το όνομα ή η ημερομηνία γέννησής μου ήταν αληθινά. Και κανείς δεν γνώριζε τι σήμαινε το τατουάζ μου. Διαφυλετική ονομάζεται η υιοθεσία στην οποία παιδί μιας φυλής ή εθνικότητας υιοθετείται από γονείς άλλης φυλής ή εθνικότητας. Τα παιδιά της γενιάς μου που υιοθετούνταν από την Κορέα αφομοιώνονταν στην κουλτούρα των θετών γονιών τους. Έτσι, ανατράφηκα σαν λευκή. Καθώς μεγάλωνα, μερικές φορές τρώγαμε σε Κορεάτικα εστιατόρια ή πηγαίναμε σε ασιατικές γιορτές. Όμως, δεν ταυτιζόμουν με την ασιατική κουλτούρα. Αναπολώντας το παρελθόν, καταλαβαίνω ότι η αφαίρεση του τατουάζ μου ήταν συμβολική της αφαίρεσης της σχέσης με την κορεάτικη εθνικότητα και κουλτούρα. Και δεν είμαι η μόνη. Από το 1950, σχεδόν 200.000 παιδιά υιοθετήθηκαν απ' την Κορέα σε ολόκληρο τον κόσμο. Ολοένα και περισσότερες έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά βιώνουν τραύμα όταν χωρίζονται από τις οικογένειες απ' τις οποίες προέρχονται.
Korean adoption records in 1976 were notoriously incomplete. I didn't have any information about my background or my birth family. I didn't even know if my name or birth date were real or if they were assigned. And no one knew what my tattoo meant. Transracial adoption is where a child from one race or ethnicity is adopted by parents from a different race or ethnicity. In my generation, children who were adopted from Korea were assimilated into the culture of their adoptive parents. So I was raised as if I were white. Growing up, occasionally my family would eat at a Korean restaurant, or we'd go to the Asian festival. But I did not identify with being Asian. Looking back now, having my tattoo removed is symbolic of losing a connection with my Korean ethnicity and culture. And I am not alone. Since the 1950s, almost 200,000 Korean children have been adopted all over the world. A growing body of research shows that children experience trauma when they're separated from their families of origin.
Ένα τέτοιο τραύμα βίωσα κι εγώ. Έμαθα πρόσφατα ότι η βιολογική μου μητέρα εγκατέλειψε την οικογένειά μου λίγο μετά τη γέννησή μου. Όταν ήμουν δύο ετών, ο βιολογικός πατέρας μου τραυματίστηκε και δεν μπορούσε να φροντίσει τους αδελφούς μου κι εμένα. Έτσι, τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου κι εγώ βρεθήκαμε στην πρόνοια. Εκεί, κάποιος αποφάσισε, επειδή ήμουν η μικρότερη, ότι είχα περισσότερες πιθανότητες να υιοθετηθώ. Με έστειλαν, λοιπόν, σε άλλο ορφανοτροφείο, μακριά από τ' αδέλφια μου που με φρόντιζαν. Τα αρχεία υιοθεσίας μου λένε ότι δεν έπαιζα με τα άλλα παιδιά στο ορφανοτροφείο και τώρα γνωρίζω το γιατί. Οι φωτογραφίες της υιοθεσίας μου δείχνουν ένα φοβισμένο, υποσιτισμένο κοριτσάκι.
My story includes such childhood trauma. I recently found out that my birth mother left my family shortly after I was born. When I was two years old, my birth father became injured and could not provide for my brothers and me. And so my two older brothers and I were sent to children welfare services. And there, someone decided, because I was younger, that I was more adoptable. And so, I was sent to a separate orphanage, separated from my brothers who cared for me. My adoption records say that I wouldn't play with any of the other children at the orphanage, and now I know why. My adoption photos show the picture of a frightened, malnourished little girl.
Φανταστείτε το πολιτισμικό σοκ που έπαθα μετά από εννέα μήνες μοναξιάς, όταν έφτασα στην Αμερική, όπου όλα ήταν διαφορετικά: οι άνθρωποι, τα κτίρια, το φαγητό και τα ρούχα. Στα τρία μου χρόνια, γρήγορα συνειδητοποίησα ότι κανείς δεν μιλούσε Κορεάτικα σαν εμένα κι έτσι, σταμάτησα γενικά να μιλάω για έξι μήνες. Όταν άρχισα να μιλάω ξανά, ήταν στα Αγγλικά και μόνο. Μια απ' τις πρώτες φράσεις που είπα, όταν οι γονείς μου μου έδωσαν τις εικόνες του ορφανοτροφείου ήταν, «Σάρα λυπημένη».
Just imagine my culture shock a short and lonely nine months later, as I arrived in America, where everything was different: the people, the buildings, the food and the clothing. As a three-year-old child, I quickly figured out that no one spoke the Korean language that I spoke, and so I stopped speaking altogether for six months. And when I started speaking again, it was in full English. One of the first phrases I said as my parents showed me my orphanage photos was, "Sara sad."
Τα υιοθετημένα παιδιά συχνά σηκώνουν συναισθηματικά τείχη για να μην πληγωθούν ξανά. Εγώ σίγουρα το έκανα. Όπως πολλά διαφυλετικά υιοθετημένα παιδιά, καθώς μεγάλωνα, πολλές φορές ευχήθηκα να ήμουν λευκή σαν τα άλλα παιδιά γύρω μου. Τα άλλα παιδιά κορόιδευαν τα μάτια και τη μύτη μου. Το στυλ της δεκαετίας του '80 μου έκανε μεγάλο κακό. Γυαλιά που δεν μου πήγαιναν, κουρέματα,
Children who are adopted often put up emotional walls to protect themselves from being hurt again. I certainly did this, and like many transracially adopted children, there were many moments growing up where I wished that I was white like the other kids around me. Other kids made fun of my eyes and nose. Now, the '80s styles were particularly brutal to me, with glasses that didn't fit well, hairstyles --
(Γέλια)
(Laughter)
που με έκαναν να φαίνομαι γελοία.
that looked ridiculous on me.
(Γέλια)
(Laughter)
Το αφήγημα που ακούτε μπορεί να σας κάνει να αισθάνεστε άβολα. Το αφήγημα που συνήθως ακούμε είναι αυτό των νέων γονέων που περιμένουν ανυπόμονα το παιδί που τόσο καιρό ήθελαν. Αφηγούνται την ιστορία με αγάπη, χαρά και ενθουσιασμό και όταν πρωτοφέρνουν το υιοθετημένο παιδί στο σπίτι τους, οικογένεια και φίλοι το γιορτάζουν και συγχαίρουν τους γονείς για την υπέροχη απόφασή τους να υιοθετήσουν. Η ιστορία των δικών μου γονιών ήταν σαν μια όμορφη κουβέρτα που με ζέσταινε. Αλλά λίγο μετά, η κουβέρτα έγινε το επίκεντρο που κάλυψε και εμένα και τον τρόπο που έβλεπα τα πράγματα. Δεν μπορούσα ν' ανασάνω συναισθηματικά.
This narrative of adoption might be uncomfortable for you to hear. The narrative that we usually hear is that of a new parent, who is eagerly awaiting a child that they've been wanting for so long. The parents' story is told with love, joy and excitement, and as they bring a newly adopted child into their home, family and friends celebrate and congratulate the parents on their wonderful decision to adopt. My parents' adoption story was like a beautiful blanket that kept me warm. But after a while, it felt like the focus was more on the blanket, covering me and my point of view entirely. I couldn't emotionally breathe.
Οι γονείς μου μού έλεγαν πράγματα του τύπου, «Σ' ερωτεύτηκα απ' τη στιγμή που είδα τη φωτογραφία σου. Η καρδιά μου ράγισε». Το ξέρω ότι μ' αγαπούν και με ήθελαν. Αλλά εύχομαι η ιστορία της γέννησής μου να μην ήταν τόσο λυπητερή, τόσο ανθρωπιστική. Συχνά μπέρδευα την αγάπη με την ευγνωμοσύνη, ειδικά όταν άλλοι άνθρωποι μου έλεγαν πράγματα όπως, «Είσαι τόσο τυχερή που σε υιοθέτησαν στην Αμερική», ή, «Οι γονείς σου είναι δύο άγγελοι». Σε ένα παιδί, τα σχόλια αυτά συνέχεια του θυμίζουν ότι πρέπει να είναι ευγνώμων απέναντι στη φιλανθρωπία των γονέων. Δεν μου άρεσε που δεν μπορούσα να πω σ' αυτούς τους ανθρώπους, «Δεν μου αρέσει να μου θυμίζουν συνέχεια ότι είμαι υιοθετημένη. Θέλω να είμαι ένα φυσιολογικό παιδί και, ίσως, να είμαι και λίγο αχάριστη πού και πού».
My parents would say things to me like, "I fell in love with you the first time I saw your photo. My heart broke." They love me, I know that, and I was wanted. But I wish that the only birth story I had wasn't so sad, so humanitarian. I would often confuse love with gratitude, especially when other people would say things to me like, "You're so lucky to be adopted to America," or, "Your parents are such angels to adopt you." To a child, it felt like these comments were constant reminders to be grateful to my parents' charity. I resented that I couldn't tell these adults, "I don't like being reminded all the time that I'm adopted. I just want to be a normal kid, and maybe even be ungrateful once in a while."
(Γέλια)
(Laughter)
Έμαθα όμως να χαμογελώ χωρίς να χαμογελώ στ' αλήθεια και όσο μεγάλωνα, ήθελα να μπορέσω να πω, «Η Σάρα είναι ακόμα λυπημένη». Αλλά έθαψα τα αισθήματά μου και αργότερα στη ζωή μου κατάλαβα ότι δεν είχα πραγματικά θρηνήσει για την υιοθεσία μου.
But I learned to smile without really smiling, and as I grew older, I wanted to be able to say, "Sara is still sad." But I buried my feelings, and it wasn't until later in life that I realized I'd never really grieved my own adoption.
Ενώ πολλοί από εμάς καταλαβαίνουν ότι η υιοθεσία ενός παιδιού από διαφορετική φυλή, κουλτούρα ή χώρα δεν είναι ποτέ απλή, σπάνια κατανοούμε τα σύνθετα συναισθήματα που βιώνουν τα υιοθετημένα παιδιά. Κάποια παιδιά βιώνουν αισθήματα απώλειας, αισθήματα απόρριψης, θλίψη, ντροπή, ενοχή, προκλήσεις όσον αφορά στην ταυτότητά τους, δυσκολία να νιώσουν οικειότητα και έχουν θέματα με τον έλεγχο. Ρωτήστε τα παιδιά μου.
While many of us understand that adopting a child from a different race, culture or country is never simple, we rarely acknowledge the complex emotions that children who are adopted can experience. Some children experience feelings of loss, feelings of rejection, grief, shame, guilt, challenges with identity, difficulty with intimacy and control issues. Just ask my kids.
(Γέλια)
(Laughter)
Τα υιοθετημένα παιδιά μπορούν να αγαπούν τους θετούς γονείς και ταυτόχρονα να βιώνουν αυτά τα σύνθετα συναισθήματα. Πολλοί από εμάς αναρωτιόμαστε: Αν είχαμε έναν ασφαλή συναισθηματικό χώρο για να διαφυλάξουμε την ιστορία της παιδικής μας ηλικίας, ως ενήλικες θα παλεύαμε ακόμα να συμφιλιωθούμε με το θέμα της υιοθεσίας; Πού να βρούμε το συναισθηματικό οξυγόνο για να διαφυλάξουμε τις ιστορίες μας;
Children who are adopted can still love their adoptive parents at the same time as experiencing these complex emotions. And many of us wonder: If we had had safe emotional spaces to own our own stories when we were younger, would we still be struggling to come to terms with adoption as adults? Where do we find the emotional oxygen to own our own stories?
Από τα τέλη του '90 και τις αρχές του '00, ερευνητές σαν τον δρ Ρίτσαρντ Λι εστιάζουν σε διάφορες μεθόδους για γονείς που έχουν υιοθετήσει παιδιά από άλλη φυλή. Ελπίζουν έτσι να βοηθήσουν παιδιά και τους θετούς γονείς τους να προσαρμοστούν καλύτερα στις ιδιαίτερες φυλετικές συνθήκες. Ενθαρρύνουν την κοινωνικοποίηση που εκθέτει τα παιδιά σε ανθρώπους, τόπους, γλώσσες και τον πολιτισμό της βιολογικής τους οικογένειάς. Κάποιοι γονείς επικεντρώνονται στα φυλετικά θέματα για να προετοιμάσουν τα παιδιά τους για τον ρατσισμό και τις διακρίσεις που θα βιώσουν εκτός του σπιτιού. Και κάποιοι άλλοι επιτρέπουν στα παιδιά να επιλέξουν καθώς μεγαλώνουν κατά πόσο θα εκτεθούν στην κουλτούρα από την οποία προέρχονται. Βλέποντας αυτά τα σημάδια προόδου, μπορεί να σκεφτούμε ότι λύσαμε το πρόβλημα όσον αφορά στη διαφυλετική υιοθεσία.
Since the late 1990s and early 2000s, researchers like Dr. Richard Lee have focused on different parenting techniques for transracial adoption. The hope is to help children and their adoptive parents better adapt to their unique racial and ethnic circumstances. There's more enculturation encouraged, that exposes children to the people, places, languages and culture of their birth families. Some parents focus on racial inculcation to specifically work with their children on the racism and discrimination that they will experience outside of the home. And some parents allow children to choose as they get older the level of exposure to the culture of their birth families. Now, we might look at these signs of progress and think we've got it all figured out when it comes to transracial adoption.
Τα παιδιά απ' την Κορέα αποτέλεσαν το πρώτο μεγάλο κύμα υιοθεσιών, σχεδόν 30 χρόνια νωρίτερα από πολλές άλλες χώρες. Έτσι, υπάρχουν γενιές ολόκληρες που υιοθετήθηκαν απ' την Κορέα, από μικρά παιδιά ως και ενήλικες 70 ετών, που αντιμετωπίζουν τις επιπτώσεις της αφομοίωσής τους, αλλά λίγες μόνο μελέτες που παρακολουθούν αυτούς τους ανθρώπους σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
The Korean adoptees were the first massive wave of international adoptions, almost 30 years earlier than most other countries, and so there are entire generations of Korean adoptees -- from children all the way to adults in their 70s -- dealing with the impact of their assimilation, and there have only been a handful of studies that follow transracial adoptees over a lifetime.
Ξέρω πως οι άνθρωποι γύρω μου δεν μπορούν να καταλάβουν τη θλίψη μου. Η Ρέιτσελ Ρόσταντ, ακόμη ένα παιδί που υιοθετήθηκε απ' την Κορέα, εξέφρασε τα δικά μου συναισθήματα όταν είπε, «Είναι δύσκολο να υπολογίσεις την απώλεια, όταν φαίνεται σαν να μην έχεις χάσει τίποτα. Δεν είναι σαν την απώλεια ενός οργάνου. Είναι σαν αυτήν που νιώθεις όταν χάνεται το όνειρο σαν ξυπνάς το πρωί». Κάθε χρόνο, εκατοντάδες άνθρωποι υιοθετημένοι από την Νότια Κορέα αναζητούν τις βιολογικές τους οικογένειες. Σύμφωνα με τα πρακτορεία της Κορέας, λιγότεροι από το 15% τα καταφέρνουν.
I know that people around me could not understand my adoption grief. Rachel Rostad, another Korean adoptee, expressed what I was feeling when she said, "Loss is especially confusing to measure when it appears as if I haven't lost anything at all. It's not missing like an organ. It's missing like wherever dreams go when you blink awake into the morning light." Every year, hundreds of South Korean adoptees search for their birth families. Korean agencies report that less than 15 percent are successful.
Πέρυσι, βρήκα την οικογένειά μου μέσα σε μόλις τρεις μήνες. Ανέβασα μια φωτογραφία του τατουάζ μου στα κοινωνικά δίκτυα, την οποία δημοσίευσαν πολλοί άλλοι Κορεάτες. Ένας φίλος του αδελφού μου είδε τη φωτογραφία και κατάλαβε αμέσως τι σήμαινε το τατουάζ. Όταν ο πατέρας μου αποφάσισε να μας στείλει στην Πρόνοια, ανησυχούσε πως θα μας χώριζαν ή θα μας υιοθετούσαν στο εξωτερικό. Έτσι, πήρε την ασυνήθιστη απόφαση να κάνει ένα μεγάλο τατουάζ στο χέρι του καθενός μας και στο δικό του, έτσι ώστε να μπορέσουμε να βρούμε ο ένας τον άλλον κάποτε. Και προσπάθησε να βρει εμένα. Και είχε δίκιο. Το τατουάζ με οδήγησε τελικά στο να βρω τη χαμένη μου οικογένεια. Δυστυχώς, πέθανε εννέα χρόνια πριν δει την επανένωση των παιδιών του.
Last year, I found my Korean birth family in just three months. I posted a photo of my redrawn tattoo on social media, which Korean groups generously shared. And a friend of my brother saw the photo, and he knew instantly what the tattoo meant. When my father decided to send us to children welfare services, he was worried that we would be separated and even adopted into foreign countries. And so he took the unusual step to place a large tattoo on each of our arms and on his own, so that we could find each other someday. And he tried searching for me. And he was right: the tattoo did eventually lead me to find the family that I had lost. Unfortunately, he passed away nine years before he could see his children reunited.
Αλλά πέρυσι, ταξίδεψα στην Κορέα για να συναντήσω τους δύο αδελφούς μου, τη θεία και τον θείο μου και έμαθα πολλά καινούρια πράγματα για τον εαυτό μου, συμπεριλαμβανομένης της ημερομηνίας που γεννήθηκα. Για την ακρίβεια, είμαι επτά μήνες μεγαλύτερη.
But last year, I traveled to Korea to meet my two older brothers, my aunt and uncle, and I learned a lot of new things about myself, including my real birth date, which actually makes me seven months older.
(Γέλια)
(Laughter)
Στη μεσήλικη γυναίκα που βλέπετε, δεν άρεσε το γεγονός ότι είναι μεγαλύτερη.
This middle-aged woman did not love hearing that she is older.
(Γέλια)
(Laughter)
Εξηγεί όμως γιατί ήμουν πιο ταλαντούχα από τα άλλα παιδιά της τάξης μου.
And that explains all those gifted and talented classes I had in school.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα ήταν ότι στην Κορέα είχα μια οικογένεια που με αγαπούσε, που με θυμόταν ως μωρό και δεν με ξέχασε ποτέ. Δεν με είχαν εγκαταλείψει, όπως έλεγαν τα αρχεία υιοθεσίας μου. Με ήθελαν.
But the most important thing that I learned was that I had a loving family in Korea who remembered me as a little baby and had never forgotten me. I wasn't abandoned, like my adoption records said. I was wanted.
Είναι καιρός να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε την υιοθεσία. Ένα υγιές οικοσύστημα υιοθεσιών είναι αυτό όπου τα παιδιά, οι θετές οικογένειες και οι βιολογικές οικογένειες έχουν τις δικές τους μοναδικές ιστορίες. Όταν βάλουμε αυτά τα αφηγήματα το ένα δίπλα στο άλλο, δημιουργείται καλύτερη ενσυναίσθηση και τακτικές για τις ζωές που επηρεάζονται απ' την υιοθεσία. Ακούστε δύο πράγματα που μπορούν να κάνουν οι ενήλικες για να προστατέψουν τις ιστορίες των υιοθετημένων παιδιών καλύτερα.
It's time to reframe our views on adoption. A healthy adoption ecosystem is one in which children, adoptive families and birth families each own their unique stories. When these narratives are placed side by side, it creates better empathy and policies for the lives that adoption impacts. Here are two things that adults can do to better protect adopted children's stories.
Πρώτον, δώστε στα παιδιά ασφαλή χώρο για να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και τα θετικά και τα αρνητικά. Φράσεις του τύπου, «Πες μου κι άλλα», «Τι είναι αυτό που επιθυμείς;» και, «Είναι φυσιολογικό αυτό που νιώθεις», είναι τρόποι με τους οποίους οι γονείς δίνουν συναισθηματικό οξυγόνο στα παιδιά.
First, give children safe emotional spaces to express their emotions, both positive and negative. Phrases such as "tell me more," "what do you wish for" and "those feelings are normal" are ways that parents can grant emotional oxygen to their children.
Δεύτερον, δώστε βάση στην ιστορία υιοθεσίας του παιδιού. Τα παιδιά μπορεί να εκφράσουν συναισθήματα που ίσως πληγώσουν ή ανησυχήσουν τον θετό γονέα. Ως γονέας, προσπαθήστε να αντιμετωπίσετε και να συγκρατήσετε τους φόβους σας μακριά από το παιδί. Πάντα να θεωρείτε την ιστορία του παιδιού βάσιμη και σημαντική.
Second, validate a child's adoption story. Children may express emotions that may feel hurtful or worry an adoptive parent. As a parent, work to hold and manage your fears separately from your child. Always acknowledge your child's story as valid and important.
Είναι φυσικό να θέλετε να προστατέψετε τα παιδιά έτσι ώστε να μην νιώσουν πόνο. Το τατουάζ μου, όμως, είναι η απόδειξη ότι κάθε υιοθεσία αρχίζει με απώλεια και κάθε παιδί επηρεάζεται διαφορετικά. Τα υιοθετημένα παιδιά μπορούμε να ζήσουμε μια γεμάτη ζωή, αποδεχόμενοι και χτίζοντας πάνω σ' αυτά που μας έδωσε η μοίρα. Και αν ακούσετε το αφήγημά μας με ενσυναίσθηση, θα ακούσετε και άλλα πράγματα όπως: παιδική περιέργειά, χάρη, ανθεκτικότητα, κουράγιο, αγάπη και ναι, ακόμα και ευγνωμοσύνη.
Now, it's natural to want to protect children from experiencing pain. But my tattoo is a poignant reminder that every adoption starts with loss, and every child is affected differently. Children who are adopted can live full, rich lives, as we accept and build upon this unique set of cards that we were dealt. And as you listen to our narratives with empathy, you will hear other things as well: childlike curiosity, grace, resilience, courage, love and yes, even gratitude.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)