Πρόσφατα, μερικοί λευκοί άντρες και μερικές έγχρωμες γυναίκες αντάλλαξαν άβαταρ στο Twitter ή τις εικόνες τους στο διαδίκτυο. Δεν άλλαξαν περιεχόμενο, συνέχιζαν να κάνουν τουίτς όπως πάντα, αλλά ξαφνικά, οι λευκοί άντρες παρατήρησαν ότι τους αποκαλούσαν με τη λέξη από «ν» και δέχονταν το χειρότερο είδος δικτυακής παρενόχλησης, ενώ από την άλλη, οι έγχρωμες γυναίκες ξαφνικά παρατήρησαν πως όλα έγιναν πιο ευχάριστα για τις ίδιες.
So recently, some white guys and some black women swapped Twitter avatars, or pictures online. They didn't change their content, they kept tweeting the same as usual, but suddenly, the white guys noticed they were getting called the n-word all the time and they were getting the worst kind of online abuse, whereas the black women all of a sudden noticed things got a lot more pleasant for them.
Τώρα, αν είστε το πεντάχρονο παιδί μου. το Διαδίκτυο για εσάς είναι κυρίως κουταβάκια και νεράιδες και κάποιες φορές νεράιδες πάνω σε κουταβάκια. Όντως υπάρχει. Γκουγκλάρετέ το. Αλλά όλοι οι υπόλοιποι ξέρουμε πως το Διαδίκτυο μπορεί να είναι ένα πραγματικά άσχημο μέρος. Δεν μιλάω για τις γραφικές πολιτικές αντιπαραθέσεις που τις θεωρώ σημαντικές για την δημοκρατία. Μιλάω για κακόβουλες προσωπικές επιθέσεις. Ίσως συνέβησαν και σε εσάς, αλλά είναι δύο φορές πιο πιθανόν, να σας συμβούν και ακόμα χειρότερες, αν είστε γυναίκα, έγχρωμος ή ομοφυλόφιλος, ή περισσότερα από ένα ταυτόχρονα. Για την ακρίβεια, ενώ έγραφα αυτήν την ομιλία, βρήκα ένα λογαριασμό στο Τwitter που λεγόταν @SallyKohnSucks. Το βιογραφικό έλεγε πως είμαι κάποια που μισεί τους άντρες, μια ανδροπρεπής ομοφυλόφιλη και ότι το μόνο που κατάφερα στην καριέρα μου ήταν να γνωστοποιήσω την ανώμαλη σεξουαλικότητα μου. Τα οποία είναι σωστά μόνο κατά το ένα τρίτο. Θέλω να πω, άκου ψέμματα!! (Γέλια)
Now, if you're my five-year-old, your Internet consists mostly of puppies and fairies and occasionally fairies riding puppies. That's a thing. Google it. But the rest of us know that the Internet can be a really ugly place. I'm not talking about the kind of colorful debates that I think are healthy for our democracy. I'm talking about nasty personal attacks. Maybe it's happened to you, but it's at least twice as likely to happen, and be worse, if you're a woman, a person of color, or gay, or more than one at the same time. In fact, just as I was writing this talk, I found a Twitter account called @SallyKohnSucks. The bio says that I'm a "man-hater and a bull dyke and the only thing I've ever accomplished with my career is spreading my perverse sexuality." Which, incidentally, is only a third correct. I mean, lies! (Laughter)
Σοβαρά όμως, όλοι μισούμε αυτές τις ανοησίες. Η ερώτηση είναι αν είστε διατεθειμένοι να κάνετε μια προσωπική θυσία για να το αλλάξετε. Δεν εννοώ να εγκαταλείψετε το διαδίκτυο. Εννοώ να αλλάξετε τον τρόπο που κλικάρετε, γιατί πλέον το τι κλικάρεις αποτελεί μια δημόσια πράξη. Δεν είναι πλέον μυστικό, ότι λίγες παντοδύναμες ελίτ ελέγχουν τα ΜΜΕ και οι υπόλοιποι είμαστε απλώς παθητικοί δέκτες. Όλο και περισσότερο, εμείς γινόμαστε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Συνήθιζα να σκέφτομαι, εντάξει, ντύνομαι, βάζω πολύ μακιγιάζ, πάω σε ένα κανάλι και λέω τα νέα. Αυτή είναι μια δημόσια πράξη δημιουργίας στα ΜΜΕ. Μετά πάω σπίτι και ανοίγω το διαδίκτυο και διαβάζω το Τwitter, και είναι ιδιωτική πράξη κατανάλωσης στα ΜΜΕ. Φυσικά και είναι. Άλλωστε είμαι με τις πυτζάμες μου. Λάθος. Όλα όσα ανεβάζουμε σε ιστολόγια και στο Τwitter, όλα όσα κλικάρουμε, είναι μια δημόσια πράξη δημιουργίας πληροφορίας. Εμείς είμαστε οι νέοι συντάκτες. Εμείς αποφασίζουμε τι θα τραβήξει την προσοχή, βάσει του τι εμείς προσέχουμε. Έτσι λειτουργούν πλέον τα ΜΜΕ. Υπάρχουν όλοι αυτοί οι κρυφοί αλγόριθμοι που αποφασίζουν τι θα βλέπει ο καθένας μας περισσότερο βάσει του τι κλικάρουμε, και αυτό με τη σειρά του διαμορφώνει την κουλτούρα μας,
But seriously, we all say we hate this crap. The question is whether you're willing to make a personal sacrifice to change it. I don't mean giving up the Internet. I mean changing the way you click, because clicking is a public act. It's no longer the case that a few powerful elites control all the media and the rest of us are just passive receivers. Increasingly, we're all the media. I used to think, oh, okay, I get dressed up, I put on a lot of makeup, I go on television, I talk about the news. That is a public act of making media. And then I go home and I browse the web and I'm reading Twitter, and that's a private act of consuming media. I mean, of course it is. I'm in my pajamas. Wrong. Everything we blog, everything we Tweet, and everything we click is a public act of making media. We are the new editors. We decide what gets attention based on what we give our attention to. That's how the media works now. There's all these hidden algorithms that decide what you see more of and what we all see more of based on what you click on, and that in turn shapes our whole culture.
Πάνω από τρεις στους πέντε Αμερικάνους πιστεύουν πως έχουμε σοβαρό πρόβλημα αγένειας στη χώρα μας αυτή τη στιγμή, αλλά μαντεύω πως τρεις στους πέντε κλικάρουν πάνω στο ίδιο προσβλητικό, σκανδαλοθηρικό σκουπίδι το οποίο τροφοδοτεί τις πιο κακόβουλες παρορμήσεις της κοινωνίας μας. Σε ένα όλο και περισσότερο βουερό τοπίο των ΜΜΕ σκοπός είναι να κάνεις περισσότερο θόρυβο για να ακουστείς, και αυτή η τυραννία του θορύβου ενθαρρύνει την τυραννία της κακεντρέχειας.
Over three out of five Americans think we have a major incivility problem in our country right now, but I'm going to guess that at least three out of five Americans are clicking on the same insult-oriented, rumor-mongering trash that feeds the nastiest impulses in our society. In an increasingly noisy media landscape, the incentive is to make more noise to be heard, and that tyranny of the loud encourages the tyranny of the nasty.
Δεν χρειάζεται όμως να είναι έτσι. Δεν χρειάζεται. Μπορούμε να αλλάξουμε αυτόν τον σκοπό. Για αρχή, μπορούμε όλοι να κάνουμε δύο πράγματα. Πρώτον, μην μένετε αμέτοχοι ενώ βλέπετε να πληγώνουν κάποιον. Αν κάποιος δέχεται κακοποίηση στο διαδίκτυο, λάβετε θέση. Γίνετε ήρωες. Είναι η ευκαιρία σας. Μιλήστε. Εκφραστείτε. Γίνετε καλοί άνθρωποι. Εξαλείψτε το αρνητικό σχόλιο με ένα θετικό. Και δεύτερον, πρέπει να σταματήσουμε να κλικάρουμε σε θέματα με ποιότητα κάτω του μετρίου, με παραπλανητικούς τίτλους. Αν δεν σας αρέσει το πρόγραμμα που όλη μέρα προβάλλει τις Καρντάσιαν, σταματήστε να κλικάρετε σε ιστορίες για το πώς φάνηκε το στήθος της Κιμ Καρντάσιαν από το πλάι. Ξέρω πως το κάνετε. (Χειροκρότημα) Και εσύ, προφανώς. Επίσης το ίδιο: Αν δεν θέλετε να ακούτε πολιτικούς να αλληλοπροσβάλονται, σταματήστε να κλικάρετε ιστορίες για το πώς ο ένας πολιτικός αποκάλεσε τον αντίπαλο του. Κλικάροντας σε κάτι δυσάρεστο, δεν διορθώνετε κάτι. Αντίθετα μάλιστα, τα χειροτερεύετε. Όλη η κουλτούρα μας καταστρέφεται.
It does not have to be that way. It does not. We can change the incentive. For starters, there are two things we can all do. First, don't just stand by the sidelines when you see someone getting hurt. If someone is being abused online, do something. Be a hero. This is your chance. Speak up. Speak out. Be a good person. Drown out the negative with the positive. And second, we've got to stop clicking on the lowest-common-denominator, bottom-feeding linkbait. If you don't like the 24/7 all Kardashian all the time programming, you've got to stop clicking on the stories about Kim Kardashian's sideboob. I know you do it. (Applause) You too, apparently. I mean, really, same example: if you don't like politicians calling each other names, stop clicking on the stories about what one guy in one party called the other guy in the other party. Clicking on a train wreck just pours gasoline on it. It makes it worse, the fire spreads. Our whole culture gets burned.
Αν αυτό που παίρνει τα πιο πολλά κλικ κερδίζει, τότε πρέπει να σχηματίσουμε τον κόσμο που θέλουμε με τα δικά μας κλικ, γιατί το κλικάρισμα είναι μια δημόσια πράξη. Οπότε να κλικάρετε υπεύθυνα! Σας ευχαριστώ.
If what gets the most clicks wins, then we have to start shaping the world we want with our clicks, because clicking is a public act. So click responsibly. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)