Θέλω να φανταστείτε ότι λαμβάνετε ένα μήνυμα από έναν φίλο, που λέει, «δεν θα πιστέψεις τι έγινε μόλις. Είμαι τόσο θυμωμένος τώρα». Οπότε κάνετε το καθήκον σας ως φίλος και ζητάτε λεπτομέρειες, και σας λένε μια ιστορία για το τι τους συνέβη στο γυμναστήριο ή στη δουλειά ή στο χθεσινό ραντεβού. Και εσείς ακούτε και προσπαθείτε να καταλάβετε γιατί θύμωσαν τόσο. Ίσως από μέσα σας να κρίνετε αν θα έπρεπε καν να είχαν θυμώσει. (Γέλια) Ίσως να έχετε και μερικές συμβουλές. Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν, κάνετε στην ουσία ό,τι κάνω κάθε μέρα, γιατί είμαι ερευνητής θυμού, και ως ερευνητής θυμού, ξοδεύω μεγάλο μέρος της επαγγελματικής μου ζωής -ποιον κοροϊδεύω, και της προσωπικής- (Γέλια) μελετώντας γιατί θυμώνουν οι άνθρωποι. Μελετώ τα είδη σκέψεων που κάνουν όταν θυμώνουν, ακόμα και το τι κάνουν τότε, είτε αυτό είναι τσακωμοί ή το σπάσιμο πραγμάτων, ακόμα και φωνές σε άλλους στο διαδίκτυο με κεφαλαία γράμματα. (Γέλια) Και όπως φαντάζεστε, όποιος ακούει ότι είμαι ερευνητής θυμού, θέλει να μιλήσει για το θυμό του και να μοιραστεί τις ιστορίες του. Κι όχι επειδή ψάχνει για ψυχολόγο, αν και αυτό συμβαίνει συνήθως, αλλά επειδή ο θυμός είναι καθολικός. Μπορούν να ταυτιστούν με τον θυμό γιατί όλοι τον βιώνουμε. Τον αισθανόμαστε από τους πρώτους μήνες της ζωής μας, όταν δεν γινόταν αυτό που θέλαμε μετά από φωνές και διαμαρτυρίες, όπως, «Τι εννοείς, μπαμπά, ότι δεν θα σηκώσεις την κουδουνίστρα, τη θέλω!» (Γέλια) Τον νιώθαμε στην εφηβεία μας, όπως η μητέρα μου θα επιβεβαίωνε. Συγγνώμη, μαμά. Τον νιώθουμε μέχρι το τέλος. Στην ουσία, ο θυμός μας συντροφεύει σε μερικές από τις χειρότερες στιγμές μας. Είναι ένα φυσιολογικό και αναμενόμενο κομμάτι της θλίψης. Αλλά μας συντροφεύει και σε κάποιες από τις καλύτερες στιγμές μας, σε ιδιαίτερες περιστάσεις, όπως οι γάμοι και οι διακοπές, όταν συχνά μας ταλαιπωρούν συνήθη προβλήματα που προκύπτουν -κακοκαιρία, καθυστερήσεις- που εκείνη τη στιγμή μας κάνουν τη ζωή δύσκολη αλλά τελικά ξεχνιούνται όταν διευθετηθούν. Έχω κάνει πολλές κουβέντες με ανθρώπους για τον θυμό τους, και από αυτές τις κουβέντες έμαθα ότι πολλοί -σίγουρα και πολλοί από εσάς εδώ τώρα- θεωρείτε τον θυμό ως πρόβλημα. Εστιάζετε στο πώς εισχωρεί στις ζωές σας, πώς βλάπτει τις σχέσεις σας, ή ίσως και στο πόσο τρομακτικός είναι. Και ενώ το καταλαβαίνω αυτό, αντιμετωπίζω τον θυμό διαφορετικά, και σήμερα, θέλω να σας πω κάτι πολύ σημαντικό για τον θυμό, και είναι το εξής: Ο θυμός είναι μια ισχυρή και υγιής δύναμη στη ζωή σας. Είναι καλό ότι τον αισθάνεστε. Πρέπει να τον αισθάνεστε. Για να το καταλάβουμε αυτό, πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δούμε γιατί θυμώνουμε εξαρχής. Αυτά πηγάζουν σε μεγάλο βαθμό από το έργο ενός ερευνητή θυμού με το όνομα Τζέρυ Ντέφενμπαχερ, ο οποίος έγραψε σχετικά το 1996 σε ένα κεφάλαιο βιβλίου για τη διαχείριση του προβληματικού θυμού. Για τους περισσότερους από μας -αλλά κι από εσάς- φαίνεται τόσο απλό: Θυμώνω όταν με προκαλούν. Σωστά; Διαφαίνεται και από όσα λένε. Λένε πράγματα όπως, «Πόσο με θυμώνει όταν οι άλλοι οδηγούν αργά», ή, «Θύμωσα γιατί άφησε πάλι το γάλα εκτός ψυγείου». Ή το αγαπημένο μου: «Δεν έχω εγώ πρόβλημα θυμού, πρέπει απλώς οι άλλοι να μην μπλέκουν στα πόδια μου. (Γέλια) Για να καταλάβω καλύτερα τέτοια είδη πρόκλησης θυμού, ρωτάω πολλούς ανθρώπους -φίλους, συγγενείς αλλά και οικογένεια- «Ποια πράγματα σε θυμώνουν περισσότερο; Τι σε εξοργίζει;» Παρεμπιπτόντως, ένα πλεονέκτημα του ότι είμαι ερευνητής θυμού είναι ότι για πάνω από δεκαετία καταγράφω σε μια απλή λίστα όλα τα πράγματα που πραγματικά ενοχλούν τους συναδέλφους μου. Για την περίπτωση που τη χρειαστώ. (Γέλια) Οι απαντήσεις τους είναι συναρπαστικές γιατί λένε πράγματα όπως, «'Όταν χάνει η ομάδα μου», «Αυτοί που κάνουν φασαρία όταν μασάνε». Αυτή μάλιστα είναι πολύ συχνή απάντηση. (Γέλια) «Αυτοί που περπατούν πολύ αργά». Αυτό είναι δικό μου. Και ασφαλώς, οι κυκλικοί κόμβοι. Σωστά; Οι κόμβοι. (Γέλια) Ειλικρινά, δεν υπάρχει άλλη οργή σαν αυτή για τους κόμβους. (Γέλια) Συχνά οι απαντήσεις δεν είναι διόλου ασήμαντες. Μιλούν για τον ρατσισμό, τον σεξισμό ή τον εκφοβισμό και την περιβαλλοντική καταστροφή - μεγάλα, παγκόσμια προβλήματα όλων μας. Αλλά κάποιες φορές, οι απαντήσεις είναι πολύ συγκεκριμένες, μπορεί και με περίεργο τρόπο. «Αυτό το βρέξιμο σε μια γραμμή που έχει η μπλούζα όταν κατά λάθος σκύβεις στον νιπτήρα μιας δημόσιας τουαλέτας». (Γέλια) Απίστευτα αηδιαστικό, έτσι; Ή «Αφού μόνο με δύο τρόπους μπορείς να βάλεις τα στικάκια usb, επομένως γιατί θέλω πάντα τρεις προσπάθειες;» (Γέλια) Είτε ο λόγος είναι μικρός ή μεγάλος, γενικός ή συγκεκριμένος, βλέποντας τα παραδείγματα αυτά καταλήγουμε σε κάποια κοινά μοτίβα. Θυμώνουμε σε καταστάσεις που είναι δυσάρεστες, άδικες, όπου οι στόχοι μας εμποδίζονται, που ίσως να είχαν αποφευχθεί, και που μας αφήνουν αβοήθητους. Αυτή είναι η συνταγή του θυμού. Αλλά μπορεί κανείς να πει ότι δε νιώθουμε μόνο θυμό σε τέτοιες καταστάσεις, σωστά; Ο θυμός δεν προκύπτει μόνος του. Μπορούμε να νιώθουμε θυμό ενώ είμαστε φοβισμένοι ή λυπημένοι, ή νιώθουμε πολλά άλλα συναισθήματα. Αλλά να μια αλήθεια: Δεν μας θυμώνουν αυτές οι αφορμές. Τουλάχιστον όχι από μόνες τους, και το ξέρουμε γιατί αλλιώς, όλοι μας θα θυμώναμε για τους ίδιους λόγους, που δεν ισχύει. Οι λόγοι που θυμώνω διαφέρουν από τους δικούς σας λόγους, οπότε κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει. Τι είναι αυτό; Ξέρουμε ότι έχει σημασία το τι κάνουμε και νιώθουμε τη στιγμή πρόκλησης θυμού. Το αποκαλούμε αυτό στάδιο προ-θυμού. Πεινάς, είσαι κουρασμένος; Είσαι αγχωμένος για κάτι, άργησες για κάπου; Όταν νιώθετε κάτι από αυτά, οι αφορμές αυτές μοιάζουν πολύ χειρότερες. Αλλά αυτό που μετρά πιο πολύ δεν είναι η αφορμή, ούτε το στάδιο προ-θυμού, είναι αυτό: Είναι το πώς ερμηνεύουμε την αφορμή, πώς την κατανοούμε στα πλαίσια της ζωής. Όταν μας συμβαίνει κάτι, πρώτα αποφασίζουμε: Είναι καλό ή κακό, είναι δίκαιο ή άδικο, είναι κατακριτέο, είναι τιμωρητέο; Αυτή είναι μια πρώτη εκτίμηση, όταν αξιολογείς το ίδιο το γεγονός. Αποφασίζουμε τι σημαίνει στα πλαίσια της ζωής μας, και μετά από αυτό, αποφασίζουμε πόσο κακό είναι. Αυτή είναι η δευτερεύουσα αξιολόγηση. Λέμε, «Είναι το χειρότερο πράγμα που συνέβη ποτέ, ή αντιμετωπίζεται;» Για να σας το αποδώσω αυτό, θέλω να φανταστείτε ότι οδηγείτε για κάπου. Και πριν συνεχίσω, να σας πω, αν ήμουν μια μοχθηρή ιδιοφυΐα και ήθελα να στήσω μια κατάσταση που θα σας εξόργιζε, αυτή θα ήταν στην οδήγηση. (Γέλια) Αλήθεια είναι. Εξ ορισμού, πάντα είστε στο δρόμο για κάπου, οπότε ό,τι και αν συμβεί -κίνηση, άλλοι οδηγοί, έργα στο δρόμο- μοιάζουν να εμποδίζουν τους στόχους σας. Υπάρχουν όλοι αυτοί οι γραπτοί και άγραφοι κανόνες στον δρόμο, που ως συνήθως παραβιάζονται μπροστά στα μάτια σας, συνήθως χωρίς συνέπειες. Και ποιος τους παραβιάζει; Ανώνυμοι άνθρωποι που δεν θα ξαναδείτε, πράγμα που τους καθιστά εύκολους στόχους της οργής σας. (Γέλια) Οδηγείτε λοιπόν, έτοιμοι να θυμώσετε, και ο μπροστινός σας οδηγεί υπερβολικά αργά. Και σας εκνευρίζει γιατί δεν καταλαβαίνετε γιατί οδηγεί τόσο αργά. Αυτή είναι η αρχική εκτίμηση. Το είδατε αυτό και είπατε, «Είναι κακό και κατακριτέο». Αλλά ίσως και να είπατε ότι δεν έγινε και κάτι. Δεν βιάζεστε, δεν έχει σημασία. Αυτή είναι η δευτερεύουσα αξιολόγηση. Δεν θυμώνετε. Αλλά φανταστείτε τώρα ότι πηγαίνετε σε μια συνέντευξη για δουλειά. Η συμπεριφορά του άλλου δεν έχει αλλάξει, έτσι; Η αρχική αξιολόγηση δεν έχει αλλάξει: παραμένει κακό και κατακριτέο. Αλλά η ικανότητά σας να το αντιμετωπίσετε σίγουρα άλλαξε γιατί ξαφνικά, θα αργήσετε στη συνέντευξη για δουλειά. Ξαφνικά, θα χάσετε τη δουλειά των ονείρων σας, αυτή που θα σας προσέφερε ένα σωρό λεφτά, έτσι; (Γέλια) Κάποιος άλλος θα την πάρει, και εσείς θα είστε ταπί. Θα είστε πάμφτωχοι. Ίσως να κάνετε αναστροφή και να μετακομίσετε στο πατρικό. (Γέλιο) Γιατί; Εξαιτίας του μπροστινού. Δεν είναι άνθρωπος αυτός, τέρας είναι. (Γέλια) Και το τέρας αυτό έχει ως μόνο σκοπό να σας καταστρέψει τη ζωή. (Γέλια) Ο συλλογισμός αυτός λέγεται καταστροφισμός, όταν σκεφτόμαστε το χειρότερο. Και είναι ένα είδος συλλογισμού που ξέρουμε ότι σχετίζεται με τον χρόνιο θυμό. Αλλά υπάρχουν και άλλα είδη. Η λανθασμένη εναπόθεση ευθυνών. Οι θυμωμένοι άνθρωποι ρίχνουν το φταίξιμο όπου δεν ανήκει, όχι μόνο σε ανθρώπους, αλλά και σε άψυχα αντικείμενα. Και αν το βρίσκετε γελοίο, σκεφτείτε πότε χάσατε τελευταία τα κλειδιά του αμαξιού και είπατε, «Πού πήγαν αυτά τα κλειδιά;» Επειδή ξέρετε πως τρέχουν μόνα τους. (Γέλια) Τείνουν να γενικεύουν, με λέξεις όπως πάντα, ποτέ, κάθε φορά, «Αυτό πάντα συμβαίνει σε μένα». «Ποτέ δεν παίρνω αυτό που θέλω». Ή, «Με έπιασε κάθε φανάρι καθώς ερχόμουν εδώ σήμερα». Απαιτητικότητα - βάζουν τις ανάγκες τους πάνω από αυτές των άλλων. «Δε με νοιάζει γιατί ο άλλος οδηγεί τόσο αργά. Πρέπει να κάνει πιο γρήγορα ή στην άκρη ώστε να φτάσω εγκαίρως στη συνέντευξη». Και τέλος, εμπρηστικοί χαρακτηρισμοί. Αποκαλούν τους ανθρώπους χαζούς, ηλίθιους, τέρατα, ή ένα σωρό άλλα πράγματα που μου απαγόρευσαν να πω σε αυτή την ομιλία. (Γέλια) Για πολύ καιρό, λοιπόν, οι ψυχολόγοι αναφέρονταν σε αυτά ως γνωστικές διαστρεβλώσεις ή ακόμα και παράλογες πεποιθήσεις. Και όντως, συχνά είναι παράλογες. Ίσως τις περισσότερες φορές. Αλλά κάποιες φορές, οι σκέψεις αυτές είναι απολύτως λογικές. Υπάρχει αδικία στον κόσμο. Υπάρχουν σκληροί, εγωιστές άνθρωποι, και όχι μόνο είναι αποδεκτό να θυμώνουμε όταν μας φέρονται άσχημα, είναι σωστό να θυμώνουμε τότε. Αν υπάρχει ένα πράγμα που θέλω να κρατήσετε, είναι αυτό: ο θυμός υπάρχει μέσα σας ως συναίσθημα γιατί προσέφερε στους προγόνους σας, ανθρώπους και μη, ένα εξελικτικό πλεονέκτημα. Όπως ο φόβος προειδοποιεί για τον κίνδυνο, έτσι και ο θυμός για την αδικία. Είναι ένας τρόπος με τον οποίο ο εγκέφαλος σας επικοινωνεί ότι υπομείνατε ήδη αρκετά. Επιπλέον, σας ωθεί να αντιμετωπίσετε την αδικία. Σκεφτείτε για λίγο την τελευταία φορά που θυμώσατε. Οι καρδιακοί σας παλμοί αυξήθηκαν, η αναπνοή σας έγινε πιο γρήγορη, αρχίσατε να ιδρώνετε. Το νευρικό σας σύστημα, γνωστό και ως πάλη ή φυγή, σας καταλαβαίνει, και ενεργοποιείται για να δώσει την απαραίτητη ενέργεια για να απαντήσετε. Κι αυτά είναι μόνο όσα παρατηρούμε. Συγχρόνως, το πεπτικό σύστημα επιβραδύνεται για να διατηρήσετε ενέργεια. Γι' αυτό το στόμα σας ξεραίνεται. Και τα αιμοφόρα αγγεία σας διαστέλλονται για να μεταφέρουν αίμα στα άκρα σας. Γι' αυτό κοκκινίζετε. Όλα αυτά ανήκουν σε ένα σύνθετο μοτίβο εμπειριών φυσιολογίας που υπάρχουν σήμερα γιατί βοήθησαν τους προγόνους σας να τα βγάλουν πέρα με τις σκληρές και αδυσώπητες δυνάμεις της φύσης. Και το πρόβλημα είναι ότι αυτό που έκαναν οι πρόγονοί σας για να αντιμετωπίσουν τον θυμό, να πολεμήσουν σωματικά, δεν είναι πλέον λογικό ή πρέπον. Δεν μπορείτε και δεν πρέπει να σηκώνετε ένα ρόπαλο κάθε φορά που σας προκαλούν. (Γέλια) Υπάρχουν και καλά νέα όμως. Μπορείτε να κάνετε κάτι που οι μη-ανθρώπινοι πρόγονοί σας, δεν μπορούσαν. Και αυτό είναι η ικανότητα να ελέγχετε τα συναισθήματά σας. Ακόμα και αν θέλετε να επιτεθείτε, μπορείτε να συγκρατηθείτε, και να διοχετεύσετε αυτόν τον θυμό σε κάτι πιο παραγωγικό. Συχνά όταν μιλάμε για τον θυμό, μιλάμε για το πώς να μη θυμώνουμε. Λέμε στους άλλους να ηρεμήσουν ή να χαλαρώσουν, ακόμα και να το ξεχάσουν. Και όλα αυτά προϋποθέτουν ότι ο θυμός είναι ένα συναίσθημα κακό και λάθος. Αντιθέτως, προτιμώ να βλέπω το θυμό ως κίνητρο. Όπως η δίψα σας σας κινητοποιεί να πιείτε νερό, όπως η πείνα σας σας κινητοποιεί να φάτε κάτι, ο θυμός μπορεί να σας κινητοποιήσει να αντιμετωπίσετε την αδικία. Διότι δεν χρειάζεται να σκεφτούμε πολύ για να βρούμε κάτι άξιο θυμού. Αν πάμε πίσω στην αρχή, μερικά πράγματα είναι χαζά και δεν αξίζει να θυμώνει κανείς με αυτά, αλλά ο ρατσισμός, ο σεξισμός, ο εκφοβισμός, η περιβαλλοντική καταστροφή - αυτά τα πράγματα είναι υπαρκτά, είναι τρομερά, και ο μόνος τρόπος να τα διορθώσουμε είναι να θυμώσουμε πρώτα και μετά να διοχετεύσουμε τον θυμό στην καταπολέμησή τους. Και δεν χρειάζεται να το κάνετε αυτό με επιθετικότητα, έχθρα ή βία. Υπάρχουν άπειροι τρόποι να εκφράσετε τον θυμό σας. Μπορείτε να διαμαρτυρηθείτε, να γράψετε γράμμα στον εκδότη, να κάνετε μια δωρεά και να γίνετε εθελοντής για καλό σκοπό. Μπορείτε να κάνετε τέχνη, να γράψετε λογοτεχνία, ποίηση ή μουσική. Μπορείτε να δημιουργήσετε μια κοινότητα αλληλοβοήθειας που δεν επιτρέπει τέτοιες κτηνωδίες να συμβούν. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα νιώσετε να θυμώνετε, αντί να προσπαθήσετε να τον καταπιέσετε, ελπίζω να ακούσετε τι έχει να σας πει ο θυμός σας. Και ελπίζω να τον διοχετεύσετε σε κάτι θετικό και παραγωγικό. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
I want you to imagine that you get a text from a friend, and it reads, "You will not believe what just happened. I'm so mad right now." So you do the dutiful thing as a friend, and you ask for details, and they tell you a story about what happened to them at the gym or at work or on their date last night. You listen, and you try to understand why they're so mad. Maybe you even secretly judge whether or not they should be so mad. (Laughter) Maybe you even offer some suggestions. Now, in that moment, you are doing essentially what I get to do every day because I'm an anger researcher, and as an anger researcher, I spend a good part of my professional life - who am I kidding, also my personal life - (Laughter) studying why people get mad. I study the types of thoughts they have when they get mad and even what they do then, whether it's getting into fights or breaking things or even yelling at people in all caps on the Internet. (Laughter) As you can imagine, when people hear I'm an anger researcher, they want to talk to me about their anger and share with me their anger stories. It's not because they need a therapist, though that does sometimes happen, it's really because anger is universal. It's something we all feel, and it's something they can relate to. We've been feeling it since the first few months of life, when we didn't get what we wanted and our cries of protests, things like, "What do you mean, you won't pick up the rattle, dad? I want it!" (Laughter) We feel it throughout our teenage years, as my mom can certainly attest to with me. Sorry, mom. We feel it to the very end. In fact, anger has been with us at some of the worst moments of our lives; it's a natural and expected part of our grief. But it's also been with us at some of the best moments of our lives, with those special occasions like weddings and vacations often marred by these everyday frustrations - bad weather, travel delays - that feel horrible in the moment but then are ultimately forgotten when things go okay. So I have many conversations with people about their anger, and through those conversations, I've learned that many people - and I bet many people here right now - you see anger as a problem. You see the way it interferes in your life, the way it damages relationships, maybe even in a way that's scary. And while I get all of that, I see anger a little differently, and today I want to tell you something important about your anger, and it's this: Anger is a powerful and healthy force in your life. It's good that you feel it. You need to feel it. But to understand all of that, we have to back up and talk about why we get mad in the first place. A lot of this goes back to the work of an anger researcher named Dr. Jerry Deffenbacher, who wrote about this back in 1996 in a book chapter on how to deal with problematic anger. For most of us - and I bet most of you - it feels as simple as this: I get mad when I'm provoked. Right? You hear it in the language people use. They say things like, "It makes me so mad when people drive this slow." Or "I got mad because she left the milk out again." Or my favorite: "I don't have an anger problem; people just need to stop messing with me." (Laughter) Now, in the spirit of better understanding those types of provocations, I ask a lot of people, including my friends and colleagues and even family, "What are the things that really get to you? What makes you mad?" And by the way, one of the advantages of being an anger researcher is that I've spent more than a decade generating a comprehensive list of all the things that really irritate my colleagues. Right? Just in case I need it. (Laughter) But their answers are fascinating because they say things like, "When my sports team loses," "People who chew too loudly." And it's surprisingly common, by the way. (Laughter) "People who walk too slowly." That one's mine. And of course, roundabouts. Right? Roundabouts. (Laughter) I can tell you honestly, there is no rage like roundabout rage. (Laughter) Sometimes their answers aren't minor at all. Sometimes they talk about racism and sexism and bullying and environmental destruction, big global problems we all face. But sometimes, their answers are very specific, maybe even oddly specific. "That wet line you get across your shirt when you accidentally lean against the counter of a public bathroom." (Laughter) Yeah, super gross, right? Or, "Flash drives - there's only two ways to plug them in, so why does it always take me three tries?" (Laughter) Whether it's minor or major, whether it's general or specific, we can look at these examples, and we can tease out some common themes. We get angry in situations that are unpleasant, that feel unfair, where our goals are blocked, that could have been avoided, and that leave us feeling powerless. This is a recipe for anger, but you can also tell that anger is probably not the only thing we're feeling in these situations - right? Anger doesn't happen in a vacuum. We can feel angry at the same time that we're scared or sad or feeling a host of other emotions. But here's the thing. These provocations - they aren't making us mad. At least not on their own, and we know that because if they were, we'd all get angry over the same things, and we don't. The reasons I get angry are different than the reasons you get angry, so there's got to be something else going on. What is that something else? Well, we know what we're doing and feeling at the moment of that provocation matters. We call this the pre-anger state. Are you hungry, are you tired? Are you anxious about something else, are you running late for something? When you're feeling those things, those provocations feel that much worse. But what matters the most is not the provocation, it's not the pre-anger state, it's this: it's how we interpret that provocation, it's how we make sense of it in our lives. When something happens to us, we first decide: is this good or bad; is it fair or unfair; is it blameworthy; is it punishable? That's primary appraisal, it's when you evaluate the event itself. We decide what it means in the context of our lives, and then, once we've done that, we decide how bad it is. That's secondary appraisal. We say, "Is this the worst thing that's ever happened, or can I cope with this?" To illustrate that, I want you to imagine you are driving somewhere. Before I go any further, I should tell you if I were an evil genius, and I wanted to create a situation that was going to make you mad, that situation would look a lot like driving. (Laughter) It's true. You are, by definition, on your way somewhere, so everything that happens - traffic, other drivers, road construction - it feels like it's blocking your goals. There are all these written and unwritten rules of the road, and those rules are routinely violated right in front of you, usually without consequence. And who's violating those rules? Anonymous others, people you will never see again, making them a very easy target for your wrath. (Laughter) So you're driving somewhere, thus teed up to be angry, and the person in front of you is driving well below the speed limit. It's frustrating because you can't really see why they're driving so slow. Right? That's primary appraisal. You've looked at this and you said, "It's bad and it's blameworthy." But maybe you also decide it's not that big a deal. You're not in a hurry, doesn't matter. That's secondary appraisal. You don't get angry. But now imagine you're on your way to a job interview. What that person is doing - it hasn't changed. Right? So, primary appraisal doesn't change: still bad, still blameworthy. But your ability to cope with it sure does because all of a sudden, you're going to be late to that job interview. All of a sudden, you are not going to get your dream job, the one that was going to give you piles and piles of money - right? (Laughter) Somebody else is going to get your dream job, and you're going to be broke. You're going to be destitute. You might as well stop now, turn around, move in with your parents. (Laughter) Why? Because of this person in front of me. Scratch that; this is not a person. This is a monster. (Laughter) And this monster is here just to ruin your life. (Laughter) Now, that thought process, it's called catastrophizing, the one where we make the worst of things. It's one of the primary types of thoughts that we know is associated with chronic anger. But there's a couple of others. Misattributing causation. Angry people tend to put blame where it doesn't belong, not just on people, but actually inanimate objects as well. If you think that sounds ridiculous, think about the last time you lost your car keys, and you said, "Where did those car keys go?" Because you know they ran off on their own. (Laughter) They tend to overgeneralize. They use words like always, never, every. "This always happens to me." "I never get what I want." Or, "I hit every stoplight on the way here today." Demandingness - they put their own needs ahead of the needs of others. "I don't care why this person is driving so slow. They need to speed up or move over so I can get to this job interview." And finally, inflammatory labeling. They call people fools, idiots, monsters, or a whole bunch of things I've been told not to say in this TED talk. (Laughter) For a long time, psychologists have referred to these as cognitive distortions or even irrational beliefs, and yes, sometimes they are irrational. Maybe even most of the time. But sometimes, these thoughts are totally rational. There is unfairness in the world. There are cruel, selfish people, and it's not only okay to be angry when we're treated poorly, it's right to be angry when we're treated poorly. If there's one thing I want you to remember from my talk today, it's this: Your anger exists in you as an emotion because it offered your ancestors, both human and non human, with an evolutionary advantage. Just as your fear alerts you to danger, your anger alerts you to injustice. It's one of the ways your brain communicates to you that you have had enough. What's more, it energizes you to confront that injustice. Think for a second about the last time you got mad. Your heart rate increased, your breathing increased, you started to sweat. That's your sympathetic nervous system, or fight-or-flight system, kicking in to offer you the energy you need to respond. And that's just the stuff you noticed. At the same time, your digestive system slowed down so you can conserve energy. That's why your mouth went dry. Your blood vessels dilated to get blood to your extremities. That's why your face went red. It's all part of this complex pattern of physiological experiences that exist today because they helped your ancestors deal with cruel and unforgiving forces of nature. The problem is that the thing your ancestors did to deal with their anger, to physically fight, they're no longer reasonable or appropriate. You can't and you shouldn't swing a club every time you're provoked. (Laughter) But here's the good news. You are capable of something your non-human ancestors weren't capable of, and that is the capacity to regulate your emotions. Even when you want to lash out, you can stop yourself, and you can channel that anger into something more productive. So often when we talk about anger, we talk about how to keep from getting angry. We tell people to calm down or relax; we even tell people to let it go. All of that assumes that anger is bad, and that it's wrong to feel it. But instead, I like to think of anger as a motivator. The same way your thirst motivates you to get a drink of water, the same way your hunger motivates you to get a bite to eat, your anger can motivate you to respond to injustice. Because we don't have to think too hard to find things we should be mad about. When we go back to the beginning, yes, some of those things are silly and not worth getting angry over, but racism, sexism, bullying, environmental destruction - those things are real, those things are terrible, and the only way to fix them is to get mad first, and then channel that anger into fighting back. You don't have to fight back with aggression or hostility or violence. There are infinite ways that you can express your anger. You can protest; you can write letters to the editor; you can donate to and volunteer for causes. You can create art; you can create literature; you can create poetry and music. You can create a community that cares for one another and does not allow those atrocities to happen. So the next time you feel yourself getting angry, instead of trying to turn it off, I hope you'll listen to what that anger is telling you, and then I hope you'll channel it into something positive and productive. Thank you. (Applause)