Πριν από 100 χρόνια, υπήρχαν 2.000 ποικιλίες από ροδάκινα, σχεδόν 2.000 διαφορετικές ποικιλίες από δαμάσκηνα, και σχεδόν 800 ονομαστές ποικιλίες μήλων που καλλιεργούνταν στις ΗΠΑ. Σήμερα υπάρχουν μόνο μερικές από αυτές, και όσες έμειναν απειλούνται από τη βιομηχανοποίηση της γεωργίας, τις αρρώστιες και την κλιματική αλλαγή.
100 years ago, there were 2,000 varieties of peaches, nearly 2,000 different varieties of plums and almost 800 named varieties of apples growing in the United States. Today, only a fraction of those remain, and what is left is threatened by industrialization of agriculture, disease and climate change.
Οι απειλούμενες ποικιλίες περιλαμβάνουν το κόκκινο ινδιάνικο ροδάκινο, που οι Ισπανοί ιεραπόστολοι το έφεραν στη Βόρεια και Νότια Αμερική, και κατόπιν καλλιεργήθηκε από τους ιθαγενείς για αιώνες, ένα βερίκοκο που έφεραν Κινέζοι μετανάστες που ήρθαν να δουλέψουν ως εργάτες στον Διηπειρωτικό Σιδηρόδρομο, και πολυάριθμες ποικιλίες δαμάσκηνου με προέλευση από τη Μέση Ανατολή που έφερα μαζί τους Ιταλοί, Γάλλοι και Γερμανοί μετανάστες. Καμία από αυτές τις ποικιλίες δεν είναι εγχώρια. Για την ακρίβεια, σχεδόν όλα τα οπωροφόρα δένδρα ήρθαν από αλλού, μαζί και τα μήλα, τα ροδάκινα και τα κεράσια. Έτσι, εκτός του ότι αποτελούν τροφή, αυτά τα φρούτα ενσωματώνουν την κουλτούρα μας. Σε αυτά υπάρχουν οι άνθρωποι που τα φρόντιζαν και τα καλλιεργούσαν, που τα θεωρούσαν τόσο πολύτιμα ώστε να τα φέρουν εδώ μαζί τους για να τους θυμίζουν την πατρίδα τους, και ο τρόπος που τα διέδωσαν και τα μοιράστηκαν. Με πάρα πολλούς τρόπους, αυτά τα φρούτα είναι η ιστορία μας. Και είχα τη μεγάλη τύχη να μάθω γι' αυτά μέσα από ένα έργο τέχνης που έφτιαξα με τίτλο «Το δένδρο με τα 40 φρούτα».
Those varieties that are threatened include the Blood Cling, a red-flesh peach brought by Spanish missionaries to the Americas, then cultivated by Native Americans for centuries; an apricot that was brought by Chinese immigrants who came to work on the Transcontinental Railroad; and countless varieties of plums that originated in the Middle East and were then brought by Italian, French and German immigrants. None of these varieties are indigenous. In fact, almost all of our fruit trees were brought here, including apples and peaches and cherries. So more than just food, embedded within these fruit is our culture. It's the people who cared for and cultivated them, who valued them so much that they brought them here with them as a connection to their home, and it's the way that they've passed them on and shared them. In many ways, these fruit are our story. And I was fortunate enough to learn about it through an artwork that I created entitled the "Tree of 40 Fruit."
Το Δένδρο με τα 40 Φρούτα είναι ένα μόνο δένδρο που καρποφορεί 40 διαφορετικές ποικιλίες πυρηνόκαρπων φρούτων. Έχουμε λοιπόν ροδάκινα, βερίκοκα, νεκταρίνια και κεράσια, κι όλα είναι καρποί στο ίδιο δένδρο. Στο μεγαλύτερο διάστημα του χρόνου μοιάζει σαν ένα κανονικό δένδρο, έως την άνοιξη, που βγάζει ροζ και άσπρα άνθη, και κατόπιν το καλοκαίρι, που δίνει πάρα πολλά διαφορετικά φρούτα. Άρχισα αυτό το πρότζεκτ για καθαρά καλλιτεχνικούς λόγους: ήθελα να αλλάξω την καθημερινή πραγματικότητα, και για να είμαι ειλικρινής, να δημιουργήσω αυτή την καταπληκτική στιγμή που οι άνθρωποι θα έβλεπαν αυτό το δένδρο με άνθη σε ποικίλα χρώματα και με τόσα διαφορετικά φρούτα ως καρπούς.
The Tree of 40 Fruit is a single tree that grows 40 different varieties of stone fruit. So that's peaches, plums, apricots, nectarines and cherries all growing on one tree. It's designed to be a normal-looking tree throughout the majority of the year, until spring, when it blossoms in pink and white and then in summer, bears a multitude of different fruit. I began the project for purely artistic reasons: I wanted to change the reality of the everyday, and to be honest, create this startling moment when people would see this tree blossom in all these different colors and bear all of these different fruit.
Δημιούργησα το Δένδρο με τα 40 Φρούτα με τη διαδικασία του μπολιάσματος. Μάζευα τα μοσχεύματα τον χειμώνα, τα αποθήκευα, και την άνοιξη τα εμβολίαζα στην άκρη των κλαδιών. Στην πραγματικότητα, όλα τα οπωροφόρα προήλθαν από μπόλιασμα επειδή ο σπόρος του οπωροφόρου είναι γενετική παραλλαγή του φυτού προέλευσης. Όταν λοιπόν βρούμε μια ποικιλία που πραγματικά μας αρέσει, ο τρόπος πολλαπλασιασμού είναι να πάρουμε μπόλι από ένα δένδρο και να το βάλουμε σε ένα άλλο - κι αν το σκεφτείτε είναι λίγο τρελό ότι κάθε μήλο της ποικιλίας Μάκιντος κατάγεται από ένα δένδρο από το οποίο έπαιρναν μπόλια γενεές επί γενεών. Επίσης όμως σημαίνει ότι τα οπωροφόρα μπορούν να διατηρηθούν μέσω των σπόρων. Ξέρω το μπόλιασμα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ο προπάππος μου έβγαζε τα προς το ζην μπολιάζοντας οπωρώνες με ροδακινιές στη Νοτιοανατολική Πενσυλβάνια. Και παρότι ποτέ δεν τον γνώρισα, κάθε φορά που κάποιος ανέφερε το όνομά του, αμέσως συμπλήρωναν ότι σαν να είχε μια ανεξήγητα μαγική ικανότητα στο μπόλιασμα.
I created the Tree of 40 Fruit through the process of grafting. I'll collect cuttings in winter, store them, and then graft them onto the ends of branches in spring. In fact, almost all fruit trees are grafted, because the seed of a fruit tree is a genetic variant of the parent. So when we find a variety that we really like, the way that we propagate it is by taking a cutting off of one tree and putting it onto another -- which is kind of crazy to think that every single Macintosh apple came from one tree that's been grafted over and over from generation to generation. But it also means that fruit trees can't be preserved by seed. I've known about grafting as long as I can remember. My great-grandfather made a living grafting peach orchards in Southeastern Pennsylvania. And although I never met him, any time anyone would mention his name, they were quick to note that he knew how to graft as if he had a magical or mystical capability.
Αποφάσισα τον αριθμό 40 για το Δένδρο με τα 40 Φρούτα γιατί εμφανίζεται σε όλες τις Δυτικές θρησκείες, όχι σαν την σαφώς καθορισμένη δωδεκάδα ή το αόριστο άπειρο, αλλά ως αριθμός που δεν μετριέται. Δηλώνει αφθονία ή πληθώρα. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι όταν ξεκίνησα, δεν μπορούσα να βρω 40 διαφορετικές ποικιλίες φρούτων, κι αυτό παρά το γεγονός ότι ζω στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, η οποία πριν από έναν αιώνα, ήταν από τους κορυφαίους παραγωγούς αυτών των φρούτων. Έτσι, όταν εκχέρσωναν ερευνητικούς οπωρώνες και παλιούς, παραδοσιακούς οπωρώνες, εγώ μάζευα κλαδιά από αυτούς και τα μπόλιαζα σε δένδρα στο δικό μου φυτώριο.
I decided on the number 40 for the Tree of 40 Fruit because it's found throughout Western religion as not the quantifiable dozen and not the infinite but a number that's beyond counting. It's a bounty or a multitude. But the problem was that when I started, I couldn't find 40 different varieties of these fruit, and this is despite the fact that I live in New York state, which, a century ago, was one of the leading producers of these fruit. So as they were tearing out research orchards and old, vintage orchards, I would collect branches off them and graft them onto trees in my nursery.
Έτσι ήταν τα πρώτα δενδρύλια του Δένδρου με τα 40 Φρούτα, και έτσι είναι μετά από έξι χρόνια. Σαφέστατα, δεν είναι μια ασχολία με άμεσα ικανοποιητικά αποτελέσματα -
So this is what the Tree of 40 Fruit look like when they were first planted, and this is what they look like six years later. This is definitely not a sport of immediate gratification --
(Γέλια)
(Laughter)
Μετά από έναν χρόνο θα δεις αν έπιασε το μπόλι, μετά από δύο ή τρία χρόνια θα ξέρεις αν θα καρποφορήσει, και θέλει έως οκτώ χρόνια για να φτιάξεις μόνο ένα τέτοιο δένδρο.
It takes a year to know if a graft has succeeded; it takes two to three years to know if it produces fruit; and it takes up to eight years to create just one of the trees.
Κάθε ποικιλία που έχει μπολιαστεί στο Δένδρο με τα 40 Φρούτα έχει ελαφρώς διαφορετική μορφή κι ελαφρώς διαφορετικό χρώμα. Και όταν έκανα ένα χρονοδιάγραμμα για το πότε όλα ανθοφορούσαν το ένα σε σχέση με τα άλλα, συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να καθορίσω το πώς θα είναι το δένδρο την άνοιξη. Και έτσι είναι κατά το καλοκαίρι. Καρποφορούν από τον Ιούνιο έως και τον Σεπτέμβριο. Αρχίζουν με τα κεράσια, μετά τα βερίκοκα, τα ασιατικά δαμάσκηνα, τα νεκταρίνια και τα ροδάκινα, και νομίζω ότι κάποιο ξέχασα εκεί μέσα...
Each of the varieties grafted to the Tree of 40 Fruit has a slightly different form and a slightly different color. And I realized that by creating a timeline of when all these blossomed in relationship to each other, I can essentially shape or design how the tree appears during spring. And this is how they appear during summer. They produce fruit from June through September. First is cherries, then apricots, Asian plums, nectarines and peaches, and I think I forgot one in there, somewhere ...
(Γέλια)
(Laughter)
Παρόλο που είναι έργο τέχνης που δεν είναι σε μια πινακοθήκη, καθώς εξελίσσεται το πρότζεκτ, έχει γίνει συντήρηση μέσω του κόσμου της τέχνης. Καθώς μου έχει ζητηθεί να φτιάξω κι άλλα σε άλλες τοποθεσίες, θα κάνω έρευνα για τις ποικιλίες που πρωτοεμφανίστηκαν ή παραδοσιακά καλλιεργούνταν σε κάθε περιοχή, θα τις αναζητήσω τοπικά και θα τις εμβολιάσω στο δένδρο έτσι ώστε να γίνει μια γεωργική ιστορία της περιοχής όπου βρίσκονται.
Although it's an artwork that exists outside of the gallery, as the project continues, it's been conservation by way of the art world. As I've been asked to create these in different locations, what I'll do is I'll research varieties that originated or were historically grown in that area, I'll source them locally and graft them to the tree so that it becomes an agricultural history of the area where they're located.
Και μετά το πρότζεκτ πέρασε στο διαδίκτυο, γεγονός τρομακτικό και σεμνό. Το τρομακτικό μέρος ήταν όταν είδα το πλήθος των τατουάζ που απεικόνιζαν το Δένδρο με τα 40 Φρούτα
And then the project got picked up online, which was horrifying and humbling. The horrifying part was all of the tattoos that I saw of images of the Tree of 40 Fruit.
(Γέλια)
(Laughter)
Και σκεφτόμουν, «Για ποιον λόγο τιμωρείς το σώμα σου;»
Which I was like, "Why would you do that to your body?"
(Γέλια)
(Laughter)
Και το συγκινητικό μέρος ήταν τα αιτήματα που έλαβα από πάστορες, ραβίνους και ιερείς για να χρησιμοποιήσουν το δένδρο ως κεντρικό θέμα της λειτουργίας. Και μετά έγινε μιμίδιο - και η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι «Ελπίζω όχι;»
And the humbling part was all of the requests that I received from pastors, from rabbis and priests who asked to use the tree as a central part within their service. And then it became a meme -- and the answer to that question is "I hope not?"
[Είναι ο γάμος σας σαν το Δένδρο με τα 40 Φρούτα;]
[Is your marriage like the Tree of 40 Fruit?]
(Γέλια)
(Laughter)
Όπως κάθε καλό μιμίδιο, με οδήγησε σε μια συνέντευξη σε εκπομπή του δικτύου NPR, και ως καθηγητής κολεγίου, νόμιζα ότι είχα φτάσει στην κορυφή -- σαν αυτό να ήταν το επιστέγασμα της καριέρας μου -- αλλά ποτέ δεν ξέρεις ποιος ακούει το NPR. Και μερικές εβδομάδες μετά από αυτή τη συνέντευξη έλαβα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από το Υπουργείο Άμυνας. Η Διοίκηση Προηγμένων Ερευνητικών Αμυντικών Προγραμμάτων με προσκαλούσε να πάω να μιλήσουμε για καινοτομία και δημιουργικότητα, και η συνομιλία σύντομα έγινε συζήτηση για την επισιτιστική ασφάλεια. Βλέπετε, η εθνική ασφάλεια εξαρτάται από την εξασφάλιση επάρκειας τροφίμων. Τώρα που δημιουργήσαμε τις μονοκαλλιέργειες που παράγουν μόνο λίγες ποικιλίες από κάθε σοδειά, αν συμβεί κάτι σε μόνο μία από αυτές τις ποικιλίες, μπορεί να έχει τρομακτικό αντίκτυπο στα αποθέματα τροφής. Και προκειμένου να στηρίξουμε την επισιτιστική ασφάλεια είναι ουσιώδες να διατηρήσουμε τη βιοποικιλότητά μας. Πριν από 100 χρόνια, αυτό το έκαναν όλοι όσοι είχαν κήπο ή μια γωνιά με δένδρα στην αυλή τους, και καλλιεργούσαν ποικιλίες που κληρονομούσαν από τους γονείς τους.
Like all good memes, this has led to an interview on NPR's "Weekend Edition," and as a college professor, I thought I peaked -- like, that was the pinnacle of my career -- but you never know who's listening to NPR. And several weeks after the NPR interview, I received an email from the Department of Defense. The Defense Advanced Research Project Administration invited me to come talk about innovation and creativity, and it's a conversation that quickly shifted to a discussion of food security. You see, our national security is dependent upon our food security. Now that we've created these monocultures that only grow a few varieties of each crop, if something happens to just one of those varieties, it can have a dramatic impact upon our food supply. And the key to maintaining our food security is preserving our biodiversity. 100 years ago, this was done by everybody that had a garden or a small stand of trees in their backyard, and grew varieties that were passed down through their family.
Αυτά είναι δαμάσκηνα μιας εβδομάδας του Αυγούστου από ένα Δένδρο με 40 Φρούτα. Για πολλά χρόνια στο πρότζεκτ μου έλεγαν ότι έχω από τις μεγαλύτερες συλλογές αυτών των φρούτων στις ανατολικές ΗΠΑ, κάτι που για έναν καλλιτέχνη είναι πολύ τρομακτικό.
These are plums from just one Tree of 40 Fruit in one week in August. Several years into the project, I was told that I have one of the largest collections of these fruit in the Eastern United States, which, as an artist, is absolutely terrifying.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά με πολλούς τρόπους, δεν ήξερα τι είχα. Ανακάλυψα ότι η πλειονότητα των ποικιλιών που είχα ήταν παλιές ποικιλίες, άρα καλλιεργούνταν πριν το 1945, που θεωρείται ως η αρχή της βιομηχανοποίησης στη γεωργία. Αρκετές από τις ποικιλίες ήταν πολλών χιλιάδων ετών. Κι όταν ανακάλυψα πόσο σπάνιες ήταν, μου έγινε εμμονή η προσπάθεια να τις διατηρήσω, και η τέχνη έγινε το μέσο προς αυτόν τον στόχο. Πήγαινα σε οπωρώνες με παλιές ποικιλίες πριν τους εκχερσώσουν και κρατούσα το κομμάτι του κορμού που είχε την αρχική ένωση του μπολιάσματος. Άρχισα να συμπιέζω και να αποξηραίνω άνθη και φύλλα ως δείγματα για ένα φυτολόγιο. Άρχισα να χαρτογραφώ το DNA. Αλλά πάνω απ' όλα είχα στόχο να διατηρήσω την ιστορία με αυτές τις χαλκοτυπίες και τις περιγραφές με στοιχεία τυπογραφείου. Για να πούμε την ιστορία του ροδάκινου του Γεωργίου του 4ου, που βλάστησε ανάμεσα σε δύο κτίρια στην Νέα Υόρκη -- κάποιος περνάει από εκεί, το δοκιμάζει, γίνεται μεγάλη εμπορική επιτυχία τον 19ο αιώνα γιατί είναι πάρα πολύ γευστικό. Μετά εξαφανίζεται ξαφνικά γιατί δεν αντέχει στη μεταφορά και δεν ταιριάζει με το σκεπτικό της σύγχρονης γεωργίας.
But in many ways, I didn't know what I had. I discovered that the majority of the varieties I had were heirloom varieties, so those that were grown before 1945, which is seen as the dawn of the industrialization of agriculture. Several of the varieties dated back thousands and thousands of years. And finding out how rare they were, I became obsessed with trying to preserve them, and the vehicle for this became art. I would go into old, vintage orchards before they were torn out and I would save the bowl or the trunk section that possessed the original graft union. I started doing pressings of flowers and the leaves to create herbarium specimens. I started to sequence the DNA. But ultimately, I set out to preserve the story through these copper-plate etchings and letterpress descriptions. To tell the story of the George IV peach, which took root between two buildings in New York City -- someone walks by, tastes it, it becomes a major commercial variety in the 19th century because it tastes just that good. Then all but vanishes, because it doesn't ship well and it doesn't conform to modern agriculture.
Αλλά συνειδητοποιώ ότι πρέπει να ειπωθεί ως ιστορία. Και στην αφήγηση της ιστορίας, πρέπει να υπάρχει το βίωμα να μπορείς να αγγίξεις, να μυρίσεις και να γευθείς αυτές τις ποικιλίες. Έτσι ξεκίνησα να φτιάξω έναν οπωρώνα για να θέσω αυτά τα φυτά στη διάθεση του κόσμου, και σκόπευα να τα βάλω στο πιο πυκνοκατοικημένο μέρος που θα μπορούσα να βρω. Φυσικά άρχισα να ψάχνω για ένα στρέμμα γης στην πόλη της Νέας Υόρκης -
But I realize that as a story, it needs to be told. And in the telling of that story, it has to include the experience of being able to touch, to smell and to taste those varieties. So I set out to create an orchard to make these fruit available to the public, and have the aim of placing them in the highest density of people that I could possibly find. Naturally, I started looking for an acre of land in New York City --
(Γέλια)
(Laughter)
που ήταν, όπως αποδείχθηκε, ένα αρκετά φιλόδοξο σχέδιο, και μάλλον γι' αυτό κανείς δεν απαντούσε τα τηλέφωνα ή τα ηλεκτρονικά μηνύματά μου.
which, in retrospect, seemed, like, rather ambitious, and probably the reason why nobody was returning my phone calls or emails --
(Γέλια)
(Laughter)
Μέχρι που τελικά, μετά από τέσσερα χρόνια, μου απάντησαν από το Γκόβερνορς Άιλαντ.
until eventually, four years later, I heard back from Governors Island.
Το Γκόβερνορς Άιλαντ είναι μια παλιά βάση του ναυτικού που εκχωρήθηκε στην πόλη της Νέας Υόρκης το 2000. Και άνοιξε όλο αυτό το νησί μόλις πέντε λεπτά με καραβάκι από τη Νέα Υόρκη. Και με κάλεσαν το κάνω ένα πρότζεκτ που το ονομάζουμε «Ανοικτός Οπωρώνας» που θα επαναφέρει ποικιλίες φρούτων που δεν έχουν καλλιεργηθεί στη Νέα Υόρκη για πάνω από έναν αιώνα. Ο Ανοικτός Οπωρώνας είναι σε εξέλιξη και αποτελείται από 50 δένδρα με πολλαπλό εμβολιασμό που περιέχουν 200 ιστορικές και παραδοσιακές ποικιλίες. Είναι λοιπόν ποικιλίες που πρωτοβλάστησαν ή παραδοσιακά καλλιεργούνται στην περιοχή. Ποικιλίες όπως τα μήλα Έρλι Στρόμπερι, που πρωτοεμφανίστηκαν στην 13η Οδό και την 3η Λεωφόρο. Εφόσον τα οπωροφόρα δεν μπορούν να διατηρηθούν με σπόρους, ο Ανοικτός Οπωρώνας θα είναι σαν ζωντανή τράπεζα χρωματοσωμάτων, ως αρχείο για αυτά τα φρούτα. Όπως το Δένδρο με τα 40 Φρούτα, θα είναι βιωματικό και θα είναι επίσης συμβολικό. Κυρίως όμως, θα βάλει τους ανθρώπους να συμμετέχουν στη διατήρηση και να μάθουν περισσότερα για την τροφή τους.
So Governors Island is a former naval base that was given to the City of New York in 2000. And it opened up all of this land just a five-minute ferry ride from New York. And they invited me to create a project that we're calling the "Open Orchard" that will bring back fruit varieties that haven't been grown in New York for over a century. Currently in progress, The Open Orchard will be 50 multigrafted trees that possess 200 heirloom and antique fruit varieties. So these are varieties that originated or were historically grown in the region. Varieties like the Early Strawberry apple, which originated on 13th Street and Third Avenue. Since a fruit tree can't be preserved by seed, The Open Orchard will act like a living gene bank, or an archive of these fruit. Like the Tree of 40 Fruit, it will be experiential; it will also be symbolic. Most importantly, it's going to invite people to participate in conservation and to learn more about their food.
Μέσω του Δένδρου με τα 40 Φρούτα έλαβα χιλιάδες ηλεκτρονικά μηνύματα από ανθρώπους με βασικές ερωτήσεις όπως, «Πώς φυτεύουμε ένα δένδρο;» Με λιγότερο από το 3% του πληθυσμού να έχει κάποια άμεση σχέση με τη γεωργία, ο Ανοικτός Οπωρώνας θα προσκαλέσει τους ανθρώπους να λάβουν μέρος σε δημόσιο προγραμματισμό και σε εργαστήρια, να μάθουν να μπολιάζουν, να καλλιεργούν, να κλαδεύουν και να μαζεύουν τους καρπούς, να μυρίζουν και να δοκιμάζουν τους καρπούς απευθείας από το δένδρο, τοπικοί σεφ θα μας μάθουν πώς να χρησιμοποιούμε τα φρούτα για να αναβιώσουμε παμπάλαιες συνταγές που πολλές ποικιλίες καλλιεργήθηκαν ειδικά γι' αυτές. Πέρα από την υλική του τοποθεσία ως οπωρώνας, θα είναι βιβλίο μαγειρικής που θα συγκεντρώνει όλες αυτές τις συνταγές. Θα είναι ένας οδηγός που θα μιλάει για τα χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες αυτών των φρούτων, την προέλευση και την ιστορία τους.
Through the Tree of 40 Fruit, I've received thousands and thousands of emails from people, asking basic questions about "How do you plant a tree?" With less than three percent of the population having any direct tie to agriculture, the Open Orchard is going to invite people to come take part in public programming and to take part in workshops, to learn how to graft, to grow, to prune and to harvest a tree; to take part in fresh eating and blossom tours; to work with local chefs to learn how to use these fruit and to recreate centuries-old dishes that many of these varieties were grown specifically for. Extending beyond the physical site of the orchard, it will be a cookbook that compiles all of those recipes. It will be a field guide that talks about the characteristics and traits of those fruit, their origin and their story.
Μεγαλώνοντας σε αγρόκτημα, νόμιζα ότι καταλάβαινα τη γεωργία, και δεν ήθελα να έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι έγινα καλλιτέχνης -
Growing up on a farm, I thought I understood agriculture, and I didn't want anything to do with it. So I became an artist --
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά οφείλω να το παραδεχθώ ότι είναι κάτι μέσα στο DNA μου. Και δεν νομίζω ότι είμαι ο μόνος. Πριν από 100 χρόνια, όλοι ήμασταν πολύ πιο κοντά στην κουλτούρα της, την καλλιέργεια και την ιστορία της τροφής μας, και έχουμε απομακρυνθεί από αυτό. Ο Ανοικτός Οπωρώνας δημιουργεί την ευκαιρία όχι μόνο να επανασυνδεθούμε με αυτό το άγνωστο παρελθόν, αλλά είναι κι ένας τρόπος να αναλογιστούμε ποιο θα είναι το μέλλον της τροφής μας
But I have to admit that it's something within my own DNA. And I don't think that I'm the only one. 100 years ago, we were all much more closely tied to the culture, the cultivation and the story of our food, and we've been separated from that. The Open Orchard creates the opportunity not just to reconnect to this unknown past, but a way for us to consider what the future of our food could be.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)